Πως το ΠΑΣΟΚ θα απαλλοτριώσει τις περιουσίες των Ελλήνων, και άλλες διατάξεις...

Διαβάστε όλο το κείμενο και χαρείτε τους λεβέντες και τις λεβέντισσες του ΠΑΣΟΚ!

Προσέξτε όμως ιδιαίτερα το Άρθρο 2, Παρ. 8:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ 

ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Άρθρο 2 

Κεφάλαιο - Περιουσία - Έσοδα - Διάθεση εσόδων 

....... 

 8. "Εμπράγματα δικαιώματα τρίτων μπορεί να κηρύσσονται αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, για λόγους μείζονος σημασίας δημοσίου συμφέροντος, αν κρίνονται αναγκαία για την αξιοποίηση περιουσιακού στοιχείου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο ή αν κρίνονται αναγκαία για την πραγματοποίηση επενδυτικού σχεδίου ειδικού διαδόχου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο. 

Η απαλλοτρίωση κηρύσσεται υπέρ του Ταμείου ή υπέρ της εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο ή υπέρ του ειδικού διαδόχου αυτών, όπως ειδικότερα ορίζεται στην απόφαση με την οποία κηρύσσεται η απαλλοτρίωση. Αν η απαλλοτρίωση κηρύσσεται σε ακίνητο επί του οποίου αναγνωρίστηκαν δικαστικώς, μετά τη μεταβίβαση του ακινήτου στο Ταμείο ή μετά την περιέλευση στο Ταμείο εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο, εμπράγματα δικαιώματα τρίτων, η δαπάνη της αποζημίωσης για την αναγκαστική απαλλοτρίωση βαρύνει το Δημόσιο. 

Για τον προσδιορισμό της αποζημίωσης στις απαλλοτριώσεις που κηρύσσονται, σύμφωνα με την παρούσα παράγραφο, δεν λαμβάνεται υπόψη προσαύξηση της αξίας του απαλλοτριούμενου, η οποία οφείλεται στην νομή ή στην κατοχή του ακινήτου από το Ταμείο ή από εταιρεία της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου άμεσα ή έμμεσα στο Ταμείο ή που οφείλεται στην πολεοδομική ωρίμανση και την επενδυτική ταυτότητα του ακινήτου, κατ' εφαρμογή των διατάξεων του επομένου Κεφαλαίου του παρόντος νόμου."

Efarmostikos_nomos_sxolia1
°

Κομμουνιστές, αυτοθυσία και ηθική

Στο debate των πολιτικών αρχηγών πριν τις τελευταίες ευρωεκλογές η γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με υποτιθέμενες γκρίζες οικονομικές δραστηριότητες του κόμματος, τελειώνοντας την τοποθέτησή της είπε: «κοιτάξτε… η ηθική των κομμουνιστών δεν είναι εύκολο να αμφισβητηθεί … αυτό μπορούν να το βεβαιώσουν και οι διώκτες μας εκείνες τις δύσκολες περιόδους που το κόμμα μας δέχτηκε τέτοια πίεση…»
Η τοποθέτηση αυτή με τα όσα ρητά λέει αλλά και όσα υπονοεί, είναι αφορμή για πολλές σκέψεις και ερωτήματα σε σχέση με τα ηθικά ζητήματα στα οποία αναφέρεται.

1) Δε χωράει αμφιβολία ότι η λογική που διατυπώνεται σε ένα πρώτο επίπεδο είναι εσφαλμένη: επειδή πολλά στελέχη του Κομμουνιστικού κόμματος επέδειξαν αντοχή στις υπέρμετρες σωματικές και ψυχολογικές πιέσεις προγενέστερων εποχών, όλα τα μέλη του ίδιου κόμματος στη σημερινή εποχή (γιατί όχι για πάντα;) χαρακτηρίζονται από ένα αδιαμφισβήτητο ηθικό status σε όλα τα ζητήματα (π.χ. τα οικονομικά). Αν δεχτούμε τη λογική, τίποτε δε μας εμποδίζει να πούμε ότι το ηθικό ανάστημα όλων των Χριστιανών, για παράδειγμα, είναι (αλλά και θα είναι στο διηνεκές) ύψιστο, μιας και οι Χριστιανοί επέδειξαν παροιμιώδη αντοχή και θάρρος απέναντι στις διώξεις των πρώτων αιώνων.

2) Iστορικά, οι εθνικές και θρησκευτικές ομάδες, αλλά και όχι λίγες πολιτικές ομάδες, δρώντας για την επίτευξη των στόχων τους, προσπάθησαν να εμφυσήσουν στα μέλη τους την αυτοθυσιαστική ψυχολογία του ήρωα-μάρτυρα για ευνόητους λόγους: το άτομο γίνεται αποτελεσματικότερος μαχητής γιατί αναλαμβάνει μεγάλα ρίσκα, ανεβάζοντας έτσι τη συλλογική δύναμη της ομάδας. Επίσης ενισχύει, και μέσα στην ομάδα αλλά και προς τα έξω, την εικόνα της μέγιστης σημασίας του σκοπού: πόσο υψηλό το ιδανικό μας μιας και τα άτομα δίνουν ακόμα και τη ζωή τους γι’ αυτό.
Για ποιους λόγους όμως η συγκεκριμένη πολιτική ομάδα θα πρέπει να ξεχωρίσει από όλες τις υπόλοιπες; Σε τι διαφέρει (από ηθική άποψη εννοείται) ο πρόθυμος να θυσιαστεί κομμουνιστής από τον ηρωικό εθνομάρτυρα της κάθε χώρας ή τον αυτοπυρπολούμενο Βουδιστή μοναχό του Βιετνάμ ή Κούρδο αγωνιστή, κ.ο.κ., αλλά και από τον Ιάπωνα καμικάζι (ο θάνατος αντιπάλων στρατιωτών δεν είναι, υποτίθεται, ανήθικος σε έναν πόλεμο); Ή, εν τέλει, από τα εκατομμύρια των απλών στρατιωτών στους εκατοντάδες πολέμους της ιστορίας που με το παράγγελμα της εφόδου έσφιξαν τα δόντια και όρμησαν ακάλυπτοι προς τις εχθρικές γραμμές; Εκτός του ότι είναι τόσο γενικευμένη, δυστυχώς η αυτοθυσιαστική συμπεριφορά δεν θεμελιώνει από μόνη της την ανωτερότητα του σκοπού: για παράδειγμα, στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας στο μεσοπόλεμο καλλιεργήθηκε εντονότατα (και αποτελεσματικά όπως φάνηκε στη συνέχεια) η λατρεία της θυσίας για το κόμμα και την πατρίδα (υποτίθεται ότι τα συμφέροντα τους συνέπιπταν) (βλ. Jay W. Baird: To Die for Germany: Heroes of the Nazi Pantheon, Bloomington, Ind., 1990).

3) Το σημαντικότερο όμως ερώτημα είναι πιο γενικό: Είναι η αυτοθυσιαστική συμπεριφορά στην υπηρεσία ενός συγκεκριμένου εθνικού ή θρησκευτικού ή ειδικού πολιτικοκοινωνικού στόχου ηθική αφ’ εαυτής;
Εδώ θα πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι ως αυτοθυσία εννοούμε εδώ την εκούσια συμπεριφορά ενός ατόμου που με σχετική βεβαιότητα οδηγεί σε σοβαρή βλάβη των συμφερόντων ή της υγείας του ή και στο θάνατό του για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της ομάδας. Στην ειδική περίπτωση που το άτομο επιμένει να δηλώνει αφοσίωση στην ομάδα ή στην ιδεολογία της παρά τις σωματικές ταλαιπωρίες ή την απειλή του θανάτου έχουμε τη στάση του μάρτυρα.
Εννοείται ότι η ηθική συζήτηση περί αυτοθυσίας δε σχετίζεται με τα αισθήματα θαυμασμού ή δέους που συχνά προκαλούν οι αυτοθυσιαστικές πράξεις ή στάσεις. Πολλές παράτολμες πράξεις (π.χ. πτώση χωρίς αλεξίπτωτο από μεγάλα ύψη) μπορούν να εγείρουν θαυμασμό για τη γενναιότητα που απαιτούν, αλλά αυτό είναι άσχετο με την ηθικότητα των πράξεων.

Α. Το κύριο πρόβλημα έγκειται στο κατά πόσο, μιας και στην περίπτωσή μας το άτομο θυσιάζεται για τους άλλους (την ομάδα ή την κοινωνία που θα ωφεληθεί υποτίθεται από την επίτευξη του στόχου), μπορεί η δράση του αυτή να υπαχθεί στην αλτρουιστική συμπεριφορά. Αλτρουισμός νοείται ως κίνητρο ή δράση που προσανατολίζεται στο καλό του άλλου ή άλλων ατόμων αντί των συμφερόντων του ίδιου του ατόμου. Παραδοσιακά στην ηθική φιλοσοφία θεωρήθηκε σαφώς ηθική συμπεριφορά, χωρίς βέβαια αντίθετες απόψεις να λείπουν (βλ. Νietzsche, και πιο πρόσφατα, Αyn Rand: Philosophy: Who Needs It, Signet, New York, 1984 ή David Kelley: Unrugged Individualism: The selfish bases of benevolence, Institute of Objectivist Studies, 1996). Το ζήτημα όμως είναι ότι όταν οι ηθικοί στοχαστές πραγματεύονται τον αλτρουισμό δείχνουν να εννοούν με τον όρο τη δράση για το αδιαμφισβήτητο καλό είτε κάποιου ή κάποιων συγκεκριμένων ατόμων είτε το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Το ζήτημα αυτό είναι καίριο: το καλό του άλλου ή των άλλων στο οποίο προσβλέπει ο αλτρουιστής θα πρέπει να είναι καθολικά παραδεκτό ως καλό (universal). Παραδείγματα: κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει για το ότι κάποιος που βουτάει στα κύματα για να σώσει κάποιον που πνίγεται συντελεί στο καλό αυτού του ατόμου· ένας γιατρός που αφιερώνει σημαντικό κομμάτι της ζωής του για την εξάλειψη ασθενειών στην Αφρική συντελεί στο καλό των όσων περιθάλπει· ένας ερευνητής που με φανατικό ζήλο και προσωπικές στερήσεις, αδιαφορώντας για οποιοδήποτε προσωπικό όφελος, εργάζεται για την εύρεση ενός εμβολίου θα υπηρετήσει το καλό όλων των συνανθρώπων του.
Αλλά στην περίπτωσή μας το συμφέρον της συγκεκριμένης ομάδας, άσχετα με το τι πιστεύουν τα μέλη της, συμπίπτει πράγματι με το γενικό καλό; Και πάλι ένα παράδειγμα θα αναδείξει το πρόβλημα: ένας Έλληνας ήρωας-εθνομάρτυρας τι ηθικό status έχει για τους Τούρκους; Αν μιλάμε για ηθικές αρχές θα πρέπει να έχει την ίδια αντιμετώπιση με έναν Τούρκο, πράγμα αμφίβολο, μιας και η δράση του βλάπτει τα συμφέροντα της τουρκικής εθνότητας. Πιο έντονα ακόμη φαίνεται σε ένα άλλο παράδειγμα, παίρνοντας μια ομάδα με όχι τόσο ευγενή ιδανικά: υπάρχουν περιπτώσεις που μέλη συμμοριών ή συνδικάτων εγκλήματος εμφανίζουν φανατική προσήλωση στην ομάδα ή ακόμα και αυτοθυσιαστική συμπεριφορά. Παρά το ότι τέτοιες συμπεριφορές οδηγούν κάποιους να μιλούν για «ηθική» του υποκόσμου, στην πραγματικότητα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αλτρουιστικές γιατί το συμφέρον της ομάδας αντιβαίνει το γενικό καλό.
Συνεπώς, για να υπαγάγουμε την αυτοθυσιαστική συμπεριφορά των κομμουνιστών στην αλτρουιστική συμπεριφορά θα πρέπει να δικαιολογήσουμε γιατί το καλό του κομμουνιστικού κόμματος συνέπιπτε (συμπίπτει ακόμα;) με το γενικό καλό. Αλλά αυτό, άσχετα με την εδραία πεποίθηση των ίδιων των μελών του κόμματος, απέχει πολύ από το να είναι αυταπόδεικτο, όπως εύκολα θα πιστοποιήσουν οι ουκ ολίγοι μάρτυρες της άλλης πλευράς. Αυτό ακριβώς έκανε υπόρρητα η κ. γραμματεύς: μετέτρεψε αυθαίρετα την «τοπική» ηθική του συγκεκριμένου κόμματος σε «καθολική» (universal) ηθική.
Υπάρχει ίσως ένα επιχείρημα: οι κομμουνιστές δεν θυσιάστηκαν αποκλειστικά για το κόμμα τους, αλλά για το γενικό ανθρώπινο δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης και της δημοκρατικής έκφρασής της. Αν και αρκετοί κομμουνιστές μπορεί να θεωρούσαν ότι μια πλευρά του αγώνα τους ενέχει και μια τέτοια διάσταση αντίδρασης προς κάθε αυταρχισμό γενικά, είναι αμφίβολο το αν η συνολική τους δράση εξυπηρετούσε το ιδεώδες αυτό. Με δηλωμένο στόχο του κόμματος εκείνη την εποχή την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την εκ των υστέρων γνώση της εμπειρίας του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν μπορούμε να πούμε ότι η συγκεκριμένη πολιτική ομάδα υπηρετούσε ανυστερόβουλα τη γενική αρχή του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης όλων των απόψεων, εφόσον η επικράτησή της θα ισοδυναμούσε με δίωξη κάθε αντιπολίτευσης και αυτό ήταν ήδη γνωστό τότε.

