Πώς μερικά clicks οδηγούν σε πλούτο..

"Nobody in the right frame of mind will ever pay for online Junk" ήταν τα λόγια του διευθυντή, στην Ιαπωνέζικη εταιρεία που δούλευα, μετά το τέλος μια 40 λεπτής παρουσίασης Ο σκοπός της παρουσίασης ήταν να πείσει η ομάδα μας και να επενδύσει(αποχωριστεί ένα σημαντικό κεφάλαιο) στα προϊόντα και υπηρεσίες που υποσχόταν το ντουέτο των νεαρών προγραμματιστών Το προϊόν ήταν απλό: μικρά παιχνίδια τα οποία ήταν τζάμπα για το κοινό, αλλά η απόκτηση "άυλων-αγαθών" είχε κάποιο χρηματικό κόστος. Η επένδυση δεν έγινε ποτέ. Ο χαμένος της υπόθεσης? Ας υποθέσουμε ότι δεν ήταν το ντουέτο Οι νεαροί αγοράστηκαν από άλλο fund και έβγαλαν κέρδη και για τον εαυτό τους, αλλά και για τους μετόχους τους.

Όσοι ασχολούνται με τον χώρο του gaming γνωρίζουν την Electronic Arts, την μεγαλύτερη εκδότρια(μέχρι το 2008 - η συγχώνευση της Activision-Vivendi δημιούργησε μεγαλύτερο κολοσσό) παραδοσιακών(PC and console games). Ελάχιστοι γνωρίζουν την Zynga, αλλά σχεδόν όλοι έχουν ακούσει για τα προϊοντα της. Το όνομα MafiaWars, farmville και αρκετά άλλα είναι τα δημιουργήματα της Zynga. Η χρηματιστηριακή της αξία ΕΑ(electronic Arts) υπολείπεται της αντίστοιχης Zynga(σύμφωνα με την SharePost). Συγκεκριμένα η Zynga　υπολογίζεται ότι "αξίζει" $5.51 δις δολάρια

Η Zynga δημιουργήθηκε πριν 4 χρόνια, έχει 210 εκατομμύρια χρήστες ενεργούς ανά μήνα(μόνο στο facebook). Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος αυτό, το World of Warcraft, το μεγαλύτερο μαζικό παιχνίδι έχει 9 εκατομμύρια χρήστες. Η Zynga έχει 1200 εργαζομένους(όπου οι 600 βρίσκονται στην εταιρεία λιγότερο από έναν χρόνο). Τυχαίνει και έχω γνωστούς που δουλεύουν στην Zynga και μου έχουν εκμυστηρευθεί στοιχεία που θα ζήλευε ακόμη και η Goldman Sachs. Το σημαντικό είναι έαν το social gaming　είναι το μέλλον ή απλώς ένα είναι μια μόδα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει ξαφνικά. Η μόδα όπου παιχνίδια ήταν δωρεάν αλλά η εξέλιξή τους απαιτεί αποχώρηση πραγματικών χρημάτων ξεκίνησε από την Νότιο Κορέα το 2003 με παιχνίδια racing　όπου οι παίκτες για να αποκτήσουν καλύτερα αμάξια ή αλλά ευχέρειες έπρεπε να αγοράσουν κάποια virtual goods.

Για να καταλάβει ο χρήστης πόσο μεγάλο είναι το κοινό της zynga, 360 εκατομμύρια χρήστες(facebook, MySpace και iOS συσκευές), δηλαδή το σύνολο των ψηφορών που ψήφισαν στις τελευταίες 3 αμερικάνικες εκλογές δεν ξεπερνά τους χρήστες της Zynga.　Παρόλο που σαν επιχειρηματίας και σαν αναλυτής θαυμάζω την Zynga, Playdom και την Playfish(εταιρίες που ασχολούνται με social gaming) αρκετοί gamers(me included) καθώς και προγραμματιστές κατηγορούν τους μηχανισμούς των free-to-play games.　Τα πιο πετυχημένα "κοινωνικά παιχνίδια" έχουν χρησιμοποιήσει πολύ απλό τρόπο λειτουργία που δεν προωθεί ούτε την στρατηγική ούτε ικανότητα, παρα μόνο την αλληλεπίδραση με το παιχνίδι. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω τα "δωρεάν" παιχνίδια είναι μεν δωρεάν, αλλά περιέχουν και το φαινόμενο του microtransaction,　όπου ο χρήστης θα πρέπει να ξοδέψει πραγματικά χρήματα για να αποκτήσει ένα "καλύτερο" αντικείμενο.

Οι παίκτες μπορούν ακόμα να απολαύουν αμοιβές με το να καλούν τους φίλους τους να παίξουν το ίδιο παιχνίδι(τώρα καταλάβατε γιατί κάποιοι φίλοι σπαμμάρουν συνεχώς invitations). Φυσικά κάθε νέος χρήστης σημαίνει και νέος δυνητικός πελάτης για microstransaction. Οι Συναλλαγές όμως δεν είναι πάντα "micro". Στην GDC( Game Developers Conference) το 2009 ο Sebastian De Halleux παραδέχθηκε ότι το πιο διάσημο(διαβάστε αγορασμένο) αντικείμενο ήταν ένας καναπές σε σχήμα στόματος που κόστιζε $40 δολάρια

GDC Online 2009: Playfish Keynote from Paul Jung on Vimeo.

Εξάρτηση ή Εκμετάλλευση?

Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την(εμπορική) επιτυχία που έχει το πλαίσιο του "κοινωνικού παιχνιδιού", αυτό το πλαίσιο έχει γίνει κεντρικό θέμα αντιπαράθεσης σε κάθε γωνία του κλάδου, από τον μέσο gamer　μέχρι και τους ανεξάρτητους κατασκευαστές. Τα κοινωνικά παιχνίδια έχουν μια ροπή προς τον εθισμό και με τους μηχανισμού τους κρατούν τον χρήστη "engaged". Τα παιχνίδια αυτά έχουν στηθεί ώστε οι παίχτες να ξεγελιούνται ώστε να ξοδεύουν χρήματα σε πράγματα που δεν κάνουν εντελώς τίποτα! Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σε πράγματα τα οποία είναι addicting καισε άλλα που είναι compelling.　Σε μιαπροσφατή podcast του ο Εdmund Mcmillen（δημιουργός του braid) ήταν ιδιαίτερος καυστικός. Παρωμοίασε το Crack　με τα ¨κοινωνικά παιχνίδια". Υποστήριξε ότι οι καλοί προγραμματιστές θέλουν να φτιάξουν μια καλή εμπειρία για τον χρήστη όπου ο χρήστης θα ευχαριστηθεί και θα εντυπωσιαστεί. Υποστήριξε ότι μια δραστηριότητα γίνεται καλή όταν μπορεί κάποιος να πάει και να περηφανεύεται στους φίλους του για το κατόρθωμα του. Δηλαδή

Κάθε δραστηριότητα πρέπει να σε κάνει να νιώθεις καλά, και να θέλεις να το μοιραστείς. Το κρακ έχει πλακά, αλλά κανένας δεν πάει να υπερηφανεύεται στους φίλους του ότι έχει εθισμό στο κρακ. Το να τρέχει κάποιος είναι καλό. Δείτε την αντίθεση, μόλις έτρεξα έναν μαραθώνια και γίνομαι καλύτερος. Και τώρα - έκανα κρακ για μια εβδομάδα και θέλω ακόμη περισσότερο.

Υπάρχουν και παραδοσιακά παιχνίδια που είναι εθιστικά(WOW,Football manager, Civilization, Sims). Τα πιο εθιστικά παιχνίδια είναι αυτά που δεν έχουν ξεκάθαρη αρχή και τέλος. Τα πιο πολλά παιχνίδια έχουν μια συγκεκριμένη ιστορία και έναν σκοπό. Όταν τα παιχνίδια είναι πιο "ελεύθερα" τόσο πιο ελεύθερη γίνεται και η ενασχόλησή μαζί τους. Συγκεκριμένα το Farmville, το πιο πετυχημένο παιχνίδι απαιτεί στην αρχή ελάχιστη προσπάθεια(όπου προσπάθεια διαβάστε χρόνο), αλλά όσο ο χρήστης αναπτύσσει το χωράφι του, τόσο πιο πολύ χρόνο πρέπει να αφιερώσει για να συνεχίσει. Φυσικά η έξυπνη Zynga δίνει την επιλογή στον χρήστη να πληρώσει για την φροντίδα του χωραφιού του. Η Zynga έχει στηρίξει όλη την τακτική της σε έρευνες που είχαν σε χρήστες τον Tamagotchi(ποίος τα θυμάται αυτά πάλι?)


Ο Ian bogost（αναπληρωτής καθηγητής στο Georgia Tech) είναι από τους μεγαλύτερους κριτές των παιχνιδίων που προωθούν το κλικαρισμά χωρίς νόημα. Το άρθρο του στο οποίο κριτικάρει τα παιχνίδια facebook（ετσι τα αποκαλεί) ήταν η εμπνεύση για το παρών κείμενο. Για να γελιοποιήσει αυτά τα παιχνίδια έφτιαξε το Cow CLicker

Cow Clicker is a Facebook game about Facebook games. It's partly a satire, and partly a playable theory of today's social games, and partly an earnest example of that genre.
You get a cow. You can click on it. In six hours, you can click it again. Clicking earns you clicks. You can buy custom "premium" cows through micropayments (the Cow Clicker currency is called "mooney"), and you can buy your way out of the time delay by spending it. You can publish feed stories about clicking your cow, and you can click friends' cow clicks in their feed stories. Cow Clicker is Facebook games distilled to their essence.

Το εν λόγω παιχνίδι δίνει στον παίχτη μια αγελάδα όπου επιτρέπεται να την κλικάρουν μια φορά κάθε 6 ώρες. Αγοράζοντας(μέσω microtransaction) τα Mooney（το μέσο συναλλαγών του παιχνιδιού, οι παίκτες μπορούν να κλικάρουν περισσότερο την αγελάδα τους ή να την "αναβαθμίσουν" φυσικά με το αναλογό τίμημα. Εάν ο χρήστης μπορεί να καλέσει τους φίλους του να παίξουν το παιχνίδι μπορούν να μοιραστούν κλικς και να αποκτήσουν βραβεία πιο γήγορα. Οι πιο πολλοί χρήστες φυσικά δεν ξοδεύουν μια σε αυτά τα παιχνίδια. Που οφείλετε ο τζίρος τότε?

Ακόμη και στα κοινωνικά παιχνίδια ισχύει ο νόμος του Pareto, αλλά σε μεγαλύτερη ισχύ. 90% των πωλήσεων αντιστοιχεί στο 10% των χρηστών. Αυτό αναγκάζει τους προγραμματιστές να ακολουθούν μοντέλα που εκμεταλλεύτε αυτό το 10%. Σύμφωνα με τον Bogost　το παραπάνω ισχύει σε κλάδους που είτε είναι ηθικά αμφιλεγόμενοι κλάδοι - αλκοόλ, τζόγος που παρουσιάζεται μεγάλη συγκέντρωση πελατών. Η Εύκολη λύση είναι να υποθέσουμε ότι οι χρήστες είναι ώριμοι και υπεύθυνοι των πράξεων τους.

Σαν παραδοσιακός gamer　μπορώ να παραδεχτώ ότι έξυπνα παιχνίδια ή δύσκολα παιχνίδια μου δίνουν μια ευχαρίστηση όταν εκπληρώνω τις δοκιμασίες που περιέχουν. Τα κοινωνικά παιχνίδια προωθούν επαναληπτικές διεργασίες, βαρετών αποστολών με αποτέλεσμα να μειώνουν την ευχαρίστηση του χρήστη. Τα παιχνίδια σαν κλάδος είναι 4 φορές μεγαλύτερος από τον κλάδο των ταινιών. Είναι κρίμα αυτό ο κλάδος να μετατραπεί σε ένα συνονθύλευμα άμυαλων κλικς.

Ποίο είναι το μέλλον? Στην αρχή στο facebook　υπήρχαν apps όπου πλήρωνες για να κάνεις ποστ εμετού(στην κυριολεξία) στο τοίχο των φίλων σου. Με αυτό το σκεπτικό τα facebook games έχουν προχωρήσει αρκετά. Κλείνοντας να θυμίσω ότι αρκετές φορές στην ιστορία μπερδεύεται η πραγματική καινοτομία με την μόδα της στιγμής. Εάν τα κοινωνικά παιχνίδια έχουν μέλλον αυτό θα εξαρτηθεί από αυτά και τους προγραμματιστές τους. Εάν συνεχίσουν να προωθούν έναν τρόπο παιχνιδιού όπου η πρόοδος απαιτεί όλο και περισσότερη ενασχόληση και καθόλου ενασχόληση τότε το ενδιαφέρον του κόσμου θα μειωθεί(καθώς και τα κέρδη τους). Από την άλλη εάν φτιάξουν παιχνίδια όπου οι χρήστες μπορούν να τα μοιραστούν με τους φίλους τους και οι ικανότητες θα καθορίζουν τον νικητή ή την εξέλιξη, θα είναι ωφέλιμη για τον κλάδο και για τους χρήστες. Τελειώνοντας, κανένας δεν θυμάται τα ψηφιακά ζωάκια ή την φοβερή δήλωση στελέχους της Bandai ότι σε κάθε σπίτι θα βρίσκεται ένα Tamagotchi...

Ομπάμα ο Πολέμαρχος

Ένα σημείωμα πάνω στην ευγενή τύφλωση του «προοδευτικού χώρου»


Η σχέση της Αριστεράς με τον Ομπάμα, είναι μια συναισθηματική ιστορία, μεταφυσικής αγάπης και έξαλλης ειδωλοποίησης. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ομπάμα παίζει ιδίως για τον «προοδευτικό»-εκσυγχρονιστικό χώρο, ρόλο ποπ σταρ της πολιτικής . Aδυνατούμε να παρακολουθήσουμε όλη αυτήν την τεράστια βιομηχανία προβολής που έστησε η κεντροαριστερά πάνω στην εκλογή Ομπάμα: τις κυριολεκτικά άπειρες αποθεωτικές επιφυλλίδες που συνδύαζαν τις ίδιες τριακόσιες λέξεις με διαφορετικούς τρόπους, τα ρεπορτάζ και τα βίντεο με τα ενθουσιώδη πλήθη, τις μεγαλόπνοες δηλώσεις του νέου Προέδρου, τις χιλιακουσμένες αναλύσεις, και πάνω απ όλα την «ελπίδα», την «ελπίδα» , την «ελπίδα» με την οποία μας γάνωσε τα μυαλά ο "προοδευτικός" χώρος.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ένα απόγευμα πριν λίγα χρόνια, ακούγοντας την ομιλία κάποιου πανεπιστημιακού, για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, όπου, εν μέσω ατελείωτων κλισέ περί καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, ο κρατικοδίαιτος καθηγητής κατέληγε πως «εν πάσει περιπτώσει συμφωνούμε όλοι (!) ότι η εκλογή Ομπάμα θα είναι η λύση στα μακροχρόνια προβλήματα του πλανήτη». Παράξενο ε; Η ομιλία δεν είχε καμία σχέση με τον Ομπάμα εκ πρώτης όψεως,αλλά με τα δομικά προβλήματα του αμερικανικού συστήματος εξουσίας. Κι όμως για την.... «ορθολογική» κεντροαριστερά, ένας άνθρωπος αρκούσε να σβήσει μονοκονδυλιά ολόκληρο το σύμπλεγμα σχέσεων και συμφερόντων που συντηρούσε τους υπερατλαντικούς πολέμους. Τα κόκκαλα του Μαρξ θα τρίζανε (του Στάλιν πάλι όχι και τόσο)

Μετά την εκλογή Ομπάμα, η βιομηχανία ειδωλοποίησής του επεκτάθηκε σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Ομπάμα μεταξύ άλλων θεωρήθηκε επίδοξος αναμορφωτής της «εικόνας των ΗΠΑ στον κόσμο». Κάποιοι τον βαφτίσανε «ειρηνοποιό». Σε ένα ξέσπασμα μυθοπλαστικής έκστασης, η αρμόδια Νορβηγική Επιτροπή του απένειμε το Νόμπελ Ειρήνης για το 2009, όχι επειδή διέταξε ανακωχή σε κάποιο από τα εκατοντάδες πεδία μάχης των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά επειδή είχε «όραμα» για μια πιο ειρηνική υφήλιο.

Οι μύθοι όμως καταρρέουν πιο σύντομα απ ό,τι ελπίζουν οι κατασκευαστές τους, και μάλιστα καταρρέουν θορυβωδώς, παρά το γενικό σιωπητήριο που έχει σαλπίσει για το θέμα αυτό ο αριστερός τύπος. Έτσι, στο ζήτημα του «πολέμου κατά της Τρομοκρατίας» ο Ομπάμα αποδεικνύεται θλιβερός διάδοχος της πολιτικής Μπους. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της προεδρίας του, το ειρηνευτικό του «βιογραφικό» παραμένει πενιχρό, και ο τίτλος του «πολεμικού αρχηγού» του έθνους φαντάζει πολύ πιο ταιριαστός..

Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν φερ’ειπείν φτάνει «αισίως» στο 10ο έτος του και ο Ομπάμα φαίνεται αποφασισμένος κάθε άλλο παρά να τον τερματίσει. Μέσα στο 2010 αναπτύχθηκαν περίπου 20.000 νέα στρατεύματα στη χώρα, ενώ έχει προγραμματιστεί η εκδίπλωση τουλάχιστο 30.000 στρατιωτών. Ταυτόχρονα , συνεχίζουν να ενισχύονται οι παραστρατιωτικές μονάδες της CIA, ενώ η τελευταία μέχρι τα μέσα του 2010 είχε προχωρήσει σε 37 επιθέσεις με πυραύλους hellfire κατά πακιστανικών στόχων (αριθμός ρεκόρ ακόμα και για τα δεδομένα της τέως ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης). Η συνεχιζόμενη παραμονή του αμερικανικού στρατού στην περιοχή,και οι μάταιες προσπάθειες να ηττηθεί η «σκιά» των Ταλιμπάν, οδηγεί στον εκβαρβαρισμό των τακτικών πολέμου,με τις ανορθόδοξες διαδικασίες να κερδίζουν έδαφος. Έτσι, όπως αποκάλυψαν τα wikileaks , επί εποχής Ομπάμα του «ειρηνοποιού», οργανώθηκαν τάγματα «θανάτου (death squads) στο Κανταχάρ, την Καμπούλ και το Κχοστ του Αφγανιστάν με στόχο τη δίωξη και άμεση εκτέλεση επιλεγμένων στόχων (χωρίς τις περιττές διαδικασίες των στρατοδικείων) . Όμως ,όπως έγινε γνωστό, η διαβόητη αυτή ομάδα (Task Force 373) άφησε στο διάβα της νεκρούς πολίτες και γυναικόπαιδα, χρησιμοποιώντας βαρέα όπλα σε αστικούς χώρους. Παράλληλα, ο ίδιος ο Πρόεδρος συνηθίζει να δίνει απευθείας εντολές για επιλεκτικές δολοφονίες αντιπάλων των ΗΠΑ (όπως του Anwar-Al-Awlaki ).

Στο Ιράκ τα πράγματα φαίνονται καλύτερα, και η μεγάλη μάζα των αμερικανικών στρατευμάτων αποσύρθηκε (μόλις το 2010). Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Αν στόχος ήταν η παράδοση της κυριαρχίας της χώρας αποκλειστικά στους Ιρακινούς, τότε μάλλον κάτι πάει στραβά. Το σχέδιο βλέπετε, προβλέπει τη διατήρηση επτά βάσεων του αμερικανικού στρατού με πενήντα χιλιάδες στρατιώτες ως «συμβουλευτική εφεδρεία»(!). Ταυτόχρονα, σχεδιάζεται η χρήση πέντε τεράστιων φρουρίων στην καρδιά της ιρακινής ενδοχώρας, στελεχωμένων με αρκετές χιλιάδες μισθοφόρους , 1400 θωρακισμένα οχήματα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και περίπου 30 ελικόπτερα. Εκτός αυτών, αμερικάνοι διπλωμάτες θα τοποθετηθούν σε δύο οχυρωμένα φυλάκια κόστους 100 εκ. δολλαρίων για να παρέχουν τις «διαμεσολαβητικές τους υπηρεσίες» (!!) στους Ιρακινούς. Προξενεία-Οχυρά, κόστους 1 δις δολλαρίων θα στηθούν στο Κιρκούκ,τη Μοσούλη και το Ερμπίλ. Την ίδια στιγμή,στη χώρα συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι χιλιάδες μισθοφόροι,υπάλληλοι ιδιωτικών παραστρατιωτικών εταιριών. Εν συντομία η πολιτική «ιρακινοποίησης» του πολέμου δεν παύει να συνιστά μια παρόμοια εκδοχή της ίδιας παρεμβατικής και γιατί όχι, επιθετικής εξωτερικής πολιτικής που εγκαινίασαν οι εξορισμένοι στα έγκατα της ιστορίας νεοσυντηρητικοί.


Αλλά και στο εσωτερικό η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Ενώ η χρήση βασανιστηρίων καταδικάζεται (στα λόγια), στην πράξη οι υπεύθυνοι για τέτοια εγκλήματα αφήνονται στο απυρόβλητο και απολαμβάνουν την προστασία και τη νομική υπεράσπιση της κυβέρνησης, ενώ κρούσματα βασανισμών σε «μυστικές βάσεις» συνεχίζουν να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας . Εκτός αυτών οι αυθαίρετες απαγωγές υπόπτων σε τρίτες χώρες, συνεχίζονται με προεδρική συγκατάθεση . ;oπως και οι αμφιλεγόμενες πρακτικές υπονόμευσης τηλεφωνικών γραμμών και υποκλοπής τηλεφωνημάτων. Και τι να πει κανείς για το Γκουαντάναμο που όχι μόνο δεν έκλεισε (παρά τις σχετικές υποσχέσεις του Ομπάμα), αλλά εξακολουθεί να χρησιμεύει σα φυλακή για την επ'αόριστο κράτηση υπόπτων με τη νομοθετική βούλα της κυβέρνησης των Δημοκρατικών;

Ελάχιστα γνωστός είναι και ο ακήρυκτος πόλεμος κατά του Πακιστάν αυτή τη φορά, καθώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έδωσε ρητή εντολή να αυξηθούν καταιγιστικά οι επιθέσεις μη-επανδρωμένων αεροσκαφών κατά επιλεγμένων στόχων. Έτσι, τα δύο τελευταία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 160 τέτοιες επιθέσεις επί πακιστανικού εδάφους με εκατοντάδες νεκρούς , ενώ συγκριτικά, το διάστημα 2004-2008 είχαν σημειωθεί μόλις 43.

Βλέπουμε λοιπόν πως το ιστορικό της κυβέρνησης Ομπάμα δεν είναι και τόσο διαφορετικό από αυτό της διοίκησης Μπους. Πιστά προσανατολισμένος στην πολιτική του εκδημοκρατισμού και του nation-building με κάθε κόστος, ο Μπαράκ Χουσείν Ομπάμα συνεχίζει τη βίαιη εξωτερική διπλωματία, χρησιμοποιώντας τις ξιφολόγχες του αμερικανικού στρατού ως μέσο επιβολής και εργαλείο επέκτασης της αμερικανικής ζώνης συμφερόντων. Είναι σχεδόν θλιβερό να βλέπει κανείς τόσα όνειρα και ελπίδες να γκρεμίζονται. Όμως μέσα από τέτοιες επικές αποτυχίες των διάφορων πολιτικών χώρων, μπορούμε να δούμε την ανωριμότητα που επικρατεί στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, την πανταχού παρούσα μεταφυσική, την υποκατάσταση της κριτικής σκέψης με τη δύναμη των προσώπων,των ονομάτων, του μύθου. Οι ίδιες δυνάμεις που πριν από ογδόντα χρόνια ανέδειξαν ανθρώπους-ζογκλέρ, ημιπαράφρονες ή μακιαβελικούς στην κορυφή,εξακολουθούν να λειτουργούν και σήμερα, ακόμα και σε χώρους που διεκδικούν το μονοπώλιο στην προοδευτική-ορθολογική πολιτική αφήγηση. Τραγικό,δε βρίσκετε;


(πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μπλε Μηλο)

Η ‘Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό’, συνεχίζεται…

Ένα εμβληματικό για την ελληνική φιλελεύθερη βιβλιογραφία βιβλίο, ξεκινά μια καινούργια διαδρομή.

Η ‘Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό’ του Μάρκου Δραγούμη, επανεκδόθηκε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Παπαζήση και το Κέντρο Φιλελευθέρων Μελετών (ΚΕΦΙΜ). Η νέα βελτιωμένη έκδοση περιλαμβάνει πολλά καινούργια στοιχεία, με κυριότερο ένα εκτεταμένο επίμετρο που καλύπτει τις τελευταίες εξελίξεις και αναλύει την πρόσφατη κρίση από μια φιλελεύθερη οπτική

Είναι ένα βιβλίο σταθμός στην –πολύ φτωχή- ελληνική βιβλιοπαραγωγή γύρω από τις Φιλελεύθερες ιδέες και αποτελεί μια καταπληκτική περιήγηση στο θεωρητικό και εφαρμοσμένο τοπίο του Φιλελευθερισμού. Ταυτόχρονα περιλαμβάνει μια ολοκληρωμένη οριοθέτηση του κλασσικού Φιλελευθερισμού σε σχέση με τα συγγενή αλλά και τα αντιθετικά ρεύματα ιδεών καθώς και μια προσφυή περιγραφή των σύγχρονων εκφράσεων και εφαρμογών του. Τέλος, το βιβλίο εξετάζει διεξοδικά και τον φιλελευθερισμό στην Ελλάδα από τη συγκρότηση του Ελληνικού κράτους ως σήμερα.

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011 στη στοά του βιβλίου, με ομιλητές την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και τους κ.κ Στέφανο Μάνο, Θάνο Βερέμη, Γιώργο Παγουλάτο και Θανάση Παπανδρόπουλο. Θα συντονίσει ο Πάσχος Μανδραβέλης.