Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Τελικά, να απαγορευτούν οι τυρόπιττες και τα ιδιωτικά Α.Ε.Ι.?

Είναι κάποιες φορές που ορισμένα θέματα συζητήσεων φέρνουν στην επιφάνεια τα κομβικά ερωτήματα – θέματα.
Κάτι τέτοιο έκανε 2-3 ποστ πριν ο SG με αφορμή το γνωστό θέμα περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, λέγοντας:
“Αν οι Ελληνες ψηφιζαν κατα 99.5% να απαγορευτουν οι τυροπιττες, το ιδιο αστεια και αδικη θα ηταν η απαγορευση τους οσο αν το ψηφιζε μονο ενας Ελληνας. Το ιδιο συμβαινει και με τα ΑΕΙ…”
Ενδιαφέρουσα λογική. Και πολλοί – ακόμα κι εγώ – μπορεί να συμφωνήσουν.
Αν όμως κοιτάξει κανείς τα πράγματα με ωμή λογική, όπως πρέπει να κάνει κάποιος όταν εξετάζει τέτοια ζητήματα, τότε θα διαπιστώσει μια παραδοχή πολλών πραγμάτων και μια αντίστοιχη αποστασιοποίηση από άλλα.

Αυτό που πρέπει να ισχύει σε μια πραγματική δημοκρατία είναι η επιθυμία του λαού. Ναι ή όχι?
Αν ένας λαός λέει σε ποσοστό 99,5% βλακείες τότε αυτό που πρέπει να γίνει είναι και αυτές εφαρμοστούν κατά γράμμα και να υποστεί ο ίδιος τα αποτελέσματα. Είναι πολύ απλό. Είναι βλακωδώς απλό, αν θέλετε.
Η αρχική φράση (το να πει – υποβάλει κάποια πεφωτισμένη εξουσία προς τον κόσμο άλλα πράγματα – ακόμα και στοιχειώδεις ελευθερίες – απ’ αυτά που θέλει ο λαός) είναι αντιδημοκρατική (ασχέτως αν εγώ συμφωνώ ή διαφωνώ – θα το πω παρακάτω).
Μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι πολύς κόσμος είναι κατάφωρα εναντίον της πλέμπας, του λαού, – και των αποφάσεων που πηγάζουν κατ’ ευθείαν απ΄ αυτόν, καλών ή κακών (έξυπνων ή βλακωδών αποφάσεων)….

Τι λέει με λίγα λόγια η πραγματική δημοκρατία? Μεταξύ άλλων και τα παρακάτω:
Απαγορεύουν στην ελλάδα τις τυρόπιττες και τα κρουασάν? Ασ’ τον (τον κυρίαρχο λαό) να αποφασίσει ό,τι θέλει και όταν του βάλει χέρι ο πολιτισμένος κόσμος ότι «κύριοι, μετέχετε στη διεθνή κοινότητα, στους διεθνείς οργανισμούς, στην Ε.Ε. κλπ. σοβαρευτείτε με τις βλακείες που ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ο κυρίαρχος λαός σας γιατί σε 5-6 χρόνια μόνο εσείς και η β. κορέα θα είστε απομονωμένοι στον κόσμο σας» τότε ας αναθεωρήσει αν θέλει τις απόψεις του, ας πληρώσει το κόστος της βλακώδους ενέργειάς του και ας μάθει επιτέλους ότι προτού αποφασίζει θα πρέπει πρώτα να σκέφτεται λογικά και όχι σαν πλέμπα…..
Βάζουν στην ελλάδα νόμους – εκτρώματα όπως ο βασικός μέτοχος και όλο το πολιτικό σύστημα χειροκροτεί? Ας’ τους εκεί να γίνουνε περίγελος της ευρώπης για να εμπεδώσουν στα επόμενα χρόνια όλοι πόσο περίεργοι είναι αυτοί εκεί πέρα στη Ν/Α Ευρώπη που νομίζουν ότι έτσι θα πάνε μπροστά…

Γενικά, η πραγματική δημοκρατία λέει ότι κυρίαρχος είναι ο λαός.
Δε θέλει ο λαός τυρόπιττες? Στοπ οι τυρόπιττες λοιπόν.
Δε θέλει εκείνο και το άλλο? Στοπ και σ’ εκείνο και στο άλλο.
Αλλά, μετά να πάρει ο κυρίαρχος λαός και την ευθύνη των αποφάσεών του – είτε αν είναι σωστές, είτε αν αποτελούν ξεκάθαρες βλακείες – είτε αν είναι μεσαιωνικές και ανελεύθερες.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία στην ελλάδα και σε καμία χώρα με την έννοια των παραπάνω 2 παραγράφων (ένας θεός ξέρει αν υπήρξε ποτέ τέτοια……. η αρχαία αθηναϊκή πλησίασε κάπως), αφού υπάρχουν αυτοί που ξέρουν να αποφασίζουν καλύτερα απ’ ό,τι ο λαός για τα θέματά του.
Αυτό είναι περίπου που λέει η αρχική φράση – κάποιοι που να λένε στο λαό ότι “αυτό που κάνεις είναι μαλακία και οπισθοδρομικό” και να τον φέρνουν στον ίσιο δρόμο.

Εμένα η άποψή μου είναι να κάνουμε ένα ξεκάθαρο απολογισμό και υπάρχει μια ξεκάθαρη απόφαση:
Θέλουμε πραγματική δημοκρατία και τελεία?
Τότε, ακόμα κι αν αποφασίζει ο λαός ότι τα φασολάκια πρέπει να απαγορευτούν από τις λαϊκές πρέπει να εφαρμοστεί.
Πρέπει να έρθει ο λαός σιγά σιγά αντιμέτωπος με τις επιλογές του και όχι να βρίζει κάποιους που τον παρασέρνουν.
Δε σ’ αρέσει η τουρκία φίλε μου για να μπει στην ευρώπη και σου τη σπάνε οι τσαμπουκάδες που κάνει στο αιγαίο? Πες το, βάλε βέτο αλλά να είσαι έτοιμος όταν γίνουν όλα μπουρδέλο με το γείτονα (μαζί και η με δανεικά ευμάρειά σου, την οποία στη δίνουν οι κατ’ εσένα κουτόφραγκοι με το στέρεο νόμισμα του euro).

Θέλουμε μια υποβοηθούμενη (ας την πούμε) κατάσταση όπου ο λαός επειδή είναι πολύ μαλάκας για να αποφασίζει θα πρέπει αυτό να το κάνει μια συγκεκριμένη τάξη ή καμιά εκατοστή οικογένειες?
Τότε ας γίνει έτσι (και περίπου έτσι είναι τώρα), αλλά αυτό: 1ον δε λέγεται πραγματική δημοκρατία και 2ον την πραγματική δημοκρατία (το να έχει αξία η γνώμη της μάζας – του λαού) δε θα πρέπει να την εγκαθιδρύσουμε ποτέ των ποτών γιατί οι αδέξιες – μπουνταλάδικες αποφάσεις του λαού είναι ο σίγουρος δρόμος προς την καταστροφή.

Μια ιδανική κοινωνία θα πρέπει λογικά να αποφασίζει:
- Τι από τα παραπάνω δύο θέλουμε.
- Αν αποφασίσουμε το ένα, τότε ξεχνάμε αυτά που απορρέουν από την απόφαση που απορρίφθηκε (βλέπε: αφού σήμερα αποφασίζουν άλλοι για το λαό και δε γίνονται δημοψηφίσματα, δε θα πρέπει να ενδιαφέρει κανένα αν την ένταξη της τουρκίας στην Ε.Ε. ή την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων τη θέλει το 99% του λαού ή το 0,1%).

Βέβαια, αυτά δε γίνονται στην πράξη, απλά παντρεύονται τα δύο πράγματα μεταξύ τους και κάθε ένας ανάλογα με αυτό που θέλει να πει βάζει είτε το καπέλο του δημοκράτη (υπέρμαχου της άμεσης δημοκρατίας, των δημοψηφισμάτων και της εφαρμογής της λαϊκής απόφασης) είτε το καπέλο του οποιοδήποτε μετέχοντα στις σημερινές αστικές δημοκρατίες, όπου ο λαός είναι – αντιμετωπίζεται από διακοσμητικός έως ανίδεος και βλάκας τον οποίο μπορούμε με πολιτικά επικοινωνιακά τρικ να τον επηρεάζουμε.
Και γι' αυτό το λόγο, πασάρονται στο παιχνίδι των επικοινωνιακών τρικ και τα γκάλοπ του στυλ τι ποσοστό του λαού πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια ή δημόσιες σχολές καράτε. Ώστε να νομίζει ο κάθε ένας ότι είναι πρωταγωνιστής σε ένα παιχνίδι που εξ' ορισμού δεν είναι (πρωταγωνιστής).

Η περίφημη Ελληνική νοοτροπία

Νέο Άρθρο

Η πρόσφατη συζήτηση για την διαφθορά έφερε πάλι στο προσκήνιο το θέμα της «Ελληνικής νοοτροπίας». Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση το 54% των Ελλήνων θεωρεί την «νοοτροπία των Ελλήνων» ως τον κύριο παράγοντα διαιώνισης της διαφθοράς. Παρόμοια αντίληψη φαίνεται να έχουν οι Έλληνες για την πηγή όλων σχεδόν των προβλημάτων που ταλανίζουν την χώρα, είτε αυτά είναι ζητήματα καθημερινότητας είτε θέματα μεγαλύτερης εμβέλειας. Μιλώντας με φίλους και γνωστούς που ξέρουν ότι έχω ζήσει και εργασθεί για πολλά χρόνια σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, ακούω συχνά τέτοιες τοποθετήσεις: ότι στο εξωτερικό τα καταφέρνουν «γιατί έχουν άλλη νοοτροπία», ότι τίποτα δεν θα αλλάξει «αν δεν αλλάξει μυαλά ο Έλληνας», ότι είναι θέμα «παιδείας που δεν έχουμε (ενώ οι ξένοι την έχουν)», ότι «έτσι ήταν πάντα ο Έλληνας» κτλ. Εν ολίγοις, όπως θα έλεγαν οι Coscinny & Uderzo σε ένα παλιό τεύχος του Αστερίξ, «δεν είμαστε λαός κύριε».

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

Ο ορισμος της καταστροφικης ξεροκεφαλιας

Στα λιμανια της χωρας μια μεγαλη συγκρουση διαδραματιζεται εδω και εναμιση χρονο. Μπορει να πει καποιος, τι μας νοιαζουν τα λιμανια και τα προβληματα τους. Εγω μυριζομαι εδω την μεγαλη στιγμη των μεταρρυθμισεων στην χωρα. Οπως η συγκρουση της Θατσερ με τους ανθρακωρυχους, σε αυτην την μαχη θα φανει αν ειναι πραγματικα αποφασισμενη η χωρα για αλλαγες.

Τα νεα προς το παρον ειναι απαγοητευτικα, οι λιμενεργατες φαινονται αποφασισμενοι να ζησουν εις βαρος των λοιπων Ελληνων. Ενας τομεας που η χωρα εχει φυσικο πλεονεκτημα, που θα επρεπε να φερνει δουλειες και εισοδημα σε πληθωρα ημιανειδικευτων Ελληνων ειναι ομηρος μιας συντεχνιας που εχει βαλει την καταστροφη στο στοχαστο της. Μια απο τις μεγαλυτερες ναυτιλικες εταιρειες στον κοσμο και κυριος πελατης του ΟΛΠ η MSC ετοιμαζεται να παρει τα κουβαδακια της και να παει σε αλλη παραλια, κουρασμενη απο τα προβληματα και το ρεζιλικι απεναντι στους πελατες της που φερνουν οι απεργιες και το χαος στα ελληνικα λιμανια. Απο σχεδια μεγαλης αναπτυξης που ειχε, αναγκαζεται σημερα να φυγει οπως οπως και να διαδωσει βεβαια και την ειδηση: η Ελλαδα δεν ειναι χωρα για να δουλευεις, δεν ειναι χωρα για να επενδυεις, δεν ειναι για να ασχολεισαι...

Εχω μια απορια, για ποιον περιμενουν να δουλευουν αυτοι οι λιμενεργατες οταν φυγει ο μεγαλυτερος πελατης? Πως ειναι δυνατον να προτιμουν το δημοσιο με την γνωστη αναποτελεσματικοτητα του να διαχειριζεται την επιχειρηση τους και να χανει πελατες, αντι να εχουν μια ιδιωτικη δυναμικη διοικηση που να ανοιχτει στους κοσμους του αυξανομενου με εκρητικους ρυθμους διεθνους εμποριου? Η απαντηση ειναι απλη: δεν θελουν να δουλεψουν ελευθερα, δεν θελουν περισσοτερη δουλεια για εαυτους και τους τοσους ανεργους Ελληνες, θελουν την σφιχτη ζεστη κρατικη αγκαλια. Περιμενουν να χασουν και τον τελευταιο πελατη για να αρχισουν τις πορειες για επιδοτησεις και προωρες συνταξιοδοτησεις, για να γινουν σαν τους συναδελφους της κατεστραμμενης ναυπηγοεπισκευαστικης ζωνης*... για να κατσουν στην καμπουρα μας οπως οι ετεροι αξιοτιμοι συναγωνιστες τους στην Ολυμπιακη.


*οτι η Ελλαδα εφτασε να μην εχει σοβαρο ναυπηγειο ειναι πραγματικα ενα θαυμα της καταστροφικης μανιας της ιδεοληψιας και κακοδιαχειρισης εν Ελλαδι...

ΥΓ κατοπιν της συγγραφης του κειμενου ανακαλυψα οτι η κυβερνηση ετοιμαζει αναδιπλωση. Με τι ειδους ατομα εχουμε να κανουμε, ατομα που δεν εχουν το θαρρος της γνωμης τους? Αν η κινηση ηταν καλη, γιατι την παιρνουν πισω τωρα? Αν ηταν κακη, γιατι δεν εξηγουν τους λογους που πηγαν να την κανουν?
Τα στρατηγικα λαθη της κυβερνησης ειναι τεραστια, σε καθε μικρομεταρρυθμιση που πανε να κανουν. Γιατι η αξιοπιστια ειναι το πιο σημαντικο οπλο ενος μεταρρυθμιστη. Αν στο παραμικρο εμποδιο κανει πισω, ειναι αυτονοητο οτι μετα θα βρισκει συνεχως εμποδια! Αν καταστησει ομως σαφες οτι πιστευει σε αυτο που κανει, ενημερωσει τους πολιτες για το τι διακυβευεται και προετοιμαστει για καθε πιθανη αντιδραση, τοτε η αντιδραση μαλλον δεν θα ερθει ποτε. Δυστυχως αυτη η κυβερνηση ακομα δεν εχει πεισει καθολου. Και οι καθε λογης φασαριοζοι, αντιρρησιες, προσοδοθηρες που λυμαινονται την χωρα εχουν μυριστει αιμα και γινονται ολο και πιο θρασσεις. Αυτη η κυβερνηση οχι μονο δεν μπορει να περαιωσει μια απλη μεταρρυθμιση, αλλα με την τσαπατσουλια της δυσχεραινει και το εργο των μελλοντικων μεταρρυθμιστων...

Σχετικο παλιο αρθρο:
Ηρθε και η ωρα των συγκρουσεων με τους λερες

Έφυγε ο Μίλτον Φρήντμαν

Νέο Άρθρο

Μετά τον Άρθουρ Σέλντον και τον Λόρδο Χάρρις του Χάι Κρoς, ιδρυτών του περίφημου Ινστιτούτου Οικονομικών Υποθέσεων του Λονδίνου και αρχιτεκτόνων του Θατσερισμού, έφυγε πρόσφατα από την ζωή κι ο μεγαλύτερος σύγχρονος θεωρητικός της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, ο Μίλτον Φρήντμαν.

Kορυφαία προσωπικότητα της οικονομικής ακαδημαϊκής ζωής τα τελευταία 50 περίπου χρόνια ο τιμημένος με Νόμπελ δάσκαλος και διανοητής διακρίθηκε αρχικά κυρίως με την διεισδυτική του σκέψη σε σχέση με το φρικιαστικά αλησμόνητο μεσοπολεμικό οικονομικό «κραχ». Ενώ όλοι υποστήριζαν πως η κατάρρευση των δυτικών αγορών υπήρξε σύμπτωμα των φυσιολογικών κύκλων κρίσης του καπιταλισμού, ο Φρήντμαν είχε αποδείξει πως η οικονομική αναστάτωση και τα αδιέξοδα υπήρξαν προϊόντα της μεγάλης κρατικής επέμβασης στην οικονομία, κυρίως με τον χειρισμό της προσφοράς χρήματος.


*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Η κοινη γνωμη περι ιδιωτικων ΑΕΙ

Θεωρητικα η γνωμη των Ελληνων για τα ιδιωτικα ΑΕΙ ειναι αδιαφορη για το κανονιστικο ερωτημα αν θα πρεπει να απαγορευονται ή οχι. Οι προτιμησεις καποιων Ελληνων δεν μπορουν να περιοριζουν την ελευθερια αλλων. Αν οι Ελληνες ψηφιζαν κατα 99.5% να απαγορευτουν οι τυροπιττες, το ιδιο αστεια και αδικη θα ηταν η απαγορευση τους οσο αν το ψηφιζε μονο ενας Ελληνας. Το ιδιο συμβαινει και με τα ΑΕΙ, αν καποιοι Ελληνες θελουν να ξοδεψουν τα χρηματα τους σε ενα ιδιωτικο ΑΕΙ και καποιος ιδιωτης θελει να τους το παρεχει κανενας δεν δικαιουται να τους εμποδιζει!

Ομως προφανως για οσους θελουμε να δουμε μια ασπρη μερα στην ελληνικη εκπαιδευση, ξερουμε οτι μια μεταρρυθμιση δεν μπορει να περασει μεσα απο το ελλιπες ελληνικο δημοκρατικο συστημα αν δεν υπαρχει στηριξη απο αρκετο κοσμο.

Ετσι ειναι ενδιαφερουσα η δημοσκοπηση της Καθημερινης.

Το 38,7% των πολιτών διαφωνεί με την προοπτική των μη κρατικών ιδρυμάτων, ενώ το 34% συμφωνεί.

Φυσικα αν ρωτουσε κανεις: συμφωνειτε με την κρατικη απαγορευση δια της βιας, ισως το ποσοστο θα ηταν διαφορετικο. Γιατι πολλοι Ελληνες αντιπαθουν τα ιδιωτικα πανεπιστημια. Αλλα ελπιζω οτι καταλαβαινουν οτι δεν μπορεις να απαγορευεις κατι που δεν σου αρεσει! Αρκετα ενδιαφερον βρηκα και αυτο

κάθε πληθυσμιακή ομάδα απαντά διαφορετικά. Το 60% των εκπροσώπων των επιχειρήσεων δήλωσαν υπέρ των μη κρατικών, αίροντας ουσιαστικά την ψήφο εμπιστοσύνης τους στη δημόσια εκπαίδευση. Εντυπωσιακό είναι ότι την ίδια άποψη έχουν και οι απόφοιτοι των δημόσιων πανεπιστημίων (το 46,8% συμφωνεί με τα μη κρατικά - το 40,9% διαφωνεί). Αντίθετα, οι γονείς με παιδιά στο λύκειο είναι αρνητικοί στα μη κρατικά (41% έναντι 28,4%), ίσως επειδή ήδη σηκώνουν το τεράστιο οικονομικό βάρος των φροντιστηρίων και αρνούνται να συνεχίσουν έτσι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μικρό προβάδισμα έχει το «όχι στα μη κρατικά» απέναντι στο «ναι», ανάμεσα στους φοιτητές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το «όχι» συγκεντρώνει το 41,9% των απόψεων, έστω κι αν προβάλλεται από μερίδα της πανεπιστημιακής κοινότητας ως ηχηρή πλειοψηφία. Αντίθετα, το 39,4% φοιτητών ΑΕΙ και ΤΕΙ «ψηφίζουν» υπέρ των μη κρατικών πανεπιστημίων.

Οι ανθρωποι λοιπον που εχουν δοκιμασει το συστημα και αυτοι που καλουνται να προσλαβουν τους αποφοιτους του συστηματος το απορριπτουν (σημειωτεον οτι στο ιδιο αρθρο οι επιχειρησεις δηλωνουν οτι προτιμουν πτυχια απο αλλες χωρες της ΕΕ και τις ΗΠΑ)! Οι σημερινοι φοιτητες φυσικο ειναι να πιστευουν ακομα οτι το δημοσιο πανεπιστημιο τους προσφερει πλεονεκτηματα (θα αλλαξουν γνωμη οταν αρχισουν να αναζητουν δουλεια) και δεν επιθυμουν καποιον ανταγωνισμο. Αλλα η πιο ενδιαφερουσα ομαδα ειναι οι γονεις, οι οποιοι ανησυχουν για τον αντικτυπο της μεταρρυθμισης στην τσεπη τους.

Νομιζω βγαινει ενα σαφες συμπερασμα, οι Ελληνες ειναι υπο προϋποθεσεις υπερ των ιδιωτικων ΑΕΙ. Δεν ειναι ομως υπερ του να πληρωνουν διδακτρα για ενα πανεπιστημιο και παραλληλα με τους φορους τους να συντηρουν τα σαπια δημοσια. Δεν θελουν περισσοτερη επιβαρυνση, μετα τα τεραστια ποσα που ριχνουν στην παραπαιδεια και στα φροντιστηρια που προσφερουν ουσιαστικα γνωσεις μιας χρησης, καταλληλες μονο για μια εξεταση λιγων ωρων. Ενα συστημα ανοιχτης εισοδου στα ΑΕΙ αλλα δυσκολης αποφοιτησης, με παραλληλη παροχη κουπονιων απο το κρατος σε οποιον πολιτη θελει να σπουδασει εχω την εντυπωση λοιπον οτι με την καταλληλη πληροφορηση θα εβρισκε συμφωνους τους περισσοτερους Ελληνες. Και ευτυχως σε αυτο το συστημα φαινεται να συμφωνει και ο αρχηγος της αντιπολιτευσης. Το μονο που μενει ειναι να δειξει και η κυβερνηση την αποφασιστικοτητα της στο θεμα. Και βεβαια να περασει την γνωμη της με περισσοτερη αποτελεσματικοτητα στο κοινο! Δεν μπορω να καταλαβω πως σε ενα θεμα που οι σημαντικοτεροι πολιτικοι συμφωνουν, δεν μπορουν να εξηγησουν με θαρρος και παρρησια την γνωμη τους στους πολιτες!

Δειτε Επισης: προτασεις του ΓΑΠ για την εκπαιδευτικη μεταρρυθμιση

ΥΓ ειδα χτες σε ενα φυλλαδιο αριστεριστικης οργανωσης εδω στην Γερμανια: "συμπαρασταση στους Ελληνες και την μαχη τους εναντια στην ιδιωτικοποιηση της παιδειας"! Ποια ιδιωτικοποιηση, την αρση μιας μεσαιωνικης απαγορευσης των ιδιωτικων ΑΕΙ (που φυσικα στην Γερμανια δεν υπαρχει) την ονομαζουν ιδιωτικοποιηση? Τετοια παραμυθια πουλανε αραγε και στα ελληνικα πανεπιστημια οι αριστερες οργανωσεις?

Studio 60 on the Sunset Strip

Studio 60 on the Sunset StripΑν ανοίξεις την ελληνική τηλεόραση, εκφράσεις όπως ‘χαζοκούτι’, ‘αποβλάκωση’ και ‘σκουπίδια’ είναι αναπόφευκτες. Η μαγεία όμως του internet μας επιτρέπει πλέον να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να διαλέγουμε εμείς τη διασκέδασή μας – αν και ημι-νόμιμα κάποιες φορές.

Τα τελευταία χρόνια, το επίπεδο (κομματιού) της αμερικάνικης τηλεόρασης έχει φτάσει, και πολλές φορές ξεπεράσει, τον καλό κινηματογράφο. Σούπερ-στάρς, σκηνοθέτες πρώτης γραμμής, έξυπνα σενάρια, μεγάλα μπάτζετ, ...και το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό. Κι όμως, στην (εκτός internet) Ευρώπη ούτε που το παίρνουνε χαμπάρι. Ζούμε μάλλον στη λάθος μεριά του ωκεανού.

Η αγαπημένη μου σειρά τα τελευταία χρόνια ήταν (έφτασε δυστυχώς στο τέλος της πέρυσι) το πολιτικό δράμα West Wing. Μια δημιουργία του σεναριογράφου Aaron Sorkin που φέτος παρουσιάζει το Studio 60 on the Sunset Strip και φαίνεται ότι θα γίνει η καινούρια μου μανία. Έξυπνοι και γρήγοροι διάλογοι (a Sorkin trademark), πολύ καλές ερμηνείες, top σκηνοθεσία. Κι αν δεν σας αρκεί αυτό, μια χωρίς οίκτο επίθεση στους μεσαιωνικούς χριστιανούς της εποχής μας. Αχτύπητη συνταγή.

Και το Studio 60 δεν είναι η μόνη τηλεοπτική παραγωγή που αξίζει συγχαρητήρια. Οι παραγωγές Weeds, Boston Legal, Numb3rs, Rome, Deadwood είναι δείγματα μιας τηλεόρασης που μπορεί να είναι διασκεδαστικότατη χωρίς να απευθύνεται σε αγράμματους βαρβάρους.

Υ.Γ. Προς όλους τους e-rooster φίλους: Ποιες είναι οι δικές σας τηλεοπτικές επιλογές;

Η πραγματικότητα των άλλων

Νέο Άρθρο

Στην περίφημη παραβολή του Καλού Σαμαρείτη (Λουκάς 10: 25-37) o Σαμαρείτης δεν αποφεύγει τον ετοιμοθάνατο Ιουδαίο όπως ο Ιερέας και ο Λευίτης πριν από αυτόν αλλά τον λυπάται (“εσπλαγνίσθη”), χωρίς κανένα δισταγμό τον φροντίζει με τρυφερότητα (“κατέδησε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον”) και τον μεταφέρει στο πλησιέστερο πανδοχείο για να νοσηλευθεί, φροντίζοντας μάλιστα να πληρώσει και τον λογαριασμό.

Ο νομικός στον οποίο απευθύνεται ο Χριστός στην παραβολή αυτή θα πρέπει να βρέθηκε σε εξαιρετικά δυσάρεστη θέση. Έκανε μια απλή ερώτηση και έλαβε μία ιδιαίτερα πολύπλοκη αν όχι ενοχλητική απάντηση. Η ιδέα πως ένας Σαμαρείτης αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς ήταν σίγουρα προβληματική για το κοινό που παρακολουθούσε και ένιωθε περιφρόνηση γι’ αυτήν την περιθωριακή εθνότητα. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θα προβλημάτισε το νομικό και προβληματίζει κι εμάς σήμερα: ποιος ήταν ο λόγος που έκανε τον Σαμαρείτη να φερθεί με τον τρόπο αυτό και μάλιστα σε κάποιον που το πιο πιθανό ήταν ότι δεν θα έκανε το ίδιο γι’ αυτόν; Είναι βέβαιο ότι ο Ιουδαίος όταν θα συνερχόταν θα ένιωθε πολύ άβολα που δεν τον έσωσε ένας συμπατριώτης του αλλά ένας Σαμαρείτης – αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βρισκόταν στη δύσκολη θέση να τον ευχαριστήσει γιατί μάλλον δεν θα τον έβλεπε ξανά. Η πράξη του Σαμαρείτη δεν θα είχε ανταπόδοση.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Images and Realities and the Baltic States

Νέο Άρθρο

The second half of the 20th century, in the West, seems to be characterized as the reign of the disciplinarian orthodoxy in the humanitarian sciences. The scientific boundaries among the most scholars had been well mapped out – at least by definition. The notions: nation, national, international and on the other hand culture and identity had been treated as if their core meaning and interaction were self-evident. The meaning of power had been theorized as non-problematic as well. In general, all political phenomena were understood to be either derived from liberal individualism or class. The ‘less disciplinary’ scientists, who felt uncomfortable into the stranglehold of their own scientific field, and were compelled by the necessity to express phenomena beyond of the outworn ‘normality’, had been forced to follow a solitary way – often away from their scientific club – deeply respecting an interdisciplinary, scientific approach that was impregnated of a more or less philosophical view.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2006

The Rooster Report - Episode 2

Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006

Υποχρεωτική και η προσχολική αγωγή από τη νέα χρονιά

"(The aim of public education is not ) to fill the young of the species with knowledge and awaken their intelligence. ... Nothing could be further from the truth. The aim ... is simply to reduce as many individuals as possible to the same safe level, to breed and train a standardized citizenry, to put down dissent and originality. That is its aim in the United States... and that is its aim everywhere else. " - H.L. Mencken

Με τροπολογία που κατέθεσε χθες το Υπουργείο Παιδείας, αποφασίστηκε πως με τη νέα χρονιά το νηπιαγωγείο γίνεται υποχρεωτικό για τα παιδιά των πέντε χρόνων!Αντιδράσεις δεν υπάρχουν...Για τους γονείς, αποτελεί μια βολική λύση να στοιβάζουν τα παιδιά τους σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, από όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία, τις ατέλειωτες ώρες που αυτοί εργάζονται.Οι εκπαιδευτικοί υπερθεματίζουν και μάλιστα προτείνουν η υποχρεωτικότητα να επεκταθεί και στα παιδιά των 4 ετών...Βλέπετε το νέο μέτρο σημαίνει αυξημένα κονδύλια και νέους διορισμούς νηπιαγωγών,πράγμα που συμφέρει τη συντεχνία τους.

Με το νέο νομοσχέδιο επεκτείνεται η υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης στα δέκα χρόνια. Ταυτόχρονα οι γονείς παραδιδουν ολοκληρωτικά τον έλεγχο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους στα χέρια του κράτους...Από τη στιγμή που και το πρόγραμμα σπουδών των ιδιωτικών σχολείων καθορίζεται από το κράτος, η βαρετή ομοιομορφία της κρατικής εκπαίδευσης, η ισοπέδωση προς τα κάτω , το μπάχαλο των δημοσίων σχολείων αντικαθιστούν πια τη γονική μέριμνα. Το όνειρο φιλοσόφων όπως ο Πλάτωνας και απολυταρχικών καθεστώτων , όπως το Πρωσσικό ή το Σοβιετικό, για έλεγχο και διαμόρφωση των πολιτών από τη παιδική τους ηλικία, γίνεται πια πραγματικότητα, με πιο "βελούδινο" τρόπο και με τη συναίνεση όλων , από το σημερινό δημοκρατικό κράτος.

Φτάνουν πια τα κροκοδείλια δάκρυα για την κατάσταση της νεολαίας σήμερα.Στο βασικό δίλημμα ποιός πρέπει να είναι υπεύθυνος για την ανατροφή των παιδιών, οι γονείς ή το κράτος, όλοι ανεξαιρετώς αποφασίσαμε πως οι γραφειοκράτες του Υπουργείου Παιδείας , ξέρουν καλύτερα από μας.

Για μια ιστορική αναδρομή και κριτική του θεσμού της υποχρεωτικής εκπαίδευσης από τον Murray Rothbard, δείτε
εδώ

Ο γρίφος του Επίκουρου: Παντοδύναμος, Πανάγαθος Θεός

Πάει κάπως έτσι: (δεν έχει σωθεί το αυθεντικό κείμενο)

Θέλει ο Θεός να εμποδίσει το κακό αλλά δεν είναι ικανός? Τότε δεν είναι παντοδύναμος.
Μπορεί αλλά δε θέλει; Τότε δεν είναι πανάγαθος
Και θέλει και μπορεί; Τότε γιατί υπάρχει το κακό;
Δεν θέλει ούτε μπορεί; Τότε γιατί να τον αποκαλούμε Θεό;
Η απάντηση των θεολόγων συνήθως είναι ότι η ύπαρξη του κακού είναι το αντίτιμο που πληρώνουμε για την ελευθερία της βούλησης.

Τι γίνεται όμως με τις φυσικές καταστροφές(1) , τις αρρώστιες(2) κτλ που δεν είναι προϊόντα της ελευθερίας της βούλησης των ανθρώπων; Η ύπαρξη αυτού του αδικαιολόγητου πόνου (θάνατος νεογέννητων, φρικτές αρρώστιες κτλ) δείχνει ότι ο Κόσμος δεν είναι και τόσο αγαθά σχεδιασμένος. Οι φονταμενταλιστές μπορεί να απαντήσουν ότι όλο αυτό το κακό είναι θεόσταλτο για να μας δοκιμάσει ο “Πανάγαθος”. Πέραν του ότι ένας τέτοιος Θεός δεν είναι Πανάγαθος αλλά σαδιστής υποτίθεται ότι είναι και Παντογνώστης και άρα ήδη γνωρίζει, δεν χρειάζεται να τεστάρει, θα μπορούσε να μας γλυτώσει απ’ όλο αυτόν τον ανώφελο πόνο.

Μια άλλη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλό δίχως κακό. Ο Θεός όμως υποτίθεται πως είναι Παντοδύναμος, μπορεί τα πάντα αν το θέλει. Αν κάνουμε τον παραλληλισμό του καλού με το φως και του κακού με το σκότος, τότε ο θεός θα μπορούσε να φτιάξει το σύμπαν έτσι ώστε να είναι πάντα “φωτεινό”. Σαν ένα δωμάτιο όπου τα φώτα είναι πάντα αναμμένα ή ακόμα καλύτερα εφόσον είναι Παντοδύναμος να κάνει όλα τα δομικά υλικά, όλη την ύλη που αποτελεί το Σύμπαν φωσφορίζουσα έτσι ώστε η ύπαρξη του σκότους να είναι αδύνατη. Ακόμα και αν δεν μπορεί να υπάρξει βάσει λογικής ένα τέτοιο Σύμπαν δεν έχει σημασία. Ο Θεός δεν χρειάζεται την λογική, είναι υποτίθεται Παντοδύναμος, μπορεί να πράξεί το μη-λογικό. Για την ακρίβεια ένα τέτοιο Σύμπαν υπάρχει σχεδόν σε όλες τις θρησκείες, είναι τα Ηλύσια πεδία, η Βαλχάλα, ο Παράδεισος.

Έτσι όμως ερχόμαστε πάλι στο πρόβλημα της ελευθερίας της βούλησης, σε ένα καλό σύμπαν δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στο καλό και το κακό. Το κακό δεν είναι δυνατόν. Όμως αν κάτι δεν είναι δυνατόν δεν σημαίνει αυτόματα ότι δεν έχουμε ελευθερία βούλησης. Στο δικό μας σύμπαν πχ δεν μπορούμε να πετάξουμε σαν τον σούπερμαν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ελευθερία βούλησης. Αν ήταν έτσι τότε στον Παράδεισο όπου το κακό δεν υπάρχει θα χάναμε την ελευθεριά της βούλησης… εκτός και αν υπάρχει πάντα η δυνατότητα να πάμε από τον Παράδεισο στα καζάνια της Κολάσεως.

Ο Θεός όμως που υποτίθεται είναι Παντογνώστης και γνωρίζει το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον εφόσον υποτίθεται είναι και Πανάγαθος θα έπρεπε να skipάρει το γήινο στάδιο που είναι γεμάτο οδύνη και πόνο και να στείλει τους αγαθούς κατευθείαν στον Παράδεισο -όπως τους πρωτόπλαστους- όπου υπάρχει μονάχα ευτυχία και τους κακούς να μην τους δημιουργήσει καν. Τι νόημα έχει να τους δημιουργήσει εφόσον γνωρίζει ότι θα πάνε στα καζάνια της Κολάσεως όπου θα υποφέρουν με τα πιο φρικτά βασανιστήρια που μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους, για όλη την Αιωνιότητα; (αλήθεια δεν έχει ακούσει για την αναλογικότητα της ποινής αυτός ο θεος; Είναι δυνατόν να πας στην Κόλαση να ζεις eternal suffering επειδή δούλεψες το Σάββατο ή ήσουν άτακτο παιδί). Ακόμα και οι θνητοί άνθρωποι δείχνουν μεγαλύτερο έλεος στους κακούς συνανθρώπους τους, δεν τους βασανίζουν μέχρι το τέλος της ζωής τους, απλά τους φυλακίζουν.

Η αλήθεια είναι ότι μονάχα ένα διεστραμμένο μυαλό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα Σύμπαν σαν το δικό μας. Η Ζωή θρέφεται με Ζωή! Οι περισσότεροι ζωντανοί οργανισμοί αν όχι όλοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να κατασπαράξουν μια άλλη μορφή ζωής, ζωντανή! Το κακό είναι embedded στον Κόσμο μας. Ένας θνητός προγραμματιστής θα μπορούσε να σχεδιάσει ένα πιο αγαθό Σύμπαν.

(1) σεισμούς, καταποντισμούς, σίφουνες κτλ (στο τελευταίο μεγάλο τσουνάμι που έγινε στην νοτιοανατολική Ασία χάθηκαν περίπου 300.000 άνθρωποι)

(2) ελονοσία, έμπολα, βουβωνική πανώλη που εξολόθρευσε σχεδόν τα 2/3 του ευρωπαϊκού πληθυσμού κτλ.

Διαβάστε επίσης:

Το Πρόβλημα του Κακού - blog θεωρείν

Ο Βομβιστής των Ναών - Νίκος Δήμου

Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

Μήπως αδίκησε ο Μαρξ το όπιο;

Νέο Άρθρο

Ο Μαρξ, όπως είναι γνωστό, παρομοίαζε συχνά τη θρησκεία με το όπιο. Η φράση του «Η θρησκεία είναι το όπιο των λαών» είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο διάσημους φιλοσοφικούς αφορισμούς.

Για το Γερμανό φιλόσοφο, η θρησκεία, όπως και το όπιο, δημιουργεί ευχάριστες παραισθήσεις στα άτομα που τα εμποδίζει αφ’ ενός να δουν τη σκληρή πραγματικότητα της εκμετάλλευσης και αφ’ ετέρου να εξεγερθούν εναντίον των καταπιεστικών συνθηκών που αντιμετωπίζουν. Με άλλα λόγια και τα δύο αποχαυνώνουν...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Εκλογές και συστήματα

Αφορμή για αυτό το άρθρο ήταν μια συζήτηση με τον S_G σχετικά με τα πολιτικά συστήματα σε διάφορες χώρες.

Ο τρόπος διεξαγωγής των εκλογών δημιουργεί διαφορετικά πολιτικά συστήματα, μια έρευνα σχετικά στο θέμα στην δεκαετία του 1960 οδήγησε στον νόμο του Duverger. Σύμφωνα με αυτόν σε πλειοψηφικά εκλογικά συστήματα υπάρχει η τάση να δημιουργείται δικομματικό σύστημα. Αντίθετα σε συστήματα με αναλογική εκπροσώπηση δημιουργούνται πολλά κόμματα, κυρίως σε συστήματα με 2ο γύρο εκλογών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην 1η περίπτωση είναι οι ΗΠΑ ενώ στην 2η είναι η Γαλλία.

Ο νόμος αυτός ανατρέπεται σημαντικά πάντως σε πολλές περιπτώσεις στην σημερινή εποχή. Αν και 2 κόμματα συνήθως εναλλάσονται στην εξουσία στις περισσότερες χώρες υπάρχει ένα ισχυρό 3ο κόμμα (το οποίο πολύ σπάνια ανεβαίνει στην εξουσία αυτοδύναμα) το οποίο όμως παίζει συχνά έναν ρυθμιστικό ρόλο σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ή μειοψηφικές κυβερνήσεις.

Ο όρος strategic voting όπου ο ψηφοφόρος αντί να ψηφίζει τον υποψήφιο που επιθυμεί εμφανίζεται όταν ψηφίζει έναν υποψήφιο από τον οποίο θα πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το πιο συνηθισμένο είναι το useful vote, όπου ο ψηφοφόρος ψηφίζει τον πιθανό νικητή (ή σπάνια κάποιον που γνωρίζει ότι είναι στο όριο να ξεπεράσει το εκλογικό πλαφόν). Αλλη γνωστή περίπτωση εμφανίζεται συχνά στις δημοτικές εκλογές όταν για τον 2ο γύρο προωθείται ένας αδύναμος αντίπαλος. Παραδείγματα στην Ελληνική πραγματικότητα έχουμε στην μη είσοδο του Συνασπισμού στην Βουλή, που έφερε αύξηση μετά του ποσοστού του, ή στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ όπου στον 2ο γύρο προκρίθηκαν οι Σημίτης και Τσοχατζόπουλος.

Το strategic voting φέρνει μαζί του και το παράδοξο του Arrow. Ετσι ενώ η πλειοψηφία δεν επιθυμεί ένα αποτέλεσμα καταλήγει να το ψηφίζει. Δεν υπάρχει καλύτερη απεικόνιση από την Ελληνική πραγματικότητα στην οποία το σύνολο των πολιτών δεν εμπιστεύεται τα 2 μεγάλα κόμματα, αλλά παρ'όλα αυτά συγκεντρώνουν το 85% των ψήφων! Ο λόγος επαφίεται στην λογική του lesser of two evils. Στην Ελλάδα παραδοσιακά υπάρχει ο διπολισμός ο οποίος στηρίζεται σε κάποιες σημαντικές προσωπικότητες οι οποίες καθορίζουν τον ένα από τους 2 δρόμους. 25 χρόνια μετά τον θάνατο του Ελ. Βενιζέλου η Ελλάδα ήταν χωρισμένη σε Βενιζελικούς και αντι-Βενιζελικούς, τώρα ακόμα και αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Α. Παπανδρέου έχουμε τον χωρισμό σε Παπανδρεϊκούς και μη.

Το δίλλημα βέβαια είναι κάλπικο. Διότι όπως δεν μπορεί ο ψηφοφόρος να αλλάξει άμεσα την ψήφο των άλλων ψηφοφόρων όμοια και η ψήφος του αποτελεί το μικρό τμήμα για την αλλαγή του δυναμικού. Ιδεολογικά δεν υπάρχει νόημα σε εκλογές με προαποφασισμένο αποτέλεσμα. Ενώ όμως στις διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει μεγάλο ποσοστό "wasted votes" στην Ελλάδα αυτό είναι σπάνιο φαινόμενο, ταυτόχρονα οι χώρες με μεγάλα ποσοστά "wasted votes" είναι και αυτές στις οποίες οι πολίτες εμπιστεύονται περισσότερο την δημοκρατία τους. Για να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλο μας υπάρχει στην ζωή μας και ο όρος ρουσφέτι ο οποίος συναρτάται άμεσα με την useful vote.

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα υπάρχει και το σύστημα του ομοιοκομματισμού. Με 2 πολιτικά κόμματα τα οποία είναι και τα 2 κρατικοδίαιτα, έχουν την ίδια πολιτική την οποία βαφτίζουν "φιλελεύθερη" ή "σοσιαλιστική", έχουν υψηλό δείκτη διαφθοράς, βασίζονται στην προγονική λατρεία αποτυχημένων πολιτικών όπως έχει δείξει η πράξη και συνεχώς διαδέχεται το ένα το άλλο. Σαφώς υπάρχουν ικανά στελέχη και στα 2 κόμματα, όμως η μεγάλη πλειοψηφία τους αποτελείται από άτομα τα οποία δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα παραπάνω στην καριέρα τους από το να είναι κομματικά στελέχη.

Το τέλμα αυτό είναι αντίστοιχο της αρχής του 20ου αιώνα στην Ελλάδα, όπου δημιουργήθηκε η αντίθεση στον παλαιοκομματισμό με την είσοδο στην πολιτική σκηνή του Ελ. Βενιζέλου. Ομως στη σημερινή εποχή δεν έχουμε πλέον Μεσσίες αντίθετα απαιτείται συλλογική δράση. Καλώς ή κακώς η τωρινή κατάσταση δεν θα αλλάξει με ευχολόγια ή με την αναμονή της εμφάνισης της μεγάλης προσωπικότητας. Νόμιμα μπορεί να αλλάξει μόνο με την ορθή χρήση της ψήφου, ευτυχώς υπάρχει πλειάδα εκλογικών σχηματισμών από τις οποίες μπορεί να επιλέξει ο κάθε ψηφοφόρος στις εκλογές, οι οποίοι αποτελούνται από άτομα τα οποία εργάζονται στην κοινωνία, αρκεί να αφαιρέσει τις παρωπίδες. Σίγουρα αρκετοί έχουν το φόβο της αλλαγής, αλλά χωρίς αλλαγή θα συνεχίσουν να υποβαθμίζονται στη μιζέρια τους.

Στις επόμενες εκλογές να ηττηθεί ο παλαιοκομματισμός!

Αστυνομικη βια και η θεωρια του μεμονωμενου περιστατικου

Υποκριτες Νοικοκυραιοι και Φανατικοι Αριστεριστες εχουν ενα κοινο, ανεχονται ασχετα τριτα αθωα ατομα να γινονται μέσα για τις δικες τους επιδιωξεις

Το θεμα εχει συζητηθει εκτενως, αλλα οι συνεχιζομενες δηλωσεις της κυβερνησης με προβληματιζουν, γιατι ειναι προς τον λαθος δρομο.

Η κυβερνηση και ολος ο κρατικος μηχανισμος λειτουργουν με την αρχη της διαψευσης και στηριξης των "δικων μας". Οποτε γινεται καταγγελια η πρωτη αντιδραση ειναι να λεμε οτι δεν εγινε. Μετα την κατακραυγη, λενε οτι εγινε ισως, αλλα ειναι μεμονωμενο περιστατικο. Ακομα και με την κυβερνητικη παραδοχη οτι εγιναν αξιοποινες πραξεις απο την αστυνομια, εχω την εντυπωση οτι οσο πηγαινει το θεμα πιο βαθια στο δικαστικο συστημα ολο και θα χανει δυναμικη, εως οτου οι επιορκοι αστυνομικοι τελικα την γλιτωνουν χωρις γρατζουνια.

Συνηθως επιορκους λενε μονο τους διεφθαρμενους αστυνομικους. Για μενα καποιο κατακαθι που ξυλοκοπει ενα ατομο που φοραει χειροπεδες αξιζει μαλλον να χωθει στο πιο βαθυ μπουντρουμι (και αυτοι βεβαια που τον σπρωχνουν/στηριζουν/εξυμνουν επισης). Οταν ενα οργανο της αστυνομιας που υποτιθεται πληρωνεται για να προστατευει, ασκει ασκοπη και εντονη βια κατα αοπλων και ανικανων να προστατευθουν ατομων, εχει πατησει τον σημαντικοτερο ορκο. Στην κλιμακα απαισιοτητας, ειναι κοντα στον γιατρο που στην Σαουδικη Αραβια κληθηκε να αφαιρεσει χειρουργικα το ματι ενος Ινδου εργατη, ως τιμωρια για εναν τσακωμο ειχε πληγωσει εναν Σαουδαραβα στο ματι (πραγματικη ιστορια).

Δεν εχουμε το ρητο οφθαλμον αντι οφθαλμου σαν βαση του συστηματος δικαιοσυνης μας! Αλλα δυστυχως φοβαμαι οτι η κοινωνια μας δεν το καταλαβαινει, και απο τις δυο μεριες. Γιατι εχουμε δυο μεριες σε εναν συνεχη πολεμο, οχι μεμονωμενα περιστατικα. Η μια ειναι βεβαια οι νοικοκυραιοι, που στο ονομα της ταξης και της ησυχιας τους ανεχονται η αστυνομια στο ονομα τους να ξυλοκοπει συνεχως αοπλα ατομα. Το σκεπτικο σε παρα πολλους ανθρωπους ειναι σαφως: ε τα κωλοπαιδα, κανουν τοσες φασαριες, δεν τρεχει και τιποτα αν φανε και κανα σκαμπιλι. Δεν μπορω να τονισω ποσο λανθασμενο ειναι αυτο. Πρωτα απολα υπαρχει η παναρχαια και βασικη αρχη: σωστη και τιμια δικη για ολους ή καλυτερα να την γλυτωσουν 50 ενοχοι, παρα να τιμωρηθει ενας αθωος. Δεν τιμωρουμε χωρις σωστη δικη, δεν συλλαμβανουμε χωρις απαγγελια κατηγοριας*, δεν κρατουμε ατομα σενα κελι χωρις δυνατοτητα επικοινωνιας με δικηγορο.
Και φυσικα δεν ομαδοποιουμε, δεν τιμωρουμε εναν (ισως αθωο) για παραδειγματισμο για να φοβουνται οι αλλοι (ισως ενοχοι). Τα ατομα εχουν δικαιωματα, δεν μπορουμε να τα παραβαινουμε για εναν"ανωτερο σκοπο" οπως η ησυχια, ταξη και ασφαλεια.
Υπαρχει η δευτερη αρχη: δεν βασανιζουμε. Ενα δημοκρατικο κρατος νομιμοποιειται να ασκει την (πολυ ανεπιθυμητη για μενα) βια της στερησης ελευθεριας, μονο υπο πολυ στενες προϋποθεσεις. Οταν τηρουνται δηλαδη οι αρχες της τιμιας δικης, οταν μπορουμε να πουμε οτι το θεμα εξεταστηκε αντικειμενικα, δεν υπαρχει καμμια αμφιβολια και η τιμωρια ειναι αναλογη της ποινης. Κανενα δημοκρατικο κρατος δεν νομιμοποιειται ΠΟΤΕ να ασκει φυσικη βια σε ενοχους, ποσο μαλλον σε κατηγορουμενους που μπορει να ειναι αθωοι! Αυτη η εικονα ειναι ενα ονειδος για ολη την ελληνικη κοινωνια! Την στιγμη που ο ΜΑΤατζης χτυπαει αοπλο συλληφθεντα, χανει καθε δημοκρατικη νομιμοποιηση και γινεται ενα απλο χουλιγκανι, νομιμος στοχος για αμυνα και αντιποινα. Δεν μπορω να εξηγησω ποσο κακο ειναι να ξεπερνα ενας αστυνομικος το οριο, οι γραμμες φαινονται να ειναι λεπτες αλλα ειναι τρομερα σημαντικες, οι αστυνομικοι πρεπει να τηρουν τον νομο αλλιως δεν υπαρχει νομος και οι αναρχικοι εχουν κερδισει!



Η Δολοφονικη Ζαρντινιερα? Ή μηπως ξετσιπωτη αστυνομια?

Εδω ερχομαι στην δευτερη ομαδα ανθρωπων που με απαγοητευσε: καποιοι δημοσιογραφοι και γενικα αριστεριστες. Αυτοι φαινεται να βρηκαν ευκαιρια να βγαλουν τα απωθημενα τους και να μιλουν γενικα και αοριστα για αστυνομοκρατουμενη πολιτεια, για καμερες και αστυνομικους με πολιτικα. Κατω απο αυτο μου φαινεται υπαρχει μια ταση να θελουν οι πραγματικοι ενοχοι να την γλιτωνουν γιατι: ελα μωρε τα παιδια, εριξαν και μια μολοτωφ παρα πανω, στα πλαισια του αντικαπιταλιστικου αγωνα, καλα κανουν.
Αυτη η λογικη ειναι εξισου λανθασμενη με την λογικη του νοικοκυραιου. Και οι δυο τυποι ανθρωπων δεχονται καποιοι συμπολιτες τους να γινονται παρα την θεληση τους μέσα στο ονομα ενος ανωτερου σκοπου: ησυχιας και ταξης ή αλλαγης του συστηματος. Γιατι οπως εχουμε ξαναπει, αυτα τα χουλιγκανια ειναι εν μερει υπευθυνα για τα βασανιστηρια που δυστυχως πολυ συχνα τραβανε αθωοι αν βρεθουν κατα τυχη σε πορειες και στα χερια της αστυνομιας. Ο δημοκρατικος αγωνας να αλλαξει το συστημα ειναι θεμιτος, η βια δεν ειναι. Καθε ατομο που εκμεταλλευεται το μεγεθος και την ανωνυμια μιας πορειας για να ασκησει βια και να καταστρεψει περιουσιες ειναι ενοχος οχι μονο των σχετικων αξιοποινων πραξεων αλλα και υποκρισιας, δειλιας, εν τελει προδοσιας του σκοπου της διαμαρτυριας! Δεν αξιζει λοιπον καμμια προστασια απο οσους προσκεινται θετικα στους σκοπους της πορειας. Τα χουλιγκανια δεν ειναι μερος της πορειας, ειναι καταστροφεις και διαστροφεις της.

Καταληγω λοιπον σε δυο βασικες προτασεις: η κυβερνηση πρεπει αμεσα να προβει στην δημιουργια ανεξαρτητου σωματος που να επιτηρει και καταγραφει τις κινησεις της αστυνομιας. Δυστυχως το σημερινο συστημα εχει αποδειχτει πληρως αναποτελεσματικο, η συστηματικη αστυνομικη αυθαιρεσια εως και σκληρη βια περνανε απαρατηρητες και ατιμωρητες. Και φυσικα 5 δηλωσεις οταν τυχει και παρουμε ειδηση την σαπιλα δεν ειναι αρκετες. Χρειαζονται σταθεροι, ανεξαρτητοι θεσμοι προστασιας των ατομικων δικαιωματων. Οι νοικοκυραιοι πρεπει να στηριξουν με καθε τροπο αυτο το εργο, αν δεν θελουν η ησυχια τους να βασιζεται στον απαισιο βασανισμο πολιτων και την τιμωρια αθωων.

Οι αριστεριστες απο την μερια τους αντι να φωναζουν, πρεπει να ξεκαθαρισουν την θεση τους, οτι δεν στηριζουν τα χουλιγκανια με κανεναν τροπο. Και πρεπει να αρχισουν να αποδεχονται μετρα οπως καμερες και επιτηρηση που ΣΙΓΟΥΡΑ θα βοηθουσαν την διαλευκανση περιστατικων οπως το τωρινο και ΣΙΓΟΥΡΑ θα μειωναν την αστυνομικη αυθαιρεσια.

Η σημερινη κατασταση εχει καταληξει σε εναν κλεφτοπολεμο που μόνο αποτελεσμα εχει τις παραπλευρες απωλειες, τις παραλογες ζημιες σε τριτους. Αυτη η εκρυθμη κατασταση δεν μπορει να συνεχιστει, δεν αρμοζει σε μια δημοκρατικη χωρα. Προσωπικα οποτε βλεπω τετοια περιστατικα, ατομα να ματωνουν απο το χερι αστυνομικου που ειχε εντολη να τα προστατεψει μουρχεται αναγουλα και δεν θελω να ξαναπατησω στην Ελλαδα. Κανενας υπουργος, αστυνομικος ή αριστεριστης, δεν εχει το δικαιωμα, στο ονομα μου (οπου μου βαλτε τον καθε πολιτη) και "για το καλο μου" να διατηρει αυτην την αρρωστη ισορροπια βιας και αυθαιρεσιας...


*φυσικα δεν απαγγελουμε ψευδεις και πλαστες κατηγοριες οπως συστηματικα κανουν τα ΜΑΤ, ισως με καποια διεστραμμενη δικαιολογια προς τον εαυτο τους οτι ετσι αποτρεπουν αλλα επεισοδεια. Δεν μιλαω θεωρητικα, μιλαω για κατι που εχω δει με τα ματια μου: ΜΑΤατζηδες μετα τις συλληψεις να μοιραζουν κατηγορουμενους μεταξυ τους και στην τυχη να τους απαγγελουν κατηγοριες.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

H οδύσσεια ενός ξενιτεμένου

Μερικές φορές η γραφειοκρατία μας σπάει τα νεύρα. Μερικές φορές η εξυπηρέτηση του πολίτη του κοστίζει κάτι παραπάνω. Μερικές όμως φορές πραγματικά συντρίβει το άτομο κάτω από το καταθληπτικό βάρος των γραναζιών της. Η ιστορία με τα νέα διαβατήρια είναι σχεδόν κωμική (εγώ χρειάστηκα πάνω από 1 μήνα ταλαιπωρίας και 3 απορρίψεις λόγω ακατάλληλης φωτογραφίας τον περασμένο Μάρτιο). Στην περίπτωση όμως του φοιτητή στη Σιγκαπούρη Στέφανου Ζανάτου η ιστορία παρουσιάζει τις τραγικές της διαστάσεις. Διαβάστε την ιστορία του, για να δείτε την επιπολαιότητα με την οποία το κράτος και οι λειτουργοί του αντιμετωπίζουν τους πολίτες, την ασχετοσύνη τους, τα συντριπτικά προβλήματα που δημιουργούν και που την ανασφάλεια που γεμίζουν τον απλό πολίτη για ένα ζήτημα που έπρεπε να είναι μια τυπική διαδικασία.

Η ζωή σε μία μεγάλη Ελληνική ΔΕΚΟ

Νέο Άρθρο

Ο τίτλος της ομιλίας μου είναι «Η ζωή σε μία μεγάλη Ελληνική ΔΕΚΟ». Δεν ευθύνομαι εγώ για το τίτλο αυτό, μου δόθηκε.

Εκείνος που τον σκαρφίστηκε πήγαινε οπωσδήποτε γυρεύοντας να με βάλει σε πειρασμό και μάλλον το κατόρθωσε. Ίσως αυτά που θα πω έχουν κάποια δόση υπερβολής – αλλά όσοι ζουν στην όμορφη χώρα μας θα καταλάβουν καλά το νόημά τους...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Το ανθρώπινο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού

Νέο Άρθρο

Ο Μίλτον Φρίντμαν έγινε γνωστός στην Ελλάδα υβριζόμενος. Ως νεοφιλελεύθερος και δη ανάλγητος. Ασχετα αν είναι ένας από τους πιο διάσημους υποστηρικτές της ιδέας του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, ιδέα που συνταγματικά θέλει να κατοχυρώσει στην Ελλάδα η Αριστερά. Ο νομπελίστας οικονομολόγος, που πέθανε την Πέμπτη σε ηλικία 94 χρόνων, θεωρείται ο βασικός και ισάξιος σε μέγεθος αντίπαλος του Τζον Μέιναρντ Κέινς.

Ο Κέινς διαμόρφωσε με τις ιδέες του την οικονομική πολιτική της Δύσης πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ευνοώντας την επέκταση του κράτους στην οικονομία, και ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν αυτός που τις κατεδάφισε. Ο πρώτος επιχειρηματολόγησε ότι το κράτος οφείλει να παρέμβει στην οικονομία προκειμένου να επιτύχει την πλήρη απασχόληση, άσχετα αν αυτό δημιουργούσε πληθωρισμό.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Η άλλη όψη του Ασύλου

Το βράδι της Τρίτης 14 Νοεμβρίου, ένας φοιτητής στο University of California Los Angeles αρνήθηκε να δείξει ταυτότητα στους επιμελητές της βιβλιοθήκης όπου μελετούσε. Οι επιμελητές καλέσαν την αστυνομία του πανεπιστημίου στην οποία ο φοιτητής πάλι αρνήθηκε να επιδείξει την ταυτότητά του. Αυτοί αναγκάστηκαν να τον συνοδέψουν έξω κι όταν αυτός αρνηθήκε τον κεραυνοβόλησαν 5 φορές με όπλο τύπου taser. Το περιστατικό, που καταγράφηκε από δεκάδες φοιτητές στα κινητά τους και δημοσιεύτηκε στο YouTube έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στο ιστορικό πανεπιστήμιο.

Μπορείτε να δείτε το περιστατικό στο YouTube.

Το πανεπιστήμιο έχει διατάξει έρευνα από ανεξάρτητο εμπειρογνώμονα και η αστυνομία του πανεπιστημίου διενεργεί ήδη τη δική της εξέταση.

Οι κανονισμοί του πανεπιστημίου απαιτούν από τους φοιτητές να είναι έτοιμοι να δείξουν την ταυτότητά τους όταν μελετούν στην βιβλιοθήκη μετά τις 11 μμ. Μάλιστα πολλοί φοιτητές αφήνουν την φοιτητητική τους ταυτότητα πάνω στο τραπέζι έτσι ώστε έτσι να είναι ορατή τους επιμελητές της βιβλιοθήκης δίχως να χρειαστεί να διακόψουν την μελέτη τους.
Πρόκειται, πιστεύω, για λογικό μέτρο: εξασφαλίζει πως αργά τη νύχτα δεν βρίσκονται στη βιβλιοθήκη εξωπανεπιστημιακά άτομα και παρέχει επιπλέον προστασία στους φοιτητές που μελετούν εκεί.

Σύμφωνα με πρώτες πληροφορίες ο συγκεκριμένος φοιτητής, που είναι αμερικανός πολίτης ιρανικής καταγωγής, αρνήθηκε να δείξει την ταυτότητά του σε επιμελητή της βιβλιοθήκης, θεωρώντας πως έγινε διάκριση σε βάρος του λόγω καταγωγής.

Ο επιμελητής κάλεσε την πανεπιστημιακή αστυνομία, ως όφειλε. Ο φοιτητής αρνήθηκε να δείξει την ταυτότητά του και στην αστυνομία η οποία δεν είχε άλλη επιλογή από το να του ζητήσει να φύγει από τη βιβλιοθήκη. Σύμφωνα με την αστυνομία ο φοιτητής αρνήθηκε να φύγει και οι αστυνομικοί τον πήραν σηκωτό να τον βγάλουν. Αυτός αντιστάθηκε και οι αστυνομικοί έκαναν χρήση βίας προκειμένουν να τον εξαναγκάσουν να συμμορφωθεί, βάση των κανονισμών του πανεπιστημίου.
Συγκεκριμένα οι αστυνομικοί χρησιμοποιήσαν ένα βαλιστικό όπλο πρόκλησης ηλεκτροσόκ (taser). Το όπλο αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί εξ’ επαφής προκαλώντας ένα σχετικά χαμηλό αλλά επώδυνο ηλεκτροσόκ στο θύμα. Μπορεί φυσικά να χρησιμοποιηθεί και εξ αποστάσεως, εκτοξεύοντας δυο ηλεκτρόδια μέσω των οποίων προκαλούνται ισχυρότερα ηλεκτροσόκ τα οποία επιφέρουν τη στιγμιαία παράλυση του θύματος και διευκολύνουν την καταστολή και σύλληψη δίχως τη χρήση πυροβόλων όπλων που θα μπορούσαν να επιφέρουν θανάσιμο τραυματισμό.

Το όπλο χρησιμοποιήθηκε εξ’ επαφής στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η χρήση αυτή επιτρέπεται από τους κανονισμούς του πανεπιστημίου.

Ο φοιτητής οδηγήθηκε τελικά στο αστυνομικό τμήμα, του ασκήθηκε δίωξη, ορίστηκε δικάσιμος και αφέθηκε ελεύθερος. Ομάδα συμφοιτητών του την επόμενη μέρα διαδήλωσαν κατά της βίαιης προσαγωγής του. Ένα από τα πολλά στιγμιότυπα που αποτυπώθηκαν στα κινητά των φοιτητών βγήκε στο YouTube. Έτσι η διοίκηση του πανεπιστημίου αναγκάστηκε να ζητήσει την διερεύνηση του επεισοδίου από ανεξάρτητο εμπειρογνώμονα. Ο φοιτητής στο μεταξύ ετοιμάζεται να μηνύσει το πανεπιστήμιο.

Παρακολουθώντας τα στιγμιότυπα στο YouTube ταράχτηκα. Πρόκειται για ένα βίαιο επεισόδιο. Ο φοιτητής αρνείται να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις των αστυνομικών κι αυτοί αναγκάζονται να κλιμακώσουν την τακτική τους. Δεν μπορούμε να κρίνουμε το γεγονός με βάση ένα στιγμιότυπο αποτυπωμένο στα κινητά αλλά αισθάνομαι πως και οι δυο πλευρές το τραβήξαν στα άκρα.

Οι αστυνομικοί θα μπορούσαν να βγάλουν τον φοιτητή έξω σηκωτό. Τον ηλεκτροβολήσαν επειδή αρνούταν να σταθεί στα πόδια του. Αυτό το βρίσκω υπερβολικό ακόμη κι αν πρόκειται για τακτική που επιτρέπεται από τους κανονισμούς της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Προκάλεσε όμως κι ο φοιτητής αρνούμενος να δείξει την ταυτότητά του στον επιμελητή της βιβλιοθήκης (ο οποίος είναι φοιτητής εργαζόμενος). Αρνήθηκε να τη δείξει και στους αστυνομικούς. Η επίδειξη ταυτότητας είναι υπόθεση ρουτίνας στα πανεπιστημία εδώ. Το πανεπιστήμιο ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα και η κοινότητα, μέσω των κανονισμών λειτουργίας του ιδρύματος, απαιτεί να μην παρεισφρύουν εξωπανεπιστημιακά στοιχεία στους χώρους του σχολείου.

Αναμένω τα πορίσματα των ερευνών με περιέργεια και θα τα μεταδώσω όταν με το καλό δημοσιευτούν.

Ως τότε όμως κλείνω με την εξής παρατήρηση: Τρίτη 11 μμ κι η βιβλιοθήκη ήταν γεμάτη φοιτητές! Πριν αρχίσουμε τις συγκρίσεις μεταξύ του ασύλου στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα αν σκεφτούμε πότε είδαμε τελευταία φορά πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη στην Ελλάδα γεμάτη φοιτητές τέτοια ώρα!

Παραπομπές στα σχετικά δημοσιεύματα της φοιτητικής εφημερίδας του UCLA DailyBruin:
15 Νοεμβρίου 2006
16 Νοεμβρίου 2006
17 Νοεμβρίου 2006
επίσης 17 Νοεμβρίου 2006
επίσης 17 Νοεμβρίου 2006

Σημείωση e-rooster: Αναδημοσιεύεται από το προσωπικό blog του κ.Λεωνίδα Ηρακλειώτη, κατόπιν προσωπικής του πρόσκλησης

Αστυνομική Βία


… ως πότε θα την ανεχόμαστε; Αυτά τα άτομα παρανομούν και όμως μένουν ατιμώρητα. Κανείς δεν είναι πάνω από τον Νόμο, ούτε οι ίδιοι οι φύλακες του. Προπαντός αυτοί.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Διευθυντής της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης υπερασπίζεται αυτούς τους προδότες της υπηρεσίας. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ο πρώτος που θα έπρεπε να καταδικάζει αυτά τα γεγονότα.

Judge Dredd δεν χωρούν στην αστυνομική δύναμη. Από την στιγμή που το έχουν ακινητοποιήσει το άτομο δεν έχουν δικαίωμα να το χτυπούν. Και όμως αυτή η τακτική πρέπει να προωθείται από άνωθεν. Δεν είναι δυνατόν να χτυπούν βάναυσα τα θύματα τους και να μην φοβούνται τις συνέπειες του Νόμου. Είναι συνήθης πρακτική να ξυλοκοπούν ακινητοποιημένα άτομα που πολλές φορές φορούν και χειροπέδες(*). Αυτοί οι αστυνομικοί πρέπει να συλληφθούν και να δικαστούν. Η παρανομία δεν καταπολεμείται με παρανομία όπως και η αδικία δεν μπορεί να πολεμηθεί με αδικία.

Περισσότερες φωτογραφίες του τόπου του εγκλήματος στο blog του xberliner.

Για ένα ηχητικό remix του συμβάντος στο blog Εξομολογήσεις Κανιβάλων.

(*)στιγμιότυπα ενός άλλου περιστατικού εδώ. (πηγή συνδέσμου)

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Milton Friedman, capitalism's Che


I had the honor to meet Milton Friedman in San Fransisco in 2005. It was the annual pilgrimage of the Milton Friedman Group from the University of Chicago, (I was co-chair at the time). The first strong impression was his short stature that emphasized by contrast his intellectual giantness. In that three-hour lunch we bombarded him with all kinds of questions. His general knowledge of current political issues was phenomenal.

I haven't read any obituaries yet, but I personally believe that Milton Friedman's major achievement will not be his vigorous analysis or the development of new models. His longlasting impact will be the revival of economic liberalism as a romantic movement. With his passion, MF removed the conservative, boring stigma from economic liberalism. After him liberalism was the pursuit of freedom that could inspire young people hungry for a cause to fight for. He was the face of capitalism, a cool smart guy that could inspire the new generation. Just picture this: at UChicago we used to wear Milton Friedman t-shirts, similar to the Che Guevera ones.

Milton Friedman, our Che.

Διαγωνισμός Milton Friedman

ΕΙΔΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
MILTON FRIEDMAN

(Υποβολή εργασιών μέχρι 16 Απριλίου 2007)

Με αφορμή τον θάνατο, στις 16 Νοεμβρίου 2006, του Νομπελίστα και κορυφαίου Διανοητή Milton Friedman η CHECK POINT διοργανώνει ειδικό διαγωνισμό.

Μίλτον Φρίντμαν:
Ο ηγέτης της Σχολής του Σικάγου, η ζωή του και η θεωρία του

Πέθανε την Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου, σε ηλικία 94 χρόνων, ο αμερικανός οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν, τιμημένος με το Νόμπελ Οικονομίας του 1976

«Ο ΜΕΓΑΛΟΣ οικονομολόγος της ελεύθερης αγοράς Μίλτον Φρίντμαν πέθανε σήμερα σε ηλικία 94 ετών», αναφέρεται στην ανακοίνωση του νεοφιλελεύθερου κέντρου ερευνών «Ινστιτούτο Κάτο». Σύμφωνα με την εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» ο κ. Φρίντμαν πέθανε από καρδιακή προσβολή όταν μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο από το σπίτι του στο Σαν Φρανσίσκο.

Ο Μίλτον Φρίντμαν γεννήθηκε το 1912 στη Νέα Υόρκη από εργατική οικογένεια Ουγγροεβραίων μεταναστών. Το 1933 ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν, από όπου αποχώρησε σύντομα λόγω του έντονου κλίματος αντισιμιτισμού που επικρατούσε στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο.

Στη συνέχεια εργάστηκε για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ως σύμβουλος σε ανώτερα στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών. Ως εκπρόσωπος του Υπουργείου Οικονομικών το 1942 συνέστησε μία Κεϊνσιανή πολιτική φορολογίας ωθώντας στην κατασκευή του συστήματος φορολόγησης δια της παρακράτησης από την μισθοδοσία. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην αυτοβιογραφία του σχολιάζει ότι ήταν πλήρως Κεϊνσιανός εκείνη την εποχή.

Το 1946 απέκτησε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Κολούμπια. Στη συνέχεια έγινε Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, από το 1946 έως το 1976, οπού συνετέλεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην δημιουργία μίας προικισμένης κοινότητας διανοούμενων που κέρδισε την απονομή αρκετών βραβείων Νόμπελ, γνώστης ως «Σχολή του Σικάγο». Ο ίδιος βραβεύθηκε με το βραβείο Νόμπελ των οικονομικών το 1976.

Ο Φρίντμαν ήταν ο εμπνευστής της μονεταριστικής σχολής στα οικονομικά. Αντίθετα με τους Κεϊνσιανιστές που υποστήριζαν τις συνεχείς παρεμβατικές μικροδιορθώσεις στην οικονομία, ο Φρίντμαν υποστήριζε ότι οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να ακολουθούν αυστηρούς γενικούς κανόνες στην προσφορά χρήματος για τον περιορισμό του πληθωρισμού και να αφήνονται οι τιμές ελεύθερες να προσεγγίσουν τα φυσικά τους επίπεδα. Ο Φρίντμαν πίστευε ότι όχι μόνο οι περισσότερες κρατικές παρεμβάσεις ήταν αντιπαραγωγικές για την οικονομία, αλλά και ότι ήταν αντίθετες με τις αξίες μιας ανοιχτής κοινωνίας ελεύθερων ατόμων, συνδυάζοντας άρτια τα οικονομικά με την πολιτική πράξη και την καθημερινότητα.

Επίσης, γνωστές προτάσεις του ήταν η αντικατάσταση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας με έναν αρνητικό φόρο εισοδήματος, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής και η αντικατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης με ένα σύστημα κουπονιών απευθείας στους μαθητές, οι οποίοι μετά θα επιλέγουν ελεύθερα όποιο εκπαιδευτήριο προτιμούν, προωθώντας τον ανταγωνισμό μεταξύ των σχολείων για τη βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, χωρίς να παραγκωνίζεται η συμμετοχή του κράτους και ο δωρεάν χαρακτήρας της.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ CHECK POINT
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ MILTON FRIEDMAN

Η εταιρεία CHECK POINT με αφορμή τον θάνατο, στις 16 Νοεμβρίου 2006, του κορυφαίου διανοητή και νομπελίστα Milton Friedman προκηρύσσει διαγωνισμό με τίτλο "Ειδικός Διαγωνισμός CHECK POINT εις μνήμην MILTON FRIEDMAN". Σκοπός του διαγωνισμού είναι η απόδοση ελαχίστου φόρου τιμής στον Milton Friedman μέσω της μελέτης και διάδοσης του έργου του.

Αντικείμενο του διαγωνισμού αποτελεί η συγγραφή πρωτοτύπων εργασιών με αντικείμενο το έργο, τις ιδέες και τις αρχές του Milton Friedman. Οι εργασίες θα πρέπει να είναι πρωτότυπες και η θεματολογία τους πρέπει να εστιάζει σε συγκεκριμένες πτυχές της ζωής και του έργου του Milton Friedman, επιλογής του διαγωνιζομένου.

Οι εργασίες δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τις 100 σελίδες A4, γραμματοσειρά Arial, μέγεθος 11, διάστιχο 1,5. Οι εργασίες θα πρέπει να υποβληθούν σε MS Word format στην Ελληνική γλώσσα.

Οι συμμετέχοντες στον διαγωνισμό μπορεί να είναι νέες και νέοι ηλικίας έως και 25 ετών και πρέπει να υποβάλλουν την εργασία τους, συνοδευόμενη από υπογεγραμμένη Αίτηση Συμμετοχής μέχρι και τις 16 Απριλίου 2007. Συστήνεται η Αίτηση Συμμετοχής να υποβληθεί όσο το δυνατόν νωρίτερα, ώστε η οργανωτική επιτροπή του διαγωνισμού να ενημερώνει τους διαγωνιζομένους σχετικά με την εξέλιξη του διαγωνισμού.

Για την διευκόλυνση των διαγωνιζομένων μία σειρά επιλεγμένων έργων-δημοσιεύσεων του Milton Friedman θα βρίσκεται διαθέσιμη, προς μελέτη, στα γραφεία της CHECK POINT. Πρόσβαση στην υποστηρικτική βιβλιογραφία με τα έργα του Milton Friedman θα έχουν μόνο οι διαγωνιζόμενοι που έχουν υποβάλλει Αίτηση Συμμετοχής κατόπιν συνεννόησης με την γραμματεία της εταιρείας.

Οι εργασίες θα κριθούν από επιτροπή διακεκριμένων ακαδημαϊκών, επιστημόνων και στελεχών επιχειρήσεων. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού θα ανακοινωθούν στις 16 Ιουνίου 2007, στον διαδικτυακό τόπο της CHECK POINT (www.checkp.info) ενώ οι βραβευθέντες θα ειδοποιηθούν και προσωπικά. Θα βραβευθεί 1 εργασία και θα απονεμηθούν 2 έπαινοι.

Οι βραβευθείσες εργασίες θα εκδοθούν σε ειδική έκδοση από την CHECK POINT.

Σε όλους του βραβευθέντες θα απονεμηθεί τιμητικό δίπλωμα.

Το πρώτο βραβείο συνοδεύεται και από Ηλεκτρονικό Υπολογιστή τύπου Laptop (Notebook), scanner , εκτυπωτή, ψηφιακή φωτογραφική μηχανή 6-7 MPixel, μία (1) συμμετοχή στο πενθήμερο Πιστοποιημένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα της CHECK POINT Επιθεωρητών ISO 9001 καθώς και μια σειρά βιβλίων-εκδόσεων CHECK POINT. Συνολική αξία 3.000 ευρώ.

Οι δύο πρώτοι έπαινοι συνοδεύονται, έκαστος, από μια (1) συσκευή i - pod (σκληρού δίσκου), ψηφιακή φωτογραφική μηχανή 6-7 MPixel, μία (1) συμμετοχή στο πενθήμερο Πιστοποιημένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα της CHECK POINT Επιθεωρητών ISO 9001 καθώς και μια σειρά βιβλίων-εκδόσεων CHECK POINT. Συνολική αξία, ανά έπαινο, 1.500 ευρώ.

Η εταιρεία CHECK POINT διατηρεί όλα τα πνευματικά δικαιώματα του διαγωνισμού καθώς και όλων των υποβληθέντων εργασιών. Δύναται να δημοσιεύσει και αναδημοσιεύσει, χωρίς περιορισμούς, τις εργασίες και τα στοιχεία των νικητών σε οποιαδήποτε μορφή (έντυπη είτε ηλεκτρονική). Δύναται να τροποποιήσει ποιοτικά και ποσοτικά τα βραβεία του διαγωνισμού. Διατηρεί, επίσης, το δικαίωμα ανάκλησης ή αναστολής του διαγωνισμού.

Πληροφορίες σχετικά με τον διαγωνισμό παρέχονται από την Γραμματεία της CHECK POINT, Λ. Βουλιαγμένης 346Α, 17342 Αγ. Δημήτριος, τηλ. 210-99.45.945, fax 210-99.40.408, email:admin@checkp.info, www.checkp.info.

Οι ενδιαφερόμενοι να συμμετέχουν στον διαγωνισμό καλούνται να συμπληρώσουν και να αποστείλουν στην CHECK POINT το έντυπο "Αίτηση Συμμετοχής" το οποίο παρέχεται από την διαδικτυακό τόπο της CHECK POINT (www.checkp.info) ή από την Γραμματεία της εταιρείας (Λ. Βουλιαγμένης 346Α, 173 42 Αγ. Δημήτριος τηλ. 210-99.45.945, fax 210-99.40.408).

ΑΙΤΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Ο Μονεταρισμός του Μίλτον Φρίντμαν

Νέο Άρθρο

Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κάποιος τον Μίλτον Φρίντμαν χωρίς αυτόματα να του έρθει αμέσως στο μυαλό το πνευματικό του τέκνο που αναμφίβολα είναι ο Μονεταρισμός.

Παρόλα αυτά η συμβολή της σκέψης του Μίλτον Φρίντμαν είναι πολύ σπουδαιότερη στην ανάπτυξη της οικονομικής θεωρίας και στην εφαρμογή και άσκηση της μακροοικονομικής πολιτικής για να εξαντλείται στα όρια του μονεταρισμού και κυρίως ξεπερνά και αυτά ακόμη τα όρια της οικονομικής επιστήμης αφού επεκτείνεται στη μεθοδολογία των επιστημών, την πολιτική και την φιλοσοφία. Αυτή η πολυσχιδής και πολυδιάστατη δράση του καθόλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα τον ανέδειξε σε έναν από τους κορυφαίους υποστηρικτές της φιλοσοφίας της ελευθερίας και της ανεμπόδιστης λειτουργίας των αγορών...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006

Τι ανθρωπος ειναι τελικα ο ΓΑΠ?

Βρηκα ενα ενδιαφερον αρθρακι στην "καλυβα ψηλα στο βουνο." Ενδιαφερον οχι βεβαια για την λαγνεια της ονοματοδοσιας, δεν με ενδιαφερουν βασικα καθολου τα ιδια τα ατομα που επηρεαζουν τον ΓΑΠ και τα ονοματα τους. Και να πω την αληθεια βλεπω βυζαντινες συνωμοσιες και μικροψυχα σπρωξιδια γυρω απο τον προεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αλλα ο τροπος που λαμβανει ο ΓΑΠ τις αποφασεις του και τα φιλοσοφικα ρευματα που τον επηρεαζουν ειναι οπωσδηποτε ενδιαφεροντα για οποιονδηποτε πολιτη ψηφιζει με βαση ιδεες και τα αποτελεσματα που ζηταει απο τους κυβερνητες του, οχι με βαση κολληματα, παραδοσεις και τι ψηφιζαν οι παππουδες του πριν 60 χρονια.

Εχω πολλα παραπονα απο τον ΓΑΠ, αλλα τουλαχιστον του αναγνωριζω καλες προθεσεις και απουσια πνευματικης αλαζονιας. Ο ανθρωπος ακομα ψαχνει, ακουει, αναζητει.

Ειναι ομως καταλληλος για πρωθυπουργος? Φοβαμαι οτι εχει σημαντικα προβληματα:

Ακουει τοσο τους αλλους που δεν ξερω που ειναι η δικη του θεση. Θυμιζει ελαφρα τον Τονυ Μπλαιρ, μονο που ο Τονυ οταν τελικα πειστει για κατι εχει πολυ μεγαλη δυναμη στο να το κανει πραγματικοτητα. Ο προεδρος του ΠΑΣΟΚ απο την μια δειχνει μια ανοιχτη δημοκρατικη προσωπικοτητα, σεβεται τα ατομικα δικαιωματα και τους πολιτες και ειναι στην κοψη του κυματος στις διεθνεις συζητησεις περι δημοκρατιας, και απο την αλλη καταφευγει σε αηδιαστικα κολπα παλαιοπασοκικου λαϊκισμου (οπως το να αποκαλει τους αγροτες συντροφους και να τους φερεται λες και δεν εχουν ξεσκισει τις μισες ευρωπαϊκες επιδοτησεις σε σπαταλη επιδειξιομανη καταναλωση).

Δεν υπαρχει εσωτερικη συνεπεια
λογων και πραξεων και αυτο κοστιζει. Το οτι συμφωνα με το αρθρο, οι λογοι του ειναι κοψε ραψε απο 15 διαφορετικες γνωμες, νομιζω φαινεται. Μπορει ο προεδρος του ΠΑΣΟΚ να νομιζει οτι βαζοντας ολο και λιγο παλιο ΠΑΣΟΚ στις κινησεις του, γλιτωνει την διαρροη των παλαιοφανατικων. Το αμφισβητω, αυτοι οι ανθρωποι ολο και κατι θα βρουν να κλωτσησουν. Ο ιδεατος τους κοσμος περιλαμβανει μια Ελλαδα με 4 εκατομμυρια δημοσιους υπαλληλους και επιδοτουμενους αντιπαραγωγικους αγροτες, πραγμα προφανως αδυνατο. Υπαρχουν ομως πολλοι ανθρωποι στον ιδεολογικο χωρο του ΠΑΣΟΚ που ψαχνουν ενα οραμα, αναζητουν ιδεες. Εν απουσια σοβαρης εναλλακτικης, πεφτουν συχνα στα διχτυα σοσια-ληστων ή χειροτερα αριστερων παμφλεταριων που θα ταιριαζαν στην δεκαετια του 1960...
Ο ΓΑΠ εχει το ονομα, την προβολη και κοινωνικη επιφανεια, τις γνωσεις (?) και την διαθεση να διαδοσει ευρεως καποιες νεες ιδεες. Ο καλυτερος τροπος να το κανει ειναι να μαχηθει ευθεως για αυτες! Οχι αλλες πλαγιες τακτικες, διαμαχες με τον Ε.Βενιζελο για το θεαθηναι (αν το αρθρο εχει δικιο) και χαζη κριτικη στην κυβερνηση. Το ηγετικο προφιλ δεν χτιζεται με αστειες κινησεις εντυπωσιασμου, αλλα με ηγεσια στον κοσμο των ιδεων. Οταν ο κυριος Παπανδρεου ανακαλυψει τελικα το οραμα που εχει για την χωρα, πρεπει να προσπαθησει ανοιχτα και καθαρα να το παρουσιασει και να μας πεισει. Η κρισιμη μαζα απλων ανθρωπων υπαρχει, ακομα και στο ΠΑΣΟΚ, για να στηριχτει ενα σοβαρο οραμα χωρις εσωκομματικα μαγειρεματα. Οι δυνατες ιδεες που παρουσιαζονται καθαρα και σταθερα, μπορουν να προχωρησουν και να παρακαμψουν την σαπιλα ενος κομματικου μηχανισμου οπως απεδειξε ο Κ.Σημιτης (του οποιου η εκλογη στην προεδρια ενος σαπιου αντρεϊκου ΠΑΣΟΚ μου φαινεται ολο και πιο ανεξηγητη).

Για μενα τελικα σημερα το διλημμα στην Ελλαδα εχει ως εξης. Θελουμε:

Α Εναν πολιτικο με καλες προθεσεις, φιλοσοφουντα και ανοιχτο μυαλο, με τα αυτια και τα ματια στραμμενα προς τις διεθνεις εξελιξεις, αλλα που ισως ειναι τελικα πνευματικα και ως προσωπικοτητα ανεπαρκης και δεν μπορει να προωθησει αλλαγες?

Β Ή εναν πολιτικο, ελαφρα επαρχιωτη, που περιεργως παρολη την διεθνη εμπειρια του δεν εχει ξεπερασει πολυ τον μεσο ελληνικο εθνικισμο και ορθοδοξοφανατισμο, στον φιλοσοφικο τομεα δεν τα παει καλα, ειναι μακρια απο την διεθνη πρωτοπορεια σε θεματα δημοκρατιας και φιλοσοφιας, αλλα τουλαχιστον ειναι (για ελληνικα δεδομενα) τιμιος και σταθερος, ξερει που παει και βημα βημα αλλαζει πραγματα στην χωρα προς αυτην την κατευθυνση, μια κατευθυνση που εν τελει ειναι καλυτερη απο την σημερινη κατασταση?

Σιγουρα θα προτιμουσα εναν καμικαζι προεδρο που θα διαλυσει κατεστημενα σαν τον Ιαπωνα Κοϊζούμι, ή εστω μια σταθερη, ησυχη και λογικη φωνη οπως η Ανγκελα Μερκελ ή ακομα και εναν δημιουργικο πανεξυπνο φανφαρονο οπως ο Τονυ Μπλαιρ. Ομως αυτους εχουμε τωρα, αναμεσα σε αυτους πρεπει να επιλεξουμε...

Η ζωή και ο θάνατος του Milton Friedman: Αντικρύζοντας τη βιογραφία μιας εποχής

Ή αλλιώς, σκόρπιες σκέψεις για την Ελευθερία και το Κράτος


Χάσαμε τον Friedman...έφυγε ένα κρύο πρωινό του Νοέμβρη, κλεινοντας την πόρτα της ζωής αθόρυβα, γλυκά, καθώς ο κόσμος όλος ακόμα δονείται και συνταράσσεται απ τις αλλαγές που εκεινος είχε προιδεί...

94 χρόνια. Ο αιώνας της ζωής του συνέπεσε με τον αιώνα της Μηχανής. Την ιλιγγιώδη, οργανική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, το βουητό του εργοστασίου, τις λευκές γραμμές των αεροπλάνων στον γαλάζιο ουρανό. Τη βουή της αγοράς, όπου αμέτρητες ανθρώπινες υπάρξεις κυκλοφορούν , επικοινωνούν, ανταλάσσουν, παράγουν, όπου μυριάδες ιδέες μπαίνουν σ εφαρμογή, και άλλες τόσες φωλιασμένες στα έσχατα της φαντασίας περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να αναβλύσουν. Ασυγκράτητοι οι ρυθμοί της εποχής, της πατρίδας μας μέσα στο χρόνο...Χαοτικοί συνδυασμοί και σουρεάλ σκηνές, τέχνη παρανοική και μεγαλειώδης, ορθολογισμός και συναίσθημα , χαμόγελα και εφιάλτες, ο κόσμος να ταρακουνιέται συθέμελα, να σερνεται σιγά, να ορθώνεται άλλοτε με μανία, και λίγο-λίγο να ξεπαγώνει από το λήθαργο των προαιώνιων φετίχ.

Και πρώτο απ όλα το μεγαλύτερο φετίχ απ τα φετίχ,όπως έγραψε ο (ο μεγάλος κρατιστής) Τρότσκυ, το κράτος. Το κράτος ως εξουσία, ως δύναμη και κατάρα, ένα μονοπώλιο φυσικής βίας με τη διαρκή απληστία της επέκτασης και της αναπαραγωγής. Ο έλεγχος είχε γράψει ο Μπάροουζ εθίζει . Ειναι το μέσο για περισσότερο έλεγχο. Και ενας παντεπόπτης θεσμός , εξουσιαστικός και βίαιος, έχει μονάχος την εξουσία και ταυτοχρονα το οπλο για να την επεκτείνει.Και το κάνει.Και το κάνει.Και το κάνει...

Κι όμως η πορεία δεν ειναι δεδομένη. Οι παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας φαίνονται να συνομωτούν υπέρ της ελευθερίας. Ο κρατισμός τσακίζεται στις εσωτερικές του συγκρούσεις καθώς οι ποικιλόχρωμες εκδοχές του χώνουν τις πυρωμένες λόγχες τους στις αντίπαλες κοινωνίες. Με τίμημα βαρύ..Το κράτος εξοντώνει, περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από έθνη και άτομα. Παγκόσμιοι πόλεμοι και καταστροφές. Κι από κάτω μια κοινωνία που προσπαθεί να ζήσει. Ανθρωποι που συνεχίζουν να δρουν. Να δημιουργούν , να ελπίζουν , να ονειρεύονται...Άνθρωποι που χτίζουν δίκτυα ανταλλαγών, που μοιράζονται και ερωτεύονται, που παλεύουν να «πιάσουν την καλή». κάτω απ τη σκιά του στρατού , της κυβέρνησης , των αμορφων γραφειοκρατών με τη σουφρωμένη μούρη... Ο άνθρωπος κόντρα στην μονολιθική κολλεκτίβα, το άτομο ενάντια στην αποχαυνωμένη μάζα, η ζωή κόντρα στο θάνατο, δηλαδή τελικά η ελευθερία κόντρα στην εξουσία.

Ο Friedman διερωτάται, κατανοεί και γράφει. Αναλύει την πραγματικότητα με την κρυστάλλινη ματιά του οικονομολόγου, αντί να την ωραιοποιεί με τον παραμορφωτικό φακό του πολιτικού. Συχνά πυκνά στα γραφτά του η αισθητική της ελευθερίας ξεφεύγει απ τα νουμερα και τις οικονομικές αναλύσεις, απλώνεται στα μηκη και τα πλάτη του πολιτισμού, γίνεται στάση ζωής.

"The preservation of freedom is the protective reason for limiting and decentralizing governmental power. But there is also a constructive reason. The great advances of civilization, whether in architecture or painting, in science or in literature, in industry or agriculture, have never come from centralized government."

"Selfishness is not myopic selfishness. It is whatever it is that interests the participants, whatever they value, whatever goals they pursue. The scientist seeking to advance the frontiers of his discipline, the philantrophist seeking to bring comfort to the needy, the missionary seeking to convert infidels to the true faith - all are pursuing their interests, as they see them, as they judge them by their own values


Και μέσα στο σκοτάδι της παγκόσμιας εξουσίας, η μάχη συνεχίζεται. Το σύστημα οδηγείται στα ακραία όρια του. Μετά την ήττα του φασισμού η πίστη στο κράτος ανασταίνεται, γιγαντώνεται, αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου: σοσιαλδημοκρατία και κομμουνισμός ...

Governments never learn. Only people learn

Η λύση του γόρδιου δεσμού, του αινίγματος της εξουσίας είναι για τον Friedman απλή στην σύλληψη, αντιεξουσιαστική, «φυσική».Ενα πλέγμα συνεργασίας μεταξύ ατόμων, αμοιβαίων συναλλαγών, παραγωγής πλούτου. Ένα δίχτυ να συνδέει εκατομμύρια πλάσματα χωρίς να τα εξουσίαζει,χαρη στη δυναμη της αμοιβαίας συναίνεσης
Η ελευθερη αγορά.

The only way that has ever been discovered to have a lot of people cooperate together voluntarily is through the free market. And that's why it's so essential to preserving individual freedom.

The great virtue of a free market system is that it does not care what color people are; it does not care what their religion is; it only cares whether they can produce something you want to buy. It is the most effective system we have discovered to enable people who hate one another to deal with one another and help one another



Το έργο του Friedman αφοπλίζει , ακόμα και τους κριτικούς του. Μια τέτοια προσήλωση στην ιδέα της ελευθερίας αναγκάζει τον αντίπαλο να ρίξει τα προσωπεία..Ο εξισωτισμός απογυμνώνεται από το ελευθεριακό επίχρισμα του και αποκαλύπτει τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα. Στα βιβλία του, οι φιλελεύθεροι βρήκαν ένα μοναδικό όπλο πάλης απέναντι στους ιδεολογικούς τους εχθρούς. Ακόμα όμως και στη μέση της σύγκρουσης, κανείς τους δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να ψηλαφίσει το καυτό μέταλλο με τα χέρια του, να θαυμάσει την΄τεχνοτροπία των επιχειρημάτων, την απλότητα της έκφρασης, την δύναμη της λογικής.

Τι απομένει από τον άνθρωπο όταν τελειώσει; Ενας μικρός λεκές στο χωροχρόνο, μια θολή φωτογραφία, ένα χαμόγελο που εξαυλώνεται στη θύμηση των πολλών; Τιποτα απ αυτά. Η σκέψη , η σκέψη , η σκέψη είναι αθάνατη. Κι ο Φριντμαν άφησε ατελείωτες παρακαταθήκες σκέψεων, αποθέματα σε χιλιάδες σελίδες,τομους ολόκληρους, σωρευμένη σοφία, πορίσματα και κριτικές , στόχους και προτάσεις.. Ολόκληρη η ζωή του κρυβεται εκει μέσα: ένας αγώνας σκληρός,κοπιώδης, πεισματικός, ταγμένος στην υπεράσπιση της Ελευθερίας..

Εχθροι και φίλοι δεν θα αρνηθούν να υποκλιθούν στη σκιά του....

Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006

Υπάρχει θρησκευτική ελευθερία για τους στρατιωτικούς;

Πριν από λίγες ημέρες εμφανίστηκε ένα πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού και σε μια συνέντευξη του σε μία εφημερίδα δήλωσε ότι δεν πιστεύει στον χριστιανισμό, στην έλευση του Χριστού στη γη κλπ.

Αυτό από μόνο του σε μια δημοκρατική κοινωνία που θέλει να υπερασπιστεί αρχές όπως η ελευθερία του λόγου, της σκέψης και της έκφρασης δεν θα μπορούσε να είναι παρά μόνο ένα ζήτημα που θα απασχολούσε τον ίδιο το ναύαρχο σε ένα υπαρξιακό ίσως επίπεδο και φιλοσοφικό. Αντ’ αυτού έγινε μεγάλος ντόρος γύρω από τη συγκεκριμένη δήλωση από διάφορους εθνοπατέρες και εθνοσωτήρες οι οποίοι ορμώμενοι από τα δικά τους πιστεύω (απόλυτα σεβαστά) κραύγαζαν για το περιεχόμενο αυτών των δηλώσεων και έμειναν άφωνοι από το θράσος του πρώην Α-ΓΕΝ να διατυπώνει μια τέτοια άποψη δημόσια. Άφωνοι δηλαδή από το γεγονός ότι ένας άνθρωπος, που η πατρίδα τον επέλεξε να την υπερασπιστεί εν καιρώ πολέμου και να φροντίσει για το αξιόμαχο των δυνάμεών της εν καιρώ ειρήνης, είπε ότι εγώ δεν πιστεύω στο χριστιανισμό.

Απορώ για την υποκρισία μερικών ανθρώπων και επίσης για το βαθύτατο συντηρητισμό που κάθετα και οριζόντια διαποτίζει την ελληνική κοινωνία. Σε μία χώρα με 2.500 χρόνια δημοκρατίας δεν είναι ακόμα δυνατό κάποιος να υποστηρίζει κάτι ενάντια σε μια θρησκόληπτη πλειοψηφία. Υπενθυμίζω, γιατί έγινε και σχετική ερώτηση στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας για να καθαιρεθεί από το τιμητικό αξίωμα επίτιμου Α-ΓΕΝ ότι το αξίωμα το τιμητικό που έχει ο ναύαρχος είναι ακριβώς αυτό του Α-ΓΕΝ και όχι του επίτιμου αρχιεπισκόπου, μητροπολίτη (sic) ή όποιο άλλο αξίωμα διαθέτει η εκκλησία της Ελλάδας.

Ο άνθρωπος δεν βγήκε στα κανάλια για να μας πείσει για το δίκαιο ή το άδικο των πιστεύω του. Βγήκε και είπε τι πιστεύει και όλοι αυτοί που του επιτέθηκαν δεν το έκαναν για το δίκαιο ή το άδικο των απόψεων του αλλά ουσιαστικά γιατί τόλμησε να τις ξεστομίσει.

Πιστεύω ότι είναι καιρός η ελληνική κοινωνία να μάθει να ζει και να ενσωματώνει απόψεις απ’ όπου και αν προέρχονται και να τις αναλύει αν χρειάζεται, αλλά πάνω απ’όλα να τις δέχεται, χωρίς να τις χαρακτηρίζει αιρετικές, βλάσφημες και επικίνδυνες ρίχνοντας τες στην πυρά όπως στον μεσαίωνα τις «μάγισσες».

Μήπως δεν ήταν και ο χριστιανισμός μία αιρετική άποψη επί εποχής ρωμαιοκρατίας? Θυμάστε που τους τάιζαν τους πρώτους χριστιανούς που τολμούσαν να λένε αυτά που πίστευαν? Δεν θα έπρεπε σαν κοινωνία να έχουμε προχωρήσει λίγο από το Κολοσσαίο?

Μιχάλης Πρίντζος
Αθήνα

Σημείωση e-rooster: Το παραπάνω σχόλιο είναι επιστολή αναγνώστη, την οποία δημοσιεύουμε αυτούσια, για ένα θέμα πάνω στο οποίο η στάση των περισσότερων ΜΜΕ ήταν απαράδεκτη (πλην των συνηθισμένων εξαιρέσεων, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης).

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Ελλάδα, Τουρκία και δικαιώματα

Νέο Άρθρο

Αναμφίβολα, η Τουρκία θα πρέπει να εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση όσον αφορά τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών προτού γίνει μέλος του κλαμπ των Βρυξελλών. Ιδιαίτερα, θα πρέπει να σταματήσουν οι δίκες διάφορων πολιτών, οι οποίοι τυχαίνουν να έχουν διαφορετικές από τις κρατούσες απόψεις στα περίφημα «εθνικά θέματα».

Ομως, η επιμονή πολλών Ελλήνων να εκπληρώσει η Τουρκία τις προαναφερθείσες υποχρεώσεις της απέναντι στην Ε.Ε. κρύβει μια ισχυρή δόση υποκρισίας. Διότι ανάλογες καταστάσεις -δηλαδή δίκες αντιφρονούντων- συνέβαιναν μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα, δηλαδή μόλις πριν από καμιά δεκαριά χρόνια.

Ας κάνουμε λοιπόν μια σύντομη αναδρομή στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν. Ας πάμε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν στην εξουσία ήταν η κυβέρνηση της Ν.Δ. υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη:

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Απεβίωσε ο Milton Friedman

Πριν από μία ώρα περίπου απεβίωσε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20ου αιώνα και ένας από τους εμβληματικότερους προμάχους του φιλελευθερισμού, ο Νομπελίστας καθηγητής Μίλτον Φρίντμαν. Πέθανε 94 ετών.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...

Η συνέντευξη που μας έδωσε προ λίγων εβδομάδων είναι από τις ελάχιστες τελευταίες του (αν όχι η τελευταία), αποδεικνύοντας την αξιοσημείωτη διαύγεια πνεύματός του μέχρι τέλους.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Ελληνική τηλε(β)όραση. Πέρα από το μύθο.

Νέο Άρθρο

Όταν η μυθοπλαστική ικανότητα της τηλεόρασης εγκλωβίζεται στη «παραμυθένια χυδαιότητα» των δήθεν ενημερωτικών της προγραμμάτων, τότε δημόσιος βίος, κοινωνία και προσωπικότητες μετατρέπονται σε δομικά υλικά μιας τηλεοπτικά ανατροφοδοτούμενης χυδαιοποιημένης πραγματικότητας. Απαραίτητη τηλεοπτική ύλη της λάσπης η οποία ξεχείλισε από τα «παράθυρα των 8» και σκέπασε ότι πιο υγειές και δημιουργικό σε αυτή τη χώρα, απειλώντας πλέον να εξαφανίσει και κάθε αντίδραση από τη νέα γενιά.

Εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχει δικαιολογία ικανή να κρατήσει το στόμα κλειστό όσων γνωρίζουν από μέσα την ανάπτυξη του τηλεοπτικού φαινόμενου στην Ελλάδα και παράλληλα διαθέτουν τα σύγχρονα επιστημονικά εργαλεία για την απομυθοποίησή του. Βλέπετε, για να περάσει η ελληνική κοινωνία από την τηλε-αφασία στη δράση εναντίον όσων δομούν ένα πολιτισμικό τερατούργημα πασπαλισμένο με στρας και μπόλικο ανθρώπινο βιολογικό υλικό, και βασισμένο στα πλέον αναχρονιστικά στερεότυπα, πρέπει πρωτίστως να απομυθοποιήσει αυτό καθ’αυτό το τηλεοπτικό προϊόν που του προσφέρεται δήθεν δωρεάν.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Γιατι πεθαινουν τα ελληνικα χωρια

Το Βημα εχει ενα ενδιαφερον αρθρο που ψαχνει την απαντηση. Φοβαμαι οτι η απαντηση ειναι εντελως απλη αλλα ο αρθρογραφος θολωμενος απο ρομαντισμο και κακη πληροφορηση την ψαχνει ματαια στις λαθος γωνιες.

Τα ελληνικα χωρια πεθαινουν απλουστατα επειδη ειναι μια πολυ κακη μορφη οικονομικης και κοινωνικης οργανωσης. Τα χωρια παραγουν φτωχεια, ανεργια, οπισθοδρομισμο και μιζερια. Εν απουσια ειδικων κινητρων σχεδον κανεις νεος δεν θελει να μεινει σε ενα χωριο. Η Ελλαδα τα συντηρουσε για πολυ καιρο με το ζορι, με μαζικες επιδοτησεις εν μερει εις βαρος των παραγωγικων περιοχων (Αθηνα-Θεσσαλονικη-νησια) και εν μερει εις βαρος του Φριτς και του Χανς. Η πτωση του ποσοστου που μενει σε χωρια ειναι συνεχης στην Ελλαδα και γενικα δειγμα αναπτυξης. Η αστικοποιηση μιας χωρας ειναι προϋποθεση και αποτελεσμα της εκβιομηχανισης και περεταιρω προοδου, οχι δειγμα αρρωστιας οπως μας μαθαινουν στα σχολεια οταν μιλανε περι αστυφιλιας.

Ακομα χειροτερα, στα χωρια της ηπειρωτικης Ελλαδας το επισημο κρατος για ανεξηγητο λογο προσπαθει εδω και δεκαετιες να κρατησει τον πληθυσμο οχι μονο σε χωρια, αλλα και αγροτικο. Ενω ειναι γνωστο οτι η γεωργια στην Ευρωπη ειναι πληρως αντιπαραγωγικη, ειδικα στην Ελλαδα με το βουνισιο ξερο ακαρπο εδαφος και με τον μικρο κληρο. Παλι ο μυθος οτι η Ελλαδα ειναι αγροτικη χωρα εχει κανει τεραστια ζημια. Το τελευταιο πραγμα που θα επρεπε να κανει η Ελλαδα ειναι να εχει αγροτες! Λεει ας πουμε το αρθρο:

"Μην ξεχνάμε ότι τις προηγούμενες δεκαετίες [η ελλαδα] διακρίθηκε ως χώρα μικροϊδιοκτητών, επιβίωσε στηριζόμενη ακριβώς στη μεγάλη διασπορά ιδιοκτησίας."


Φυσικα οχι! Η Ελλαδα επιβιωσε ως εθνος εμπορων, παρα το γεγονος οτι ειχε πολλους και μικρους αγροτες, οχι χαρη σε αυτους! Οσο πιο γρηγορα εξαφανιστει η αγροτικη παραγωγη απο την Ελλαδα τοσο το καλυτερο για ολους, και πρωτα για τα παιδια των αγροτων που καταδικαζονται σε μια ζωη χειρωνακτικης σκληρης και φτηνης εργασιας!

Βασικα ολες οι αλλαγες που το αρθρο βλεπει με φοβο, για μενα ειναι απολυτα ευπροσδεκτες!

α) Μειωνεται ο αριθμος των αγροτων. Αυτο εξηγησα οτι ειναι θαυμασιο, οσο λιγοτερους εξαρτημενους απο κρατικες ενισχυσεις εχουμε τοσο το καλυτερο για το πολιτικο μας συστημα αλλα και την κοινωνια μας. Η Ελλαδα εχει αποκτησει μια ανθυγιεινη και αναξιοπρεπη κουλτουρα εξαρτησης. Εκατονταδες χιλιαδες πολιτες εχουν μαθει να ζουν με το χερι απλωμενο, ως επαιτες προς κρατος και ΕΕ. Αυτοι οι ανθρωποι χανουν την αξιοπρεπεια τους, πνιγουν την δημιουργικοτητα τους, κλεινουν το μυαλο τους. Οφειλουμε να δωσουμε την δυνατοτητα σε ολους τους αγροτες των χωριων και ειδικα στα παιδια τους να ζησουν μια αυτοτελη και αυτονομη ζωη, με σπουδες και δημιουργικη δουλεια σε μια πολη με ψυχαγωγικες και εκπαιδευτικες ευκαιρεις. Οχι να τους κραταμε με το ζορι στην μιζερια. το τι θα κανουν με την ελευθερια επιλογης τους ειναι δικο τους ζητημα βεβαια, αλλα οι σημερινες τασεις δειχνουν οτι ακομα και βαρια επιδοτηση της ζωης στο χωριο, λιγοι την προτιμουν.


β) Η μειωση των αγροτων φερνει τασεις συγκεντρωσης της γης σε λιγοτερα χερια. Αυτο ειναι σιγουρα καλο, τα ελληνικα χωραφια ειναι διαβοητα μικρα και διασπαρτα που οδηγει σε τρομερα αντιοικονομικες μεθοδους καλλιεργειας. Στις ΗΠΑ σημερα υπαρχει παρα τους πολυ υψηλους μισθους, ενας υγιης αγροτικος κλαδος. Γιατι? Γιατι τα χωραφια ειναι απλα τεραστια με αποτελεσμα οι οικονομιες κλιμακας να επιτρεπουν την χρηση επαναστατικων νεων τεχνολογιων.

γ) Ενα μερος της αγροτικης γης αλλαζει χρησεις και γινεται οικοδομησιμη. Αυτο και αν ειναι καλο! Η Ελλαδα εχει μεγαλη ελλειψη οικιστικου υλικου σοβαρης ποιοτητας. Ενω η χωρα ειναι αραιοκατοικημενη γενικα, οι πολεις μας ειναι τραγικα βαρυφορτωμενες. Μια συστηματικη και οργανωμενη επεκταση τους θα μπορουσε να κανει θαυματα για την οικονομια και την κοινωνια!

Καταληγω οτι μακαρι να πεθανουν ολα τα ελληνικα χωρια, οπως ειναι σημερα. Και ερχεται ηδη η εποχη της αναγεννησης των χωριων, αλλα επειδη αυτονομοι ανθρωποι τα επιλεγουν για την ομορφια τους και γιατι οχι για δημιουργικη δουλεια εξ αποστασεως. Οχι ομως επειδη γεννηθηκαν εκει και η ελλειψη παιδειας και ευκαιριων τους καθηλωσε εκει, στην χειρωνακτικη ρουτινιαρικη αντιπαραγωγικη εργασια.


ΥΓ καπου εδω να σημειωσω οτι τιποτα δεν με χαροποιει τοσο οσο η πτωση της καπνοπαραγωγης που λεει πεφτει απο 120.000 τονους στους 20.000. Μακαρι να πεσει στο μηδεν, ας αφησουμε καποιον αλλο να καλλιεργει θανατο και μαλιστα με κρατικες επιδοτησεις!
ΥΓ2 γιαι οσουν αναρωτιουνται πως να μειωθουν οι απασχολουμενοι στην γεωργια, χωρις μειωση των ευκαιριων για τους νεους στα χωρια: ολες οι επιδοτησεις να γινουν ανεξαρτητες της αγροτικης παραγωγης (οπως προσπαθει να κανει η ΕΕ σημερα). Μαλιστα μεγαλο μερος των επιδοτησεων αυτων να πανε σε σοβαρες υποτροφιες για την εκπαιδευση των νεων απο χωρια, απο τα 14 τους (που καποιοι σημερα αφηνουν το σχολειο για οικονομικους λογους) και μετα.

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Διαφθορά και… κουλουράκια!

Νέο Άρθρο

Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι σταθερά μία από τις πιο διεφθαρμένες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα τελευταία έτη. Η διαφθορά -που αφορά κυρίως τον δημόσιο τομέα- δεν δείχνει καμία τάση υποχώρησης παρά τις γνωστές διακηρύξεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη.

Πάντως είναι γεγονός ότι η καταπολέμηση της διαφθοράς είναι πολύ δύσκολο έργο και άπειρες σελίδες αναλύσεων έχουν γράφει γύρω απ’ αυτό το θέμα. Η διαφθορά, που είναι μέρος του ευρύτερου φαινομένου της «εγκληματικότητας των χαρτογιακάδων», είναι δύσκολο να μελετηθεί επιστημονικά διότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία. Μόνο ένα μικρό ποσοστό των υπαλλήλων συλλαμβάνεται «στα πράσα». Οι περισσότεροι υπάλληλοι που «τα πιάνουν» (δηλαδή κλέβουν) διάγουν συνήθως ήσυχες ζωές και κανείς ποτέ δεν μαθαίνει τίποτα.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Η εφαρμογή του μουσουλμανικού ιεροδικαίου από τις μουφτείες της Θράκης

Πολύτιμη βοήθεια για το άρθρο αυτό μου παρέσχε το εμπεριστατωμένο άρθρο της Αθηνάς Κοτζάμπαση, Καθηγήτριας στο Αριστοτέλειο.

Αντικείμενο των σκέψεων που ακολουθούν αποτελεί η νομιμότητα (όχι η πολιτική ή άλλη σκοπιμότητα) του παρόντος νομικού καθεστώτος του σχετικού με την διοικητική και δικαιοδοτική θέση των μουσουλμάνων μουφτήδων στην Δ. Θράκη. Και λέγοντας νομιμότητα εννοώ βεβαίως την συνταγματικότητα και την εναρμόνιση με τα διεθνή κείμενα προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων που εξασφαλίζει (ή δεν εξασφαλίζει) το σημερινό καθεστώς.

Ποιο είναι όμως ακριβώς το καθεστώς αυτό;

Υπάρχει μια αρκετά διαδεδομένη παρεξήγηση σχετικώς, ότι τάχα η δικαιοδοσία των μουφτήδων προβλέπεται ή επιβάλλεται από την Συνθήκη της Λωζάννης. Ουδέν αναληθέστερον. Στα σχετικά περί προστασίας των μειονοτήτων άρθρα της Συνθήκης γίνεται αναφορά στο άρ. 42 παρ. 1 ότι «The Turkish Government undertakes to take, as regards non-Moslem minorities, in so far as concerns their family law or personal status, measures permitting the settlement of these questions in accordance with the customs of those minorities» (κατ’ άρ. 45 ισχύει αναλόγως και για την Ελλάδα), πράγμα που παρασάγγας απέχει όμως από ιδιάζουσα δωσιδικία των εκατέρωθεν θρησκευτικών ηγετών. Πράγματι, κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να ζητήσῃ να κρίνῃ π.χ. τις περί κληρονομιών διαφορές των Ρωμιών ο Πατριάρχης. Η προστασία των σχετικών εθίμων (όχι απαραιτήτως νόμων) θα μπορούσε να γίνῃ με την εφαρμογή των σχετικών διατάξεων από κρατικά δικαστήρια και όχι βέβαια με την απονομή αυτής της δικαιοδοσίας στον μουφτή.

Εν πάσῃ περιπτώσει η ενδεχόμενη ιδιαιτερότητα καλύπτει κατά την Συνθήκη μόνο δύο πεδία: οικογενειακό δίκαιο και προσωπική κατάσταση. Όχι όμως και κατά τον ελληνικό νόμο, ο οποίος αγαπᾴ τα χαντίθ περισσότερο και από τους Τούρκους: στην δικαιοδοσία του μουφτή περιλαμβάνονται κατά τον Ν. 147/1914 «Tα του γάµου των εις µουσουλµανικόν ή ισραηλιτικόν θρήσκευµα ανηκόντων, ήτοι τ’ αφορώντα εις την νόµιµον σύστασιν και την διάλυσιν του γάµου και εις τας συνεστώτος αυτού προσωπικάς σχέσεις των συζύγων και τα των συγγενικών δεσµών διέπονται υπό του ιερού αυτών νόµου και κρίνονται κατ’ αυτόν», ενῴ ο ισχύων Ν. 1920/1991 υπερθεματίζει: «... επί γάµων, διαζυγίων, διατροφών, επιτροπειών, χειραφεσίας ανηλίκων [κατηργημένος θεσμός], ισλαµικών διαθηκών και της εξ αδιαθέτου διαδοχής, εφόσον οι σχέσεις αυτές διέπονται από τον Iερό Mουσουλµανικό Nόµο». Η δε νομολογία των δικαστηρίων προχωρεί ακόμη παραπέρα, αναθέτοντας στον μουφτή και τα ζητήματα γονικής μέριμνας, τα οποία όμως σε κανέναν νόμο δεν αναφέρονται. Εξ αυτών λοιπόν τοὐλάχιστον οι διαθήκες και η γονική μέριμνα δεν είναι ούτε οικογενειακό δίκαιο ούτε αναφέρονται στο προσωπική κατάσταση, άρα αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι δεν απολαύει της προστασίας της Συνθήκης της Λωζάννης.

Το μουσουλμανικό ιεροδίκαιο συνεπώς απολαύει στα υπόλοιπα αναφερθέντα πεδία υπερνομοθετικής τυπικής ισχύος. Αυτό καθόλου δεν το εμποδίζει όμως να αντίκηται στο Σύνταγμα. Τα προβλήματα αντισυνταγματικότητας που παρουσιάζει είναι περίπου τα εξής:

− Απηγορευμένη διάκριση βάσει θρησκεύματος. Από τον κύκλο των Ελλήνων πολιτών διαχωρίζονται κάποιοι, οι οποίοι υπάγονται σε διαφορετικό νομικό καθεστώς από ό,τι οι συμπολίτες τους, αδιαφόρως του αν αυτό το νομικό καθεστώς είναι ή δεν είναι ευνοϊκώτερο για αυτούς (παλαιότερα ίσχυε κάτι παρόμοιο και για τους εβραίους). Απαγορεύονται και οι νόμοι του τύπου «όσοι είναι καλοί ορθόδοξοι χριστιανοί, παίρνουν επίδομα» και οι νόμοι του τύπου «όσοι είναι εβραίοι, πληρώνουν μεγαλύτερο φόρο».

– Ανισότητα ενώπιον του νόμου, και μάλιστα πολλαπλή: εισάγεται ειδικό δίκαιο για τους μουσουλμάνους της Θράκης, αλλά όχι των Δωδεκανήσων, για τους μουσουλμάνους, αλλά όχι για τους εβραίους κ.λπ.

– Αποστέρηση του φυσικού δικαστή. Φυσικός δικαστής είναι πρώτα από όλα ο δικαστής και όχι βέβαια ένα δευτερεύον κατά το ισλαμικό δίκαιο όργανο όπως ο μουφτής (κατ’ εξοχήν δικαιοδοτικό όργανο στο Ισλάμ είναι ο αλήστου μνήμης κατής· ο μουφτής είναι κάτι σαν ερμηνευτής που εκδίδει γνωμοδοτήσεις). Σημειωτέον ότι ο μουφτής διορίζεται και δεν εκλέγεται ακριβώς επειδή και ο δικαστής διορίζεται και δεν εκλέγεται.

– Προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας, τόσο αρνητικώς όσο και θετικώς. Αρνητικώς, διότι υπάγεται υποχρεωτικώς στην δικαιοδοσία του μουφτή οποιοσδήποτε κατά τεκμήριο είναι μουσουλμάνος, επειδή π.χ. κατάγεται από μουσουλμανική οικογένεια ή φέρει μουσουλμανικό όνομα, όντας αναγκασμένος να ανταποδείξῃ μόνο προβάλλοντας την τυχόν διαφορετική θρησκευτική του πίστη ή την αθεΐα του. Και θετικώς, διότι υποχρεώνεται να προσφύγῃ στον μουφτή ακόμη και ο μουσουλμάνος που δεν το επιθυμεί, για οποιονδήποτε λόγο, εξαναγκάζεται δηλαδή να υποστῄ παρά την θέλησή του συνέπειες που συνδέονται με την ένταξή του στην κρατούσα θρησκευτική πίστη. Έχει προταθεί βέβαια το ορθόν να θεωρήται η αρμοδιότητα του μουφτή όχι αποκλειστική, αλλά συντρέχουσα, αλλά αυτά είναι ασπιρίνες.

Σημειωτέον ότι όλες αυτές οι αντιρρήσεις δεν έχουν θίξει ακόμη την ουσία του αποδιδόμενου δικαίου. Θα ίσχυαν δηλαδή στο ακέραιο, ακόμη και αν το μουσουλμανικό ιεροδίκαιο δεν βαρυνόταν ούτε με σκιά αντίθεσης στα ατομικά δικαιώματα. Πολλού γε και δει βέβαια, όπως με όλα τα θρησκευτικά δίκαια.

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει κάτι το εξωπραγματικό στην εφαρμογή, ακόμη και από κοσμικά δικαστήρια, θρησκευτικού δικαίου, όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο και όσο και αν εκ πρώτης όψεως απειλῄ την θρησκευτική ελευθερία. Υπάρχουν ελληνικές αποφάσεις οι οποίες, προκειμένου να διαγνώσουν το υποστατό ενός γάμου, καταφεύγουν στην ερμηνεία κανόνων Οικουμενικών Συνόδων. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό· μια έννομη τάξη μπορεί να παραπέμπῃ όπου θέλῃ και να ενσωματώνῃ τους κανόνες οποιασδήποτε έννομης τάξης. Το πρόβλημα αρχίζει όταν η παραπεμπόμενη έννομη τάξη δεν συνᾴδῃ με βασικές αξιολογήσεις της παραπέμπουσας. Το τι οφείλει να επικρατήσῃ περιττό να το αναφέρω.

Ιδού λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα σύγκρουσης του μουσουλμανικού ιεροδικαίου με την συνταγματική ελληνική (αλλά και τουρκική!) αρχής της ισότητας των φύλων:

− Στο μουσουλμανικό ιεροδίκαιο η γυνή δεν είναι ίση με τον άντρα τον πολλά βαρύ, δεν δικαιούται διατροφή όπως την γνωρίζουμε, παρά μόνο ενδεχομένως ένα είδος αποζημίωσης (νικιάχ), δεν έχει αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα, δεν υπάρχει συναινετικό διαζύγιο υπό την τρέχουσα νομική έννοια, οι λόγοι διαζυγίου είναι σχεδόν όλοι εις βάρος της, υπάρχει το διαβόητο ιδιωτικό διαζύγιο τάλακ υπέρ του ανδρός κ.λπ. Κλασσική περίπτωση αντίθεσης στην ελληνική δημόσια τάξη θεωρείται και το –μη εφαρμοζόμενο εξ όσων γνωρίζω– έθιμο της πολυγαμίας.

Συμπέρασμα: οι Ν. 147/14 και 1920/91 μπορούν αβλαβώς να καταργηθούν, χωρίς να παραβιάσῃ η Ελλάς διεθνή τινά υποχρέωση και χωρίς να παραβλαβῄ το επίπεδο προστασίας της μουσουλμανικής μειονότητας στην Δ. Θράκη (πολλῴ δε μάλλον που α) δικαιώματα δεν έχουν οι μειονότητες, αλλά οι άνθρωποι, β) όπως όλες οι διατάξεις διεθνών συμβάσεων που δεν άπτονται ατομικών δικαιώματων, και η συγκεκριμένη τελεί υπό τον όρο της αμοιβαιότητας). Απεναντίας, με την κατάργηση που προτείνω όχι μόνο θα εξασφαλιστῄ και για αυτούς, ιδίως δε τις γυναίκες τους, το ίδιο επίπεδο ευνομίας που απολαμβάνουν και οι λοιποί πολίτες, αλλά και θα ανοίξῃ ο δρόμος και για την ικανοποίηση του πάγιου και κατά τα λοιπά δίκαιου αιτήματός τους: της εκλογής του μουφτή.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Η Προσοδοθηρία και οι Μεταρρυθμίσεις

Βιβλιοκριτική

Ο Θοδωρής Πελαγίδης και ο Μιχάλης Μητσόπουλος είναι δύο νέοι αλλά χαλκέντεροι οικονομολόγοι. Τις αναλύσεις τους για την ελληνική (και όχι μόνο) οικονομία μπορεί κανείς να τις διαβάσει στην αρθρογραφία τους σε ελληνικές εφημερίδες αλλά και τις δημοσιεύσεις τους σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Στον παρόντα τόμο μας προσφέρουν μία ιδιαίτερα πρωτότυπη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση της ελληνικής οικονομίας μέσα από το πρίσμα της θεσμικής οικονομικής ανάλυσης. Εκεί έγκειται και η αξία του βιβλίου, στα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς (πολλές έννοιες είναι ακόμα άγνωστες στο ελληνικό κοινό) αλλά και στην ιδιαίτερα ενημερωμένη βιβλιογραφία που χρησιμοποιούν. Από όσο γνωρίζω, είναι το πρώτο βιβλίο που χρησιμοποιεί σε τόσο μεγάλη έκταση και τόσο συστηματικά τα πορίσματα της σχολής της δημόσιας επιλογής (public choice) σε συνδυασμό μάλιστα με εκείνα της οικονομικής ανάλυσης του δικαίου (law and economics).

Το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από το φαινόμενο της προσοδοθηρίας. Η προσοδοθηρία ακούγεται σαν μια περίεργη σπάνια ασθένεια και αυτό ακριβώς είναι: μια ασθένεια που καταστρέφει αργά αλλά σταθερά τις οικονομίες των “νοσούντων” κρατών, καθώς τα κατατρώγει εσωτερικά, διαλύοντας όχι μόνο τις οικονομικές τους δομές αλλά και τον κοινωνικό ιστό. Με άλλα λόγια, αποτελεί τον καρκίνο των κρατών...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Ντεμης εναντιον χουλιγκάνων

Επιτελους εγινε η πιο απλη κινηση στον κοσμο για να ελαττωθει το χαος στα γηπεδα. Ο Ντέμης Νικολαΐδης πηγε στην αστυνομια με βιντεο και στοιχεια για 9 ατομα που διαλυουν τα γηπεδα οποτε βρουν ευκαιρια.

Εμμ συγγνωμη, γιατι τα περιμενουν ολα απο τον Ντεμη? Δεν εχουν ανακαλυψει στην αστυνομια την ιδεα του βιντεο ακομα? Δεν χρειαζεται καν να εγκαταστησουν καμερες, τα καναλια βιντεοσκοπουν πολυ συχνα επεισοδια και με κοντινα πλανα! Πραγματικα απορω, αν ενδιαφεροταν καποιος για να κοπει η βια δεν θα μπορουσε να αναγνωρισει και συλλαβει ολους τους υπευθυνους μεσα σε 2-3 αγωνιστικες? Δεν ειναι διαφορετικα ατομα καθε φορα, δεν ειναι καμμια μαζικη κινηση, 200-300 κωλοπαιδια ειναι που καθε φορα ατιμωρητα διαλυουν περιουσιες, τραυματιζουν κοσμο και χαλανε το θεαμα, διωχνουν τους φιλαθλους (ανατριχιαζω οποτε στην Τιβι λενε τα χουλιγκανια "θερμοκεφαλους φιλαθλους". Τι φιλαθλοι, το μονο αθλημα που γουσταρουν ειναι το ξυλικι και η εκτοξευση αντικειμενων!).

Και το θεμα δεν περιοριζεται στα γηπεδα. Η νοοτροπια στην Ελλαδα οτι αν μαζεψεις αρκετους καφρους εχεις δικαιωμα να καις, καταστρεφεις, σπας, απειλεις χωρις καμμια τιμωρια, πρεπει να εξαφανιστει. Η πληρης ελλειψη στοιχειωδους ταξης και ασφαλειας στα γηπεδα, μαθαινει τα ιδια ατομα να ειναι το ιδιο βιαιοι και καταστροφικοι και εξω απο τα γηπεδα (ο ενας χουλιγκανος ας πουμε κατηγορειται και για επιθεση εναντιον του κ. Πολυζωγοπουλου! Οσο και να αντιπαθω τον εν λογω συνδικαλιστη, οφειλουμε να τον προστατευουμε απο βιαιες επιθεσεις!). Μαλιστα βαθυτερη επιπτωση ειναι τα μικρα παιδια να μαθαινουν οτι η βια και η παρανομια στην χωρα ειναι αποδεκτες και ατιμωρητες! Και βεβαια μην ξεχναμε οτι η υπαρξη των ΜΑΤ και η ανοχη της συχνα αυθαιρετης και ασκοπης βιας τους απο την κοινωνια γινεται μονο αποδεκτη ως αντιβαρο στα χουλιγκανια. Η μεγαλυτερη ειρωνεια ειναι οτι ακριβως στα ατομα του "αντιεξουσιαστικου" χωρου χρωσταμε την αυθαιρεσια και την συχνη χρηση της "βιας της εξουσιας"! Αν δεν υπηρχαν χουλιγκανια, δεν θα ειχαμε ΜΑΤ. Ειναι λοιπον σοβαρο θεμα να αναγνωριστουν, συλληφθουν και τιμωρηθουν επαρκως αυτα τα αμυαλα ατομα. Μπραβο στον κ.Νικολαϊδη* λοιπον, και ντροπη στους αλλους προεδρους που δεν φαινεται να ενδιαφερονται τοσο για τα προβληματα που προκαλουν οι οπαδοι των ομαδων τους...


*που επαξια εχει κερδισει το δικαιωμα να ονομαζεται κυριος, σε αντιθεση με κατι αλλους προεδρους μαφιες...

ΥΓ το αλλο τεραστιο προβλημα, απιστευτη παρανοϊκη ενδειξη καφριλας με τους συνδεσμους οπαδων να κολλανε αυτοκολλητα στα σηματα και πινακιδες της τροχαιας στους δρομους ελπιζω να λαβει και αυτο τερμα. Ομολογω οτι δεν εχω δει ολον τον κοσμο, αλλα τουλαχιστον στον πολιτισμενο κοσμο (15-20 χωρες που εχω παει) ειναι απλα αδιανοητο να συμβει κατι τετοιο. Ποσο δυσκολο ειναι να ριξει η αστυνομια τεραστια προστιμα σε οποιονδηποτε συνδεσμο εχει αυτοκολλητο του πανω σε πινακιδα? Υποτιθεται οτι η φθορα των πινακιδων τιμωρειται με εως και δυο χρονια φυλακιση! Αλλα βεβαια ποιος πολιτικος θα διαταξει την ερευνα, οταν ο ιδιος/ιδια για να εκλεγει γεμισε με παρανομες αφισες και βρωμια την πολη του?

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock