Παρασκευή, Μαρτίου 31, 2006

Ο πλουτος των Ελληνων - μυθοι και θρυλοι

Στερεοελλαδιτες οι πιο πλουσιοι? Αθηναιοι τα παρασιτα? Ή μηπως Μακεδονες οι γκρινιαρηδες?

Ενας απο τους λογους που κανει τους ανθρωπους να μην εμπιστευονται τις στατιστικες, ειναι η κακη χρηση τους απο δημοσιογραφους. Κοιταξτε για παραδειγμα αυτο το δημοσιευμα στην Καθημερινη που δηλωνει οτι οι κατοικοι της Στερεας Ελλαδας ειναι οι πλουσιοτεροι Ελληνες.

Τα στοιχεια τα βρηκαν μαλλον απο την ανακοινωση της Στατιστικης Υπηρεσιας, εδω. Τι λενε ομως τα στοιχεια? Αν δειτε το διαγραμμα 3, εχουμε το κατα κεφαλην εγχωριο προϊον των ελληνικων περιφερειων.


καντε κλικ για μεγαλυτερη εικονα

Η Στερεα Ελλαδα ειναι οντως πανω πανω με 21.103 ευρω κ.κ. εγχωριο προϊον, αρκετα υψηλοτερο του μεσου ελληνικο (15.222). Γιατι ομως τονιζω το εγχωριο? Γιατι δεν ειναι το προϊον που παει στους πολιτες, ειναι το προϊον που παραγεται στην περιοχη! Λογω του παρανοϊκου αναπτυξιακου νομου, η ελληνικη περιφερεια (εκτος Αθηνας-Θεσσαλονικης) εχει ιδιαιτερα φορολογικα κινητρα. Αν βαλουμε και τα ποικιλα διοικητικα εμποδια στην Αττικη, καταλαβαινουμε γιατι παμπολλες αττικες επιχειρησεις μετακομισαν ακριβως εξω απο τα ορια του νομου.
Το οτι ομως παραγουν στην Βοιωτια, δεν σημαινει οτι το εισοδημα παει σε Βοιωτους! Κατα κανονα οι βιομηχανιες ανηκουν σε ατομα που μενουν στην Αττικη και οι εργαζομενοι ερχονται απο την Αττικη! Δεν νομιζω οτι ο μεσος κατοικος της Ιτεας πχ βλεπει τιποτα απο τον υποτιθεμενο πλουτο της Στερεας Ελλαδος και λογικο ειναι να μην πιστευει τους αριθμους, οταν του λεει η Καθημερινη οτι ανηκει στους πλουσιοτερους Ελληνες!


Τα ενδιαφεροντα στοιχεια ομως ειναι στο ιδιο εγγραφο, στον πινακα 4, οπου μπορειτε να δειτε την αυξηση σε σχεση με το 2003. Το 2004 ηταν ολυμπιακη χρονια και θεωρηθηκε απο ολους τους πολιτικους "η χρονια της Αθηνας". Πολλοι κατοικοι της περιφερειας μαλιστα γκρινιαζουν πολυ οτι ευνοηθηκε η Αθηνα. Αληθεια?

Η Αττικη ειχε αυξηση 8,86%, λιγοτερο δηλαδη απο το Βορειο Αιγαιο και την Κρητη (9,47 και 9,28 αντιστοιχα) και παραπλησιο της Κεντρικης Μακεδονιας (7,65%). Γενικα οι διαφορες στους ρυθμους αναπτυξης των διαφορων περιφερειων ειναι μαλλον μικρες, αλλα οι πραγματικα ριγμενοι* φαινεται να ειναι οι κατοικοι της Πελοποννησου, που δεν ακουγονται ποτε, αλλα το εισοδημα τους εχει πεσει απο σχετικα υψηλο σε τριτο χαμηλοτερο στην Ελλαδα. Ενω οι κατοικοι της κεντροδυτικης Μακεδονιας, που συνεχως γκρινιαζουν, ειναι σε κατασταση παραπλησια της Αττικης!

Τελος, ενα καλο νεο ειναι η πτωση της συμμετοχης του πρωτογενους τομεα στο ΑΕΠ μας. Παρολο ομως που οι αγροτες προσφερουν κατω απο 5,5% του εισοδηματος μας, μου φαινεται οτι επηρεαζουν τις πολιτικες μας κατα πολυ παραπανω. Ενα σημαδι γιαυτο, ειναι οτι σχεδον τα μισα κονδυλια που ερχονται απο την Ευρωπαϊκη Ενωση, αντι να στηριζουν τους παραγωγικους τομεις μας, πληρωνοντας για παραδειγμα καλυτερη εκπαιδευση για τα παιδια μας, πανε στον μη-παραγωγικο, σπαταλο αγροτικο τομεα!

*αν και βρισκω την εκφραση ριγμενος ή αδικημενος ακυρη. Ποιος τους εριξε? Αφου σχεδον ολη η περιφερεια λαμβανει περισσοτερα σε εργα απο οσα δινει σε φορους!

Δειτε επισης:
10 ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ: 1. ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΡΑ?

France faces the future

Πέμπτη, Μαρτίου 30, 2006

Ανατομία της Ελληνοορθοδοξίας

Βιβλιοκριτική

Εάν κάτι εντυπωσιάζει στο μήνυμα της Ιεράς Συνόδου «προς τον ευσεβή λαό για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου» στο πλαίσιο της μονότονα επαναλαμβανόμενης και μάλλον απολογητικής προσπάθειας της (ιστορικά ανακριβούς και πολιτικά ολοκληρωτικής) ταύτισης ελληνισμού και ορθοδοξίας, είναι πέρα από την επιστράτευση του αναπόφευκτου «συνομιλητή» της Παναγίας στρατηγού Μακρυγιάννη και του Κοσμά του Αιτωλού, η αναφορά σε διαπρεπείς ιστορικούς, όπως ο Νίκος Σβορώνος και ο Στήβεν Ράνσιμαν. Κάτι που συνιστά εξέλιξη, καθώς ο Ορθός Λόγος τίθεται στην υπηρεσία του μεταφυσικού ανορθολογισμού.

Ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μανώλης Βασιλάκης, στο νέο του βιβλίο με τον προκλητικό, πλην όμως τεκμηριωμένα δικαιολογημένο, τίτλο Η Μάστιγα του Θεού, ακολουθεί την αντίθετη διαδρομή, επιχειρώντας την αναβύθιση στην καρδιά του νέο-ορθόδοξου ανορθολογικού φονταμενταλισμού. Ανατρέχοντας σε ένα εξαιρετικά πλούσιο αρχειακό υλικό, καρπό σίγουρα επίπονης έρευνας, μας καλεί να παρακολουθήσουμε τη συγκρότηση και τις εκφράσεις του νέο-ορθόδοξου πολιτικού Λόγου, μέσα από τα έργα και τις ημέρες του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, προσφέροντας ουσιαστικά μία περιεκτική καταγραφή της μεταπολιτευτικής ελληνορθοδοξίας...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Play this! Become evil?

Ποιες είναι οι συνέπειες των video games στον ψυχισμό και την συμπεριφορά των παικτών; Είναι τα video games ένα νέο μέσο που προσφέρει ψυχαγωγία κι εκπαίδευση ή μήπως είναι ένα μέσο που μετατρέπει τους παίκτες και κυρίως τα παιδιά σε αντικοινωνικά, επιθετικά ζόμπι.

Προσωπικά δεν παίζω video games όχι γιατί φοβάμαι μήπως μου κάνουν κακό αλλά γιατί δεν έχω ασχοληθεί απλώς. Όταν ήμουν μικρός, πάντως, έτρεχα συνεχώς στα “ουφάδικα” οπότε όποια ψυχοδιανοητική βλάβη έχω τώρα μάλλον οφείλεται στο πολύ Pac-Man που έπαιζα τότε! :-)

Θυμάμαι ότι και τότε οι μεγαλύτεροι μάς έλεγαν ότι τα ηλεκτρονικά αποβλακώνουν, κάνουν κακό στην ψυχή και στον εγκέφαλο. Τώρα που το σκέφτομαι μας έλεγαν, επίσης, ότι το heavy metal, το οποίο ήταν της μόδας τότε, είναι η μουσική του διαβόλου, τρελαίνει τον άνθρωπο κι άλλα τέτοια. Μας έλεγαν, επίσης, ότι το [insert x “evil” thing here] προκαλεί [insert x bad consequences here]

Σήμερα, ωστόσο, υπάρχουν video games που είναι τόσο βίαια και τόσο αληθοφανή που τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της εποχής μου είναι από άλλη…εποχή! Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς παίζετε τέτοια παιχνίδια και τα ξέρετε καλύτερα από μένα

Υποθέτω, επιπλέον, ότι πολλά από αυτά τα παιχνίδια προκαλούν μεγάλο “κόλλημα” στους παίκτες με αποτέλεσμα, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό το “κόλλημα” να γίνεται πραγματικός εθισμός. Είχα, μάλιστα, διαβάσει ένα σχετικό post από κάποιον έλληνα blogger αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι πού. Σίγουρα, πάντως, δεν θα είναι ο μοναδικός.

Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα μια χαρά έχοντας δει σκηνές από κάποια βίαια βιντεοπαιχνίδια και, αν είχα παιδιά, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν έπαιζαν τέτοια παιχνίδια. Αν αυτό οφείλεται στο ότι απλά μεγαλώνω ή στο ότι δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους παιχνίδια ή και στα δύο δεν το ξέρω. Από την άλλη, όμως, μήπως το να συνηθίζεις σε αυτά τα παιχνίδια είναι πράγματι κακό;

Bad games
Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται μια πρόσφατη μελέτη που πρόκειται να δημοσιευθεί στο Journal of Experimental Social Psychology (Chronic violent video game exposure and desensitization to violence: Behavioral and event-related brain potential data [.pdf] abstract, news item:Violent video games alter brain’s response to violence).

Σε παρόμοια συμπεράσματα έχουν φθάσει κι άλλες μελέτες (βλ., π.χ.,Video games and aggressive thoughts, feelings, and behavior in the laboratory and in life [.pdf],Effects of Violent Video Games on Aggressive Behavior, Aggressive Cognition, Aggressive Affect, Physiological Arousal, and Prosocial Behavior: A Meta-Analytic Review of the Scientific Literature [.pdf].

Μελέτες σαν τις παραπάνω έχουν συζητηθεί στα media κι έχουν, φυσικά, προκαλέσει την προσοχή των πολιτικών ιδίως στις Η.Π.Α., όπου έχουν υπάρξει αιτιάσεις κατά των βίαιων video games κι έχει προταθεί η θέσπιση νομικών ρυθμίσεων. Για παράδειγμα, η Hillary Clinton, υποστήριξε ότι τα video games “[are] stealing the innocence of our children […] making the difficult job of being a parent even harder”. Ανάλογες ενέργειες έγιναν κι από άλλους πολιτικούς καθώς κι από οργανωμένες κινήσεις πολιτών. Με άλλα λόγια, όλο αυτό το debate περί των video games έχει πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.

Good games
Άλλοι ερευνητές, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι οι μελέτες που έχουν γίνει δεν έχουν καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα καθώς κι ότι παρουσιάζουν σοβαρές μεθοδολογικές ατέλειες.

Σύμφωνα με τον Dmitri Williams, εξετάζουν μόνο τα short-term effects του παίζειν κι όχι τα long-terms effects που έχουν τα βιντεοπαιχνίδια στους παίχτες αυτούς καθαυτούς ενώ, επίσης, αναφέρονται γενικά στο “game play”, πράγμα ατυχές, δεδομένου ότι υπάρχουν χιλιάδες παιχνίδια σε πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους κατηγορίες.

Έχοντας κατά νου τα παραπάνω, ο Dmitri Williams μαζί με τον Marko Scoric έκαναν μια σχετική μελέτη (Internet Fantasy Violence: A Test of Aggression in an Online Game [.pdf], news item: No strong link seen between violent video games and aggression

Σύμφωνα με το abstract:

Research on violent video games suggests that play leads to aggressive behavior. A longitudinal study of an online violent video game with a control group tested for changes in aggressive cognitions and behaviors. The findings did not support the assertion that a violent game will cause substantial increases in real-world aggression.

Το ακαδημαϊκό debate θα κρατήσει πολλά χρόνια ακόμη. Ως συνήθως, “more research is needed.”

Everything Bad Is Good for You
Σύμφωνα πάντως με τον Steven Johnson, συγγραφέα του βιβλίου Everything Bad Is Good for You, τα video games είναι τόσο διαδεδομένα πλέον ώστε, εάν πράγματι κάνανε τους παίκτες πιο βίαιους, αυτό θα έπρεπε να αποτυπώνεται στις στατιστικές πράγμα που δεν συμβαίνει: το “violent crime” μειώνεται αντί να αυξάνεται. Βέβαια, σε αυτό θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι το “violent crime” θα είχε μειωθεί ακόμη περισσότερο αν τα video games δεν είχαν διαδοθεί

Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τον Johnson, πολλά παιχνίδια απαιτούν από τον παίκτη να λάβει ηθικές αποφάσεις, να καταρτίσει στρατηγικές, να αποκτήσει problem-solving δεξιότητες, να πάρει αποφάσεις και, γενικώς, να σκεφτεί και να μάθει

Εξάλλου, τα video games μπορούν να χρησιμοποιηθούν κι ως εκπαιδευτικά εργαλεία τόσο στο σχολείο (Pupils learn through Myst Game) όσο και στις επιχειρήσεις ( Got Game: How The Gamer Generation Is Reshaping Business Forever, Games2Train.com).

Είναι, τελικά, τα video games καλό ή κακό πράγμα; Εξαρτάται. Είναι σαν να ρωτάμε “Είναι το Internet καλό ή κακό πράγμα;” Όπως στο Internet μπορεί κανείς να βρει χρήσιμα πράγματα για τη δουλειά του, τη μόρφωσή του, την ψυχαγωγία και την ενημέρωσή του, αλλά μπορεί συγχρόνως να βρει σεξ και βία, το ίδιο συμβαίνει και με τα video games. Εναπόκειται στην κρίση του καθενός τι παιχνίδι θα παίξει (ή θα επιτρέψει στα παιδιά του να παίξουν) καθώς και στην αυτορρύθμιση του gaming industry μέσω του rating system.

Για να κλείσω αυτό το post όπως το άρχισα… Κάποτε ήταν τα “ουφάδικα”, το heavy metal κ.λπ. Σήμερα είναι τα video games. Σε μερικά χρόνια θα είναι κάτι άλλο. Ίσως το σεξ με ολογράμματα;

Αναδημοσίευση από το Bizwriter.

Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006

Κοιτώντας λίγο προς τα πίσω

Η κατασκευή εντυπώσεων δεν είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Και όσο πιο ασαφές και αμφιλεγόμενο είναι ένα ζήτημα τόσο ευκολότερα μπορεί να χρησιμοποιηθει για κάτι τέτοιο. Έχετε παρατηρήσει ότι όταν θέλει κάποιος να μας πείσει για το φαινόμενο της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, ποτέ τα διαγράμματά του δεν εκτείνονται προς τα πίσω περισσότερο από μερικές δεκαετίες; Μπορεί να εκτείνεται στο μέλλον με εντυπωσιακά ανύπαρκτα hockeysticks (απότομες καμπύλες μελλοντικής υποθετικής ανόδου της θερμοκρασίας), αλλά προς τα πίσω ποτέ δεν μας μιλάνε για το παρελθόν. Βλέπουμε συχνά εντυπωσιακές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας (δηλαδή της φαντασίας κάποιων επιστημόνων και των υποθετικών τους μοντέλων) ενός αβέβαιου μέλλοντος, επίσης συχνά ερμηνείες αλλαγών ενός δυναμικού, πολύπλοκου, πολυπαραγοντικού συστήματος όπως το παγκόσμιο κλίμα ως ανθρώπινη παρέμβαση, αλλά ελάχιστα βλέπουμε αυτό το οποίο είναι καλύτερα τεκμηριωμένο από όλα, με ένα συντριπτικό όγκο στοιχείων, το παρελθόν του κλίματος του πλανήτη μας. Ίσως γιατί δεν προσφέρεται για κινδυνολογία και πολιτική εκμετάλλευση.

Αυτό είναι ένα κλασικό γράφημα που εύκολα δημιουργεί την εντύπωση του αυταπόδεικτου της συμμετοχής του ανθρώπου στην αλλαγή της θερμοκρασίας του πλανήτη, καθώς συμβαδίζει αρκετά αύξηση των ανθρωπογενών εκπομπών:


Γιατί δεν πάει προς τα πίσω πιο παλιά; Μα διότι αν το κάνει τότε αρχίζει η σοβαρή αναντιστοιχία με την ερμηνεία της ανθρωπογενούς συμμετοχής (και η συνεπακόλουθη δυσκολία της πολιτικής της εκμετάλλευσης). Ας εκτείνουμε το γράφημα προς τα πίσω μερικές χιλιάδες χρόνια:

Μάλλον οι Ρωμαίοι έπρεπε να εφαρμόσουν το Πρωτόκολλο του Κυότο...

Ας πάμε στα 100.000 χρόνια. Βλέπουμε ότι η πραγματική άνοδος της θερμοκρασίας συνέβη πριν 10-8 χιλιάδες χρόνια στο Ολόκαινο.

Μάλλον θα φταίνε οι εκπομπές διοξειδίου από το Σέσκλο και το Δίμινι...

Αν πάμε και πιο παλιά θα δούμε πώς ο Homo Erectus προκαλούσε παγκόσμια υπερθέρμανση:


Μπορεί τα τελευταία διαγράμματα να μην δημιουργούν εντυπώσεις όσο το πρώτο, δείχνουν όμως ένα σχεδόν σταθερό πρότυπο εναλλαγών της θερμοκρασίας του πλανήτη. Εναλλαγές μελετημένες από τους γεωλόγους πολύ καλά μέσα από τα αποτυπώματά τους στα ιζηματογενή πετρώματα, τα απολιθώματα, αλλά και μετρήσεις ισοτόπων οξυγόνου σε διάφορα στρώματα σύγχρονων παγετώνων. Έχουμε πολλά να καταλάβουμε αν δούμε τα φαινόμενα μέσα από το πρίσμα του γεωλογικού χρόνου. Σήμερα ζούμε στο Τεταρτογενές.

Πχ ανάλυση δευτερίου του παγετώνα του Vostok:


Το Τεταρτογενές είναι μια υποδιαίρεση του γεωλογικού χρόνου, που εκτείνεται από τα 2 εκατομμύρια χρόνια μέχρι του παρόν (αν και διαφέρει ανάλογα ε τον συγγραφέα από 1,8 έως 2,6 εκ. χρόνια). Το Τεταρτογενές μαζί με τον Τριτογενές απαρτίζουν τον Καινοζωικό Αιώνα. Το Τεταρτογενές με τη σειρά του χωρίζεται στο Πλειστόκαινο (από τα 2 εκ. χρόνια έως τα 10 χιλιάδες χρόνια) και το Ολόκαινο (από τα 10 χιλιάδες μέχρι σήμερα).

Τα ευρήματα από την ανάλυση πετρωμάτων (ιζηματογενών), κυριώς από γεωτρήσεις στους ωκεανούς, έδειξαν ότι περίπου πριν 25 εκατομμύρια χρόνια, το κλίμα της Γης άρχισε να αλλάζει προς το ψυχρότερο και να επεκτείνονται οι πάγοι των πόλων. Η κατάληξη ήταν το κλίμα του Τριτογενούς να χαρακτηρίζεται από μια έντονα πριονωτή διακύμανση με απότομες μεταβολές των κλιματικών συνθηκών από θερμό σε ψυχρό, με τους πάγους των πόλων να συστέλονται και να διαστέλονται σε μεγάλη έκταση. Αυτό συνεχίστηκε και στο Τεταρτογενές που επίσης παρατηρήθηκε μεγάλο εύρος κλιματικών διακυμάνσεων. Στην γεωγραφική ζώνη της Ευρώπης οι ψυχρές περίοδοι είναι γνωστές ως παγετώνες ενώ οι θερμές ως μεσοπαγετώδεις περίοδοι.

Η μεταβολές τους ακολουθούν ένα περιοδικό πρότυπο, όπου παρατηρούνται μεγάλες ψυχρές περίοδοι περίπου 100.000 χρόνων, μεταξύ των οποίων παρεμβάλονται σύντομες θερμές περίοδοι 10.000 με 15.000 χρόνων. Πέρα από αυτην την αδρή διαφοροποίηση, κάθε περίοδος έχει τα δικά της σκαμπανεβάσματα. Σκαμπάνεβάσματα που οφείλονται εδώ και εκατομμύρια χρόνια σε αιτίες, που καμία σχέση δεν είχαν με τον άνθρωπο. Η απάντηση στο ερώτημα τι είναι αυτό που προκαλεί αυτές τις μεταβολές, είναι ακόμα ζήτημα έντονης επιστημονικής διεδεύνησης. Εδώ και 30 χρόνια όμως έχουμε μερικές πολύ καλές ενδείξεις όπως την αστρονομική θέση της Γης σε σχέση με τον Ήλιο (Imbrie, J. and Imbrie, K.P. 1979. Ice Ages: Solving the mystery).

Κανείς δεν αρνείται φυσικά ότι υπάρχουν περιβαλλοντικά ζητήματα που χρειάζονται αντιμετώπιση. Τόσο λόγω των αντικειμενικών περιβαλλοντικών παραγόντων, όσο και ορισμένες φορές από την επέμβαση του πολιτισμού μας, ανακύπτουν οικολογικά ευαίσθητα ζητήματα. Είναι ευθύνη των οργανωμένων κοινωνιών να τα αναγνωρίζουν και να τα αντιμετωπίζουν. Όταν όμως ο στόχος είναι η ρεαλιστική αντιμετώπιση ενός υπαρκτού προβλήματος, σπάνια υπάρχουν περιθώρια για πολιτική εκμετάλλευση. Πώς να στηθεί ένας θίασος κατηγοριών για το σύστημα κτλ επειδή μερικές περιοχές του πλανήτη δεν έχουν αποθέματα νερού; Πώς να ενοχοποιήσουμε τον καπιταλισμό, τις ΗΠΑ κτλ επειδή κάποιοι απατεώνες μπαζώνουν τα ρέματα ή καίνε τα δάση;

Αυτό που χρειάζονται οι επαγγελματίες κινδυνολόγοι είναι ένα ζήτημα παγκόσμιο, ασαφές και δύσκολο στην κατανόηση του, με στοιχεία που δύσκολα μπορούν να διασταυρωθούν, να μην υπάρχει ξεκάθαρη επιστημονική απάντηση, να μπορεί εύκολα να διογκωθεί και να δημιουργήσει πανικό, να μην είναι ρεαλιστικά αντιμετωπίσιμο (ώστε όσες ενέργειες και να γίνουν να υπάρχει κι άλλο περιθώριο για διαμαρτυρία και κινδυνολογία) και φυσικά να μπορεί να αποδοθεί σε αυτόν που θέλουν να πλήξουν πολιτικά. Και καλύτερο τέτοιο ζήτημα από το την υπερθέρμανση του πλανήτη δεν φαίνεται να υπάρχει.

Η διακρής αμφιβολία και ο σκεπτικισμός μας απέναντι στην κινδυνολογία είναι η μόνη μας άμυνα απέναντι στο σύγχρονο δρόμο προς τη δουλεία που απλώνεται μπροστά μας.

Ιστορικες αποκαλυψεις περι Ιρακ

Μετα τον πολεμο στο Ιρακ, οι ιστορικοι ειχαν μια καλη ευκαιρια να μαθουν επιτελους εκ των εσω τι σκεφτοντουσαν οι Ιρακινοι. Η πληρης μελετη δεν εχει δημοσιευτει ακομα, αλλα υπαρχει μια προκαταρκτικη αναφορα εδω και μια μικρη αναλυση απο τον Εκονομιστ εδω.

Τα ενδιαφεροντα σημεια ειναι τα εξης:

α) Ο Σανταμ φυσικα ηξερε οτι δεν εχει Οπλα Μαζικης Καταστροφης. Πολλοι αξιωματουχοι του ομως δεν το ηξεραν! Το ειχα σκεφτει ηδη οτι μερικες φορες η αβεβαιοτητα για το οπλοστασιο σου, χρησιμευει σαν προστασια εναντι των εχθρων, εξωτερικων (Ισραηλ) και εσωτερικων (Κουρδοι, αντι-μπααθιστες κτλ). Οι ιστορικοι φαινεται να βρηκαν τωρα και την αποδειξη. Ο Σανταμ ανακοινωσε στο Επαναστατικο Συμβουλιο του μολις λιγο καιρο πριν τον πολεμο οτι δεν εχει ΟΜΚ. Και μαλιστα αρνηθηκε να το ανακοινωσει και δημοσια, γιατι ηθελε να παραμενει η αβεβαιοτητα. Τραγικη ειρωνεια λοιπον συμφωνα με τον Εκονομιστ, που αυτα τα οπλα ηταν και ο λογος που επεσε απο την εξουσια! Γιατι δεν φοβοταν ομως ο Σανταμ μια αμερικανικη επεμβαση αρκετα, ωστε να αποκαλυψει την αληθεια για τα οπλα μαζικης καταστροφης? Εδω ερχομαστε στο σημειο Β

β) Ο Σανταμ, οπως και παρα πολλοι αλλοι, δεν περιμενε οτι οι Αμερικανοι θα εκαναν μονοπλευρη επιθεση εναντιον του Ιρακ. Πιστευε πολυ οτι το Συμβουλιο Ασφαλειας του ΟΗΕ θα ηταν αρκετο εμποδιο, οπως φαινεται να το πιστευαν και μερικοι ιδεαλιστες. Ο λογος ομως που σκεφτοταν ετσι ο Σανταμ θα επρεπε να κανει τους ιδεαλιστες να αμφιβαλλουν πολυ για την αξια και ουδετεροτητα του ΟΗΕ: Συμφωνα με τον Ταρικ Αζιζ, η Ρωσια και η Γαλλια, μονιμα μελη του Συμβουλιου Ασφαλειας, ειχαν λαβει συμβολαια πολλων εκατομμυριων δολλαριων ακριβως με σκοπο να επηρεαστουν

with the implied understanding that their political posture... would be
pro-Iraqi
Αυτα για οσους πιστευαν οτι οι γαλλικες αντιρρησεις στον πολεμο στο Ιρακ ειχαν εστω και ενα ιχνος ιδεαλισμου μεσα. Μιλαμε για την ιδια Γαλλια που δεν διστασε πολλες φορες να αιματοκυλισει αφρικανικες χωρες, μονο και μονο για να ικανοποιησει την μεγαλομανια της και διατηρησει λιγη επιρροη...

Τρίτη, Μαρτίου 28, 2006

Προγραμματισμένο το τέλμα

Είχα την ατυχία χτες δευτέρα να δω για κάποια ώρα κομμάτια από τα δελτία ειδήσεων των οκτώ. Μέσα σε 5-10 λεπτά και κάνοντας αρκετά συχνό ζάπινγκ άκουσα σε δύο ξεχωριστά δελτία (εκ των τριών μεγάλων) το ίδιο επιχείρημα με τη χρήση της ίδιας σχεδόν φράσης για την αλλαγή του συνταξιοδοτικού καθεστώτος των ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων – που αποτέλεσε ένα βασικό θέμα για τις ειδήσεις και το σχολιασμό.
Σημειώνω εδώ ότι δεν έχω γνώμη (θετική - αρνητική) όσον αφορά τις επί μέρους αλλαγές που έγιναν στα ταμεία των υπαλλήλων των τραπεζών. Σχετικά όμως με το ότι πολλές γυναίκες τραπεζοϋπάλληλοι παίρνουν πλήρη σύνταξη στα 40 (!!!!) τους χρόνια άκουσα δύο φορές από τους (ημι)μόνιμους σχολιαστές των δελτίων το εξής απίστευτο επιχείρημα:

“Και τι θα κάνουν οι άνθρωποι με αυτές τις αλλαγές. Έχουν κάνει έναν προγραμματισμό – έναν οικογενειακό προγραμματισμό (να παίρνουν δηλαδή σύνταξη στα 40 τους…). Πώς τους ζητάνε τώρα να τον αλλάξουν?”

Το ‘επιχείρημα’ αυτό εκλήφθηκε σαν αυταπόδεικτο. Σε κανένα δεν έπεσαν τα μαλλιά όταν το άκουσε.
Δηλαδή, είναι λογικό κάποιοι να ‘κάνουν έναν προγραμματισμό’ και να ζητάνε από τον υπόλοιπο κόσμο να πληρώσει τον προγραμματισμό τους! Δηλαδή είναι λογικό με τα σημερινά δεδομένα να παίρνει σύνταξη ένας άνθρωπος που έχει μόνο 15-20 χρόνια εισφορές και από τα 40 μέχρι όσο πάει να παίρνει 1.500 €! Και όλα αυτά επειδή έκανε έναν προγραμματισμό!
Ε, λοιπόν αυτό τον προγραμματισμό πρέπει να ζητήσουν να τον πληρώσουν οι εργοδότες τους – δηλαδή οι τραπεζίτες – δηλαδή οι μέτοχοι των τραπεζών – δηλαδή πολύς κόσμος. Και επειδή κανείς δεν είναι τόσο μαλάκας να πληρώνει ένα μάτσο ξύπνιους/ες για να κάνουν τους ‘προγραμματισμούς τους’ το πράγμα έχει πάει στο να ζητούν να πληρώσει το κράτος αυτό τον ‘προγραμματισμό τους’.
Κανείς δεν είναι τόσο βλαμμένος να αγοράσει μετοχές μιας τράπεζας που έχει ‘εργαζόμενους οι οποίοι έχουν κάνει τον προγραμματισμό τους’ (με τον τρόπο που παρουσιαζόταν χτες η έννοια προγραμματισμός στα βραδινά δελτία).
Δηλαδή με ποιον τα συμφώνησαν αυτά? Το να βγαίνουν δηλαδή πρόωρα συνταξιοδοτούμενοι απαιτώντας από την κοινωνία να τους πληρώσει (με σύνταξη ανώτερη του ‘εν ενεργεία’ μισθού παρακαλώ) για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Είναι δυνατό όλοι αυτοί που μιλάνε για τέτοιους ‘προγραμματισμούς’ να είναι τόσο καθυστερημένοι ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι δεν είναι δυνατό να έχεις ταυτόχρονα και ‘προγραμματισμένες πρόωρες συντάξεις’ και ανάπτυξη (και άρα μη ανεργία) σα χώρα? Οι ίδιοι διαμαρτύρονται για τη στασιμότητα και την ανεργία! Είναι δυνατό να υπάρχει τέτοιος στρουθοκαμηλισμός?

“Ναι, είναι δυνατό” είναι η απάντηση και το βλέπουμε κάθε μέρα (με απογοήτευση). Μετά το τέλμα της λογικής στο δημόσιο διάλογο βλέπουμε σήμερα ότι η χώρα είναι στα σίγουρα ‘προγραμματισμένη’ για ένα μεγαλοπρεπές τέλμα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006

Υδροπλανα και εθνοπατερες

Τα υδροπλανα για τα οποια εχουμε μιλησει παλαιοτερα, που θα συνδεουν πολλα νησια μας ευκολα, γρηγορα και φτηνα, ευτυχως φαινεται να δουλευουν σιγα σιγα και να προσφερουν το χρησιμο εργο τους. Εντυπωση ομως μου εκανε η δηλωση του Υπουργου Εμπορικης Ναυτιλιας Κεφαλογιαννη:

με σύγχρονα μέσα δίνουμε εναλλακτικούς τρόπους μεταφοράς και πλέον οι κάτοικοι των νησιών δεν θα αισθάνονται απομονωμένοι

Τι ακριβως εδωσες κυριε υπουργε? Αντι να ζητησει συγγνωμη για την γραφειοκρατια που επνιγε την επενδυση τοσο καιρο, για την απεριγραπτη ατακα* που ειχε πεταξει σε ανυποπτο χρονο, τωρα εγινε και εθνοπατερας ο κ.Κεφαλογιαννης? Μας εκανε την χαρη να σταματησει να εμποδιζει τα υδροπλανα, μια ιδεα που ουτε εφερε, ουτε ρισκαρε την περιουσια του για να την υλοποιησει (οπως εκανε ο επενδυτης)? Μα ελεος πια, λιγοτερο θρασος!

*ειχε δηλωσει οτι για τους επενδυτες: Αν θέλουν, ας έρθουν. Αν δεν θέλουν, ας μην έρθουν. Εμείς δεν παρακαλάμε κανέναν.

Η Μάστιγα του Θεού

666 ΣΕΛΙΔΕΣ με τον λόγο και τα έργα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, του πολίτη με αριθμό ταυτότητας 666 974 (βλ. σελίδα 666). Το βιβλίο παρουσιάζει τις ιδεοληψίες και τα κατορθώματα μιας δεύτερης επταετίας αφού ευλαβώς υπηρέτησε την πρώτη. Αναλύει το ιδεολόγημα της Ελληνορθοδοξίας, ημίονο που ίππευσε ο «Εθναπόστολος» προκειμένου να εισπηδήσει στην πολιτική, η οποία δεν είναι παρά μεταμφίεση του κακοφυούς και κακόφημου Ελληνοχριστιανισμού μετά την πτώση του καθεστώτος της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» το 1974. Ανατέμνει τα ιδεολογήματα που συγκροτούν τη μυθολογία της «Ελλάδας Ελλήνων Ορθοδόξων» και την καταγωγή τους. Χαρτογραφεί τις αναχρονιστικές δυνάμεις, όλου του φάσματος, οι οποίες σε πολιτικό αλλά και θεωρητικό επίπεδο συνήργησαν και συνεργούν στην κραταίωση, τη διάχυση και τις μεταστάσεις του φαινομένου, κορυφαία έκφραση του οποίου είναι ο αρχιεπισκοπικός πολιτικός λόγος και οι εξουσιαστικές και εθναρχικές αξιώσεις του. Παρακολουθεί σχολαστικά τον δάνειο θεωρητικό λόγο του (αναμηρυκαστική μωροθεολογία), την εθνολαϊκιστική δημαγωγία και τις πολιτικές παρεμβάσεις του. Παρουσιάζει όλη την πορεία του και ειδικότερα το χουντικό παρελθόν του με ανέκδοτες φωτογραφίες και ντοκουμέντα, όπου η «έκπληξη» είναι ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Αποκαλύπτει το σατανικό «Σχέδιο Μυρμηκολέων», αλλά και το «Σχέδιο Χαμαιλέων» που συνήθως εφαρμόζει ο Χριστόδουλος. Μετά πάσης λεπτομερείας παρουσιάζει τη Μαύρη Ελλάδα, όπως εκφράστηκε με την Απάτη των Ταυτοτήτων. Και ολοκληρώνεται με την εκτενή παρουσίαση του «κύριου είδους προς εξαγωγή που διαθέτει η χώρα μας», το οποίο «δεν είναι άλλο από την Ελληνορθοδοξία», σύμφωνα με τη ρήση του Χριστόδουλου. Δηλαδή με την αναλυτική παρουσίαση των σκανδάλων του 2005. Μια συναρπαστική περιήγηση στoν θαυμαστό κόσμο της Ελληνορθοδοξίας και την «εθναποστολή» που έχει καταντήσει μάστιγα για τη χώρα μας.

Από το βιβλίο: Μανώλης Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού, εκδόσεις ΓΝΩΣΕΙΣ, σελίδες 666.

Πρόλογος του συγγραφέα:

«Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία». Αυτό το ιδεολόγημα το ακούμε επί μία ολόκληρη (δεύτερη) επταετία από τα χείλη του υπηρέτη της πρώτης Χριστόδουλου. Ή με δικά του λόγια διατυπωμένο, «για να είσαι Έλληνας προϋπόθεση είναι να είσαι χριστιανός ορθόδοξος». Στα αντίστοιχα κεφάλαια θα έχομε την ευκαιρία να σχολιάσομε όλα τα ιδεολογήματα του Αρχιεπισκόπου και των ομοϊδεατών του. Εδώ σημειώνομε μόνον ότι ο «ελληνοχριστιανισμός» μετά το 1974 μεταμφιέστηκε σε «ελληνορθοδοξία» και το 1998 απέκτησε ενιαία εκπροσώπηση και δυναμική πολιτική ηγεσία: τον Χριστόδουλο, που οχυρωμένος πίσω από την «επικρατούσα θρησκεία» εγείρει συνεχώς απαιτήσεις έναντι της πολιτείας, εν ονόματι πάντα της «Κιβωτού του έθνους».
Επέλεξα, αντί άλλου προλόγου, να παραθέσω τις απόψεις του Ελευθερίου Βενιζέλου για τα μείζονα θέματα που θέτουν όλα αυτά τα χρόνια ο Χριστόδουλος, η διοικούσα ιεραρχία, οι οπαδοί και οι ομοϊδεάτες τους. Πηγή είναι τα Εστενογραφημένα Πρακτικά της Β΄ Συντακτικής των Κρητών Συνελεύσεως[1], Συνεδριάσεις Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 1906 και ιδιαίτερα εκείνη της 28ης Οκτωβρίου. Ο πληρεξούσιος Σφακίων Ι. Λεκανίδης είχε προτείνει στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος να τεθεί ότι «επίσημος θρησκεία» είναι η Ανατολική Ορθόδοξη, εκτοξεύοντας την κατηγορία ότι το σχέδιο διαπνέεται από υλισμό και θρησκευτική αδιαφορία ή και εχθρότητα προς την Εκκλησία. Η πρότασή του υποστηρίχθηκε με ενθουσιασμό από πολλούς πληρεξουσίους[2], με κυρίαρχο επιχείρημα την ευγνωμοσύνη προς την «Κιβωτό».
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του τόνισε:
«Ότε ο κ. Λεκανίδης εζήτησε τον λόγον επί του πρώτου άρθρου του Συντάγματος εγνώριζον πού θα έφερε τον λόγον… κατεπλάγην δε, καθόσον προυχώρει ο λόγος του κ. πληρεξουσίου Σφακίων, διότι ο λόγος αυτού ήτο τοιούτος, ώστε να ταράξη την θρησκευτικήν συνείδησιν των πολιτών, η οποία γνωρίζετε πόσον είναι εύθικτος… Οφείλω δε να διακηρύξω ότι τίποτε άλλο δεν με διαθέτει δυσμενέστερον από την προσπάθειαν προς κολακείαν ή θωπείαν ή εκμετάλλευσιν των λαϊκών προλήψεων και των πόθων ακόμη, αν θέλητε.
» Είναι τόσον εύκολον το πράγμα, κύριοι πληρεξούσιοι, είναι τόσον γνωστή η συνταγή διά της οποίας δύναταί τις να προκαλέση τα χειροκροτήματα! Δεν έχει παρά να βάλη εις το ιγδίον [: γουδί] ολίγα κόκκαλα και ολίγον αίμα και να τα τρίψη, αν δε προσθέση εις ταύτα και ολίγον καπνόν από την Αγχίαλον
[3], αν προσθέση μερικάς ίνας από το σχοινίον, με το οποίον εκρεμάσθη ο Πατριάρχης, βεβαίως δεν ημπορεί παρά να επιτύχη το αποτέλεσμα του να καλυφθή ο λόγος του διά χειροκροτημάτων… Μας είπον, κύριοι πληρεξούσιοι, ότι το Σύνταγμα το διαπνέει πνεύμα υλισμού. Η κατηγορία θα ήτο δικαιοτέρα αν ο αξιότιμος βουλευτής Σφακίων έλεγεν ότι το Σύνταγμα δεν μεριμνά περί ουδενός άλλου παρά μόνον περί των εγκοσμίων, διότι πραγματικώς μόνον περί των εγκοσμίων εμεριμνήσαμεν, ενομίζομεν δε ότι μόνον περί των εγκοσμίων εκαλούμεθα να μεριμνήσωμεν· ενομίσαμεν, κύριοι πληρεξούσιοι, ότι η εντολή, την οποίαν μας εδώκατε, ήτο να παρουσιάσωμεν σχέδιον πολιτικού Συντάγματος… []
» Ο κ. πληρεξούσιος Σφακίων ενόμισεν ότι θριαμβευτικώς θα επεξέλθη καθ’ ημών, ερωτών ημάς: Θέλετε λοιπόν να είσθε φιλελευθερώτεροι από τους Άγγλους, από τους Σουηδούς, τους Γερμανούς; Ναι, λέγομεν, και όχι μόνον θέλομεν, αλλ’ είμεθα τω όντι φιλελευθερώτεροι, και το πνεύμα της ελευθερίας είναι κατ’ εξοχήν γνώρισμα του πνεύματος του Ελληνισμού. Αν ελαττώμεθα κατά τον πολιτισμόν, τας τέχνας, την βιομηχανίαν, τα γράμματα, αλλά το πνεύμα της ελευθερίας είναι αρετή κατ’ εξοχήν ελληνική
».
Στην ερώτηση πληρεξουσίου: «Και τι ζημιοί η λέξις επικρατούσα θρησκεία;», ο Βενιζέλος απήντησε: «Και τι προσθέτει;», ενώ στην ανταπάντηση: «Δεν βλάπτει τίποτε. Και διά λόγους ευγνωμοσύνης να την θέσωμεν», ο Βενιζέλος ήταν σαρκαστικός: «Διά λόγους ευγνωμοσύνης; Δεν κάμνομεν εν ψήφισμα ευγνωμοσύνης και ευχαριστιών προς την Κιβωτόν, η οποία διέσωσε τον εθνισμόν ημών; Εάν θέλετε δι’ αυτόν τον λόγον, είναι ευκολώτατον». Και αναρωτήθηκε: «Θέλω λοιπόν να μάθω τι είναι αυτή η επικράτησις, κύριοι πληρεξούσιοι; Τι θέλει να είπη ότι εν Κρήτη επικρατούσα Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος Ανατολική;». Στην απάντηση του προέδρου ότι εννοείται «κατά τον αριθμόν επικρατούσα», ο Βενιζέλος απήντησε: «Α! Φυσικά! Εάν λοιπόν η σημασία του πράγματος ήνε αυτή –και δεν είναι καμμία άλλη παρ’ αυτή, την οποίαν εβεβαίωσεν ο κ. Πρόεδρος– έχει την θέσιν της, σας παρακαλώ, η αναγραφή εν τω Συντάγματι στατιστικών πληροφοριών; Και αν νομίζητε ότι εκ τούτου δύναται να επέλθη αίγλη εις την Εκκλησίαν, δεν είναι καλλίτερον να αναγράψωμεν τον αριθμόν των πιστευόντων αυτήν μελών, διά να αποδείξωμεν ότι ουχί απλώς επικρατούσα είναι –και κατά μικρόν τινα αριθμόν μάλιστα– αλλ’ ότι εκ των 330 χιλιάδων κατοίκων της Κρήτης οι 300.000 πιστεύουσιν εις την [ορθόδοξον] θρησκείαν;». Παρενέβη άλλος πληρεξούσιος υποστηρίζοντας ότι «Ημείς από σεβασμόν μόνον το ζητούμεν», για να σαρκάσει εκ νέου ο Ελ. Βενιζέλος: «…Εγώ προτείνω, κύριε Καλοειδά, εάν θέλητε, διακόπτοντες την συνεδρίασιν να μεταβώμεν όλοι οι Χριστιανοί εις τον καθεδρικόν ναόν να κάμωμεν μίαν δοξολογίαν, και να προσκυνήσωμεν την Αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν, η οποία έσωσε τον Ελληνισμόν εν ημέραις πονηραίς!... Ηξεύρω και εγώ να είπω από τοιαύτα! (Γέλωτες)». Ο Ελ. Βενιζέλος στη συνέχεια επανέλαβε αρκετές φορές ότι η επιτροπή δέχεται επικρίσεις διότι «δεν ανεγράψαμεν αυτήν την στατιστικήν πληροφορίαν εις το Σύνταγμα», επιμένοντας να χαρακτηρίζει ως «στατιστική πληροφορία» την αναγραφή της θρησκείας. (Άλλωστε και το Σύνταγμα του 1899, του οποίου ήταν βασικός εισηγητής, δεν περιείχε διάταξη περί επικρατούσης θρησκείας, ενώ το άρθρο 10 εγγυόταν ότι «έκαστος είναι ελεύθερος να πρεσβεύη οιονδήποτε θρήσκευμα προτιμά»). Το μαστίγωμα από τον Βενιζέλο συνεχίσθηκε με την επανάληψη της θέσης του για ελευθεροθρησκεία: «Φοβούμαι, κύριοι πληρεξούσιοι, μήπως εγγίσητε ουχί απλώς εν τω [συνταγματικώ] χάρτη, αλλ’ εν ταις συνειδήσεσιν την ανεξιθρησκείαν και την ελευθεροθρησκείαν, ίνα είπω ακριβέστερον», χαρακτηρίζοντας την ελευθεροθρησκεία ως «στοιχειώδη διάταξιν της ελευθερίας της συνειδήσεως», για να ρωτήσει τους πληρεξουσίους: «διατί δεν αρκείσθε εις την τελείαν αναγραφήν του δικαιώματος της ελευθεροθρησκείας, αλλά θέλητε να παρεμβάλητε έκφρασιν [σ.σ.: επίσημος ή επικρατούσα θρησκεία] δυναμένην να παρεξηγηθή;». Στις καυχησιολογίες τού εκ Σφακίων εισηγητού της εν λόγω προτάσεως, ότι «Φιλελεύθεροι είναι όσοι ανήκουσιν εις το Ανατολικόν Ορθόδοξον δόγμα. Μόνον αυτοί είναι φιλελεύθεροι», ο Βενιζέλος απάντησε:
«Ο κ. Λεκανίδης κηρύττει ότι είναι φιλελεύθερος, διότι είναι ορθόδοξος· εγώ έχω καθήκον να διακηρύξω ότι είμαι φιλελεύθερος διότι είμαι Έλλην. H ελευθεροθρησκεία είναι αρετή ιδιάζουσα κατ’ εξοχήν εις το Ελληνικόν Έθνος. Δεν αρνούμαι ότι η ελευθεροθρησκεία ανταποκρίνεται καθολοκληρίαν και προς το καλώς εννοούμενον θρησκευτικόν πνεύμα, αφού η αρίστη ίσως των παραβολών του Ευαγγελίου είναι η παραβολή του Σαμαρίτου. [] αλλ’ έχω να διαμαρτυρηθώ κατά… της αντιλήψεως ότι ο Ελληνισμός ταυτίζεται προς την έννοιαν της Ορθοδοξίας· ο Ελληνισμός προϋπήρξεν αιώνας όλους πριν ή εμφανισθή ο Χριστός κομίζων το Ευαγγέλιον της σωτηρίας. Η έννοια λοιπόν του Ελληνισμού δεν δύναταί ποτε να ταυτισθή με την έννοιαν της Ορθοδοξίας». Υπενθυμίζοντας δε την ρήση του πληρεξουσίου Σφακίων, ότι «ο Ελληνισμός δεν δύναται να νοηθή άνευ Ορθοδοξίας», ο Βενιζέλος συνέχισε το μαστίγωμα αυτών των απόψεων: «Κατά της αντιλήψεως αυτής διαμαρτύρομαι. Είπον ότι ο Ελληνισμός υπήρξεν αιώνας όλους προ του Xριστιανισμού και προσθέτω ακόμη ότι η λαμπρότερα περίοδος του ελληνικού πολιτισμού είναι ατυχώς η αρχαιοτέρα. Ο Eλληνισμός, ο καταυγάζων δι’ ανεσπέρου φωτός και ημάς τους νάνους απογόνους, δεν είναι ο πρόσφατος, δεν είναι ο Xριστιανικός Eλληνισμός, αλλ’ είναι ο Eλληνισμός των εθνικών χρόνων. [] Λοιπόν, η έννοια του Ελληνισμού δεν δύναται ποτέ να ταυτισθή προς την έννοια της Ορθοδοξίας, και θα προσθέσω μάλιστα ότι [] αν γίνη παραδεκτή η θεωρία αυτή («εφ’ όσον δεν είναι ορθόδοξος ένας άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να είναι Έλλην»), τότε βεβαίως όσοι ευρίσκονται εις την Eλλάδα, εάν πιστεύουν άλλην θρησκείαν, τότε αυτοί δεν είναι Έλληνες. []
» Δεν δύναμαι λοιπόν να εννοήσω πώς άνδρες κατ’ εξοχήν φιλελεύθεροι, είναι δυνατόν να πιστεύουν τας δύο αυτάς εννοίας και να σας λέγουν ότι η έννοια του Eλληνισμού ταυτίζεται προς την έννοιαν της Ορθοδοξίας, ενώ δεν υπάρχουν ίσως δυστυχώς δύο τόσον αντίθετοι προς αλλήλας όσον είναι σήμερον η έννοια του Eλληνισμού προς το επικρατούν μέρος της Ορθοδοξίας. []
» Πώς δύνασθε να παραγνωρίζητε το γεγονός αυτό, και να έρχησθε εδώ, επαναλαμβάνω, ταράττοντες την θρησκευτικήν συνείδησιν των πολλών, να ισχυρίζεσθε ότι η έννοια του Ελληνισμού ταυτίζεται προς την έννοιαν της Ορθοδοξίας; Αλλά πώς, κύριοι πληρεξούσιοι, παραγνωρίζομεν ότι η ανακήρυξις τοιούτων δογμάτων περιορίζει το μέγα όνειρον του Ελληνισμού, πώς δεν αναγνωρίζομεν ότι το εθνικόν μέλλον το συντρίβομεν, καθ’ ην στιγμήν ερχόμεθα να ανακηρύξωμεν ότι εις τους κόλπους του Ελληνισμού δεν δύνανται να χωρήσουν παρά οι πρεσβεύοντες το Ορθόδοξον Ανατολικόν δόγμα; Ποίος δεν γνωρίζει ότι, αν ταχέως ή βραδέως πρόκειται να πληρωθώσι τα εθνικά μας όνειρα, εις την Ελλάδα του μέλλοντος πρόκειται να περιλαμβάνωνται αλλόθρησκοι και αλλόδοξοι πληθυσμοί; Πώς δεν εννοείτε ότι κεφαλαιώδες συμφέρον του Ελληνισμού είναι να διακηρύξη ότι η έννοια αυτού είναι τόσον ευρεία και τόσον άσχετος προς τα θρησκευτικά δόγματα, ώστε εις την έννοιαν αυτήν δύναται να χωρήσωσι όχι μόνον οι πρεσβεύοντες τα του Χριστού δόγματα, αλλά και οι πρεσβεύοντες τα δόγματα πάσης άλλης γνωστής ή αγνώστου θρησκείας;».

Και ένα μήνα αργότερα υπογράμμισε: «Αφ’ ετέρου, κύριοι, είμαι βέβαιος ότι η ανάπτυξις του πολιτισμού, η επερχομένη οσημέραι συνείδησις όλων των πολιτισμένων λαών, ότι τα πράγματα του κόσμου αυτού πρέπει να ρυθμίζωνται ασχέτως όλως διόλου προς τας πεποιθήσεις τας θρησκευτικάς, τας οποίας έχει έκαστος εκ των πολιτών, και η καθ’ ημέραν μείζων σπουδαιότης των κοινωνικών ζητημάτων, η οποία καταλαμβάνει ολόκληρον τον πεπολιτισμένον κόσμον, θα φέρη ταχέως μετά δεκαετηρίδας τινάς, έστω εν ανάγκη και μετά εκατονταετηρίδα, εις το σημείον, ώστε και παρ’ ημίν να νοηθή, ότι ο εθνισμός δεν δύναται να συγχισθή παντάπασι προς την θρησκείαν» (25.11.1906).
Πρέπει να επισημάνομε ότι ο δεινός χειριστής της ελληνικής γλώσσας εσκεμμένα χρησιμοποίησε τον νεολογισμό ελευθεροθρησκεία (όπως άλλωστε διευκρίνισε: «ίνα είπω ακριβέστερον»), διότι ο όρος υποδηλώνει απόλυτη ελευθερία, αντί του όρου ανεξιθρησκεία (τον οποίο είχε εισαγάγει στη γλώσσα μας ο Ευγένιος Βούλγαρης[4] το 1768), που σημαίνει ανοχή αλλοτρίων θρησκειών. Όχι λοιπόν θρησκευτική ελευθερία στη βάση της ανοχής ή κατά παραχώρησιν, αλλά ελευθερία ως ανθρώπινο δικαίωμα. Δικαίωμα όχι μόνο για τους πιστούς γνωστών θρησκειών, αλλά και αγνώστου θρησκείας. Μεταξύ λοιπόν της ελευθεροθρησκείας του Ελευθερίου Βενιζέλου και της ανεξιθρησκίας του Ευγενίου Βούλγαρη ορθότερος θα ήταν ο νεολογισμός του Βενιζέλου. Όσον αφορά δε την επίδειξη των θρησκευτικών πεποιθήσεων ενός εκάστου, ετόνισε: «Αναξιοπρεπές θα ήτο να υποχρεωθώ να διακηρύξω τας ιδικάς μου θρησκευτικάς πεποιθήσεις». Είχε λοιπόν ένα λόγο παραπάνω ο αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος να υψώσει δέκα χρόνια μετά, στις 12/25.12.1916, την εκκλησιαστική ρομφαία: «κατά Ελευθερίου Βενιζέλου ανάθεμα έστω». Ο οξυδερκής πολιτικός προσδιόρισε ότι «έστω εν ανάγκη και μετά εκατονταετηρίδα» τα πράγματα του κόσμου αυτού πρέπει να ρυθμίζονται ασχέτως προς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Εκατό χρόνια μετά, η ηγεσία του Χριστόδουλου θα υπογράμμιζε, με τις προκλήσεις και τα κατορθώματά της, την ανάγκη να τεθούν αυτές οι θεοκρατικές αντιλήψεις στο περιθώριο όπου ανήκουν, να περιορισθεί η «επικρατούσα εκκλησία» στον ρόλο της, να παύσει το ελληνικό κράτος να θρησκεύεται και αναξιοπρεπώς να το διακηρύσσει, και τούτο να θεσμοθετηθεί στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση, αφού κάποιος άλλος που κυκλοφορεί με το επώνυμο Βενιζέλος υπονόμευσε την προηγούμενη. «Επικρατούσα» αντίληψη να είναι μόνον τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες.

Μανώλης Βασιλάκης

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1]. Επίσημος Εφημερίς της Κρητικής Πολιτείας, τεύχος τέταρτον, Εν Χανίοις 1906, Ιστορικό Αρχείο Κρήτης. Τέσσερα αποσπάσματα αυτών των αγορεύσεων βρίσκονται και στο Σ. Ι. Στεφάνου, Πολιτικαί Υποθήκαι Ελευθερίου Βενιζέλου, τόμ. Α΄, 1965 (σελ. 177 και 288-289), τόμ. Β΄ 1969 (σελ. 114 και 282-283).
2. Οι πιο φανατικοί διατείνονταν ότι «η εκκλησία η ορθόδοξος… αποτελεί περίλαμπρον ήλιον, απέναντι του οποίου όλοι οι άλλοι αστέρες όλων των άλλων θρησκειών εκμηδενίζονται και η λάμψις αυτών καθ’ ολοκληρίαν εκλείπει» (Ι. Βουκυκλάκης), ενώ άλλοι βελτίωναν την πρόταση περί «επισήμου θρησκείας» προσθέτοντας ολίγα τινά περί ανεξιθρησκίας: «Πάσα άλλη θρησκεία ανεγνωρισμένη είναι ανεκτή» (Εμμ. Θεοδωρίδης)… Άλλοι, αντί της «επισήμου θρησκείας» υποστήριζαν τον όρο «επικρατούσα θρησκεία» (Μ. Δημητρακάκης), κρούοντας τον κίνδυνο ότι «η ελευθερία θα καταστή μάστιξ, η ελευθερία θα ομοιάση προς γυναίκα ακόλαστον, η οποία θέλει αφεθή εις την διάκρισιν των πάντων».
3. Eκείνη την εποχή είχαν γίνει εμπρησμοί και σφαγές Ελλήνων στην Αγχίαλο από τους ομόδοξους Βούλγαρους, που ανάγκασαν τους κατοίκους της να εκπατρισθούν.
4. Ευγένιος Βούλγαρης, Περί των διχονοιών των εν ταις Εκκλησίαις της Πολωνίας δοκίμιον ιστορικόν και κριτικόν [] και σχεδίασμα περί της Ανεξιθρησκείας, Λειψία 1768.

Κυριακή, Μαρτίου 26, 2006

Το επίκαιρο μύνημα της χθεσινής γιορτής

Η φετινή μας γιορτή είναι αφιερωμένη, θα λέγαμε ότι αγγίζει τον πυρήνα της επανάστασης των Ελλήνων του 1821, στη στενή σχέση της Ελευθερίας και της Παιδείας.
Προϋπόθεση της Ελευθερίας η Παιδεία. Αναγκαία συνθήκη της Παιδείας η Ελευθερία. Η αμφίδρομη σχέση των δύο γίνεται πιο κατανοητή, αν φέρουμε στο νου μας, αυτό που μας προτάσσει ο επτανήσιος ποιητής Ανδρέας Κάλβος: «θέλει Αρετήν και τόλμην η Ελευθερία.»

Αρετή και Τόλμη όμως αναδείχνουν και νοηματοδοτούν την Παιδεία με την ανθρωπιστική έννοια του Πολιτισμού. Οι αξίες της Αρετής και της Τόλμης δοκιμάζονται στο πεδίο της μάχης, ολοκληρώνονται και αυτοεπιβεβαιώνονται όμως στο κοινωνικό πεδίο της ζωής.
Σημαίνουν την τήρηση των κανόνων, το σεβασμό των άλλων ανθρώπων, την αποδοχή του διαφορετικού, την ανοχή της άλλης γνώμης και άλλης στάσης, την επιθυμία της αξιολόγησης και του ελέγχου κυρίως στα συλλογικά πράγματα, τη μη φοβική στάση απέναντι στον ανταγωνισμό και το καινούργιο. Σημαίνουν ακόμη περισσότερο την αποδοχή της επιτυχίας, όσο βέβαια και της αποτυχίας.

Πρωταρχικό ρόλο στην Παιδεία παίζει η Γνώση. Η Γνώση όμως, η πανανθρώπινη Γνώση όπως μας κληρονομήθηκε από την κλασική περίοδο διαμέσου της Αναγέννησης , του Διαφωτισμού κι έφθασε ως τις μέρες μας, δεν ανήκει σε κάποιον φωτεινό νου. Ούτε μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο. Η Γνώση, σε κάθε της μορφή της, τεχνική, θεωρητική, δογματική και ου το καθεξής είναι διάσπαρτη στα μυαλά όλων των συνανθρώπων μας, κωδικοποιείται και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά ως συνήθειες, άτυποι ή τυπικοί κοινωνικοί θεσμοί.

Μόνο η Ελευθερία ως αξία και πράξη ζωής επιτρέπει τη μέγιστη χρήση αυτών των πόρων, των ανθρώπινων ικανοτήτων και προσδοκιών. Αναγκαία συνθήκη της Παιδείας, η Ελευθερία.
Ο ξεσηκωμός του γένους τότε κινήθηκε πάνω σ’αυτές τις αρχές και έξεις. Θα μας τις παρουσιάσουν με λεπτομέρεια οι μαθήτριες και μαθητές της Ελληνικής Εθνικής Σχολής Βιέννης.

Αυτό που μας κάνει σήμερα να απορούμε, να θαυμάζουμε θα λέγαμε, είναι η προεπαναστατική και κατά τη διάρκεια της επανάστασης έλξη μεγάλου αριθμού Ελλήνων και Ελληνίδων, φτωχών ή πλουσίων, αγράμματων ή μορφωμένων προς τις αρχές της Ελευθερίας και της Παιδείας.

Χαιρετισμός επί της εθνικής μας εορτής που εκφωνήθηκε από τον Σωκράτη Μεταξά στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας στη Βιέννη.

Και ο χαιρετισμός στα γερμανικά:

Abschließend möchte ich auch im Deutschen ein Paar Sätze über unseren Nationalfeiertag erwähnen. Gewöhnlich wird dieser Tag in der Weise akzentuiert, dass die Griechen, die damals vor 185 Jahren eine Revolution gegen die osmanischen Türken ausgerufen haben, nur durch nationale Motive bewegt waren, dies zu tun. Und dies ist teilweise wahr, wenn man nachvollzieht, dass nach der Gründung des griechischen Nationalstaates diese Entwicklung und dieser Trend nicht nur auf dem Balkan, sondern auf der ganzen Welt die übrigen Nationen und Völker monokausal beeinflusst haben. Es folgen dann die Gründungen der jeweiligen Nationalstaaten, auch großer, wie des deutschen oder des italienischen. Andererseits tun wir Unrecht, wenn wir es vergessen, die Zeit vor der Revolution zu betrachten, die Zeit der Wiedergeburt der griechischen Aufklärung. In dieser Zeit werden Freiheit und Bildung zu einem allgemeinen Ideal, die alle Liberalen vereinigt, nicht nur die Griechen. Unser Märtyrer heißt Rigas Fereos. Rigas Fereos war nicht sein echter Name, aber dieser Name spiegelte nach seinem Tod in Belgrad den Widerstand jedes Freien Mannes gegen die Tyrannei der Könige und Autoritären wider. Aber davon werden wir jetzt mehr von unseren Schülerinnen und Schülern hören.

Οικονομική ελευθερία, η βάση της ευημερίας και της δημοκρατίας

Economic freedom is an essential requisite for political freedom. By enabling people to cooperate with one another without coercion or central direction, it reduces the area over which political power is exercised.
Milton Friedman

Ένα από τα θεμέλια του σύγχρονου φιλελευθερισμού είναι η προτεραιότητα που δίνει στο άτομο να διαχειρίζεται ελεύθερα χωρίς περιορισμούς του πόρους του. Η μεγιστοποίηση της οικονομικής ελευθερίας μιας κοινωνίας και των οικονομικών επιλογών του ατόμου βρίσκεται στον πυρήνα κάθε πραγματικά φιλελεύθερης πολιτικής και είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία μιας ανοιχτής κοινωνίας όχι μόνο για να παράγει ευημερία αλλά και για να διασφαλίζει την δημοκρατία και τις πολιτικές ελευθερίες. O βαθμός οικονομικής ελευθερίας κάθε κοινωνίας είναι μέγεθος μετρήσιμο και κάθε χρόνο δημοσιεύονται με βάση αυτόν εκθέσεις κατάταξης των διαφόρων χωρών.

Τα συμπεράσματα των συγκρίσεών τους είναι πραγματικά εντυπωσιακά, αν και σπάνια γίνεται λόγος για αυτά στην χώρα μας. Όχι μόνο λόγω της απαράδεκτης θέσης μας , αλλά και διότι διαψεύδουν τις συνεχώς αναμασώμενες κυρίαρχες ιδεολογικές καραμέλες, που διαστρέφουν και συκοφαντούν κάθε πολιτική αύξησης των οικονομικών μας ελευθεριών. Βέβαια στην Ελλάδα ο παραλογισμός έχει ξεφύγει σε βαθμό να κατηγορείται ως "νεοφιλελεύθερη λαίλαπα" σχεδόν οποιαδήποτε κυβερνητική επιλογή, άσχετα με τα χαρακτηριστικά της. Ας δούμε λίγα στοιχεία για την οικονομική ελευθερία:

Η οικονομική ελευθερία σχετίζεται απόλυτα με το κατακεφαλήν εισόδημα. Μπορεί να υπάρχουν διακυμάσνεις και κάποιες εξαιρέσεις, αλλά η τάση είναι ξεκάθαρη: μια χώρα με οικονομικές ελευθερίες είναι κατά τεκμήριο πολύ πιο πλούσια από όσες επιμένουν σε παρεμβατικές επιλογές που περιορίζουν και καταπατούν την οικονομική ελευθερία του ατόμου:




H εξήγηση έρχεται από την πολύ στενή συσχέτιση οικονομικής ελευθερίας και ανάπτυξης. Μπορεί να συνυπάρχουν διάφορες συγκυρίες σε κάθε χώρα σε μια δεδομένη στιγμή, αλλά και πάλι φαίνεται ξεκάθαρα ότι η οικονομική ελευθερία δημιουργεί πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες ανάπτυξης. Για μια χώρα που θέλει να ξεφύγει από τον κύκλο της ανέχειας, η υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων που αυξάνουν την οικονομική ελευθερία είναι αναγκαία συνθήκη, ίσως όχι παντά και ικανή από μόνη της:


Γεγονός απόλυτα λογικό, αφού το πόσο πιο ελεύθερη είναι μια οικονομία είναι από τα βασικότερα κριτήρια που την κάνουν ελκυστική σε επενδύσεις:


Όχι όμως μόνο αυτό, οι επενδύσεις σε ελεύθερες οικονομίες έχουν μεγαλύτερη αποδοτικότητα:


Το μικρότερο και με λιγότερες εξουσίες κράτος είναι λιγότερο δεκτικό στην διαφθορά και υπάρχουν λιγότερα κίνητρα για να το κάνει, αφού ελέγχει πολύ μικρότερα τμήματα της οικονομικής δραστηριότητας:


Η παραοικονομία είναι μικρότερη (για την μεγάλη σημασία της ενσωμάτωσης της παραοικονομιάς περισσότερα εδώ):


Έτσι χώρες με μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία έχουν κατα τεκμήριο χαμηλότερη ανεργία:


Τι γίνεται όμως με τις ανισότητες; Όπως βλέπουμε παρά την πολύ μεγάλη διαφορά στο κατακεφαλήν εισόδημα, οι χώρες με αυξημένη οικονομική ελευθερία δεν έχουν μεγαλύτερη ανισοκατανομή εισοδήματος, αφού το φτωχότερο 10% τους έχει παρόμοιο ποσοστό με τις φτωχότερες κοινωνίες:


Η μεγάλη διαφορά όμως γίνεται όταν το εισόδημα του φτωχότερου 10% σε απόλυτες τιμές. Η ελεύθερη οικονομία δεν στοχεύει στην κατάργηση των οικονομικών ανισοτήτων. Βελτιώνει όμως το επίπεδο ζωής και το εισόδημα όλων των στρωμάτων, πράγμα που την δικαιώνει αφού τα καταφέρνει καλύτερα από κάθε παρεμβατική πολιτική. Για να θυμηθούμε και τον Rawls: inequality is acceptable only if the lot of the worst off is improved:


Επιπλεόν, το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια τη φτώχειας μειώνεται:


Η παιδική εργασία μηδενίζεται στις χώρες με αυξημένο βαθμό οικονομική ελευθερίας:


Οι κοινωνίες με αυξημένη οικονομική ελευθερία, προσφέρουν πολύ καλύτερες συνθήκες ζωής στους πολίτες τους:





Πέρα όμως από όλα αυτά, είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η οικονομική ελευθερία είναι σε ευθεία συσχέτιση με τις πολιτικές ελευθερίες και την δημοκρατική διακυβέρνηση. Μπορεί να υπάρχουν επιμέρους διαφοροποιήσεις, μπορεί ανελεύθερα καθεστώτα να επιλέξουν πολιτικές οικονομικής ελευθερίας (υπονομεύοντας τα θεμέλιά τους), αλλά και πάλι φαίνεται η ξεκάθαρη τάση η οικονομική φιλελευθεροποίηση να οδηγεί τελικά στην πολιτική φιλελευθεροποίηση:




Θα μπορούσαμε να επεκταθούμε και στην συμβολή της ελεύθερης οικονομίας στον περιορισμό των ένοπλων συγκρούσεων του πλανήτη ή στους μεγαλύτερους δείκτες προστασίας του περιβάλλοντος:



Νομίζω ότι τα παραπάνω στοιχεία επαρκούν για να δείξουν ότι οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που ζητούνε τον περιορισμό της γραφειοκρατείας, της φορολογίας, του ρόλου του κράτους ως επιχειρηματία και των μονοπωλίων του, των κανονιστικών ρυθμίσεων, των επιδοτήσεων, των παρεμβάσεων στην αγορά και την αύξηση της οικονομικής μας ελευθερίας είναι ...καταστροφικές, απάνθρωπες ή ανάλγητες! Η σοβαρότητα δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας...

Διαβάστε περισσότερα:
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ
ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ);
Economic Freedom of the World: 2005 Annual Report
Trading tyranny for freedom: How open markets till the soil for democracy
The Noble Feat of Nike
Democracy, Market Economics, and Development - An Asian Perspective
CEIP - Economic Institutions, Democracy, and Development
IMF - The Political Dimensions of Economic Reforms, Conditions for Successful Adjustment

Σάββατο, Μαρτίου 25, 2006

Μαθητική Παρέλαση

Να υπενθυμίσουμε ότι «η μαθητική παρέλαση δεν προβλέπεται στο τελετουργικό των εθνικών εορτασμών σε καμία χώρα της Ευρώπης.» :-)

Paris Calling

Αναμένεται να γίνει της κακομοίρας στο Παρίσι την ερχόμενη Τρίτη 28 του μηνός από τις διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο Βιλπέν. Και μάλιστα μετά από τη στάση που κράτησαν τόσο οι γάλλοι όσο και πολλοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι υπέρ τέτοιων μέτρων (κάποιοι τα λένε και μεταρρυθμίσεις). Ποιες είναι οι απόψεις που ακούγονται? Καλά κάνουν και τα σπάνε? Κακά κάνουν? Και τα δύο από λίγο? Πού θα οδηγήσει αυτό?

Ας σημειωθεί εδώ ότι οι απόψεις τόσο του γράφοντος (και πολλών άλλων υποθέτω) λίγο ενδιαφέρουν τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα.
Εννοώ ότι οι απόψεις μας (π.χ. στο ελληνικό internet) είναι περίπου ‘μια πορδή στην καταιγίδα’ (όπως είχε πει και ο μεγάλος Laurence Olivier σε μια ταινία) και τα πράγματα θα εξελιχτούν ανεξάρτητα με το αν εμείς από ένα ποστ ή μια συζήτηση τα θεωρούμε άδικα, δικαιολογημένα ή οτιδήποτε.
Απειροελάχιστο ρόλο στην κοινωνική – πολιτική συζήτηση στη χώρα μας έχουν οι απόψεις σε διάφορα site (δεδομένης και της εξάπλωσης και εμβάθυνσης του internet, πόσο μάλλον των blogs) αφού αυτό που επικρατεί είναι βλακώδεις συζητήσεις περί τιμής της ντομάτας και ‘πούν’ το κράτος’ κλπ κλπ.

Κάποιοι λένε (μαζί και εκείνοι που διαμαρτύρονται στη Γαλλία) ότι δεν είναι δυνατό να ‘πηδάς’ με πολιτικο-οικονομικά μέτρα εκείνο ακριβώς το κομμάτι του πληθυσμού που πλήττεται από την ανεργία λέγοντάς του απλά ότι ‘κάτι καλύτερο θα γίνει στο μέλλον – και υπομείνετε τώρα για να δρέψετε τους καρπούς στο μέλλον’. Μια απόλυτα λογική αντίδραση για ‘μένα.
Κάποιοι άλλοι λένε ότι κάποια μέτρα είναι αναγκαία για να βρουν έστω δουλειά κάποιοι από τους λιγότερο ωφελημένους νέους. Λένε επίσης ότι επιβάλλονται τέτοια μέτρα ‘ελαστικοποίησης της εργασίας’ αν είναι να προσαρμοστούμε στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Και ετούτοι έχουν λογικά επιχειρήματα αφού οι κοινωνίες που είναι κλεισμένες στο κλουβί μοιραία ή θα τους κατασπαράξουν τα θηρία ή θα παρακμάσουν μόνες τους βλέποντας τα τρένα της εξέλιξης να περνάνε.

Το ξεκαθάρισμα έχει πιστεύω ως εξής:
Είναι αντιδημοκρατικό μέτρο αυτό του Βιλπέν? Σαφέστατα ναι πιστεύω. Και αυτό διότι δεν είναι δυνατό να δημιουργείς διαχωρισμό στον ενεργό πληθυσμό και να λες ‘εσείς κυρίες και κύριοι (άνω των 26) θα αποζημιώνεστε μετά την απόλυσή σας, ενώ εσείς (κάτω των 26) δε θα αποζημιώνεστε’. Αυτός ο διαχωρισμός (ανεξαρτήτως του αν η αποζημίωση είναι καλό ή κακό πράγμα) είναι απαράδεκτο για μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.
Ας βρούμε σαν κοινωνία κάποιους κανόνες αποδεκτούς που θα ισχύουν για όλους – και για τους πάνω από 26 και για τους κάτω των 26. Είναι απίστευτα κραυγαλέο να γίνονται τέτοιοι διαχωρισμοί σε ένα πολιτισμένο υποτίθεται κράτος. Άρα το πρώτο θέμα είναι το να έχουμε κοινούς κανόνες, αλλιώς δεν είμαστε μία κοινωνία αλλά υπάρχουν ‘αυτοί’ και οι ‘άλλοι’ (και ενδεχομένως και οι ‘άλλοι άλλοι’).
Ας έλεγε ο κύριος Βιλπέν ότι ‘ΟΛΟΙ όσοι απολύονται, θα παίρνουν αυτομάτως σπίτι στις Κάνες και ένα γερό εφάπαξ για να χαρούν τη ζωή τους’. Αυτό είναι παράλογο για άλλους προφανείς λόγους – ωστόσο θα ήταν μια εξαγγελία που θα αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο όλους τους απολυόμενους. Αντίθετο ακραίο παράδειγμα ήταν να πει ότι ‘όσοι απολύονται θα τρώνε 100 βουρδουλιές στη λεωφόρο Champs Elizees και θα έχουν πρόστιμο 50.000€ έκαστος’. Ανεφάρμοστο και αυτό αλλά δε θα παράβαινε καμιά αρχή ισότητας – για όλους οι ίδιες βουρδουλιές όπως ίδιας αξίας εξοχικά στην άλλη περίπτωση.
Για ‘μένα το πιο ανησυχητικό στην όλη περίπτωση είναι το ότι στα άτομα που ασκούν πολιτική, όπως ο Βιλπέν αλλα κυρίως οι ευρω-γραφειοκράτες, δεν τους φαίνεται αντιδημοκρατικός και παράλογος ένας τέτοιος διαχωρισμός. Αυτό άλλωστε εκδήλωσαν στην τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο για την απασχόληση. Αλλά, για τη σάπια καρδιά της ευρώπης τα έχω πει σε παλιότερα ποστ.

Τώρα έρχεται το δεύτερο θέμα της ίδιας της εργασίας (ανεργίας). Ο κύριος Rifkin μιλούσε για το τέλος της εργασίας πριν δέκα τουλάχιστο χρόνια τη στιγμή που σήμερα συζητούν σχετικά με το λεγόμενο ‘jobless recovery’ ή ακόμα και το ‘wageless recovery’ (άλλες συνώνυμες λέξεις είναι και οι: αναδιάρθρωση, επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων, μεταρρυθμίσεις κλπ.). Η ‘παλιά ευρώπη’ (από τη γνωστή φράση…) και οι πολιτικοί της δε φαίνεται να βλέπουν σοβαρά τις εξελίξεις – για να ξέρουν τουλάχιστο πού πηγαίνουν το καράβι το οποίο κόβει βόλτες γύρω από ξέρες.

Το δεύτερο ζήτημα λοιπόν είναι αν θα πρέπει να δίνεται αποζημίωση σε εκείνον που απολύεται. Η ερώτηση είναι πιστεύω παρόμοια με το ‘πότε θα πρέπει να βγαίνουμε στη σύνταξη’
Ο μόνος που μπορεί να την απαντήσει είναι οι ψυχροί αριθμοί και όχι τα θερμά κεφάλια. Αν αντέχει η οικονομία, ας δίνεται σύνταξη στα 37 και αποζημίωση σαν αυτή του παραπάνω παραδείγματος με το σπίτι στις Κάνες. Αν δεν αντέχει όμως? Εκεί έρχονται τα πιο κρίσιμα ερωτήματα (και όχι απλοϊκά όπως αυτά περί αποζημιώσεων ή συντάξεων):
Και μέχρι ποιο σημείο θα τις αντέχει? Και μπορεί να αντέχει για 30-40 χρόνια? Και μετά θα θα είναι εφικτές τέτοιες αποζημιώσεις και συντάξεις για την οικονομία (είτε λόγω του ότι θα αυξάνεται υπέρμετρα η ανεργία ή γιατί απλά δε θα φτάνουν τα λεφτά) ή όχι? Ενδιαφερόμαστε για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές ή μόνο για να τα φάμε όλα και να τους παραδώσουμε λιγότερα απ’ αυτά που πήραμε εμείς? Αλλιώς, από πού θα βγουν τα λεφτά για τέτοιες παροχές? Ή είμαστε απλά σαν τους χαρούμενους τους αριστερούς που ζώντας στον πλανήτη τους (“Στον πλανήτη happy – Κανεις δεν κλείνει μάτι", που λένε και οι Μίκρο σε ένα κομμάτι τους) κραυγάζουν ‘σύνταξη’ στα 45 ‘κατώτερος μισθός 1.500€’ (λες και το μισθό τον κόβει καμιά μηχανή του κιμά - η ίδια που κόβει το νόμισμα…) και ‘μεγαλύτερη αποζημίωση σε όλους τους απολυμένους’?
Άρα, η απάντηση στο δεύτερο απλοϊκό ερώτημα δεν είναι απλή. Κρύβει προβλήματα και απαιτεί να χαράξει κανείς προτεραιότητες. Δεν είμαστε όλοι Δανία και Σουηδία να μπορούμε να δώσουμε για το ‘κοινωνικό κράτος’ ένα κάρο λεφτά.

Η άποψή μου στο 2ο αυτό θέμα (με ότι γνώσεις και απόψεις για τα επιμέρους ερωτήματα που εγείρει) είναι ότι μαζί τις αποζημιώσεις (που είναι το κερασάκι στην κορυφή του παγόβουνου) θα έπρεπε να εξεταστούν και άλλα πολύ πιο ουσιώδη ζητήματα που δεν τα αγγίζει κανείς. Τι έκταση αρμοδιοτήτων πρέπει να έχει το κράτος? Ποιοι είναι οι στόχοι του στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας? Τι προτεραιότητες πρέπει να έχει? Να προστατεύει ‘τους δικούς του’ και να ρίχνει στον καιάδα τους άλλους αδιαφορώντας για την ανάπτυξη? Ποιοι το πληρώνουν και ποιοι (και πόσο) ωφελούνται απ’ αυτό? Υπάρχει κατοχυρωμένη η ελευθερία της βούλησης και της επιλογής?
Οι πολιτικοί, επειδή δε διανοούνται να αγγίξουν τέτοια ζητήματα (ή στην ελλάδα ίσως δεν τα διανοούνται καν) πιάνουν μεμονωμένα θέματα ανταγωνιστικότητας (όπως οι αποζημιώσεις) και κάνουν ό,τι συμβιβαστικό απαιτήσουν οι περιστάσεις. Αλλά σε τέτοιο κοινό απευθύνονται, τέτοια κάνουν.
Δε λειτουργούν με αρχές αλλά με τη λογική του ‘όποιος με πιέζει, τον ικανοποιώ – όποιος δεν πιέζει (ακόμα και αν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτό που αιτείται) να πάει στο διάολο και στάχτη και μπούρμπερη να γίνει’. Όποιος έχει ισχύ και επιρροή τα καταφέρνει και επιβάλλει τα θέλω του.

Το θέμα είναι ότι οι ευρω-γραφειοκράτες πολιτικοί δεν έχουν στοιχειώδεις αρχές ίσης αντιμετώπισης των πολιτών τους και σίγουρα δεν έχουν τα άντερα να εφαρμόσουν πολιτικές που απευθύνονται σε πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους. Εφαρμόζουν πολιτικές a la carte – κατά περίπτωση, και όποιον πάρει ο χάρος.

Παρασκευή, Μαρτίου 24, 2006

Το τελος της ευρωπαϊκης τρομοκρατιας?

Αν και στην αρχη δεν ημουν σιγουρος, φαινεται να ειναι αληθεια, η ΕΤΑ παραδιδει τα οπλα. Το νεο συζητιεται συνεχως στα ισπανικα μεσα, αλλα επιασε και πρωτοσελιδο σε πολλες ευρωπαϊκες εφημεριδες.

Τωρα μονο λεπτομερειες μενουν, οπως το αν θα σταματησει να μαζευει τον "επαναστατικο φορο", χρηματα που πληρωναν επιχειρησεις και καταστηματα για προστασια* στην Βορεια Ισπανια, ακομα και εξω απο την Χωρα των Βασκων.


κιομως αυτες οι αστειες φατσες ευθυνονται για πολλα εγκληματα...

Τι οδηγησε εδω? Ισως η σκληρη σταση του Αθναρ που θερισε αρκετα στελεχη, ισως η μαλακη, διαλλακτικη σταση του Θαπατερο τωρα που δινει ολο και περισσοτερη αυτονομια, ισως ενας συνδυασμος και των δυο. Σιγουρα παιζει ρολο και το περιβαλλον, οι ευρωπαϊκοι λαοι δεν ανεχονται αλλο τοσο ακραιες συμπεριφορες, δεν θελουν αλλο αιμα.

Επιτελους λοιπον, ο ΙΡΑ εξημερωνεται, εξαφανιζεται η 17Ν, τα παραταει η ΕΤΑ, εξαλειφεται η ευρωπαϊκη τρομοκρατια...
ισως βεβαια ετσι, απλα αφηνουν περισσοτερο χωρο στους πιο ακραιους, πιο επαγγελματιες ισλαμιστες συναδελφους τους...

*Φαινεται να το εχουν ολες οι ευρωπαϊκες τρομοκρατικες οργανωσεις να ξεκινανε σαν απλα πολυ ακραιοι ψυχασθενεις και να καταληγουν κοινοι φτηνοι εγκληματιες.

Σχετικα: εκτενες αφιερωμα στην Ελ Παϊς, αρθρα της Καθημερινης, του Εκονομιστ, της Φρανκφουρτερ Αλλγκεμαϊνε

Women@Work

Here’s a pop quiz on gender equality. In which part of the world are women most likely to reach the highest rungs of power? Choice A offers new moms 12 weeks of maternity leave, almost no subsidized child care, no paid paternity leave and has a notoriously hard-driving business culture. Choice B gives them five months to three years of paid time off from their jobs after having kids. Millions put their offspring into state-sponsored day-care centers for several hours a day. Government agencies, full of female directors and parliamentarians, protect workers at the expense of business and favor a kinder, gentler corporate culture. So which place is better for women who want to make it to the top? If you guessed A, the United States, you’d be right. If you chose B—Europe—think again.


Myth & Reality. Forget all the talk of equal opportunity. European women can have a job—but not a career.

Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006

Εθνική Ανταγωνιστικότητα:

ΟΤΑΝ 3-4 ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΟΥΝ ΟΣΑ ΚΑΜΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Νέο Άρθρο

Η έννοια της εθνικής ανταγωνιστικότητας βρίσκεται επιτέλους, έπειτα από πολλά χρόνια, στο προσκήνιο! Το 2005 αποτέλεσε το πρώτο έτος που της αφιερώσαμε, αν και κάθε χρονιά θα έπρεπε να ορίζεται ως «έτος ανταγωνιστικότητας»….

Για πολλά έτη, η χώρα επαναπαύθηκε στους υψηλότερους συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ονομαστικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Τo σύνολο των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, ασχέτως ποιότητας ή καινοτομίας, παρέμεινε ανταγωνιστικό έως το 2000 αξιοποιώντας στο έπακρο ουσιαστικά ένα μοναδικό «εργαλείο» που ονομαζόταν διολίσθηση της δραχμής.

Ωστόσο, ήλθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα που μας «αποκάλυψε» η συμμετοχή μας στην ONE: κατά την περίοδο 2000-2003 η Ελλάδα εμφανίζεται κάθε χρόνο πτωτική στην διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Επαναστατικη μανια σε Ελλαδα και Γαλλια

Στην Ελλαδα και στην Γαλλια για διαφορετικους λογους, οποτε βλεπουμε καποια διαμαρτυρια τεινουμε να συντασσομαστε με τους φοιτητες, εργατες ή οτι αλλους κακομοιρους τα βαζουν με τα ΜΑΤ.

Στην Ελλαδα ο λογος ειναι εν μερει η εποχη της χουντας και λιγο μετα που ηταν μοδα να τα βαζεις με το κατεστημενο* και εν μερει η αντικρατικη παραδοση, καταλοιπο της οθωμανικης αυτοκρατοριας. Δεν εμπιστευομαστε το κρατος, δεν θεωρουμε σχεδον ποτε οτι η κυβερνηση δουλευει για μας, δεν την θεωρουμε καν δικη μας, γιατι επι πολλα χρονια** δεν ηταν δικη μας!

Επεξηγηματικη προσθηκη: Οταν λεω αντικρατικη παραδοση, εννοω αντιθεση στο κρατος, στην εκαστοτε κυβερνηση, οχι στην κρατικη παρεμβαση. Οι ελληνες ειναι απο τους λιγους λαους που ξερω που βριζουν το κρατος για τα παντα ("πουν το κρατος" πρεπει να ειναι η κλασικοτερη ατακα στα δελτια ειδησεων), θεωρουν την κυβερνηση τους ετοιμη να προβει σε εθνικες προδοσιες κτλ Φυσικα δεν ζητανε λιγοτερη παρεμβαση, ζητανε περισσοτερη παρεμβαση που να κοιταει τα δικα τους στενα συμφεροντα.

Στην Γαλλια οι λογοι ειναι σιγουρα ο Μαης του 68 αλλα και φυσικα η απιστευτα πλουσια επαναστατικη παραδοση της χωρας τα τελευταια 200 χρονια, που οντως εδωσε καποτε στην Ευρωπη ωραιες και φρεσκιες ιδεες.

Το προβλημα ειναι οτι αυτο το συστημα δεν μπορει να δουλευει για παντα. Ο διαμαρτυρομενος δεν μπορει να εχει παντα δικιο. Ειμαστε σε μια εποχη που συμβαινουν δυο πραγματα:

α) Τα εξωφρενικα οφελη που παραδοσιακα απολαμβανουν μερικες κατηγοριες πολιτων (πχ δημοσιοι υπαλληλοι), εχουνα αρχισει να βαραινουν υπερβολικα στις ευρωπαϊκες οικονομιες καθως εξωτερικοι παραγοντες οπως το δημογραφικο (ο εργαζομενος πληθυσμος μειωνεται, οι συνταξιουχοι αυξανονται) σημαινουν οτι τα αποθεματα που μπορουμε να σπαταλησουμε ειναι ολο και χαμηλοτερα.

β) Εχει προοδευσει η κατανοηση μας του κοσμου τοσο, ωστε να ξερουμε οτι μέτρα που εκ πρωτης οψεως βλαπτουν τον κοσμο, στην πραγματικοτητα κανουν την κοινωνια και την οικονομια να λειτουργει καλυτερα. Με μια απλη αναλογια θα ελεγα οτι ενω στους ανθρωπους της ζουγκλας ισως θα τους φαινοταν παλαβο να εχουμε κοινους νομους και μια αστυνομια με το μονοπωλιο της βιας, αυτο τελικα ειναι αναγκαιο να γινει οσο οι ανθρωποι βγαινουν απο την ζουγκλα και φτιαχνουν κοινωνιες με μεγαλη πυκνοτητα πληθυσμου***. Ετσι και στην συγχρονη οικονομια μας, μετρα που στους αμυητους φαινομενικα μοιαζουν ανορθοδοξα, οπως το να αφηνουμε την αγορα σχετικα ελευθερη, να ριχνουμε τα συνορα μας και να μην προσπαθουμε να υπερασπιζομαστε τις δικες μας εταιρειες εις βαρος των ξενων, ειναι τελικα ο πιο σωστος τροπος να αναπτυχθουμε.

Και στις δυο αυτες περιπτωσεις, ειναι αναγκαιο μια χωρα να εχει ηγεσια. Ηγετης δεν ειναι αυτος που ενδιαφερεται να κανει ο,τι θελει ο λαος. Ηγετης ειναι αυτος που ενδιαφερεται για τον λαο. Ηγετης ειναι αυτος που ο λαος εμπιστευεται οτι πραττει για το καλο μας, αλλα χρησιμοποιει τις ιδιαιτερες γνωσεις του/της και την πληροφορηση που εχει για να επιλεξει τις καλυτερες κινησεις. Οπως εξηγησα παραπανω η εποχη μας εχει αυξημενη αναγκη για ηγετες, ατομα που θα εξηγησουν στον λαο γιατι χρειαζονται μεταρρυθμισεις και θα πιεσουν και λιγο παραπανω, γνωριζοντας οτι η μεταρρυθμιση θα κανει καλο. Ο λαος δεν ειναι ηλιθιος, ειναι ομως πολυ συχνα επιφυλακτικος απεναντι στην αλλαγη και ετσι ο ηγετης πρεπει μερικες φορες να ρισκαρει και να φερνει την αλλαγη που δεν θελει ο κοσμος. Αργα η γρηγορα τα οφελη θα φανουν και ο ηγετης θα επιβραβευθει.


Επεξηγηματικη προσθηκη: Προφανως δεν εννοω οτι ο ηγετης πρεπει να εχει λευκη επιταγη να κανει οτι γουσταρει. Αν τα οφελη δεν ερθουν ο λαος εχει καθε δικαιωμα και καθηκον να τον καθαιρεσει. Γιαυτο εχουμε τις εκλογες μας αλλωστε!

Στην Ελλαδα και στην Γαλλια ομως ο ηγετης εχει να υπερνικησει την επιπλεον επιφυλακτικοτητα των ανθρωπων, πραγμα που κανει τους ηγετες μας πιο αδυναμους και την αλλαγη πιο δυσκολη. Νομιζω δεν υπαρχει αμφιβολλια οτι αυτο σημερα μας βλαπτει, οσο λιγα αλλα χαρακτηριστικα των λαων μας. Ενω στην Γερμανια πχ ο κοσμος εμπιστευεται αρκετα τις κυβερνησεις του και δεχεται πολυ σκληρα μετρα, στην Γαλλια γινονται πορειες για ψυλλου πηδημα.

Για να ερθουμε στην τωρινη κατασταση στην Γαλλια, στην οποια αναφερθηκε ο Ροαρκ. Εγω θα την κατετασσα σαν κλασικο παραδειγμα και των δυο περιπτωσεων που ανεφερα πιο πανω. Μερικοι εργαζομενοι στην Γαλλια εχουν απιστευτα προνομια, προνομια ομως που εχουν ενα τιμημα, την υψηλοτατη ανεργια, ειδικα μεταξυ ανειδικευτων. Τα προνομια δεν μπορει να τα σηκωσει αλλο η Γαλλια και προτεινουν καποιοι μετα απο πολλη περισκεψη οτι ενας καλος τροπος να καλυτερευσει η κατασταση, ειναι μια πολυ περιεργη κινηση: να περιοριστει η προστασια των νεων εργαζομενων!

Αποτελεσμα: πορειες και καταληψη της Σορβοννης μετα απο πολλααα χρονια.

Φυσικα στην Ελλαδα ολοι συμπασχουν με τους καταληψιες. Λιγοι ομως ξερουν οτι ας πουμε οι φοιτητες, μονο απο αλτρουϊσμο δεν συμμετεχουν! Ο νομος προβλεπει αρση της προστασιας νεων εργαζομενων απο 25 και κατω. Οι περισσοτεροι φοιτητες δεν δουλευουν πριν τα 25! Ο νομος προσπαθει να βελτιωσει την κατασταση των ανεργων ανειδικευτων νεων, οι φοιτητες μονο ανειδικευτοι δεν ειναι και μονο απο ανεργια δεν πασχουν!
Ετσι παρουσιαζουμε την κατασταση σαν συγκρουση κακης κυβερνησης και αμοιρων πολιτων, ενω ειναι συγκρουση βολεμενων ή εστω επιφανειακα σκεπτομενων πολιτων εναντιον των πραγματικων αδυνατων στην Γαλλια, των ανειδικευτων, συνηθως απογονων μεταναστων, που δεν εχουν σημερα στον ηλιο μοιρα!

Εχω λοιπον την εντυπωση οτι αν θελουμε να δουμε μια ασπρη μερα στην Ελλαδα και στην Γαλλια, πρεπει να καταλαβουμε το εξης: Σχεδον καμμια κυβερνηση δεν προσπαθει να κανει κακο στους πολιτες της. Οταν γινεται μια μεταρρυθμιση πρεπει να ειμαστε καλοπιστοι και να δινουμε τεκμηριο καλης θελησης στην κυβερνηση, να σκεφτομαστε βαθια τι διακυβευεται, πριν παρουμε τους δρομους, κλεισουμε εθνικες και καψουμε Πολυτεχνεια...

*αν και εχω την εντυπωση οτι οι περισσοτεροι τσαμπα μαγκες, αρχισαν να το παιζουν επαναστατες κατοπιν εορτης, αφου επεσε η χουντα.
**αν βαλουμε και την βυζαντινη αυτοκρατορια που ειχε πρωτευουσα μια πολυ μακρινη πολη, ο ελλαδικος χωρος δεν ειχε διοικηθει απο ντοπιους για χιλιαδες χρονια!
***η πυκνοτητα πληθυσμου ειναι ενα πολυ βασικο στοιχειο για το πως πρεπει να διοικειται μια κοινωνια και ειναι και ενας απο τους λογους που διαφερει τοσο η ΕΕ απο τις ΗΠΑ. Αλλα αυτο θα αναλυθει καποια αλλη φορα...

Η καταστροφικότητα του λαϊκισμού

Πολύς θόρυβος έχει σηκωθεί γύρω από τα πρόσφατα μέτρα της γαλλικής κυβέρνησης για την μείωση της νεανικής ανεργίας. Στην χώρα μας, ως συνήθως, ακούσαμε μόνο τα μονολιθικά στερεότυπα της κατάργησης των εργατικών δικαιωμάτων από τα περισσότερα ΜΜΕ, τις ονειρώξεις κοινωνικών αγώνων από τους συνηθισμένους γραφικούς, αλλά το χειρότερο ακούσαμε τον ίδιο ασόβαρο, κοντόφθαλμο λαϊκισμό από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Μάλιστα τα κόμματα εξουσίας επιδώθηκαν σε μια πλειοδοσία λαϊκισμού. Η ανεύθυνη όμως αυτή στάση είναι καταστροφική, όχι μόνο για τη Γαλλία ή την χώρα μας, αλλά για οποιαδήποτε χώρα μαστίζεται από παρόμοια προβλήματα ανεργίας.

Δεν θα αναφερθώ στα χιλιοειπωμένα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Βρετανίας ή των ΗΠΑ, αλλά στη Δανία της ισχυρής κοινωνικής προστασίας. Όπως γράφει η Wall Street Journal:

Η Δανία όμως έχει ακολουθήσει άλλο δρόμο: η κυβέρνηση επιτρέπει ελεύθερα τόσο τις προσλήψεις όσο και τις απολύσεις, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, ενώ έχει θέσει όριο στη χρονική διάρκεια καταβολής των υψηλών επιδομάτων ανεργίας. Την ίδια στιγμή όμως, επενδύει περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στην επανεκπαίδευση των ανέργων, ως ποσοστό επί του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος - συνδυασμός ευελιξίας και ασφάλειας.

Ο ασυνήθιστος αυτός συνδυασμός βοήθησε τη δανική κυβέρνηση να μειώσει το ποσοστό ανεργίας στο ήμισυ, από το 10% στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (από 12,3 το 1994) σε χαμηλότερα από 5% σήμερα, στα πρότυπα των ΗΠΑ. Η οικονομία είναι σχετικά εύρωστη, παρουσιάζοντας ρυθμό αύξησης 3,4% πέρυσι. Αντίστοιχα, η Γαλλία και η Γερμανία παρουσίαζαν το δανικό ποσοστό ανεργίας ή και περισσότερο πριν από μία δεκαετία.

Μολονότι οι Δανοί θεωρούνται οι εργαζόμενοι που απολύονται πιο εύκολα στην Ευρώπη, οι έρευνες δείχνουν ότι είναι οι περισσότεροι ασφαλείς όσον αφορά το μέλλον τους. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σήμερα προβάλλει τη Δανία ως μοντέλο για άλλες χώρες, τις οποίες προτρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.

Την ίδια στιγμή, οι Δανοί αλλάζουν θέσεις εργασίας πιο συχνά από τους εργαζομένους του ανεπτυγμένου κόσμου με εξαίρεση τους Αμερικανούς και τους Αυστραλούς, σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).Λιγότεροι από το 10% των Δανών εργαζομένων υποστηρίζουν ότι δεν νιώθουν ασφάλεια όσον αφορά την εργασία τους, συγκριτικά με το 40% των εργαζομένων στη Γερμανία και το 60% στην Ισπανία. Οι περισσότεροι Δανοί πιστεύουν ότι πάντα μπορούν να βρουν δουλειά στην ευέλικτη αγορά εργασίας τους. Ακόμη και την περίοδο που είναι άνεργοι, νιώθουν ασφάλεια, καθώς λαμβάνουν επίδομα αντίστοιχο περίπου με τα εννέα-δέκατα του τελευταίου μισθού τους - πρόκειται για το υψηλότερο επίπεδο στην Ευρώπη.


Αυτές οι επιτυχίες ήταν που ενέπνευσαν τη γαλλική κυβέρνηση να τολμήσει κάποιες αλλαγές, για να αντιμετωπίσει την τεράστια νεανική ανεργία, και όχι κάποια έμφυτη κακία της απέναντι στους εργαζομένους. Δυστυχώς όμως αντιμετωπίστηκαν εχθρικά από τους διανοούμενους της κρατικίστικης αριστεράς, από τους κλασικούς βολεμένους του συστήματος (τους συνδικαλιστές), από τους νέους που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας, έχουν τα μικρότερα προβλήματα αλλά ζουν μια παρατεταμένη εφηβεία, αλλά και από όσους υποστεί την συστηματική πλύση εγκεφάλου τόσα χρόνια εναντίον των ίδιων τους των συμφερόντων (που έχουν ονομαστεί συλλύβδην ...νεοφιλελευθερισμός).

Ο νεοφιλελευθερισμός όμως είναι κάτι που ποτέ δεν εφαρμόστηκε στη Γαλλία του κρατικισμού, της φορολογίας, τς γραφειοκρατίας και των ασφυκτικών ρυθμίσεων της αγοράς. Τα προβλήματα της γαλλικής οικονομίας είναι χρόνια, συμπληρώνει σχεδόν 30 χρόνια αναιμικής ανάπτυξης και η ανεργία της είναι δομική και όχι κάτι το συγκυριακό, πληρώνοντας το τίμημα των σοσιαλδημοκρατικών/συντηρητικών εμμονών της. Μια απόδειξη της χρεοκοπίας ενός συστήματος να προστετεύσει αυτούς για τους οποιούς υπιτίθεται ότι αναπτύχθηκε.

Αλλά και οι αλλαγές που προτείνονται δεν είναι η πλήρης κατάργηση της προστασία των εργαζομένων όπως διαδίδουν οι πολέμιο κάθε αλλαγής, αλλά η αναπροσαρμογή τους με τέτοιο τρόπο ώστε να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς να παράγουν πλούτο και ευημερεία και να ξεφεύγει η κοινωνία από τον φaύλο κύκλο της μακροχρόνιας ανεργίας και των αδιέξοδων σπάταλων πολιτικών που την διαιωνίζουν. Πλέον χρειάζονται βαθιές τομές και ριζικές αλλαγές όχι μόνο στην νομοθεσία αλλά και στην νοοτροπία των πολιτών, αν θέλουν αναστρέψουν μια διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση, διότι τα μέτρα από μόνα τους δεν φτάνουν. Αλλαγές νοοτροπίας όχι μόνο στην αποδοχή των μέτρων αλλά και στην συμμετοχή στην επιτυχία τους. Όπως αποδεικνύουν δύο Γάλλοι οικονομολόγοι:

...civic attitudes cannot be systematically changed quickly just by changing institutions. This result has far-reaching consequences for the policy reforms agenda. It indicates that civic attitudes impose real constraints on the choice of labor market institutions. From this point of view, it is unlikely that countries with weak public-spiritedness can implement the Danish Model without specific action aimed at changing the values of their citizens.

...this analysis suggests that public-spiritedness is a key ingredient in the possibility for a society to implement efficient public unemployment insurance. To that regard, a country may be unlikely to succeed in its labor market reforms without a comprehensive policy affecting civic behavior of its citizens.


Οι επιλογές είναι διαθέσιμες και τα επιτυχημένα παραδείγματα είναι υπαρκτά. Φυσικά, οι λύσεις της Δανίας ή της Σουηδίας δεν είναι πανάκεια. Έχουν και αυτές τις αδυναμίες τους (πχ υψηλή φορολογία). Είναι όμως απόδειξη ότι αν ένας λαός δεν βρίσκεται αγκυλωμένος πίσω από καταστροφικές ιδεοληψίες, κυνηγώντας δονκιχωτικά νεοφιλελεύθερους ανεμόμυλους, και αγκαλιάσει τους μηχανισμούς της αγοράς, τότε μπορεί να τους αξιοποιήσει επιτυχημένα χωρίς να μειώσει την μέριμνα για τους εργαζομένους.

Το παράδειγμα των βόρειων χωρών δείχνει ότι για να αποδώσουν τα μέτρα χρειάζονται ταυτόχρονα μια συνολική αλλαγή νοοτροπίας που δυστυχώς ούτε επιδεικνύεται, ούτε υπάρχουν ενδείξεις προσπάθειας σε αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ ακριβώς βρίσκονται οι εγκληματικές ευθύνες όλων όσων λαϊκίστικα φωνάζουν σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού των οικονομικών σχέσεων διότι με τις κραυγές τους (που είναι σχεδόν μονοπώλιο στην χώρα μας ή της Γαλλία) εξασφαλίζουν ότι δεν θα αναπτυχθούν ποτέ οι αναγκαίες συνθήκες, νοοτροπίες και οι θεσμοί για να έχουν πιθανότα επιτυχίας οι αλλαγές. Ειδικά οι ευθύνες του πολιτικού κόσμου και των κομμάτων είναι τεράστιες, που μπροστά στα μικροκομματικά τους οφέλη θυσιάζουν κάθε πολιτική αρχή.

Γι' αυτό οι αντιδράσεις στις αλλαγές δεν είναι απλά χαριτωμένες, γραφικές, ανεύθυνες ή σουρεαλιστικές. Είναι ουσιαστικό μέρος που προβλήματος που κρατά τη χώρα πίσω, διατηρεί την ανεργία στα ύψη, συντηρεί τις αντιπαραγωγικές ρυθμίσεις και τους περιορισμούς της αγοράς και μηδενίζει κάθε πιθανότητα ουσιαστικών αλλαγών. Δεν θέλουν απλά την αδιαφορία μας, απαιτούν την αποδοκιμασία μας.

Το "Economist" για τον Slobodan Milosevic

Slobodan Milosevic, Serb nationalist, died on March 11th, aged 64

Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2006

Λευτερια στους ταξιδιωτες!

Μια περιεργη προταση απο τον μαστορα της επιχειρηματικοτητας

Ο Στελιος Χατζηιωαννου, "επιχειρηματιας κατα συρροην" οπως θελει να χαρακτηριζεται, εκανε μια περιεργη προταση στην ελληνικη κυβερνηση. Πως του ηρθε αυτο?

Η αληθεια ειναι οτι ο ελληνικος τουρισμος ειναι κατα πολυ μεγαλο ποσοστο αεροπορικος, μαλιστα δυσαναλογα σε σχεση με ανταγωνιστριες χωρες οπως η Ισπανια και η Ιταλια.

Η δευτερη παρατηρηση ειναι ομως οτι τα αεροπορικα ταξιδια προς Ελλαδα ειναι πανακριβα! Αυτο αποτι φαινεται οφειλεται στην ελλειψη ανταγωνισμου, εν μερει λογω υπαρξης της επιδοτουμενης και σαπιας Ολυμπιακης αεροποριας και εν μερει επειδη η Ελλαδα δεν συμμετεχει στο παρτυ των φτηνων αερογραμμων που κατακλυζουν την Ευρωπη.

Η Ryanair πχ πεταει απο δυο αεροδρομια κοντα στην Βαρκελωνη (Girona και Reus) προς πανω απο 22 ευρωπαϊκους προορισμους! Τα εισιτηρεια της ειναι μαλιστα τοσο φτηνα, που πολλοι Ευρωπαιοι, ειδικα νεοι, πετανε οτιδηποτε μηνα του χρονου, για μια βολτα 2-3 μερες στην Βαρκελωνη*. Η εταιρη μεγαλη φτηνη εταιρεια, easyjet καλυπτει 9 ευρωπαϊκους προορισμους απο το κεντρικο αεροδρομιο της Βαρκελωνης, με επισης καλες τιμες. Τα δρομολογια απο/προς αλλες ανταγωνιστριες νοτιοευρωπαϊκες πολεις ειναι σχετικα παρομοια.

Ε λοιπον η μεν Ryanair που εξυπηρετει πλουσια ακομα και προορισμους οπως η Κρακοβια ή η Ριγα (κοιταχτε τον χαρτη), δεν πεταει καθολου προς Ελλαδα!! Η δε Easyjet πεταει μονο προς Αθηνα, απο δυο μολις ευρωπαϊκες πολεις! Ριχνοντας μια ματια στα στοιχεια, γινεται σαφης ο λογος. Η μονη περιφερεια στην Ελλαδα που μπορει να σηκωσει τετοιες φτηνες εταιρειες ειναι η Αττικη. Η Αθηνα εχει μονη της πολυ σημαντικη κινηση (επιχειρηματιες, φοιτητες και τουριστες), εχει κεντρικη θεση στην Ελλαδα και ειναι βεβαια η πυλη για τα περισσοτερα νησια. Δυστυχως ομως η συμβαση με το αεροδρομιο Ελ.Βενιζελος του δινει μονοπωλιο σε αποσταση 100 χιλιομετρων!

Δεν ξερω αν αυτο καποτε ηταν καλη ιδεα, αλλα σημερα μας εχει οδηγησει σε ενα σημαντικο προβλημα. Το Ελ.Βενιζελος ζηταει υπερογκα τελη (δεν εχω δει πιο ακριβο αεροδρομιο) και δεν επιτρεπει και σε κανενα αλλο αεροδρομιο να υπαρξει στην περιοχη. Αυτο οπως ειδαμε περιοριζει τρομερα τις πτησεις απο Αθηνα προς τον κοσμο και ετσι ζημιωνει τον τουρισμο μας, ζημιωνει τις επιχειρησεις μας (ειναι γνωστο οτι οι μεγαλες επιχειρησεις διαλεγουν πολεις με πολυ καλες αεροπορικες συνδεσεις) και τελος, κατι που συχνα παραμελειται, ζημιωνει και τον ελληνικο λαο, κλεινοντας του τις πορτες και κανοντας τον εσωστρεφη**. Ειμαι σιγουρος οτι αν μετρηθει ολο αυτο το κοστος, το ελληνικο κρατος πρεπει να ακολουθησει την συμβουλη του κ. Χατζηιωαννου και να σπασει το μονοπωλιο του Ελ.Βενιζελος στην Αττικη, ακομα και αν η αποζημιωση προς την ιδιοκτητρια θα ειναι αρκετα μεγαλη...

*οι συναδελφοι μου στην Γερμανια τοχουν κανει πια συνηθειο να ερχονται χωρις υπερβολη 2-3 φορες τον χρονο για τριημερα-τετραημερα στην Βαρκελωνη!
**Ειναι λυπηρο οτι υπαρχουν Ελληνες που μενουν 2, 3 ωρες απο τοσο θαυμασιες πολεις οπως το Παρισι, Βερολινο, Λονδινο, Ρωμη, Βαρκελωνη κ.ο.κ. και δεν τις επισκεπτονται ποτε!