Β. Ένα άλλο πρόβλημα είναι αυτό της ιεράρχησης της υποχρέωσης προς την ομάδα σε σχέση με άλλες ηθικές υποχρεώσεις του ατόμου. Παράδειγμα: η απώλεια του πατέρα που θυσιάζεται για την ομάδα γίνεται οδυνηρή για το παιδί του που μένει ορφανό με απρόβλεπτες συνέπειες για την πορεία του στη ζωή. Η απώλεια του γιού γίνεται παντοτινά αθεράπευτη ψυχολογική πληγή για τους γονείς του. Ο θυσιαζόμενος μάρτυρας, αλλά και γενικά ο προσηλωμένος μονομερώς αγωνιστής, ιεραρχεί το χρέος έναντι της ομάδας πάνω από κάθε άλλο χρέος και αυτό δεν είναι ασήμαντο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο J. P. Sartre στο έργο του L’ Existentialism est un humanism του 1946 (αγγλική μετ. “Existentialism is a humanism” στο Existentialism and Human Emotions, Citadel, New York, 1957) επιλέγει μια τέτοια περίπτωση για να την εμφανίσει ως ένα εν τέλει άλυτο ηθικό δίλημμα: ένας νέος καλείται να επιλέξει μεταξύ της συμμετοχής του στην αντίσταση και της φροντίδας της άρρωστης μητέρας του. Χριστιανική, Καντιανή και ωφελιμιστική (utilitarian) ηθική φαίνονται ανήμπορες να βοηθήσουν για μια απόφαση με κάποιο βαθμό ηθικής βεβαιότητας.

Γ. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι υπάρχουν ομάδες με στόχους και δράσεις που αδιαμφισβήτητα υπηρετούν το καλό της ανθρωπότητας και ένα άτομο ξεπεράσει ηθικά διλήμματα σαν το προηγούμενο (στο Β), και πάλι το ζήτημα της θυσίας του ατόμου υπέρ της ομάδας παραμένει ένα ακραία οριακό ζήτημα. Ένα ηθικό πρόταγμα που ζητάει από το άτομο να δώσει τη ζωή του για την ομάδα μοιάζει να απαιτεί από αυτό υπερβολικά πολλά: αν είναι τόσο πάνω από τις δυνατότητες του «μέσου» ανθρώπου, πώς θα μπορέσει αυτός να ανταποκριθεί;
Να δεχτούμε πως ο ήρωας-μάρτυρας έχει ένα ηθικό status παρόμοιο με αυτό του αγίου; Ο άγιος είναι ο πιο ηθικός, αλλά οι υπόλοιποι «μέσοι» άνθρωποι δεν είναι ανήθικοι επειδή δεν είναι άγιοι, απλώς η αγιότητα λειτουργεί τρόπον τινά σαν ένα χρήσιμο κανονιστικό ιδεώδες (normative ideal), ένα παράδειγμα (exemplar), ως προς το οποίο οι υπόλοιποι παίρνουν μια θέση σε μια διαβαθμισμένη κλίμακα.
Και τότε ακόμα το πρόβλημα της σχέσης κοινού ανθρώπου-προτύπου δεν λύνεται ουσιαστικά: πώς θα κρίνουμε αν η αγιότητα είναι αποτέλεσμα της ηθικής του προσπάθειας που τελειοποίησε μια αρχικά «νορμάλ» προσωπικότητα, και όχι, για παράδειγμα, μιας ιδεατοποίησης (idealization) κάποιας νεύρωσης;
Ακόμα, ένα τέτοιο πρότυπο δημιουργεί μια αθέμιτη ψυχολογική πίεση στα άτομα αν υποστούν κοινωνική επίδραση στην κατεύθυνση της μίμησής του: είναι γνωστές οι ενοχές, η πικρία, η πληγωμένη αυτοεκτίμηση που βίωσαν τα άτομα που μετρήθηκαν σε σχέση με το πρότυπο του ήρωα-μάρτυρα και βρέθηκαν ελλειπή.
Συνεπώς η θυσία για την ομάδα δεν πρέπει να είναι εξωτερικός καταναγκασμός ή απαίτηση (ακόμα κι αν εσωτερικεύεται ως καθήκον από τα άτομα), αλλά όσο το δυνατόν προϊόν προσωπικής ελεύθερης επιλογής (όσο νόημα μπορεί να έχει η έκφραση) του ατόμου. Αν νοήσουμε ως ηθική τον προβληματισμό που στοχεύει να πει στους ανθρώπους τι πρέπει να πράττουν, καταλήγουμε πως η θυσία για την ομάδα δεν υπάγεται σ’ αυτή τη σφαίρα.

Δ. Τέλος, θα πρέπει να δούμε πώς μετεξελίσσεται ιστορικά η άποψη περί αυτοθυσίας και πώς τοποθετείται σε ένα σύγχρονο ηθικό πλαίσιο. Μια ηθική άποψη που μπορεί στο μεσοπόλεμο να θεωρείτο δεδομένη, ενδέχεται να μη συμβαδίζει με κοινά παραδεκτές αντιλήψεις της εποχής μας.
Από ηθική άποψη, λοιπόν, όπως και από πολλές άλλες, η σχέση ατόμου-κοινωνικής ομάδας έχει τροποποιηθεί σημαντικά. Οι H. Maturana & F. Varela αντιπαραθέτουν στο ένα άκρο τις σύγχρονες ανθρώπινες κοινωνίες, όπου τα άτομα (τα συστατικά τους, δηλαδή) έχουν μεγάλη αυτονομία, και στο άλλο άκρο τους βιολογικούς οργανισμούς, όπου τα κύτταρα (οι συστατικές μονάδες, εδώ) έχουν σχεδόν μηδενική αυτονομία. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα της κλίμακας υπάρχουν διαβαθμίσεις όσον αφορά την αυτονομία των ατόμων: η κοινωνία των εντόμων, για παράδειγμα, με υποτυπώδη αυτονομία, ή η κοινωνία της αρχαίας Σπάρτης, με μικρή αυτονομία των μελών της σε σχέση με μια δημοκρατική κοινωνία (H. Maturana & F. Varela: Το Δέντρο της Γνώσης, Εκδ. Κάτοπτρο, Αθήνα, 1992). Στη Σπάρτη η στάση της αυτοθυσίας για την πατρίδα λογιζόταν ως η ύψιστη αρετή.
Είναι πολύ γνωστές οι φωνές της κριτικής εναντίον της ολοένα διευρυνόμενης αυτονομίας των ατόμων στις δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες. Σύμφωνα με αυτές παρατηρείται μια τάση ενδυνάμωσης του ατομισμού (individualism) αντιτιθέμενη στη συλλογικότητα που έχει επικίνδυνα παραμεληθεί. Στην περίοδο του μεσοπολέμου το αίτημα για την επιστροφή στη χαμένη συλλογικότητα με τον αντίστοιχο εκμηδενισμό της ατομικότητας, υπήρξε βασική συνιστώσα της ναζιστικής ιδεολογίας και εφαρμοσμένης πολιτικής (για μια ενδιαφέρουσα σύγχρονη έκθεση βλ. Cl. Koonz: The Nazi Concience, The Belknap Press of Harvard University Press, 2003, Cambridge, Mas.).
Γίνεται λοιπόν σαφές ότι δε μπορούμε να μη λάβουμε υπ’ όψη το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο εντός του οποίου θα διεξαχθεί η συζήτηση. Η συζήτηση αυτή γύρω από την αναζήτηση μιας ισορροπίας του ατόμου έναντι της κοινωνικής ομάδας που θα παίρνει υπ’ όψη τις σημερινές κοινωνικοιστορικές παραμέτρους, βρίσκεται εν εξελίξει. Το σημείο που θα σταθεροποιηθεί αυτή η ισορροπία δεν μπορεί να μην επηρρεάσει και την αντίστοιχη θέση της αυτοθυσίας στην ηθική δεοντολογία.

Γιώργος Κοσπεντάρης
e-mail:math.uoa.gr

Sweden: The Big Brother is Watching you

"The existence of the State apparatus provides a ready, swift channel for the exercise of evil." - Murray Rothbard

Στην Σουηδία αυτές τις ημέρες πέρασε ένας νόμος που επιβάλει σε όλους τους παροχείς σύνδεσης διαδικτύου να δίνουν ένα αντίγραφο της κίνησης τους σε ένα Κρατικό κέντρο παρακολούθησης. Ο Μεγάλος Αδελφός θα στήνει αυτί σε κάθε διαδικτυακή δραστηριότητα που συμβαίνει μέσα στα σύνορα της Σουηδίας.

Το internet είναι μέρος της καθημερινότητας των περισσοτέρων πολιτών της χώρας, η χρήση του ανέρχεται στο 76.7% του πληθυσμού. Τέτοια παρακολούθηση σε τόση μεγάλη κλίμακα ούτε σε κομμουνιστικά καθεστώτα δεν έχει επιτευχθεί, ίσως στην Ανατολική Γερμανία που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών είχε αρχείο στα γραφεία της Στάζι. Όπως στην ταινία The Lives of Others θα μπορεί ένας γραφειοκράτης να ακούει τις συνομιλίες ενός πολίτη, να διαβάζει τα e-mail του και γενικά να παρακολουθεί κάθε δραστηριότητα που λαμβάνει μέρος στο ψηφιακό περιβάλλον.

Η ειρωνεία; Η παράταξη που ψήφισε τον νόμο έχει μέσα της και φιλελεύθερους οι οποίοι υπέκυψαν στις πιέσεις (μονάχα μια τον καταψήφισε).

Το Κράτος ανακατεύεται όλο και περισσότερο στις ζωές μας... spread the word



via textplorer


buzz Η Σουηδική δημοκρατία απεβίωσε χθές - pølsemannen

Socialism: 1989 the Wall, 2007 the FireWall

Μπορεί το '89 σαν σημερα να έπεσε το Τείχος αλλά τώρα τα απομεινάρια του κομμουνισμού σηκώνουν ψηφιακά τείχη για να απομονώσουν τους πολίτες τους.

Σε ένα άρθρο του Reuters διαβάσα για μια 32χρονη blogger που αναγκάζεται να προσποιείται ότι είναι γερμανίδα τουρίστρια για να γράψει στο blog της από ένα κουβανικό ξενοδοχείο που δίνει κανονική πρόσβαση στους τουρίστες.

Η διαδικτυακή πρόσβαση στην Κούβα κυμαίνεται στο 2% του πληθυσμού, το χαμηλότερο ποσοστό στην λατινική Αμερική. Μονάχα υπάλληλοι της Κυβέρνησης και ακαδημαϊκοί επιτρέπεται να έχουν έχουν δικό τους λογαριασμό internet. Οι απλοί κουβανοί επιτρέπεται να έχουν email accounts και να επισκέπτονται μονάχα κουβανικά sites από τα τερματικά του ταχυδρομείου, η πρόσβαση στο world wide web είναι μπλοκαρισμένη.

Μπλοκαρισμένο internet έχουν και στην Κίνα λόγω του Great FireWall. Το Κομμουνιστικό Κόμμα το χρησιμοποιεί για να λογοκρίνει ξένους ιστοτόπους και να παρακολουθεί την δικτυακή δραστηριότητα των πολιτών.

Μια επίκαιρη επέτειος

Δεν πρέπει να υπάρχει συμβολικότερη φωτογραφία της αντίστασης του ατόμου στο κράτος-οδοστρωτήρα του ολοκληρωτισμού.

H επέτειος των γεγονότων της Τιεν Αν Μεν στη χώρα μας περνά απαρατήρητη, μιας και συγκρούεται με τον πυρήνα των αρχών των κυρίαρχων ιδεοληψιών για περισσότερο και παρεμβατικότερο κράτος. Μας θυμίζει μια εποχή που όχι απλά περνά στη λήθη αλλά που χωρίς αιδώ εξιδανικεύεται από τους νοσταλγούς της. Την εποχή του συγνού ολοκληρωτισμού όπου αυτά που στις δυτικές δημοκρατίες συμβαίνουν ως εξαίρεση, εκεί ήταν (και είναι ακόμα όπου επιβιώνει) ο κανόνας. Η ρήση του Karl Popper δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρη από την 4η Ιουνίου του 1989:
Those who promise us paradise on earth never produced anything but a hell.

Η εξύμνηση του μιλιταρισμού

Σήμερα βγαίνουν στις αίθουσες οι "300", μια ταινία βασισμένη στο κόμικ του Frank Miller (αποκλείεται μην το έχετε προσέξει, μήνες τώρα μας τα έχουν πρήξει με το trailer του). Δεν με απασχολεί η καλλιτεχνική πλευρά της ταινίας. Πιθανόν να είναι κορυφαία ταινία. Αυτό που με απασχολεί είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα της αυξανόμενης εξύμνησης και εξιδανίκευσης της αρχαίας Σπάρτης. Τα τελευταία χρόνια έχει γεμίσει η αγορά με περιοδικά "ιστορίας" που δεν αφήνουν ευκαιρία να εξυμνήσουν τις στρατιωτικές επιτυχίες, την κοινωνική οργάνωση και τελικά τις αξίες της αρχαίας Σπάρτης, ενώ αντίστοιχα βιβλία μυθιστορίας (Πρέσφιλντ κτλ) σαρώνουν στις πωλήσεις. Και τώρα έχουμε την πρώτη από τις αναμενόμενες ταινίες του Χόλιγουντ για τις Θερμοπύλες.

Η Θερμοπύλες και η Σπάρτη πουλάνε εμπορικά, αναμφίβολα. Δεν υπάρχει καμιά σκοτεινή συνωμοσία πίσω από αυτό. Είναι αποτέλεσμα της φυσικής τάσης του ανθρώπου να ταυτίζεται με το outsider και να θαυμάζει όσους αψηφούν τον μεγαλύτερο φόβο του, τον θάνατο. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από παρόμοια πρότυπα. Οι Σαμουράι και οι Νταϊμίγιο που κρατούσαν την Ιαπωνία στην απομόνωση και την καθυστέρηση για αιώνες, οι ιππότες και οι φεουδάρχες του Μεσαίωνα κτλ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η Ελλάδα του 480 π.Χ. βρέθηκε μια ανάσα από την υποδούλωση και την τύχη των Ελλήνων της Ιωνίας. Σώθηκε όμως όχι χάρη στους μιλιταριστές Σπαρτιάτες αλλά τους δημοκράτες Αθηναίους και τα ξύλινα τείχη τους. Ακόμα και αν πρέπει να εξυμνηθούν κάποιοι για τις Θερμοπύλες, αυτοί θα έπρεπε να είναι οι 700 Θεσπιείς που έμειναν από ελεύθερη επιλογή τους και όχι οι Σπαρτιάτες που έμειναν από υποχρέωση.

Η προβολή της Σπάρτης είναι η προβολή του ιδανικού του απόλυτα ολοκληρωτικού κράτους, που λιώνει το άτομο, που διαλύει τους οικογενειακούς δεσμούς και μετατρέπει τις οικογενειακές σχέσεις σε μηχανισμούς κρατικής προπαγάνδας. Το σπαρτιατικό κράτος ήταν ολοκληρωτικό, σε βαθμό που ούτε τα σύγχρονα ολοκληρωτικά κράτη δεν μπορούν να διανοηθούν, αφύσικο ακόμα και για τα μέτρα και τις συνθήκες της αρχαιότητας. Οι αξίες της Σπάρτης είναι αυτές της αριστοκρατικής μειοψηφίας που μέσω της βίας και της δεξιοτεχνίας σε αυτήν επιβάλλεται επί των υπόδουλων, των οποίων η παραγωγικότητα την συντηρεί. Η σπαρτιατική κοινωνία δεν ήταν παρά ένα μεγάλο στρατόπεδο, και οι ιδέες που γαλουχούνταν όλοι αριστοκράτες "όμοιοι" ήταν μονάχα ότι τους έκανε πιο αποτελεσματικούς στη μάχη. Από τα 7 τους χρόνια υποχρεωμένοι να ζουν σε κρατικά κοινόβια και να εκπαιδεύονται για ένα και μόνο πράγμα, να διατηρούν με τα όπλα την εξουσία τους επί των ειλώτων τους εντός του κράτους τους και επί των υποτελών "συμμάχων" τους εκτός του. Είχε όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός πλήρως ολοκληρωτικού κράτους (μέχρι και KGB της εποχής είχε, την Κρυπτεία).

Η αυτοθυσία των Σπαρτιατών δεν ήταν αποτέλεσμα των ιδανικών τους για την ελευθερία των Ελλήνων, αλλά της υποταγής τους στις εντολές του κράτους τους, τις οποίες είχαν μάθει να υπακούν από παιδάκια. Δεν διέφερε σε τίποτα από την . Άλλωστε δεν πέρασε και πολύς καιρός αργότερα όταν, πάλι για να προστατέψουν και να επεκτείνουν το κράτος τους και την καταπιεστική του εξουσία, δεν δίστασαν να μηδίσουν. Προκειμένου να νικήσουν τον Πελοπονησιακό Πόλεμο, οι απόγονοι των 300, δεν είχαν ιδιαίτερους ηθικούς και ιδεολογικούς ενδοιασμούς να πουλήσουν την ελευθερία των Ελλήνων της Ιωνίας στους Πέρσες με αντάλλαγμα τον περσικό χρυσό που τους επέτρεπε να νικήσουν την Αθήνα! Η ελευθερία, και ειδικά των υπόλοιπων Ελλήνων, δεν ήταν ποτέ ιδανικό της αρχαίας Σπάρτης.

Η αρχαία Ελλάδα σώθηκε από το ναυτικό της δημοκρατικής Αθήνας στη Σαλαμίνα. Ένα ναυτικό που μόνο μια ανοιχτή στο εμπόριο και την διαφορετικότητα, δημοκρατική (για τα μέτρα της εποχής τουλάχιστον) πόλη ελεύθερων πολιτών μπορούσε να δημιουργήσει. Η νίκη στον πόλεμο δεν ήρθε από τους μιλιταριστικά ανθρωπόμορφα ρομπότ του Σπαρτιατικού πεζικού, και αν όλοι οι Έλληνες είχαν υιοθετήσει αυτόν τον τρόπο σκέψης, αυτήν την κοινωνική οργάνωση και αυτές τις αξίες δεν θα είχαν κερδίσει τους Πέρσες (διότι η υπεροχή στη θάλασσα θα τους εξασφάλιζε τις απαραίτητες επικοινωνίες και ενισχύσεις ώστε το μέγεθος και οι πόροι της αυτοκρατορίας τους να κέρδιζαν στο τέλος). Αλλά και να κέρδιζαν, η Ελλάδα δεν θα ήταν παρά ένα τεράστιο, απολίτιστο και πρωτόγονο στρατόπεδο, όπως ήταν η Λακωνία. Η εξιδανίκευση της Σπάρτης είναι η προβολή των ακριβώς αντίθετων αρχών από την ελευθερία της σκέψης, το εμπόριο και την δημοκρατία που κέρδισαν τους Πέρσες και δημιούργησαν τον πολιτισμό της Κλασικής Εποχής.

Υπάρχουν και Χειρότερα...

Ο Abdul Kareem Nabeel Suleiman, γνωστός στην μπλογκόσφαιρα με το όνομα Kareem Amer, φαίνεται πως με τα γραφόμενά του στο διαδίκτυο, και το επίμονο "κελαϊδημά του" άγγιξε τις "ευαίσθητες δημοκρατικές χορδές" της ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ" και οι τοπικές αρχές απεφάσισαν να τον κλείσουν σε κλουβί ώστε και πιό ασφαλής να αισθάνεται αλλά και να κελαϊδά με "άνεση".

Ο 22χρονος Αιγύπτιος αναμένει να δικαστεί στις 22 τρέχοντος με την κατηγορία ότι διέδιδε μέσω του μπλογκ του "...κακόβουλες φήμες με σκοπό την αποσταθεροποίηση (sic)της δημόσιας ασφάλειας, τη δυσφήμιση του προσώπου του προέδρου, πρόκληση για ανατροπή του καθεστώτος, πρόκληση σε μίσος εναντίον του Ισλάμ..." και άλλα φαιδρά.

Εάν καταδικαστεί η ποινή που αναλογεί στα "κρίματά" του είναι ΕΝΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ! (σε Αιγυπτιακές φυλακές όπου λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε τι γίνεται)

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα που οι φίλοι του Ελεύθερου Λόγου διεθνώς έφτιαξαν για να τον βοηθήσουν και υπογράψτε τη Έκκληση για απελευθέρωσή του.
Είναι το ΕΛΑΧΙΣΤΟ που μπορούμε να κάνουμε για αυτό το νέο που το μόνο του έγκλημα ήταν ότι δεν είχε καταλάβει ότι ζεί σε ΛΑΘΟΣ ΧΩΡΑ.

Πολιτικά ορθός ολοκληρωτισμός

Μέσα στην ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης των εκλογών, οι διεθνείς ειδήσεις περνάνε σε δεύτερη μοίρα στη χώρα μας. Μάλλον, πιο σωστά, περνάνε μονίμως σε δεύτερη μοίρα εκτός αν μπορούν να τύχουν εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης από το γνωστό φαιοκόκκινο ιδεολογικό κατεστημένο. Γι'αυτό δεν έχει δωθεί καμία σημασία σε μια πολύ επικίνδυνη τάση που συνεχίζει να αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Την αυξανόμενη ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης. Πρόσφατα η Γαλλία προστέθηκε στις χώρες όπου απαγορεύεται με νόμο η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ένας νόμος που δεν καταδικάζει απλά την γενοκτονία ως γεγονός και τους αυτουργούς της ως εγκληματίες (αυτό έγινε το 1998 αν θυμάμαι καλά), αλλά τιμωρεί ποινικά όποιον τολμήσει να εκφράσει διαφορετική γνώμη για το γεγονός!

Η γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και πολλών άλλων εθνοτήτων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πχ των Ελλήνων του Πόντου κτλ), είναι ένα ιστορικό γεγονός, τεκμηριωμένο σε μεγάλο βαθμό και αποδεκτό από όλους τους σοβαρούς μελετητές της ιστορίας της περιόδου. Το να την αρνείται κάποιος πλησιάζει τα όρια του γελοίου. Το να είναι όμως κάποιος γελοίος, οφείλει να αποτελεί μια σεβαστή από το κράτος προσωπική επιλογή. Όχι μια ποινικά κολάσιμη πράξη! Το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να επιβάλλει δια της βίας του νόμου καμία πολιτική ή ιστορική άποψη. Οι πολιτικές θέσεις ή οι ιστορικές απόψεις σε μια δημοκρατική χώρα δεν γράφονται με νόμους, αλλά αποτελούν προϊόν του ελεύθερου διαλόγου εντός της κοινωνίας και της ατομικής βούλησης του κάθε πολίτη χωριστά. Εξίσου απαράδεκτη είναι πχ η άρνηση του Ολοκαυτώματος, που επίσης απαγορεύεται ως άποψη σε Ευρωπαϊκές χώρες!

Όσο απαράδεκτη και αν είναι μια άποψη, μια δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει με μόνα όπλα τον διάλογο, την λογική και τα επιχειρήματα, αλλιώς παύει να είναι δημοκρατία. Διότι τελικά, θεμέλιο της δημοκρατίας μας δεν είναι η κρατική επιβολή της στης πολίτες. Είναι η εθελούσια συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφία των πολιτών. Και η εθελούσια αυτή συναίνεση είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας της άποψης, της ελευθερίας του διαλόγου και της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής. H κρατική επιβολή οποιασδήποτε πολιτικής άποψης με την μορφή νόμου, όσο σωστής και να είναι αντικειμενικά, καταργεί τον πυρήνα αυτό της δημοκρατίας. Τον ελεύθερο διάλογο μεταξύ όλων των απόψεων για να μπορεί το κάθε άτομο χωριστά να σχηματίζει αβίαστα και ανεμπόδιστα την προσωπική του πολιτική στάση.

Σήμερα βλέπουμε ότι ποινικοποιούνται όχι πράξεις αλλά πολιτικές απόψεις. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν αντιδρούν διότι οι απόψεις που ποινικοποιούνται είναι περιθωριακές και σχετίζονται με έντονες ιστορικές μνήμες (πχ. ο ναζισμός και τα εγκλήματά του). Όμως ανοίγει έτσι μια Κερκόπορτα για την καταπάτηση των πολιτικών μας ελευθεριών και των δημοκρατικών θεμελιών των κοινωνιών μας, διότι παραχωρείται στο κράτος το δικαίωμα να αποφασίζει τί είναι επιτρεπτό να πιστεύουμε και τί όχι. Είναι ένας αντίστροφος ολοκληρωτισμός και μάλιστα στο όνομα της προστασίας από τα δεινά του ολοκληρωτισμού! Μπορεί σήμερα να καταπατάται το δικαίωμα μιας ελάχιστης μειοψηφείας να διαφωνεί, αλλά ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή του κράτους στη σκέψη των πολιτών του, αναβιώνοντας τις χειρότερες πολιτικές εμπειρίες της Ευρώπης.

Είναι άλλο ένα βήμα πάνω στον "Δρόμο προς την Δουλεία". Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι χώρες όπου κατά κύριο λόγο εμφανίζεται η κρατική παρεμβατικότητα στις πολιτικές απόψεις των πολιτών τους είναι η χώρες με την μεγαλύτερη παρεμβατικότητα στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών τους. Οι πολίτες που έχουν συνηθίσει το κράτος να καθορίζει τις οικονομικές τους υποθέσεις είναι πολύ πιο δεκτικοί στην αποδοχή του κράτους ως ρυθμιστή και τω πολιτικών τους απόψεων. Χώρες με σοσιαλδημοκρατικά/συντηρητικά παρεμβατικά συστήματα όπως το Βέλγιο, η Γαλλία ή Γερμανία πρωτοστατούν σε αυτές τις τάσεις. Ο περιορισμός της οικονομικής ελευθερίας είναι ο δρόμος για τον περιορισμό της πολιτικής. Η προστασία μας από την μετατροπή των κάθε λογής ολοκληρωτισμών σε κυρίαρχο ρεύμα είναι η ύπαρξη ισχυρών μεγάλων κοινωνικών ομάδων που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους όχι με το κράτος αλλά με τον ελεύθερο ανταγωνισμό στον στίβο των σχέσεων αμοιβαίας συναίνεσης και εθελοντικής συνεργασίας, που μακροπρόθεσμα μόνο σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας μπορεί να υπάρξει.

Γι'αυτό ισχυρότερος φραγμός για την προάσπιση της δημοκρατίας σε μια χώρα είναι η κοινωνία των πολιτών, όλοι δηλαδή οι εξωκρατικοί θεσμοί που αναπτύσσονται σε μια κοινωνία από τους πολίτες της για τη βελτίωση της λειτουργικότητας και της συνοχής της και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους. Η ανάπτυξη αυτών των ανεξάρτητων θεσμών είναι αντιστρόφως ανάλογη της επέμβασης του κράτους στην κοινωνία και του βαθμού ανάληψης από αυτό πατερναλιστικού ρόλου. Εκεί που οι ανεξαρτησία του ατόμου και η αυτονομία του από το κράτος περιορίζονται ο ολοκληρωτισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και εισβάλλει από την πίσω πόρτα. Φυσικά με μια αρχική επικάλυψη δημοκρατικότητας και πολιτικής ορθότητας, που όμως πολύ εύκολα μπορεί μετά να απομακρυνθεί αφού έχουν περιοριστεί αντιστάσεις των ανεξάρτητων θεσμών. Χωρίς ισχυρούς ανεξάρτητους θεσμούς που να επιτρέψουν στους πολίτες να αντισταθούν, και πολιτικά και ιδεολογικά, η κοινωνία γίνεται ευάλωτη στην άνοδο ολοκληρωτικών ιδεολογιών και των πολιτικών φορέων τους. Αντίθετα, σε ισχυρές κοινωνίες πολιτών στηριγμένων στην οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία από το κράτος, η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, ο περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών και η ποινικοποίηση της άποψης είναι ασύγκριτα δυσκολότερες.

Στον αντίποδα τη επιβολής αυτού του ολοκληρωτισμού της πολιτικής ορθότητας, έρχεται η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης να επιτρέψει την σύσταση πολιτικού κόμματος από υποστηρικτές μια παράνομης πράξης (το κόμμα των παιδοφίλων). Mια πραγματική γροθιά στον πολιτικά ορθό ολοκληρωτισμό. Προσωπικά πιστεύω ότι η παιδοφιλία ξεπερνάει τα όρια της διαστροφής και ως πράξη παραβιάζει θεμελιακά ανθρώπινα δικαιώματα, αφού δεν μπορεί να θεωρείται ότι υπάρχει αμοιβαία συναίνεση σε μια πράξη όπου ο ένας συμβαλλόμενος δεν είναι ολοκληρωμένος σεξουαλικά.

Αλλά μια δημοκρατία οφείλει να επιτρέπει σε έναν υποστηρικτή της αντίθετης άποψης να υπερασπίζεται την δική του άποψη, ακόμα και αν είναι ανέφικτη η νομιμοποίηση των πράξεων που ζητάει (λόγων των θεμελιακών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Όπως δέχομαι την ύπαρξη κομμουνιστικών ή φασιστικών κομμάτων, παρότι πιστεύω προσωπικά ότι μια επικράτησή τους θα οδηγούσε σε παραβιάσεις θεμελιακών μου δικαιωμάτων. Διότι πιστεύω ότι σε μια ανεξάρτητη δημοκρατία ο διάλογος, τα επιχειρήματα και η κοινωνία των πολιτών είναι αρκετά ισχυρά για αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Ή όπως αντίστοιχα η χρήση νάρκωτικών είναι παράνομη, αλλά έχω κάθε δικαίωμα να υποστηρίζω μέσω ενός κόμματος την νομιμοποίησή τους. Η πράξη είναι παράνομη και δεν χρησιμοποιώ ναρκτωτικά, αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να παλεύω για την αποποινικοποίηση της χρήσης τους.

Η ανοχή μας στην διαφορετική άποψη, όσο αποκρουστική, απαράδεκτη, μη-ανεκτική και αν είναι, είναι το μέτρο της πραγματικής έκτασης των ελευθεριών μας και της ουσιαστικής δύναμης της δημοκρατίας μας. Δεν έχουμε να φοβηθούμε από ειρηνικές εκδηλώσεις ή τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή οποιασδήποτε περίεργης ή ακραίας τάσης ή άποψης, εφόσον στηρίζουμε την κοινωνία μας σε γερά θεμέλια. Η Ευρώπη σήμερα κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τον ολοκληρωτισμό των υπερασπιστών της πολιτικής ορθότητας, παρά από τους ίδιους τους αρνητές της. Ας μην καταστρέφουμε τις άμυνές μας υπονομεύοντας τις ελευθερίες μας.

Κάνει ζέστη στην Κορέα ή μου φαίνεται;

«Ελπίζουμε σε μια διευθέτηση της κατάστασης πριν εκτοξεύσουμε πύραυλο με πυρηνική κεφαλή»
βορειοκορεάτης αξιωματούχος

Το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας, η μακράν καταπιεστικότερη χώρα στον κόσμο, είναι πλέον πυρηνική δύναμη. Ίσως περάσει ακόμα καιρός μέχρι να έχει αξιοποιήσιμα πυρηνικά όπλα, αλλά χθες διέσχισε τον Ρουβίκωνα, πραγματοποιώντας πυρηνική δοκιμή. Ενέργεια που ακόμα και η στενότερη σύμμαχός της, η Κίνα, καταδίκασε και ζήτησε την επιβολή αυστηρών κυρώσεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Την ώρα που τα παιδιά στην Βόρεια Κορέα κυριολεκτικά λιμοκτονούσαν και έχαναν τη ζωή τους από υποσιτισμό, η μεγαλομανής ηγεσία της Κορέας ξόδεψε τους ελάχιστους πόρους της στην ανάπτυξη πυρηνικών, ενώ εφάρμοσε άγρια καταστολή σε όσους έψαχναν τροφή! Και πλεόν τα κατάφερε αφού, από μια μηχανή καταπίεσης των πολιτών της από το διαρκές έγκλημα του ολοκληρωτικού καθεστώτος της, πλέον αποκτά δυνατότητες εξωτερίκευσης της απειλής της εναντίον των κατοίκων όλης της ευρύτερης περιοχής. Μια απειλή που μπορεί λαμβάνει και την μορφή ευθείας στρατιωτικής δράσης με πυρηνικά όπλα και της διασποράς πυρηνικής τεχνολογίας σε εξίσου επικίνδυνες χώρες (όπως αντίστοιχα με την βαλιστική της τεχνολογία). Αυτό το flash (από το Ιστολόγιο) είναι πλεόν μια ρεαλιστική πιθανότητα ενός κοντινού μέλλοντος.

O Μότσαρτ και η ελευθερία της έκφρασης

Η διεύθυνση της Deutsche Oper ακύρωσε το ανέβασμα του «Ιδομενέα», επειδή σε μια σκηνή παρουσιάζονταν τα κομμένα κεφάλια του Βούδα, του Ιησού Χριστού, του Ποσειδώνα και του Μωάμεθ, κάτι που θεωρήθηκε πως μπορεί να προκαλέσει το Ισλάμ. Ο λόγος για την παραγωγή του κλασικού έργου από τον Χαμς Νόενφελς, στην οποία είχε ασκηθεί έντονη κριτική όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 2003. Η αστυνομία του Βερολίνου προειδοποίησε πως το έργο θα μπορούσε να προκαλέσει αντιδράσεις από τη μουσουλμανική κοινότητα της χώρας. Η κριτική είχε επικεντρωθεί σε μία σκηνή όπου ο βασιλιάς Ιδομενέας παρουσιάζει τα κομμένα κεφάλια του Ποσειδώνα, του Ιησού, του Βούδα και του Μωάμεθ. Η αμφιλεγόμενη σκηνή αποτελεί δημιουργική προσθήκη του Νόενφελς στην αρχική παραγωγή του έργου.

Η διευθύντρια της Deutsche Oper, Κίρστεν Χαρμς, τόνισε πως η αστυνομία πρότεινε, αλλά δεν επέβαλε, είτε την αφαίρεση της επίμαχης σκηνής από την παραγωγή του έργου είτε την ακύρωση ολόκληρης της παραγωγής. Τόσο ο Νόενφελς όμως όσο και οι λοιποί συντελεστές αρνήθηκαν να γίνει οποιαδήποτε τροποποίηση στο έργο οπότε, όπως κατέληξε η Χαρμς, αναγκάστηκε να αποφασίσει την ακύρωση της παραγωγής, «έχοντας ζυγίσει την καλλιτεχνική ελευθερία και την ελευθερία μιας όπερας να χρησιμοποιεί όποιες εικόνες θέλει για να αφηγηθεί μια ιστορία, έναντι του ζητήματος ασφάλειας για τη ζωή ανθρώπων, που ανακύπτει».

Οργή για την απόφαση που έλαβε η διεύθυνση της Όπερας εξέφρασαν οι περισσότεροι Γερμανοί πολιτικοί. Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ, ξέσπασε χαρακτηρίζοντας την απόφαση «τρελή» και «μη αποδεκτή», ενώ σημείωσε πως όταν ο μη μουσουλμανικός κόσμος ξεπερνά τα όρια κάνοντας υπερβολικά πολλούς συμβιβασμούς σε τέτοια θέματα, τότε «δεν θα καταφέρει να πείσει τους Μουσουλμάνους πως η ελευθερία του λόγου και η ανοχή είναι καλύτερα από τον φονταμενταλισμό». Ο Σόιμπλε καταδίκασε και «την τάση ορισμένων ακραίων Μουσουλμάνων που λειτουργούν με τρελό τρόπο στην παραμικρή πρόκληση».

Επίσης, ο δήμαρχος του Βερολίνου Κλάους Βοβεράιτ τόνισε πως «η αυτολογοκρισία δίνει σε όσους πολεμούν τις αξίες μας μία εκ των προτέρων επιβεβαίωση πως δεν θα αγωνιστούμε γι' αυτές» και ο Μπερντ Νόιμαν, υπουργός Πολιτισμού της Γερμανίας, τόνισε ότι «όταν ο φόβος για πιθανές αντιδράσεις οδηγεί σε αυτολογοκρισία, τότε τίθεται σε κίνδυνο η δημοκρατική κουλτούρα της ελευθερίας του λόγου».

Την απόφαση της διεύθυνσης της Όπερας χαιρέτισε ο αρχηγός του Ισλαμικού Συμβουλίου της Γερμανίας, σημειώνοντας πως η απεικόνιση του κομμένου κεφαλιού του Μωάμεθ «σίγουρα θα προσέβαλε τους Μουσουλμάνους». Την ανακούφισή της για την απόφαση εξέφρασε και η αστυνομία του Βερολίνου.

Aπό ΤΑ ΝΕΑ (και αντίστοιχο από την Καθημερινή με σχόλια και της Μέρκελ).

Η επιτυχία της ισλαμοφασιστικής τρομοκρατίας στις δυτικές κοινωνίες είναι παραπάνω από εμφανής πλέον. Όχι ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όχι ζητήματα θρησκευτικού προσδιορισμού, όχι ζητήματα προκλητικών ή ενοχλητικών απόψεων/σχολίων/σκίτσων, αλλά ακόμα και έργα τέχνης τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας εξαρτώνται πλέον όχι από την ελεύθερη βούληση των δημιουργών και των πολιτών, αλλά από τις διαθέσεις των ακραίων φασιστών φονταμενταλιστών. Αυτών, που πριν λίγες μέρες, για να αποδείξουν πόσο λάθος έκανε ο πάπας χαρακτηρίζοντάς τους επιθετικούς, δολοφόνησαν γριές καλόγριες που τους προσέφεραν χρόνια τώρα ιατρικές υπηρεσίες!

Αρνούμενοι να υπερασπιστούμε την ελεύθερία της έκφρασής μας, ανοίγουμε όλο και περισσότερο την πόρτα της παρεμβατικότητας στους ισλαμοφασίστες. Υποθηκεύουμε όλο και περισσότερες ελευθερίες μας με την συγκαταβατικότητά μας, και δεχόμαστε να καθορίζονται, από τις ευαισθησίες των σκοταδιστών, οι επιλογές μας ακόμα και στο ποιά όπερα θα παρακολουθήσουμε! Δεχόμενοι τον ισλαμικό σκοταδισμό, παραδίδουμε όλες τις κατακτήσεις μας από τον αγώνα για την απεξάρτηση από τον χριστιανικό σκοταδιστικό μεσαίωνα όπως κατακτήθηκαν με την Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό, την Βιομηχανική Επανάσταση και με τους αγώνες ενάντια στους ολοκληρωτισμούς της Καθολικής Εκκλησίας, και του δεσποτισμού, αλλά και πιο πρόσφατα εναντίον του φασισμού και του κομμουνισμού. Τις κατακτήσεις της ελευθερίας της ατομικής έκφρασης, της προστασίας της ελευθεροτυπίας και της τέχνης, του σεβασμού της ιδιωτικότητας, του περιορισμού της παρέμβασης του κράτους, της ανεξιθρησκείας, του χωρισμού κράτους-εκκλησίας και της εξάλειψης του κοσμικού πολιτικού ρόλου της οργανωμένης θρησκείας.

In any compromise between good and evil, it is only evil that can profit.
Ayn Rand

Περισσότερα:
Ελευθερία Έκφρασης & Τζιχάντ
Καταδικασμένοι ερήμην
Ελευθερία του Λόγου, γιατί όμως;
Karim El-Gawhary. Απο το Μόναχο στο Κάιρο
MANIFESTO: Together facing the new totalitarianism

Οι δικαιολογίες της τρομοκρατίας.

H ενδεκάτη Σεπτεμβρίου δεν ήταν απλά μια επίθεση εναντίων των ΗΠΑ. Δεν ήταν απλά το σύγχρονο Περλ Χάρμπορ, που έδωσε υπόσταση στην απειλή του τρίτου ολοκληρωτικού κινήματος που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι δυτικές κοινωνίες. Η τρομακτική ισχύς του ωστικού της κύματος σάρωσε τα κουκούλια δημοκρατικότητας, πίσω από τα οποία κρύφτηκαν οι εχθροί της ελευθερίας στις δυτικές κοινωνίες μετά το 1989-91. Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, εμφανίστηκαν και πάλι πρόθυμοι να καβαλήσουν οποιοδήποτε όχημα (ή αεροπλάνο) προκειμένου να πάρουν την ιδεολογική και πολιτική τους ρεβάνς.

Δεν αναφέρομαι σε όσους αυθόρμητα χάρηκαν με τον φόνο 3.500 αθώων ανθρώπων και την τρομοκράτηση μερικών εκατοντάδων εκατομυρίων. Αυτοί είναι διεστραμένοι καννίβαλοι που χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια. Αναφέρομαι σε όσους δικαιολογούν τον φόνο παρά την ίσως ειλικρινή τους συμπάθεια στα θύματα. Και η πρώτη δικαιολογία είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες στην αμερικανική κοινωνία, οι οποίοι αποκομίζουν οφέλη από τις πράξεις της αμερικανικής κυβέρνησης και των αμερικανικών εταιριών διεθνώς, είναι συνυπεύθυνοι για τα "εγκλήματα" απέναντι στις ισλαμικές χώρες.

Ας παραγνωρίσουμε το γεγονός αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν διακατατεχόταν από κανένα μονομερές μίσος απέναντι στους μουσουλμάνους ή του Άραβες αλλά εμφανίζε, όπως κάθε χώρας άλλωστε μικτά στοιχεία. Το χτύπημα ήρθε μετά από 8 χρόνια της πιο φιλομουσουλμανικής διακυβέρνησης των ΗΠΑ, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να λύσει το Παλαιστινικό (Όσλο, Ντέιτον), που έσωσε χιλιάδες μουσουλμάνους της Βοσνίας το 1994 από εκκαθαρίσεις όπως της Σρεμπρένιτσα, που έσωσε τους μουσουλμάνους του Κοσόβου από εθνοκάθαρση, αλλά πριν από αυτήν πχ οι ΗΠΑ έσωσαν το Κουβέιτ από την ιρακινή κατοχή και βοήθησαν τους μουσουλμάνους του Αφγανιστάν απέναντι στην σοβιετική εισβολή.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι το αμερικανικό κράτος έχει φταίξει, πόση ευθύνη αναλογεί σε κάθε ένα από τα θύματα; Πώς μπορεί μπορεί να αξιολογηθεί αυτή η ευθύνη; Ποιός καθορίζει το ύψος του τιμήματος για την όποια μικρή ευθύνη του καθένα; Όποιος δέχεται ότι είναι δικαιολογημένο ένας πολίτης να πληρώσει με την ζωή του για το μικρό κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί για τις πράξεις τις κυβέρνησής του, έχει ήδη εγκαταλείψει και το τελευταίο φύλλο συκής δημοκρατικότητάς του. Έχει απαρνηθεί την αρχή της αναλογικότητας για χάρη του ναζιστικού και σταλινικού συλλογισμού της συλλογικής ευθύνης, έχει απαρνηθεί το δίκαιο για χάρη της αυτοδικίας, έχει τελικά αρνηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα για χάρη της εκδίκησης. Καμία πράξη ή ευθύνη του (όσο μεγάλη και αν είναι υποθετικά) δεν δικαιολογεί την αυθαίρετη δολοφονία του χωρίς δίκη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου που έχει έστω και ελάχιστα μια φιλελεύθερη δημοκρατική οπτική. Οι μόνοι που δικαιολογούν τον θάνατο κάθε πολίτη χωριστά, είναι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να εξολοθρευτούν πλήρως αυτές οι κοινωνίες (και από κοντά και η υπόλοιπη Δύση). Η ίδια φασίζουσα λογική του θα νομιμοποιούσε μια απάντηση των ΗΠΑ με πυρηνικά από το Μαρόκο ως την Ινδονησία.

Πολύ συγγενική με αυτήν την λογική είναι ο εξίσου ολοκληρωτικός ισχυρισμός, ότι ο φόνος πολιτών έχει στόχο "να βάλουν μυαλό". Πέραν του προφανώς ηλίθιου ότι υπάρχει "συλλογικό μυαλό", ακόμα και στην εκδοχή του ότι θέλει να περάσει ένα μύνημα στην αμερικανική κυβέρνηση ότι οι πράξεις της στο εξωτερικό θα έχουν και τέτοιες εσωτερικές συνέπειες ή στον αμερικανικό λαό ότι διαλέγοντας κυβέρνηση θα πρέπει λαμβάνει υπόψη ότι η επιλογή του μπορεί να του κοστίσει τη ζωή του, δείχνει και πάλι την αντιδημοκρατικότητα των εκφραστών αυτού του ισχυρισμού. Νομιμοποιούν την χρήση βίας προκειμένου να νοθεύεται η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και νομιμοποιούν την τρομοκρατία ως μηχανισμού επιρροής στις πολιτικές αποφάσεις. Αυτή η νομιμοποίηση, μέσω της δικαιολόγησης, είναι που ενθάρρυνε την επέκταση της χρήσης της τρομοκρατίας και άλλα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, όπως της μαντήλας στα σχολεία στη Γαλλία ή την ελευθερία του λόγου στη Δανία.

Ακόμα εξωφρενικότερη είναι η δικαιολόγηση του χτυπήματος ως "μόνο μέσο αντίδρασης" στην "παγκόσμια υπερδύναμη". Ποιόν εκφράζουν οι τρομοκράτες; Ποιός τους εξουσιοδότησε να απαντήσουν για λογαρισμό του; Πώς νομιμοποιούνται να "αντιδρούν" για οποιονδήποτε πέρα του ισλαμοφασιστικού του κύκλου; Η αντιδημοκρατικότητα της αυθαίρετης εκπροσώπησης είναι παραπάνω από προφανής. Ταυτόχρονα όμως καταργεί και κάθε έννοια δικαίου (και στερεί από τους εκφραστές της κάθε επιχείρημα όταν πλέον ούτε οι εχθροί τους δεσμεύονται από αυτό) και μετατρέπει τις διεθνείς σχέσεις σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Απαξιώνουν την ελευθερία, τους δημοκρατικούς θεσμούς ή την ανθρώπινη ζωή και νομιμοποιούν την προσβολή τους στη λογική της πάλης πλαστών συλλογικοτήτων (που ο καθένας κιόλλας αντιλαμβάνεται διαφοτερικά). Πράγμα που επιδιώκουν οι εχθροί του συστήματος συνεργασίας και αλληλεπίδρασης των λαών που έχει αναπτυχθεί και που έχει προσφέρει πρωτοφανή ευημερία σε όσους λαούς το έχουν αγκαλιάσει.

Εύχομαι όλοι αυτοί που τότε δικαιολόγησαν τον θάνατο τόσων αθώων να μην χρειαστεί να έρθουν ποτέ στη θέση του θύματος (για όποιον νομίζει ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά αναφέρω την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την καταπίεση των Αλβανών και των άλλων μουσουλμάνων μεταναστών, την μη ύπαρξη τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ).

Μερικά ερωτήματα για την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία που δεν έχουν πάριε ποτέ ικανοποιητική απάντηση: γιατί έχουμε εξίσου (μάλλον πολύ πιο άγρια) κρούσματα επιθετικού ισλαμισμού εναντίον ανθρώπων και λαών που δεν ασκούν καμία πολιτική ανάλογη των ΗΠΑ ή τηνς "Δύσης" (πχ Αφρικανοί στο Νταρφούρ, ινδουϊστές στο Μπαλί, αθώοι υπήκοοι τρίτων χωρών στα χτυπήματα ΝΥ, Μαδρίτης, Λονδίνου κτλ); Γιατί χώρες που έχουν υποστεί απείρως χειρότερα από την εξωτερική πολιτική των δυτικών, ή πολύ φτωχότερες και εξαθλιωμένες χώρες δεν οδηγούνται στην τυφλή τρομοκρατία; Γιατί τα μέλη της Αλ Κάιντα είναι κυρίως Σαουδάραβες ή ευκατάστατοι Άραβες άλλων χωρών; Γιατί στους κόλπους μόνο του ισλαμικού φονταμενταλισμού κυριαρχεί η λογική τη εξόντωσης των αντίπαλων κοινωνιών;

Οι τρομοκράτες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του ισλαμικού φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας . Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Όλα τα άλλα είναι για να προσεταιρίζονται όσους επίσης μισούν τον πολιτιστικό και ιδεολογικό πυρήνα των ανοιχτών δημοκρατικών κοινωνιών και να εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε» στην δυτική σκέψη.

Κάποια στιγμή ας βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά των ιδεοληψιών μας και ας δούμε την ισλαμοφασιστική βαχαμπιστική (και όχι μόνο) βαρβαρότητα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα μας άρεσε να είναι. Για μια καλή συλλογή των πιο εμετικών κειμένων της ελληνικής "δημοσιογραφίας" μετά το χτύπημα, διαβάστε το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη "Καλά να πάθουν". Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλάνε για ηθική, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της νομιμότητας, της ανθρωπίνης ζωής, της αδικίας είναι όλοι όσοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν έναν άνθρωπο σε θάνατο επειδή είναι πολίτης μιας χώρας που δεν του αρέσει η πολιτική της και μετά να διασκεδάσουν με την εκτέλεση της ποινής. Αν οι μισάνθρωποι δικηγόροι του δολοφονικού ισλαμοφασισμού είναι η έκφραση της σύγχρονης κοινωνίας μας, τότε πράγματι ο πολιτισμός μας δεν έχει καμία τύχη. Ο ισλαμικός μεσαίωνας και οι σκοταδιστές του έχουν ήδη κερδίσει.

H σύγχρονη Hitlerjugend

Σας θυμίζει τίποτα να βλέπετε παιδάκια ντυμένα με ομοιόμορφες στρατιωτικές στολές και να χαιρετάνε με τον συγκεκριμένο χαιρετισμό; Πρόκειται για παιδιά 8-12 ετών στρατολογημένα στις παιδικές μονάδες της Χεζμπολά, όπως η Αλ-Μαχντί. Παιδιά που ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρίνουν για τον εαυτό τους τα κηρύγματα μίσους εναντίον "εχθρών", την προσωπολατρεία των ηγετών τους, τις σκοπιμότητες των ξένων δυνάμεων που κρύβονται πίσω τους και φυσικά τον ανορθόλογο σκοταδισμό της φασιστικής ιδεολογίας τους (όποιος έχει αμφιβολλίες για τον ολοκληρωτικό/θεοκρατικό χαρακτήρα της Χεζμπολά, μπορεί να διαβάσει τις αρχές του προγράμματός της). Θα μεγαλώσουν για να γίνουν πιστά (αυτοανατιναζόμενα) στρατιωτάκια, όπως τα μέλη της Hitlerjugend στελέχωσαν τις πιο φανατικές μονάδες των SS. Τις ομοιότητες των μεθόδων της Χεζμπολά με αυτές της Χιτλερικής Νεολαίας τις επισημαίνει ο Γερμανός ψυχολόγος και ειδικός σε θέματα φανατισμού Peter Conzen.

Είναι χαρακτηριστικό όλων των ολοκληρωτικών ιδεολογιών να εκμεταλλεύονται τα παιδιά, τον ενθουσιασμό τους, την έλλειψη ολοκληρωμένης προσωπικότητας και την αδυναμία κριτικής αντίστασης στην προπαγάνδα προκειμένου οι ηγεσίες του να αποκτήσουν πιστά, πειθαρχημένα μελλοντικά πρόβατα. Η Χιτλερική Νεολαία, η Φασιστική Νεολαία στην Ιταλία, η Κομσομόλ, οι Πιονέροι και οι Νεαροί Οκτωβριστές της ΕΣΣΔ, οι Ερυθροφρουροί του Μάο, η Νεολαία Μεταξά ή τα παιδιά-στρατιώτες των διαφόρων δικτατόρων ή πολέμαρχων της Αφρικής είναι απλά λίγα από τα ανάλογα παραδείγματα της σημερινής πολιτικής της Χεζμπολά (και άλλων παρόμοιων οργανώσεων).



Πρόκειται για μια από τις εγκληματικότερες μορφές μαζικής παιδικής κακοποίησης. Χιλιάδες παιδιά που στερούνται την αθωώτητα της ηλικίας τους, την αυτόνομη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, τις πιθανότητες μιας φυσιολογικής ζωής και τελικά το μέλλον τους, για να γίνουν γρανάζια της εξωτερικής πολιτικής των θεοκρατών μουλάδων του Ιράν (αυτών που στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ δεν δίστασαν να στρατολογήσουν σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά τα οποία έστελναν άοπλα σε μάζες για να καθαρίσουν ναρκοπέδια, με την Unicef το 1993 να υπολογίζει τις απώλειές τους σε 200.000-500.000) και πιόνια για την επιβολή της φασιστικής Χεζμπολά επί της υπόλοιπης κοινωνίας.


Η Αλ-Μαχντί προσποιείται ότι είναι ομάδα προσκόπων. Έχετε δει πολλές προσκοπικές ομάδες με στολές παραλλαγής και όπλα;

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, ο ισλαμοφασισμός, είναι μπροστά στα μάτια μας. Και ακόμα όταν χρησιμοποιεί παρόμοιες μεθόδους με τα 2 ολοκληρωτικά κινήματα τα οποία ο κόσμος αντιμετώπισε τον 20ο αιώνα, εξασφαλίζει διεθνή υποστήριξη δείχνοντας ότι η γοητεία του ολοκληρωτισμού (των ιδεολογημάτων του, των υποστηρικτών του και των μεθόδων του) είναι ακόμα ισχυρή όσο ποτέ.

Πίσω από το τείχος της λογοκρισίας

To Silenced είναι ένα βιβλίο δύο Νορβηγών που περιγράφει καταστάσεις ξεχασμένες στον δυτικό κόσμο πίσω από το Μεγάλο Τείχος της Λογοκρισίας της Κίνας. Την ανελευθερία της προσωπικής έκφρασης και την καταστολή της διαφορετικής άποψης από ένα γιγάντιο ολοκληρωτικό μηχανισμό επίβολής. Πράγματα που εμείς προσπερνάμε ως δεδομένα και αυτονόητα, λες και τα έφερε μεταφυσικά ο χρόνος, ο πολιτισμός,"επειδή ζούμε στο 2006" όπως φέρνει τα παιδιά ο πελαργός.

Στην Κίνα και στο Θιβέτ δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου, της προσωπικής άποψης και της κριτικής στο καθεστώς. Οι διαφορετικές φωνές (όπως πχ αυτές που εκδηλώνονται στο ίντερνετ) διώκονται και φυλακίζονται. Το βιβλίο περιγράφει πώς όλα τα μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας είναι ελεγχόμενα από το κράτος και διαποτίζουν τον κινεζικό λαό με την αναγκαία προπαγάνδα για διατηρεί το Κομμουνιστικό Κόμμα το μονοπώλιο της εξουσίας. Επίσης καταγράφει την ιστορία του σταθμού "Η φωνή του Θιβέτ", του σταθμού που το κινεζικό ολοκληρωτικό καθεστώς δεν μπόρεσε να κλείσει.

Συνοδεύεται από ένα CD-ROM με εικόνες, βίντεο και ηχητικά αποσπάσματα.
Για παραγγελίες: Amaryllis Media: eva@amaryllis.se, Oystein Alme/Morten Vågen: oystalme@online.no

Επίσης
Κίνα: ίντερνετ, λογοκρισία και δημοκρατία

Οι Έλληνες στα νύχια του Στάλιν

Ένα πολύ καλό άρθρο σήμερα στην Καθημερινή φωτίζει την προσωπική τραγωδία αρκετών δεκάδων χιλιάδων σοβιετικών πολιτών ελληνικής καταγωγής μέσα από μαρτυρίες επιζώντων. Μερικές σταγόνες από τα ποτάμια του αίματος των σταλινικών εκκαθαρίσεων και διώξεων ήταν ελληνικές. Πάνω από 38.000 Ελληνες εξοντώθηκαν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας την εποχή του Στάλιν. Ελάχιστοι βγήκαν ζωντανοί από τα φοβερά κάτεργα.

Take the test!

Πρόχειρο πολιτικό τεστ. Διαβάστε τις παρακάτω προτάσεις και σκεφτείτε με πόσες από αυτές συμφωνείτε.

1-Πρέπει να υπάρξει ένωση όλων των Ελλήνων υπό μια Μεγάλη Ελλάδα με βάση το κριτήριο της αυτοδιάθεσης των λαών.
2-Οι Έλληνες πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλα τα άλλα έθνη και πρέπει να καταργηθεί κάθε διεθνής συνθήκη που περιορίζει αυτή την ισότητα.
3-Πρέπει να δοθούν στην Ελλάδα επιπλέον εκτάσεις για την συντήρηση του πληθυσμού της και την εγκατάσταση του περισσευούμενου πληθυσμού της.
4-Μόνο οι συμπατριώτες μου μπορούν να είναι πολίτες της Ελλάδας. Μόνο όσοι έχουν ελληνικό αίμα, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μπορούν να είναι συμπατριώτες μου. Έτσι κανένας αλλοδαπός δεν μπορεί να είναι συμπατριώτης μου ή πολίτης της Ελλάδας.
5-Όσοι δεν είναι πολίτες πρέπει να ζουν στην Ελλάδα ως αλλοδαποί και να υπόκεινται στον νόμο περί αλλοδαπών.
6-Το δικαίωμα να διαλέγουν την κυβέρνηση και να καθορίζουν τους νόμους του Κράτους -ανήκει αποκλειστικά στους πολίτες. Γι’αυτό απαιτώ ότι κανένα δημόσιο αξίωμα, οποιασδήποτε φύσης, είτε στην κεντρική κυβέρνηση, είτε στην περιφέρεια, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα καταλαμβάνεται από μη-πολίτη. Εναντιώνομαι στο διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό καθεστώς που απονέμει προνόμια μέσω της εύνοιας του κόμματος, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τον χαρακτήρα ή την ικανότητα.
7-Πρέπει το Κράτος πάνω απ’όλα να φροντίσει να εξασφαλίσει ότι κάθε πολίτης θα έχει την δυνατότητα μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης και της εξασφάλισης των προς το ζην. Αν δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί όλο ο πληθυσμός, τότε πρέπει να απελαθούν από την Ελλάδα οι μη-πολίτες.
8-Κάθε περαιτέρω μετανάστευση μη-Ελλήνων στην Ελλάδα πρέπει να αποτραπεί.
9-Όλοι οι πολίτες έχουν ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
10-Πρωταρχικός στόχος κάθε πολίτη είναι να εργάζεται, πνευματικά ή χειρωνακτικά. Κανένα άτομο δεν πρέπει να επιτρέπεται να κάνει καμία δουλειά που προσβάλει τα συμφέροντα της κοινότητας και το κοινό συμφέρον.
11-Κάθε μη κερδισμένο εισόδημα, και κάθε εισόδημα που δεν προκύπτει από την δουλειά, πρέπει να καταργηθεί.
12-Αφού κάθε πόλεμο επιβάλλει βαριές θυσίες στον λαό, και σε αίμα και σε πλούτο, κάθε προσωπικό κέρδος που προκύπτει από πόλεμο πρέπει να θεωρείται προδοσία πρς το λαό. Όλα τα πολεμικά κέρδη πρέπει να κατάσχονται.
13-Όλα τα τραστ πρέπει να εθνικοποιηθούν.
14-Οι μεγάλες βιομηχανίες πρέπει να μοιράζονται τα κέρδη τους.
15-Οι συντάξεις των ηλικιωμένων πρέπει να λάβουν γενναιόδωρες αυξήσεις.
16-Πρέπει να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί μια ισχυρή μεσαία τάξη. Τα μεγάλα πολυκαταστήματα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν και να νοικιαστούν με χαμηλό αντίτιμο σε μικροεπαγγελματίες. Πρέπει να δοθεί η μέγιστη δυνατή προσοχή στην διασφάλιση ότι οι μικροεπαγγελματίες θα είναι σε θέση να προσφέρουν τις προμήθειες που απαιτείται από το κράτος, τις περιφέρειες και την τοπική αυτοδιοίκηση.
17-Πρέπει να γίνει αγροτική μεταρρύθμιση με βάση τις εθνικές μας ανάγκες, και να καθιερωθεί νόμος που επιτρέπει την απομάκρυνση των ιδιοκτητών γης, χωρίς αποζημίωση, από όποια ιδιοκτησία είναι απαραίτητη για κοινό σκοπό. Επίσης πρέπει να καταργηθεί η υπενοικίαση γης και να καταργηθεί κάθε κερδοσκοπία μέσω της γης.
18-Πρέπει να πολεμηθούν ανηλεώς όσοι δουλεύουν προς ζημία του κοινού καλού. Προδότες, τοκογλύφοι, κερδοσκόποι κτλ πρέπει να τιμωρούνται με θάνατο, ασχέτως θρησκείας ή φυλής.
19-Η βάση του νομικού συστήματος, το ρωμαϊκό δίκαιο που εξυπηρετεί μια υλιστική οργάνωση του κόσμου, πρέπει να αντικατασταθεί με το εθιμικό δίκαιο.
20-Προκειμένου να καταστεί δυνατό για κάθε ικανό Έλληνα να αποκτήσει ανώτερη εκπαίδευση, και έτσι την ευκαιρία να φτάσει σε ηγετικές θέσεις το Κράτος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της ενδελεχούς οργάνωσης ολόκληρου του πολιτιστικού οικοδομήματος. Η έννοια της Κρατικής Ιδέας (επιστήμη της υπηκοότητας) πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία εξαρχής. Ειδικά για παιδιά φτωχών γονέων με ειδικά ταλέντα, ανεξάρτητα από την θέση ή το επάγγελμά τους, πρέπει να μορφώνονται με έξοδα του Κράτους.
21-Το Κράτος έχει την υποχρέωση να ανεβάσει το επίπεδο της δημόσιας υγείας με την παροχή κέντρων μητρικής πρόνοιας, απαγορεύοντας την παιδική εργασία ανεβάζοντας την φυσική κατάσταση μέσω υποχρεωτικών αγώνων και γυμναστικής, και ενθαρρύνοντας όσο είναι δυνατόν αθλητικούς συλλόγους που επικεντρώνονται στην αθλητική εκπαίδευση των νέων.
22-Ο κανονικός στρατός πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από έναν λαϊκό στρατό.
23-Πρέπει να υπάρξει μια νομική εκστρατεία εναντίον όσων προγανδίζουν επίτηδες πολιτικά ψεύδη και τα διασπείρουν μέσω του Τύπου. Για να γίνει αυτό εφικτό πρέπει όλοι οι αρχισυντάκτες και οι βοηθοί τους σε ελληνόφωνα ΜΜΕ να είναι Έλληνες πολίτες. Μη-ελληνικά ΜΜΕ μπορούν να εκδίδονται μόνο με την άδεια του Κράτους, και δεν μπρούν να είναι στην ελληνική γλώσσα. Κάθε οικονομική δραστηριότητα, που με οποιοδήποτε τρόπο επηρεάζει τα ελληνικά ΜΜΕ, πρέπει με νόμο να απαγορεύται σε μη-Έλληνες πολίτες. Η τιμωρία για την παραβίαση αυτού του νόμου πρέπει να είναι το κλείσιμο του ΜΜΕ και η απέλασω των μη-Ελλήνων από την Ελλάδα. Όσα ΜΜΕ δρουν αντίθετα προς το κοινό συμφέρον πρέπει να κλείνουν. Πρέπει να αναληφθεί νομική δράση και να γίνουν διώξεις εναντίον όσων τείνουν μεσω της τέχνης και της λογοτεχνίας τους να έχουν διαλυτική επίδραση στη ζωή του ελληνικού λαού, και όποιοι οργανισμοί αντιτίθενται στα προηγούμενα πρέπει να καταργηθούν.
24-Πρέπει να υπάρχει ελευθερία για όλες τις θρησκείες εντός του κράτους, στο βαθμό που δεν θέτουν σε κίνδυνο ή προσβάλλουν το ηθικό κριτήριο του Ελληνικού Έθνους. Η Ορθοδοξία αντιμετωπίζεται θετικά, αλλά αυτό δεν δεσμεύει κανέναν σε μια συγκεκριμένη πίστη. Αντίθετα πρέπει να πολεμηθεί το ξενικό υλιστικό πνεύμα, και η ανάταση του ελληνικού λαού θα προέλθει μόνο μέσω της αρχής:
ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Update: Λοιπόν, το κείμενο είναι οι αρχές του προγράμματος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όπως τις παρουσίασε ο Χίτλερ στο Μόναχο, στις 24 Φλεβάρη του 1920. Στη μετάφραση άλλαξα το Γερμανία/Γερμανός σε Ελλάδα/Έλληνας, το Εβραίος σε αλλοδαπός, το εφημερίδες σε ΜΜΕ και το χριστιανισμός σε Ορθοδοξία, για να το κάνω πιο συμβατό.

Η χρηματοδότηση της τρομοκρατίας

«Ζητάμε από όλους τους ανθρώπους στις γειτονικές αραβικές χώρες, το μουσουλμανικό κόσμο και από οποιονδήποτε επιθυμεί να μας υποστηρίξει να στείλει όπλα, χρήματα και άνδρες. Δεν πρέπει να διστάσετε. Αυτή είναι αντίσταση, όχι τρομοκρατία» δήλωσε πριν λίγες μέρες, στη διάρκεια ομιλίας του σε φιλο-παλαιστινιακή εκδήλωσης στη Ντόχα, ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς, η οποία βρίσκεται στα ηνία της παλαιστινιακής κυβέρνησης μετά τη σαρωτική εκλογική της νίκη τον Ιανουάριο. Καθοδηγούμενη από έναν φανατικό αντισημιτισμό, αντιλαμβάνεται την έννοια της αντίστασης ως ολοκληρωτική καταστροφή του Ισραήλ, η οργάνωση αρνείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ, να αποκηρύξει τη βία και να αποδεχθεί τις συμφωνίες του παρελθόντος. Μια πολιτική που πλέον καταδικάζεται ακόμα και από πρώην συμμετέχοντες σε αυτήν. Η Χαμάς είναι σήμερα το πλησιέστερο ανάλογο στον αραβικό κόσμο του ναζισμού, ο θρησκευτικοεθνικισμός την είναι διάχυτος στο καταστατικό της, ξεπερνώντας ακόμα τους πραγματικούς ιδεολογικούς απόγονους του ναζισμού.

Είναι απολύτως ξεκάθαρο που θα κατευθυνθεί η όποια χρηματοδότηση καταλήξει στον έλεγχο της Χαμάς. Το ομολογούν σε κάθε ευκαιρία. Οι απαντήσεις της σε κάθε κίνηση υποχώρησης της ισραηλινής πλευράς δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας.Όμως, την διακοπή της χρηματοδότησης εκ μέρους της Ε.Ε. αυτών των αδιάλλακτων φονταμενταλιστών τρομοκρατών, από την στιγμή που ανέλαβαν την εξουσία, την καταδίκασε προ ημερών το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ! Ζήτησε δηλαδή την οικονομική στήριξη αυτών που καθημερινά σκοτώνουν αθώους πολίτες εκφράζοντας ακραίες φασιστικές λογικές συλλογικής ευθύνης, και μετά διαδήλωσαν εναντίον των μόνιμων ιδεολογικών τους αντιπάλων τους για να μην ...σκοτωθούν αθώοι (άλλων εθνικοτήτων, προφανώς δεν υπάρχουν αθώοι Ισραηλινοί)! Και μάλιστα δεν αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι τους ισλαμοφασίστες πολιτικούς τους συμμάχους, αλλά διατύπωσαν την απαίτηση αυτό να γίνεται κρατικά από το πορτοφόλι του κάθε Ευρωπαίου φορολογούμενου!

Ίσως τα επεισόδια της πορείας να έφεραν τελικά το ποθητό αποτέλεσμα, αφού E.E., HΠA, Pωσία και OHE αποφάσισαν να απελευθερώσουν ορισμένα κονδύλια προς την, ελεγχόμενη από την Χαμάς, Παλαιστινιακή Aρχή. H απόφαση, που ελήφθη εξαιτίας της άμεσης απειλής χρεοκοπίας των Παλαιστινίων και βύθισης όλης της περιοχής σε χάος, έγινε δεκτή και από την ισραηλινή κυβέρνηση, ενώ την ικανοποίησή της εξέφρασε και η Xαμάς, παρόλο που είπε ότι περίμενε πιο γενναία βήματα (σωστά, δεν φτάνει που μας μισούν, μας βρίζουν, μας απειλούν, τους χρωστάμε και λεφτά από πάνω και μάλιστα όσα τους δώσαμε τους φαίνονται και λίγα)!

Ένα οικονομικό χάος που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι (και ακόμα περισσότερο οι προηγούμενοι) με την απίστευτη οικονομική τους κακοδιαχείρηση αφού αυτό το μικροσκόπικο κράτος κατάφερε να έχει περισσότερους από 165.000 δημοσίους υπαλλήλους! Αντίθετα με το άγρυπνο ενδιαφέρον τους για να αποτρέψουν την ηθική χαλάρωση, το αντίστοιχο ενδιαφέρον τους για οικονομική ανάπτυξη και άνοδο του βιωτικού επιπέδου είναι μηδενικό. Αν στη χώρα μας για να διοριστείς πρέπει να πουλήσεις την ψήφο σου σε κάποιο πολιτικό, στην Παλαιστινική Αρχή διορίζονται στο δημόσιο οι συγγενείς όσων γίνονται μάρτυρες αυτοανατιναζόμενοι σε ισραηλινά λεωφορεία και εστιατόρια, κάνοντας την τρομοκρατία διέξοδο για τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας. Την οικονομική στήριξη αυτής της πολιτικής ουσιαστικά προωθεί η χρηματοδότηση της Παλαιστινιακής Αρχής.

Πράγμα που κάνουν τελικά και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί, αφού η ισραηλινή εταιρία τροφοδοσίας καυσίμων απόφασισε την συνέχιση της παροχής καυσίμων παρά το γεγονός ότι Παλαιστινιακή Αρχή οφείλει στην ισραηλινή εταιρεία Dor Energy περίπου 27 εκατομμύρια δολάρια (διότι η τρομοκρατία κοστίζει και δεν περισσεύουν λεφτά για καύσιμα και άλλες τέτοιες πολυτέλειες). Παράλληλα αφοφάσισε την αποδέσμευση δεκάδων εκατομμυρίων δολλαρίων, από φόρους και δασμούς, για ενίσχυση της Παλαιστινιακής Αρχής.

Οι δύο λαοί είναι καταδικασμένοι να συνυπάρξουν. Και βασική προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι η αναγνώριση και από τις δύο πλευρές του δικαιώματος της άλλης να υπάρξει. Σήμερα όμως αυτό δεν συμβαίνει, και δεν πρόκειται να συμβεί όσο οι φονταμενταλιστές ισλαμοφασίστες κρατούν όμηρο τον παλαιστινιακό λαό ζητώντας ουσιαστικά λύτρα από την διεθνή κοινότητα, με τα οποία στη συνέχεια τροφοδοτούν τον πόλεμό τους για την εξόντωση τους κράτους του Ισραήλ. Η ιδεολογική και απομόνωσή τους από το σώμα της αρκετά ριζοσπαστικοποιημένης παλαιστινιακής κοινωνίας, από κυρίαρχη τάση που είναι σήμερα, έχει πιθανότητες μόνο αν ο παλαιστινιακός λαός έρθει αντιμέτωπος με τα αδιέξοδα που οδηγεί η πολιτική των ισλαμοφασιστών. Όσο συντηρούνται με ξένα κονδύλια όχι μόνο δεν πρόεκιται να αμφισβητηθεί η Χαμάς, αλλά θα διαβρώνει ακόμα περισσότερο την βάση της παλαιστινιακής κοινωνίας, συνεχίζοντας τον κύκλο του αίματος και αποτρέποντας κάθε ρεαλιστική πιθανότητα ομαλούς συμβίωσης στην περιοχή.

Ο Τελευταίος Δικτάτορας

Χθες είχαμε την προαποφασισμένη "επανεκλογή" του τελευταίου δικτάτορα της Ευρώπης με ένα σαρωτικό σταλινικό ποσοστό του 82,6% μια παρωδία εκλογών, την οποία η αντιπολίτευση χαρακτήρισε φάρσα. Ο Αλεξάντρ Λουκασένκο, που κυβερνά εδώ και 12 χρόνια, θα συνεχίσει να είναι πρόεδρος της Λευκορωσίας, και για να το πετύχει μεταχειρίστηκε κάθε μέσο τρομοκράτησης των αντιπάλων του και των πολιτών, καταστολής της ελευθερίας των ΜΜΕ και ασφυκτικών περιορισμών στους διεθνείς παρατηρητές . Μέχρι και το Σύνταγμα της χώρας τροποποίησε για να μπορέσει να συνεχίσει την δικτατορική του διακυβέρνηση. Οι χθεσινές εκλογές είναι άλλη μια πράξη του δράματος που ξεκίνησε το 1996 όταν με ένα στημένο δημοψήφισμα ο Λουκασένκο κατάφερε απαλλαγεί από τους περιορισμούς του Κοινοβουλίου.

Έκτοτε αναφέρονταιφυλακίσεις αντιφρονούντων, κακοποίηση των πολιτικών αντιπάλων (πρόσφατα ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος Αλεξάντερ Κοσούλιν δεν κατάφερε να μιλήσει στη συνεδρίαση της εθνοσυνέλευσης διότι πράκτορες της KGB τον συνέλαβαν στην είσοδο του μεγάρου, τον κακοποίησαν και τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου έμεινε επί ώρες. Οι δημοσιογράφοι που ήταν μάρτυρες του επεισοδίου κακοποιήθηκαν επίσης το οπτικό υλικό τους κατασχέθηκε). Στο τέλος των προεκλογικών του συγκεντρώσεων γίνονται κατά κανόνα συλλήψεις τονίζει ο Κοσούλιν. Φυλακίζονται και εκείνοι που οργανώνουν τις συναντήσεις μας με ψηφοφόρους, καταγγέλλει από την πλευρά του ο Αλεξάντερ Μιλίνκεβιτς, που θεωρείται ο σημαντικότερος από τους υποψήφιους της αντιπολίτευσης.

Οι Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα καταγγέλουν τις παραβιάσεις της ελευθερίας του Τύπου. Διώξεις και κακοποιήσεις δημοσιογράφων, απελάσεις ξένων ανταποκριτών, έλεγχος του συνόλου σχεδόν των ΜΜΕ, κατάσχεσεις φύλλων ανεξάρτητων εφημερίδων, απαγόρευση εκδόσεων, κλείσιμο εφημερίδων είναι λίγες από τις συνηθισμένες πρακτικές του καθεστώτος. Έφτασαν στο σημείο να απελάσουν ξένους παρατηρητές των εκλογών, ενώ δήλωσαν ότι η παρουσία αντιπροσωπίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι ανεπιθύμητη και συνιστά "πρόκληση". Παρ'όλα αυτά η δυσαρέσκεια δεν μπορεί να καταπνιγεί και χθες το βράδυ χιλιάδες διαδήλωσαν χθες στο Μινσκ εναντίον των στημένων εκλογών.

Η οικονομία τη Λευκορωσίας βρίσκεται υπό ασφυκτικό κρατικό κλοιό, αφού ελέγχει σχεδόν το 80% της βιομηχανίας. Οι εγκαταστάσεις στο σύνολό τους είναι απαρχαιωμένες και πάνω από το 40% των εταιριών συνεχίζουν να λειτουργούν με ζημίες. Υψηλή φορολογία, υπερβολικές κανονιστικές ρυθμίσεις και αντιεπενδυτικό κλίμα αποθαρρύνουν ξένες επενδύσεις. Κι όμως το καταπιεστικό ολοκληρωτικό καθεστώς επιβιώνει, παρά την δυσφορία των πολιτών του, χάρη στην ενίσχυσή του από την Ρωσία, με αντάλλαγμα την πολιτική εξάρτηση.

Η οικονομία της Λευκορωσίας είναι απόλυτα εξαρτημένη ενεργειακά από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Όπως γράφει το πολύ καλό blog Libertinos, η Gazprom χρεώνει τη Λευκορωσία μόνο 47$ ανά 1.000 κυβικά μέτρα του αερίου. Η Αρμενία και η Γεωργία χρεώνονται 110$, η Ρουμανία 280$ και η ΕΕ κατά μέσον όρο 240$ (τα λέει και το BBC). Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός της εταίρος (απορροφά το 49.1% των εξαγωγών και προσφέρει το 65,8% των εισαγωγών) και χορηγός γενναιόδωρων δανείων. Πέραν αυτού παρέχει και διπλωματική υποστήριξη και πολιτική κάλυψη στο καθεστώς, όπως πέρισυ με αφορμή τις δηλώσεις της αμερικανίδας ΥΠΕΞ.

Η Λευκορωσία είναι το τελευταίο κάστρο του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη (αν και η πορεία χωρών όπως η Ρωσία δείχνει ότι ίσως να αποκτήσει και παρέα σύντομα). Ένα κράτος-κόλαση για τους πολίτες του, που ελέγχει κάθε έκφραση του δημόσιου βίου τους. Mια υπόμνηση ότι ο αγώνας ενάντια στις δυνάμεις του ολοκληρωτισμού δεν έχει τελειώσει.

Update : O σοσιαλδημοκράτης αντιπολιτευόμενος Αλεξάντρ Μιλίνκεβιτς δήλωσε ότι θα ζητήσει την ακύρωση των εκλογών, κάνοντας λόγο για νοθεία. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως επέκρινε τον τρόπο διεξαγωγής των εκλογών στη Λευκορωσία που έγιναν όπως επισημάνθηκε «σε κλίμα εκφοβισμού». Η υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας –χώρας που ασκεί την προεδρία της Ε.Ε.- Ούρσουλα Πλάσνικ κατήγγειλε σήμερα «το κλίμα εκφοβισμού» σε βάρος της αντιπολίτευσης, σημειώνοντας ότι οι υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. περιμένουν τις εκθέσεις των παρατηρητών του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη για την εκλογική διαδικασία στην Λευκορωσία για να καθορίσουν τη στάση τους.

Update 2: Το καθεστώς προέβη σε συλλήψεις τεσσάρων ηγετικών στελεχών των χθεσινών διαδηλωτών καθώς χιλιάδες Λευκορώσοι από όλη τη χώρα αψήφησαν την αστυνομική τρομοκρατία και διαδήλωσαν ενατίον του στημένου αποτελέσματος. Η ΕΕ, ο Οργανισμός για την Ασφάλεια κα ιτην Συνεργασία στην Ευρώπη και οι ΗΠΑ καταδίκασαν ως απάτη τις εκλογές ενώ η Ρωσία τις έκρινε δίκαιες!

Update 3: Οι ντόπιοι εχθροί της δημοκρατίας και της ελευθερίας επιχαίρουν για την συνέχιση της καταπίεσης των Λευκορώσων και της στέρησης των ελευθεριών τους.
Update 4: Εκατοντάδες διαδηλωτές της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία κατάφεραν να σπάσουν έναν πρώτο αστυνομικό κλοιό και να να ξεκινήσουν την πορεία τους προς την πλατεία του Οκτώβρη στο κέντρο του Μινσκ.

Update 5: Η αστυνομία της Λευκορωσίας συνέλαβε σήμερα έναν από τους δύο ηγέτες της αντιπολίτευσης που έχασαν από τον πρόεδρο Αλεξάντερ Λουκασένκο στις εκλογές που διεξήχθησαν πριν από μία εβδομάδα, δήλωσαν μάρτυρες. Υποστηρικτές της αντιπολίτευσης δήλωσαν πως οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας για την καταστολή των διαδηλώσεων έσυραν τον Αλεξάντερ Κοζουλίν μακριά από ένα πλήθος διαδηλωτών που πραγματοποιούσαν πορεία προς ένα κέντρο κράτησης όπου κρατούνται περίπου 200 σύντροφοί τους.

50 χρόνια απομυθοποίησης

Σαν αύριο πριν 50 χρόνια, στις 25 Φεβρουαρίου 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, με την ομιλία του Νικήτα Χρουτσώφ, είχαμε την πρώτη ρωγμή στο μύθο της σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας και την παραδοχή εκ μέρους του καθεστώτος ενός από τα μαζικότερα και διαρκέστερα εγκλήματα του 20ου αιώνα, της σταλινικής δικτατορίας (δεύτερο σε αριθμό θυμάτων μόνο σε σχέση με την μαοϊκή Κίνα και συγκρίσιμο σε αποκτήνωση μόνο με τη ναζιστική Γερμανία). Ενός εγκλήματος που σήμερα μόνο φανατικοί ιδεοληπτικοί (και όπως φαίνεται νοσταλγοί των πρακτικών του) αρνούνται να αναγνωρίσουν.

Σε μια κλειστή συνεδρίαση, μπροστά μόνο σε μέλη του κόμματος, ο Γενικός Γραμματέας του παραδέχτηκε τα εγκλήματα της σταλινικής εποχής, σε ότι αφορούσε εκκαθαρίσεις μελών του (και παρότι ο ίδιος ο Χρουτσώφ είχε σημαντική ευθύνη και συμμετοχή σ'αυτά). Μια επιτροπή προετοιμασίας για το συνέδριο βρήκε 681,692 θύματα. Αργότερα, στο 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, ο Χρουτσώφ παραδέχτηκε και τα εγκλήματα του καθεστώτος ενάντια στα μη-μέλη, στον απλό λαό, προτείνοντας και την ανέγερση μνημείου στος τιμήν τους (πράγμα που φυσικά δεν έγινε αφού προείχαν τα προγανδιστικά στρατευμένα έργα εξύμνησης της σοσιαλιστικής ουτοπίας και του σοβιετικού υπεράνθρωπου).

Ασφαλώς και τα κίνητρα του Χρουτσώφ για την αναγνώριση των εγκλημάτων δεν ήταν στο ελάχιστο ανθρωπιστικά, αλλά το ίδιο κυνικά με τα κίνητρα αυτών που τα διέπραξαν. Άλλωστε τα χέρια του έσταζαν από βάρος εκατομμυρίων νεκρών, ιδίως κατά τη θητεία του στην Ουκρανία. Ενώ τα εκατομμύρια των νεκρών και των εκτοπισμένων να θυσιάστηκαν στο βωμό της επιβίωσης της σταλινικής απολυταρχίας, η δημοσιοποίησή των εγκλημάτων σε βάρος τους εξυπηρέτησε αργότερα τις μάχες πολιτικής εξουσίας στους κόλπους του κόμματος, χτυπώντας τους πολιτικούς αντιπάλους του Χρουτσώφ. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ο Στάλιν έγινε το εξιλαστήριο θύμα για ένα ολόκληρο δολοφονικό μηχανισμό που διέπραξε απίστευτα εγκλήματα και του οποίου τα μέλη και η ιδεολογία τους χρειάζονταν μια ηθική απενοχοποίηση.

Δυσυχώς, η έκταση των εγκλημάτων είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σήμερα από επιστήμονες και ανθρωπιστικές οργανώσεις (το 2004 ανακοινώθηκαν 1,345 εκατομμύρια εξακριβωμένα ονόματα θυμάτων), σε κάθε όμως περίπτωση μιλάμε για περισσότερα από 20 εκατομμύρια θύματα. Μέχρι το 1956 μπρούμε πρόχειρα να αναφέρουμε:
-Την εκτέλεση δεκάδων χιλιάδων ομήρων και αιχμαλώτων χωρίς δίκη το 1918-1922
-Την σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών και εργατών στις βίαιες καταστολές των εξεγέργσεών τους την ίδια περίοδο.
-Την εκτόπιση και την εξολόθρευση των Κοζάκων του Ντον το 1920
-Τις δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1918-1930
-Τον θάνατο περίου 5 εκατομμυρίων στον λιμό του 1922
-Την υποχρεωτική κολλεκτιβοποίηση της υπαίθρου και την εξόντωση των διαφωνούντων ιδιοκτητών.
-Την εκτόπιση και την εκκαθάριση περίπου 2 εκατομμυρίων κουλάκων (ανεξάρτητων μικροϊδιοκτητών γης) το 1930-32
-Τον εσκεμμένο λοιμό και την απομόνωση της Ουκρανίας που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατομμύρια Ουκρανούς
-Την εκκαθάριση σχεδόν 690.000 ατόμων στις Μεγάλες Εκκαθαρίσεις του 1937-38
-Τον εκτοπισμό εκατομμυρίων Πολωνών, Ουκρανών, Πόντιων Ελλήνων, Αφγανών, Κορεατών, Κινέζων, κατοίκων των Βαλτικών Χωρών, της Μολδαβίας και της Βερασάβιας το 1939-41 και το 1944-45
-Την εκτόπιση και την εκκαθάριση των Γερμανών του Βόλγα το 1941
-Την εκτόπισση και την εγκατάλειψη των Τατάρων της Κριμαίας, των Τσετσένων και των Ινγκουσέτιων το 1943-44
-Το 1953 υπήρχαν στα Γκούλαγκ πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, εκ των οποίων το 1,2 αμνηστεύτηκε 3 βδομάδες μετά τον θάνατο του Στάλιν.

Όσοι διανοούμενοι προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτόν τον ολοκληρωτικό οδοστρωτήρα αίματος εκτοπίστηκαν, εκτελέστηκαν, κλείστηκαν σε ψυχιατρεία και ελάχιστοι τυχεροί εξορίστηκαν στο εξωτερικό (όπου κάποιοι όπως ο Μαρκώφ δολοφονήθηκαν). Το "Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ" του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν ήταν μια σπάνια καθαρή ματιά κάτω από το σιδερένιο πέπλο της σταλινικής προπαγάνδας. Το έργο της Τσεκά, της GPU, της NKVD και της KGB δεν έλαβε ποτέ την "αναγνώριση" που του άξιζε.

Από τα θύματα των πολιτικών διώξεων, με ιδιαίτερη μανία καταδιώχθηκαν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του αριστερού χώρου. Μόνο το 1925 η GPU "εξάρθρωσε" 81 οργανώσεις αναρχικών, 14 οργανώσεις μενσεβίκων, 6 οργανώσεις σοσιαλεπαναστών της δεξιάς, 7 οργανώσεις σοσιαλεπαναστατών της αριστεράς, 117 οργανώσεις "διάφορων διανοούμενων", 24 οργανώσεις "μοναρχικών", 85 οργανώσεις "κληρικών" και "αιρετικών" και 675 ομάδες κουλάκων. Η επιθετική, αδιάλλακτη και βίαιη ιδεολογία του Λένιν και των Μπολσεβίκων πολέμησε με λύσσα κάθε πολιτική διαφορετικότητα συνθλίβοντας κάθε αντίθετη φωνή, ακόμα και όσων τη βοήθεια χριεάστηκε στα πρώτα στάδια της επανάστασης. Και γι'αυτό αξίζει την καταδίκη της πρώτα και κύρια από τον χώρο που ξεκίνησε και στη συνέχεια έπνιξε.

Αυτά που ένα αιμοσταγές καθεστώς είχε το θάρρος να αναγνωρίσει κάνοντας τη αυτοκριτική του, η σημερινή ιδεολογική τύφλωση αρνείται ακόμα να τα δει. Αντί το μέγεθος και μόνο της θηριωδίας να τους παγώνει το αίμα, σήμερα γινόμαστε δέκτες της χονδροειδούς γκαιμπελικής προπαγάνδας τους. Οι εχθροί της δημοκρατίας, του πολιτικού πλουραλισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεξαρτησίας της σκέψης και της άποψης όχι μόνο δεν ηττήθηκαν στη χώρα μας, αλλά κατάφεραν να γίνουν ιδεολογικό κατεστημένο, όπως απέδειξε η σύμπλευση μαζί τους του συνόλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος στο ζήτημα της καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστκών καθεστώτων από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Boycott Carrefour

Μια ιδιωτική εταιρία λιανεμπορίου έχει το δικαίωμα να επιλέγει τι προϊόντα θα πουλάει. Επίσης έχει το δικαίωμα να επιλέγει με όποια κριτήρια θέλει τα προϊόντα που πουλάει. Το Carrefour λοιπόν αποφάσισε ότι δεν θέλει να πουλάει προϊόντα από εταιρίες της Δανίας για δηλώσει την συμπαράστασή του στην ιερή αγανάκτηση κάποιων σκοταδιστών. Είναι όμως και μας δικαίωμά μας να μην ψωνίζουμε πλέον σε κανένα Carrefur και να καλέσουμε όλους όσους δεν συμμερίζονται τα ίδια πολιτικά κριτήρια επιλογής των προϊόντων τους να κάνουν το ίδιο!!

Μπορεί να έγινε για να φανεί αρεστή η εταιρία στον σκοταδιστικό φανατισμένο όχλο και σε όσους τον καθοδηγούν (όπως πχ οι συμβιβασμοί του Google στην κινεζική του έκδοση). Μπορεί, ακόμα χειρότερα, η απόσυρση έγινε υπό την απειλή χρήσης βίας από τους οπαδούς του μεσαίωνα ώστε να εξασφαλιστεί η επιβολή της θέλησής τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Όπως και να έχει όμως, η απόφαση των Carrefur να αποσύρει τα δανέζικα προϊόντα λόγω των ισλαμοφασιστικών αντιδράσεων (και είμαι σίγουρος ότι την ίδια πρακτική έχουν εφαρμόσει κι άλλες εταιρίες) είναι απαράδεκτη και φασιστική. Διότι στερεί από τον Άραβα καταναλωτή την δυνατότητα της επιλογής αν θέλει ή όχι να μποϋκοτάρει τα δανέζικα προϊόντα. Και δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι όλοι οι Άραβες θα συμπεριφέρονταν έτσι.

Tο μποϋκοτάζ έχει στόχο να στείλει ένα πολιτικό μύνημα στη Δύση. Με τις τακτικές όμως που εφαρμόζονται το μύνημα δεν το στέλνουν οι μουσουλμάνοι πολίτες αλλά αυτοί χρησιμοποιούν την βία ή την απειλή της ως πολιτική και ιδεολογική τους έκφραση. Το μύνημα που τελικά στέλνεται δεν είναι η αγανάκτηση για μερικά σκίτσα, αλλά ότι ο φανατισμός και η βία των ακραίων ισλαμιστών υπονομεύει πολλά περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες από όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά, κρατώντας εγκλωβισμένες και ανίσχυρες τις όποιες φωνές λογικής, εκδημοκρατισμού ή ανοχής τολμούν να εμφανιστούν στις κοινωνίες τους.

Σε μια ελεύθερη κοινωνία δεν ψηφίζουμε απλά κάθε τέσσερα χρόνια. Αντίθετα ψηφίζουμε κάθε μέρα. Όι καταναλωτικές μας επιλογές είναι άπειρα μικρά καθημερινά δημοψηφίσματα που έχουν πολύ μεγαλύτερη πολιτική βαρύτητα από όση αντιλαμβανόμαστε και τελικά η αγορά αναδεικνύεται στην μήτρα της δημοκρατίας. Τουλάχιστον εδώ που μπορούμε, ως μια σχετικά ελεύθερη χώρα, ας δηλώσουμε έμπρακτα την αποδοκιμασία μας στις απαράδεκτες πρακτικές όσων μεταφέρουν τον θρησκευτικό φανατισμό στα ράφια των καταστημάτων αφαιρώντας την "ελευθερία της καταναλωτικής έκφρασης".

Καταδικασμένοι ερήμην

Οι ισλαμοφασίστες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας. Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Μας έχουν τοποθετήσει στο ιδεολογικό προκρούστειο κρεβάτι τους, έτοιμοι να κόψουν ότι δεν ταιριάζει απόλυτα στον πνευματικό τους μεσαίωνα.

Η επίθεση στην Δανία είναι μια επίθεση στον πυρήνα των αξιών του δυτικού κόσμου όπως διαμορφώθηκαν με την Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό, την Βιομηχανική Επανάσταση και με τους αγώνες ενάντια στους ολοκληρωτισμούς της Καθολικής Εκκλησίας, του δεσποτισμού, του φασισμού και του κομμουνισμού. Της ελευθερίας της ατομικής έκφρασης, της προστασίας της ελευθεροτυπίας, του σεβασμού της ιδιωτικότητας, του περιορισμού της παρέμβασης του κράτους, της ανεξιθρησκείας, του χωρισμού κράτους-εκκλησίας και της εξάλειψης του κοσμικού πολιτικού ρόλου της οργανωμένης θρησκείας κτλ

Για όποιον νομίζει ότι δεν θα μπορούσε να είναι η δική μας σημαία η επόμενη στη θέση της δανέζικης ή ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά να θυμίσουμε την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την μη ύπαρξη ή δημιουργία τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, τις υπερβολές των Ελλήνων ορθοδοξομουλάδων, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ. Εδώ καίνε πρεσβείες για γελοιογραφίες:



Πάντως το όλο ζήτημα θέτει το ερώτημα μέχρι που εκτείνεται η ελευθερία του λόγου το οποίο είχαμε συζητήσει παλιότερα με άλλη αφορμή.

Από το www.in.gr:
Οργισμένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη δημοσίευση των σκίτσων του Μωάμεθ σημειώθηκαν την Κυριακή στη Βηρυτό, κατά τη διάρκεια των οποίων πυρπολήθηκε το προξενείο της Δανίας και τραυματίστηκαν τουλάχιστον 28 άτομα σε συγκρούσεις με τις αρχές. Η Δανία καλεί τους υπηκόους της να εγκαταλείψουν το Λίβανο. Χιλιάδες διαδηλωτών, πολλοί από τους οποίους κρατούσαν πράσινες ισλαμικές σημαίες, συγκεντρώθηκαν γύρω από φλεγόμενο κτίριο και φώναζαν θρησκευτικά συνθήματα. Παράλληλα, όπως μεταδίδει το Reuters, κάποιοι είχαν ανέβει σε ένα από τα οχήματα της πυροσβεστικής το οποίο κατέστρεψαν προκειμένου να αποτρέψουν την κατάσβεση της πυρκαγιάς.

Δεν έχει γίνει ακόμη σαφές εάν το κτίριο του προξενείου ήταν άδειο της στιγμή του επεισοδίου. Σύμφωνα όμως με τις εφημερίδες του Λιβάνου, οι Δανοί διπλωμάτες αναχώρησαν από τη Βηρυτό το βράδυ του Σαββάτου, μετά την πυρπόληση των πρεσβειών της Δανίας και της Νορβηγίας στη Δαμασκό της Συρίας. Το Σάββατο Σύριοι διαδηλωτές έβανα φωτιά στις πρεσβείες της Δανίας και της Νορβηγίας στη Δαμασκό. Επίσης προκάλεσαν ζημιές στην πρεσβεία της Σουηδίας και επιχείρησαν να εισβάλουν στο κτίριο της γαλλικής διπλωματικής αποστολής, αλλά δεν τα κατάφεραν.