Εκλογές 2009 ....μία απ' τα ίδια!

Μερικές σκέψεις και προβληματισμοί για τις επικείμενες εκλογές.

Ποιες είναι οι επιλογές μας; Μα τί άλλο από το χρώμα του "πατερούλη" στο κυβερνητικό θώκο! Μπλέ ή πράσινο; Το κόκκινο, μαύρο ή το ρόζ είναι για την ανάλογη γαρνιτούρα.

Δηλαδή αυτό που παίζεται τελικά είναι το είδος του κρατισμού και των θεραπαινίδων του, που θα αναλάβει για λίγο το τιμόνι του ελληνικού Τιτανικού, ενώ η ορχήστρα θα παιανίζει και εμείς θα "άδωμεν" στο καράβι που έχει πάρει ήδη κλίση.

Μα καλά, δεν υπάρχει οδός διαφυγής; Ναι, υπάρχει αλλά όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε αποτοξίνωση από ουσίες, η θεραπεία είναι επώδυνη. Δεν είναι εύκολο να αποσύρεις το μπώλ με τα στεροειδή από το κρατικοδίαιτο οικονομικό μας σύστημα χωρίς τα σχετικά συμπτώματα στέρησης. Κανένας μεταπολεμικός κυβερνήτης δεν είχε το σθένος ή και τη θέληση να το πράξει. Το ίδιο ισχύει λίγο-πολύ και στις υπόλοιπες οικονομίες του πάλαι ποτέ "δυτικού κόσμου" με πρωθιέρεια τις ΗΠΑ ιδίως επί αρχι-αλχημιστού Greenspan και του διαδόχου αυτού Bernanke.

Αυτό που έχει μείνει σαν επωδός να ηχεί ακόμα στ' αυτιά της κοινωνίας μας είναι ότι για όλα φταίει ο φιλελευθερισμός που έγινε κάτι σαν ο αποδιοπομπαίος τράγος "du jour"...

Περνάει τελικά κρίση ο καπιταλισμός; Σίγουρα αυτό που ξέραμε και μας είχαν σερβίρει σαν καπιταλισμό δεν έχει πολλά ψωμιά ακόμα. Ήδη η Βαβέλ του κυβερνητικού χάρτινου χρεω-γραφικού χρήματος έχει γείρει, όπως μαρτυρά η υπό εξαφάνιση βάση του χρυσού (gold basis). Το αρνητικό κοντάνγκο για πρώτη φορά στα χρονικά της οικονομίας είναι ante portas, όπως λέει και ο καθηγητής Fekete σε προηγούμενο ποστ.

Όμως αυτό δεν ήταν ποτέ καπιταλισμός. Ήταν μία μορφή "πατερναλιστικού σοσιαλισμού" με καπιταλιστικές αποχρώσεις. Αλλού με περισσότερες αλλού λιγότερες κρατιστικές πολύχρωμες ανταύγειες.

Τελικά μήπως ο αμιγής καπιταλισμός είναι μία ουτοπία ή μήπως ο φόβος -ή μάλλον ο τρόμος- μπροστά στην ελευθερία, στον απογαλακτισμό από τα εκάστοτε μαμα-σοσιάλ και την ενηλικίωση των πολιτών δεν του επέτρεψαν ποτέ να λειτουργήσει όπως θα έπρεπε; Κάτι σαν το σύνδρομο Πήτερ Παν σε κοινωνική κλίμακα.

Μία καθαρή φωνή από το παρελθόν (άσχετα εάν διαφωνώ με την άποψή του για το κανόνα χρυσού) είναι εκείνη του Milton Friedman που με λίγα και μεστά λόγια περιγράφει την φιλελεύθερη άποψη για την ουσία του καπιταλισμού μέσα σε μία κοινωνία ελευθέρων ανθρώπων.
Άς ηχήσει η φωνή της λογικής του ακολουθώντας σαν απόηχος όσους θα πάνε να ψηφίσουν...