Παρασκευή, Οκτωβρίου 09, 2009

Άγνοια κινδύνου

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο εξαιρετικό κείμενο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Το αντιγράφω λοιπόν εξολοκλήρου.
(Περιττό να γράψω ότι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να συμφωνήσω με κλισέ του τύπου «δεν επεμβαίνω στα εσωτερικά άλλου κόμματος». Η πορεία της ΝΔ, όπως άλλωστε και αυτή του ΠΑΣΟΚ, καθορίζουν άμεσα το μέλλον της χώρας μας και δεν μπορούμε να παραμένουμε αδιάφοροι.)

Άγνοια κινδύνου στη Ν.Δ. – του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Η ΝΔ λοιπόν πρόκειται να εκλέξει καινούργιο αρχηγό. Δεν είναι κάτι νέο αυτό για μια παράταξη που μόνιμα ψάχνει για τις εύκολες λύσεις. Οποτε βυθίζεται στις κάλπες οπαδοί και στελέχη αναζητούν την διάσωση στο πρόσωπο του καινούργιου ηγέτη. Δίχως αξιολόγηση σε βάθος και χωρίς κουβέντα, και πολιτική ζύμωση. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντοτε ζημιογόνο. Διότι πολιτική δίχως συζήτηση, ανάλυση και κονταροχτύπημα δεν είναι πολιτική. Είναι χειρισμοί εξασφάλισης βολέματος και πρόσκαιρης αισιοδοξίας. Η τραγική κατάληξη της κυβέρνησης Καραμανλή έδειξε ακριβώς αυτό. Παρά τις κραυγές κάποιων για νεοφιλελεύθερες και κεντρώες δήθεν πολιτικές η παράταξη κύλισε στον βόρβορο της πολιτικής απαξίωσης γιατί δεν είχε ακριβώς προσανατολισμό.

Στηρίγματά της υπήρξαν δύο απόλυτα νεφελώματα. Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός και ο μεσαίος χώρος. Ο πρώτος, με την ερμηνεία που του δίνουν τα περισσότερα στελέχη της ΝΔ δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Ηταν ένα εφεύρημα του Κ. Καραμανλή για να διευκολύνεται να εφαρμόζει όποια πολιτική του άρεσε δίχως να κατηγορείται για ιδεολογικό επαρχιωτισμό και έλλειψη ταυτότητας. Δίχως τον Κ. Καραμανλή ο ρ.φ. κατέληξε γράμμα κενό. Και η επίκλησή από ορισμένους επιγόνους του φάνταζε με ανέκδοτο. Μιλούσαν για κάτι που δεν υπήρχε και που ούτε κι αυτοί καταλάβαιναν. Ηταν σαν να προσπαθούσαν να φτιάξουν ψαρόσουπα δίχως …ψάρια!!

Οσον αφορά τον μεσαίο χώρο η σύγχυση υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη. Στην λεγόμενη κεντροδεξιά στην Ελλάδα επιμένουν να αγνοούν μια δραματική πραγματικότητα. Οι μετεμφυλιακές ενοχές που ενστάλαξαν επάνω της οι ρεβανσιστικές δυνάμεις της Αριστεράς για τις άδικες εν πολλοίς διώξεις της εποχής εκείνης την έχουν εξορίσει σε ιδεολογική έρημο. Και στελέχη και οπαδοί της συχνά φέρονται σαν να ντρέπονται που δεν είναι αριστεροί. Η καταξίωση των απόψεων της αριστεράς είναι σχεδόν καθολική. Ουδείς τολμά να αμφισβητήσει την ορθότητα των ιδεών της. Σαν αποτέλεσμα οι αντίπαλοί της επικεντρώνονται στην πράξη. Αισθάνονται πως μοναχά εκεί μπορούν να διεκδικήσουν κάποια ανωτερότητα. Όταν λοιπόν η κεντροδεξιά αποδειχθεί κακός διαχειριστής, η κατάρρευση είναι ολοσχερής. Ετσι έγινε το 1993, έτσι έγινε και τώρα.

Τότε, κορυφαία στελέχη του χώρου αμφισβητούσαν κρίσιμες επιλογές της τότε κυβέρνησης. Με επιχειρηματολογία μάλιστα της απέναντι πλευράς. Σε συμμαχία με μηχανισμούς του εργολαβικού/εκδοτικού παρασκηνίου βάφτισαν - εκείνοι πρώτοι, και πριν από την αριστερά – τις φιλελεύθερες επιλογές ασύδοτες και δίχως δήθεν κοινωνική ευαισθησία. Τώρα βρέθηκαν στην παγίδα που από τότε είχαν οι ίδιοι στήσει. Δίχως ιδεολογικό έρμα και με τον τρόμο της αριστερής αποδοκιμασίας έμειναν δίχως ραχοκοκαλιά και πολιτικούς στόχους. Ονόμασαν «μεσαίο χώρο» ότι αγκάλιαζε τις πολιτικές ευαισθησίες της αριστεράς (μέχρι και σε τελετές στα Μακρονήσια βρέθηκαν εξαίροντας τον συμβολικό ρόλο του Χ. Φλωράκη!!) και ..ξέχασαν να κυβερνήσουν. Σαν κάκιστοι κι’ ερασιτέχνες διαχειριστές που αποδείχθηκε πως ήσαν, σύντομα έχασαν και το υποτιθέμενο συγκριτικό πλεονέκτημα που διέθεταν στον τομέα της πρακτικής πολιτικής. Μην τολμώντας να πάρουν αποφάσεις, το μόνο που έμενε ήταν η άλωση του κράτους. Και η κατεξευτελιστική συντριβή.

Τώρα ο αγώνας είναι ανηφορικός. Και εξαιρετικά δύσκολος. Η παρουσία του ΛΑΟΣ και οι ευφυείς χειρισμοί του αρχηγού του, από την μία πλευρά, και οι θεαματικές πρώτες κινήσεις του κ. Παπανδρέου από την άλλη κινδυνεύουν να αποψιλώσουν την ΝΔ από κοινωνικά στηρίγματα και πολιτικές αναφορές. Οι οπαδοί της λεγόμενης λαικής δεξιάς, μιάς εκλαικευμένης δηλ. παλαιοσυντηρητικής τιποτολογίας με προμετωπίδα την οσφυοκαμψία στην πολιτική ανωτερότητα της αριστερής ιδεολογίας, θα την σπρώχνουν αναγκαστικά προς την πλευρά του κ. Καρατζαφέρη. Ενώ το νέο Πασόκ, από την άλλη, (μη έχοντας σοβαρό πρόβλημα στα αριστερά του) θα κάνει κτήμα του την μία μετά την άλλη τις μεταρρυθμιστικές, φιλελεύθερες και μοντέρνες επιλογές της εποχής. Η αντιμετώπιση της κρατικής αυθαιρεσίας μέσω της ηλεκτρονικής διαφάνειας (από τις πρώτες εξαγγελίες του κ. Παπανδρέου) λ.χ αποτελούν τον βασικό μοχλό πολιτικής του Βρετανικού συντηρητικού κόμματος και της έγκυρης δεξαμενής σκέψης Demos του Λονδίνου!!

Ο ένας λοιπόν θα σπρώχνει από τα δεξιά και ο άλλος θα πιέζει εκσυγχρονιστικά και συντηρητικότερα από το κέντρο. Προς τα πού θα κινηθεί η ΝΔ; Και με τι είδους πολιτικό οπλοστάσιο; Είναι φανερό πως οι διακπληκτιζόμενοι στις τηλεοράσεις βουλευτές και στελέχη της έχουν πλήρη άγνοια κινδύνου. Γι αυτό κι’ ακούγονται και απίστευτες υποψηφιότητες για την αρχηγεία. Οι επιλογές του πολιτικού τους προσανατολισμού είναι το πρώτο πρόβλημα. Η επιλογή της ηγεσίας έρχεται μετά.

10 σχόλια:

Στέφανος Αθανασιάδης είπε...

"Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός ... ήταν ένα εφεύρημα του Κ. Καραμανλή για να διευκολύνεται να εφαρμόζει όποια πολιτική του άρεσε... "

Ανακριβές. Η μπούρδα του "ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού" ήταν εφεύρημα του Έβερτ (και όχι του ΚΚ) το 94 όταν έψαχνε για μία "ιδεολογία" που θα τον απομάκρυνε από τον νεφιλελευθερισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Nikos Sotiropoulos είπε...

@Αθανασιάδης> Όχι. Καταρχάς, ο "ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός" υφίσταται ως όρος στην πολιτική επιστήμη διεθνώς. Όμως, καλώς γράφει ο ΑΑ. σχετικά με την επιλογή του από τον Ε, ο οποίος ήθελε να παίρνει και από εδώ και από εκεί. Ο όρος υφίσταται στα κομματικά κείμενα ήδη από το '70.
Ο Έβερτ έκανε κάτι χειρότερο.Κράτησε μεν τον ριζ.φιλ. , αλλά με την πλατφόρμα περί "ειρηνικής επανάστασης", εισήγαγε τον "συμπονετικό συντηρητισμό".

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

@Σ. Αθανασιάδης

Ο κ. Ανδριανόπουλος δεν αναφέρεται στον τελευταίο αρχηγό της ΝΔ (Κώστας Καραμανλής), αλλά τον πρώτο (Κωνσταντίνος Καραμανλής).

Ο ‘ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός’ ορίστηκε ως ιδεολογία της ΝΔ από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τη δεκαετία του 1970. Ο κ. Έβερτ απλώς την ανέσυρε από το συρτάρι του ως αντίδοτο στον ‘ασύδοτο’ φιλελευθερισμό του Κ. Μητσοτάκη και των λοιπών ‘νεοφιλελεύθερων’ που τότε κυκλοφορούσαν ακόμη στο χώρο της ΝΔ.

Στέφανος Αθανασιάδης είπε...

@Nikos Sotiropoulos
Ενδιαφέρον. Από περιέργεια, πως ακριβώς μεταφράζεται ο "ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός" που υφίσταται στην πολιτική επιστήμη διεθνώς; Προσωπικά δεν τον συνάντησα ποτέ. Εάν είναι κάτι κοντά στο libertarianism πιστεύω ότι συμφωνούμε ότι ο όρος είναι παραπλανητικός.

@Γ.Σαρηγιαννίδης
Ευχαριστώ για την διευκρίνηση. Από την ροή του άρθρου δεν ήτανε σαφές ποιόν ΚΚ εννοούσε ο αρθρογράφος

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

Όντως ο όρος ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός (radical liberalism) υπάρχει διεθνώς, αλλά με πολύ διαφορετική έννοια από αυτή που τον χρησιμοποίησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τη δεκαετία του 1970. Ο Έβερτ δε νομίζω ότι ήξερε έτσι κι αλλιώς σε τί αναφερότανε.

Ανώνυμος είπε...

η ΝΔ πάλι μπροστά στη κάλπη...

http://shareholder-cs.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=20659&blid=14

Nikos Sotiropoulos είπε...

Radical liberalism,ακριβώς. Το αστείο είναι ότι χρησιμοποιείται σχεδόν πάντα εναλλακτικά προς το social liberalism.Δηλ. "κοινωνικός φιλελευθερισμός".

Το αστείο συνίσταται στο ότι -ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ- οι υποψήφιοι αρχηγοί της ΝΔ που τον επικαλούνται ούτε γνωρίζουν την ταυτότητα των όρων ούτε πολύ περισσότερο ότι ταιριάζει σε κεντροαριστέρα -άντε κεντρώα- κόμματα.

Εάν βέβαια, αποδεχθούμε -όπως εκείνοι κάνουν- τον άξονα χχ' για την οριοθέτηση του πολιτικού συστήματος.

Εβελίνα-Εδουίνα-Εδουάρδα Tsokaros είπε...

Ακούστε, το θέμα είναι απλό.

Προ ημερών, ο κ. Μεϊμαράκης επισκέφθηκε τον κ. Αβραμόπουλο στην οικία του. Τόσο οι φωτό όσο και η TV έδειχναν ένα κουτσοβλάχικο γραφείο (εν τη οικία) με quasi-Chesterfield δερμάτινους καναπέδες capitonnέ και οιονεί-πατίνα του χρόνου και assorted πατιναρισμένα τραπεζάκια,

ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή

όπατου και νίνανα νάϊ, νάϊ, νααααα

νάϊ, νάϊ γιάβρουμ, νάϊ νάϊ νααααα.

Ca c' est la Grece!!!!!!!

Said differently, ό,τι πιάνει στα χέρια της η κατώτερη τάξη, το κατατστρέφει! Η Ελλάδα είναι μιά ατέλειωτη κατώτερη τάξη.

Ανώνυμος είπε...

Eκεινο που σημαινε βασικα ο ριζοσπαστικος φιλελευθερισμος ηταν η αντιγραφη της γαλλικης γκωλικης δεξιας με ισχυρο κρατος απο τον Καραμανλη που ειχε ελθει μολις απο το Παρισι εξ ου και οι κρατικοποιησεις της δεκαετιας του 70.
Φυσικα αυτα ησαν πριν τη Θατσερ οποτε δεν μπορουμε να τον κατηγορησουμε οτι δεν παρακολουθουσε τις εξελιξεις.
Οταν ανεβηκε η Θατσερ και ο Ρηγκαν εδω ανεβηκε το ΠΑΣΟΚ και με το Μητσοτακη επικρατησε στη ΝΔ ο νεοφιλελευθερισμος.Η προσπαθεια ομως εφαρμογης του μετα το 90 ηταν αγαρμπη και απετυχε (εδω ο Ανδριανοπουλος τα ριχνει ολα στους αντιδρωντες αλλα υπηρχε προβλημα εφαρμογης) και κατερρευσε.
Εκει που εχει δικιο ειναι οτι η τοτε αποτυχια εχει ελαφρυντικα καθως η ελληνικη κοινωνια δεν ηταν ετοιμη για παρομοια πραγματα μετα τη δεκαετια του 80 του ΠΑΣΟΚ.
Η σημερινη αποτυχια ειναι χωρις ελαφρυντικα καθως η μετα Σημιτη κεντροαριστερα δεν εχει σχεση με το 1990.Τωρα η ΝΔ απετυχε μονη της με μονο ελαφρυντικο την παγκοσμια κριση.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock