Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 27, 2010

Το θρίλερ του χρέους στην μεταπολίτευση. Ποιός το έκανε;


Έχω δει αρκετές φορές το παρακάτω διάγραμμα με την εξέλιξη του δημόσιου χρέους τα τελευταία 40 χρόνια.

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά όμως με δύο περιόδους.
- Πρώτα, η περίοδος 1990-93. Για πολλά έχει κατηγορηθεί ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά όχι για κρατικές σπατάλες. Το δημόσιο χρέος όμως ανέβηκε.
- Μετά η μονοκρατορία του ΠΑΣΟΚ από το 1993 μέχρι το 2004. Σύμφωνα με το διάγραμμα το έλλειμμα φαίνεται να μειώθηκε. Από την άλλη, εμπερικά γνωρίζουμε ότι αυτά τα 11 χρόνια καμία ουσιαστική μεταρρυθμίση δεν εγίνε, ενώ οι δημόσιες δαπάνες συνέχισαν να αυξάνονται σταθερά.
Όταν βρήκα λίγο χρόνο, κοίταξα τα στοιχεία από μόνος μου. Κατέβασα τα νούμερα από το Global Insight και έφτιαξα το διάγραμμα παρακάτω:
Τα νούμερα είναι πάνω-κάτω σωστά. Τα δύο trends (κόκκινα βέλη στο διάγραμμα) στην εξέλιξη του χρέους επιβεβαιώνονται με breaking point το 1993.

Για να πάρω μια καλύτερη εικόνα, κατέβασα το series με τα πρωτογενή υπόλοιπα του προυπολογισμού και τα έβαλα στο διάγραμμα παρακάτω.
Επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δημιούργησε τα πρώτα πρωτογενή πλεονάσματα από το 1980 και μετά. Παρολ’αυτά το συνολικό χρέος ανέβηκε δραματικά την περίοδο 90-93. Ακόμα πιο παράξενα, το κρατικιστικό ΠΑΣΟΚ του 93-04 δημιούργησε τα μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα των τελευταίων δεκαετιών. Τα λαμόγια ήρωες;

Μια ιδέα μου έρχεται και κατεβάζω το κόστος δανεισμού. Το αποτέλεσμα στο διάγραμμα παρακάτω, και voila η λύση στο μυστήριο.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ δημιουργούσε πρωτογεννή πλεονάσματα, είχε την ατυχία να έχει σε περιβάλλον αυξανόμενων επιτοκίων και κόστος δανεισμού που πίεζαν το συνολικό χρέος προς τα πάνω. Από την άλλη, μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ και την καταρχήν συμφωνία για κοινό νόμισμα, το ΠΑΣΟΚ είχε την τύχη να βρίσκεται σε περίοδο πτωτικού κόστος δανεισμού λόγω της τάσης εναρμόνισης με τις οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης. Αυτή ήτανε η χρυσή ευκαιρία της ελληνικής οικονομίας να μειώσει σημαντικά το συνολικό χρέος. Αντίθετα όμως, τα κερδισμένα από τα χαμηλότερα επιτόκια πηγαίνανε σε άχρηστα ΤΕΙ ανά την επικράτεια και γιγάντωση του δημοσίου.

Το πάρτι των πτωτικών επιτοκίων τελείωσε μετά την επάνοδο της Ν.Δ. στην εξουσία. Το κράτος όμως συνέχισε απτόητο. Μόνη λύση η μεταφορά των χρεών στα επόμενα χρόνια με διάφορα swaps και creative accounting.

Μέχρι που φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2009...



PS: Όπως σημείωσαν ο Ματθαίος Κόφφας και Αρίστος Δοξιάδης, ένα σημαντικό confounding variable είναι ότι οι αλλαγές στις κυβερνήσεις τυπικά συνοδεύονταν και από αύξηση του συνολικού χρέους (οι νέες κυβερνήσεις είτε έβρισκαν τα κρυμμένα της προηγούμενης, είτε πρόσθεταν χρέη)

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 22, 2010

Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα για την αγωγή κατά του Τάκη Μίχα

Reporters Without Borders condemns businessman Stavros Vitalis’ libel action against journalist Takis Michas, which an Athens court is to begin hearing on the 17 Septembrer. Vitalis is suing him over an article he wrote for the daily Eleftherotypia on 25 July 2009 in which he quoted from an article in the Serb weekly Global about the presence of Greek paramilitary forces at the 1995 Srebrenica massacre.

A former “Greek volunteer,” Vitalis considers the use of the term “paramilitary” to be an insult to the military forces which he regards as “regular” because they were part of Bosnia’s Serbian army. He also disputes that these “contingents” participated in the massacres.

Michas is known for the quality and thoroughness of his reporting on a subject that is almost taboo in Greece. In his book “Unholy Alliance: Greece and Milosevic’s Serbia,” he interviewed many people about the military support that “Greek volunteers” gave to Bosnia’s Serbs and criticised the past and current Greek governments for refusing to investigate these activities or release classified document that could shed light on them.

The libel action against Michas is surreal, and is clear case of judicial harassment. The only logical and acceptable response by the court would be to dismiss the case. Although he was not mentioned in the article, Vital claims that he was personally targeted. His lawsuit cannot be taken seriously. Despite claiming that his record as an officer in the Republika Srpska’s army is “well known,” Vitalis does not seem to want the media to take too much interest in his past.

Many Greek military officers and politicians do not want the veil lifted on this inglorious part of Greece’s modern history. Michas’ articles are courageous and salutary and he deserves more support from his fellow journalists, who should be calling for his acquittal.

The self-censorship practiced by the political class and much of the media about the presence of Greek paramilitary forces in Bosnia and Herzegovina during the Srebrenica massacre is surprising and disturbing. The subject is clearly of public interest and should be treated seriously. The 15th anniversary of the massacre in July offered an opportunity to take a hard look at the role of the Greek authorities. It is not too late to do so.

http://en.rsf.org/greece-athens-court-urged-to-dismiss-17-09-2010,38400.html

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 20, 2010

Tί συμβαίνει στην Αμερική ; Μια προσπάθεια κατανόησης των "Tea Parties"


Από τις σελίδες της «Athens Voice» , η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου φαινόταν πολύ θυμωμένη! Ένας Αμερικάνος φίλος της , της αριστερόστροφης γενιάς του Woodstock , σκέφτεται να προσχωρήσει στο … «Tea Party» και η Σώτη αποφάσισε να μην του ξαναμιλήσει! Όπως γράφει άλλωστε : « Όποιος υποστηρίζει το Τea Party … είναι απλώς ηλίθιος». Στην πραγματικότητα, όσο απλοϊκή και απόλυτη και αν φαίνεται η συγκεκριμένη θέση για τα Tea Parties , δεν απέχει και πολύ από το πνεύμα όλων αυτών που έχουν γραφτεί στον ελληνικό Τύπο τους τελευταίους μήνες για το συγκεκριμένο πολιτικό κίνημα . Βλέπετε, ενώ στις Η.Π.Α. η δημοτικότητα του Obama έχει κατρακυλίσει σε ποσοστά κάτω του 45%, ενώ όλο και περισσότεροι Αμερικάνοι παραδέχονται πως το πρόγραμμα κρατικής στήριξης της οικονομίας απέτυχε, οι Ευρωπαίοι ζουν ακόμη , με αμείωτο πάθος, τη δικιά τους θυελλώδη ιστορία αγάπης με τον Αμερικανό Πρόεδρο . Ο κυριότερος λόγος γι αυτό το συνεχιζόμενο ειδύλλιο, πέρα από θέματα εξωτερικής πολιτικής, είναι πως ο Obama μιλάει τη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι : "το Μεγάλο Κράτος είναι η λύση για όλα τα προβλήματα" . Ειδικά στην Ελλάδα, όπου ο κρατισμός ακόμη κυριαρχεί (τί και αν αυτή η πολιτική μας οδήγησε στα πρόθυρα της πτώχευσης), είναι επόμενο η φιλελεύθερη αντιπολίτευση στον Πρόεδρο Obama , να παρουσιάζεται σε εφημερίδες και κανάλια κάθε ιδεολογικής απόχρωσης σαν το απόλυτο Kακό…

Έτσι, για την Ευρυδίκη Μπέρση στην κεντροδεξιά «Καθημερινή» οι άνθρωποι που απαρτίζουν τα Tea Parties δεν είναι τίποτε άλλο παρά όργανα των μεγάλων συμφερόντων. «Όσα δεν πετυχαίνουν τα μεγάλα συμφέροντα από τα πάνω, με τους χρυσοπληρωμένους λομπίστες και τους πακτωλούς διαφημιστικών δαπανών, τα πετυχαίνουν ασκώντας πίεση από τα κάτω, χρησιμοποιώντας το κίνημα των Tea Parties», γράφει . Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο, τα αιτήματα του κινήματος σηματοδοτούν «το απόλυτο ξεχαρβάλωμα όλων των προοδευτικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα» . Ο Θανάσης Τσίτσας πάλι στην κεντροαριστερή «Ελευθεροτυπία» , επιδεικνύοντας έναν πολιτικό μανταμσουσουδισμό, που συνηθίζεται τελευταία στους «προοδευτικούς» κύκλους, ειρωνεύεται τον…αμαθή λαουτζίκο που συμμετέχει στα «πάρτυ τσαγιού» : «Ενα σχεδόν λευκό, ομοιόμορφο πλήθος. Εκατοντάδες αμερικανικές σημαίες, τσίκνα από μπάρμπεκιου, εκνευριστικά τσιριχτά ενθουσιασμού από ξανθιές θεοσεβούμενες και ευτραφείς «βλάχους» (rednecks) από τις μεσοδυτικές Πολιτείες».

Σαν να υπάρχει έλλειψη έμπνευσης, κάθε ρεπορτάζ στις ελληνικές εφημερίδες για τα Τea Parties διανθίζεται πάντα με τους ίδιους χαρακτηρισμούς : "υπερσυντηρητικό", "ακροδεξιό", "ρατσιστικό". Έτσι, το φαινόμενο που ο «Economist» αποκάλεσε ως «το πιο δυναμικό πολιτικό κίνημα στην Αμερική σήμερα» συνοψίζεται από τον ελληνικό Τύπο με μια διαδοχή μονότονων και στερεότυπων εκφράσεων . Όπως και με τη διαμάχη για τη μεταρρύθμιση του αμερικάνικου συστήματος υγείας, οι αντίπαλοι του Obama παρουσιάζονται σαν καρικατούρες και μια σύνθετη πραγματικότητα υποβιβάζεται σε μια μανιχαϊστική μάχη του καλού με το κακό.


Ως συνήθως βέβαια , τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Το Tea Party (ή πιο σωστά, όπως θα δούμε, Tea parties) δεν είναι ένα ομοιόμορφο και ενιαίο κίνημα , αλλά μια "ομπρέλα" που περιλαμβάνει εκατοντάδες οργανώσεις σε όλες τις Η.Π.Α. , και η οποία λειτουργεί με αποκεντρωμένες δομές, χωρίς να υπάρχει αρχηγός .Στις τάξεις τους, βρίσκεις φιλελεύθερους υποστηρικτές του Ron Paul, αλλά και παραδοσιακούς συντηρητικούς που γοητεύονται από τη Sarah Palin (και όχι , η περιβόητη Sarah δεν είναι ούτε η αρχηγός του κινήματος, ούτε αυτή που το ξεκίνησε , απλά εκπροσωπεί μια τάση ). Τα Τea Parties, είναι επίσης ιδιαίτερα δημοφιλή στους ανεξάρτητους ψηφοφόρους. Σε γκάλοπ του Rasmussen, το 33% των ερωτηθέντων που δεν ανήκουν σε κάποιο κόμμα , απάντησε πως θα ψήφιζε υποψήφιους του «Κόμματος του Τσαγιού», έναντι 25% που θα ψήφιζε κάποιον Δημοκρατικό και 12% που θα ψήφιζε κάποιον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο . Τέλος στο κίνημα συμμετέχουν και πολλοί Αμερικάνοι που δεν έχουν ασχοληθεί ξανά με την πολιτική.

Αυτό που ενώνει όμως τα μέλη του κινήματος είναι η αντίθεση τους στην κρατικίστικη οικονομική πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των Η.Π.Α. , τα τελευταία χρόνια. Σε μια χώρα, που τα ίδια τα ιδρυτικά της κείμενα, βασίζονται στην καχυποψία απέναντι στην κρατική εξουσία , όλο και περισσότεροι πολίτες πιστεύουν πως οι τελευταίες αποφάσεις της κυβέρνησης Obama αλλά και Bush οδηγούν σε ένα Μεγάλο Κράτος, ευρωπαϊκού Τύπου, ξένο στις αμερικάνικες παραδόσεις, και απειλή για τις ατομικές ελευθερίες . Έτσι τα μέλη των Tea Parties τάσσονται εναντίον των bail-outs στις μεγάλες εταιρίες, ζητούν τη μείωση του δημόσιου χρέους, της φορολογίας και των κρατικών δαπανών .Μάλιστα, πολλά Tea Parties από όλη τη χώρα δημοσίευσαν πριν λίγους μήνες προτάσεις για την έξοδο από την κρίση και κάλεσαν τους υποψηφίους στις προσεχείς εκλογές του Νοεμβρίου να τις προσυπογράψουν. Το "Συμβόλαιο από την Αμερική" , όπως ονομάστηκε το κείμενο ζητάει, μεταξύ άλλων : α) Μια συνταγματική προσθήκη που θα απαιτεί ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και πλειοψηφία 2/3 στη Βουλή για να εγκριθεί κάθε αύξηση φορολογίας β) Την υιοθέτηση ενός απλού και μοναδικού φορολογικού συντελεστή και αντικατάσταση του φορολογικού κώδικα με νέο που δεν θα είναι μεγαλύτερος από 4.543 λέξεις, όσο δηλαδή το μέγεθος του Συντάγματος (ο τωρινός κώδικας αγγίζει τις 3.5 εκατομμύρια λέξεις!) και γ) οριστική παύση όλων των αυξήσεων σε κάθε είδους φορολογία, που έχει προγραμματιστεί για το 2011.

Η πιο φιλελεύθερη τάση του κινήματος που συγκεντρώνεται γύρω από το βουλευτή του Τέξας, Ron Paul , πηγαίνει ακόμη πιο μακριά και ασκεί αυτή τη στιγμή την πιο ριζοσπαστική κριτική στο σύστημα. Με μια ολοένα αυξανόμενη επιρροή, κυρίως μεταξύ των νέων, οι Paulistas πέρα από τη δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών και της φορολογίας, τάσσονται υπέρ της κατάργησης των περισσότερων υπουργείων και δημοσίων οργανισμών , υποστηρίζουν με πάθος την επιστροφή στον Κανόνα του Χρυσού, ζητούν να μπει ένα τέλος στην πολυέξοδη επεμβατική εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και προτείνουν την κατάργηση της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED) .Ακολουθώντας τα διδάγματα της Αυστριακής Σχολής, θεωρούν πως τα χαμηλά επιτόκια που επέβαλε η FED συνετέλεσαν καθοριστικά στην πρόσφατη κρίση. H κριτική αυτή οδήγησε στο νομοσχέδιο που κατέθεσε ο Ron Paul στο Κογκρέσσο και προτείνει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας . Το νομοσχέδιο ήδη έχει την υποστήριξη 313 βουλευτών και των δύο κομμάτων .Αναρωτιέμαι βέβαια τι το ακροδεξιό μπορεί να έχει ένα κίνημα που υποστηρίζει αρχές όπως το μικρό κράτος, η μείωση των κρατικών δαπανών και η χαμηλή φορολογία, αλλά αυτό μάλλον θα πρέπει να το απαντήσουν οι Έλληνες opinion makers .

Αλλά ακόμη και αν εξετάσει κάποιος τη στάση του κινήματος, σε θέματα πέραν της οικονομίας, θα διαπιστώσει πως η εικόνα , που παρουσιάζει ο ελληνικός (και όχι μόνο) Τύπος, για τα Τea Parties (περίπου σαν μια σύγχρονη αναβίωση της…Κου Κλουξ Καν) απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, τα Tea Parties δεν έχουν επίσημη ατζέντα σε κοινωνικά ζητήματα, όπως πχ οι gay γάμοι ή η μετανάστευση, μιας και επικεντρώνονται αποκλειστικά στα θέματα της οικονομίας. Έτσι, αν και σε ατομικό επίπεδο, η πλειοψηφία των μελών έχει μάλλον συντηρητικές θέσεις , υπάρχουν και πολλά μέλη με πιο φιλελεύθερες θέσεις (συνήθως ανάλογα με το αν κατοικούν σε συντηρητικές ή φιλελεύθερες πολιτείες) . Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του υποψήφιου για την έδρα της Γερουσίας στη Μασαχουσετη Scott Brown που υποστηρίχτηκε με πάθος από το Κίνημα του Τσαγιού, λόγω της ατζέντας του σε θέματα οικονομίας , παρότι ήταν υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση . Δεν είναι πάντως λίγες οι φορές όπου μέλη που έχουν εκφράσει ρατσιστικό λόγο, έχουν εκδιωχθεί από το κίνημα. Έτσι τα Tea Parties δίνοντας έμφαση στην υποστήριξη της ελεύθερης οικονομίας, απομακρύνουν την Αμερικάνικη Δεξιά από τη διχαστική και πολλές φορές μισαλλόδοξη γλώσσα, που χαρακτήρισε τις θέσεις της κατά τους «πολιτιστικούς πολέμους» της δεκαετίας του ’90. Είναι άραγε τυχαίο πως η Θρησκευτική Δεξιά παραπονιέται ότι το «Κίνημα του Τσαγιού» δεν κάνει τίποτε για να προωθήσει την κοινωνικά συντηρητική ατζέντα της; (Για τα Tea Parties και τον "αγνωστικισμό" τους στα κοινωνικά ζητήματα διαβάστε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ)

Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα αυτό το κίνημα, ίσως η παρακάτω περιγραφή των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό, από τον μετριοπαθή συντηρητικό συγγραφέα ,Lee Harris, είναι διαφωτιστική : «Σε γενικές γραμμές, η ιδιοσυγκρασία τους είναι αυτή του «ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν» (live and let live). Αλλά όλοι έχουν κάτι κοινό. Δεν τους αρέσει να τους λένε οι άλλοι τι πρέπει να κάνουν.... Θέλουν να έχουν τον έλεγχο της ζωής τους. Είναι φιλήσυχοι άνθρωποι που όμως από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί να αντιδράσουν δυναμικά όταν νιώσουν πως τα παραδοσιακά τους δικαιώματα και ελευθερίες βρίσκονται σε κίνδυνο . Μπορούμε λοιπόν να τους χαρακτηρίσουμε σαν φιλελεύθερους εκ φύσεως. Μπορεί να μην έχουν διαβάσει ποτέ ούτε μια σελίδα από φιλελεύθερους στοχαστές. Μπορεί ποτέ να μην έχουν ακούσει για τον John Locke ή τον John Stuart Mill , αλλά ενστικτωδώς έχουν υιοθετήσει τη ρήση του Thomas Paine πως ‘ακόμη και η καλύτερη κυβέρνηση, δεν είναι παρά ένα αναγκαίο κακό’.Γι αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει τίποτε απεχθέστερο από μια κυβέρνηση που σου λέει: 'Μην ανησυχείς! Εμείς ξέρουμε ποιό είναι το καλύτερο για σένα!'» (Από το τελευταίο βιβλίο του Lee Harris «The Next American Civil War» )

Και όσο και αν φανεί ιεροσυλία, στα μάτια πολλών αριστερών , ακριβώς αυτή η ατομικιστική ιδιοσυγκρασία του "live and let live" και η δυναμική , ίσως και βίαιη, αντίδραση κάθε φορά που νιώθουν πως απειλούνται οι ελευθερίες τους , ενώνει τον φιλήσυχο μεσοαστό οικογενειάρχη των tea parties με τους ομοφυλόφιλους που εξεγέρθηκαν στο Stonewall ή με τη Rosa Parks που αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό στον Αμερικάνικο Νότο της δεκαετίας του '50 . Και ίσως έτσι μπορεί να λύσει και η Σώτη Τριανταφύλλου την απορία της, πώς γίνεται ένας πρώην χίπυ , σαν τον Αμερικάνο φίλο της, να συμμετέχει στο «ακροδεξιό» …Tea Party. Ίσως θα εκπλαγεί όταν διαπιστώσει πως ο φίλος της δεν έχει διανύσει και τόσο μεγάλη ιδεολογική απόσταση. Γι αυτούς τους ανθρώπους, που πιστεύουν πως πρέπει οι ίδιοι να κάνουν κουμάντο στις ζωές τους και όχι κάποιος ανώνυμος γραφειοκράτης, ο μόνος τρόπος για να το πετύχουν αυτό είναι η ελεύθερη αγορά. Ενώ η ελεύθερη αγορά σέβεται την επιθυμία του ατόμου να ακολουθήσει τα δικά του ενδιαφέροντα και επιδιώξεις, το κράτος προτιμά να παίρνει αυτό τις αποφάσεις για λογαριασμό των πολιτών , στερώντας τους έτσι ένα σημαντικό κομμάτι από την προσωπική τους ολοκλήρωση και ευτυχία.

Στην εποχή του Μεγάλου Κράτους και των bail-outs , τα μέλη των Tea Parties νιώθουν πως οι παραδοσιακές ελευθερίες τους απειλούνται από μια νέα ηγετική τάξη, με ιδεολογία και αρχές τελείως διαφορετικές από αυτές της μεγάλης πλειοψηφίας των υπόλοιπων Αμερικάνων. Σύμφωνα, με ένα σημαντικό δοκίμιο του καθηγητή του Boston University, Angelo Codevilla που συζητήθηκε όσο κανένα άλλο αυτό το καλοκαίρι στους κόλπους της Αμερικάνικης Δεξιάς, η Αμερική κυριαρχείται από μια ελίτ που αποτελείται από πολιτικούς και των δύο κομμάτων, γραφειοκράτες, καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφους σε παραδοσιακά ΜΜΕ, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, και μέλη ΜΚΟ και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων .Αυτή η ελίτ είναι στενά συνδεδεμένη με την κρατική μηχανή . Η εξουσία και τα κέρδη της εξαρτώνται από το κράτος. Τα μέλη αυτής της μειοψηφίας μιλάνε την ίδια κρατικίστικη γλώσσα και μοιράζονται αρχές πολύ διαφορετικές από την υπόλοιπη κοινωνία . Πρόσφατο παράδειγμα τα bail-outs , όπου η ηγεσία των δύο μεγάλων κομμάτων, τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. και η Wall Street τάχθηκαν υπέρ , ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ήταν αντίθετη . Σύμφωνα εξάλλου με όλες τις έρευνες των τελευταίων ετών η κοινή γνώμη εξακολουθεί να πιστεύει στην ελεύθερη αγορά και να δείχνει δυσπιστία προς το Μεγάλο Κράτος. Σύμφωνα, με έρευνα του Gallup Poll τον Ιανουάριο του 2010 το 70% των Αμερικάνων έχει θετική γνώμη για μια οικονομία που βασίζεται στην ελεύθερη αγορά. Στο ερώτημα της Ayers-Mc Henry «Αν θα προτιμούσατε μια μεγαλύτερη κυβέρνηση που θα παρείχε περισσότερες υπηρεσίες και υψηλότερη φορολογία ή μια μικρότερη κυβέρνηση με λιγότερες υπηρεσίες αλλά χαμηλότερη φορολογία», το 69% απάντησε υπέρ του μικρότερου κράτους, έναντι του 21% που προτίμησε το μεγάλο κράτος. Σύμφωνα με έρευνα του CBS/New York Times poll τον Φεβρουάριο του 2010, 81% δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση ποτέ ή πολύ σπάνια, έναντι του 16% που συνήθως την εμπιστεύεται. (Οι δημοσκοπήσεις είναι από το βιβλίο του Arthur C. Brooks "The Battle:How the Fight Between Free Enterprise and Big Government Will Shape America's Future"). Η τεράστια ιδεολογική απόσταση που χωρίζει τους απλούς Αμερικάνους από την πολιτική τους τάξη, φαίνεται ιδιαίτερα από τις απαντήσεις στο ερώτημα αν πρέπει να υπάρχουν όρια στην εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Το 94% των απλών πολιτών απάντησε θετικά ενώ το 54 % των πολιτικών θεωρούν πως δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια όρια. Τα Tea Parties πιστεύουν λοιπόν πως στρέφονται εναντίον μιας αλαζονικής ελίτ, που διακατέχεται από την ακράδαντη πεποίθηση πως κατέχει την απόλυτη αλήθεια και θέλει να την επιβάλλει μέσω της κρατικής εξουσίας στους… υπηκόους της. Όταν λοιπόν εξετάζουμε το φαινόμενο των Tea Parties δεν πρέπει να παραβλέπουμε την «λαϊκίστικη» (όρος που δεν έχει πάντα αρνητική σημασία) και «αντι-ελιτίστικη» φύση τους.

Σαφώς και χωράει κριτική στο Κίνημα του Τσαγιού αλλά συνήθως δεν είναι προς την κατεύθυνση που τους γίνεται από το ελληνικό Τύπο . Το πιο φλέγον ζήτημα είναι ποιά θέση θα πάρει το κίνημα στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Με τις στρατιωτικές δαπάνες να καταβροχθίζουν το 20% του προϋπολογισμού, είναι αδύνατον να υποστηρίζεις ένα μικρό κράτος, χωρίς να θίγεις το θέμα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Αυτό φαίνεται να το έχουν καταλάβει οι οπαδοί του Ron Paul (και τελευταία και άλλες φιγούρες της Δεξιάς, όπως ο αμφιλεγόμενος τηλεπαρουσιαστής Glenn Beck) , που επικρίνουν σταθερά τα τελευταία χρόνια, την επεμβατική εξωτερική πολιτική , που αυξάνει τις κρατικές δαπάνες, επεκτείνει τον έλεγχο της κυβέρνησης στην καθημερινή ζωή των πολιτών και απειλεί τα ατομικά δικαιώματα .Μεγάλο μέρος όμως του κινήματος (όπως εκφράζεται από τη Sarah Palin) συνεχίζει να υποστηρίζει μια νεοσυντηρητική επεμβατική εξωτερική πολιτική αλά Bush και αρνείται κάθε μείωση στις στρατιωτικές δαπάνες . Έτσι όμως , ακυρώνεται στην πράξη , η ρητορική του μικρού κράτους. Και βέβαια, μην ξεχνάμε , πως πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος πως οι Ρεπουμπλικάνοι θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του κινήματος για να ξανακερδίσουν την εξουσία, χωρίς όμως να έχουν κάνει ουσιαστική αυτοκριτική για την τελευταία καταστροφική θητεία τους, και να επαναλάβουν απλά την ίδια πολιτική. Ο χρόνος θα δείξει…


Ο Arthur C. Brooks , πρόεδρος του «American Enterprise Institute» παρατήρησε πως ενώ στην Ελλάδα, τα εργατικά σωματεία και οι δημόσιοι υπάλληλοι διαδηλώνουν για το δικαίωμα στην πρόωρη συνταξιοδότηση, στα δια βίου κρατικά επιδόματα και στις κρατικές συντάξεις, στην Αμερική, τα μέλη των Tea Parties , διαμαρτύρονται ενάντια σε όλα αυτά που οι Έλληνες ζητούν! Αυτή η τεράστια διαφορά νοοτροπίας εξηγεί γιατί οι Έλληνες, και γενικότερα οι Ευρωπαίοι, εθισμένοι σε δεκαετίες Μεγάλου Κράτους, δεν μπορούν να καταλάβουν το φαινόμενο των Tea Parties . Και όμως, αυτοί οι "βλάχοι" , που τόσο ταράζουν τις ευαισθησίες των "προοδευτικών" ελίτ ανά τον πλανήτη, ίσως έχουν περισσότερα κοινά μαζί μας, απ’ όσα νομίζουμε . Εξάλλου, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πια κοινά. Μόλις πριν από 2 χρόνια, οικονομολόγοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι κάθε πολιτικής παράταξης και ιδεολογικού χρωματισμού, υπέκυπταν στη γοητεία του κρατισμού και του Κέυνς . Ήταν η εποχή που μέχρι και ο βρετανικός “Economist” ανακάλυπτε τις αρετές του κρατικού παρεμβατισμού και των bail-outs , ενώ το περιοδικό “Newsweek” απηχώντας το νέο consensus, έγραφε: «Είμαστε όλοι σοσιαλιστές ». Σήμερα, 2 χρόνια μετά είναι πια φανερό , σε όλο και περισσότερους, πως ο παράδεισος που μας υποσχέθηκαν οι θιασώτες του «Μεγάλου Κράτους» δεν έφτασε ποτέ . Οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύτηκαν σε επίπεδα ρεκόρ, οι φόροι αυξάνονται συνεχώς, o Λεβιάθαν είναι πιο ισχυρός από ποτέ και η κρίση χρέους, που ξεκίνησε από την Ελλάδα, φαίνεται να απειλεί τώρα ολόκληρο τον Δυτικό Κόσμο. Παράλληλα, φάνηκαν τα όρια του μοντέλου του κεϋνσιανισμού ή "κρατικού καπιταλισμού", που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία 65 χρόνια, μοντέλο που έδωσε ιδεολογική επικάλυψη στο υψηλό δημόσιο χρέος , καθαγίασε τις υψηλές κρατικές δαπάνες και , με τη δημιουργία ενός γενναιόδωρου «κράτους πρόνοιας», μας χάρισε την ψευδαίσθηση του «δωρεάν γεύματος».

Σιγά σιγά και οι πολίτες της Ευρώπης , αν και δεν διαδηλώνουν ακόμη όπως στις Η.Π.Α., αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής . Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση του Ινστιτούτου Harris, για λογαριασμό των «Financial Times» , η πλειοψηφία των ερωτηθέντων στις ευρωπαϊκές χώρες είπαν ότι «οι περικοπές των δημοσίων δαπανών είναι αναγκαίες για την ανάνηψη της οικονομίας μακροπρόθεσμα. Τα ποσοστά ήταν: 84% στη Γαλλία, 71% στην Ισπανία, 69% στη Βρετανία, 67% στη Γερμανία και 61% στην Ιταλία. Όταν ρωτήθηκαν τι από τα δύο επιλέγουν για να επιτευχθεί μείωση ελλειμμάτων και δημοσίου χρέους, περικοπή δημοσίων δαπανών ή αύξηση των φόρων, στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι συμμετέχοντες στην έρευνα επέλεξαν το πρώτο. Και στις πέντε ευρωπαϊκές χώρες, με ποσοστά που κυμαίνονταν από 68% στη Γαλλία και την Ιταλία μέχρι 54% στη Βρετανία, οι πολίτες δήλωσαν ότι κακώς οι κυβερνήσεις άφησαν τα ελλείμματά τους να αυξηθούν για να αντιμετωπίσουν την κρίση του 2008.»

Αντί λοιπόν, τα ελληνικά ΜΜΕ να πανηγυρίζουν για τις υποτιθέμενες μεγάλες νίκες του Barack Obama και να καταφεύγουν στις εύκολες ειρωνείες και στη δαιμονοποίηση των αντιπάλων του, είναι καλό να προσπαθήσουν να κατανοήσουν, βγάζοντας τα «ευρωπαϊκά γυαλιά» τους , τι συμβαίνει τέλος πάντων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού .Η επιτυχία ή όχι της αντικρατικίστικης ατζέντας των Tea Parties ίσως να δείξει πολλά για το δρόμο που θα ακολουθήσουν και οι δικές μας κοινωνίες.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010

Η απόλυση

(Απλοϊκοί ρομαντικοί στοχασμοί καθημερινής τρέλας- στη Βάσω...)

Η μάνα μου δούλευε για πολλά χρόνια ως επιμελήτρια στς εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" του οργανισμού Λαμπράκη. Έφυγε από την εταιρεία πριν τρία χρόνια. Κράτησε όμως επαφές με τους φίλους που έκανε εκεί, ειδικά με τις κοπέλες που δούλευαν στο ίδιο γραφείο. Η εταιρεία πριν δύο περίπου εβδομάδες έκλεισε- ο πρώτος εκδοτικός οίκος που ακούω να κλείνει. Όλοι οι εργαζόμενοι, περίπου εκατό άνθρωποι, απολύθηκαν. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από τα 19 μέχρι τα 55- με την κατανομή δυστυχώς να είναι ασύμμετρη προς τα δεξιά...Η μάνα μου είναι σε καθημερινή επαφή με τος ανθρώπους αυτούς: άνθρωποι σε διάφορα πόστα, διάφορες ηλικίες, διαφόρων προσόντων, κόσμοι διαφορετικοί μεταξύ τους, χτυπημένοι από την ίδια κατραπακιά...Μερικοί έρχονται σπίτι, τους ακούω να μιλάνε, να φωνάζουν, να χειρονομούν, να κοιτάζουν. Ναι, να κοιτάζουν. Γιατί αυτό το βλέμμα αγαπητέ αναγνώστη δεν το αντικρύζεις μόνο- αλλά και το ακούς να ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι σου...

Πίσω από τις στατιστικές υπάρχουν άνθρωποι, πίσω από τα νούμερα ζωές, πίσω από τις εκθέσεις όνειρα και επιθυμίες. Η απόλυση είναι μια βάρβαρη πράξη. Η ηθική μου περνάει άσχημα. Η σύγκρουση είναι προφανής. Είμαι βαθιά ανθρωπιστής, αγαπητοί. Ο πόνος των ανθρώπων είναι το μεγαλύτερο κακό για μένα- και οι άνθρωποι αυτοί πονάνε. Νιώθουν άχρηστοι. Δεν βλέπουν μέλλον στη ζωή τους. Δεν προβάλλουν την εικόνα τους στο μέλλον- υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν;! Δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι σε απόγνωση. Μίας κοπέλας ο άντρας είναι οικοδόμος και έχει να δουλέψει δύο μήνες. Τώρα απολύθηκε και αυτή και έχουν δύο δάνεια. Μία άλλη επιστρέφει στο πατρικό της στην ηλικία των 37! Τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;! Τι να πω σε αυτούς τους ανθρώπους;!

Από την άλλη, είμαι φιλελεύθερος. Βαθιά και ειλικρινά. Δεν μπορώ να είμαι υπέρ ενός νόμου που απαγορεύει τις απολύσεις. Θεωρώ δικαίωμα του κάθε αφεντικού να κλέινει και ανοίγει όποτε του καπνίσει την επιχείρησή του (υπό συγκεκριμένους όρους πάντα, όπως την απόλυτη τήρηση της εργατικής νομοθεσίας). Αλλά τώρα; Τώρα είμαι σε απελπιστικά δύσκολη θέση! Η ηθική μου καταβαραθρώνει τις πολιτικοοικονομικές μου απόψεις! Δεν ξέρω τι να πω. Δεν θεωρώ τις απολύσεις καταχρηστικές- αλλά οι ζωές των ανθρώπων; Τα όνειρα τους, οι φιλοδοξίες τους, το μέλλον τους; Οι (οικονομικές, πολιτικές, φιλοσοφικές) θεωρίες υπάρχουν για να κάνουν τις ζωές μας καλύτερες. Λογομαχούμε για τις πολιτικές και οικονομικές μας θέσεις, ορμώμενοι από το ότι πιστεύουμε ότι αν εφαρμοστούν, θα καλυτερέψουν τις ζωές των ανθρώπων, θα τους κάνουν να ζουν πιο ευτυχισμένοι. Αυτή είναι η βάση όλων των θέσεων, των απόψεων, των επιστημών.

Άραγε υπάρχει λύση; Δυστυχώς, η θεωρία και η εμπειρία επιβεβαιώνουν πως οι κοινωνίες χωρίς απολύσεις, είναι κοινωνίες δυστυχίας. Η απαγόρευση των απολύσεων, σχεδόν πάντα συνδυαζόταν και με απαγόρευση και άλλων ελευθερίων. Ο Χάγιεκ στο "Road to Serfdom" θεμελιώνει το γιατί όταν το κράτος ελέγχει την τσέπη σου, αναπόδραστα θα ελέγξει και το μυαλό σου. Και μάλιστα με τον πιο ανορθολογικό και αναποτελεσματικό τρόπο. Ο Πόππερ στην "Ανοικτή Κοινωνία" δείχνει την κατάντια των ιστορικιστικών προφητείων που υπόσχονται διαφόρων ειδών παραδείσους με λυμένα όλα τα προβλήματα. Η ιστορία μας δείχνει τη Ρωσία του Στάλιν, την Κούβα του Φιντέλ, την Κίνα του Μάο- μια αλυσίδα που φαίνεται να καταλήγει στη Βενεζουέλα του Τσάβες...Απλοϊκά επιχειρήματα για κάποιους, αρκετά όμως για μένα...

Αλλά το πρόβλημα είναι εκεί: με τις ζωές των ανθρώπων τι γίνεται;! Απορρίπτουμε τα παραπάνω γιατί φέρνουν τη δυστυχία- αλλά βάζουμε μια άλλη δυστυχία στη θέση τους; Κατά μία έννοια, ναι. Δεν υπάρχει τέλειο σύστημα, πλήρης λύση. Κάθε πράγμα έχει τα καλά του και τα κακά του και μόνο η προσωπική ηθική του καθενός μας του επιτρέπει να διαλέξει. Η θυσία της ελευθερίας για μένα είναι ανεπίτρεπτη- θυσιάζω υλική ευμάρεια για να απολαμβάνω έναν αυξημένο αριθμό ελευθεριών. Εδώ όμως υπάρχει ένα θεμελιώδες ζήτημα...

Δεν έχω απολυθεί ποτέ, γιατί δεν έχω δουλέψει ποτέ. Και όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει! Κάτι ήξερε και ο Μαρξ που έλεγε ότι αν δεν μπεις στην παραγωγή, να πουλήσεις την εργατική σου δύναμη, καλύτερα να το βουλώνεις(βέβαια ούτε και αυτός δούλευε, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...)! Ίσως είναι καλύτερα να το βουλώσω. Ωραίες είναι οι θεωρίες, οι φιλελεύθερισμοί και οι λοιπές μαγκιές περί ευθύνης κλπ, αλλά εκεί έξω είναι ο πραγματικός κόσμος και μάλλον είναι καλύτερα να κρίνεις με βάση αυτόν. Αντικρίζοντας την απόγνωση του ανέργου μένω άφωνος. Η θεωρία μου περί ελευθερίας δεν έχει να του πει τίποτα. Το δίλλημα που για μένα είναι καθοριστικό, γι' αυτόν είναι ανύπαρκτο. Τα επιχειρήματά μου είναι γι' αυτόν κούφια λόγια. Και πώς να μην είναι, άλλωστε...;

Αλλά πιστέψτε με, δεν προσπαθώ να αντιμετωπίσω αυτό το ζήτημα με θεωρία: οι απόψεις μου είναι αυτές που είναι και κάτι τέτοιο, όσο δυνατό κι αν είναι, δεν θα με κάνει να τις αλλάξω. Ίσως ακούγεται ηλίθιο, αλλά οι δομικές μου θέσεις, ο ηθικός πυρήνας της κοσμοθεωρίας μου δεν άλλαξε με κάτι τέτοιο- με άλλα λόγια, η θεωρία είναι ίδια. Αυτό το ζήτημα αγαπητοί είναι ένα πραγματικό ζήτημα. Και ως εκ τούτου, μπορεί να αντιμετωπιστεί μονάχα με πράξη. Στο μόνο πράγμα που μπορεί η- αριστεροφιλελεύθερη- θεωρία μου να με βοηθήσει σε αυτό τον ηθικό προβληματισμό είναι στο να προτείνει πράξεις!

Κατ' αρχάς, ο εργαζόμενος πρέπει να διεκδικεί όσο πιο πολύ μπορεί(δηλαδή όσο του επιτρέπουν οι συνθήκες) τα εργατικά του δικαιώματα. Η αποζημίωση είναι ένα από αυτά και δεν πρέπει να χαριστεί! Αν χρειαστεί πρέπει να παρέμβει η δικαιοσύνη και να εξασφαλίσει τις αποζημιώσεις των απολυμένων. Έχουν δουλέψει γι' αυτές και είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους να τις πάρουν! Το πρώτο πράγμα στο οποίο πρέπει να βοηθάμε (θεωρητικά, πρακτικά, θεσμικά) τους ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους είναι να διεκδικούν όσο πιο πολύ αντέχουν αυτά που τους αξίζουν.

Αλλά το πιο βασικό που μπορούμε να πούμε στους απολυμένους είναι ότι το παιχνίδι δε χάθηκε! Το ξέρω- ακόμα κι αν δεν το έχω νιώσει προσωπικά, η οικογένειά μου έχει ταλαιπωρηθεί- πως η απόλυση είναι ένα από τα πιο ισχυρά σοκ που περνάνε οι σημερινοί άνθρωποι. Αλλά αν κάτι πρέπει να φωνάξουμε είναι πως η ζωή δε χάθηκε εδώ! Παραείναι πλούσια και πολυποίκιλη για να σταματάει με την απόλυση! Το αρχικό ταρακούνημα, το αρχικό σοκ, η απόγνωση, το βάρβαρο συναίσθημα της απραξίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαρκέσει για πολύ! Η επανάσταση αγαπητοί είναι μια πράξη βαθιά προσωπική και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αυτό φαίνεται περίτρανα: αποτελεί προσωπική επανάσταση του καθενός να ξεπεράσει το σοκ της απόλυσης και να κυνηγήσει και πάλι τη δουλειά!

Ναι, ξέρω θα με κατηγορήσετε για κούφια λόγια. Για ρομαντικές ασυναρτησίες ενός άβγαλτου και άμαθου ηλιθίου. Αλλά δεν βλέπω κάτι άλλο φίλοι...Η επανάσταση εδώ είναι μονόδρομος. Η κρίση είναι κρίση, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας! Δεν είναι όλη μας η ζωή η τσέπη μας και η δουλειά μας! Αν πρέπει να φωνάξουμε κουράγιο στους απολυμένους, στα θύματα μαις κατάστασης για την οποία όλοι είμαστε- σε διαφορετικό βέβαια βαθμό- συνυπεύθυνοι, είναι για να τους βοηθήσουμε να δουν μπροστά! Με ταλαιπωρία στην αρχή, αντιμετωπίζοντας προβλήματα που ο καθένας είχε ξεχάσει για πολύ καιρό, η αρχική απόγνωση και τρέλα πρέπει να γίνουν τα θεμέλια για ένα καινούργιο ξεκίνημα! Το κάθε εμπόδιο είναι ταυτόχρονα και στήριγμα: έτσι και το εμπόδιο της ανεργίας. Πρέπει να παλέψουμε για να το κάνουμε στήριγμα για το μέλλον!

Θα κλείσω με την ίδια επίκληση: ίσως τα λόγια μου να σας ακούγονται αστεία, μα σας παρακαλώ να τα πάρετε στα σοβαρά! Ακούγεται ίσως αστείο να προσπαθείς να πείσεις το χρεωμένο άνεργο να δει με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Στο κοινωνικό μείγμα που καθημερινά φτιάνουμε όλοι μαζί, η ανεργία δυστυχώς θα υπάρχει πάντα. Καθήκον όλων μας- κράτους, πολιτών, συνανθρώπων- είναι να την κάνουμε να κοστίζει όσο το δυνατόν λιγότερο σε αυτούς που την υφίστανται. Οικονομικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Αυτή είναι η πράξη, κατά την άποψη μου, η μόνη πραγματικά ηθική πράξη απέναντι σε έναν άνεργο.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 09, 2010

Atenistas


Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τα της συνάντησης, οργάνωσης και rationale των Atenistas αλλά όλα αυτά τα συνοψίζονται σ'αυτές τις φράσεις:

Κουραστήκαμε να γκρινιάζουμε, να μας φταίνε πάντα οι άλλοι ή το «κράτος». Είμαστε εδώ μόνο για να κάνουμε. Επτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο.

Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.
Facebook Page
twitter
Το άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου στη σημερινή Lifo.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 05, 2010

Κάπνισμα: σύγκρουση συμφερόντων, όχι δικαιωμάτων

Πρόσφατα η Κυβέρνηση έθεσε σε λειτουργία έναν νόμο που απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς ιδιωτικούς χώρους πέραν της οικίας, στους οποίους εισέρχονται οικειοθελώς και αυτοβούλως άνθρωποι. Η συνήθης δικαιολογία από τους υποστηρικτές της καπνοαπαγόρευσης είναι ότι γίνεται στο όνομα του δικαιώματος της υγείας των μη καπνιστών. Εκτός από το δικαίωμα στην υγεία, δηλαδή να μην σε βλάπτουν οι συνάνθρωποι σου χωρίς την συγκατάθεση σου υπάρχει και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, δηλαδή το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης και διάθεσης ενός χώρου ή πράγματος.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα δυο αυτά δικαιώματα είναι απόλυτα συμβατά μεταξύ τους και δεν αλληλοσυγκρούονται στην περίπτωση των καταστημάτων που επιτρέπουν το κάπνισμα. Το γιατί θα έπρεπε να είναι προφανές σε όλους. Η δημιουργία ενός τέτοιου καταστήματος (δικαίωμα στην ιδιοκτησία) από μόνη της δεν βλάπτει την υγεία ενός μη καπνιστή (δικαίωμα στην υγεία), για να γίνει αυτό πρέπει να βρεθεί μέσα και αυτό δεν γίνεται δίχως την συγκατάθεση του. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν να παραθέσω άλλα επιχειρήματα και να τελειώσει εδώ η συζήτηση εφόσον δεν καταπατείται το δικαίωμα στην υγεία του Α από την πράξη του B. Δυστυχώς όμως για κάποιο λόγο δεν είναι προφανές σε όλους και αυτό που με εκπλήσσει ακόμη περισσότερο είναι ότι συναντάω και κάποιους φιλελεύθερους να υποστηρίζουν αυτήν την καπνοαπαγόρευση.

Ένα άτομο μπαίνοντας δίχως καταναγκασμό μέσα σε ένα κατάστημα που γνωρίζει ότι καπνίζουν βλάπτει συνειδητά την υγεία του όπως όταν επιλέγει να πάει σε ένα πάρτι στο σπίτι μιας φίλης του όπου οι καλεσμένοι επιτρέπεται να καπνίζουν. Στην μια περίπτωση το κάνει γιατί θέλει πχ να πιει έναν καφέ και στην άλλη γιατί θέλει να δει την φίλη του.

Όπως δεν μπορεί να απαγορεύσει το κάπνισμα στο σπίτι της φίλης του επειδή θέλει απλά την παρέα αλλά όχι τον καπνό έτσι θα έπρεπε να μην έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει το κάπνισμα στο κατάστημα με την πρόφαση ότι επιθυμεί μονάχα τον καφέ και όχι τον καπνό. Η ικανοποίηση της επιθυμίας του και μόνο δεν αρκεί για να επέμβει το Κράτος, πρέπει να καταπατείται κάποιο ατομικό του δικαίωμα.

Όπως έγραψα δεν υπάρχει σύγκρουση ατομικών δικαιωμάτων (ιδιοκτησίας και υγείας), αυτό που υπάρχει είναι σύγκρουση συμφερόντων, ο αντικαπνιστής έχει συμφέρον να του παρέχει ένας συνάνθρωπος του μια υπηρεσία που αυτός θέλει (καφέ δίχως καπνό) και ο συνάνθρωπος του έχει συμφέρον να παρέχει την υπηρεσία που ζητάει ένας άλλος άνθρωπος (καφέ με την δυνατότητα να καπνίζει).

Σε μια πραγματικά φιλελεύθερη Δημοκρατία η εξουσία δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί την εκάστοτε ομάδα συμφερόντων που μπόρεσε να την επηρεάσει αλλά για να προασπίζει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών.

Αντικαθιστώντας τα ατομικά δικαιώματα με την επιθυμία, την αυθαίρετη εξουσία και την βία οδηγούμαστε σε μια αέναη πάλη των τάξεων* στην οποία κάθε ομάδα συμφερόντων προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το Κράτος για να επιβάλλει τα συμφέροντα της.

*όχι τα άκυρα του Μάρξ, αυτή που περιγράφει ο φιλελεύθερος Charles Comte (1782-1837)

Το αστείο είναι ότι κάποιοι φιλελεύθεροι από εμάς δέχονται την δημιουργία coffee shops όπου μπορείς να καπνίσεις κάνναβη αλλά δεν δέχονται τα καταστήματα που μπορείς να καπνίσεις καπνό! Και τα δυο πρέπει να επιτρέπονται για τους ίδιους ακριβώς λόγους: Ιδιοκτησία χώρου, ιδιοκτησία εαυτού και δικαίωμα να συναλλάσεσαι, με δύο λόγια ατομικές ελευθερίες.

Βλέποντας το βίντεο από το ReasonTV εύχομαι και εγώ τουλάχιστον οι φιλελεύθεροι υποστηρικτές της καπναπαγόρευσης αν όχι όλοι οι άνθρωποι να αγαπούσαν περισσότερο την ελευθερία απ' ότι μισούν τον καπνό...


Τελικά δεν είναι απίθανο σε λίγα χρόνια να συμπεριλαμβάνονται και οι οικίες μας στους ιδιωτικούς χώρους όπου θα απαγορεύεται το κάπνισμα.


Διαβάστε:
- The Case Against Smoking Bans - Cato Institute (via Kouk)

Παλιότερα άρθρα για το κάπνισμα στο e-roosters:
- Η Nosmoke.gr και ο φασισμός της αντικαπνιστικής υστερίας
- Η Απαγόρευση του Καπνίσματος...σκοτώνει;
- NO SMOKING
- Απαγορεύεται το καπνίζειν!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock