Κουπόνια Εκπαίδευσης

Ελεύθερη επιλογή εκπαιδευτικού ιδρύματος: δικαίωμα, για κάθε νέο/νέα και γονέα, να επιλέγει ελεύθερα το δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα της αρεσκείας του σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Η ελεύθερη επιλογή αντικαθιστά την αναγκαστική φοίτηση στο σχολείο της γειτονιάς και την «επιλογή» πανεπιστημίου μέσω των πανελλήνιων εξετάσεων.

Η ελεύθερη επιλογή συνιστά την αυστηρότερη δυνατή αξιολόγηση και πιστοποιεί υψηλότερη ποιότητα εκπαιδευτικών υπηρεσιών που πρέπει να επιβραβεύεται. Αυτή η επιβράβευση μπορεί να γίνει μέσω της καταβολής, από το κράτος, κατά κεφαλήν επιδότησης σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών/φοιτητών που επιλέγουν να φοιτήσουν σε αυτό.

Η επιδότηση αυτή συνιστά μισθολογική επιβράβευση του προσωπικού του ιδρύματος που παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες και ενισχύει τον συναγωνισμό τους προς όφελος του πολίτη.

Και μερικά επιπλέον στοιχεία για τις επιτυχίες των προγραμμάτων ελεύθερης επιλογής σχολείων:

School Choice Works! The Case of Sweden

Learning from Success: What Americans Can Learn from School Choice in Canada

The Case For School Choice: Models from the United States, New Zealand, Denmark, and Sweden

Why are Progressives so Hostile to School Choice Policies?

School Choice: The Three Essential Elements and Several Policy Options

School choice for all

School Choice: A Reform That Works

Σοσιαλισμός και χάος ή Καραμανλής και βαρβαρότητα;

Γίναμε μάρτυρες πρόσφατα της αντιπαράθεσης του κυβερνώντος κόμματος και της αξιωματικής αντιπολίτευσης γύρω από το σύνθημα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" που έθεσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ας αντιπαρέλθουμε το άκομψο του συνθήματος: οι ομοϊδεάτες του ΓΑΠ σοσιαλδημοκράτες, με τον Friedrich Ebert, εξάλλου, ήταν αυτοί που με την συνεργασία των Freikorps, κατέπνιξαν το κίνημα των Σπαρτακιστών το 1918 και παρέδωσαν στο εκτελεστικό απόσπασμα την Ρόζα Λούξεμπουργκ, η οποία λάνσαρε ως slogan την φράση των Μαρξ-Ένγκελς, ο δε Κορνήλιος Καστοριάδης, που διηύθηνε το ομώνυμο περιοδικό, ήταν απλά ακροαριστερός. Ας αφήσουμε στην άκρη επίσης, το πόσο πολύ έχει συμβιβαστεί με το "παλιό ΠΑΣΟΚ" ο Γ.Παπανδρέου, αν σκεφτούμε ότι το 2004 έλεγε ότι το δίλημμα είναι μεταξύ προόδου και συντήρησης. Τότε βέβαια είχε πάρει μια σειρά από προοδευτικά στελέγχη στο κόμμα του, από τα δεξιά και τα αριστερά, όπως τον Σ.Μάνο, τον Μ.Ανδρουλάκη και τον Α.Ανδριανόπουλο.

Όμως, είναι πραγματικά αυτή η έκφραση απλά ένα lapsus linguae του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ή εκφράζει κάτι βαθύτερο; Να παρατηρήσουμε ότι τέτοιας φύσεως διλήμματα δεν έχουν τεθεί πρώτη φορά. Έτσι, τον περασμένο Οκτώβριο, ο τότε υπουργός παιδείας εκστόμισε το δίλημμα "Καραμανλής ή χάος", απηχώντας ταυτόχρονα το δίλημμα του 1974 "Καραμανλής ή τανκς", το σύνθημα των μαρτύρων του Ιεχωβά "Χριστός ή χάος" και το "après moi, le déluge" του Λουδοβίκου του 15ου. Επίσης, ο σημερινός πρωθυπουργός έθεσε το δίλημμα "αυτοδυναμία ή νέες εκλογές" στο debate των πολιτικών αρχηγών το 2007, ενώ πιο πρόσφατα, όταν το ελληνικό κράτος συζητούσε σοβαρά το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, έθεσε τους πολίτες προ "των ευθυνών τους": "λαϊκισμός ή υπευθυνότητα" (σσ. με τον όρο υπευθυνότητα ο πρωθυπουργός εννοεί τον εαυτό του).

Υπό αυτό το φως, γίνεται κατανοητό ότι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά εκβιασμούς που θέτουν στο εκλογικό σώμα κάθε φορά οι εκάστοτε κυβερνώντες. Και αν μεν ο δικομματισμός δεν είναι παθογένεια κατ'ανάγκην για μια δημοκρατία - ας θυμηθούμε λ.χ. τον Karl Popper που θεωρούσε ότι σε μια δημοκρατία που δουλεύει καλά θα έχουμε εναλλαγή δυο κομμάτων στην εξουσία - όταν αυτό τίθεται με όρους εκβιασμού προς το εκλογικό σώμα, αυτό μάλλον σημαίνει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα νομιμοποίησης των κυβερνήσεων στα μάτια των πολιτών. Η συνεχής συναισθηματική απειλή για βία, έκπτωση, καταστροφή, με μια θρησκευτικής υφής αποκαλυπτική γλώσσα και η επίκληση μιας ουτοπίας, που οποιαδήποτε άλλη ψήφος θα ανακόψει την πορεία προς αυτή, δηλώνει την ένδεια του πολιτικού λόγου, ειδικά όταν οι προφητείες που εκτοξεύουν οι πολιτικοί αρχηγοί στα κεφάλια των άμοιρων ψηφοφόρων είναι ταυτόχρονα αυτοεκπληρούμενες. Οι πολιτικοί αρχηγοί μας λένε ξεκάθαρα ότι η συνεργασία με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις είναι εκτός συζητήσεως αφού αυτοί είναι οι κακοί, οι βέβηλοι, οι δυνάμεις του χάους και του σκότους και του Αρμαγγεδώνα, ή στην περίπτωση του ΛΑΟΣ σκέτο ακροδεξιοί, κατά τον πρωθυπουργό. Επειδή λοιπόν, οι αναγνώστες του e-rooster είναι νοήμονες άνθρωποι, ξέρουν ότι το πραγματικό δίλημμα γι'αυτές τις εκλογές είναι τελικά "σοσιαλισμός και χάος ή Καραμανλής και βαρβαρότητα"...

O Hayek και η ιδέα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας

Από όλους του ελέγχους της δημοκρατίας, το ομοσπονδιακό σύστημα υπήρξε ο αποτελεσματικότερος και ο πιο κατάλληλος. Το ομοσπονδιακό σύστημα περιορίζει την κυρίαρχη εξουσία διαιρώντας την και αποδίδοντας στην κυβέρνηση μόνο μερικά προσδιορισμένα δικαιώματα.
Λόρδος Άκτον

Είναι η ιδέα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ένα φιλελεύθερο όραμα, ή απλά η ονείρωξη σοσιαλδημοκρατών και συντηρητικών γραφειοκρατών; Η ενίσχυση των ομοσπονδιακών θεσμών, προστατεύουν ή απειλούν τις ατομικές μας ελευθερίες; Τελικά, μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία διευκολύνει ή εμποδίζει την γιγάντωση του ήδη υπερτροφικού κράτους;

Ο F.A.Hayek μας καταθέτει σε πολλά γραπτά του, την απερίφραστη υποστήριξή του, τόσο στο ομοσποδιακό σύστημα οργάνωσης, όσο και στην ομοσπονδιακή προοπτική της Ευρώπης. Μάλιστα το σημαντικότερο κείμενο του στο θέμα είναι γραμμένο μόλις το 1939 (The Economic Conditions of Interstate Federalism, το οποίο περιλαμβάνεται επίσης ως κεφάλαιο του βιβλίου του Individualism and Economic Order, 1948). Σε αυτό το κείμενο εξηγεί ξεκάθαρα γιατί το ομοσπονδιακό σύστημα ευνοεί τις φιλελεύθερες πολιτικές και εμποδίζει τον παρεμβατισμό, την αναδιανομή και τον προστατευτισμό. Ο συλλογισμός του στηρίζεται ουσιαστικά σε τρία βασικά επιχειρήματα.

Το πρώτο είναι ότι σε μια υπερεθνική ομοσπονδία δεν υπάρχει ανάλογο αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, όπως αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ πολιτών του ίδιου έθνους, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο δύσκολη η υπερψήφιση ανάλογων πολιτικών προτάσεων. Με τα δικά του λόγια:

In the national state, current ideologies make it comparatively easy to persuade the rest of the community that it is in their interest to protect “their” industry or “their” wheat production. . . . The decisive consideration is that their sacrifice benefits compatriots whose position is familiar to them.

Το δεύτερο βασικό επιχείρημα του Hayek είναι ότι σε μια μη-ομογενή Ευρώπη, η οποία θα αναπτύσσεται στα πλαίσια ενός πλήρως απελευθερωμένου εμπορίου μιας κοινής αγοράς, θα αναδυθεί αναπόφευκτα μια οικονομία βασισμένη στις φιλελεύθερες αρχές. Αλλιώς θα αποτύχει.

there would have to be less government all round if federation is to be practicable

Το τρίτο επιχείρημα του Hayek είναι ότι μια ομοσπονδία, όπου κάποιες σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από ομοσπονδιακά όργανα, είναι λιγότερο ευάλωτη σε προσοδοθηρικές ομάδες πίεσης ή εξαρτήσεις, σε σχέση με τις κυβερνήσεις των εθνικών κρατών.

Ο Hayek συνεχίζει και αφιερώνει ουσιαστικά το δωδέκατο κεφάλαιο του Συντάγματος της Ελευθερίας (Η Αμερικανική Συμβολή). Εκεί επεκτείνει τα επιχειρήματα υπέρ της ομοσπονδίας, εξηγώντας πώς τελικά η διαίρεση των εξουσιών περιορίζει σε κάθε περίπτωση την εξουσία που μπορεί να ασκήσει η κάθε μια (το παράδειγμα της χώρας μας, όπου επί της ουσίας η εκτελεστική εξουσία έχει καταργήσει κάθε έλεγχο από τις υπόλοιπες, είναι η καλύτερη συνηγορία). Ο Hayek επικαλείται και συνυπογράφει τα σχόλια του Madison και του Λόρδου Acton για την αναγκαιότητα και την αποτελεματικότητα της ομοσπονδίας και καταλήγει:

η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι, κατά μια πολύ προσδιορισμένη έννοια, περιορισμένη κυβέρνηση.

Την ιδεατή του πολιτειακή οργάνωση ο Hayek την περιγράφει στον τρίτο τόμο του Law, Legislation and Liberty (The Political Order of a Free People). Μια οργάνωση πολύ κοντά στο ομοσπονδιακό σύστημα των ΗΠΑ.

Τελικά, δεν είναι απειλή για τις ελευθερίες μας το ομοσπονδιακό κράτος, με ισχυρή κεντρική εξουσια. Η σημερινή κατάσταση της διογκομένης γραφειοκρατίας, των υπέρογκων αναδιανεμητικών πολιτικών (ΚΑΠ), ελεγχόμενη από τις επιμέρους εθνικές κυβερνήσεις, είναι το πρόβλημα. Μια ισχυρή ομοσπονδιακή δομή στην βάση ενός λιτού, δεσμευτικού Συντάγματος, θα ενίσχυε την εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών, θα περιόριζε την αυθαιρεσία των εθνικών κρατών επί των πολιτών τους (και πάλι η Ελλάδα αποτελεί λαμπρή συνηγορία υπερ αυτού) και θα εγγυώταν τα ατομικά δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες των Ευρωπαίων πολιτών, πολύ πιο αποτελεσματικά από το σημερινό καθεστώς.

Σχέδιο εκδίωξης κεφαλαίων από την Δύση;

Αντιγράφω από τη Κυριακάτικη Οικονομική Καθημερινή:

Η Ευρώπη αυξάνει τους φόρους για τους έχοντες

"Στη λύση της ανακατανομής των φορολογικών βαρών με μεγαλύτερη επιβάρυνση των πλουσίων στρέφονται αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε μία προσπάθεια να ενισχύσουν τα καταρρέοντα, λόγω της κρίσης, δημόσια έσοδα. Η οικονομική κρίση πιέζει τα δημόσια οικονομικά σε όλη την Ευρώπη και εκτοξεύει τα ελλείμματα, καθώς μειώνει τον ρυθμό ανάπτυξης και κατά συνέπεια και τα φορολογικά έσοδα και μάλιστα σε μία περίοδο που η στήριξη του κράτους για την κοινωνική προστασία αλλά και την ενίσχυση των επιχειρήσεων γίνεται πιο απαραίτητη. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, ωστόσο, αυτό γίνεται ως μόνιμο μέτρο για μελλοντικά εισοδήματα και όχι ως προσωρινό για εισοδήματα παρελθόντων ετών.

Η Ιρλανδία, μία χώρα που στήριξε το οικονομικό της μοντέλο πάνω στη χαμηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις αλλά και τα εισοδήματα, δημιουργώντας μάλιστα μία τάση που γρήγορα υιοθέτησαν τα νέα μέλη της Ευρωπαϊκής Eνωσης, ανακοίνωσε έναν προϋπολογισμό που αυξάνει τη φορολογία για τα μεσαία και υψηλά εισοδήματα. Αλλά και η Βρετανία, η οποία στο παρελθόν επίσης υπερθεμάτιζε κατά της φορολογίας, ανακοίνωσε την αύξηση, από το επόμενο έτος, του ποσοστού της φορολογίας για τα υψηλότερα εισοδήματα στο 50%. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση των Εργατικών είχε στο παρελθόν δεσμευθεί ότι δεν θα αυξήσει τη φορολογία εισοδήματος. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι Συντηρητικοί, που παραδοσιακά τάσσονταν εναντίον της φορολογίας, δεν διαμαρτυρήθηκαν για το συγκεκριμένο μέτρο.

Το ζήτημα της αύξησης της φορολογίας των πλουσίων ετέθη πρόσφατα και στη Γερμανία από τον υποψήφιο των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία και υπουργό Εξωτερικών της χώρας Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ, ο οποίος προτείνει παράλληλη μείωση της φορολογίας για τους πλέον αδύναμους οικονομικά. Σε αυτό το πλαίσιο της αναζήτησης πόρων εντάσσεται εξάλλου και η μάχη που ξεκίνησε πρόσφατα κατά των φορολογικών παραδείσων, καθώς η κρίση καθιστά πολύτιμα τα δισεκατομμύρια που βρίσκουν καταφύγιο σε αυτούς. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρικ υπολογίζει ότι η φοροδιαφυγή προς τους φορολογικούς παραδείσους στοιχίζει στο γερμανικό κράτος 30 δισ. ευρώ ετησίως, ενώ αντίστοιχο υπολογίζεται ότι είναι το ποσό των χαμένων εσόδων και για τη Βρετανία. Σε μία προσπάθεια να αυξήσει τα δημόσια έσοδα, εξάλλου, και ο Bρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν εξετάζει μία ακόμη εκστρατεία επαναπατρισμού κεφαλαίων, με στόχο να φέρει δεκάδες εκατομμύρια στερλίνες στα κρατικά ταμεία.

Αντίθετη κατεύθυνση από τη Βρετανία και την Ιρλανδία ακολουθεί πάντως η γαλλική κυβέρνηση, η οποία επιμένει στη δέσμευσή της να μην αυξήσει τη φορολογία μέχρι να εξέλθει η οικονομία από την κρίση και να εδραιωθεί η ανάκαμψη. Αυτό βέβαια σημαίνει επίσης ότι δεν προτίθεται να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα το 2009, αλλά από το επόμενο έτος και πάντα ανάλογα με την πορεία της οικονομίας."

Σχόλιο του Χρυσοθήρα:

Όπως κάθε πρωτοετής φοιτητής ΟΙκονομικών διδάσκεται στο πανεπιστήμιο, το Κεφάλαιο -σαν συντελεσής της παραγωγής- που διαθέτει ο "επιχειρών" Επιχειρηματίας επιζητά, λόγω ρίσκου, την εκάστοτε μεγιστοποίηση του κέρδους. Και για το σκοπό αυτό, μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας διακίνησης των συντελεστών παραγωγής που βοηθά στην ορθολογικότερη τοποθέτηση του κεφαλαίου, αυτό προσανατολίζεται πάντα προς εκείνες τις αγορές που προσφέρουν το μεγαλύτερο όφελος (επενδυτικό περιβάλλον, γραφειοκρατία, φορολογία, εργατικά κλπ.)
Με γνώμονα αυτήν τη βασική οικονομική αρχή, και εν όψει των ως άνω ανακοινωθέντων νέων φορομπηχτικών πολιτικών (ίδιον των υδροκεφαλικών κυβερνήσεων των "κρατιστών της ευημερίας") προς τις οποίες προσανατολίζονται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (της Γαλίας εξαιρουμένης προς το παρόν), τρία είναι τα συμπεράσματα που αβίαστα καταλήγω:

• Πρώτον: τα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων αυτών απαρτίζονται από ηλιθίους (...λέτε;)


• Δεύτερον: εάν δεν είναι ηλίθιοι τότε θα είναι οικονομικά αδαείς και αδιάβαστοι (οπότε καλό θα ήταν να ρωτήσουν κάποιο πρωτοετή φοιτητή οικονομικών)


• Τρίτον (και ίσως πιθανότερο): υπάρχει κάποιου είδους φροϋδικό σύμπλεγμα "επιθυμίας θανάτου" (death wish complex) των ευρωπαίων υπουργών οικονομικών που θα επισπεύσει το ζοφερό μέλλον της Ευρώπης,

Και τούτο διότι το "επικηρυγμένο" κεφάλαιο σίγουρα δεν πρόκειται να καθίσει με "σταυρωμένα τα χέρια" περιμένοντας να φορολογηθεί αγρίως. Αλλά θα "τα μαζέψει" και θα πάει αλλού, άς πούμε π.χ. στη Κίνα που εξελίσσεται σε ένα νέου τύπου φορολογικο παράδεισο εις άγραν επενδύσεων, και όπου το ανώτατο όριο στο φόρο επί των κερδών είναι 10%. Εξ ού και το πρόσφατο "κινεζικό οικονομικό θαύμα" (ο Μάρξ θα στριφογυρίζει στο τάφο του!)

Και άσε την Ευρώπη να μαραζώνει οικονομικά και πληθυσμιακά όπως της αξίζει....

Με τις υγείες μας.

Ναι στην παραπομπή – Όχι στην παραίτηση

Η συζήτηση περί σκανδάλων απειλεί, γι ακόμη μια φορά, να εξοστρακίσει τον πολιτικό διάλογο και να παραδώσει το πολιτικό μέλλον της χώρας μας σε υποτιθέμενους ‘καθαρούς’ πολιτικούς που θα έρθουν να υπερασπίσουν τη δικαιοσύνη και τη διαφάνεια. Η ιστορία των τελευταίων χρόνων θα πρέπει βέβαια να μας υποψιάσει λιγάκι για κάθε είδους επιχειρήσεις ‘καθαρά χέρια’ και «επανίδρυσης του κράτους» - όποιο χρώμα κράτους (γαλάζιου, πορτοκαλί, πράσινου, κλπ.) κι αν επαγγέλλονται.

Η Ν.Δ. απέτυχε παταγωδώς να μειώσει τη διαφθορά στη χώρα μας. Διαφθορά που ομολογουμένως δεν δημιούργησε η ίδια, αλλά ούτε και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ – όπως με περισσή υποκρισία μας καλούν να πιστέψουμε τα στελέχη της. Κι απέτυχε γιατί δεν προσπάθησε καν. Το κράτος συνέχισε να διογκώνεται, η γραφειοκρατία συνέχισε να αυξάνει την επιρροή της στην καθημερινότητά μας και ο συγκεντρωτισμός του κράτους παρέμεινε ο μόνος πολιτικός κανόνας διακυβέρνησης. Τα οργανωμένα συμφέροντα (είτε επιχειρηματικά, είτε συνδικαλιστικά) συνεχίζουν σήμερα να ελέγχουν την κρατική μηχανή, όπως άλλωστε και πριν από 10, 20, 30, …60 χρόνια στη χώρα μας.

Μόνο όταν αποφασίσουμε να αντικαταστήσουμε το ‘Κράτος ρυθμιστή’ με το ‘κράτος Δικαίου’ θα μπορούμε να ελπίζουμε στη μείωση της διαφθοράς και της διαπλοκής. Κι όμως. Οι πολιτικοί μας ηγέτες φαίνεται να προτιμούν συχνά τις ανέξοδες ρητορείες. Κι αντί να οδηγήσουν τη χώρα στο δύσκολο δρόμο του πολιτισμένου πολιτικού διαλόγου, ακολουθούν ξανά τον εύκολο δρόμο της ‘συσπείρωσης’ του λούμπεν κομματικού στρατού τους.

Στην υπόθεση Παυλίδη για παράδειγμα, όπως και σε κάθε αντίστοιχη υπόθεση, το έργο των πολιτικών μας θα έπρεπε να είναι σαφές και ξεκάθαρο – ανεξάρτητα από το ‘γράμμα’ της αντίστοιχης νομοθεσίας.

Ο κ. Παυλίδης θα πρέπει να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη. Εκεί που οδηγούνται όλοι οι απλοί πολίτες στις αντίστοιχες περιπτώσεις. Η Βουλή θα έπρεπε να φρενάρει τις διαδικασίες μόνο – κι εκεί με έντονους ενδοιασμούς – αν θεωρήσει ότι το κατηγορητήριο είναι παντελώς άκυρο και αποτελεί προϊόν σχεδιασμένης πολιτικής συνωμοσίας.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο κ. Παυλίδης είναι ένοχος. Κάθε άλλο. Μέχρι την καταδίκη του από τη δικαιοσύνη, ο κ. Παυλίδης παραμένει αθώος. Οπότε και κάθε συζήτηση περί παραίτησής του από το βουλευτικό αξίωμα είναι ανόητη και κενή περιεχομένου.