Τι σημαίνει κρατικός έλεγχος του ΟΤΕ

Το πρόσφατο κρούσμα παραβίασης της οικονομικής μας ελευθερίας μας, ως πολιτών και επενδυτών, από τον κ.Αλογοσκούφη (και την περίφημη τροπολογία του να απαγορεύει σε ιδιώτες να αγοράζουν, χωρίς την άδειά του, άνω του 20% των μετοχών μιας ανώνυμης εταιρίας που ο ίδιος αποφασίζει ότι είναι «εθνικής σημασίας») δείχνει ξεκάθαρα και χωρίς ούτε τα προσχήματα το πραγματικό πρόσωπο του ελληνικού παρεοκρατικού συστήματος νομής της εξουσίας.

Ενός συστήματος που παρασιτικά επιβιώνει στις πλάτες όσων ζουν εκτός του κρατικού θερμοκηπίου, αναιρώντας κατοχυρωμένα δικαιώματα και ελευθερίες κατά βούληση. Η ελληνική πολιτική και οικονομική κατάσταση μάλλον κολακευτικά κατατάσσεται στην 94η θέση παγκοσμίως από άποψη οικονομικής ελευθερίας και χαρακτηρίζεται «κυρίως ανελεύθερη». Η συμπεριφορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι για ακόμα χαμηλότερες θέσεις.

Συνοψίζεται με λίγες λέξεις: διατηρούμε έναν τεράστιο δημόσιο τομέα για να τροφοδοτούμε τους κομματικούς μας στρατούς (ρουσφέτια, συνδικαλιστές, στελέχη κτλ) και να αγοράζουμε έτσι την ψήφο ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος και ταυτόχρονα εξασφαλίζουμε με φωτογραφικές ρυθμίσεις ότι στην ελληνική αγορά θα επιβιώνουν και θα κερδοφορούν μόνο όσοι ιδιώτες επιχειρηματίες φροντίζουν να διαπλέκονται μαζί μας και πληρώνουν τα λύτρα που απαιτούμε. Και αν τυχόν εμφανιστεί κανένας ανεξέλεγκτος που να προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες ελεύθερου (=μη ελεγχόμενου από τους πολιτικούς) ανταγωνισμού στην αγορά, του κόβουμε νομοθετικά τα πόδια με καμιά έκτακτη τροπολογία.

Μπορεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον κανείς να μην είναι τόσο αφελής ώστε να επενδύσει στην Ελλάδα (άλλωστε η Ελλάδα είναι μια επενδυτική έρημος) και να δημιουργήσει ανάπτυξη αν δεν δηλώσει υποταγή πρώτα στους πολιτικούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά το σύστημα πετυχαίνει να διαιωνίζεται και να προσφέρει προκλητικά προνόμια και απολαβές σε όσους κατέχουν θέσεις εξουσίας στις διάφορες βαθμίδες του (φυσικά σε βάρος όσων βρίσκονται εκτός του και σε βάρος όσων θα κληρονομήσουν μελλοντικά τα χρέη και τα συντρίμμια της σημερινής διαχείρισης).

H περίπτωση του ΟΤΕ είναι χαρακτηριστική. Η πολιτική εξουσία εδώ και δεκαετίες κρατά σφικτά τα κλειδιά της διαχείρισής του, και ζητά ανταλλάγματα από οποιονδήποτε θέλει κάνει συναλλαγές μαζί του. Κρατώντας ταυτόχρονα και κλειστή την αγορά όσο περισσότερο μπορούσαν. Για εταιρίες όπως η Siemens, η συναλλαγή με τα στελέχη του ΟΤΕ και ο χρηματισμός και των δύο κομμάτων εξουσίας, ήταν (και είναι) μονόδρομος. Όπως χαρακτηριστικά γράφεται «συντηρούσε μυστικά» τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη Νέα Δημοκρατία «για να είναι σίγουρη ότι θα απολαμβάνει συνεχώς την εύνοια της εκάστοτε κυβέρνησης».

Η διαχείριση των ΔΕΚΟ από το δημόσιο σημαίνει: α) ευκαιρίες για ρουσφέτια, εξαγορά ψήφων και συντήρηση κομματικών στρατών, β) ευκαιρίες για λύτρα, ως μίζες και των στελεχών τους και των κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία, γ) προκλητικά προνόμια των κομματικά ευνοημένων υπαλλήλων τους (και εργασιακά και μισθολογικά και συνταξιοδοτικά), σε σχέση με τους υπόλοιπους ιδιωτικούς υπάλληλους που τους πληρώνουν (πχ το ΤΑΠ – ΟΤΕ λαμβάνει επιχορηγήσεις ετησίως οι οποίες σε μέσα επίπεδα κυμαίνονται σε 400 - 450 εκατ. Ευρώ, προκειμένου να καλύπτει τα ελλείμματα που δημιουργούν οι προκλητικά μεγαλύτερες συντάξεις που δίνει). Αυτή είναι η ουσία πίσω από τους «εθνικούς λόγους» που επικαλούνται κυβερνήσεις και συνδικαλιστές κάθε φορά που τα παραπάνω τίθενται σε κίνδυνο.

Η ελληνική εκτελεστική εξουσία (και ο μηχανισμός της) είναι αρπακτική, ασύδοτη, αλαζονική και ανεξέλεγκτη, χωρίς κανέναν ουσιαστικό θεσμικό φραγμό της για προστασία των οικονομικών μας συμφερόντων και των ατομικών μας δικαιωμάτων, χάρη σε ένα διάτρητο αντιφιλελεύθερο Σύνταγμα και μια προβληματική Δικαιοσύνη. Αλλά κυρίως χάρη στο πέπλο της ιδεολογικής ανοχής που έχουν προσφέρει δεκαετίες κολεκτιβιστικής και αντιφιλελεύθερης ιδεολογικής προπαγάνδας, που έχουν αδρανοποιήσει τις αντιστάσεις των πολιτών απέναντι στην καταπάτηση των ατομικών τους δικαιωμάτων και των οικονομικών τους ελευθεριών.

Ευτυχώς όμως που α) η ΕΕ επέβαλε το άνοιγμα της τηλεπικοινωνιακής αγοράς (πράγμα που δεν θα έκανε ποτέ το ελληνικό σύστημα από μόνο του, αν και αυτό το άνοιγμα με τον προβληματικό τρόπο που έγινε, δεν αποκλείεται να υπήρξαν και εκεί ευκαιρίες για να ζητηθούν λύτρα) και β) που η γερμανική δικαιοσύνη δεν λειτουργεί στα πρότυπα της ελληνικής και αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας τουλάχιστον από τις άπειρες καθημερινές αμαρτωλές ιστορίες της διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου τομέα. Ας ελπίσουμε ότι η ελληνική δικαιοσύνη θα πιάσει το νήμα των συγκλονιστικών στοιχείων που ήδη μαζεύονται από την γερμανική πλευρά και θα τα ξετυλίξει.

Διαβάστε στα παραρτήματα της επιστολής μας τα στοιχεία που ως τώρα έχουν δει το φως της δημοσιότητας και φυσικά δεν έχουν τύχει καμίας προβολής ή εξέτασης.