ΥΓ οσοι νομιζουν οτι το να προσελκυεις αεροπορικες εταιρειες ειναι αποκλειστικα θεμα μεγεθους της αγορας σου, ας κοιταξουν οτι η τεραστια Ryanair εχει σαν βαση την Ιρλανδια, μια χωρα στην ακρη της Ευρωπης με ελαχιστο πληθυσμο. Γιατι? Γιατι δινει τα σωστα κινητρα, εχει εξαφανισει την γραφειοκρατια και δεν εχει καμμια βρωμοΟλυμπιακη να εμποδιζει τους ανταγωνιστες. Ο ιδιος ο κ. Χατζηιωαννου, οταν τον ρωτησαν γιατι διαλεξε την Αγγλια και οχι ας πουμε την Γαλλια (πιο κεντρικη) ή την Ελλαδα (πατριδα του) για βαση της Easyjet, απαντησε οτι: ηξερα οτι η Αγγλια ειναι η μονη χωρα που εχει χωρο για ανταγωνισμο. Ηταν η μονη χωρα που μπορουσες να πας στο δικαστηριο εναντιον της British Airways και να κερδισεις!
Αυτο για οσους πιστευουν στις ανοητες πολιτικες εθνικων πρωταθλητων που λατρευει η Γαλλια. Κερδισε μια μονοπωλιακη σαπια Air France, ενω η Αγγλια κερδισε να ειναι ουσιαστικα το μεταφορικο κεντρο της Ευρωπης με το Λονδινο να ειναι ισως η πολη με τις καλυτερες αεροπορικες συνδεσεις παγκοσμιως...

Τρίτη, Μαρτίου 21, 2006

The Other Side of Outsourcing

Thomas L. Friedman. Συγγραφέας των βιβλίων "Το Lexus και η Ελιά. Τί Είναι η Παγκοσμιοποίηση" και το "The World is Flat", τρείς φορές νικητής του βραβείου Pulitzer.

Στο ντοκιμαντέρ The Other Side of Outsourcing (link με video) δείχνει τι συμβαίνει στην Ινδία λόγω του outsourcing. Μια επιφανειακή ανάλυση του φαινομένου outsourcing θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι ανεπτυγμένες χώρες βγαίνουν χαμένες αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα λόγω της οικονομικής ανάπτυξης των αναπτυσσόμενων χωρών δημιουργείται μια ακόμα μεγαλύτερη αγορά με δισεκατομμύρια καταναλωτές όπου μπορούμε να διαθέσουμε τα προϊόντα μας, οι εταιρίες τα χρήματα που γλυτώνουν δεν τα φυλάνε κάτω από το στρώμα αλλά τα επενδύουν ξανά στην Αγορά (έρευνα, άλλες υπηρεσίες etc) δημιουργώντας άλλες θέσεις εργασίας, οι καταναλωτές με τα χρήματα που εξοικονομούν (φτηνά παπούτσια, ρούχα, υπολογιστές etc) αγοράζουν άλλα πράγματα δημιουργώντας έτσι ζήτηση για άλλα αγαθά και υπηρεσίες. Κάποιες θέσεις θα χαθούν αλλά κάποιες άλλες θα δημιουργηθούν. Στις χώρες -όπως η Μεγάλη Βρετανία - που είναι από τις πρώτες στο outsourcing και έχουν μια πιο ελεύθερη οικονομία, οι θέσεις που δημιουργούνται είναι περισσότερες από τις θέσεις που χάνονται.

Ο σουρεαλισμός της ελληνικής πολιτικής σκηνής

Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς πως ο Γ. Παπανδρέου από το ‘μοντέρνο’, ‘φιλελεύθερο’ πρόσωπο που έδειξε προεκλογικά, κατέληξε στο παλαιοπασοκικό ‘σκληρό ροκ’. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς πως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. κάνει επίθεση στον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από αριστερά.
Αξίζει να αναρωτηθεί επίσης κανείς ποια είναι τα κριτήρια του έλληνα ψηφοφόρου όταν βρίσκεται μπροστά στην κάλπη. Αναρωτιέμαι π.χ. πως κάποιος βάζει το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. στην κάλπη, βάζοντας σταυρό στον κ. Μανώλη, ή πως κάποιος ψηφοφόρος του ΚΚΕ μετακινείται προς τη ΝΔ ή το ΛΑΟΣ.
Συζητιέται τον τελευταίο καιρό η δημιουργία φιλελεύθερου πολιτικού σχηματισμού. Σε ποιους ψηφοφόρους όμως θα απευθυνθεί όταν, όπως φοβάμαι, η ιδεολογία παίζει μικρό ή και καθόλου ρόλο στο πως ψηφίζει κανείς στην Ελλάδα;
Το είδαμε και στην περίπτωση του μνημόνιου περί των εγκλημάτων των κομουνιστικών καθεστώτων, το βλέπουμε και τώρα στην περίπτωση της Γαλλίας. Τα κόμματα αγωνίζονται για το ποιο είναι πιο ‘σοσιαλιστικό’ και ο κόσμος επιβραβεύει αυτόν που φωνάζει πιο δυνατά κατά των ‘κακών’ καπιταλιστών.
Πως φτάσαμε άραγε ως εδώ;

(Γ. Παπανδρέου σε συνέντευξή του στο opendemocracy.org - “Go ahead George, change it all”: George Papandreou interviewed, 06/12/04)

When I was first elected as a member of parliament in 1981 people said: “Now George, you’ve got to bang the table.” Even though we came in on a wave of popular support for change, people advised me that once in government, you had to take on the trappings of government and the traditional style of leadership. People would say you look weak if you’re not cursing the opposition and driving around in a big black car while always wearing a tie. Above all, to be “strong” you’re always supposed to be giving orders.
My initial reaction was maybe I should follow their advice. Luckily for me, quite soon I felt that this is not what I believe in. I said to myself, “I’m going to go about things my own way, which I think is a more democratic way, and hopefully I will be able to communicate it.” I realized that I would have to fight to communicate it. There was a whole political culture that had to change.

(ERT.GR – Pathfinder - Σφοδρή επίθεση Παπανδρέου, 18/03/06)

Από το βήμα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου εξέφρασε την αλληλεγγύη του στους νέους της Γαλλίας, τους χαρακτήρισε "επαναστάτες με αιτία" και κάλεσε τους Έλληνες νέους να γίνουν και αυτοί "επαναστάτες με αιτία"

(Δελτίο Τύπου του κόμματος της Ν.Δ., 17/03/06)

Ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, κ. Λευτέρης Ζαγορίτης, θα παρευρεθεί σήμερα, Παρασκευή 17 Μαρτίου και ώρα 20:00 μ.μ. στην εκδήλωση που διοργανώνει προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη ο Δήμος Παλαιού Φαλήρου στο Συνεδριακό Κέντρο του TAE KWON DO .

(in.gr - Για πολιτική όξυνσης εγκαλεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, 20/03/06)

«Για να διαλυθεί κάθε προσπάθεια διαστρέβλωσης της αλήθειας, ο κ. Παπανδρέου στο Λαύριο, στις 20 Ιανουαρίου 2004, είχε πει ότι θα έπρεπε όλοι οι νέοι, ηλικίας μέχρι 25 ετών, απόφοιτοι Λυκείου ή ΤΕΕ, να μπορούν να προσλαμβάνονται από κάθε είδους επιχειρήσεις, χωρίς οι επιχειρήσεις ή οι νέοι να υποχρεώνονται να καταβάλουν ασφαλιστικές εισφορές. Για τους απόφοιτους ΤΕΙ και ΑΕΙ το όριο ηλικίας θα μπορούσε να είναι 29 ετών» είπε ο κ. Ρουσόπουλος.
[…]
Απαντώντας εξάλλου σε συναφή ερώτηση, ο κ. Ρουσόπουλος σημείωσε ότι «ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να αφαιρέσει δικαιώματα αναφαίρετα, δικαιώματα που κατακτήθηκαν με πολλούς αγώνες σε προηγούμενους αιώνες και που στον 21ο αιώνα θα ήταν αδιανόητο να ακυρωθούν».

Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2006

Ο Τελευταίος Δικτάτορας

Χθες είχαμε την προαποφασισμένη "επανεκλογή" του τελευταίου δικτάτορα της Ευρώπης με ένα σαρωτικό σταλινικό ποσοστό του 82,6% μια παρωδία εκλογών, την οποία η αντιπολίτευση χαρακτήρισε φάρσα. Ο Αλεξάντρ Λουκασένκο, που κυβερνά εδώ και 12 χρόνια, θα συνεχίσει να είναι πρόεδρος της Λευκορωσίας, και για να το πετύχει μεταχειρίστηκε κάθε μέσο τρομοκράτησης των αντιπάλων του και των πολιτών, καταστολής της ελευθερίας των ΜΜΕ και ασφυκτικών περιορισμών στους διεθνείς παρατηρητές . Μέχρι και το Σύνταγμα της χώρας τροποποίησε για να μπορέσει να συνεχίσει την δικτατορική του διακυβέρνηση. Οι χθεσινές εκλογές είναι άλλη μια πράξη του δράματος που ξεκίνησε το 1996 όταν με ένα στημένο δημοψήφισμα ο Λουκασένκο κατάφερε απαλλαγεί από τους περιορισμούς του Κοινοβουλίου.

Έκτοτε αναφέρονταιφυλακίσεις αντιφρονούντων, κακοποίηση των πολιτικών αντιπάλων (πρόσφατα ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος Αλεξάντερ Κοσούλιν δεν κατάφερε να μιλήσει στη συνεδρίαση της εθνοσυνέλευσης διότι πράκτορες της KGB τον συνέλαβαν στην είσοδο του μεγάρου, τον κακοποίησαν και τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου έμεινε επί ώρες. Οι δημοσιογράφοι που ήταν μάρτυρες του επεισοδίου κακοποιήθηκαν επίσης το οπτικό υλικό τους κατασχέθηκε). Στο τέλος των προεκλογικών του συγκεντρώσεων γίνονται κατά κανόνα συλλήψεις τονίζει ο Κοσούλιν. Φυλακίζονται και εκείνοι που οργανώνουν τις συναντήσεις μας με ψηφοφόρους, καταγγέλλει από την πλευρά του ο Αλεξάντερ Μιλίνκεβιτς, που θεωρείται ο σημαντικότερος από τους υποψήφιους της αντιπολίτευσης.

Οι Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα καταγγέλουν τις παραβιάσεις της ελευθερίας του Τύπου. Διώξεις και κακοποιήσεις δημοσιογράφων, απελάσεις ξένων ανταποκριτών, έλεγχος του συνόλου σχεδόν των ΜΜΕ, κατάσχεσεις φύλλων ανεξάρτητων εφημερίδων, απαγόρευση εκδόσεων, κλείσιμο εφημερίδων είναι λίγες από τις συνηθισμένες πρακτικές του καθεστώτος. Έφτασαν στο σημείο να απελάσουν ξένους παρατηρητές των εκλογών, ενώ δήλωσαν ότι η παρουσία αντιπροσωπίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι ανεπιθύμητη και συνιστά "πρόκληση". Παρ'όλα αυτά η δυσαρέσκεια δεν μπορεί να καταπνιγεί και χθες το βράδυ χιλιάδες διαδήλωσαν χθες στο Μινσκ εναντίον των στημένων εκλογών.

Η οικονομία τη Λευκορωσίας βρίσκεται υπό ασφυκτικό κρατικό κλοιό, αφού ελέγχει σχεδόν το 80% της βιομηχανίας. Οι εγκαταστάσεις στο σύνολό τους είναι απαρχαιωμένες και πάνω από το 40% των εταιριών συνεχίζουν να λειτουργούν με ζημίες. Υψηλή φορολογία, υπερβολικές κανονιστικές ρυθμίσεις και αντιεπενδυτικό κλίμα αποθαρρύνουν ξένες επενδύσεις. Κι όμως το καταπιεστικό ολοκληρωτικό καθεστώς επιβιώνει, παρά την δυσφορία των πολιτών του, χάρη στην ενίσχυσή του από την Ρωσία, με αντάλλαγμα την πολιτική εξάρτηση.

Η οικονομία της Λευκορωσίας είναι απόλυτα εξαρτημένη ενεργειακά από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Όπως γράφει το πολύ καλό blog Libertinos, η Gazprom χρεώνει τη Λευκορωσία μόνο 47$ ανά 1.000 κυβικά μέτρα του αερίου. Η Αρμενία και η Γεωργία χρεώνονται 110$, η Ρουμανία 280$ και η ΕΕ κατά μέσον όρο 240$ (τα λέει και το BBC). Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός της εταίρος (απορροφά το 49.1% των εξαγωγών και προσφέρει το 65,8% των εισαγωγών) και χορηγός γενναιόδωρων δανείων. Πέραν αυτού παρέχει και διπλωματική υποστήριξη και πολιτική κάλυψη στο καθεστώς, όπως πέρισυ με αφορμή τις δηλώσεις της αμερικανίδας ΥΠΕΞ.

Η Λευκορωσία είναι το τελευταίο κάστρο του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη (αν και η πορεία χωρών όπως η Ρωσία δείχνει ότι ίσως να αποκτήσει και παρέα σύντομα). Ένα κράτος-κόλαση για τους πολίτες του, που ελέγχει κάθε έκφραση του δημόσιου βίου τους. Mια υπόμνηση ότι ο αγώνας ενάντια στις δυνάμεις του ολοκληρωτισμού δεν έχει τελειώσει.

Update : O σοσιαλδημοκράτης αντιπολιτευόμενος Αλεξάντρ Μιλίνκεβιτς δήλωσε ότι θα ζητήσει την ακύρωση των εκλογών, κάνοντας λόγο για νοθεία. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως επέκρινε τον τρόπο διεξαγωγής των εκλογών στη Λευκορωσία που έγιναν όπως επισημάνθηκε «σε κλίμα εκφοβισμού». Η υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας –χώρας που ασκεί την προεδρία της Ε.Ε.- Ούρσουλα Πλάσνικ κατήγγειλε σήμερα «το κλίμα εκφοβισμού» σε βάρος της αντιπολίτευσης, σημειώνοντας ότι οι υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. περιμένουν τις εκθέσεις των παρατηρητών του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη για την εκλογική διαδικασία στην Λευκορωσία για να καθορίσουν τη στάση τους.

Update 2: Το καθεστώς προέβη σε συλλήψεις τεσσάρων ηγετικών στελεχών των χθεσινών διαδηλωτών καθώς χιλιάδες Λευκορώσοι από όλη τη χώρα αψήφησαν την αστυνομική τρομοκρατία και διαδήλωσαν ενατίον του στημένου αποτελέσματος. Η ΕΕ, ο Οργανισμός για την Ασφάλεια κα ιτην Συνεργασία στην Ευρώπη και οι ΗΠΑ καταδίκασαν ως απάτη τις εκλογές ενώ η Ρωσία τις έκρινε δίκαιες!

Update 3: Οι ντόπιοι εχθροί της δημοκρατίας και της ελευθερίας επιχαίρουν για την συνέχιση της καταπίεσης των Λευκορώσων και της στέρησης των ελευθεριών τους.
Update 4: Εκατοντάδες διαδηλωτές της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία κατάφεραν να σπάσουν έναν πρώτο αστυνομικό κλοιό και να να ξεκινήσουν την πορεία τους προς την πλατεία του Οκτώβρη στο κέντρο του Μινσκ.

Update 5: Η αστυνομία της Λευκορωσίας συνέλαβε σήμερα έναν από τους δύο ηγέτες της αντιπολίτευσης που έχασαν από τον πρόεδρο Αλεξάντερ Λουκασένκο στις εκλογές που διεξήχθησαν πριν από μία εβδομάδα, δήλωσαν μάρτυρες. Υποστηρικτές της αντιπολίτευσης δήλωσαν πως οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας για την καταστολή των διαδηλώσεων έσυραν τον Αλεξάντερ Κοζουλίν μακριά από ένα πλήθος διαδηλωτών που πραγματοποιούσαν πορεία προς ένα κέντρο κράτησης όπου κρατούνται περίπου 200 σύντροφοί τους.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock