Λίγες σκέψεις για τον Ιρανικό Δεκέμβρη

“Those who make peaceful revolution impossible, make violent revolution inevitable”
John F. Kennedy

Ενώ τις τελευταίες ημέρες το Ιράν ζει τον δικό του Δεκέμβρη, τα ελληνικά ΜΜΕ δεν φαίνεται να ασχολούνται ιδιαίτερα με τα γεγονότα στην κοντινή μας αυτή χώρα. Ίσως γιατί αυτό που βλέπουμε στο Ιράν μας τρομάζει. Ίσως γιατί αν σκύψουμε πάνω από το Ιράν θα δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Αλλά που βρίσκονται αυτές οι ομοιότητες; Για τα ξένα ΜΜΕ οι ομοιότητες αυτές είναι τέτοιες, ώστε να μην διστάζουν να χρησιμοποιήσουν φωτογραφίες ελλήνων διαδηλωτών για να δείξουν τους Ιρανούς. Ας δούμε όμως μερικές από αυτές τις ομοιότητες:

*οι διαδηλωτές στο Ιράν συγκρούονται με ιδιαίτερη αγριότητα με την αστυνομία που την θεωρούν εχθρό τους, πολλές φορές τρεποντάς την σε φυγή, όπως και στην Ελλάδα

*υπάρχουν τρομοκρατικές επιθέσεις που δεν έχουν άμεση σχέση με τις διαδηλώσεις και τα αιτήματα των διαδηλωτών, βρίσκουν όμως ευκαιρία χάρη στο εκρηκτικό κλίμα πόλωσης να εκδηλωθούν. Έτσι, όπως στην Ελλάδα είδαμε την αναβίωση της σκληρής τρομοκρατίας, στο Ιράν είχαμε τις τελευταίες 3 εβδομάδες 2 επιθέσεις αυτοκτονίας μόνο στο ίδιο σημείο, το τέμενος του Χομεϊνί, με 24 νεκρούς και στις δυο επιθέσεις, χωρίς να μιλήσουμε για τρομοκρατικές επιθέσεις αλλού.

Τελικά, οι έλληνες και οι ιρανοί διαδηλωτές κατάφεραν "να αποδιοργανώσουν το εσωτερικό της χώρας τους, να πλήξουν την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσουν την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσουν διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσουν το σύστημα και να προκαλέσουν τον εθνικό διχασμό".

*το internet κατηγορείται ως υποκινητής των διαδηλώσεων. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση έχει διακηρυγμένο στόχο της να φιμώσει τα blogs και ειδικότερα το Athens Indymedia, θεωρώντας ότι αυτά υποκινούσαν τις εκδηλώσεις τον Δεκέμβρη, ενώ στο Ιράν το καθεστώς φιμώνει facebook, twitter και ό,τι ηλεκτρονικό μέσο θεωρεί ότι απειλεί την πρωτοκαθεδρία του.

*το καθεστώς στην Ελλάδα πυροβολεί 15χρονους - 17χρονο σύμφωνα με τα κρατικά κανάλια! - το καθεστώς στο Ιράν πυροβολεί 25χρονες. Γενικά πάντως, ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Ιρανοί αστυνομικοί είχαν ιδιαίτερο ενδοιασμό να τραβήξουν πιστόλι εναντίον διαδηλωτών.

*υπάρχουν εκτεταμένες καταστροφές σε δημόσια και ιδιωτική περιουσία στο Ιράν, οι δε οπαδοί της αντιπολίτευσης στο Ιράν, όπως και οι ομόλογοί τους στην Ελλάδα, θεωρούν αφελέστατα ότι δεν έχουν καμιά σχέση με το φαινόμενο, αλλά ότι φταίνε οι ένοπλοι κουκουλοφόροι του καθεστώτος - στην Ελλάδα βγήκαν και σχετικά βιντεάκια από παρακρατικούς συνεργάτες της αστυνομίας να προξενούν φθορές σε περιουσιες.

*η κυβέρνηση στην Ελλάδα μετά από μια αρχική αμηχανία τις 3 πρώτες μέρες, εξέδωσε τελεσίγραφο, απειλώντας με σκληρή αντίδραση μετά την Τρίτη 9 Δεκέμβρη. Σε παρόμοιους λεονταρισμούς προχώρησε και το καθεστώς στο Ιράν.

*και στις δυο χώρες πιάνουν ξένους δημοσιογράφους που καλύπτουν διαδηλώσεις, στην Ελλάδα άμα λάχει τους κακοποιούν κιόλας και τους στερούν τα νόμιμα δικαιώματά τους...

*για όλα φταίνε οι ξένες δυνάμεις! Έτσι, για την Ελληνική κυβέρνηση, ξένες μυστικές υπηρεσίες έβαλαν τις φωτιές το καλοκαίρι του 2007 για να πλήξουν τον αγωγό του Ρώσου δικτάτορα Πούτιν - τις καλύτερες σχέσεις έχει και το Ιράν και η Ελλάδα με τον Ρώσο δικτάτορα - ενώ ξένες μυστικές υπηρεσίες καθοδηγούσαν και τους εξεγερμένους του Δεκέμβρη. Φυσικά και το Ιράν δεν πάει πίσω: ξένοι καθοδηγούν την αντίδραση, ξένοι κρύβονται πίσω απόλα, σύμφωνα με τους Ιρανούς επισήμους.

Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση του Ιράν, τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως οι Μουτζαχεντίν του λαού, δρούσαν ανενόχλητες στο έδαφος δυτικών χωρών επί δεκαετίες, οργανώσεις που έχουν λ.χ. δολοφονήσει 50 μέλη του συμβουλίου που ορίζει τους αγιατολλάδες, και 2 υπουργούς στο Ιράν. Η μονόπλευρη, μεροληπτική και ενίοτε προπαγανδιστικά διαστρεβλωτική παρουσίαση των γεγονότων από τα ΜΜΕ της Δύσης δεν βοηθά ιδιαίτερα επίσης. Στην Ελλάδα πάλι, έβρισκαν έδαφος τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως το αλήστου μνήμης ΡΚΚ, που δρούσαν εναντίον της γειτονικής μας χώρας, οπότε εκεί μάλλον διαφέρουμε.

*Και στην Ελλάδα, και στο Ιράν εκτός των επισήμων σωμάτων ασφαλείας υπάρχουν παρακρατικοί παραστρατιωτικοί σχηματισμοί, οι Basiji στην περίπτωση του Ιράν, στην Ελλάδα ξέρετε όλοι ποιοι, χέρι-χέρι σε κάθε περίσταση και με κάθε καιρό.

*Ο Αχμαντινετζάντ είναι γραφικός, αποτυχημένος οικονομικά, λαϊκιστής που αναλώνεται σε λεονταρισμούς απέναντι στο Ισραήλ. Αυτοπροσδιορίζεται ως ο γιος του σιδερά. Ο Καραμανλής είναι - πλέον! - γραφικός, αποτυχημένος οικονομικά, λαϊκιστής που αναλωνόταν σε λεονταρισμούς σε σουβλατζίδικα ενάντια σε φανταστικούς και πραγματικούς νταβατζήδες, ενώ μόλις 300-400 μέτρα μακριά του πουλούσαν την πραμμάτεια τους οι μαύρες πόρνες από την Μπενίν, υπό το άγρυπνο βλέμμα των νταβάδων τους. Ο Καραμανλής είχε για δεξί του χέρι στην κυβέρνηση τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως γιο του ταχυδρόμου. Καραμανλής και Αχμαντινετζάντ έχουν εξαιρετικές σχέσεις με το συντηρητικό κατεστημένο, ο Αχμαντινετζάντ ως υποψήφιος-εκλεκτός των μουλάδων και ο Καραμανλής ως ο υποψήφιος που υπέγραφε στο δημοψήφισμα για τις ταυτότητες, ενώ τα πήγαινε πάντα καλά με τις συντηρητικότερες τάσεις στην Ελλαδική Εκκλησία, η δε εκλογή του τωρινού αρχιεπισκόπου θεωρήθηκε ως πλήγμα στην ΝΔ και τον Καραμανλή, γιατί ο νέος αρχιεπίσκοπος δεν είναι αρκετά συντηρητικός!

Πέρα από τις επιφανειακές ή μη ομοιότητες, το πρόβλημα και στην Ελλάδα και στο Ιράν είναι τελικά το ένα και το αυτό. Είναι η νομιμοποίηση της εξουσίας. Κάπου διάβασα δυο ωραίους ορισμούς γι'αυτό: "Σύμφωνα με τον Dolf Stemberger, η νομιμοποίηση μίας κυβερνήσεως είναι η συνειδητοποίηση από την πλευρά της Κυβέρνησης ότι έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να διακυβερνήσει, και η αναγνώριση του δικαιώματος αυτού από τους κυβερνώμενους. Για τον Seymour Martin Lipset, η νομιμοποίηση περιλαμβάνει τη δυνατότητα ενός πολιτικού συστήματος να εμπνεύσει και να διατηρήσει το αίσθημα ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί θεσμοί είναι οι πλέον κατάλληλοι για την κοινωνία.". Η νομιμοποίηση δεν αποκλείει την έννοια της αμφισβήτησης. Το αντίθετο μάλιστα! O Philip Pettit μίλησε και για την δυνατότητα αμφισβήτησης στα πλαίσια μιας δημοκρατίας ως διακριτικό γνώρισμα, αν θέλει να αυτοαποκαλείται δημοκρατικό ένα καθεστώς, ενώ ο Popper όριζε την δημοκρατία ως το καθεστώς που για να αλλάξει η κυβέρνηση χρειάζεται να χυθεί το λιγότερο αίμα.

Μπορεί, τελικά, κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τους έλληνες εξεγερμένους, Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τους ιρανούς εξεγερμένους. Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι η βία είναι φυσική και θεμιτή απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, άσχετο αν σχεδόν ποτέ κανείς δεν θα το πει ευθέως! Μπορεί να την θεωρεί απαράδεκτη, υιοθετώντας μια πασιφιστική άποψη. Το ερώτημα όμως που τίθεται απόλους μας, είτε Έλληνες, είτε Ιρανοί είναι: πιστεύουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει το δικαίωμα και την δυνατότητα να κυβερνήσει και ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί θεσμοί είναι οι πλέον κατάλληλοι για την κοινωνία; Υπάρχει, βέβαια, μια και σημαντική διαφορά, σε όλα όσα είπα μέχρι τώρα. Οι Ιρανοί δημοκράτες θα κερδίσουν αργά ή γρήγορα γιατί γνωρίζουν τι θέλουν, ο εχθρός είναι περιγεγραμμένος, συναντούν την αντίδραση άλλων στρωμάτων της κοινωνίας, αλλά αυτοί είναι εξίσου αποφασισμένοι. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν τι θέλουν ακριβώς, είναι διασπασμένοι σε 100 παρατάξεις ακόμα και μέσα σε ευρύτερες συμμαχίες, ψάχνουν να βρουν ενόχους και όχι λύσεις και τελικά φοβούμαι, ότι ο εχθρός μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.