The Future of Direct Taxation

The Future of Direct Taxation: This successful country has never had income tax, corporate tax, capital gains tax, inheritance tax, or even VAT, property tax, or sales tax in all of its history.

Το Χρέος (μέρος 1ο): Η κοινωνία των "εντός" και "εκτός" συστήματος

Αναδημοσίευση από το blog koblopoulos.

(Τύψεις, παραλείψεις, αφιερώσεις, άγχη και λοιπές προσωπικές υποχρεώσεις ανάβαλλονται μέχρι νεωτέρας. Προέχει το ζουμί. Καλή χρονιά σε όλους φυσικά!)

Έχοντας αμελήσει το blogging λόγω διαφόρων προσωπικών υποχρεώσεων και έλλειψης χρόνου, νιώθω ανεύθυνος: δημόσιος λόγος σημαίνει ευθύνη και πόσο μάλλον σε ταραγμένους καιρούς σαν τους δικούς μας. Το να έχεις, λοιπόν, blog, ακόμα και της ελάχιστης αναγνωσιμότητας και να μην παίρνεις θέση για τα φλέγοντα ζητήματα της τρέχουσας συγκυρίας, στο δικό μου αξιακό σύστημα τουλάχιστον, μεταφράζεται σε ανευθυνότητα. Εξαιρώντας αναδημοσιεύσεις, σε τούτο το blog δεν έχουμε πάρει θέση.

Για την παραπάνω ανευθυνότητα έχει παίξει σημαντικό ρόλο η τεχνοκρατική μας ιδιότητα: ο συντάκτης είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Οικονομικής Θεωρίας στην ΑΣΟΕΕ. Οι απαιτητικές υποχρεώσεις του μεταπτυχιακού δυσκολεύουν την έκφραση δημοσίου λόγου (καθώς ρουφάνε όλο μας το χρόνο!), αλλά οι γνώσεις που σου προσφέρει την επιβάλλουν. Ο συνδυασμός οδηγεί σε μια σειρά αναρτήσεων, στις οποίες θα αναλύονται οι θεμελιώσεις ιδέες της διπλωματικής εργασίας του συντάκτη, για την απόκτηση του προαναφερθέντος μεταπτυχιακού τίτλου.

Το θέμα της διπλωματικής μου είναι, ουσιαστικά, να αναλυθούν μερικοί λόγοι που οδήγησαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία στα σημερινά τους χάλια. Όχι, όλοι οι λόγοι, αλλά μερικοί που έχουμε εντοπίσει και θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικούς με τον επιβλέποντά μου, καθηγητή Τρύφωνα Κολλίντζα. Αυτή και μερικές άλλες αναρτήσεις, λοιπόν, θα επεξεργάζονται μια σειρά ιδεών που νομίζουμε ότι έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης. Νομίζω πως μέσα από αυτές θα φανεί πολύ καλά η άποψη μου για το γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα, ποιοι ευθύνονται και πόσο και τελικά το τι πρέπει να γίνει.

Η πρώτη και βασικότερη ιδέα ανήκει καθηγητή μου (δείτε εδώ) και θα είναι το θεμέλιο της ανάλυσης μας. Για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί, πρέπει να δούμε την Ελλάδα σαν μια κοινωνία ανθρώπων χωρισμένων σε δύο θεμελιώδεις κατηγορίες: τους "εντός συστήματος"(ή insiders) και τους "εκτός συστήματος" (ή outsiders). Περισσότερα για την ιδέα αυτή (και πολύ καλύτερα γραμμένα) μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Οι όροι "insiders" και "outsiders" προέρχονται από τη βιβλιογραφία των Οικονομικών της Εργασίας (Labour Economics- βλ. Lindbeck and Snower, "The insider- outsider theory of employment and unemployment", MIT Press, 1989), αλλά στο παρόν πλαίσιο δεν έχουν το ίδιο νόημα. Τα μοντέλα insiders- outsiders χρησιμοποιήθηκαν για να εξηγήσουν τα διάφορα είδη διαχωρισμού (segmentations) που παρατηρούνται στην αγορά εργασίας (πχ μέλη του συνδικάτου και μη μέλη, ειδικευμένοι- ανειδείκευτοι εργαζόμενοι κοκ) και τις επιδράσεις τους στην απασχόληση και την παραγωγικότητα. Θεωρούνται γενικώς αρκετά επιτυχημένα και ήταν πολύ της μόδας στη βιβλιογραφία στη δεκαετία του '90. Μπορείτε να διαβάσετε μια ωραία παρουσίαση εδώ.

Εμείς απλά θα δανειστούμε τα ονόματα γιατί πιστεύουμε ότι αντικατοπτρίζουν σχετικά επιτυχημένα τα χαρακτηριστικά των δύο θεμελιωδών ομάδων που είναι χωρισμένη η ελληνική κοινωνία. Οι εντός συστήματος απολαμβάνουν θεμιτά και αθέμιτα οφέλη, ενώ το σύστημα τους προστατεύει από τον ανταγωνισμό και την αξιοκρατία. Σκεφτείτε για παράδειγμα τις εξής κατηγορίες πολιτών: οι εργαζόμενοι σις ΔΕΚΟ, στους κλάδους του ιδιωτικού τομέα με έντονη συνδικαλιστική παρουσία ή/και επιδοτήσεις, επιχειρηματίες που προμηθεύουν το Δημόσιο, τα ΜΜΕ, επαγγελματίες κλειστών επαγγελμάτων και επιχειρήσεις που προστατεύονται από τον ανταγωνισμό.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι εκτός συστήματος, που είναι μεν πολύ περισσότεροι, αλλά είναι διάσπαρτοι και, σε αντίθεση με τους εντός συστήματος, πολύ λίγο ή καθόλου οργανωμένοι, όσον αφορά την προάσπιση των συμφερόντων τους. Φέρτε στο μυαλό σας τη σιωπηρή πλειοψηφία, αποτελούμενη από:μισθωτούς του μη προστατευόμενου ιδιωτικού τομέα, νέους, συνταξιούχους, ανέργους, οικονομικούς μετανάστες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, επαγγελματίες που δε φοροδιαφεύγουν και ξένους που προσπαθούν να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Ο διαχωρισμός είναι αρκετά γενικός και αυτό είναι μια ακόμη ομοιότητα με τα αυθεντικά insiders-outsiders models: προσπαθούν να "πιάσουν" το γενικότερο δυνατό segmentation που μπορεί να υπάρχει στην αγορά εργασίας, με την έννοια ότι όλοι οι διαχωρισμοί (και άλλα παραδείγματα: white- blue collar workers, λευκοί- μαύροι, άντρες-γυναίκες κοκ) μπορούν να θεωρηθούν υποπεριπτώσεις του ίδιου γενικού πλαισίου. Προσπαθούμε να βρούμε τη γενικότερη έννοια διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων στην Ελλάδα, μετά τη μεταπολίτευση, έτσι ώστε όλες οι συγκρούσεις συμφερόντων να μπορούν να ενταχθούν σε αυτή.

Το σκηνικό είναι απλό και βρίσκεται στην καρδιά της Public Choice βιβλιογραφίας: οι εντός συστήματος επιδιώκουν προσόδους (rents), για τα μέλη των διαφόρων ομάδων τους και μόνο, από το πολιτικό σύστημα και, κυρίως, την εκάστοτε κυβέρνηση. Είναι νομίζω εμφανής η αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα των εντός και εκτός συστήματος. Στις συγκρούσεις κερδίζουν σχεδόν πάντα οι εντός συστήματος. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί: έστω κι αν αντιλαμβάνονται την προσοδοθηρία (rent seeking) των insiders, οι outsiders δεν αντιδρούν σε αυτή, ακολουθώντας επακριβώς μια συμπεριφορά τύπου free rider. "Ότι είναι να γίνει, θα γίνει και χωρίς εμένα. Γιατί, λοιπόν, να πάρω το κόστος εναντίωσης στην όποια δεδομένη προσοδοθηρία, οποιασδήποτε ομάδας βολεμένων; Αφού δεν αντιδρά κανένας, εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα;!".

Ας σημειώσουμε παρακαλώ κάτι: εδώ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο ορθολογικοί δρώντες που προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους: insiders, outsiders, πολιτικοί. Όλοι καλοί είμαστε φυσικά, αλλά και το συμφέρον, συμφέρον. Υπό την έννοια αυτή, ο διαχωρισμός που προτείνουμε είναι "φυσικός", σύμφωνα με τα standards της Public Choice βιβλιογραφίας.

Για να συμπληρωθεί το σκηνικό χρειάζεται ακόμη μια έννοια: ο διάμεσος ψηφοφόρος (median voter). Είπαμε ότι οι outsiders είναι πλειοψηφία. Το ποιο κόμμα θα κυβερνήσει, λοιπόν, εξαρτάται από αυτούς. Πριν από κάθε εκλογική διαδικασία ξεκινάει η ίδια ρητορική, η οποία απευθύνεται στον αδικημένο, εκτός συστήματος ψηφοφόρο. Μιλάει για εξάλειψη αδικιών, ανάπτυξη, δικαιοσύνη κλπ προεκλογικά συνθήματα, χτυπώντας στο κέντρο του φαντασιακού του απελπισμένου outsider. Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: οι outsiders "τσιμπάνε" και εκλέγουν τον πολιτικό που έχει υποσχεθεί να γκρεμίσει, κάνοντας μεταρρυθμίσεις, τη θεμελιώδη αδικία. Όταν, όμως, τα κόμματα που χρησιμοποίησαν την προαναφερθείσα ρητορική γίνουν κυβέρνηση, δεν μπορούν να υλοποιήσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις γιατί θίγουν τα συμφέροντα των insiders! Αυτοί, μαχητικοί, οργανωμένοι και με σημαντική εκλογική επιρροή, αντιδρούν βάναυσα σε κάθε μεταρυθμιστική προσπάθεια που τους παίρνει το κομμάτι της πίτας, που άξια έχουν προστατεύσει τόσα χρόνια.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι ακύρωης των μεταρρυθμίσεων, αλλά αυτό θα αποτελέσει μια ξεχωριστή ανάρτηση από μόνο του. Ας κάνουμε και μια κοινότυπη σημείωση ακόμα: όλες οι μεταρρυθμίσεις ζημιώνουν κάποιους και οφελούν κάποιους άλλους. Αν, όμως, τα οφέλη μιας μεταρρύθμισης είναι μεγαλύερα από τις ζημίες, τότε η μεταρρύθμιση αυτή είναι ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο και, στο βαθμό που υπάρχει η πολιτική βούληση και οι κατάλληλες τεχνολογίες, οι ζημιωμένοι θα μπορούσαν να αποζημιωθούν και να δεχτούν την αλλαγή.

Αυτό, λοιπόν, είναι το σκηνικό στο οποίο πιστεύουμε ότι παίζεται η θεατρική παράσταση της Ελληνικής κοινωνίας, από τη μεταπολίτευση και μετά. Πού αντικατοπτρίζεται η διαμάχη; Στο τεράστιο δημοσιονομικό χρέος, στα μόνιμα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, στην υψηλή διαρθρωτική ανεργία, στις κακές δημόσιες υπηρεσίες, στην ανισοκατανομή εισοδήματος υπέρ των εντός συστήματος και στην παντελή έλλειψη αξιοπιστίας του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.

Και άραγε υπάρχει λύση; Υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από την ακολουθία "κακών Nash ισορροπιών" (θα εξηγηθεί εκτενώς σε επόμενη ανάρτηση) που αποτελούν τη σημερινή ελληνική οικονομία και κοινωνία; Πιστεύω πώς ναι: η μαγική λέξη είναι η "δέσμευση". Αλλά περισσότερα στις επόμενες αναρτήσεις. Προς το παρόν, στήσαμε το σκηνικό και αναφέραμε τους χαρακτήρες. Ακολουθούν οι πράξεις και η λύση του δράματος! Σας εύχομαι καλή χρονιά!

What are rights?

Νομίζω ότι αυτήν την φορά οι αντικαπνιστές το παράκαναν

click στην φωτογραφία για zoom :)

Η ψυχοσύνθεση ενός κολλεκτιβιστή

Ο κολλεκτιβιστής είναι από τα άτομα που δεν μπορούν να ανεχθούν να μην ισχύει το δίκαιο του ισχυρού, απλά επειδή προφανώς από μόνος του δεν είναι σε θέση να επιβάλει τα θέλω του σε αυτούς με τους οποίους διαφωνεί γιατί υπερισχύουν αριθμητικά, ψάχνει να βρει συμμαχίες για να αποκτήσει αριθμητική υπεροχή και να επιβάλει το θέλω του. Είναι σαν το παιδάκι που θέλει να είναι ο bully του σχολείου αλλά επειδή είναι πολύ αδύναμο έφτιαξε συμμορία. Οι κολλεκτιβιστές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άθροισμα από wannabe bullies. Οι φιλελεύθεροι σε αντίθεση με τους κολλεκτιβιστές δεν υποστηρίζουν το δίκαιο του ισχυρού αλλά την ισχύ του δικαίου. Για αυτόν τον λόγο οι πρώτοι έχουν ως όριο στην άσκηση εξουσίας σε μια Δημοκρατία τα ατομικά δικαιώματα ενώ οι δεύτεροι δεν βλέπουν κανένα λόγο γιατί να μην ρυθμίσουν ακόμα και το τι θα τρώει ο καθένας μας αν καταφέρουν να αποκτήσουν αριθμητική ισχύ.

Η εθνική κυριαρχία χάνεται μόνο με τανξ

Ακούω στα ΜΜΕ διαρκώς να λένε ότι χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία. Η εθνική κυριαρχία χάνεται μονάχα με τα τανξ, όχι με το να έχουν κάποιοι χρήματα σε κάποιο μακρινό πλανήτη ή πχ στην Γερμανία. Η ύπαρξη τους και μόνο δεν μας αφαιρεί την εθνική μας κυριαρχία, είτε υπάρχουν, είτε δεν υπάρχουν είναι το ίδιο, το Κράτος μας εξακολουθεί να καταναλώνει περισσότερα από όσα έχει. Αν πέσει μια βόμβα και τους εξαφανίσει από τον πλανήτη δεν χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία. Αν θέλουν να δανείσουν το Κράτος μας και δεχθούμε να πάρουμε χρήματα με αντάλλαγμα κάποιες μεταρρυθμίσεις ή αν δεν δεχθούμε την ανταλλαγή και στις δυο περιπτώσεις ασκούμε την εθνική μας κυριαρχία, δεν έχουμε κατοχή, κανείς δεν μας υποχρεώνει με την απειλή της βιας να κάνουμε το χ, αν αρνηθούμε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με την μη ύπαρξη τους, έλλειμμα.

Food Socialism: Φόρος λίπους;

Η Δανία επιβάλει φόρο στα φαγητά που περιέχουν υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, όπως βούτυρο, πίτσα, κρέας και γάλα... για το καλό των πολιτών. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέξουν οι πολίτες στις υπεραγορές και να αδειάσουν τα ράφια που είχαν προϊόντα που μπορούν να διατηρηθούν στην κατάψυξη ώστε να έχουν αποθέματα. Το κακό είναι ότι οι Δανοί κατηγόρησαν την Κυβέρνηση ότι το κάνει για εισπρακτικούς λόγους λες και αν οι λόγοι της είναι αγαθοί έχει δικαίωμα να μας λέει τι πρέπει να τρώμε...



Ο Mises είχε προβλεψει ότι αν επιτρέψουμε στην Κυβερνήση να επεμβαίνει σε προσωπικά θέματα τότε ανοίγει το κουτί της Πανδώρας και καταλήγει να ρυθμίζει κάθε πτυχή της ζωής μας.

"As soon as we surrender the principle that the state should not interfere in any questions touching on the individual's mode of life, we end by regulating and restricting the latter down to the smallest details.

It is an established fact that alcoholism, cocainism, and morphinism are deadly enemies of life, of health, and of the capacity for work and enjoyment; and a utilitarian must therefore consider them as vices. But this is far from demonstrating that the authorities must interpose to suppress these vices by commercial prohibitions, nor is it by any means evident that such intervention on the part of a government is really capable of suppressing them or that, even if this end could be attained, it might not therewith open up a Pandora's box of other dangers, no less mischievous than alcoholism and morphinism. . . . For if the majority of citizens is, in principle, conceded the right to impose its way of life upon a minority, it is impossible to stop at prohibitions against indulgences, in alcohol, morphine, and cocaine, and similar poisons. Why should not what is valid for these poisons be valid also for nicotine, caffeine, and the like? Why should not the state generally prescribe which foods may be indulged in and which must be avoided because they are injurious? . . . More harmful still than all these pleasures, many will say, is the reading of evil literature.

Freedom is indivisible. As soon as one starts to restrict it, one enters upon a decline on which it is difficult to stop." -Mises

Μάρκος Δραγούμης: Αθάνατος!

Την ώρα που γράφονται αυτές οι λίγες γραμμές, ο φιλόσοφος, διανοητής και συγγραφέας Μάρκος Δραγούμης περνάει εις την Αθανασία.

Η συμβολή του στην διάδοση των φιλελεύθερων ιδεών στη χώρα μας ήταν εξέχουσα, μοναδική και πρωτοποριακή. Το μνημειώδες βιβλίο του "Η Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό" που πρόσφατα επανατυπώθηκε με επιμέλεια του Κέντρου Φιλελευθέρων Μελετών (ΚΕΦΙΜ), αποτελεί φάρο ελευθερίας για όσους αναζητήσουν ασφαλή Πορεία μέσα στις ομιχλώδεις και σκοτεινές ημέρες που θα ακολουθήσουν για τη χώρα μας. Όσοι ακόμα δεν έχουν διαβάσει το μοναδικό αυτό για τα ελληνικά δεδομένα έργο του, μπορούν να το αναζητήσουν online εδώ.

Σαν ύστατο χαίρε και φόρο τιμής στον μοναδικό αυτόν πολεμιστή της ελευθερίας των ιδεών, το μπλογκ φιλοξενεί απόσπασμα με την ολιγόλεπτη ομιλία του κατά την πρόσφατη παρουσίαση της "Πορείας προς το Φιλελευθερισμό" στη Στοά του Βιβλίου στις αρχές του τρέχοντος έτους.

...ΓΑΙΑΝ ΕΧΟΙΣ ΕΛΑΦΡΑΝ

Πως το ΠΑΣΟΚ θα απαλλοτριώσει τις περιουσίες των Ελλήνων, και άλλες διατάξεις...

Διαβάστε όλο το κείμενο και χαρείτε τους λεβέντες και τις λεβέντισσες του ΠΑΣΟΚ!

Προσέξτε όμως ιδιαίτερα το Άρθρο 2, Παρ. 8:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ 

ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Άρθρο 2 

Κεφάλαιο - Περιουσία - Έσοδα - Διάθεση εσόδων 

....... 

 8. "Εμπράγματα δικαιώματα τρίτων μπορεί να κηρύσσονται αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, για λόγους μείζονος σημασίας δημοσίου συμφέροντος, αν κρίνονται αναγκαία για την αξιοποίηση περιουσιακού στοιχείου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο ή αν κρίνονται αναγκαία για την πραγματοποίηση επενδυτικού σχεδίου ειδικού διαδόχου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο. 

Η απαλλοτρίωση κηρύσσεται υπέρ του Ταμείου ή υπέρ της εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο ή υπέρ του ειδικού διαδόχου αυτών, όπως ειδικότερα ορίζεται στην απόφαση με την οποία κηρύσσεται η απαλλοτρίωση. Αν η απαλλοτρίωση κηρύσσεται σε ακίνητο επί του οποίου αναγνωρίστηκαν δικαστικώς, μετά τη μεταβίβαση του ακινήτου στο Ταμείο ή μετά την περιέλευση στο Ταμείο εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο, εμπράγματα δικαιώματα τρίτων, η δαπάνη της αποζημίωσης για την αναγκαστική απαλλοτρίωση βαρύνει το Δημόσιο. 

Για τον προσδιορισμό της αποζημίωσης στις απαλλοτριώσεις που κηρύσσονται, σύμφωνα με την παρούσα παράγραφο, δεν λαμβάνεται υπόψη προσαύξηση της αξίας του απαλλοτριούμενου, η οποία οφείλεται στην νομή ή στην κατοχή του ακινήτου από το Ταμείο ή από εταιρεία της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο ή που οφείλεται στην πολεοδομική ωρίμανση και την επενδυτική ταυτότητα του ακινήτου, κατ' εφαρμογή των διατάξεων του επομένου Κεφαλαίου του παρόντος νόμου."

Efarmostikos_nomos_sxolia1
°

Μία ριζοσπαστική λύση στη κρίση!

ΜπλεΜήλο: Μήπως η Ελλάδα πρέπει να υιοθετήσει τον "Κανόνα του Χρυσού";

"H συζήτηση για το νομισματικό μέλλον της Ελλάδας, τόσο εδώ, όσο και στο εξωτερικό διεξάγεται κυρίως μεταξύ των υποστηρικτών της παραμονής μας στο ευρώ και των υποστηρικτών της επιστροφής στη δραχμή. Ο Detlev Schlichter προτείνει στο μπλογκ του Paper Money Collapse μια τρίτη λύση : ούτε ευρώ, ούτε δραχμή. Η Ελλάδα πρέπει να υιοθετήσει τον "Κανόνα του Χρυσού"...."

Η Συνέχεια εδώ