Επίλογος στην ιστορία ενός διαγωνισμού λογοτύπου

Ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε συλλόγου, πολιτικού ή κοινωνικού είναι η εσωστρέφεια. Βέβαια, το να βγεις από τους τοίχους του χώρου που συναθροίζεσαι και να μιλήσεις στην κοινωνία γιαυτά που σ'ενδιαφέρουν κάθε φορά, είναι ένας λόγος. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο προτείνω στον καθένα να προσπαθήσει να πιάσει απλώς κουβέντα στο διπλανό του στο ΜΕΤΡΟ ή σε μια καφετέρια και να τον κάνει να δεχτεί να τον ακούσει. Η δυσκολία αυτή, πρέπει να ήταν γνωστή και στη νέα ηγεσία της ΟΝΝΕΔ. Δεν ήταν μόνο ότι είχε αναδειχθεί μέσα από μια μακρά και επώδυνη διαδικασία αλλά η βαριά ήττα του κόμματος στις εκλογές, καθιστούσε εξαιρετικά δύσκολο στους νεολαίους να βγουν στην κοινωνία και να πολιτικολογήσουν.

Σωστά, λοιπόν, σκέφτηκαν να καταφύγουν στο χώρο του διαδικτύου για να αποσπάσουν την προσοχή των μελών από την εσωστρέφεια "των γραφείων" (όσοι έχουν θητεύσει σε κομματική νεολαία γνωρίζουν τί σημαίνει ο όρος) και να προσελκύσουν την προσοχή του κόσμου. Αυτά που συνέβησαν είναι λίγο πολύ γνωστά και τα λάθη που έκανε η ηγεσία της ΟΝΝΕΔ στη διοργάνωση και διαχείριση του διαγωνισμού έχουν αναλυθεί ad nauseam και δεν είναι αυτά που με ενδιαφέρει να σχολιάσω.

Όπως έγραψα εκείνες τις ημέρες στο twitter , από την ιστορία αυτή, δεν έμαθα κάτι που δεν ήξερα για τις αδυναμίες της ΟΝΝΕΔ. Έμαθα όμως πολλά πράγματα που αγνοούσα ,για αυτούς που πρωταγωνίστησαν στον κανιβαλισμό των διοργανωτών και κάποιων εκ των διαγωνιζομένων και οι οποίοι ποζάρουν ως προοδευτικοί, cool, mainstream και με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, τρομάρα τους.

Καταρχάς, φίλοι της ΟΝΝΕΔ, λογότυπο, σημαίνει ταυτότητα. Χαζεύοντας και μόνο τις προτάσεις που κατατέθηκαν, θα πρέπει να προβληματιστείτε σοβαρά για την εικόνα που έχει η κοινωνία για σας. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη ικανότητα στο σημειολογείν για να διαπιστώσει ότι η εικόνα που έχει ο κόσμος, είναι αυτή του δεξιού, περιθωριακού γκρουπούσκουλου που είναι κολλημένο ακόμα στο μότο της εποχής του ιδρυτή της παράταξης, δηλαδή στο "Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια".

Δεύτερον, το γεγονός ότι είστε τοποθετημένοι στη δεξιά συντήρηση, αποδεικνύεται από τα vintage, αντιδεξιά σύνδρομα που ξυπνησατε μέσα στην καρδούλα και του τελευταίου μετροσέξουαλ indy του διαδικτύου και κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η μεγαλύτερη συμβολή του Logo31. Αν κάτι μάθαμε, είναι ότι η αριστερή συντήρηση ζει και βασιλεύει μέσα στην ελληνική κοινωνία και έχει απλώς μετακομίσει στο διαδίκτυο οπου συνεχίζει να ξεδιπλώνει το κόμπλεξ της, αυτή τη φορά σε πίξελ. Από την άποψη αυτή, τα παιδιά της ΟΝΝΕΔ δεν είναι μόνα, κι έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά και περίτρανα, η σοφία του Ηρακλειτου που έβλεπε όλα τα φαινόμενα ζευγαρωμένα...

Πολύ συχνά μιλούμε για το τέλος των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Προσωπικά είμαι βέβαιη γιαυτό. Δεν πέθαναν μόνο τα υπάρχοντα κόμματα αλλά και για όσους έκαναν καρριέρα μέσα σ'αυτά, οι ετοιμοθάνατοι κομματικοί μηχανισμοί, θα λειτουργήσουν ως η καβαφική πόλη, που θα τους ακολουθεί μέχρι να τους θάψει, κι αυτούς, μαζί της. Όμως και που θα πεθάνουν τα κόμματα, τί; Τί θ'αλλάξει; Τη στιγμή που οι κανίβαλοι του Logo31, ως σύγχρονα ΚΝΑΤ, καταφέρνουν να υποκαταστήσουν το πολιτικό διάλογο ασκώντας απροκάλυπτη βία, τί αξία έχει κάθε θριαμβολογία για το θάνατο των ξοφλημένων συστημικών σχηματισμών; Καμία.

Η Ελλάδα αποκλείεται ν' αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς. Κι αυτό το σύνθημα, που το συνέλαβαν κάποιοι, λίγοι, όταν ήταν μέσα στην ΟΝΝΕΔ για να τους οδηγήσει κι αυτούς, τελικώς, εκτός κομματικού νυμφώνος, είναι θλιβερό που παραμένει αίτημα, είκοσι και βάλε χρόνια από τότε που πρωτοδιατυπώθηκε, δυστυχώς όχι για τον χώρο μέσα στον οποίο διατυπώθηκε...


Η φωτογραφία είναι από το έργο του Bill Viola, The Raft, είναι στιγμιότυπο απο βίντεο και εκτίθεται μαζί με άλλα, εξαιρετικά έργα στο ΕΜΣΤ, στο πλαίσιο της έκθεσης "Τέχνης Πολιτική".

Οι εξομολογήσεις ενός οικονομικού Δολοφόνου. Μια κριτική

Ο J. Perkins είναι μεγάλος θαυμαστής του συγγραφέα Γκράχαμ Γκριν. Αυτό δε φαίνεται μόνο από τη μνεία που του κάνει σε κάποια κεφάλαια του best seller αυτοβιογραφικού του βιβλίου “Confessions of An economic Hitman”. Γίνεται προφανές μέσα από μια απλή ανάγνωση του κειμένου που κάποιες στιγμές, φαντάζει βγαλμένο απ τα μυθιστορήματα του Γκριν. Αν θέλαμε να είμαστε πιο παραστατικοί θα λέγαμε πως το πόνημα του Πέρκινς βρίσκεται στο λογοτεχνικό εκείνο σταυροδρόμι που «ο ήσυχος Αμερικανός» συναντάει τη Ναόμι Κλάιν και το αντικαπιταλιστικό ρεύμα.

Δυστυχώς ο Perkins υποδύεται τον Γκριν και την Κλάιν με μικρή επιτυχία: Θα βρείτε μέσα στο βιβλίο πολιτική, βία, επανάσταση και σεξ. Ακόμα, φιλιππικούς κατά της εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου, και περιγραφές εξωτικών τοποθεσιών, που καταστράφηκαν από τις αδηφάγες Πολυεθνικές. Η γραφή όμως θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη, πιο παραστατική και λογοτεχνίζουσα, πιο μυθιστορηματική και λιγότερο απλοϊκή. Οι δε πολιτικές αναλύσεις, φλύαρες και χιλιακουσμένες , θα σας κουράσουν πολύ πριν φτάσετε στο τέλος του βιβλίου.
Η όλη σημασία και το πολιτικό ενδιαφέρον του έργου δε βρίσκεται βέβαια στις κλισέ αντικαπιταλιστικές κορώνες του συγγραφέα , που καταλαμβάνουν μολαταύτα ένα σοβαρό μέρος του βιβλίου. Αντίθετα, ο λόγος που θα το αγοράσει κανείς είναι για να διαβάσει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: το ημερολόγιο ενός κοστουμαρισμένου γιάπη ο οποίος κατά δήλωση του, πέρασε τη μισή του ζωή προωθώντας τα συμφέροντα της «αυτοκρατορίας» σε βάρος του τρίτου κόσμου: Μιας εταιρειο-κρατικής αυτοκρατορίας που υποχρεώνει τις πτωχές χώρες σε ανελέητο δανεισμό και πλασματικές επενδύσεις.

Δεν πρέπει να είμαστε προκατειλημμένοι ενάντια σε τέτοιες θεωρίες, όλοι εμείς οι φίλοι της ελευθερίας. Μπορεί ο συνταγματικός Φιλελευθερισμός να άνθισε στον αγγλοσαξονικό κόσμο, αλλά τα τελευταία 300 χρόνια έχει χυθεί πολύ νερό στο αφρισμένο κρασί του. Ο Ψυχρός Πόλεμος αναντίρρητα μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε υπομόχλιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού κόσμου. Ο διπολισμός της τρομοκρατικής Ισορροπίας σκλήρυνε τις δομές του αμερικάνικου πολιτεύματος και επέτρεψε την ανάδυση δυνάμεων ευνοϊκών στην ιδέα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Κανένας φιλελεύθερος δε μπορεί να εντυπωσιάζεται από τον περιορισμό των δικαιωμάτων, το πολεμοχαρές κράτος και τις αδικαιολόγητες επεμβάσεις σε τρίτες χώρες. Ο Perkins πάει ακόμα πιο μακριά: εμπνεόμενος από έναν αρκετά αγοραίο αριστερισμό, καταδικάζει τον καπιταλισμό, ως εργαλείο της αμερικανικής αυτοκρατορίας, και γρανάζι σ ένα σύστημα παγκόσμιας εξουσίας ικανό να καταστρέφει οποιονδήποτε σταθεί εμπόδιο στο πέρασμα του. Για να υποστηριχθεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει να προσκομιστούν ισχυρά στοιχεία και τα συμπεράσματα να στηθούν σε ακλόνητες βάσεις.
Υπό αυτήν την έννοια, το βιβλίο είναι μια απογοήτευση. Δε με ενόχλησε τόσο η πλήρης απουσία βιβλιογραφικών δεδομένων προς επίρρωση των ισχυρισμών του συγγραφέα. Ούτε και η έλλειψη οποιασδήποτε μεθόδου διασταύρωσης των γεγονότων, πέρα από το αυτοαναφορικό ύφος και την επίκληση της ιδιότητάς του , ως πρώτης γραμμής οικονομολόγου μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας. Σε τελική ανάλυση, η αυτοαναφορά είναι ο λόγος που αγοράζουμε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο.

Το ενοχλητικό είναι ότι οι αναμνήσεις από ιστορικά γεγονότα και εμπειριες του συγγραφέα μοιάζουν θολές, αποσπασματικές και ατεκμηρίωτες. Τα περιστατικά που αναφέρονται δε συνοδεύονται από κάποιο στοιχειώδες έστω υλικό (από την προσωπική του αρχειοθήκη πχ) που να μας βοηθά στην βαθύτερη κατανόηση του δράματος στο οποίο συμμετείχε. Λάμπει διά της απουσίας του επίσης, και ένα ξεκάθαρο σχήμα αιτίου-αιτιατού για τα επεισόδια που περιγράφει. Η πάγια τακτική του είναι να παρουσιάζει στην αρχή του κεφαλαίου ένα κάπως θολό περιστατικό, πχ μια συνάντηση με κάποιον πολιτικό του τρίτου κόσμου για την προώθηση κάποιας σκοτεινής συμφωνίας. Από το σημείο αυτό όμως, αναλαμβάνει ο σοσιαλιστής κήρυκας να γεμίσει τα κενά. Ο συγγραφέας ξεπουλά πολύ φτηνά το χαρτί της εξομολόγησης για να αναλωθεί, σε σελίδες επί σελίδων, στην αντικαπιταλιστική ρητορική. Εδώ όμως τον προλαβαίνουμε: τα έχουμε ξανακούσει, και μας τα έχουν πει καλύτερα. Οι ανακρίβειες, άλλωστε, δε λείπουν:

Στην Ινδονησία,όπως διηγείται ο Perkins, αμερικάνικες επενδύσεις στο χώρο της ηλεκτρικής ενέργειας υποθηκεύουν το μέλλον ενός λαού με απεριόριστα χρέη. Ο συγγραφέας, κατά δήλωση του, εξαπατά την εκεί κυβέρνηση, παραχαράσσοντας τους αριθμούς και παρουσιάζοντας υπερμεγεθυμένα τα προσδοκώμενα ποσοστά ζήτησης ηλ. ενέργειας (17% ανά έτος) στους ντόπιους αξιωματούχους. Λογικά θα πρέπει να ακολουθήσει μια αναφορά στις (διαλυτικές) συνέπειες του «άχρηστου» έργου στη ζωή των εξαπατημένων κατοίκων , στον πλούτο και την ευημερία της κοινωνίας. Αλίμονο, όμως, δε θα βρείτε καμιά τέτοια λεπτομερή και ακριβή περιγραφή! Αντίθετα, θα συναντήσετε ως επί το πλείστον τη γενικόλογη και φλύαρη καταδίκη του καπιταλισμού, του χρέους του τρίτου κόσμου και της εκμετάλλευσης που «γεννά».

Αυτό μας βάζει σε σκέψεις. Μια σύντομη έρευνα αποκαλύπτει πως τα τελευταία τριάντα χρόνια η ζήτηση ενέργειας στην Ινδονησία ακολούθησε περίπου τα («υπερμεγεθυμένα») ποσοστά που είχε προβλέψει ο Perkins (15% ανά έτος).Μεταξύ 1970-2010 εικοσαπλασιάστηκε το ποσοστό των κοινοτήτων που ηλεκτροδοτούνται στη χώρα. Παράλληλα η παιδική θνησιμότητα και ο αναλφαβητισμός μειώθηκαν κατά 2/3, ενώ το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε κατά 19 χρόνια. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά με την αφήγηση του Perkins και το καταστροφολογικό σενάριο που προωθεί? Ο συγγραφέας δε μας εξηγεί.

Η ιστορία γίνεται πιο ύποπτη όταν μπαίνουμε στα χωράφια της πολιτικής. Καταδικάζοντας τις δικτατορίες,ο Perkins, μας δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου αφοσιωμένου στα δημοκρατικά ιδανικά. Παράδειγμα ηγέτη γι αυτόν υπήρξε ο «ρομαντικός» και ονειροπόλος πατριώτης Omar Torrijos, Πρόεδρος του Παναμά και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -όπως χαρακτηρίζεται από τον Perkins. Μια «μικρή» λεπτομέρεια: ο Torrijos δεν ήταν ποτέ «πρόεδρος του Παναμά». Ήταν «ανώτατος αρχηγός της Παναμέζικης Επανάστασης» , δηλαδή ηγέτης μιας λαϊκιστικής και εθνικιστικής χούντας. Πολλοί αντίπαλοι του φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν ή «εξαφανίστηκαν», με τη διαφθορά να υψώνεται σε δυσθεώρητα ύψη στις μέρες του, κατά τα συνήθως συμβαίνοντα στις τριτοκοσμικές «λαοκρατίες».Ούτε και αυτό αναφέρεται, παρά μόνο σε λίγες σειρές. Ο συγγραφέας δικαιολογεί τη σκανδαλωδώς προνομιακή μεταχείριση των κυβερνητικών υπαλλήλων, ως συνειδητή πολιτική του Torrijos, για να αποκρούσει τις προσπάθειες της CIA να εξαγοράσει τους αξιωματούχους της κυβέρνησης του. Θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε το επιχείρημα της «προληπτικής διαφθοράς», γελοίο?

Αλλά η κριτική μας έχει φυσικά κάποια όρια: Κατά πάσα πιθανότητα ο Perkins όντως εργαζόταν για διαπλεκόμενες πολυεθνικές. Πιθανώς ο ρόλος του να ήταν πιο ασήμαντος απ’ ό,τι πιστεύει, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα βιώματα του, που μας τα παραδίδει από πρώτο χέρι. Λογικό είναι επίσης να γνωρίζει κάποιες από τις βρώμικες διεργασίες που ανακύπτουν όταν το κράτος συγχωνεύεται με τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά το σχήμα (αυτοκρατορία-εταιριοκρατία) που δημιούργησε για να επεξηγήσει τα όσα βίωνε είναι σαθρό, αυτοαναιρούμενο, και ανακριβές. Αντιτίθεται στα γεγονότα, και πάσχει ως προς την επαληθευσιμότητά του.

Στην πραγματικότητα, οι περιγραφές του Perkins ουσιαστικά αποκαλύπτουν τον ύπουλο ρόλο των επεμβατικών κυβερνήσεων που χρησιμοποιούν πολίτες, φυσικά και νομικά πρόσωπα, ως βραχίονες της εξωτερικής του πολιτικής. Το κράτος και οι ομάδες συμφερόντων που το ελέγχουν είναι υπεύθυνο για τα σκάνδαλα της εξωτερικής πολιτικής, για τα σκάνδαλα κάθε «δημόσιας» πολιτικής που υλοποιείται με γνώμονα το «κοινό καλό». Αλλά αυτό το ξέραμε ήδη. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι στοιχεία ικανά να ξεσκεπάσουν τις άρρωστες δομές της κρατικής εξουσίας. Ε λοιπόν, σ αυτόν τον τομέα το έργο του Perkins πάσχει. Αντίθετα, θεωρώ πως έχουμε πολύ περισσότερα να περιμένουμε από ανεξάρτητους φορείς απελευθέρωσης κυβερνητικών δεδομένων, όπως το wikileaks, που απλά βγάζουν την αλήθεια σε δημόσια χρήση, ασχολίαστη, αντί να τη μετατρέπουν σε κακογραμμένο μπεστ-σέλλερ και παρωδία πολιτικής αγκιτάτσιας.

Ο Στ.Κούλογλου στην εισαγωγή του βιβλίου αναρωτιέται γιατί η «αυτοκρατορία» δεν άπλωσε ακόμα το μακρύ , φονικό της χέρι στον Perkins, και δείχνει κάπως έκπληκτος όταν τον συναντάει, άνετο στη βίλλα του, όπου μάλιστα ζει ανενόχλητος,χωρίς κανένα μέσο προφύλαξης. Εμείς λέμε πως δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η μεγαλόψυχη αντιμετώπιση που επιφύλαξαν στον Perkins οι κύκλοι των “επιτελείων”. Αντιπαραβάλετε τον Perkins με την περίπτωση του Bradley Manning, (που αμφιβάλλω αν θα ξαναδεί στο προσεχές μέλλον το φως της μέρας) και θα καταλάβετε πολλά για την πολιτική αξία (ή καλύτερα, απαξία) της Εξομολόγησης ενός Οικονομικού δολοφόνου.

Η Δύναμη της καινοτομίας στην ελεύθερη αγορά

Από την στιγμή που σώθηκαν οι Χιλιανοί μεταλλωρύχοι υπάρχει μια πληθώρα άρθρων για το θέμα. Λόγω της επιτυχημένης διάσωσης(σύμφωνα με όλα τα κριτήρια) τα άρθρα τείνουν να έχουν μια αισιόδοξη χροιά. Τα περισσότερα κάνουν παρομοιώσεις και περιγράφουν την επιχείρηση διάσωσης, άλλα για τα σχέδια των διασωθέντων, δεν υπάρχει πτυχή που να μην καλύφθηκε εντελώς. Ένα editorial(Capitalism Saved the miners) όμως στην Wall street journal,την πιο φιλική εφημερίδα για το διεθνές εμπόριο και τον καπιταλισμό, έχει γίνει αφορμή για έναν νέο κύκλο αντιπαράθεσης

Ο Καπιταλισμός έσωσε ή έθαψε τους μεταλλωρύχους?

Οι οπαδοί του κρατισμού έχουν κάποια βάσιμα επιχειρήματα Πρώτον και κυριότερο το ορυχείο(που όντως είχε προβλήματα ασφάλειας) ενώ ανήκε στο κράτος το διαχειρίζονταν μια ιδιωτική εταιρεία. Δεύτερον η προσπάθεια διάσωσης οργανώθηκε από τον πρόεδρό της Χιλής και το επιτελείο του. Η χρηματοδότηση της διάσωσης την επιμερίστηκε η κρατική εταιρεία CodelCo( η κρατική εταιρεία εξόρυξης χαλκού). Σε γενικές γραμμές, καπιταλισμός δημιουργεί πρόβλημα- κυβερνήτη λύνει πρόβλημα.

Το πρώτο επιχείρημα(και πιο αξιόλογο)ότι οι ιδιωτικές εταιρείες θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό του κέρδους(ζώες και ασφάλεια) χάνει το δάσος κοιτώντας το δένδρο. Σύμφωνα με την παραπάνω δήλωση κάποιος θα θεωρεί ότι τα ιδιωτικά ορυχεία είναι πιο ασφαλή από τα ορυχεία που δρουν υπό σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό, μαρξιστικό ή/και κρατικό έλεγχο Τα στοιχεία δυστυχώς δείχνουν ότι η παραπάνω δήλωση είναι λανθασμένη Τα ορυχεία σε Κίνα και σε χώρες της Αφρικής έχουν φρικτά αποτελέσματα Μόνο στην Κίνα το 2006 πέθαναν 4,750 άνθρωποι σε ορυχεία. Αντιθέτως ο ελεύθερο ανταγωνισμός(καθώς και το χρηματιστήριο) αναγκάζει τις μεγάλες εταιρείες να μην αδιαφορούν για την ασφάλεια των ανθρώπων τους.

Οι μεγάλες εταιρίες(BHP Billiton, Anglo-American, Barrick, Codelco, Collahuasi, Freeport) που ασχολούνται στην Χιλή δεν τολμούν να πιαστούν αδιάβαστοι. Ένα ατύχημα μπορεί να σημαίνει εάν όχι το κλείσιμο της εταιρείας, το κλείσιμο του ορυχείο. Οι μικρές εταιρίες είναι αυτές που προσπαθούν να περιορίσουν τα έξοδα και τις επενδύσεις σε κανόνες και εξοπλισμό για ασφάλεια. Η πείνα για κέρδος οδηγεί τους μάνατζερς και ιδιοκτήτες να κυνηγάνε υψηλή παραγωγή αντί υψηλή ασφάλεια. Εδώ δεν φταίει ο Καπιταλισμός αλλά η κυβερνήτη που δεν έκανε σωστή επίβλεψη και άφησε το ορυχείο να λειτουργεί χωρίς τις σωστές προ διαγραφές. Δεν φταίει η αγορά, αλλά η ελλιπής επίβλεψη

Ο πρόεδρος της Χιλής(που βγήκε ενισχυμένος ύστερα από την διάσωση), ανήκει στον κεντροδεξιό χώρο και είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας Ένας επαγγελματίας πολιτικός πιθανόν να μην προσπαθούσε να σώσει τους μεταλλωρύχους, μια αποτυχημένη διάσωση θα είχε και πολιτικό κόστος. Ο Κ. Πινέρα όμως γνωρίζει ότι κάθε επιλογή έχει ρίσκο, κίνδυνο και ανάλογη ανταμοιβή. Σε άλλες χώρες θα αδιαφορούσαν εντελώς για τους μεταλλωρύχους Φαντάζεστε τον Στάλιν(τον ήρωα των κομμουνιστών) να ηγείται μιας τέτοιας προσπάθειας? Άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα καταλαβαίνουν το νόημα της προσπάθειας.

Η χρηματοδότηση της προσπάθειας διάσωσης κόστισε(σύμφωνα με δημοσιεύματα στον τύπο) 15 εκ. δολάρια, τα μισά αυτά καλύφθηκαν από δωρεές. Ναι όντως οργανώθηκε από το κράτος της Χιλής αλλά ήταν μια παγκόσμια προσπάθεια. Μια προσπάθεια που δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την συμμετοχή και τις καινοτομίες του ιδιωτικού τομέα....

Καταρχάς το τρυπάνι που έσωσε τους μεταλλωρύχους ανήκει σε μια ιδιωτική εταιρεία με 74 υπαλλήλους από την Pennsylvania. Χωρίς αυτό το τρυπάνι πολύ πιθανό οι μεταλλωρύχοι να βρίσκονταν ακόμη 700 μέτρα κάτω από το έδαφος. Το Center Rock Drill(που δεν είναι κανένα φοβερό gadget σαν το iphone) είναι ένα ειδικό τρυπάνι που σχεδιάσθηκε από μια μικρή εταιρεία για να βγάλουν κέρδος. Η καινοτομία τους σκοπό είχε το κέρδος και όχι κάποιο απώτερο σκοπό. Για να υπάρχει κέρδος πρέπει να υπάρχει καινοτομία.

Αυτή η δυναμικότητα, κέρδος= καινοτομία, ήταν διάχυτη στο ορυχείο. Το καλώδιο υψηλής ανεκτικότητας που βρισκόταν πάνω στον τροχό του απλού γεωτρύπανου ήταν από την Γερμανία. Η Ιαπωνία εφοδίασε το σούπερ ευέλικτο καλώδιο οπτικών ινών που επέτρεπε τους μεταλλωρύχους να επικοινωνούν με την επιφάνεια. Η κορεάτικη Samsung συνέφερε ένα κινητό με το ενσωματωμένο προβολέα Μια άλλη Αμερικάνικη εταιρεία δώρισε κάλτσες με ειδικές ίνες που σκότωνα βακτήρια των ποδιών και ελαχιστοποιούσαν δυσωδίες και κινδύνους για μολύνσεις. Κανένα προφανώς δεν γνώριζε τα παραπάνω προ Ιόντα παρά μόνο αυτοί που πραγματικά τα χρειαζόντουσαν

Η μαγεία του καπιταλισμού είναι αυτή. Σε μια ανοικτή οικονομία θα βρίσκεται μια εταιρεία(μεγάλη-μικρή) που θα καινοτομεί στον κλάδος περισσότερο από τον ανταγωνισμό για να καλύψει μια μικρή ή μεγάλη ανάγκη. Η καινοτομία αυτή, εάν χρήσιμη, θα επιφέρει κέρδος. Το κέρδος θα χρησιμοποιηθεί σε νέες καινοτομίες , αλλιώς κάποιος ανταγωνιστής θα βγει στην αγορά με καλύτερα προϊον/υπηρεσία. Ο μέσος άνθρωπός δεν αντιλαμβάνεται την παραπάνω διεργασία. Αυτή η συνεχόμενη μάχη για καινοτομία και κέρδος δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας(όχι στο δημόσιο για βολεμένους), πλούτο και καλύτερο επίπεδο ζωής.

Χωρίς το σύστημα του καπιταλισμού και ελεύθερης αγοράς να πιέζουν, χωρίς τις βελτιώσεις που γίνονται ανά χρόνο πολύ πιθανόν οι μεταλλωρύχοι να είχαν πεθάνει. Χωρίς το σύστημα του καπιταλισμού ο κόσμος δεν θα ήταν όπως τον ξέρουμε και τα καταναλωτικά προϊόντα που ο μέσος άνθρωπος θεωρεί ως δεδομένα(κινητό, τηλεόραση, υπολογιστής, φάρμακα) να υπάρχουν μόνο στις τεχνολογικές ουτοπίες του Stanley Kubrick.

Κλείνοντας πρέπει να δοθούν εύσημα στην Χιλή που έδειξε σε όλο τον κόσμο πόσο έχει προχωρήσει σαν χώρα. Η αντίδραση όλων των φορέων ήταν ώριμη και στωική. Στην Χιλή δεν βγήκε το αντίστοιχό ΠΑΜΕ και το σινάφι του να κατακρίνουν τον μπαμπούλα του καπιταλισμού Η κυβερνήτη με τις πράξεις απέδειξε ότι μπορεί να συντονίσει μεγάλα και σημαντικά πρότζεκτ αμέσως και να μην κωλυσιεργεί για να αποφύγει δύσκολες αποφάσεις ή να υπολογίζει πολιτικό κόστος. Η διάσωσή των χιλιανών είναι ένα έξτρα αστέρι στον δρόμο της Χιλής προς την ανάπτυξη.

Σχετικά με την "Κάρτα του Πολίτη"

Τις τελευταίες ημέρες η Ελληνική κυβέρνηση έχει αρχίσει μία ελεγχόμενη διαρροή πληροφοριών σχετικά με την δημιουργία μιας "κάρτας του πολίτη", προκειμένου να καταπολεμήσει την παραοικονομία και να περιορίσει τις διαρροές των ασφαλιστικών ταμείων. Καθώς το νομοσχέδιο δεν έχει ακόμα τεθεί προς δημόσια διαβούλευση και επειδή οι μέχρι σήμερα αντιδράσεις κυμαίνονται από γραφικές έως ασυνεπείς, θα ήταν ίσως σκόπιμο να τεθούν κάποιες επιφυλάξεις επί της αρχής, προσανατολισμένες τόσο στην αποτελεσματικότητα του μέτρου, όσο στην παραβίαση της ατομικής σφαίρας ελευθερίας.

Πέρα από το αν η κάρτα αυτή αντικαταστήσει το αστυνομικό δελτίο ταυτότητας ή αν θα κυκλοφορούν παράλληλα, το μόνο σίγουρο είναι πως η υποχρεωτική χρήση ενός δημοσίου εγγράφου και η καταχώρηση ιδιωτικών συναλλαγών σε μία ηλεκτρονική βάση δεδομένων, παρέχουν στον διαχειριστή της βάσης πολλαπλές δυνατότητες ελέγχου. Ενδεικτικά αναφέρονται η παρακολούθηση των καταναλωτικών συνηθειών των πολιτών, η συγκεντρωτική επισκόπηση ευαίσθητων προσωπικών τους δεδομένων, ο εντοπισμός της γεωγραφικής τους θέσης ανά την επικράτεια κ.α.

Πρόσφατη είναι άλλωστε η βρετανική περιπέτεια, όπου μία συντονισμένη και σε βάθος χρόνου εναντίωση στην έκδοση βιομετρικών ταυτοτήτων απέτρεψε την μετατροπή της ιστορικής κοιτίδας του φιλελευθερισμού σε καχεκτική κοινωνία επιτήρησης. Εκεί, το βασικό επιχείρημα της βρετανικής κυβέρνησης υπήρξε η καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ με την σειρά της υποστήριζε πως με τις ταυτότητες θα έλεγχε την παράνομη μετανάστευση, ενώ οι καθ' ημάς κυβερνώντες επικαλούνται κατά βάση δημοσιονομικούς λόγους και λόγους διευκόλυνσης του πολίτη στις συναλλαγές του με το κράτος.

Ανεξάρτητα πάντως από την αιτιολόγηση, η δημιουργία μίας εκτεταμένης βάσης προσωπικών δεδομένων αναμένεται να αποτελέσει νόμο του κράτους, αναπτύσσοντας καθολική ισχύ. Πρόκειται για ένα εγχείρημα, το οποίο ανεξαρτήτως προθέσεων θέτει τις τεχνολογικές υποδομές ενός μηχανισμού παρακολούθησης ανατολικογερμανικού τύπου. Το ενδεχόμενο αυτό φαντάζει σήμερα κάπως απόμακρο, κανένας όμως δεν μπορεί να αποκλείσει την μελλοντική έλευση μιας πολιτικής ηγεσίας, η οποία δεν θα διστάσει να κάνει χρήση του μέσου προς εξυπηρέτηση λιγότερο ευγενών σκοπών. Πολύ περισσότερο όμως, κανένας δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί στο εγγύτερο μέλλον πως τα δεδομένα αυτά θα παραμείνουν απροσπέλαστα σε τρίτους, εργοδότες, διαφημιστικές εταιρίες ή και άτομα του κοινού ποινικού δικαίου.

Πράγματι, η δυνατότητα άμεσης πρόσβασης και διαχείρισης μιας εκτεταμένης βάσης δεδομένων παρακάμπτει τις δικονομικές εγγυήσεις προστασίας που διέπουν άλλα ατομικά δικαιώματα και καθιστά την έκδοση εισαγγελικού εντάλματος περιττή. Απέναντι σε έναν τόσο ασφυκτικό μηχανισμό επιτήρησης ο πολίτης δεν θα μπορεί παρά να αντιτάξει την προστασία μίας ανεξάρτητης αρχής, η οποία όμως χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά περιορισμένα μέσα ελέγχου των κρατικών αυθαιρεσιών. Ασφαλέστερη καίτοι ακριβότερη λύση για τον καταναλωτή, η δημιουργία μιας παράλληλης μαύρης αγοράς, από την οποία θα προμηθεύεται "ακάθαρτα" εμπορεύματα όπως φάρμακα, αλκοόλ, είδη καπνιστή, προϊόντα διάνοιας και πολλά άλλα, για τα οποία η καταγραφή ίχνους δεν είναι επιθυμητή.

Το αγαθό των προθέσεων όσων τάσσονται υπέρ ενός συστήματος καταγραφής προσωπικών δεδομένων αμφισβητείται δύσκολα. Αν για κάτι μπορούμε να κατηγορήσουμε σήμερα τον κρατικό μηχανισμό, αυτό είναι η παροιμιώδης του ανεπάρκεια και όχι η κρυφία του πρόθεση να μας αφελληνίσει ή να μας καταστήσει υποχείρια ξένων κέντρων εξουσίας. Η ασφάλεια και η πάταξη της φοροδιαφυγής άλλως τε αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία κάθε ανεπτυγμένης χώρας. Τα πιθανά όμως οφέλη από έναν μηχανισμό παρακολούθησης της ιδιωτικής μας ζωής ωχριούν μπροστά στις επιπτώσεις που αυτός θα έχει τόσο στην ελευθερία όσο και στην προσωπική ασφάλεια του καθένα από μας. Ας προβληματιστούμε λοιπόν, προτού βρεθούμε για ακόμα μία φορά προ τετελεσμένων.

H συνένοχη κοινωνία

Νέος, ωραίος και απόφοιτος Ελληνικού Πανεπιστημίου. Σχολή; Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ψυχολόγος. Θεολόγος. Μουσικολόγος. 3η ή 4η ή 5η επιλογή στο μηχανογραφικό.Παρουσιάστηκε γιατί πέρασε. Έβγαλε πάσο και βιβλιάριο σπουδών και έζησε τέσσερα υπέροχα φοιτητικά χρόνια, διαβάζοντας τα sos , πίνοντας καφέ στα κυλικεία και πολιτικολογώντας ανελέητα. Ορκίστηκε περήφανα, με φόντο μια συγκινημένη μαμά και την τσακαλοπαρέα που φώναζε συνθήματα. Και ύστερα, ήρθε η ώρα να σταθεί στα πόδια του.

Τα χαστούκια δεν άργησαν να έρθουν διαδοχικά. Γραφείο δικό του δεν το τολμούσε, είχε μάθει απ την οικογένεια να μη ρισκάρει, γιατί , ποιος ξέρει; Μπορεί και να χάσει! Ιδιωτικός υπάλληλος στον τομέα του; Ας γελάσουμε. Εταιρίες ψυχολόγων; Think tanks θεολογίας; Ιδιωτικά ωδεία; Αυτά γίνονται σε ξένες χώρες, εδώ ειναι Ελλάδα. Δεν το χε σκεφτεί έτσι όταν περίμενε στην ουρά της γραμματείας για να γραφτεί στη σχολή του. Για την ακρίβεια δεν είχε σκεφτεί τίποτα. Του αρκούσε που «πέρασε».

Έτσι στην ανεργία. Κάρτούλα. Ουρά. Κλάψα και γκρίνια. Κι υστερα έληξε η αναβολή του κι ήρθε ο στρατός. Η μάνα του στα τηλέφωνα, παρακάλια σε βουλευτάδες, ξεροστάλιασμα έξω απ τα γραφεία. Μια καλή μετάθεση και αντάλλαγμα η ψήφος (7 σταυρούς είχε πίσω του, με τ αδέρφια και τη θεια του,όχι παίζουμε). Κι όταν τέλειωσε το φανταρικό, τότε μια απ τα ίδια. Συστάσεις από υποψηφίους βουλευτές, κομματάρχες και τοπάρχες. Τηλέφωνα σε παλιούς γνωστούς. Γλύψιμο και δημόσιες σχέσεις. Ένας γνωστός απ το χωριό, σύμβαση στην κοινότητα, ειδικότητα «χειριστής h/y».Καμία σχέση με το αντικείμενο, καμιά εξειδίκευση, καμιά γνώση ,αλλά με λίγο σπρώξιμο μπορούσε να κολλήσει στο γραφείο για τα καλά, αν μόνο του μετέτρεπαν τη σύμβαση σε αορίστου..

Κι έτσι στα 40 του, γραφιάς στο δημαρχείο, έχοντας πίσω του μια εκπαίδευση που κόστισε 5-10 χιλιάδες ευρώ στον φορολογούμενο, και την οποία ποτέ δεν αξιοποίησε για κάτι δημιουργικό. Έχοντας μπροστά του μια καριέρα ανοησίας που θα μπορούσε να την ακολουθήσει ο οποιοσδήποτε, με τα μισά λεφτά. Έχοντας από πάνω του βουλευτάδες, υπουργούς και δημάρχους που ψήφιζε για το καλό της τσέπης του, από μικρό παιδί.

Πολλαπλασιάστε το επί 10 εκατομμύρια. Το γινώμενο δε σας κάνει μια κρίση; Ή μάλλον, σας κάνει μόνο μία;

Ο Ιδιότυπος Συντηρητισμός του WIlliam F. Buckley

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, ιδρυτής του National Review και σύμβουλος του Barry Goldwater και του Ronald Reagan, o William Buckley υπήρξε για παραπάνω από μισό αιώνα μία από τις εμβληματικές μορφές της συντηρητικής διανόησης στις ΗΠΑ (και όμως εκεί υπάρχει και αυτό το είδος της διανόησης...) Απόφοιτος του Yale όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες, ιστορία και οικονομικά, κατάφερε να διακριθεί για την ικανότητα του στους αγώνες debate του πανεπιστημίου. Ο Buckley μέσα από τις σελίδες του Νational Review αλλά και από το εβδομαδιαίο τηλεοπτικό talk show του στο PBS υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς, άσκησε δριμεία κριτική στον αντισημιτισμό που υπέβοσκε σε τάσεις του ρεπουμπλικανικού κόμματος και (στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του) υποστήριξε τον αγώνα των Αφροαμερικανών για πολιτικά δικαιώματα. Ακόμη τάχθηκε εναντίον της απαγορευτικής πολιτικής στο θέμα των ναρκωτικών ενώ στηλίτευσε την μεσσιανική αντίληψη που διέκρινε τους νεοσυντηρητικούς στην εξωτερική πολιτική.

Ιστορικές θεωρούνται ορισμένες από τις αντιπαραθέσεις που είχε ο Buckley με αριστερούς διανοούμενους όπως ο Noam Chomsky και ο Gore Vidal. Σε μία από αυτές όταν ο Gore Vidal χαρακτήρισε τον Buckley κρύπτο-ναζί, o τελευταίος αποκαλώντας τον ''αδερφή'' απείλησε ότι θα τον χτυπήσει στο πρόσωπο. Τις περισσότερες φορές όμως ο Buckley διατηρώντας τη παροιμιώδη ψυχραιμία του και με όπλο το φλεγματικό του χιούμορ κατάφερνε να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Η κριτική
Στη διάρκεια της καριέρας του δέχθηκε σκληρή κριτική από πολλές πλευρές. Ο Βuckley στην αρχή της δημοσιογραφική του καριέρας υποστήριξε τον Μακαρθισμό και αντιτάχθηκε αρχικώς στο νόμο για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Επιπλέον συμμετείχε σε debates εναντίον της θεωρίας της εξέλιξης και υπέρ του ''ευφυή σχεδιασμού'' (intelligent design)

Σε κάθε περίπτωση ο William Buckley διαδραμάτισε με το έργο και τη δράση του πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμφισβήτηση του σοσιαλδημοκρατικού consensus που κυριαρχούσε στην Αμερική αλλά και σε όλό τον δυτικό κόσμο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 προετοιμάζοντας το έδαφος για την πολιτική κυριαρχία του Reagan. Επιβεβαίωσε έτσι για μια ακόμη φορά αυτό που πρώτος ένας αριστερός-ο Γκράμσι-διαπίστωσε, ότι για να κερδίσεις στον πολιτικό στίβο πρέπει πρώτα να κερδίσεις τη μάχη των ιδεών.