tag:blogger.com,1999:blog-90067132024-03-08T04:50:16.412+02:00e-rooster blogKokkorashttp://www.blogger.com/profile/13725445563390837874noreply@blogger.comBlogger1664125tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-62284513132332879092016-02-16T13:42:00.001+02:002016-02-16T13:42:40.274+02:00The Future of Direct Taxation<a href="http://www.internationalman.com//articles/the-future-of-direct-taxation#.VsMK8BhKxXE.blogger">The Future of Direct Taxation</a>: This successful country has never had income tax, corporate tax, capital gains tax, inheritance tax, or even VAT, property tax, or sales tax in all of its history.Chrysotherashttp://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-67724313332399316662012-01-09T18:34:00.000+02:002012-01-09T18:34:10.278+02:00Το Χρέος (μέρος 1ο): Η κοινωνία των "εντός" και "εκτός" συστήματοςΑναδημοσίευση από το blog <a href="http://koblopoulos.blogspot.com">koblopoulos</a>.<br />
<br />
(Τύψεις, παραλείψεις, αφιερώσεις, άγχη και λοιπές προσωπικές υποχρεώσεις ανάβαλλονται μέχρι νεωτέρας. Προέχει το ζουμί. Καλή χρονιά σε όλους φυσικά!)<br />
<br />
Έχοντας αμελήσει το blogging λόγω διαφόρων προσωπικών υποχρεώσεων και έλλειψης χρόνου, νιώθω ανεύθυνος: δημόσιος λόγος σημαίνει ευθύνη και πόσο μάλλον σε ταραγμένους καιρούς σαν τους δικούς μας. Το να έχεις, λοιπόν, blog, ακόμα και της ελάχιστης αναγνωσιμότητας και να μην παίρνεις θέση για τα φλέγοντα ζητήματα της τρέχουσας συγκυρίας, στο δικό μου αξιακό σύστημα τουλάχιστον, μεταφράζεται σε ανευθυνότητα. Εξαιρώντας αναδημοσιεύσεις, σε τούτο το blog δεν έχουμε πάρει θέση. <br />
<br />
Για την παραπάνω ανευθυνότητα έχει παίξει σημαντικό ρόλο η τεχνοκρατική μας ιδιότητα: ο συντάκτης είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Οικονομικής Θεωρίας στην ΑΣΟΕΕ. Οι απαιτητικές υποχρεώσεις του μεταπτυχιακού δυσκολεύουν την έκφραση δημοσίου λόγου (καθώς ρουφάνε όλο μας το χρόνο!), αλλά οι γνώσεις που σου προσφέρει την επιβάλλουν. Ο συνδυασμός οδηγεί σε μια <i>σειρά αναρτήσεων, στις οποίες θα αναλύονται οι θεμελιώσεις ιδέες της διπλωματικής εργασίας του συντάκτη, για την απόκτηση του προαναφερθέντος μεταπτυχιακού τίτλου</i>.<br />
<br />
Το θέμα της διπλωματικής μου είναι, ουσιαστικά, να αναλυθούν μερικοί λόγοι που οδήγησαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία στα σημερινά τους χάλια. Όχι, όλοι οι λόγοι, αλλά μερικοί που έχουμε εντοπίσει και θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικούς με τον επιβλέποντά μου, καθηγητή <a href="http://www.econ.aueb.gr/faculty/kollintzas.html">Τρύφωνα Κολλίντζα</a>. Αυτή και μερικές άλλες αναρτήσεις, λοιπόν, θα επεξεργάζονται μια σειρά ιδεών που νομίζουμε ότι έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης. Νομίζω πως μέσα από αυτές θα φανεί πολύ καλά η άποψη μου για το γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα, ποιοι ευθύνονται και πόσο και τελικά το τι πρέπει να γίνει.<br />
<br />
Η πρώτη και βασικότερη ιδέα ανήκει καθηγητή μου (δείτε <a href="http://www.euro2day.gr/specials/opinions/132/articles/627731/Article.aspx">εδώ</a>) και θα είναι το θεμέλιο της ανάλυσης μας. <b>Για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί, πρέπει να δούμε την Ελλάδα σαν μια κοινωνία ανθρώπων χωρισμένων σε δύο θεμελιώδεις κατηγορίες: τους "εντός συστήματος"(ή insiders) και τους "εκτός συστήματος" (ή outsiders).</b> Περισσότερα για την ιδέα αυτή (και πολύ καλύτερα γραμμένα) μπορείτε να διαβάσετε <a href="http://eclass.aueb.gr/modules/document/file.php/OIK113/Η%20ΚΟΙΝΩΝΙΑ%20ΤΩΝ%20ΕΝΤΟΣ%20ΚΑΙ%20ΕΚΤΟΣ%20ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.pdf">εδώ</a>. <br />
<br />
Οι όροι "insiders" και "outsiders" προέρχονται από τη βιβλιογραφία των Οικονομικών της Εργασίας (Labour Economics- βλ. Lindbeck and Snower, "The insider- outsider theory of employment and unemployment", MIT Press, 1989), αλλά στο παρόν πλαίσιο δεν έχουν το ίδιο νόημα. Τα μοντέλα insiders- outsiders χρησιμοποιήθηκαν για να εξηγήσουν τα διάφορα είδη διαχωρισμού (segmentations) που παρατηρούνται στην αγορά εργασίας (πχ μέλη του συνδικάτου και μη μέλη, ειδικευμένοι- ανειδείκευτοι εργαζόμενοι κοκ) και τις επιδράσεις τους στην απασχόληση και την παραγωγικότητα. Θεωρούνται γενικώς αρκετά επιτυχημένα και ήταν πολύ της μόδας στη βιβλιογραφία στη δεκαετία του '90. Μπορείτε να διαβάσετε μια ωραία παρουσίαση <a href="http://people.su.se/~alind/Links/Insiders_Outsiders000721.pdf">εδώ</a>. <br />
<br />
Εμείς απλά θα δανειστούμε τα ονόματα γιατί πιστεύουμε ότι αντικατοπτρίζουν σχετικά επιτυχημένα τα χαρακτηριστικά των δύο θεμελιωδών ομάδων που είναι χωρισμένη η ελληνική κοινωνία. Οι <b>εντός συστήματος</b> απολαμβάνουν θεμιτά και αθέμιτα οφέλη, ενώ το σύστημα τους προστατεύει από τον ανταγωνισμό και την αξιοκρατία. Σκεφτείτε για παράδειγμα τις εξής κατηγορίες πολιτών: οι εργαζόμενοι σις ΔΕΚΟ, στους κλάδους του ιδιωτικού τομέα με έντονη συνδικαλιστική παρουσία ή/και επιδοτήσεις, επιχειρηματίες που προμηθεύουν το Δημόσιο, τα ΜΜΕ, επαγγελματίες κλειστών επαγγελμάτων και επιχειρήσεις που προστατεύονται από τον ανταγωνισμό.<br />
<br />
Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι <b>εκτός συστήματος</b>, που είναι μεν πολύ περισσότεροι, αλλά είναι διάσπαρτοι και, σε αντίθεση με τους εντός συστήματος, πολύ λίγο ή καθόλου οργανωμένοι, όσον αφορά την προάσπιση των συμφερόντων τους. Φέρτε στο μυαλό σας τη σιωπηρή πλειοψηφία, αποτελούμενη από:μισθωτούς του μη προστατευόμενου ιδιωτικού τομέα, νέους, συνταξιούχους, ανέργους, οικονομικούς μετανάστες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, επαγγελματίες που δε φοροδιαφεύγουν και ξένους που προσπαθούν να επενδύσουν στην Ελλάδα.<br />
<br />
Ο διαχωρισμός είναι αρκετά γενικός και αυτό είναι μια ακόμη ομοιότητα με τα αυθεντικά insiders-outsiders models: προσπαθούν να "πιάσουν" το γενικότερο δυνατό segmentation που μπορεί να υπάρχει στην αγορά εργασίας, με την έννοια ότι όλοι οι διαχωρισμοί (και άλλα παραδείγματα: white- blue collar workers, λευκοί- μαύροι, άντρες-γυναίκες κοκ) μπορούν να θεωρηθούν υποπεριπτώσεις του ίδιου γενικού πλαισίου. Προσπαθούμε να βρούμε τη γενικότερη έννοια διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων στην Ελλάδα, μετά τη μεταπολίτευση, έτσι ώστε όλες οι συγκρούσεις συμφερόντων να μπορούν να ενταχθούν σε αυτή.<br />
<br />
<b>Το σκηνικό είναι απλό και βρίσκεται στην καρδιά της Public Choice βιβλιογραφίας: οι εντός συστήματος επιδιώκουν προσόδους (rents), για τα μέλη των διαφόρων ομάδων τους και μόνο, από το πολιτικό σύστημα και, κυρίως, την εκάστοτε κυβέρνηση</b>. Είναι νομίζω εμφανής η αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα των εντός και εκτός συστήματος. Στις συγκρούσεις κερδίζουν σχεδόν πάντα οι εντός συστήματος. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί: <b>έστω κι αν αντιλαμβάνονται την προσοδοθηρία (rent seeking) των insiders, οι outsiders δεν αντιδρούν σε αυτή, ακολουθώντας επακριβώς μια συμπεριφορά τύπου free rider</b>. "Ότι είναι να γίνει, θα γίνει και χωρίς εμένα. Γιατί, λοιπόν, να πάρω το κόστος εναντίωσης στην όποια δεδομένη προσοδοθηρία, οποιασδήποτε ομάδας βολεμένων; Αφού δεν αντιδρά κανένας, εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα;!".<br />
<br />
Ας σημειώσουμε παρακαλώ κάτι: εδώ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο ορθολογικοί δρώντες που προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους: insiders, outsiders, πολιτικοί. Όλοι καλοί είμαστε φυσικά, αλλά και το συμφέρον, συμφέρον. Υπό την έννοια αυτή, ο διαχωρισμός που προτείνουμε είναι "φυσικός", σύμφωνα με τα standards της Public Choice βιβλιογραφίας.<br />
<br />
Για να συμπληρωθεί το σκηνικό χρειάζεται ακόμη μια έννοια: <b>ο διάμεσος ψηφοφόρος (median voter)</b>. Είπαμε ότι οι outsiders είναι πλειοψηφία. Το ποιο κόμμα θα κυβερνήσει, λοιπόν, εξαρτάται από αυτούς. Πριν από κάθε εκλογική διαδικασία ξεκινάει η ίδια ρητορική, η οποία απευθύνεται στον αδικημένο, εκτός συστήματος ψηφοφόρο. Μιλάει για εξάλειψη αδικιών, ανάπτυξη, δικαιοσύνη κλπ προεκλογικά συνθήματα, χτυπώντας στο κέντρο του φαντασιακού του απελπισμένου outsider. Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: οι outsiders "τσιμπάνε" και εκλέγουν τον πολιτικό που έχει υποσχεθεί να γκρεμίσει, κάνοντας μεταρρυθμίσεις, τη θεμελιώδη αδικία. Όταν, όμως, τα κόμματα που χρησιμοποίησαν την προαναφερθείσα ρητορική γίνουν κυβέρνηση, δεν μπορούν να υλοποιήσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις γιατί θίγουν τα συμφέροντα των insiders! Αυτοί, μαχητικοί, οργανωμένοι και με σημαντική εκλογική επιρροή, αντιδρούν βάναυσα σε κάθε μεταρυθμιστική προσπάθεια που τους παίρνει το κομμάτι της πίτας, που άξια έχουν προστατεύσει τόσα χρόνια. <br />
<br />
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι ακύρωης των μεταρρυθμίσεων, αλλά αυτό θα αποτελέσει μια ξεχωριστή ανάρτηση από μόνο του. Ας κάνουμε και μια κοινότυπη σημείωση ακόμα: όλες οι μεταρρυθμίσεις ζημιώνουν κάποιους και οφελούν κάποιους άλλους. Αν, όμως, τα οφέλη μιας μεταρρύθμισης είναι μεγαλύερα από τις ζημίες, τότε η μεταρρύθμιση αυτή είναι ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο και, στο βαθμό που υπάρχει η πολιτική βούληση και οι κατάλληλες τεχνολογίες, οι ζημιωμένοι θα μπορούσαν να αποζημιωθούν και να δεχτούν την αλλαγή.<br />
<br />
Αυτό, λοιπόν, είναι το σκηνικό στο οποίο πιστεύουμε ότι παίζεται η θεατρική παράσταση της Ελληνικής κοινωνίας, από τη μεταπολίτευση και μετά. Πού αντικατοπτρίζεται η διαμάχη; Στο τεράστιο δημοσιονομικό χρέος, στα μόνιμα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, στην υψηλή διαρθρωτική ανεργία, στις κακές δημόσιες υπηρεσίες, στην ανισοκατανομή εισοδήματος υπέρ των εντός συστήματος και στην παντελή έλλειψη αξιοπιστίας του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.<br />
<br />
Και άραγε υπάρχει λύση; Υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από την ακολουθία "κακών Nash ισορροπιών" (θα εξηγηθεί εκτενώς σε επόμενη ανάρτηση) που αποτελούν τη σημερινή ελληνική οικονομία και κοινωνία; Πιστεύω πώς ναι: η μαγική λέξη είναι η <b>"δέσμευση"</b>. Αλλά περισσότερα στις επόμενες αναρτήσεις. Προς το παρόν, στήσαμε το σκηνικό και αναφέραμε τους χαρακτήρες. Ακολουθούν οι πράξεις και η λύση του δράματος! Σας εύχομαι καλή χρονιά!John 25arishttp://www.blogger.com/profile/11338278803767309945noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-39218743513236295142011-11-08T14:05:00.001+02:002011-11-08T14:07:59.471+02:00What are rights?<iframe src="http://www.youtube.com/embed/Fst0tesgrlY?fs=1" allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" width="480"></iframe>libertarianhttp://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-73109335177374752052011-10-21T02:45:00.006+03:002011-10-21T02:55:12.666+03:00Νομίζω ότι αυτήν την φορά οι αντικαπνιστές το παράκαναν<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3wRWfzPWL-lGKGnykmf_koDkm8THmwovetkcxxw36P4d4OTBHcbZ-CgXOhJgFvT-wONtVNUUl6JfHdvj6U8UB27kshfYTgR06W9TCD-lyzrkMQBv7kQ5MdYqtwVuzx8gz52TO/s1600/Screen+Shot+2011-10-21+at+1.23.04+%25CF%2580.%25CE%25BC..png"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 440px; height: 305px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3wRWfzPWL-lGKGnykmf_koDkm8THmwovetkcxxw36P4d4OTBHcbZ-CgXOhJgFvT-wONtVNUUl6JfHdvj6U8UB27kshfYTgR06W9TCD-lyzrkMQBv7kQ5MdYqtwVuzx8gz52TO/s320/Screen+Shot+2011-10-21+at+1.23.04+%25CF%2580.%25CE%25BC..png" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5665725270605027202" /></a><br />click στην φωτογραφία για zoom :)libertarianhttp://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-20986584393674928832011-10-10T14:41:00.005+03:002011-10-10T16:03:29.765+03:00Η ψυχοσύνθεση ενός κολλεκτιβιστή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mvUJCpyt6e8/TS_WqHtb7bI/AAAAAAAAARU/GS6V7Hy-WtU/s1600/bullies.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 238px; height: 243px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mvUJCpyt6e8/TS_WqHtb7bI/AAAAAAAAARU/GS6V7Hy-WtU/s1600/bullies.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Ο κολλεκτιβιστής είναι από τα άτομα που δεν μπορούν να ανεχθούν να μην ισχύει το δίκαιο του ισχυρού, απλά επειδή προφανώς από μόνος του δεν είναι σε θέση να επιβάλει τα θέλω του σε αυτούς με τους οποίους διαφωνεί γιατί υπερισχύουν αριθμητικά, ψάχνει να βρει συμμαχίες για να αποκτήσει αριθμητική υπεροχή και να επιβάλει το θέλω του. Είναι σαν το παιδάκι που θέλει να είναι ο bully του σχολείου αλλά επειδή είναι πολύ αδύναμο έφτιαξε συμμορία. Οι κολλεκτιβιστές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άθροισμα από wannabe bullies. Οι φιλελεύθεροι σε αντίθεση με τους κολλεκτιβιστές δεν υποστηρίζουν το δίκαιο του ισχυρού αλλά την ισχύ του δικαίου. Για αυτόν τον λόγο οι πρώτοι έχουν ως όριο στην άσκηση εξουσίας σε μια Δημοκρατία τα ατομικά δικαιώματα ενώ οι δεύτεροι δεν βλέπουν κανένα λόγο γιατί να μην ρυθμίσουν ακόμα και το τι θα τρώει ο καθένας μας αν καταφέρουν να αποκτήσουν αριθμητική ισχύ.libertarianhttp://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-76967531669906844922011-10-09T20:16:00.005+03:002011-10-09T20:58:03.015+03:00Η εθνική κυριαρχία χάνεται μόνο με τανξ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.conservapedia.com/images/0/0b/German_invasion.-.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 488px; height: 347px;" src="http://www.conservapedia.com/images/0/0b/German_invasion.-.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Ακούω στα ΜΜΕ διαρκώς να λένε ότι χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία. Η εθνική κυριαρχία χάνεται μονάχα με τα τανξ, όχι με το να έχουν κάποιοι χρήματα σε κάποιο μακρινό πλανήτη ή πχ στην Γερμανία. Η ύπαρξη τους και μόνο δεν μας αφαιρεί την εθνική μας κυριαρχία, είτε υπάρχουν, είτε δεν υπάρχουν είναι το ίδιο, το Κράτος μας εξακολουθεί να καταναλώνει περισσότερα από όσα έχει. Αν πέσει μια βόμβα και τους εξαφανίσει από τον πλανήτη δεν χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία. Αν θέλουν να δανείσουν το Κράτος μας και δεχθούμε να πάρουμε χρήματα με αντάλλαγμα κάποιες μεταρρυθμίσεις ή αν δεν δεχθούμε την ανταλλαγή <span style="font-weight:bold;">και στις δυο περιπτώσεις ασκούμε την εθνική μας κυριαρχία</span>, δεν έχουμε κατοχή, κανείς δεν μας υποχρεώνει με την απειλή της βιας να κάνουμε το χ, αν αρνηθούμε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με την μη ύπαρξη τους, έλλειμμα.libertarianhttp://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-47531458663687325822011-10-02T21:41:00.009+03:002011-10-09T02:27:53.575+03:00Food Socialism: Φόρος λίπους;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://kiradavis.files.wordpress.com/2011/09/nanny-state.jpg?w=248"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 248px; height: 203px;" src="http://kiradavis.files.wordpress.com/2011/09/nanny-state.jpg?w=248" border="0" alt="" /></a><br />Η Δανία <a href="http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231131141">επιβάλει φόρο</a> στα φαγητά που περιέχουν υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, όπως βούτυρο, πίτσα, κρέας και γάλα... για το καλό των πολιτών. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέξουν οι πολίτες στις υπεραγορές και να αδειάσουν τα ράφια που είχαν προϊόντα που μπορούν να διατηρηθούν στην κατάψυξη ώστε να έχουν αποθέματα. Το κακό είναι ότι οι Δανοί κατηγόρησαν την Κυβέρνηση ότι το κάνει για εισπρακτικούς λόγους λες και αν οι λόγοι της είναι αγαθοί έχει δικαίωμα να μας λέει τι πρέπει να τρώμε...<br /><br /><br /><br />Ο Mises είχε προβλεψει ότι αν επιτρέψουμε στην Κυβερνήση να επεμβαίνει σε προσωπικά θέματα τότε ανοίγει το κουτί της Πανδώρας και καταλήγει να ρυθμίζει κάθε πτυχή της ζωής μας.<br /><br /><blockquote>"As soon as we surrender the principle that the state should not interfere in any questions touching on the individual's mode of life, we end by regulating and restricting the latter down to the smallest details.<br /><br />It is an established fact that alcoholism, cocainism, and morphinism are deadly enemies of life, of health, and of the capacity for work and enjoyment; and a utilitarian must therefore consider them as vices. But this is far from demonstrating that the authorities must interpose to suppress these vices by commercial prohibitions, nor is it by any means evident that such intervention on the part of a government is really capable of suppressing them or that, even if this end could be attained, it might not therewith open up a Pandora's box of other dangers, no less mischievous than alcoholism and morphinism. . . . For if the majority of citizens is, in principle, conceded the right to impose its way of life upon a minority, it is impossible to stop at prohibitions against indulgences, in alcohol, morphine, and cocaine, and similar poisons.<span style="font-weight:bold;"> Why should not what is valid for these poisons be valid also for nicotine, caffeine, and the like? Why should not the state generally prescribe which foods may be indulged in and which must be avoided because they are injurious?</span> . . . More harmful still than all these pleasures, many will say, is the reading of evil literature.<br /><br />Freedom is indivisible. As soon as one starts to restrict it, one enters upon a decline on which it is difficult to stop." -Mises</blockquote>libertarianhttp://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-21693322882364210362011-07-04T17:30:00.003+03:002011-07-04T17:57:30.435+03:00Μάρκος Δραγούμης: Αθάνατος!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Την ώρα που γράφονται αυτές οι λίγες γραμμές, ο φιλόσοφος, διανοητής και συγγραφέας <strong>Μάρκος Δραγούμης</strong> περνάει εις την Αθανασία.<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Η συμβολή του στην διάδοση των φιλελεύθερων ιδεών στη χώρα μας ήταν εξέχουσα, μοναδική και πρωτοποριακή. Το μνημειώδες βιβλίο του "<strong><em>Η Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό</em></strong>" που πρόσφατα επανατυπώθηκε με επιμέλεια του <strong>Κέντρου Φιλελευθέρων Μελετών (<a href="http://www.kefim.gr/" target="_blank" title="ΚΕΦΙΜ">ΚΕΦΙΜ</a>)</strong>, αποτελεί φάρο ελευθερίας για όσους αναζητήσουν ασφαλή Πορεία μέσα στις ομιχλώδεις και σκοτεινές ημέρες που θα ακολουθήσουν για τη χώρα μας. Όσοι ακόμα δεν έχουν διαβάσει το μοναδικό αυτό για τα ελληνικά δεδομένα έργο του, μπορούν να το αναζητήσουν online <span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><strong><a href="http://e-rooster.gr/07/2009/1432" target="_blank" title="Η Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό">εδώ</a></strong>.</span></div><br />
<div style="text-align: justify;">Σαν <strong>ύστατο χαίρε</strong> και <strong>φόρο τιμής</strong> στον μοναδικό αυτόν <strong>πολεμιστή της ελευθερίας των ιδεών,</strong> το μπλογκ φιλοξενεί απόσπασμα με την ολιγόλεπτη ομιλία του κατά την πρόσφατη παρουσίαση της "Πορείας προς το Φιλελευθερισμό" στη Στοά του Βιβλίου στις αρχές του τρέχοντος έτους.<br />
<br />
</div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;">...ΓΑΙΑΝ ΕΧΟΙΣ ΕΛΑΦΡΑΝ</div><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="367" src="http://www.youtube.com/embed/9iKlUjyfryg?rel=0" width="450"></iframe></div></div>Chrysotherashttp://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-62337314179097296182011-07-01T00:26:00.001+03:002011-07-01T00:35:05.224+03:00Πως το ΠΑΣΟΚ θα απαλλοτριώσει τις περιουσίες των Ελλήνων, και άλλες διατάξεις...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"><strong><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><i>Διαβάστε όλο το κείμενο και χαρείτε τους λεβέντες και τις λεβέντισσες του ΠΑΣΟΚ!</i></span></strong></div><div style="text-align: left;"><strong><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><i>Προσέξτε όμως ιδιαίτερα το Άρθρο 2, Παρ. 8:</i></span></strong></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><br />
</div></div></div><div style="text-align: center;"><strong>ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ </strong></div><div style="text-align: center;"><strong>ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ</strong></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><br />
</div></div><div style="text-align: center;"><strong>Άρθρο 2 </strong></div><div style="text-align: center;"><strong>Κεφάλαιο - Περιουσία - Έσοδα - Διάθεση εσόδων </strong></div><strong>....... </strong><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><strong> 8. "Εμπράγματα δικαιώματα τρίτων μπορεί να κηρύσσονται <u>αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών</u>, για λόγους μείζονος σημασίας δημοσίου συμφέροντος, αν κρίνονται αναγκαία για την αξιοποίηση περιουσιακού στοιχείου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο ή αν κρίνονται αναγκαία για την πραγματοποίηση επενδυτικού σχεδίου ειδικού διαδόχου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο. </strong></div><br />
<div style="text-align: justify;"><strong>Η απαλλοτρίωση κηρύσσεται υπέρ του Ταμείου ή υπέρ της εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο ή υπέρ του ειδικού διαδόχου αυτών, όπως ειδικότερα ορίζεται στην απόφαση με την οποία κηρύσσεται η απαλλοτρίωση. Αν η απαλλοτρίωση κηρύσσεται σε ακίνητο επί του οποίου αναγνωρίστηκαν δικαστικώς, μετά τη μεταβίβαση του ακινήτου στο Ταμείο ή μετά την περιέλευση στο Ταμείο εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο, εμπράγματα δικαιώματα τρίτων, η δαπάνη της αποζημίωσης για την αναγκαστική απαλλοτρίωση βαρύνει το Δημόσιο. </strong></div><br />
<div style="text-align: justify;"><strong>Για τον προσδιορισμό της αποζημίωσης στις απαλλοτριώσεις που κηρύσσονται, σύμφωνα με την παρούσα παράγραφο, δεν λαμβάνεται υπόψη προσαύξηση της αξίας του απαλλοτριούμενου, η οποία οφείλεται στην νομή ή στην κατοχή του ακινήτου από το Ταμείο ή από εταιρεία της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο ή που οφείλεται στην πολεοδομική ωρίμανση και την επενδυτική ταυτότητα του ακινήτου, κατ' εφαρμογή των διατάξεων του επομένου Κεφαλαίου του παρόντος νόμου."</strong></div><br />
<strong><a href="http://www.scribd.com/doc/58930810/Efarmostikos-nomos-sxolia1" style="-x-system-font: none; display: block; font-family: Helvetica,Arial,Sans-serif; font-size-adjust: none; font-size: 14px; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 12px auto 6px auto; text-decoration: underline;" title="View Efarmostikos_nomos_sxolia1 on Scribd">Efarmostikos_nomos_sxolia1</a><iframe class="scribd_iframe_embed" data-aspect-ratio="0.706697459584296" data-auto-height="true" frameborder="0" height="600" id="doc_40815" name="doc_40815" scrolling="no" src="http://www.scribd.com/embeds/58930810/content?start_page=1&view_mode=list&access_key=key-25hxssgbqcewkwsydvxm" width="100%"></iframe></strong><br />
°</div>Chrysotherashttp://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-44243186986489553442011-06-24T20:41:00.001+03:002011-06-24T20:51:43.691+03:00Μία ριζοσπαστική λύση στη κρίση!<b>ΜπλεΜήλο: Μήπως η Ελλάδα πρέπει να υιοθετήσει τον "Κανόνα του Χρυσού"; </b><br />
<br />
<i>"H συζήτηση για το νομισματικό μέλλον της Ελλάδας, τόσο εδώ, όσο και στο εξωτερικό διεξάγεται κυρίως μεταξύ των υποστηρικτών της παραμονής μας στο ευρώ και των υποστηρικτών της επιστροφής στη δραχμή. Ο <b>Detlev Schlichter</b> προτείνει στο μπλογκ του Paper Money Collapse μια τρίτη λύση : ούτε ευρώ, ούτε δραχμή. Η Ελλάδα πρέπει να υιοθετήσει τον <b>"Κανόνα του Χρυσού"</b></i>...."<br />
<br />
<a href="http://blemilo.blogspot.com/2011/06/blog-post_2964.html?spref=bl" target="_blank"><b>Η Συνέχεια εδώ</b></a>Chrysotherashttp://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-55549255328867323772011-06-07T09:17:00.002+03:002011-06-07T09:18:22.298+03:00Το αίτημα των κηροποιών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e6/Bastiat.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e6/Bastiat.jpg" width="169" /></a></div>Ένα από τα πλέον γνωστά κείμενα του Γάλλου οικονομολόγου <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC" target="new">Frédéric Bastiat</a> είναι το "Αίτημα των Κηροποιών" μια πολιτική σάτυρα κατά του προστατευτισμού, η οποία δημοσιεύθηκε το 1845 ως μέρος του έργου Οικονομικές Σοφιστείες.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Σε μία πρόταση νόμου, την οποία καταθέτουν οι Γάλλοι κηροποιοί και λοιποί επαγγελματίες φωτισμού, τίθεται το αίτημα προστασίας της συντεχνίας τους από τον αθέμιτο ανταγωνισμό του ηλίου, ο οποίος κάθε πρωί τους καταδικάζει σε παραγωγική απραξία. Σύμφωνα με τον συλλογισμό τους, τα υποτιθέμενα οφέλη από μια θέσπιση περιορισμών στην ηλιακή ακτινοβολία είναι πολλαπλά και διαχέονται στο σύνολο της εθνικής οικονομίας. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ και καταφέρει σημαντικό πλήγμα στον κρατικό παρεμβατισμό επί της οικονομίας και στη λογική των κλειστών εθνικών συνόρων. Μπορείτε να το ακούσετε στα αγγλικά σε <a href="http://www.freeaudio.org/fbastiat/candlemakerspetition.html" target="new">audiobook</a>, ή και να το διαβάσετε στην Ελληνική μετάφραση που ακολουθεί. </div><br />
<br />
<a href="http://www.scribd.com/doc/57232891/Frederic-Bastiat-To-%CE%91%CE%AF%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%9A%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8E%CE%BD" style="-x-system-font: none; display: block; font-family: Helvetica,Arial,Sans-serif; font-size-adjust: none; font-size: 14px; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 12px auto 6px auto; text-decoration: underline;" title="View Frédéric Bastiat - To Αίτημα των Κηροποιών on Scribd">Frédéric Bastiat - To Αίτημα των Κηροποιών</a><iframe class="scribd_iframe_embed" data-aspect-ratio="0.772727272727273" data-auto-height="true" frameborder="0" height="600" id="doc_49985" scrolling="no" src="http://www.scribd.com/embeds/57232891/content?start_page=1&view_mode=list&access_key=key-wchmas4h3rc68my936i" width="100%"></iframe><script type="text/javascript">
(function() { var scribd = document.createElement("script"); scribd.type = "text/javascript"; scribd.async = true; scribd.src = "http://www.scribd.com/javascripts/embed_code/inject.js"; var s = document.getElementsByTagName("script")[0]; s.parentNode.insertBefore(scribd, s); })();
</script></div>Manoliscushttp://www.blogger.com/profile/05924891785056889581noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-34718961402521831352011-05-24T20:03:00.003+03:002011-05-24T20:30:56.496+03:00Φόροι & Ηθική<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Μία (<i>λίαν επίκαιρη</i>...) <a href="http://www.hanshoppe.com/2011/03/10/philosophie-magazine-interview-on-taxation/" title="η συνέντευξη στην αγγλική" target="_blank" />συνέντευξη του <b><i>Hans Hermann Hoppe</i></b></a> για το γαλλικό περιοδικό "Philosophie" με θέμα την Φορολογία:</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><a title="View HH Hoppe on Taxation Gr Translation on Scribd" href="http://www.scribd.com/doc/53547303/HH-Hoppe-on-Taxation-Gr-Translation" style="margin: 12px auto 6px auto; font-family: Helvetica,Arial,Sans-serif; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 14px; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; -x-system-font: none; display: block; text-decoration: underline;">HH Hoppe on Taxation Gr Translation</a><iframe class="scribd_iframe_embed" src="http://www.scribd.com/embeds/53547303/content?start_page=1&view_mode=list&access_key=key-21h8mri8vrszlfwzggrs" data-auto-height="true" data-aspect-ratio="0.772727272727273" scrolling="no" id="doc_3383" width="100%" height="650" frameborder="0"></iframe><br />
</div></div>Chrysotherashttp://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-10618764185524290462011-05-05T12:12:00.001+03:002011-05-05T12:16:15.542+03:00Osama is dead, it's a party in the U.S.A. :)Διαβάζω "<a href="http://newsfeed.time.com/2011/05/03/the-unlikeliest-post-osama-anthem-miley-cyrus-party-in-the-u-s-a/">The Unlikeliest Post-Osama Anthem: Miley Cyrus' 'Party in the U.S.A.</a>'". Και όμως πιστεύω ότι οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να διαλέξουν καλύτερο τραγούδι για το τέλος ενός από τους μεγαλύτερους τρομοκράτες, που είχε βάλει στόχο την χώρα τους. Αυτό το τραγούδι με την όμορφη κοπέλα που φοράει ένα καυτό κοντό σορτσάκι αντιπροσωπεύει όλα αυτά που σιχαίνονται και θέλουν να αλλάξουν οι θρήσκοι φονταμενταλιστές . Την ελευθερία των γυναικών να φοράνε ότι θέλουν, να είναι σεξουαλικά απελευθερωμένες, να επιλέγουν αυτές τους συντρόφους τους, να απολαμβάνουν τις ατομικές τους ελευθερίες, να έχουν δύναμη. Γιατί η ομορφιά είναι δύναμη (μια όμορφη ανεξάρτητη γυναίκα έχει σχεδόν απεριόριστη εξουσία επάνω σε έναν άνδρα, τον κάνει στην κυριολεξία ότι θέλει) και τους την παίρνουν αναγκάζοντας τες να φοράνε μπούρκα. Δεν μπορούν να ανεχθούν οι γυναίκες τους να βλέπουν τις δυτικές ελεύθερες και να τους υπενθυμίζουν ότι δεν είναι ανάγκη τα πράγματα να είναι έτσι.<br /><a href="http://neoliberal.files.wordpress.com/2011/05/burka.png"><img src="http://neoliberal.files.wordpress.com/2011/05/burka.png" alt="" title="burka" width="400" height="306" class="aligncenter size-full wp-image-683" /></a><br /><br /><br />Οι θρήσκοι φονταμενταλιστές είναι εξουσιομανείς, αν είναι ανεξάρτητο και όχι υποταγμένο ακόμα και αυτό το πλάσμα που λέγεται γυναίκα που όλους αυτούς τους αιώνες ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης χωρίς δικαιώματα τότε πάει, πως θα επιβάλλουν τα θέλω τους σε όλους εμάς; Οι ντυμένες σέξι γυναίκες είναι το σύμβολο της ελευθερίας του Δυτικού κόσμου ;-)<br /><br /><iframe src="http://www.youtube.com/embed/M11SvDtPBhA?fs=1" allowfullscreen="" frameborder="0" height="295" width="480"></iframe>libertarianhttp://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-49796988313770602762011-04-21T19:39:00.000+03:002011-04-21T19:53:07.531+03:00Συνέντευξη με τον Hans-Hermann Hoppe: "Δημοκρατία ο θεός που απέτυχε" και άλλα θέματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><a title="View HHHoppe Daily Bell Interview on Scribd" href="http://www.scribd.com/doc/53545751/HHHoppe-Daily-Bell-Interview" style="margin: 12px auto 6px auto; font-family: Helvetica,Arial,Sans-serif; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 14px; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; -x-system-font: none; display: block; text-decoration: underline;">HHHoppe Daily Bell Interview</a><iframe class="scribd_iframe_embed" src="http://www.scribd.com/embeds/53545751/content?start_page=1&view_mode=list&access_key=key-vptawfavh5sg084yzns" data-auto-height="true" data-aspect-ratio="0.706697459584296" scrolling="no" id="doc_32573" width="100%" height="600" frameborder="0"></iframe><script type="text/javascript">(function() { var scribd = document.createElement("script"); scribd.type = "text/javascript"; scribd.async = true; scribd.src = "http://www.scribd.com/javascripts/embed_code/inject.js"; var s = document.getElementsByTagName("script")[0]; s.parentNode.insertBefore(scribd, s); })();</script><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Chrysotherashttp://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-23388259636708223632011-03-14T16:11:00.002+02:002011-03-14T16:17:28.121+02:00Η πυρηνική ενέργεια είναι ασφαλής<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://farm6.static.flickr.com/5213/5526379574_8896d125ae_z.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 430px; height: 511px;" src="http://farm6.static.flickr.com/5213/5526379574_8896d125ae_z.jpg" border="0" alt="" /></a>Unknownnoreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-29187022446350728002011-02-26T17:33:00.002+02:002011-02-26T20:38:32.604+02:00Πόλεις και ζώνες ελεύθερης αγοράς στην ακριτική Ελλάδα. Ένα τολμηρό πείραμα σε ζοφερούς καιρούς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTwHQSDYJ8R7YtbY8YkpoQp-YjJy25MqQf7RHOUHtGQE1mQhZVbvnv059Pu9svxwP-xFemvqLSfHxwdotfBj_O20lAROWIe1QTMYPP4WmmtkvtF31D78B0qH0-cLh-4yVO8j_S/s1600/374_kleiston.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 244px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTwHQSDYJ8R7YtbY8YkpoQp-YjJy25MqQf7RHOUHtGQE1mQhZVbvnv059Pu9svxwP-xFemvqLSfHxwdotfBj_O20lAROWIe1QTMYPP4WmmtkvtF31D78B0qH0-cLh-4yVO8j_S/s320/374_kleiston.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5578018425068834546" /></a><br /><br /><br /><br />Υποθέστε ότι είστε επιχειρηματίες. Μία κυβέρνηση σας υπόσχεται ότι αν προτιμήσετε την επικράτεια της για να εγκαταστήσετε την εταιρία σας, θα σας παρέχει 10ετή απαλλαγή από κάθε φόρο επί των εταιρικών κερδών. Θα σας απαλλάξει από δασμούς και τέλη. Θα σας εκμισθώσει μέρος του εδάφους της για 99 χρόνια. Θα σας συνδέσει δωρεάν με τις υποδομές της και πιθανόν να συμμετέχει στην επένδυση σας αν δεσμευτείτε πως θα προσλάβετε αρκετούς εργαζομένους. <br /><br />Κι ύστερα εμφανίζεται στον ορίζοντα η δική μας κυβέρνηση: σας ενημερώνει περήφανα ότι βρίσκεται μεταξύ των χωρών με τ<a href="http://epityxiacom.blogspot.com/2011/02/blog-post_3811.html">α υψηλότερα</a> ποσοστά φορολογίας εισοδήματος των επιχειρήσεων και συντελεστών ΦΠΑ. Ότι για να οικοδομήσετε την επιχείρησή σας θα πρέπει να περιμένετε επί μήνες, ώστε οι αιτήσεις σας να εγκριθούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να πέσετε θύμα ελέγχου (και δωροδοκίας) διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών. Και ότι φυσικά, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, η εταιρία σας, το προιόν του κόπου σας, μπορεί να απαλλοτριωθεί, βάσει συντάγματος.<br /><br />Αλλά σας υπόσχεται ότι κατά πάσα πιθανότητα, ο νομάρχης θα έρθει στα εγκαίνια της εταιρίας. <span class="fullpost"><br /><br /><br />Ειλικρινά τώρα: ακόμα κι αν είστε αριστερός, τι θα προτιμούσατε; Πιθανόν να μου απαντήσετε, ότι θα επιλέγατε μεν την πρώτη κυβέρνηση, αλλά ότι κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για κυβέρνηση τριτοκοσμικής χώρας στη μέση του πουθενά, και γι αυτό η αναπτυγμένη Ελλάδα διαθέτει…ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.<br /><br />Και θα κάνατε λάθος. <br /><br />Η πρώτη επιλογή, βλέπετε, αντιστοιχεί στην κυβέρνηση της FYROM. Οι <a href="http://www.fez.gov.mk/index.asp">ζώνες ελεύθερου εμπορίου</a> που έχει θεσμοθετήσει απέχουν λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα από την ελληνική ακτογραμμή.<br /><br />Με άλλα λόγια, σε μια διακρατική αγορά που «πωλεί» αποδοτικότερους και οικονομικότερους θεσμούς, εμείς επιμένουμε στις ίδιες πανάκριβες και ασύμφορες συνταγές. <br /><br />Γι αυτό και είμαστε καταδικασμένοι.<br /><br />Η ανεργία στην Ελλάδα αγγίζει επισήμως το 14%. Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις υπολειτουργούν, παρασιτούν και τελικά πτωχεύουν σε ένα κλίμα οικονομικής τραγωδίας. Η κυβέρνηση ακολουθώντας την ίδια παρακμιακή και αποαναπτυξιακή οδό, αυξάνει τη φορολογική επιβάρυνση φυσικών και νομικών προσώπων , σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καλύψει τις μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού. Και τελικά, το παρανοικό παιχνίδι των αριθμών και οι ιλιγγιώδεις δαπάνες ετοιμάζονται να φτάσουν στην μεγαλειώδη κορύφωση τους με την οριστική κατάρρευση του ελληνικού κρατιδίου, κατά τα πρότυπα της Αργεντινής και λοιπών τριτοκοσμικών χωρών. Η ιστορία μας παρουσιάζει μια αξιοθρήνητη νομοτέλεια ,υπό τύπον πορείας στο γολγοθά του Μαρτυρίου. Και όταν τελικά σταυρωθούμε μεταξύ των δύο ληστών, της γραφειοκρατίας και του κομματικού κράτους, θα ναι γελοίο να προσδωκούμε νεκρανάσταση. Ουδείς αναστήνεται , άνευ έμπρακτης μετάνοιας. <br /><br />Κάθε σχέδιο δράσης πηγάζει αναγκαστικά από μια σωστή οριοθέτηση της πραγματικότητας: το ελληνικό κράτος per se, έχει αποτύχει, όπως και κάθε εθνικό κράτος σε οικονομικό επίπεδο. Ο συνδυασμός του μαζικοδημοκρατικού και του γραφειοκρατικού μοντέλου σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία οδηγεί τα εθνικά οικονομικά σε παράλυση. Ο λόγος είναι προφανής:<br /><br />Το υδροκέφαλο κέντρο, με όλους τους διοικητικούς-συγκεντρωτικούς του μηχανισμούς, απορροφά πόρους από την περιφέρεια δημιουργώντας αναπτυξιακή ανισορροπία, ερημώνοντας τα άκρα της επικράτειας και προκαλώντας κύματα αστυφιλίας. Οι εκατομμύρια κάτοικοι του άστεως παράγουν μια δυναμική ισχυρής επιρροής στη διεφθαρμένη κρατική μηχανή, που ευνοεί τη δημοσιουπαλληλία και την μείωση της παραγωγικότητας. Διόγκωση του κράτους σημαίνει αναγκαία αύξηση των δαπανών του, άρα και των επιζητούμενων πόρων του. Στο νέο γραφειοκρατικό πλαίσιο, οι φόροι, οι επιβαρύνσεις και η πολυνομία εξαυλώνουν την παραγωγικότητα και οι ξένες επενδύσεις αναβάλλονται επ’αόριστον. <br /><br />Μια πολιτική σωτηρίας, λοιπόν, οφείλει να θέσει στο επίκεντρο της στρατηγικής της τα δύο βασικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας: τη ντε φάκτο αποκοπή της από τη διεθνή βιομηχανική παραγωγή και την συνακόλουθη ανεργία.<br /><br />Πώς όμως θα προσελκύσει η χώρα μας κολοσιαίους εταιρικούς οργανισμούς, πρόθυμους να προσφέρουν εργασία σε χιλιάδες άτομα και να επενδύσουν στην επικράτεια κεφάλαια και τεχνογνωσία;<br /><br />Μα φυσικά, εγκαταλείποντας το συγκεντρωτικο εθνο-κρατικό μοντέλο και προσεγγίζοντας ένα αποκεντρωμένο, φιλελεύθερο οικονομικά και διοικητικά σύστημα. Η διεθνής εμπειρία επιτρέπει την κατάστρωση ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου με την άντληση παραδειγμάτων από τρίτες χώρες και την απαραίτητη τόλμη στην εφαρμογή του.<br /><br />Στην Ονδούρα φερ’ειπείν, <a href="http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703843004576139000748751220.html">προγραμματίστηκε </a>πρόσφατα η ίδρυση πρότυπων πόλεων, όπου θα ισχύει ένα νομοθετικό πλαίσιο διαφορετικό από την υπόλοιπη χώρα, φιλικό προς την αγορά και τις επενδύσεις. Το βασικότερο πλεονέκτημα του μοντέλου αυτού είναι ο καθαρά εθελοντικός του χαρακτήρας. Ξένες εταιρίες θα ιδρύουν θυγατρικές και υποκαταστήματα μέσα στα εδαφικά πλαίσια της νέας πόλης, οικοδομώντας υποδομές για να στεγάσουν το εργασιακό προσωπικό τους. Πολίτες απ ‘όλη τη χώρα θα μεταναστεύουν στις νέες πόλεις προς εύρεση εργασίας. Η όλη υπόθεση θα συντονίζεται από μια αυτόνομη διοικητική επιτροπή, σε συνεργασία με το εθνικό κοινοβούλιο.<br /><br />Άλλο μοντέλο αποκεντρωμένης και αντιγραφειοκρατικής ανάπτυξης είναι οι ζώνες ελεύθερου εμπορίου (Ζ.Ε.Ε.) . Αυτή τη στιγμή λειτουργούν παγκοσμίως χιλιάδες Ζ.Ε.Ε. που απασχολούν πάνω από 43.000.000 εργαζομένους. Χαρακτηριστικό (και γειτονικό) είναι το παράδειγμα της <a href="http://www.esbas.com.tr/">αιγαιακής ελεύθερης ζώνης</a>. Η εν λόγω ζώνη συνιστά ένα τουρκικό πείραμα ελεύθερης αγοράς στην περιοχή του Ιζμίρ, σε μία έκταση 2,2 εκατομμυρίων τμ. Σήμερα, 240 επιχειρήσεις λειτουργούν μέσα στη ζώνη, απασχολώντας 15.000 εργαζομένους και έχοντας παράξει εμπορικό προϊόν αξίας 36 δισεκατομμυρίων δολλαρίων από την ημέρα της έναρξης λειτουργίας τους. Η εκεί βιομηχανία εξειδικεύεται σε υψηλής τεχνολογίας αγαθά, με μοναδικό για την ευρύτερη περιοχή επίπεδο R&D (Research and Development). Μέσα στα εδαφικά πλαίσια της ζώνης ελεύθερης αγοράς ισχύουν συγκεκριμένες ελαφρύνσεις και επιχειρηματικά κίνητρα: Εξαίρεση των εταιριών που δραστηριοποιούνται εκεί από τη φορολογία νομικών προσώπων, αγορά προϊόντων χωρίς ΦΠΑ, διαχείριση των υπηρεσιών της ζώνης από ιδιωτικές εταιρίες αντί για την κρατική γραφειοκρατία κλπ.<br /><br />Η διαμόρφωση ζωνών ελεύθερου εμπορίου και πόλεων «ελεύθερης-αγοράς» στις εγκαταλελειμμένες ακριτικές περιοχές του ελληνικού κράτους μπορεί να γίνει πραγματικότητα με τον ελάχιστο δυνατό σχεδιασμό. Καταρχάς, αφαιρούνται όλα τα φορολογικά και γραφειοκρατικά εμπόδια, που αποθαρρύνουν τις εταιρίες του εξωτερικού να δημιουργήσουν θυγατρικές στη χώρα μας. Μηδενίζονται οι φόροι. Διαμορφώνονται περιφερειακές υποδομές (οργανωμένοι λιμένες, αερολιμένες, απευθείας σύνδεσης με υψηλής ποιότητας αυτοκινητοδρόμους όπως πχ την Εγνατία οδό ). Ελαχιστοποιείται το εργασιακό κόστος, με κυριότερο αντικείμενο εξορθολογισμού τις ασφαλιστικές εισφορές. Διευκολύνονται οι εξαγωγές με την προνομιακή εξαίρεση των παραγόμενων προϊόντων από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εξαγωγής. Ανταγωνιστικό πλεονέκτημα μιας ελληνικής ζώνης ελεύθερου εμπορίου συνιστά η γεωγραφική θέση της χώρας και ο ευρωπαϊκός της χαρακτήρας. Μην ξεχνάμε, ότι ενώ οι πρόσφατες απεργίες των λιμενεργατών ανάγκασαν πολλές εταιρίες να προτιμούν τα λιμάνια του Δυρραχίου, στην Αλβανία και του Μπαρ, στο Μαυροβούνιο, η επαναφορά της εργασιακής τάξης, επανέφερε και τις εταιρίες αυτές στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. <br /><br />Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μια τέτοια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στη Θράκη ή την Ήπειρο θα συσσώρευε ταχύτατα βαλκανικές επιχειρήσεις, αλλά ακόμα και πολυεθνικές εταιρίες στις εν λόγω περιοχές. Ανταγωνιζόμενοι χώρες που βίωσαν πρόσφατους εμφυλίους πολέμους (πχ FYROM ή Σερβία), και χώρες με οικονομίες σε μεταβατική φάση (Αλβανία,Βουλγαρία), όντως πλεονεκτούμε, αρκει το συγκεντρωτικό κράτος να απελευθερώσει τον ιδιωτικό τομέα απ το θανάσιμο εναγκαλισμό του. Μέσα από την ραγδαία αύξηση του παραγόμενου προϊόντος και των τεχνολογικών spillovers, οι καθημαγμένες από την κρίση επαρχίες θα έθεταν τις βάσεις για να μετατραπούν μακροπρόθεσμα σε ατμομηχανές ανάπτυξης. <br /><br />Αυτός είναι και ο λόγος που σύλλογοι Ηπειρωτών και τοπικοί παράγοντες πιέζουν για την ίδρυση Ζ.Ε.Ε. σε μια περιοχή 170 χλμ στα ελληνοαλβανικά σύνορα, φωνάζοντας,oυρλιάζοντας σε κυβερνητικά ώτα μη ακουόντων. Ως πότε, ρωτάμε εμείς. Ως πότε;<br /></span>Harry Peitsinishttp://www.blogger.com/profile/08433415676714110757noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-26272430756372731092011-02-23T15:34:00.004+02:002011-02-23T15:43:32.661+02:00Who is John Galt?Επιτέλους το Atlas Shrugged της Ayn Rand στην μεγάλη οθόνη, ορίστε μερικές σκηνές από τα γυρίσματα:<br /><iframe title="YouTube video player" width="520" height="290" src="http://www.youtube.com/embed/an-jkqnpDz4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />και το trailer:<br /><iframe title="YouTube video player" width="520" height="290" src="http://www.youtube.com/embed/6W07bFa4TzM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>libertarianhttp://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-79973822567879290362011-02-02T17:23:00.000+02:002011-02-02T17:23:28.715+02:00Η ορθή αποτίμηση της διαφθοράς και των επιπτώσεων της<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; color: #444444; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;"></span><br />
<blockquote><i>Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο του κ. καθηγητή Λάου - η ομάδα διαχείρησης</i></blockquote>Σε <a href="http://www.skai.gr/news/articles/article/160929/esto-kai-tora-as-logikeuthoume/?cid=99" style="color: #222222;" target="_blank">πρόσφατο άρθρο του στην ιστοσελίδα του skai.gr</a>, o κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, πρώην βουλευτής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και νυν πρόεδρος του “Forum για την Ελλάδα”, που υπάγεται στη ΔΗΣΥ της κας Ντόρας Μπακογιάννη, ισχυρίζεται τα εξής όσον αφορά στη διαφθορά πολιτικών προσώπων και στη σχέση της διαφθοράς των πολιτικών με την κρίση: με στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το 70% των κρατικών δαπανών πηγαίνει σε μισθούς του δημοσίου τομέα και σε συντάξεις, το 20% σε εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους της χώρας, και μόλις το 10% για δραστηριότητες του κράτους (δαπάνες υπουργείων, εργολαβίες, έργα, φαρμακευτικές δαπάνες, προμήθειες οπλικών συστημάτων κλπ). Από το 10% αυτό έγιναν και έργα βέβαια (δρόμοι, τραίνα, Αττική Οδός, στάδια, Προαστιακός, επιδοτήσεις αγροτών και χρηματοδοτήσεις ΔΕΚΟ κλπ). Γι’ αυτό, ο κ. Ανδριανόπουλος συμπεραίνει ότι η διαφθορά του πολιτικού κατεστημένου είναι ένα μικρό ποσοστό αυτού του 10%, και, κατ’ επέκταση, ισχυρίζεται ότι την κύρια ευθύνη για την κρίση έχουν οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, οι λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες και οι πάσης φύσεως λαϊκίστικες δαπάνες (π.χ. διορισμοί στο δημόσιο για εξαγορά ψήφων, «Τσοβόλα δώστα όλα», κ.λπ.), κι όχι το προαναφερθέν ύποπτο 10%.<br />
<br />
<div>Το ανωτέρω σκεπτικό του κ. Ανδριανόπουλου είναι εσφαλμένο για τους εξής λόγους:</div><div><br />
<br />
<ol style="text-align: left;"><li>Η διαφθορά του πολιτκού κατεστημένου και οι επιπτώσεις της δεν είναι ένα απλοϊκό λογιστικό ζήτημα, ούτε μόνο ποσοτικό πρόβλημα.</li>
<li>Πολιτική διαφθορά είναι ο πολιτικός να εξαγοράζει ψήφους και να εκμαυλίζει συνειδήσεις.</li>
<li>Πολιτική διαφθορά είναι το πολιτικό κατεστημένο να αναγορεύει σε προσωπικότητες του δημοσίου βίου και σε μάνατζερς και τεχνοκράτες διάφορα μικρονοϊκά και ασήμαντα πρόσωπα μόνο και μόνο επειδή είναι πειθήνιοι υπηρέτες του πολιτικού κατεστημένου είτε συγγενείς πολιτικών προσώπων.</li>
<li>Πολιτική διαφθορά είναι η κατασκευή επιχειρηματιών από "φίλους" τους πολιτικούς και η καταστροφή άλλων επιχειρηματιών από ενέργειες πολιτικών αξιωματούχων. Και μια και υποστηρίζει την ελεύθερη αγορά ο κ. Ανδριανόπουλος, ας μας πει: πόσοι από τους ιδιώτες επιχειρηματίες της Ελλάδας έχουν γίνει επιχειρηματίες επειδή στήνουν δουλειές με πολιτικούς κι όχι επειδή διακρίθηκαν στον στίβο της ελεύθερης αγοράς;</li>
<li>Πολιτική διαφθορά εν τέλη είναι να γίνονται πολιτικοί και πολιτικοί ηγέτες διάφοροι πνευματικοί νάνοι και λαμόγια μόνο και μόνο επειδή εκβαρβαρίζοντας τη μάζα την κατακτούν.</li>
</ol><br />
<br />
Συνεπώς, ο κ. Ανδριανόπουλος, ακολουθώντας μια παρόμοια αδέξια ρητορική του κ. Θ. Πάγκαλου και προσφέροντας εξυπηρέτηση προς το πολιτικό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κακώς παραγνωρίζει ότι η διαφθορά δεν εξαντλείται σ’ εκείνο το 10% που αναφέρει. Όσοι δεν μένουν σε επιπόλαιες και επιφανειακές αναλύσεις ούτε εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες, αντιλαμβάνονται και επισημαίνουν ότι η μείζων διαφθορά δεν είναι άμεσα ποσοτικοποιήσιμο μέγεθος, διότι είναι πρωτίστως ζήτημα ανάλυσης ποιοτικών δεδομένων σαν αυτά που προανέφερα.<br />
<br />
Και μια και έχει σπουδάσει και σε αμερικανική σχολή ηγεσίας ο κ. Ανδριανόπουλος, θα ήθελα να επισημάνω τον ακόλουθο, στοιχειώδη, ορισμό του προϊσταμένου: προϊστάμενος είναι το πρόσωπο εκείνο το οποίο είναι υπεύθυνο για τα σφάλματα άλλων. Συνεπώς, εξ ορισμού, όποιος δηλώνει πολιτικός προϊστάμενος της Ελλάδας ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ είναι υπεύθυνος για τη διαφθορά ακόμη και της μάζας, εφόσον η μάζα είναι πολιτικώς υφιστάμενή του. Αν δεν μπορεί να εξυψώσει πολιτιστικώς τους κυβερνωμένους, ένας κυβερνήτης είναι ανάξιος της θέσης του και ΕΝΟΧΟΣ των εγκλημάτων και των δικών του και των κυβερνωμένων. Αιδώς Αργείοι!<br />
<br />
Δρ Νικόλαος Λάος<br />
Καθηγητής Διπλωματίας<br />
Βιρτζίνια, ΗΠΑ</div></div>koukhttp://www.blogger.com/profile/13962064893032096981noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-3076574673403727392011-02-01T17:47:00.001+02:002011-02-01T18:07:12.827+02:00Γιατί φλέγεται η Αίγυπτος; It's liberty, stupid!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTLhss9h3L4OE_Y1FdIADDt9E9mreABTVB8Sm3Sc_4_f3fZUst0MWLN05rONvrZvFtgYDhgu3lLOtSs3pRX2d3UMwJyAf29jNqdSnwRo9QdYVY5WRMUkDECVjax4zRNEOBvRXN/s1600/muba.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 235px; height: 296px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTLhss9h3L4OE_Y1FdIADDt9E9mreABTVB8Sm3Sc_4_f3fZUst0MWLN05rONvrZvFtgYDhgu3lLOtSs3pRX2d3UMwJyAf29jNqdSnwRo9QdYVY5WRMUkDECVjax4zRNEOBvRXN/s320/muba.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5568745429169423618" /></a><br /><br />Στις άγριες μέρες που ζει η επαναστατημένη ανατολή, δεν είναι λίγοι οι ιδεολογικοί πρόμαχοι του κρατισμού που <a href="http://anticap.wordpress.com/2011/01/30/egypt-and-neoliberalism/">διακηρύσσουν</a> πως ο λαός της Αιγύπτου ξεσηκώνεται κατά της ..νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μουμπάρακ. Μιας κυβέρνησης που δρομολόγησε –είναι η αλήθεια- ένα κύμα εκατοντάδων ιδιωτικοποιήσεων τα τελευταία χρόνια, κατεδαφίζοντας (υποτίθεται) το «κράτος-προνοίας».<br /><span class="fullpost"><br /><br />To ποιο; Θα ρωτήσετε. Και δικαίως. Είναι το λιγότερο γελοίο να μιλάμε για κοινωνικό κράτος σε έναν τόπο που η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την πιο άγρια φτώχεια. Η Αίγυπτος είναι ένα κράτος με οκταπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα και πενταπλάσιο εργατικό δυναμικό. Κι όμως το ΑΕΠ της ξεπερνάει της Ελλάδος κατά μόλις 140 δις δολάρια (469,8 της Αιγύπτου έναντι 329.924 της Ελλάδος). Η χώρα είναι όμηρος του κρατιστικού της παρελθόντος και των παρανοικών δικτατόρων που την εξουσίασαν. Πριν από πενήντα χρόνια οι Έλληνες της Αιγύπτου διώκονταν από το Νάσερ, που πόνταρε στο χαρτί της ανέχειας των ντόπιων για να προωθήσει τις <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Arab_socialism">σοσιαλιστικές</a> του πολιτικές. Μετά από σαράντα χρόνια σοσιαλιστικών πειραματισμών, η ανέχεια παραμένει και ανοήτως επιρρίπτεται στον..φιλελευθερισμό. Τυχαίο; Όσες ιδιωτικοποιήσεις και αν γίνουν, αυτή η παραγωγική δυστοκία της Αιγύπτου δε θα ανατραπεί βραχυπρόθεσμα, αλλά σε μερικά χρόνια ή δεκαετίες. Ποιος όμως μπορεί να περιμένει δεκαετίες για να δει την αλλαγή; Και όταν μιλάω για αλλαγή, δεν εννοώ (μόνο) τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού. Εννοώ τη συνολική αποσάρθρωση του συστήματος εξουσίας που έχουν επιβάλει οι ελίτ στις μάζες της χώρας.<br /><br />Αυτό που βιώνει σήμερα ο μέσος Αιγύπτιος δεν είναι μόνο η φτώχεια. Η φτώχεια είναι διαχειρίσιμη σε μια δυναμική οικονομία, όπου οι γονείς ελπίζουν στη βελτίωση της ζωής τους μεσοπρόθεσμα, και τα παιδιά είναι σίγουρα για τη βελτίωση αυτή. Αυτό που βλέπουμε στην Αίγυπτο είναι το αποτέλεσμα της απελπισίας που γεννά μια διεφθαρμένη εξουσία στα υποκείμενά της. Οι παγιωμένες κοινωνικές σχέσεις ακινητοποιούνται με τη βοήθεια του κατασταλτικού κράτους . Μια μικρή ελίτ κυβερνά και μια ευρύτερη (αλλά παρόλα αυτά περιορισμένη) ελίτ συμμετέχει στην απόσπαση του κοινωνικού προϊόντος μέσα από προνομιακές πιστώσεις, κρατικές ενισχύσεις και υπόγειες συναλλαγές με τους διεφθαρμένους αξιωματούχους. Υπερπολυτελείς γειτονιές χτίζονται από την προωθημένη μειοψηφία των εχόντων, και το κράτος απλώνει γύρω τους ένα πέπλο προστασίας, με τα λεφτά των άλλων. Ο παρεοκρατικός καπιταλισμός σε όλο του το φρικτό μεγαλείο.<br /><br />Για τον απλό πολίτη, η κατάσταση <a href="http://www.heritage.org/index/country/egypt">συνοψίζεται</a> σε ένα προβληματικό γραφειοκρατικό και εξουσιαστικό εφιάλτη που κατατρύχει ανθρώπινες ζωές και καταστρέφει όνειρα και ελπίδες: τα δικαστήρια –ανδρείκελα υπακούουν σε πολιτικές προσταγές: η ταχυδικία συνιστά μακρινό όνειρο με μέσο όρο έκδοσης αποφάσεων τα 6 χρόνια. Η διαφθορά καλπάζει κατατάσσοντας την Αίγυπτο στις πιο διεφθαρμένες χώρες του πλανήτη. Τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των πτωχών καταπατούνται καθημερινά. Οι μισές μικρές επιχειρήσεις (μικρομάγαζα και βιοτεχνίες) αναγκάστηκαν να δωροδοκήσουν με παχυλά ποσά , αρμόδιους αξιωματούχους για να εξασφαλίσουν την ίδια τους την ύπαρξη, μέσα στο 2010. Ο πληθωρισμός αγγίζει διψήφια νούμερα εξανεμίζοντας τον αποταμιευμένο πλούτο. Και όσοι αποφασίσουν να διαμαρτυρηθούν, δεν έχουν παρά να περιμένουν το σκαμπίλι του αστυνόμου και λίγα τετραγωνικά σε κάποιο μπουντρούμι, σαν ανταμοιβή. <br /><br />Ύστερα από όλα αυτά, γίνεται φανερό πως το επαναστατικό διακύβευμα στην Αίγυπτο, συγκεφαλαιώνεται στη βίαιη διεκδίκηση της ελευθερίας. Αυτό που ζητούν οι Αιγύπτιοι είναι ένα αυθεντικά φιλελεύθερο κράτος-δικαίου: αδιάφθορο, τυπικό, ορθολογικό. Προσανατολισμένο στη βελτίωση των υποδομών, την εξυπηρέτηση του πολίτη, την απονομή αληθινής δικαιοσύνης. Η κυβέρνηση Μουμπάρακ έσπασε το κοινωνικό συμβόλαιο και τώρα πληρώνει τις συνέπειες. Η επανάσταση, αν μπορεί να θεωρηθεί επανάσταση αυτός ο αυθόρμητος σηκωμός, έχει λοιπόν κατά βάθος φιλελεύθερο χαρακτήρα. Γιατί ο φιλελευθερισμός βρίσκει την πλήρη του ολοκλήρωση στη θανάσιμη πάλη ενάντια σε όσους απεργάζονται τον αθέλητο εξαναγκασμό, τη βίαιη μετατροπή του ατόμου σε υπήκοο και την συνακόλουθη αποκτήνωσή του. Ο φιλελευθερισμός ανθίζει στην επανάσταση κατά του αυταρχικού κράτους. Άλλωστε, τι άλλο να είχε στο μυαλό του ο Τζων Λοκ, παρά τέτοιου είδους εξεγέρσεις, όταν έγραφε αυτές τις σειρές: <span style="font-style:italic;">such revolutions happen not upon every little mismanagement in public affairs. Great mistakes in the ruling part, many wrong and inconvenient laws, and all the slips of human frailty will be borne by the people without mutiny or murmur. But if a long train of abuses, prevarications, and artifices, all tending the same way, make the design visible to the people, and they cannot but feel what they lie under, and see whither they are going, it is not to be wondered that they should then rouse themselves, and endeavor to put the rule into such hands which may secure to them the end for which government was at first erected..<br /></span><br /><br /></span>Harry Peitsinishttp://www.blogger.com/profile/08433415676714110757noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-22940749982495700982011-01-24T01:30:00.005+02:002011-01-24T02:10:16.157+02:00And now what? – Possible scenarios for the Greek economy.Although we are being bombarded with articles discussing the resolution of the Greek / European debt crisis, most tend to be either of a journalistic nature (who said what and who refuted it) or very one sided. One the one hand, we have super-pessimistic, primarily foreign, analysts which list as both inevitable and desirable a full blown Greek default and exit of the Euro, and on the other side, the overly “optimistic” official position that everything will magically sort itself out by 2013. Thus, I would like to list here my own thoughts, for whatever that’s worth since admittedly I lack the data and tools for a truly in-depth analysis.<br /><br />Before exploring potential scenarios, we should first understand what will be the position of the Greek economy at the end of the current support package in 2013. <br /><br /><span style="font-style:italic;"><span style="font-weight:bold;">The big unknowns</span></span><br /><br /><span style="font-style:italic;">a) The resilience of the Greek economy. </span><br /><br />I personally believe that it is a good chance that the Greek economy will rebound to some degree because, despite the real hardship suffered by some sections of the population, there are still great amounts of wealth held by Greek households and private sector and individual debt levels in Greece are still reasonably low by European standards. The current slump in demand is only partly caused by the government spending cuts. Instead, much of it is caused by the bad sentiment and insecurity caused in the population due to the string of negative news and predictions for the country. It is likely that they will eventually start spending again, resulting in the well known rebound effect experienced in many other countries. Indeed, a little known fact is that the Greek economy actually grew in nominal terms in 2010 (due to the higher than expected inflation rate).<br /><br />Moreover, due to the well known bureaucratic obstacles, there is, even know, a large amount of frustrated investment plans waiting for approval, in energy, tourism or real estate development. If the much advertised “fast track” approval process for investments does finally bear fruits, it can have a material effect on growth and sentiment, especially on the reasonably small Greek economy. The same is true if better use is made of the European cohesion funds that are still available.<br /><br /><span style="font-style:italic;">b) The ability of the Government to reform the public sector</span><br /><br />I am much more pessimistic about this as the corruption, mismanagement and bad working ethic in the public sector are too entrenched to change with a few ministerial decrees. Unless this is improved, it will continue to dissuade investment and suppress government revenues.<br /><br /><span style="font-style:italic;">c) The state of the European and the world economy</span><br /><br />As long as the European economy continues to recover, this will have a positive effect by raising Greek exports, improving tourist flows and strengthening the highly cyclical shipping industry. Moreover, an improved overall market climate is likely to increase investor confidence, even for peripheral economies such as Greece. On the other hand, higher interest rates arising from inflationary pressures in Germany or elsewhere, could squeeze further prospects for recovery in South Europe.<br /><br /><span style="font-style:italic;">d) Greek Political developments</span><br /><br />This is a very big unknown. Even if the current government manages to retain its cohesion without too many MP defections, there are national elections due at the latest at the end of 2013. Given how crucial a year 2013 is likely to be, it is possible that the government may declare early elections before that so as, for example, to avoid having to go to elections right after it has declared a (full or partial) default. Moreover, an early election avoids the need for a protracted pre-election period. However, an early election causes obvious political uncertainty, especially if, as currently expected, no party is able to obtain a full parliamentary majority. <br /><br /><span style="font-style:italic;"><span style="font-weight:bold;">OK, where will we be in 2013?</span></span><br /><br />If the official predictions are not met by a considerable margin, then a rather messy default of Greece seems more or less inevitable. On balance, I still believe that this is unlikely as long as the current government remains committed to reform as seems to be the case now.<br /><br />In the fortunate case where the Greek economy considerably outperforms these official predictions, then it may even be possible that the current “plan” of Greece returning to the markets in 2013 with no debt restructuring (apart from an extension of the repayment schedule for the 110bn from the IMF and the EU) may even be achievable. Again, I think that this is an unlikely scenario. Even if the Greek economy proves more resilient than expected, it is likely that the Greek government will use the breathing space provided to slow the pace of reform. Thus, it is pretty unlikely that, in terms of deficit levels at least, we can have a much better result than targeted in the current stability plan.<br /><br />Indeed, the more likely case remains that the Greek Economy will perform roughly in line with the official predictions of the current stabilization plan. So, let’s take this as our base case and see where does this leave the Greek Economy in 2013:<br /><br />i. a running deficit still over 3% of GDP (primarily due to the interest costs of servicing the debt).<br /><br />ii. a debt/GDP ratio of around 150% if not greater.<br /><br />iii. public interest expense of over 7% of GDP and near 20% of the total government expenditure.<br /><br />iv. GDP may have returned to growth but such growth is likely to remain weak and unstable due to the large outflows from the economy caused by the interest payments overseas and the continued lack of consumer and investor confidence.<br /><br />v. a requirement to refinance all maturing existing debt, plus the existing budget deficit<br /><br /><span style="font-weight:bold;">1. The original official plan: start repaying the 110bn plus all debt that matures thereafter</span><br /><br />This is so unrealistic that there is not even worth discussing it further. It is simply impossible for Greece to be able to borrow, at any sustainable interest rate, 200bn or more that will be required in the next few years (110bn from the EU/IMF loan plus new maturities plus new deficits). This is, in part, the reason why the markets reacted to the Greek “bailout” by further increasing credit spreads: the official scenario was simply not workable.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">2. The new official plan: extension of the 110bn but market refinancing of the rest</span><br /><br />The IMF and the EU have largely acknowledged that they will be willing to extend the repayment schedule for the 110bn rescue package of Greece well past 2013. Moreover, there is also some talk for a reduction in interest rates for this funding, although I expect Germany to resist doing so since anything agreed for Greece will need to be offered to Ireland and any other nation that, by then, will have made use of the EU rescue mechanism. <br /><br />I think that this is still largely an unworkable scenario. The markets will be understandably very unwilling to fund Greece at any reasonable rate (or at all) with a debt ratio of 150%. As an example, Portugal, without the social unrest and credibility issues of Greece, is currently suffering from a lack of investor confidence with a debt ratio of less than 100%. <br /><br />The reason Greece is currently managing to raise some short term funds from the market is that the maturity of these funds falls before the end of the current support package, hence bond holders expect that they will effectively be repaid by the 110bn fund. If the EU/IMF are indeed unwilling to provide more funds in 2013, it is very unlikely that the markets will be willing to do so.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">3. Debt restructuring by extension of the tenor of all debt</span><br /><br />This may, just about, be workable, especially if coupled with lower interest rates on the bailout package. In the short run, it should work because there would be largely no need to actually raise any significant amounts from the market:<br /><br />i. The reduced interest expense may result in a roughly balanced budget<br /><br />ii. The extension of the tenor of ALL debt would remove the need to refinance it in the short term<br /><br />iii. A simple extension of tenor may not require the Greek (and foreign) banks to mark down their holdings of Greek government debt, thus avoiding the short term need to recapitalize them which would require additional funds.<br /><br />iv. As the restructuring would happen with the consent of the EU, the ECB is likely to continue to quietly support the Greek banks with the liquidity and funding they need to stay alive.<br /><br />v. The EU may even be willing to provide some additional funds to cover any residual funding needs.<br /><br />In the long run though, things are less rosy:<br /><br />a. Even on hugely optimistic assumptions (sustained real GDP growth, continued low interest rate environment, continued prudent financial policies by the Greek government, continued ECB/EU support, etc), the Debt/GDP ratio would decline only very slowly. It would take 15 years (2018) for the ratio to fall below 100%, even on rather optimistic assumptions (see table below). This is a very long period for a country to survive without real access to the financial markets.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_h8XQqQH21u8/TTzDHxqhhmI/AAAAAAAAABo/7EQ3fJdSsf4/s1600/table2.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 322px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_h8XQqQH21u8/TTzDHxqhhmI/AAAAAAAAABo/7EQ3fJdSsf4/s400/table2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5565537777881286242" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />b. Lack of access to the financial markets has big repercussions not only to the state but also to the private sector: It is unclear how long would the ECB be willing to support the Greek banks. Also, it is unclear how long would Greek private companies be able to survive and grow without the ability to raise funds in the international markets.<br /><br />c. Seeing how the EU operates, it is unlikely that they will consent to an adequate extension of tenor for the debt but instead they may favor an incremental approach, similar to the one of the current rescue package with frequent assessments, in part to make this politically palatable to their own electorates and in part to keep the pressure on Greece in order to ensure prudent fiscal behavior.<br /><br />d. As a result, Greece would remain at the edge of the cliff for many years to come, with its economic survival still precariously relying on the whims of the European governments, the performance of the world economy and its domestic governance.<br /><br />e. It is thus clear that, even after the restructuring, the financial markets are likely to remain very apprehensive with Greece, effectively keeping Greek banks and companies cut off from the international money market. This is likely to dissuade investment in Greece with obvious adverse effects on Greek economic development and growth.<br /><br />f. The Greek public is likely to tire after a while of the constant rhetoric that the crisis is not yet over. At some point, they are likely to grow immune to such statements by politicians and economists, resulting in increasing pressure for fiscal loosening.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">4. Debt restructuring by extension of the tenor of all debt AND a small haircut</span><br /><br />This is effectively a variation of the previous scenario. It has the following advantages and disadvantages:<br /><br />a. It reduces the debt that the Greek economy has to repay.<br /><br />b. It may actually increase the credibility of the Greek economy since the Debt to GDP ratio will improve (although a modest haircut would have only a limited impact). <br /><br />c. However, market commentators have – rightly – been arguing that a modest haircut would not be enough since it would still leave Greece with an excessive Debt/GDP ratio. Moreover, once an EU country has been allowed to default, even in such a controlled fashion, the markets may interpret this as a precedent, resulting in much greater turmoil amid speculation for further defaults and haircuts.<br /><br />d. If the haircut is modest, or if it is voluntary, Greek banks may not be endangered, especially after the capital increases most of them are currently doing. <br /><br />e. It is likely that the IMF will insist that their funding has priority over other Greek debt (as is legally the case). If the EU does the same, this would mean that even a small 15% overall haircut would result in a haircut for other investors of close to 25%.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">5. Haircut through optional debt repayment</span><br /><br />This is a scenario that has recently gained in popularity in the media reports. It can take many forms but in summary it involves the EU providing funds to Greece allowing Greece to repurchase its existing debt at the prevailing market prices, i.e. a discount to par. This would have to be coupled with extension of tenor for the 110bn fund, probably at reduced interest rates.<br /><br />This plan has a number of advantages <br /><br />a. It allows Greece to improve its Debt / Equity ratio.<br /><br />b. Because the repurchase of the debt is optional for the debt holder, it is not an actual default which would be a bad precedent for a Eurozone economy. <br /><br />c. It achieves Germany’s objective of the cost of the Greek default to be, at least in part, be borne by the investors as opposed to the German and European tax payers.<br /><br />The main problems with this plan are:<br /><br />i. For this to allow a material improvement of Greece’s Debt/Equity ratio, it would require sizable funds, especially if the haircut is not very big. As this plan would have to be offered to Ireland and possibly Portugal and any other countries that may be in trouble, the funds required become truly enormous. Germany and the other richer countries are understandably reluctant to do so but they might be able to sell it internally by imposing stringent conditions on the bailed out countries and arguing that this is the only way to eliminate the lingering uncertainty about the Euro and the Eurozone which is damaging investor confidence.<br /><br />ii. Interest rates in the new debt provided by the EU would have to be significantly lower than those of the current support fund. Otherwise, Greece may find itself paying higher interest after the debt repurchase than before. This would be so because all of the existing Greek debt was issued before the debt crisis and had very low interest rates. <br /><br />iii. For this to work, it would require a careful balance in the expectations of investors: If investors think that this is really the perfect solution to the debt crisis, then they would be unwilling to sell their Greek bonds at a sizeable discount. If investors are unwilling to sell, then the program of voluntary reduction of the Greek debt obviously cannot work. This can prove quite tricky and may mean that this plan can never be a full solution of the problem since a full solution would mean full investor confidence and unwillingness to accept any haircut. The only way it can work is by being seen to be inadequate…<br /><br />iv. Indeed, investor sentiment aside, Germany is probably unwilling to provide a full solution anyway because if they were to do so, they would lose most of their leverage on the rescued countries while at the same time a moral hazard situation would be created with countries feeling that fiscal imprudence would ultimately result in a bailout. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">6. Additional funds from the E.U.</span><br /><br />The E.U. could conceivably agree to provide more funds to Greece to the extent that Greece is unable to tap the financial markets in 2013. <br /><br />This is an unlikely scenario (unless coupled with a haircut or other measures) because, as shown by the previous table, Europe would need to continue to fund Greece for close to 20 years until the Greek Debt / GDP ratio is nearer to what the market considers a sustainable rate. This is politically problematic given the magnitude of the funds that would be required (for Greece and all the other indebted countries). Also it effectively results in a protracted period of uncertainty that everybody wants to avoid.<br /><br />This scenario is easier to imagine if Europe were to succeed in implementing a more centralized common fiscal policy because then such a bailout would not be seen to create moral hazard situations in the future. However, with Euro-skepticism on the rise throughout the continent, any considerable delegation of fiscal and economic powers away from the national governments is unlikely.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">7. An uncontrolled default but still stay in the Eurozone</span><br /><br />This is also a rather unlikely scenario. First, it would be a rather big failure of Europe if they are unable to organize, at the very least, an orderly default for Greece. Such a failure would have material repercussions not only at a political level but also in terms of investor confidence on the Eurozone and other peripheral economies. Second, if Europe did fail to act, it is unlikely that Greece could remain in the Eurozone. <br /><br />This is so because all or most Greek banks would collapse, together with most Pension funds that hold Greek government bonds. Even if the Greek government had managed to balance its budget by then (especially if they stop paying interest on existing debt), the government would not have enough funds to keep the Greek banks and Pension funds afloat. Clearly it is unlikely that the EU would be willing to provide the needed funds since it was the EU’s unwillingness to act that led to the uncontrolled default on the first place. Thus, the only conceivable solution would be to return to the Drachma and fund the banks and funds (and possibly other private sector companies in trouble) through inflationary printed cash.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">8. An uncontrolled default and exit from the Eurozone</span><br /><br />Needless to say that this is a nightmare scenario since exiting the Euro would be extremely messy. Those who point out that the move to the Euro was rather smooth are missing the important point that this involved a move from generally weaker currencies to a stronger one. A move back to the Drachma, would be met with huge public resentment, capital flight and economic dislocation of enormous proportions. Needless to say that if after many years of recession and cuts, the result is such a debacle, there would be serious riots in the country and possibly a complete breakdown of law and order.<br /><br />It is unbelievable how serious foreign analysts are suggesting that this is, supposedly, the best solution for Greece. It is more likely that this is a reflection of their –not always hidden- beliefs that Greece should never have entered the Eurozone hence this is a good excuse to throw it out. While the financial governance of Greece is giving, unfortunately, some justification to such opinions, one does wonder if there are some prejudices or even some kind of racism hidden in such assessments.<br /><br />However, their argument is that after the initial shock, the depreciation of the currency may allow for a quicker return to economic growth through the rapid readjustment of the economic competitiveness of the country. Moreover, in the long term, having its own currency, Greece can avoid finding itself in such situations plus give it the ability to have its own monetary policy based on its own needs and circumstances. The example of Argentina is often mentioned as an example of a country that is currently experiencing decent growth despite its bankruptcy a decade or so ago.<br /><br />These are definitely respectable arguments. My random thoughts on these are as follows:<br /><br />a. The comparison of Argentina with Greece is not necessarily accurate. Greece is a first world country, member of the EU and the Euro. Argentina was seen even before its default as a largely developing country which had chosen to unilaterally peg its currency to the American Dollar. If Greece leaves the Euro, it will be a clear sign that Greece is a third world economy and this will have significant adverse economic consequences. On the other hand, the current publicity is so negative for Greece that one can argue that public perception cannot really get any worse than it is now…<br /><br />b. In the long term, the ability of Greece to devalue its currency is not necessarily a good thing. It makes foreign and domestic investors apprehensive of investing in the country and it fuels inflationary pressures. Indeed, this is how the devaluation of the currency is meant to be helping: it allows for nominal salary increases without damaging the competitiveness of the country (or its public finances) because it can be financed through inflationary money and be mitigated by currency depreciation. Clearly, this is not a recipe for long term economic stability. Indeed, Greece spent a long time in the 90’s trying to control its currency depreciation in order to get inflation under control.<br /><br />c. The shock of the bankruptcy is likely to leave scars, both economic and political/social, that will take very long to heal. It may also lead to a significant strengthening of the extreme left which up to now was making only small gains in the crisis. If people start to really have nothing to lose they are far more likely to embrace extreme ideologies.<br /><br />d. The main benefit of the default and depreciation scenario is that it allows for a fast adjustment so that the country can, supposedly, get back in a sustainable growth course. This benefit is mitigated considerably if the country has successfully implemented austerity measures which have largely already achieved the adjustment of competitiveness and balanced budgets. In other words, while depreciation might have made sense in 2009, the longer we wait, the less it makes sense. Certainly in 2013, if the government has succeeded in implementing all the required reforms and cost cuts, there are far less traumatic ways to resolve the debt crisis than the disaster scenario of exiting the Euro.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><span style="font-weight:bold;">Conclusion</span></span><br /><br />If I had a clear and definite conclusion, I would obviously be a rich man. Clearly Greece, and Europe as a whole, are in a difficult and complicated situation with no precedents to look back to and many political and economic uncertainties to evaluate. On balance, it looks as if the moderately optimistic scenarios 3, 4 or 5 are currently the most likely, through some evolved form of the European Support Mechanism, be it Eurobonds, guarantees or debt repurchases at a discount. <br /><br />However, it is also likely that the European governments lack the ability and perhaps the willingness to fully resolve the issue. Indeed, it is very likely that there will be at least a couple more iterations of the European rescue package. For example, it is not impossible to contemplate a scenario where Greece through one means or another continues for two, three or even ten years and then finally declares bankruptcy. This will depend not only on the behavior of the Greek government and the international financial and economic climate but also on the prevailing political situation in Europe. Currently, an ugly default by Greece is feared to lead to a domino effect and hence everyone is ultimately motivated to avoid it. If in a few years, the other countries have fixed their own problems, a failing Greece may be easier for the markets and the European politicians to accept. On the other hand, if indeed, all other countries are no longer in trouble, the funds necessary to simply bail out Greece would not be that big in a Europe-wide context and the EU may well decide that it is easier to do so than take the risk of a financial turmoil. <br /><br /><span style="font-style:italic;"><span style="font-weight:bold;">Addendum</span></span><br /><br />There is a lot of fear mongering in European and international press about the risk of moral hazard arising from quick and easy bail outs of the debt ridden Eurozone countries. My humble personal view is that such concerns are blown out of proportion. <br />Even if the profligate countries are generously bailed out, the humiliation from the foreign governance, the enormous bad publicity and the resulting deep recessions are enough to make any government and any politician with half an instinct of self-preservation unwilling to put themselves in such a situation again. <br /><br />It is true that such bad memories are likely to quickly fade out. However, the same is true from any memories of bailouts while any strict rules that are passed now with this in mind, are also likely to be amended several times over the coming years as political balances and economic priorities change. <br /><br />Moreover, many of the strict rules that are being proposed are clearly unworkable. I fail to see how a constitutional prohibition of large deficits would stop anyone from doing so. This is certainly true in the case of countries such as Ireland which collapsed not so much due to government deficits but because they were forced to bail out their crumbling financial sector. Even in the case of Greece which is closer to the example of a country with a profligate public sector, it is unclear that the Greek government in 2008 or 9 would have behaved much differently if such a constitutional prohibition existed. On the contrary, the only thing that such a constitutional rule would achieve is to compound the uncertainty and chaos of a financial crisis with constitutional and political mayhem. <br /><br />Similarly, imposing financial sanctions on debt-ridden countries is similarly counterproductive since it would compound their fiscal woes. <br />Germany’s suggestion to remove voting or veto power from deficit countries is more workable but it still sounds more punitive than truly preventive. Moreover, extensive use of such measures is very dangerous since they could considerably undermine the democratic legitimization of the already rather flimsy EU institutions at a time of increased euroscepticism.<br /><br />The solution I can think of is not very original and has been mentioned many times over: a single currency requires greater economic and political integration for it to work. And for such greater integration to be possible, it requires the trust of all European people in the solidarity and democratic nature of the Union. Indeed, an outside observer to this crisis could say that this is a unique opportunity for Europe to show just that. Policies that focus on punitive measures and on regional bartering, however justified they may be, ultimately undermine the concept of a unified Europe.Alkis Ioannidishttp://www.blogger.com/profile/03349778700365624804noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-2110294115477976472011-01-21T17:05:00.001+02:002011-01-21T17:05:45.502+02:00Ελλάς, «ο δωρητής»<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK86Es2boVXHRJQqGaMRGDdlts78ALy5yHuR-zEdldd-ec_FX2C_ozPv79SC_6P7lsgHh7I6BEupoTuA9N1Pvx8WHv3N5w5lleagJ1GYvm2hN-icJFSQsyMIjUOpglLeVOoPks/s1600/foreign-aid-definition-wiley.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 257px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK86Es2boVXHRJQqGaMRGDdlts78ALy5yHuR-zEdldd-ec_FX2C_ozPv79SC_6P7lsgHh7I6BEupoTuA9N1Pvx8WHv3N5w5lleagJ1GYvm2hN-icJFSQsyMIjUOpglLeVOoPks/s320/foreign-aid-definition-wiley.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5564647626552446658" /></a><br />Η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας, θα μπορούσε άνετα να περιγραφεί ως το οικονομικό αντίστοιχο μιας ατομικής βόμβας που μόλις έχει εκραγεί. Προς το παρόν, υποστήκαμε το πρώτο κύμα της έκρηξης. Τα παιδιά μας θα πρέπει να ζήσουν με την σχεδόν ραδιενεργή τοξικότητα μιας ερημωμένης οικονομίας.Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα βρεθούμε όλοι αντιμέτωποι με μια απλή ερώτηση από τα παιδιά ή τα εγγόνια μας: «πού πήγαν τα λεφτά?». <span class="fullpost"><br /><br />Όλοι γνωρίζουμε τα απίστευτα σκάνδαλα που συγκλόνισαν την πολιτική μας ζωή δηλητηριάζοντας την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και αδειάζοντας τα δημόσια ταμεία. Όμως τα ταμεία δεν αδειάζουν μόνο από σκάνδαλα. Αντίθετα, μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου «κοινωνικού κράτους» , η πολιτεία επεκτείνει αενάως τις κανονιστικές της αρμοδιότητες και το δίκτυο των λειτουργιών της, σε τομείς που τελικά , ελάχιστοι είναι σε θέση να γνωρίζουν<br /><br />Στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ελάχιστα για πολλές καθ’όλα νόμιμες λειτουργίες του κράτους-προνοίας που μας διοικεί. Μπορώ ας πούμε να ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι όλοι σχεδόν αγνοείτε πως η Ελλάδα ακόμα και στην καρδιά της οικονομικής κρίσης συνέδραμε οικονομικά τρίτες χώρες , βοηθώντας τες (εντός ή εκτός εισαγωγικών αναρωτιέμαι..) στο δύσκολο έργο της… ανάπτυξης, ενώ η ίδια από-αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς. <br /><br />Στην εισαγωγή της έκθεσης μιας εν πολλοίς άγνωστης υπηρεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών ονόματι <a href="http://www.mfa.gr/www.mfa.gr/el-GR/Hellenic+AID/IDAS+Role/">ΥΔΑΣ</a>, ο τότε υφυπουργός (2009) μας <a href="http://www.hellenicaid.gr/appdata/documents/report-2009-gr-final.pdf">διαβεβαιώνε</a>ι πως : «παρά τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, η Ελλάδα παραμένει σταθερή στις διεθνείς της δεσμεύσεις με απώτερο στόχο την παροχή του 0,7% (!) του ΑΕΠ της για αναπτυξιακή συνεργασία μέχρι το 2015. Πρώτα όμως, μας ενημέρωνε πως η διεθνής βοήθεια που παρείχε η Ελλάδα «μειώθηκε» στο ποσό των 430 εκατομμυρίων Ευρώ για το 2009 , από 504 εκ ευρώ περίπου , που είχε φτάσει το 2008. Ακριβώς: μέσα σε δύο τόσο κρίσιμα για τη χώρα μας χρόνια, η Ελλάδα δώρησε περίπου 1 δις ευρώ σε τρίτες χώρες.<br /><br />Τα χρήματα αυτά καταναλώθηκαν σε κοινωνική πολιτική, λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμη, ανάλογα με τα υποκειμενικά κριτήρια του αναγνώστη: Σταχυολογούμε ορισμένες χρηματοδοτημένες <a href="http://www.hellenicaid.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=46">δράσεις</a> που μας ξένισαν: κατασκευή πολυκατοικίας στο δήμο Sabac της Σερβίας, αγορά παλαιών κατοικιών και επιχορηγήσεις σε σερβικές οικογένειες για ανακατασκευή οικιών (2009). Αναπαλαίωση διεθνούς Κέντρου Ήχου στη Χάλκη (Τουρκία) (2009). Επιμορφωτικό πρόγραμμα για ταξιδιωτικούς πράκτορες στο Αζερμπαιτζάν (2008), Προώθηση της Πολυφωνικής Μουσικής στη Γεωργία (2008) , συνεισφορά στη διαμόρφωση κοινόχρηστων χώρων και παροχών σε περιοχή βαπτίσματος στην Ανατολική όχθη του Ιορδάνη Ποταμού (2008), δημιουργία γυναικείου αγροτουριστικού συνεταιρισμού στη Συρία (2008) , κατασκευές και αναβαθμίσεις Οδικών Αξόνων στην Αλβανία (2008) κλπ<br /><br />Μην παραλείψουμε φυσικά και το … «Ελληνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων» (ν. 2996/02) που προέβλεπε χορήγηση 550 εκ. €, στις Βαλκανικές χώρες, μέσω διμερούς βοήθειας. <br /><br />Έχουν ακουστεί πολλά για την αξία και τη σημασία της Διεθνούς βοήθειας. Ο παγκόσμιος διάλογος για την εξεύρεση του πιο αποδοτικού τρόπου υπέρβασης της φτώχειας καλά κρατεί και έχουμε τις επιφυλάξεις μας ως προς την αξία των απευθείας παροχών προς τρίτες χώρες (το σκιτσάκι, αυτή τη θέση σατιρίζει). Όμως, εν μέσω μιας καταιγίδας ικανής να αφανίσει την χώρα μας, είναι σώφρον να συνεχίζεται η παροχή διεθνούς βοήθειας? Μήπως θα έπρεπε να επαναδιαπραγματευτεί η Ελλάδα τις διεθνείς της υποχρεώσεις και να περικόψει οτιδήποτε τη σπρώχνει πιο βαθιά στη χρεωκοπία?<br /></span>Harry Peitsinishttp://www.blogger.com/profile/08433415676714110757noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-36154363595817878522011-01-19T14:43:00.004+02:002011-01-19T14:52:28.993+02:00Η «Εταιρεία Ελευθεριών του Εμπορίου», στην Ερμούπολη του 19ου αιώνα: Μια άγνωστη σελίδα του Ελληνικού Φιλελευθερισμού.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLbgPos230ivshtQJSt0Q07bPOBnAayao3c2FzblNPYeK4226O4Fa4UTmfTXol_WK088ihAcPnNF6s0GkT4SB9vDscUBlnRt5epP4FbnDZeMccc3IqeEKMitHEOIEPEpVEDnPO/s1600/syros.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 189px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLbgPos230ivshtQJSt0Q07bPOBnAayao3c2FzblNPYeK4226O4Fa4UTmfTXol_WK088ihAcPnNF6s0GkT4SB9vDscUBlnRt5epP4FbnDZeMccc3IqeEKMitHEOIEPEpVEDnPO/s320/syros.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563874906838984690" /></a><br /> <br />Ο ελληνικός φιλελευθερισμός απέκτησε τα τελευταία 30 χρόνια μια απαράμιλλη δυναμική. <br />Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που οι ιδέες του ενέπνευσαν τους πολίτες αυτής της χώρας.<br /><br />Ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα των προηγούμενων αιώνων, όσο περνάει ο καιρός και η έρευνα συστηματοποιείται αποδεικνύεται κίνημα με μια άγνωστη όσο και συναρπαστική ιστορία.<br /><span class="fullpost"><br />Ερμούπολη Σύρου: 1865. <br />Σε μια Ελλάδα καθυστερημένη, καθημαγμένη από τους πολέμους, περιορισμένη στις εσχατιές της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο εμπορικός κόσμος συνιστά το πιο προωθημένο και φιλελεύθερο κομμάτι της κοινωνίας. Οι έμποροι περιδιαβαίνουν την Ευρώπη, αλληλογραφούν με διεθνούς φήμης στοχαστές , σαλπάρουν για μακρινές χώρες και γνωρίζουν νέες κουλτούρες και πολιτισμούς . Εξοικειώνονται με ξένους θεσμούς και διεθνείς εξελίξεις, αναπτύσσοντας μια κοσμοπολίτικη νοοτροπία που προωθεί δυναμικά την κατά Κοραή «μετακένωσι» των ευρωπαϊκών ιδεών.<br /><br />Τα πιο προχωρημένα μυαλά, έρχονται σε επαφή με τον κλασικό φιλελευθερισμό και μαγεύονται από τις διδαχές του. Ένας από αυτούς τους διανοητές- επιχειρηματίες της εποχής είναι και ο Λεωνίδας Ευμορφόπουλος. Τέκνο της Σύρου με πολυσχιδή δράση και βαθιά παιδεία, ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο και επιστρέφει μετά στην πατρίδα του για να αφιερωθεί στο εμπόριο μεταξιού και την τοπική πολιτική.<br /><br />Ο Ευμορφόπουλος, ρομαντικός και πραγματιστής συνάμα, συμπεραίνει πως ο μόνος τρόπος για να δώσει μια φιλελεύθερη κατεύθυνση στα πολιτικά πράγματα είναι να δημιουργήσει μια κίνηση πολιτών. Έτσι , μαζί με πενήντα περίπου συναδέλφους του ιδρύει το 1865 την "Εταιρεία Ελευθεριών του Εμπορίου".<br /><br />Η Εταιρεία στο καταστατικό της δηλώνει με σαφήνεια ότι στόχος της είναι η εξάλειψη όλων των δασμών, η κατάργηση των τελωνείων και η θεσμοθέτηση του Ελεύθερου Εμπορίου ανά την επικράτεια. Τα μέλη της εμπλέκονται σε παθιασμένες αντεγκλήσεις με κρατιστές της εποχής, αρθρογραφώντας στον εγχώριο τύπο και εκδίδοντας μια περιοδική επιθεώρηση. Στο περιοδικό αυτό δημοσιεύονται μεταφράσεις ελευθεριακών κειμένων, όπως πχ των ομιλιών του αναρχοκαπιταλιστή οικονομολόγου <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Gustave_de_Molinari">Gustav De Molinari</a>. <br /><br />Στα κείμενά τους, οι υποστηρικτές της Εταιρείας εξηγούν το όραμα τους για μια Ελλάδα δίχως εμπορικούς φραγμούς και συντεχνιακούς περιορισμούς, με το κράτος να απέχει από παρεμβάσεις στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών. Έτσι, διαβεβαιώνουν, πως οι τιμές των προϊόντων θα πέσουν, η αποταμίευση των πτωχών θα αυξηθεί, ενώ οι εξαγωγές προϊόντων θα ενθαρρύνουν την βελτίωση της παραγωγής και το άνοιγμα νέων αγορών. <br /><br />Αναφορές στον Άνταμ Σμιθ δε λείπουν από αυτούς τους πρώιμους φιλελεύθερους διανοητές, ενώ ορισμένοι πηγαίνουν ακόμα πιο μακριά σημειώνοντας πως ένας κόσμος ελεύθερου εμπορίου θα εμποδίζει τους αδελφοκτόνους πολέμους λειτουργώντας ως ανάχωμα του εθνικισμού. Ο Γ.Δρόσος , υποστηρικτής της Εταιρίας, παραπέμπει σε κείμενα του F. Bastiat ενώ, πνευματικός πατέρας του κινήματος θεωρείται από τα μέλη του, ο διαπρεπής φιλελεύθερος <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Cobden">R.Cobden</a> που με την πολιτική του δράση άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση του εμπορίου στη Βρεττανία.<br /><br />To 1865, πληροφορούμενη το θάνατο του Cobden, η Εταιρεία στέλνει στη χήρα του συλλυπητήρια επιστολή, όπου τη διαβεβαιώνει πως οι Έλληνες ιδεολογικοί του σύντροφοι θα συνεχίσουν τον αγώνα για το ελεύθερο εμπόριο στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.<br /><br />Μέλη της κίνησης είναι Έλληνες έμποροι που ζουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από τη Ν.Υόρκη μέχρι την Οντέσσα και από το Άμστερνταμ μέχρι την Αλεξάνδρεια, η Εταιρία συγκινεί και εμπνέει ομογενείς επιχειρηματίες που προσχωρούν μαζικά στις τάξεις της: το 1865 ξεκίνησε με 50 συμμετέχοντες και μόλις 2 χρόνια αργότερα, τα μέλη της είχαν οκταπλασιαστεί.<br /><br />Η Εταιρία αυτή των Ελλήνων φιλελευθέρων του 19ου αιώνα επιδίωξε από νωρίς να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις, εντάσσοντας και αρκετούς βουλευτές στους κόλπους της. Ένα από τα μέλη της θα φτάσει μέχρι και του σημείου να γίνει πρωθυπουργός (ο Δ.Βούλγαρης), ενώ μέλος της ήταν και ο πατέρας της Ελληνικής οικονομικής επιστήμης, Ι.Σούτσος.<br /><br />Παρόλη όμως την επιτυχία της, παρόλο το πάθος των μελών της και τις αρχικές τους επιτυχίες, η Εταιρία τέλειωσε τις μέρες της άδοξα, δίχως να πραγματοποιήσει κανέναν από τους στόχους της. Ο λόγος ήταν απλός: το 1866 η Κρήτη επαναστατεί και όλη η Ελλάδα μπαίνει στους ρυθμούς πυρετωδών προετοιμασιών για την πραγμάτωση της Μ.Ιδέας. Τα τρομακτικά έξοδα των εξοπλισμών καλύπτονται από δασμούς και έμμεσους φόρους. Η αντικρατιστική ρητορική της Εταιρίας δεν έχει θέση σε μια χώρα που ετοιμάζεται σύσσωμη για πόλεμο. Οι απόψεις της απορρίπτονται μέχρι και από τα κατά τόπους εμπορικά επιμελητήρια που προτιμούν τα ρόδα του εθνικισμού από τα αγκάθια του ελεύθερου ανταγωνισμού. Ο Λ.Ευμορφόπουλος αποσύρεται από τα κοινά και η Εταιρία τελικά διαλύεται ενώ τα μέλη της ακολουθούν αυτόνομες πορείες.<br /><br />Έτσι τελειώνει το πρώτο φιλελεύθερο πείραμα στην χώρα μας. Η οργάνωση του, πιστή στα φιλελεύθερα ιδεώδη, παρέμεινε σε επίπεδο διακομματικής κίνησης πολιτών , αποφεύγοντας τις πελατειακές σχέσεις και τον αγοραίο κομματισμό. Παρά τις τιτάνιες προσπάθειες όμως, το κλίμα της ελληνικής πολιτικής , ο συγκεντρωτισμός της κυβέρνησης και ο εθνικιστικός παροξυσμός, νίκησαν το φιλελεύθερο ρομαντισμό. Παρόλα αυτά , η κληρονομιά των πρώτων εκείνων Ελλήνων φιλελεύθερων παραμένει: το όραμα ενός κόσμου απελευθερωμένου απ τα κρατικά δεσμά,και μιας κοινής παγκόσμιας αγοράς, πραγματώθηκε εν μέρει, μέσα από την σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, δίνοντας σε εκείνες της προσπάθειες μια ,έστω και καθυστερημένη, δικαίωση..<br /><br /><br />για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα αυτό και μια πιο αναλυτική παρουσίαση <a href="http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract?fromPage=online&aid=5804216">εδώ </a><br /><br /></span>Harry Peitsinishttp://www.blogger.com/profile/08433415676714110757noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-91415956044350258732011-01-16T15:42:00.000+02:002011-01-16T15:43:51.991+02:00O μύθος του "όχι και τόσο μεγάλου" ΔημοσίουΈνας από τους βασικούς λόγους που η ανθρωπότητα βίωσε τον οικονομικό θρίαμβο της βιομηχανικής (καπιταλιστικής) οικονομίας, είναι ότι η τελευταία προκαλεί μέσα από την εσωτερική δυναμική της, την εκρηκτική μείωση του κόστους παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος. Έτσι η παραγωγή αυξάνεται, οι τιμές μειώνονται και το καταναλωτικό κοινό τροφοδοτεί τον κύκλο της προσφοράς και της ζήτησης. Στα τέλη του 19ου αιώνα φερ'ειπείν, και μέσα σε μόλις 20 χρόνια, το κόστος παραγωγής σιδηροδρόμων έπεσε κατά 88%. Το κόστος παραγωγής κηροζήνης στο ίδιο διάστημα έπεφτε κατά 70%. Η κυριαρχία της μηχανής περιορίζει τις ανάγκες απασχόλησης εργατικού δυναμικού στο απολύτως ελάχιστο, προκαλώντας ταυτόχρονα την έκρηξη της παραγωγής. Δεν είναι μαγεία: είναι η δύναμη του ανθρώπινου μυαλού εν δράσει. <br /><br />Ο παραπάνω κανόνας, του φθίνοντος κόστους παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος ισχύει λίγο πολύ για όλους τους τομείς της οικονομίας με μία και μοναδική εξαίρεση: το Ελληνικό Δημόσιο. Ακούσαμε πρόσφατα διάφορους γραφικούς υποστηρικτές του στάτους κβο να επιχαίρουν καθώς ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μετά την απογραφή υπολογίστηκε σε "μόλις" 768.009 ανθρώπους. Η <a href="http://e-rooster.gr/09/2009/1595">λεπτομέρεια</a> που δεν αναφέρεται είναι ότι στις 31.12.1981 υπηρετούσαν στο Δημόσιο συνολικώς 511.000 άτομα τα οποία τον Ιανουάριο του 1989 έφτασαν τις 659.885. "Υπήρξε δηλαδή αύξηση σχεδόν 150.000 υπαλλήλων (23%) έργο του ΠΑΣΟΚ" όπως σημειώνει ο συγγραφέας Μ.Δραγούμης. Mετά από τριάντα χρόνια ο αριθμός τους ήταν αυξημένος κατά περίπου 100.000 άτομα, έργο αμφότερων των κομμάτων εξουσίας. <br /><br />Και όλα αυτά σε μια περίοδο που οι νέες τεχνολογίες πλημμύρισαν την παραγωγή: υπολογιστές, ψηφιοποίηση της πληροφορίας, εφαρμοσμένη ρομποτική, νέες μέθοδοι διαχείρισης και logistics που έστω και σπασμωδικά εφαρμόστηκαν στο ελληνικό δημόσιο καθιστώντας περιττή την υπεραπασχόληση σε μια ολόκληρη σειρά ειδικοτήτων (πχ δακτυλογράφων "ξένων γλωσσών", αποθηκαρίων/αρχειοθετών, κλπ). <br /><br />Ναι, όσο τραγελαφικό και αν ακούγεται, το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να παράγει τις ίδιες χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες, απασχολώντας ένα ολοένα και πιο πολυάριθμο δυναμικό στην παραγωγή τους. <br /><br />Από την άλλη πλευρά, στην Αγγλία, το σύνολο των υπαλλήλων του ευρύτερου δημοσίου τομέα το 1979 όταν ανέλαβε την εξουσία η Θάτσερ ήταν 733.176, ενώ δέκα χρόνια αργότερα είχε πέσει στους 576.888 (»Economist», 25.11.89). <br /><br />Η γραφικότητα της ελληνικής περίπτωσης είχε φτάσει μέχρι του σημείου να μονιμοποιηθούν εν μιά νυκτί 46.000 έκτακτοι με το σκεπτικό ότι «εύλογα οι… υπάλληλοι κατέχονται από αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας η οποία μπορεί να επηρεάσει την υπηρεσιακή τους απόδοση, καθώς και την αφοσίωση στα καθήκοντα τους". <br /><br />Σε μια εποχή που ο δημόσιος χώρος προσπαθεί να απομιμηθεί τις δομές του ιδιωτικού (ειδικά σε επίπεδο οργάνωσης και διακυβέρνησης) για να επιβιώσει , στην Ελλάδα πανηγυρίζουμε που το εργατικό δυναμικό του δημοσίου αυξάνεται με φρενήρεις ρυθμούς, προωθώντας μια αντιπαραγωγική και αντιοικονομική νοοτροπία, διασπείροντας την σε ολόκληρη την κοινωνία, διαφθείροντάς εν τέλει τη νεολαία που ανατρέφεται με το όνειρο κατάληψης μιας "θεσούλας". Oι όψιμοι απολογητές του δημοσίου ,το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν σε αυτή την αρρωστημένη νοοτροπία μια (έστω μικρή) παράταση ζωής.Harry Peitsinishttp://www.blogger.com/profile/08433415676714110757noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-55051822438599056712010-12-29T13:55:00.007+02:002010-12-29T17:06:22.075+02:00Πώς μερικά clicks οδηγούν σε πλούτο.."Nobody in the right frame of mind will ever pay for online Junk" ήταν τα λόγια του διευθυντή, στην Ιαπωνέζικη εταιρεία που δούλευα, μετά το τέλος μια 40 λεπτής παρουσίασης Ο σκοπός της παρουσίασης ήταν να πείσει η ομάδα μας και να επενδύσει(αποχωριστεί ένα σημαντικό κεφάλαιο) στα προϊόντα και υπηρεσίες που υποσχόταν το ντουέτο των νεαρών προγραμματιστών Το προϊόν ήταν απλό: μικρά παιχνίδια τα οποία ήταν τζάμπα για το κοινό, αλλά η απόκτηση "άυλων-αγαθών" είχε κάποιο χρηματικό κόστος. Η επένδυση δεν έγινε ποτέ. Ο χαμένος της υπόθεσης? Ας υποθέσουμε ότι δεν ήταν το ντουέτο Οι νεαροί αγοράστηκαν από άλλο fund και έβγαλαν κέρδη και για τον εαυτό τους, αλλά και για τους μετόχους τους.<br /><br />Όσοι ασχολούνται με τον χώρο του gaming γνωρίζουν την Electronic Arts, την μεγαλύτερη εκδότρια(μέχρι το 2008 - η συγχώνευση της Activision-Vivendi δημιούργησε μεγαλύτερο κολοσσό) παραδοσιακών(PC and console games). Ελάχιστοι γνωρίζουν την Zynga, αλλά σχεδόν όλοι έχουν ακούσει για τα προϊοντα της. Το όνομα MafiaWars, farmville και αρκετά άλλα είναι τα δημιουργήματα της Zynga. Η χρηματιστηριακή της αξία ΕΑ(electronic Arts) υπολείπεται της αντίστοιχης Zynga(σύμφωνα με την SharePost). Συγκεκριμένα η Zynga υπολογίζεται ότι "αξίζει" $5.51 δις δολάρια<br /><br />Η Zynga δημιουργήθηκε πριν 4 χρόνια, έχει 210 εκατομμύρια χρήστες ενεργούς ανά μήνα(μόνο στο facebook). Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος αυτό, το World of Warcraft, το μεγαλύτερο μαζικό παιχνίδι έχει 9 εκατομμύρια χρήστες. Η Zynga έχει 1200 εργαζομένους(όπου οι 600 βρίσκονται στην εταιρεία λιγότερο από έναν χρόνο). Τυχαίνει και έχω γνωστούς που δουλεύουν στην Zynga και μου έχουν εκμυστηρευθεί στοιχεία που θα ζήλευε ακόμη και η Goldman Sachs. Το σημαντικό είναι έαν το social gaming είναι το μέλλον ή απλώς ένα είναι μια μόδα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει ξαφνικά. Η μόδα όπου παιχνίδια ήταν δωρεάν αλλά η εξέλιξή τους απαιτεί αποχώρηση πραγματικών χρημάτων ξεκίνησε από την Νότιο Κορέα το 2003 με παιχνίδια racing όπου οι παίκτες για να αποκτήσουν καλύτερα αμάξια ή αλλά ευχέρειες έπρεπε να αγοράσουν κάποια virtual goods.<br /><br />Για να καταλάβει ο χρήστης πόσο μεγάλο είναι το κοινό της zynga, 360 εκατομμύρια χρήστες(facebook, MySpace και iOS συσκευές), δηλαδή το σύνολο των ψηφορών που ψήφισαν στις τελευταίες 3 αμερικάνικες εκλογές δεν ξεπερνά τους χρήστες της Zynga. Παρόλο που σαν επιχειρηματίας και σαν αναλυτής θαυμάζω την Zynga, Playdom και την Playfish(εταιρίες που ασχολούνται με social gaming) αρκετοί gamers(me included) καθώς και προγραμματιστές κατηγορούν τους μηχανισμούς των free-to-play games. Τα πιο πετυχημένα "κοινωνικά παιχνίδια" έχουν χρησιμοποιήσει πολύ απλό τρόπο λειτουργία που δεν προωθεί ούτε την στρατηγική ούτε ικανότητα, παρα μόνο την αλληλεπίδραση με το παιχνίδι. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω τα "δωρεάν" παιχνίδια είναι μεν δωρεάν, αλλά περιέχουν και το φαινόμενο του microtransaction, όπου ο χρήστης θα πρέπει να ξοδέψει πραγματικά χρήματα για να αποκτήσει ένα "καλύτερο" αντικείμενο.<br /><br />Οι παίκτες μπορούν ακόμα να απολαύουν αμοιβές με το να καλούν τους φίλους τους να παίξουν το ίδιο παιχνίδι(τώρα καταλάβατε γιατί κάποιοι φίλοι σπαμμάρουν συνεχώς invitations). Φυσικά κάθε νέος χρήστης σημαίνει και νέος δυνητικός πελάτης για microstransaction. Οι Συναλλαγές όμως δεν είναι πάντα "micro". Στην GDC( <a href="http://vimeo.com/12445701">Game Developers Conference</a>) το 2009 ο Sebastian De Halleux παραδέχθηκε ότι το πιο διάσημο(διαβάστε αγορασμένο) αντικείμενο ήταν ένας καναπές σε σχήμα στόματος που κόστιζε $40 δολάρια<br /><br /><iframe src="http://player.vimeo.com/video/12445701" width="400" height="300" frameborder="0"></iframe><p><a href="http://vimeo.com/12445701">GDC Online 2009: Playfish Keynote</a> from <a href="http://vimeo.com/user3048969">Paul Jung</a> on <a href="http://vimeo.com">Vimeo</a>.</p><br /><br />Εξάρτηση ή Εκμετάλλευση?<br /><br />Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την(εμπορική) επιτυχία που έχει το πλαίσιο του "κοινωνικού παιχνιδιού", αυτό το πλαίσιο έχει γίνει κεντρικό θέμα αντιπαράθεσης σε κάθε γωνία του κλάδου, από τον μέσο gamer μέχρι και τους ανεξάρτητους κατασκευαστές. Τα κοινωνικά παιχνίδια έχουν μια ροπή προς τον εθισμό και με τους μηχανισμού τους κρατούν τον χρήστη "engaged". Τα παιχνίδια αυτά έχουν στηθεί ώστε οι παίχτες να ξεγελιούνται ώστε να ξοδεύουν χρήματα σε πράγματα που δεν κάνουν εντελώς τίποτα! Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σε πράγματα τα οποία είναι addicting καισε άλλα που είναι compelling. Σε μιαπροσφατή podcast του ο Εdmund Mcmillen(δημιουργός του braid) ήταν ιδιαίτερος καυστικός. Παρωμοίασε το Crack με τα ¨κοινωνικά παιχνίδια". Υποστήριξε ότι οι καλοί προγραμματιστές θέλουν να φτιάξουν μια καλή εμπειρία για τον χρήστη όπου ο χρήστης θα ευχαριστηθεί και θα εντυπωσιαστεί. Υποστήριξε ότι μια δραστηριότητα γίνεται καλή όταν μπορεί κάποιος να πάει και να περηφανεύεται στους φίλους του για το κατόρθωμα του. Δηλαδή<br /><br /><blockquote> Κάθε δραστηριότητα πρέπει να σε κάνει να νιώθεις καλά, και να θέλεις να το μοιραστείς. Το κρακ έχει πλακά, αλλά κανένας δεν πάει να υπερηφανεύεται στους φίλους του ότι έχει εθισμό στο κρακ. Το να τρέχει κάποιος είναι καλό. Δείτε την αντίθεση, μόλις έτρεξα έναν μαραθώνια και γίνομαι καλύτερος. Και τώρα - έκανα κρακ για μια εβδομάδα και θέλω ακόμη περισσότερο. </blockquote><br /><br />Υπάρχουν και παραδοσιακά παιχνίδια που είναι εθιστικά(WOW,Football manager, Civilization, Sims). Τα πιο εθιστικά παιχνίδια είναι αυτά που δεν έχουν ξεκάθαρη αρχή και τέλος. Τα πιο πολλά παιχνίδια έχουν μια συγκεκριμένη ιστορία και έναν σκοπό. Όταν τα παιχνίδια είναι πιο "ελεύθερα" τόσο πιο ελεύθερη γίνεται και η ενασχόλησή μαζί τους. Συγκεκριμένα το Farmville, το πιο πετυχημένο παιχνίδι απαιτεί στην αρχή ελάχιστη προσπάθεια(όπου προσπάθεια διαβάστε χρόνο), αλλά όσο ο χρήστης αναπτύσσει το χωράφι του, τόσο πιο πολύ χρόνο πρέπει να αφιερώσει για να συνεχίσει. Φυσικά η έξυπνη Zynga δίνει την επιλογή στον χρήστη να πληρώσει για την φροντίδα του χωραφιού του. Η Zynga έχει στηρίξει όλη την τακτική της σε έρευνες που είχαν σε χρήστες τον Tamagotchi(ποίος τα θυμάται αυτά πάλι?) <br /><br /><br />Ο Ian bogost(αναπληρωτής καθηγητής στο Georgia Tech) είναι από τους μεγαλύτερους κριτές των παιχνιδίων που προωθούν το κλικαρισμά χωρίς νόημα. Το <a href="http://www.bogost.com/blog/cow_clicker_1.shtml">άρθρο του</a> στο οποίο κριτικάρει τα παιχνίδια facebook(ετσι τα αποκαλεί) ήταν η εμπνεύση για το παρών κείμενο. Για να γελιοποιήσει αυτά τα παιχνίδια έφτιαξε το Cow CLicker<br /><br /><blockquote>Cow Clicker is a Facebook game about Facebook games. It's partly a satire, and partly a playable theory of today's social games, and partly an earnest example of that genre.<br />You get a cow. You can click on it. In six hours, you can click it again. Clicking earns you clicks. You can buy custom "premium" cows through micropayments (the Cow Clicker currency is called "mooney"), and you can buy your way out of the time delay by spending it. You can publish feed stories about clicking your cow, and you can click friends' cow clicks in their feed stories. Cow Clicker is Facebook games distilled to their essence.</blockquote><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://playthisthing.com/files/gamenodeimages/CowClicker_Large.PNG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 216px; height: 240px;" src="http://playthisthing.com/files/gamenodeimages/CowClicker_Large.PNG" border="0" alt="" /></a>Το εν λόγω παιχνίδι δίνει στον παίχτη μια αγελάδα όπου επιτρέπεται να την κλικάρουν μια φορά κάθε 6 ώρες. Αγοράζοντας(μέσω microtransaction) τα Mooney(το μέσο συναλλαγών του παιχνιδιού, οι παίκτες μπορούν να κλικάρουν περισσότερο την αγελάδα τους ή να την "αναβαθμίσουν" φυσικά με το αναλογό τίμημα. Εάν ο χρήστης μπορεί να καλέσει τους φίλους του να παίξουν το παιχνίδι μπορούν να μοιραστούν κλικς και να αποκτήσουν βραβεία πιο γήγορα. Οι πιο πολλοί χρήστες φυσικά δεν ξοδεύουν μια σε αυτά τα παιχνίδια. Που οφείλετε ο τζίρος τότε? <br /><br />Ακόμη και στα κοινωνικά παιχνίδια ισχύει ο νόμος του Pareto, αλλά σε μεγαλύτερη ισχύ. 90% των πωλήσεων αντιστοιχεί στο 10% των χρηστών. Αυτό αναγκάζει τους προγραμματιστές να ακολουθούν μοντέλα που εκμεταλλεύτε αυτό το 10%. Σύμφωνα με τον Bogost το παραπάνω ισχύει σε κλάδους που είτε είναι ηθικά αμφιλεγόμενοι κλάδοι - αλκοόλ, τζόγος που παρουσιάζεται μεγάλη συγκέντρωση πελατών. Η Εύκολη λύση είναι να υποθέσουμε ότι οι χρήστες είναι ώριμοι και υπεύθυνοι των πράξεων τους.<br /><br />Σαν παραδοσιακός gamer μπορώ να παραδεχτώ ότι έξυπνα παιχνίδια ή δύσκολα παιχνίδια μου δίνουν μια ευχαρίστηση όταν εκπληρώνω τις δοκιμασίες που περιέχουν. Τα κοινωνικά παιχνίδια προωθούν επαναληπτικές διεργασίες, βαρετών αποστολών με αποτέλεσμα να μειώνουν την ευχαρίστηση του χρήστη. Τα παιχνίδια σαν κλάδος είναι 4 φορές μεγαλύτερος από τον κλάδο των ταινιών. Είναι κρίμα αυτό ο κλάδος να μετατραπεί σε ένα συνονθύλευμα άμυαλων κλικς.<br /><br />Ποίο είναι το μέλλον? Στην αρχή στο facebook υπήρχαν apps όπου πλήρωνες για να κάνεις ποστ εμετού(στην κυριολεξία) στο τοίχο των φίλων σου. Με αυτό το σκεπτικό τα facebook games έχουν προχωρήσει αρκετά. Κλείνοντας να θυμίσω ότι αρκετές φορές στην ιστορία μπερδεύεται η πραγματική καινοτομία με την μόδα της στιγμής. Εάν τα κοινωνικά παιχνίδια έχουν μέλλον αυτό θα εξαρτηθεί από αυτά και τους προγραμματιστές τους. Εάν συνεχίσουν να προωθούν έναν τρόπο παιχνιδιού όπου η πρόοδος απαιτεί όλο και περισσότερη ενασχόληση και καθόλου ενασχόληση τότε το ενδιαφέρον του κόσμου θα μειωθεί(καθώς και τα κέρδη τους). Από την άλλη εάν φτιάξουν παιχνίδια όπου οι χρήστες μπορούν να τα μοιραστούν με τους φίλους τους και οι ικανότητες θα καθορίζουν τον νικητή ή την εξέλιξη, θα είναι ωφέλιμη για τον κλάδο και για τους χρήστες. Τελειώνοντας, κανένας δεν θυμάται τα ψηφιακά ζωάκια ή την φοβερή δήλωση στελέχους της Bandai ότι σε κάθε σπίτι θα βρίσκεται ένα Tamagotchi...zanat0shttp://www.blogger.com/profile/01652538830544705845noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9006713.post-36048395415200121642010-12-27T14:27:00.002+02:002010-12-27T14:31:19.047+02:00Ομπάμα ο Πολέμαρχος<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghqb1mdxeCNnU_olame-uZj2iaL_7NOFMhYC9CVdvNDirmbrtauV5wlyuSuuLrZVc-ZfGZzrLsVo_t8qUF4azMysKd9h5wjnvynPTlj4SRT49uRCQL6culW4Cuzv1K3jpWimoi/s1600/obamaswar2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 252px; height: 235px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghqb1mdxeCNnU_olame-uZj2iaL_7NOFMhYC9CVdvNDirmbrtauV5wlyuSuuLrZVc-ZfGZzrLsVo_t8qUF4azMysKd9h5wjnvynPTlj4SRT49uRCQL6culW4Cuzv1K3jpWimoi/s320/obamaswar2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5554748522892412418" /></a><br /><br />Ένα σημείωμα πάνω στην ευγενή τύφλωση του «προοδευτικού χώρου»<br /><br /><br />Η σχέση της Αριστεράς με τον Ομπάμα, είναι μια συναισθηματική ιστορία, μεταφυσικής αγάπης και έξαλλης ειδωλοποίησης. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ομπάμα παίζει ιδίως για τον «προοδευτικό»-εκσυγχρονιστικό χώρο, ρόλο ποπ σταρ της πολιτικής <span class="fullpost">. Aδυνατούμε να παρακολουθήσουμε όλη αυτήν την τεράστια βιομηχανία προβολής που έστησε η κεντροαριστερά πάνω στην εκλογή Ομπάμα: τις κυριολεκτικά άπειρες αποθεωτικές επιφυλλίδες που συνδύαζαν τις ίδιες τριακόσιες λέξεις με διαφορετικούς τρόπους, τα ρεπορτάζ και τα βίντεο με τα ενθουσιώδη πλήθη, τις μεγαλόπνοες δηλώσεις του νέου Προέδρου, τις χιλιακουσμένες αναλύσεις, και πάνω απ όλα την «ελπίδα», την «ελπίδα» , την «ελπίδα» με την οποία μας γάνωσε τα μυαλά ο "προοδευτικός" χώρος.<br /><br /> Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ένα απόγευμα πριν λίγα χρόνια, ακούγοντας την ομιλία κάποιου πανεπιστημιακού, για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, όπου, εν μέσω ατελείωτων κλισέ περί καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, ο κρατικοδίαιτος καθηγητής κατέληγε πως «εν πάσει περιπτώσει συμφωνούμε όλοι (!) ότι η εκλογή Ομπάμα θα είναι η λύση στα μακροχρόνια προβλήματα του πλανήτη». Παράξενο ε; Η ομιλία δεν είχε καμία σχέση με τον Ομπάμα εκ πρώτης όψεως,αλλά με τα δομικά προβλήματα του αμερικανικού συστήματος εξουσίας. Κι όμως για την.... «ορθολογική» κεντροαριστερά, ένας άνθρωπος αρκούσε να σβήσει μονοκονδυλιά ολόκληρο το σύμπλεγμα σχέσεων και συμφερόντων που συντηρούσε τους υπερατλαντικούς πολέμους. Τα κόκκαλα του Μαρξ θα τρίζανε (του Στάλιν πάλι όχι και τόσο)<br /><br />Μετά την εκλογή Ομπάμα, η βιομηχανία ειδωλοποίησής του επεκτάθηκε σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Ομπάμα μεταξύ άλλων θεωρήθηκε επίδοξος αναμορφωτής της «εικόνας των ΗΠΑ στον κόσμο». Κάποιοι τον βαφτίσανε «ειρηνοποιό». Σε ένα ξέσπασμα μυθοπλαστικής έκστασης, η αρμόδια Νορβηγική Επιτροπή του απένειμε το Νόμπελ Ειρήνης για το 2009, όχι επειδή διέταξε ανακωχή σε κάποιο από τα εκατοντάδες πεδία μάχης των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά επειδή είχε «όραμα» για μια πιο ειρηνική υφήλιο. <br /><br />Οι μύθοι όμως καταρρέουν πιο σύντομα απ ό,τι ελπίζουν οι κατασκευαστές τους, και μάλιστα καταρρέουν θορυβωδώς, παρά το γενικό σιωπητήριο που έχει σαλπίσει για το θέμα αυτό ο αριστερός τύπος. Έτσι, στο ζήτημα του «πολέμου κατά της Τρομοκρατίας» ο Ομπάμα αποδεικνύεται θλιβερός διάδοχος της πολιτικής Μπους. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της προεδρίας του, το ειρηνευτικό του «βιογραφικό» παραμένει πενιχρό, και ο τίτλος του «πολεμικού αρχηγού» του έθνους φαντάζει πολύ πιο ταιριαστός..<br /><br />Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν φερ’ειπείν φτάνει «αισίως» στο 10ο έτος του και ο Ομπάμα φαίνεται αποφασισμένος κάθε άλλο παρά να τον τερματίσει. Μέσα στο 2010 αναπτύχθηκαν περίπου 20.000 νέα στρατεύματα στη χώρα, ενώ έχει προγραμματιστεί η εκδίπλωση τουλάχιστο 30.000 στρατιωτών. Ταυτόχρονα , συνεχίζουν να ενισχύονται οι παραστρατιωτικές μονάδες της CIA, ενώ η τελευταία μέχρι τα μέσα του 2010 είχε προχωρήσει σε 37 επιθέσεις με πυραύλους hellfire κατά πακιστανικών στόχων (αριθμός ρεκόρ ακόμα και για τα δεδομένα της τέως ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης). Η <a href="http://www.upi.com/Top_News/Special/2010/03/25/Afghan-troop-numbers-to-eclipse-Iraq-soon/UPI-69781269532547/">συνεχιζόμενη παραμονή </a>του αμερικανικού στρατού στην περιοχή,και οι μάταιες προσπάθειες να ηττηθεί η «σκιά» των Ταλιμπάν, οδηγεί στον εκβαρβαρισμό των τακτικών πολέμου,με τις ανορθόδοξες διαδικασίες να κερδίζουν έδαφος. Έτσι, όπως αποκάλυψαν τα wikileaks , επί εποχής Ομπάμα του «ειρηνοποιού», οργανώθηκαν <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Task_Force_373">τάγματα «θανάτου </a>(death squads) στο Κανταχάρ, την Καμπούλ και το Κχοστ του Αφγανιστάν με στόχο τη δίωξη και άμεση εκτέλεση επιλεγμένων στόχων (χωρίς τις περιττές διαδικασίες των στρατοδικείων) . Όμως ,όπως έγινε γνωστό, η διαβόητη αυτή ομάδα (Task Force 373) άφησε στο διάβα της νεκρούς πολίτες και γυναικόπαιδα, χρησιμοποιώντας βαρέα όπλα σε αστικούς χώρους. Παράλληλα, ο ίδιος ο Πρόεδρος συνηθίζει να δίνει απευθείας εντολές για επιλεκτικές δολοφονίες αντιπάλων των ΗΠΑ (όπως του <a href="http://www.nytimes.com/2010/04/07/world/middleeast/07yemen.html">Anwar-Al-Awlaki </a>).<br /><br />Στο Ιράκ τα πράγματα φαίνονται καλύτερα, και η μεγάλη μάζα των αμερικανικών στρατευμάτων αποσύρθηκε (μόλις το 2010). Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Αν στόχος ήταν η παράδοση της κυριαρχίας της χώρας αποκλειστικά στους Ιρακινούς, τότε μάλλον κάτι πάει στραβά. Το σχέδιο βλέπετε, προβλέπει τη διατήρηση επτά βάσεων του αμερικανικού στρατού με πενήντα χιλιάδες στρατιώτες ως «συμβουλευτική εφεδρεία»(!). Ταυτόχρονα, σχεδιάζεται η χρήση πέντε τεράστιων φρουρίων στην καρδιά της ιρακινής ενδοχώρας, στελεχωμένων με αρκετές χιλιάδες μισθοφόρους , 1400 θωρακισμένα οχήματα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και περίπου 30 ελικόπτερα. Εκτός αυτών, αμερικάνοι διπλωμάτες θα τοποθετηθούν σε δύο οχυρωμένα φυλάκια κόστους 100 εκ. δολλαρίων για να παρέχουν τις «διαμεσολαβητικές τους υπηρεσίες» (!!) στους Ιρακινούς. Προξενεία-Οχυρά, κόστους 1 δις δολλαρίων θα στηθούν στο Κιρκούκ,τη Μοσούλη και το Ερμπίλ. Την ίδια στιγμή,στη χώρα συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι χιλιάδες μισθοφόροι,υπάλληλοι ιδιωτικών παραστρατιωτικών εταιριών. Εν συντομία η πολιτική «<a href="http://www.nytimes.com/2010/08/19/world/middleeast/19withdrawal.html?pagewanted=2&_r=2&ref=private_military_companies">ιρακινοποίησης</a>» του πολέμου δεν παύει να συνιστά μια παρόμοια εκδοχή της ίδιας παρεμβατικής και γιατί όχι, επιθετικής εξωτερικής πολιτικής που εγκαινίασαν οι εξορισμένοι στα έγκατα της ιστορίας νεοσυντηρητικοί.<br /><br /><br />Αλλά και στο εσωτερικό η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Ενώ η χρήση βασανιστηρίων καταδικάζεται (στα λόγια), στην πράξη οι υπεύθυνοι για τέτοια εγκλήματα αφήνονται στο απυρόβλητο και απολαμβάνουν την προστασία και τη νομική υπεράσπιση της κυβέρνησης, ενώ κρούσματα βασανισμών σε «μυστικές βάσεις» συνεχίζουν να βγαίνουν στο <a href="http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/01/07/AR2010010702007.html">φως</a> της δημοσιότητας . Εκτός αυτών οι αυθαίρετες απαγωγές υπόπτων σε τρίτες χώρες, συνεχίζονται με <a href="http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/northamerica/usa/barackobama/4425135/Barack-Obama-to-allow-anti-terror-rendition-to-continue.html">προεδρική συγκατάθεση </a>. ;oπως και οι αμφιλεγόμενες <a href="http://www.lewrockwell.com/blog/lewrw/archives/26225.html">πρακτικές</a> υπονόμευσης τηλεφωνικών γραμμών και υποκλοπής τηλεφωνημάτων. Και τι να πει κανείς για το Γκουαντάναμο που όχι μόνο δεν έκλεισε (παρά τις σχετικές υποσχέσεις του Ομπάμα), αλλά εξακολουθεί να χρησιμεύει σα φυλακή για την επ'αόριστο κράτηση υπόπτων με τη <a href="http://www.tovima.gr/default.asp?artId=374159&ct=2&pid=2&dt=22/12/2010">νομοθετική βούλα</a> της κυβέρνησης των Δημοκρατικών;<br /><br />Ελάχιστα γνωστός είναι και ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Drone_attacks_in_Pakistan">ακήρυκτος πόλεμος </a> κατά του Πακιστάν αυτή τη φορά, καθώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έδωσε ρητή εντολή να αυξηθούν καταιγιστικά οι επιθέσεις μη-επανδρωμένων αεροσκαφών κατά επιλεγμένων στόχων. Έτσι, τα δύο τελευταία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 160 τέτοιες επιθέσεις επί πακιστανικού εδάφους με εκατοντάδες νεκρούς , ενώ συγκριτικά, το διάστημα 2004-2008 είχαν σημειωθεί μόλις 43. <br /><br />Βλέπουμε λοιπόν πως το ιστορικό της κυβέρνησης Ομπάμα δεν είναι και τόσο διαφορετικό από αυτό της διοίκησης Μπους. Πιστά προσανατολισμένος στην πολιτική του εκδημοκρατισμού και του nation-building με κάθε κόστος, ο Μπαράκ Χουσείν Ομπάμα συνεχίζει τη βίαιη εξωτερική διπλωματία, χρησιμοποιώντας τις ξιφολόγχες του αμερικανικού στρατού ως μέσο επιβολής και εργαλείο επέκτασης της αμερικανικής ζώνης συμφερόντων. Είναι σχεδόν θλιβερό να βλέπει κανείς τόσα όνειρα και ελπίδες να γκρεμίζονται. Όμως μέσα από τέτοιες επικές αποτυχίες των διάφορων πολιτικών χώρων, μπορούμε να δούμε την ανωριμότητα που επικρατεί στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, την πανταχού παρούσα μεταφυσική, την υποκατάσταση της κριτικής σκέψης με τη δύναμη των προσώπων,των ονομάτων, του μύθου. Οι ίδιες δυνάμεις που πριν από ογδόντα χρόνια ανέδειξαν ανθρώπους-ζογκλέρ, ημιπαράφρονες ή μακιαβελικούς στην κορυφή,εξακολουθούν να λειτουργούν και σήμερα, ακόμα και σε χώρους που διεκδικούν το μονοπώλιο στην προοδευτική-ορθολογική πολιτική αφήγηση. Τραγικό,δε βρίσκετε;<br /></span><br /><br />(πρωτοδημοσιεύτηκε στο <a href="http://blemilo.blogspot.com/2010/12/blog-post_3134.html">Μπλε Μηλο</a>)Harry Peitsinishttp://www.blogger.com/profile/08433415676714110757noreply@blogger.com2