Πέμπτη, Νοεμβρίου 26, 2009

Μια μικρή ιστορία καπιταλιστικού θριάμβου

Τον Αύγουστο του 1620 μια μικρή ομάδα Πουριτανών, εκδιωγμένων από τη Βρετανία εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, ξεκινούσε για την αναζήτηση καινούριας πατρίδας. Μετά από ένα εξοντωτικό ταξίδι εννέα εβδομάδων οι άποικοι κατόρθωσαν να θέσουν τα θεμέλια του πρώτου αμερικανικού οικισμού στο σημερινό Plymouth της Μασαχουσέτης. Αποδεκατισμένοι από την πείνα και τις κακουχίες του πρώτου χειμώνα στράφηκαν στους  ιθαγενείς, οι οποίοι τους παρείχαν πολύτιμες συμβουλές επιβίωσης, όπως και καλαμπόκι για σπορά. Ένα χρόνο μετά, το 1621, η κοινότητα αποφάσισε την καθιέρωση της Ημέρας των Ευχαριστιών, προκειμένου να εορτάζεται η ευδοκίμηση της σοδειάς και η επιβίωση σε μία πατρίδα απαλλαγμένη θρησκευτικών εντάσεων και διωγμών.

Από τις περισσότερες ιστορικές αφηγήσεις που σχετίζονται με την εγκατάσταση των Πουριτανών  εκφεύγει το γεγονός πως οι άποικοι του Plymouth αντιμετώπισαν και μετά τον πρώτο χειμώνα σοβαρές ελλείψεις, μη κατορθώνοντας να δώσουν λύση στο επισιτιστικό τους πρόβλημα μέχρι το 1623, τρία χρόνια αργότερα. Παρά την πολύτιμη βοήθεια των γηγενών, η εσοδεία τα πρώτα χρόνια παρέμενε δραματικά χαμηλή, κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να αποδοθεί ούτε στις αντίξοες καιρικές συνθήκες ούτε σε ελλιπείς γνώσεις καλλιέργειας. Τη βασικότερη αιτία αποτελούσε η απουσία κινήτρων, κατάσταση άμεσα συνδεδεμένη με το σύστημα κοινοκτημοσύνης επί του οποίου είχε οργανωθεί η αποικία. Σύμφωνα με πρωτογενείς ιστορικές πηγές το σύνολο της παραγωγής και των προμηθειών άνηκε στην κοινότητα, η οποία και διένειμε επί τη βάσει της αρχής της ισότητας, ανεξάρτητα από την συμμετοχή του κάθε μέλους στην παραγωγική διαδικασία. Όλοι λάμβαναν το ποσοστό που τους αναλογούσε, ενώ η ιδιωτική καλλιέργεια γης απαγορευόταν.

Όπως περιέγραφε ο κυβερνήτης William Bradford το 1647 στο έργο Of Plymouth Plantation, το σύστημα αυτό εξέτρεφε σύγχυση και δυσαρέσκεια και  απεθάρρυνε τους νεότερους από το να επενδύσουν το σύνολο του χρόνου και των δυνάμεων τους για να τραφούν οι οικογένειες των υπολοίπων. Αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο λιμοκτονίας, η κοινότητα αποφάσισε την άνοιξη του 1623 να αναθεωρήσει τη μέθοδο παραγωγής.
"On the brink of extermination, the Colony’s leaders changed course and allotted a parcel of land to each settler, hoping the private ownership of farmland would encourage self-sufficiency and lead to the cultivation of more corn and other foodstuffs."
Σε όλους παραχωρήθηκε ένα αγροτεμάχιο και το σύνολο της συγκομιδής παρέμενε στα χέρια του  εκάστοτε ιδιοκτήτη, ο οποίος και έφερε πλέον την ευθύνη επιβίωσης της οικογένειας του. Η παροχή οικονομικών κινήτρων είχε θεαματικά και άμεσα αποτελέσματα, καθώς, όπως διηγείται ο Bradford, τα χέρια έγιναν όλα εργατικά και φυτεύθηκαν πολύ περισσότεροι σπόροι από τις προηγούμενες χρονιές. Η συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν πλέον διαφορετική και γυναίκες ή ανήλικοι που παλαιότερα επικαλούνταν αδυναμία και ανικανότητα έρχονταν αυτοβούλως να συνδράμουν στην καλλιέργεια. Συνεπεία αυτού οι επόμενες σοδειές υπήρξαν όλες πλεονασματικές και ο κίνδυνος λιμού έδωσε θέση στην ευδοκίμηση του οικισμού και του αμερικανικού πειράματος  ακόλουθα.

Ο σεβασμός της ατομικής ιδιοκτησίας και η πρόκριση της έναντι ενός κεντρικά σχεδιασμένου συστήματος παραγωγής σημείωσε την πρώτη του νίκη ήδη από το 1623, πολλά χρόνια πριν την πτώση του Τείχους και αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο, επί του οποίου οικοδομήθηκε μια ανοικτή κοινωνία ευημερίας. Τα κατοπινά κεφάλαια του αμερικανικού έθνους μπορεί να υπήρξαν λιγότερο ή περισσότερο φωτεινά, η απόφαση όμως εκείνων των ανθρώπων έθεσε τις βάσεις, στις οποίες σήμερα εδράζεται όχι μόνο η αμερικανική, αλλά και η παγκόσμια οικονομία. Υπήρξε μια απόφαση, για την οποία σήμερα είμαστε όλοι ευγνώμονες.

41 σχόλια:

Harry Peitsinis είπε...

Aπαράδεκτο τέτοιο διαμαντάκι να μένει ασχολίαστο. Τα θερμά μου συγχαρητήρια φίλε Μanoliscus , εξαιρετικό κείμενο,μεστό σαφές και πρωτότυπο!

Φώφη, batista-peron-apateon-curie είπε...

Εμείς οι Ελληνες, είπε ο Γλυκός ΜΑΣ Πατερούλης, είμαστε της Ανωτέρας Σοσιαλιστικής.
Αρα δεν επιτρέπεται να εργαζόμαστε, δεν είμαστε δούλοι. Δούλους έχουμε πολλούς, θα φέρουμε και Αμερικανούς.

Εμείς εστιάζουμε ΟΧΙ στους αριθμούς
ΑΛΛΑ
στον ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝΘΡΩΠΟ

Στέργιος είπε...

(1)
Τι να θέλει να πει άραγε ο ποιητής; Ψάχνει την απόδειξη της κατάρρευσης του σοσιαλισμού στα 1623; Έχει κάποια ανάγκη να πάει τόσο πίσω ενώ μπορεί να μας πει για το’89 και να πει μύρια όσα λένε, ακόμη και ανιστόρητα ψέματα που κανείς δεν υπάρχει να τα διαψεύσει; Υπάρχει τόσο άγχος στου νικητές να τρέχουν σε ιστορίες για αγρίους (και όχι καπιταλιστές) για να αποδείξουν την ανωτερότητα του καπιταλισμού; Και γιατί αντί να πάει σε Ροβισώνες δεν έτρεξε στον Αριστοφάνη για να βρει καλύτερα επιχειρήματα ενάντια στη τότε θεωρία της κοινοκτημοσύνης, τα κείμενα της οποίας όμως καλού – κακού έκαψαν και κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά έλεγαν;

Από ιστορικής πλευράς η ιστορούλα για όποιον ξέρει οικονομική ιστορία ανήκει στις απαρχές εκφυλισμού του πρωτόγονου μητριαρχικού και μετά πατριαρχικού συστήματος κοινοκτημοσύνης 30.000-2.000 π.χ.) όταν αδυνατούσε να αναπτύξει παραπέρα τη παραγωγή και η ατομική ιδιοκτησία των γαιών και των κοπαδιών παρουσιάζονταν η μόνη λύση ανάπτυξης, και έτσι ήταν. Μόνο που αποκρύβεται ότι η τότε ατομική ιδιοκτησία μπορούσε να λειτουργήσει μόνο με δουλοκτησία όπως η σημερινή ατομική λειτουργεί μόνο με μισθωτή εργασία.

Αν συνεχίσει όμως λίγο παραπέρα αυτή την ωραία ιστορία και αφού η κατάσταση έπαψε να είναι μερικά χωράφια αθώας ιδιοκτησίας, η ιστορία του θα πνιγεί στο αίμα της πρώτης καπιταλιστικής συσσώρευσης που δεν έγινε μόνο στην Αμερική.

Εμένα μου αρέσει η κριτική που κάνει πάντως. Είναι κριτική πρώτ΄ απ΄ όλα στον χριστιανισμό και στο πόσο ανεφάρμοστη θεωρία είχε ακόμη και για τους πλέον πιστούς. Οι οποίοι βέβαια μόλις παραβίασαν τη πρώτη αρχή του, ξαμολήθηκαν να παραβιάσουν όχι μόνο κάθε χριστιανική αλλά και ανθρώπινη αρχή. Δεύτερο, ακολουθεί τη κριτική του Μαρξ για τον ουτοπικό σοσιαλισμό. Αυτό που δείχνει η ιστορία το λένε και οι μαρξιστές, για τη σύγχρονη εποχή βέβαια, όχι για άγρια εποχή φυσικής επιβίωσης των πρώτων αποίκων.

Στέργιος είπε...

(2)
Φυσικά ο σοσιαλισμός δεν έχει καμία σχέση με αυτά όλα. και όπου έγινε απόπειρα να εφαρμοστούν τέτοιες αρχές ή παραπλήσιες αντάμωσαν τα ίδια προβλήματα της ιστοριούλας. Για να μην αρχίσουμε αντεγκλήσεις άνευ λόγου από τώρα λέω πως η βασική παραγωγική αρχή (σχέση) του σοσιαλισμού δεν είναι η χριστιανική αρχή της ισότητας – ισοπέδωσης –ισοκατανομής. Είναι η αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες και στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του». Αυτή η αρχή δεν έχει καμία σχέση με την ιστοριούλα αφού τα κίνητρα υπάρχουν πάνω σε κοινωνικής ιδιοκτησίας μέσα και είναι αφαλκίδευτα από ιδιοκτήτες που σου κλέβουν τη δουλειά. Συνεπώς άνθρακες ο θησαυρός!

Συνεχίζοντας την ιστοριούλα θα έλεγα ότι οι πρώτοι άποικοι των ΗΠΑ μέσα σε 2,5 αιώνες πέρασαν από 4 κοινωνικά συστήματα που η ανθρωπότητα χρειάστηκε 30.000 χρόνια να διαβεί. Από το πρωτόγονο της κοινοκτημοσύνης στην ατομική ιδιοκτησία της γης και σε συνέχεια της φρικτής δουλοκτησίας, κατόπιν σε μισοφεουδαρχικές -μισοβιομηχανικές σχέσεις και τέλος στον καπιταλισμό.

Όσο για την ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας, που βέβαια έχει και συνέχεια, η ατομική ιδιοκτησία των πρώτων αποίκων ιδιοκτητών έδωσε πραγματικό «κίνητρο» στους κληρονόμους τους να αφανίσουν και σφαγιάσουν κυριολεκτικά τους ιθαγενείς «οι οποίοι τους παρείχαν πολύτιμες συμβουλές επιβίωσης», σπόρους κλπ. όπως λέει η ανάρτηση. Αυτό ήταν το «ευχαριστώ» των αποίκων ατομικών ιδιοκτητών που είχαν πλέον «κίνητρο». Να πάρουν και τη ζωή και τη (κοινή) γη των ιθαγενών.

Η ιστορία δεν πρέπει να διαβάζεται μισή.

Unknown είπε...

Το γεγονός πως κάτι αποφέρει αποτελέσματα, δεν το καθιστά ούτε θριαμβευτικό, ούτε ηθικό.
Αλλιώς μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε και για τα θετικά αποτελέσματα της σκλαβιάς.
Αν και γι' αυτό μιλάμε ουσιαστικά, απλά τυλιγμένο σε "όμορφο" περιτύλιγμα...

Ανώνυμος είπε...

1. Μητριαρχία δεν έχει υπάρξει ποτέ. Όταν μια κοινωνία είναι αρκετά μεγάλη και πολύπλοκη ώστε να μπορούν κάποιοι να άρχουν, αυτοί που άρχουν είναι οι άντρες.

2. Το 30000 π.Χ. δεν υπήρχε γεωργία, ούτε κοπάδια.

spyridon44 είπε...

ΣΤΕΡΓΙΕ,
Tην αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες και στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του»,
που την βρήκες ???
μέχρι τώρα ήξερα το "ανάλογα με τις ανάγκες του".......
- Και για τον Χριστιανιμό, και όλες τις φανατικοειδείς ιδεολογίες έχεις δίκιο.
- Κατα τα άλλα....., γράφεις με διασκεδαστικό τρόπο......

Ανώνυμος είπε...

Αποδεκατισμένοι από την πείνα και τις κακουχίες του πρώτου χειμώνα στράφηκαν στους ιθαγενείς, οι οποίοι τους παρείχαν πολύτιμες συμβουλές επιβίωσης, όπως και καλαμπόκι για σπορά.

Που να ήξεραν οι ιθαγενείς τι φίδι έθρεφαν στον κόρφο τους... σε ανταπόδωση βέβαια όλων αυτών σφαγιαστήκαν από τους ανθρώπους του Θεού αργότερα. Ακόμη και αυτή η "μέρα των Ευχαριστιών" γίνεται για να ευχαριστήσουν το Θεό και όχι τους ιθαγενείς. Αχάριστοι πουριτανοί, επίγονοι του εκ Θεού κοινωνικού δαρβινιστή Καλβίνου, οι περήφανοι ιδρυτές των ΗΠΑ.

Στέργιος είπε...

spyridon44
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις το διευκρίνισα αλλά δεν αρκούσε. Η αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του – στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» δεν είναι αρχή του σοσιαλισμού αλλά του κομμουνισμού και έπεται κατά πολύ της αρχής του (επιστημονικού) σοσιαλισμού που είναι «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες και στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του». Που το βρήκα; Υπάρχει μαρξιστής που δεν το διδάχτηκε ή αν μη το ξέρει;

Τα δυο αυτά Δίκαια είναι εντελώς αντίθετα και απολύτως αλληλεξαρτώμενα μέσα στο ίδιο κοινωνικό σύστημα και με διαδοχή του ενός από το άλλο. Το ένα είναι «αστικό» μεταβατικό προς τον κομμουνισμό και προσαρμόζει την ανταμοιβή των ανθρώπων σε ίσο μέτρο αμοιβής ενώ το άλλο, κομμουνιστικό και προσαρμόζει ένα άνισο μέτρο σε άνισους ανθρώπους προκειμένου να επιτευχθεί μια ανώτερη ισότητα. Το πρώτο οδηγεί σε μεταβατικές αναγκαστικές ανισότητες και το δεύτερο σε ανώτερη εθελοντική ισότητα. Εννοείται βέβαια ότι πάντα θα υπάρχουν αγαθά που δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί αυτή η αρχή αλλά μιλάμε για όλα όσα είναι δυνατόν να παραχθούν στην αναγκαία αφθονία.

Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Αν η κοινωνία δεν φτάσει τη παραγωγικότητα στα ύψη ώστε να παράγει πληθώρα αγαθών με ελάχιστη εργασία πώς να δώσει «ανάλογα με τις ανάγκες»; Αέρα θα μοιράζει; Μ αυτή την έννοια είναι γελοίο να εφαρμόζεις αυτή την αρχή με περιορισμένο αριθμό αγαθών. Το είδαμε και στην ανάρτηση.

Αυτή η αρχή εφαρμόστηκε με την αρνητική της έννοια στη πρωτόγονη κοινότητα γιατί αν δεν μοιράζονταν τα αγαθά «ανάλογα με την ανάγκη ελάχιστης επιβίωσης» θα πέθαιναν όλοι μαζί. Αλλά εδώ είναι αναγκαστική ισότητα. Το τέλος της σημειώνεται από την ιστορία της ανάρτησης σε τρία χρόνια μόλις κατάλαβαν ότι δεν γίνεται να ζουν με τον όρο της «ελάχιστης ανάγκης επιβίωσης» γιατί οι άνθρωποι προέρχονταν από έναν ανεπτυγμένο τρόπο παραγωγής και κατείχαν σημαντική ικανότητα παραγωγής ενω καλούνταν να τα αναπτύξουν με σχέσεις πρωτόγονης κοινωνίας. Ε, δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να το καταλάβεις. Απλά πέρασαν μέσα σε τρία χρόνια όσα η ανθρωπότητα σε χιλιετίες. Άλλο τώρα αν οι πράξεις των διαδόχων τους ήταν ανάλογες του Τσέγκις Χαν.

Στέργιος είπε...

Από τη μέρα των «ευχαριστιών» κρατάω τη «χάρη» στη ζωή μιας γαλοπούλας. Είναι η ζωή του ερυθρόδερμου που χαρίστηκε στο όνομα της δολοφονίας εκατομμυρίων. Και δεν το έκαναν μόνο οι άποικοι τν ΗΠΑ. Οι Ισπανοί δεν ήταν καλύτεροι.

****
Για τη μητριαρχία υπάρχουν πολλές εκδοχές. Πάντως η επικρατέστερη είναι όχι η έννοια της κυριαρχίας της γυναίκας αλλά η αναγκαιότητα αποδοχής ιδιαίτερου ρόλου εκ της παραγωγική και αναπαραγωγικής θέσης της γυναίκας που εξαρτούσε και την επιβίωση της αρχαίας ορδής ή κοινότητας. Καμιά σχέση δλδ με την έννοια της συνειδητής κυριαρχίας ενός φύλλου στο άλλο που έχουμε κατά νου σήμερα.

Ανώνυμος είπε...

«από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες και στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του»

Ποιά η διαφορά ικανότητας και απόδοσης; Αν δεν υπάρχει, δεν υπάρχει και λόγος αναδιανομής, γιατί ο καθένας αμοίβεται ανάλογα με την ικανότητα/απόδοση του.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό κείμενο!

Κρείτων Κουσουράτος είπε...

Ομολογώ πως συντάσσομαι μεθ'υμών και προσυπογράφω το ανωτέρω κείμενο.

Αρκεί να μου βρείτε κι εμένα ένα κομμάτι γης για το οποίο θα είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος, και να μην πληρώνω πουθενά φόρους!

Τώρα που το σκέφτομαι, επειδή αυτή η ιστοριούλα είναι και κοντά 400 χρόνια παλιά, θα προτιμούσα μια έτοιμη επιχειρησούλα - μη φανταστείτε τίποτα το μεγάλο, να βγάζει τα έξοδά της ας πούμε - ώστε να έχω κίνητρο κι εγώ να παράγω περισσότερο, διότι τώρα, δεν έχω κανένα κίνητρο να δουλεύω για χάρη της Ανώνυμης Εταιρείας - κατά τον ίδιο τρόπο που οι πουριτανοί δεν είχαν κανένα κίνητρο να δουλεύουν για την ανώνυμη κοινότητα.

Κατανοώ πως η έλλειψη Ινδιάνων στα πέριξ, από τους οποίους θα αποσπάσουμε τα εδάφη (ή τις επιχειρήσεις) καθιστά δύσκολο το παραπάνω εγχείρημα, αλλά αφήνω τις ελπίδες μου στις θαυματουργές δυνάμεις του καπιταλισμού!

Ανώνυμος είπε...

Ο τυπικός νεοέλληνας: δώστε μου και μένα, ελεήστε τον αόμματο.
Η δικαίωση της μιζέριας.

Nievskii είπε...

Μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα το πράγμα. Στις ΗΠΑ η κατάργηση της κοινοκτημοσύνης σήμαινε ότι όποιος πήγαινε μετανάστης μετά από αυτό, υποχρεωνόταν σε indentured service, δουλεύοντας 7 χρόνια κατά μέσο όρο ως σκλάβος - μάλιστα το 80% των λευκών μεταναστών μέχρι το 19ο αιώνα στις ΗΠΑ ήταν σκλάβοι. Μπορούμε να προσθέσουμε στα αποτελέσματα της "ατομικής πρωτοβουλίας" το άγος της δουλείας των μαύρων. Αντιστρέφοντας, να πούμε λοιπόν, ότι η κατάργηση της κοινοκτημοσύνης έφερε την δουλεία, με 16 εκατομμύρια νεκρούς, και την γενοκτονία σε βάρος των αυτοχθόνων αμερικανών, με εκατομμύρια νεκρούς πάλι. Δεν μου ακούγονται και πολύ καλά ολαυτά.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί να καιν στο Νότο τα σπαρτά;
Ποιοί και γιατί σκοτώσανε τον Τζον;
Τι θέλουν τα παιδιά μας στα Βιετνάαμ;

Ανώνυμος είπε...

Τι σχέση έχει η δουλεία με το σύστημα ιδιοκτησίας; Δηλαδή αν είχαν κοινοκτημοσύνη δε θα έπαιρναν δούλους ή δε θα έσφαζαν τους ινδιάνους;

Nievskii είπε...

Δηλαδή αν είχαν κοινοκτημοσύνη δε θα έπαιρναν δούλους ή δε θα έσφαζαν τους ινδιάνους;

Όχι

Ανώνυμος είπε...

Ποιος το λέει αυτό; Το υποθέτεις;

Στέργιος είπε...

Ανώνυμε,
Στο «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες και στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του» το πρώτο μέρος έχει τεράστια σημασία αλλά χρειάζεται να ξέρεις για τι μιλάμε. Για την απλή κατανόηση το παρομοιάζω με τους αθλητές δρόμου που όλοι ξεκινούν από ίδια αφετηρία και ο κριτής (κοινωνία) επιζητά από τον καθένα να τρέξει ανάλογα με τις ικανότητες και τα προσόντα του. Στο τέλος όμως όλοι σχεδόν έχουν διαφορετική κατάταξη. Έτσι τους απονέμονται τα βραβεία όχι ανάλογα με τις ικανότητες τους αλλά ανάλογα με τη θέση (απόδοση) που κατέλαβαν, πράγμα που δείχνει και τι ικανότητες έχουν και κατά πόσο τις αξιοποίησα (σχετική ναφορά στη διαφορά ικανοτήτων και απόδοσης έχει και ο Χάγιεκ).

Στη κοινωνία αυτό είναι πολύ σοβαρό γιατί δείχνει κατά πόσο αυτή έχει ετοιμάσει τα μέλη της τόσο να έχουν ικανότητες όσο και να τις αξιοποιούν. Επίσης δείχνει και κατά πόσο τα κίνητρά της είναι ικανά να κινητοποιήσουν τις ικανότητες αυτές για να αποδώσουν το σύνολο των δυνατοτήτων. Είναι πολύπλοκο αλλά εκκαθαριστικό.

Βεβαίως έχει σημασία να είναι η αφετηρία ίδια και όχι ο ένας να ξεκινά με πριμοδότηση ή να καβαλάει Φερράρι (κεφάλαιο).

Το δεύτερο μέρος έχει και αυτό πολύπλοκη ερμηνεία αλλά δεν είναι της ώρας, πέρα από την υπόμνηση ότι η αμοιβή της απόδοσης είναι ένα κράμα του άμεσου μισθού, του έμμεσου (ασφαλίσεις), του κοινωνικού μισθού (κοινωνικές παροχές, υποδομές , βελτιώσεις κλπ) και της αποθεματοποίησης (αύξησης του κοινού κοινωνικού κεφαλαίου).

Στέργιος είπε...

Δεν γίνεται κατανοητή η πρωτόγονη κοινοκτημοσύνη και η σχέση της με τη δουλεία με σημερινούς όρους.

Τότε δεν μπορούσαν να έχουν δούλους, όχι δεν ήθελαν για ηθικούς ή άλλους λόγους. Απλά η παραγωγή έφτανε για το ελάχιστο της επιβίωσης του καθενός και προϋπόθεση του δούλου ήταν να μπορεί να παράγει τόσο για να ζει αυτός όσο και να βγάζει περίσσευμα για να ζει από τη δουλειά του και άλλος. Όμως όταν η παραγωγή φτάνει - δεν φτάνει το ελάχιστο της επιβίωσης του καθένα δεν υπάρχει υπερπροϊόν για εκμετάλλευση. Τότε ο δούλος είναι άχρηστος. Γι αυτό σκότωναν τον αιχμάλωτο ή τον απέλυαν ή τον αφομοίωναν. Δείτε τους Ινδιάνους που βρισκόταν έστω στη παρακμή του συστήματος κοινοκτημοσύνης. Δεν είχαν δούλους. Μόλις τότε άρχιζε η εμφάνιση υποτελών που εμελλοντικά θα γινόταν δούλοι.

Όταν αυξήθηκε η παραγωγικότητα της εργασίας μπορούσε να υπάρξει δουλεία.

Σήμερα η δουλεία με κοινοκτημοσύνη (κοινωνική) ή ατομική ιδιοκτησία δεν είναι κατ αρχή ανήθικη πράξη αλλά πρώτα αντιπαραγωγική. Αν δεν είσαι ελεύθερος εργάτης να διαθέσεις την εργατική σου δύναμη, δεν πρόκειται ποτέ να έχεις απόδοση εργάτη ως δούλος, ούτε θα λειτουργήσεις αποδοτικά με δουλεία τα σύγχρονα μέσα παραγωγής.

Όχι, ο καπιταλισμός δεν απελευθερώνει τον δούλο (πόλεμος Βορείων - Νοτίων) για ηθικούς λόγους αλλά γιατί θέλει ελεύθερο παραγωγικό εργάτη και όχι αντιπαραγωγικό δούλο που θα αφήσει τα μηχανήματα να καταστραφούν.

Εκτός και αν πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να έχει δούλους χειριστές νέων τεχνολογιών με πτυχίο!!! (δούλος = πράγμα – εργαλείο χωρίς κανένα δικαίωμα, όχι άνθρωπος).

Nievskii είπε...

Ποιος το λέει αυτό;

Εγώ το λέω αυτό.

Το υποθέτεις;

Γιατί εσύ τι κάνεις; Το γνωρίζεις;

Τεσπά, δεν χρειάζεται να εξηγούμε τα προφανή που υποστηρίζει το άρθρο: αν κάποιος δεν έχει συμφέρον από την δουλειά του αφού όλα ανήκουν σε όλους δεν έχει (α)κανένα συμφέρον να αυξήσει το κέρδος του δια της εργασίας της δικής του ή των άλλων (β)κανένα συμφέρον να επεκταθεί σε βάρος των άλλων, αφού αυτά που θα παίρνει από την εργασία του πάλι τα ίδια θα είναι.

Αν πάλι δεν ισχύουν όλα τα παραπάνω, τότε είναι λάθος αυτό που λέει το άρθρο ότι ήταν ένα βήμα μπροστά η κατάργηση της κοινοκτημοσύνης. Αφού είτε έχεις συμφέρον στο προϊόν της εργασίας σου είτε όχι, το ίδιο θα δουλεύεις. Duh!

Ανώνυμος είπε...

Εσύ το λες, χαίρω πολύ.
Εγώ δεν υποθέτω τίποτα, εσύ ισχυρίζεσαι ότι η εμφάνιση της δουλείας οφειλόταν στο συγκεκριμένο σύστημα ιδιοκτησίας κι ότι με άλλο δε θα υπήρχε. Το οποίο δεν προκύπτει από πουθενά.

Φυσικά κι έχει συμφέρον να αυξήσει το κέρδος του δια της εργασίας των άλλων κι όχι της δικής του, και να επεκταθεί σε βάρος των άλλων . Αυτό είναι που κάνει στην περίπτωση της κοινοκτημοσύνης: προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την εργασία των άλλων, για να δουλεύει ο ίδιος όσο γίνεται λιγότερο.
Η κοινοκτημοσύνη είναι επομένως εκείνη που κατεξοχήν ενισχύει την τάση εκμετάλλευσης των άλλων.

Manoliscus είπε...

@Nievskii

Εκλαμβάνεις αυθαίρετα το άγος της δουλείας ως ένα εκ των αποτελεσμάτων άρσης της κοινοκτημοσύνης και παθογένειας του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής.

Και στην αρχαία Σπάρτη υπήρχε κοινοκτημοσύνη, συναντάτο όμως έντονο συμφέρον αύξησης της παραγωγής εις βάρος της εργασίας τρίτων, των Ειλώτων. Ακόμα και οι μέτοικοι των Αθηνών, οι σημερινοί οικονομικοί μετανάστες, υπόκειντο σε δυσμενές status, με σκληρή φορολόγηση και μειωμένα δικαιώματα. Οι δε αυτόχθονες αμερικάνοι είχαν σκλάβους, παρά τα όσα γράφει ο Στέργιος. Αν λοιπόν οι Πουριτανοί του Plymouth Rock συνέχιζαν ακάθεκτοι τις πρωτοχριστιανικές αγάπες, μπορούμε να υποθέσουμε πως είτε θα λιμοκτονούσαν, είτε θα οικοδομούσαν την ιδεατή κομμουνιστική ουτοπία.

Η εκτίμηση όμως που τρέφω για τα σενάρια ιστορικής φαντασίας ξέει τον πυθμένα του βαρελιού.

Η δουλεία αγαπητέ δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ όμως γνώρισε συντριβή, όταν έγινε κατανοητό πως ως πρακτική είναι όχι μόνο οικονομικά αλυσιτελής, αλλά και απάνθρωπη. Και εκεί νομίζω πως έγκειται ο θρίαμβος του καπιταλισμού· στην συνάντηση του με το φιλελεύθερο κράτος δικαίου.

Ανώνυμος είπε...

αν κάποιος δεν έχει συμφέρον από την δουλειά του αφού όλα ανήκουν σε όλους δεν έχει (α)κανένα συμφέρον να αυξήσει το κέρδος του δια της εργασίας της δικής του ή των άλλων (β)κανένα συμφέρον να επεκταθεί σε βάρος των άλλων, αφού αυτά που θα παίρνει από την εργασία του πάλι τα ίδια θα είναι.

Αναρωτιέμαι πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι απόφοιτος πανεπιστημίου και ταυτόχρονα να γράφει τέτοιες κουταμάρες. Μία κομμουνιστική κοινωνία που εκμεταλλεύεται την εργασία δούλων, αυξάνει τον συλλογικό της πλούτο, άρα και τον ατομικό πλούτο εκάστου μέλους της. Τα ποσοστά επί του κέρδους παραμένουν ίσα για όλα τα μέλη, αλλά το κέρδος είναι μεγαλύτερο. Νομίζω κάπου στην τρίτη ή την τετάρτη δημοτικού διδάσκονται τα παιδιά την έννοια του ποσοστού και τη διαφορά του απ' το απόλυτο μέγεθος.

Στέργιος είπε...

Manoliscus
«Η δουλεία αγαπητέ δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ».
Συγγνώμη που παρεισρφύω αλλά, σωστά, τι σχέση έχουν οι ΗΠΑ με τη δουλεία της κλασσικής έννοιας; Η δουλεία στις ΗΠΑ ήταν τεχνητό γέννημα μεταφερμένο με σκληρή βία από άλλη εποχή σε άλλη και σε λαούς που οι μεν δεν είχαν ακόμη περάσειστη δουλεία (νέγροι) και οι δε την είχαν καταργήσει προ αιώνων. Δεν ήταν αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής εξέλιξης της ανάπτυξης των κοινωνιών. Είναι ένα έκτρωμα της ιστορίας γι αυτό και δεν κράτησε χιλιετίες όπως η κλασσική δουλεία. Ε, δεν είναι και για παίνεμα που κατάργησαν το έκτρωμα που οι ίδιοι δημιούργησαν, αιώνες μετά τη κατάργηση από άλλους λαούς.

Αντίθετα, τα αρχικά δείγματα δουλοκτησίας των ιθαγενών της Αμερικής (υπήρχαν στις οργανωμένες κοινωνίες Ιεροκέζων, Αζτέκων, Ίνκας όπου εμφανίζονται τάξεις που κατέχουν εξουσία και γη και όχι στους σκηνίτες περιπλανώμενους) ήταν ακριβώς αποτέλεσμα της εξέλιξης της πρωτόγονης κοινωνίας τους αλλά ακόμη ατελή. Όπως στην Ελλάδα τα χρόνια (αν δεν κάνω λάθος) από το 4.000 ως 1.200 με 800 π.χ.

Η συνύπαρξη κοινοκτημοσύνης και δουλείας για τεράστιο χρονικό διάστημα ήταν εντελώς φυσιολογική δεδομένου ότι ήταν μεταβατική κατάσταση στη πορεία προς τη κανονική δουλεία. Προϋπέθετε όμως ιδιοκτησία γιατί ο δούλος δεν μπορεί να μην ήταν κανενός. Ήταν ιδιοκτησία μιας τάξης ή των χωριστών ατόμων της, δούλευαν στην κινητή και ακίνητη ιδιοκτησία της τάξης και θανατώνονταν από αυτή. Δουλεία χωρίς ιδιοκτησία είναι άνευ αντικειμένου.

Αν τώρα αυτή η ιδιοκτησία ήταν κάτι σαν ταξική κοινοκτημοσύνη Α.Ε, δεν μου φαίνεται τίποτα παράξενο (οι ΑΕ είναι κυριολεκτικά αφηρημένη «κοινοκτημοσύνη» αλλά τι κοινοκτημοσύνη…). Αυτό άλλωστε ήταν πολύ διαδεδομένο και στον ασιατικό τρόπο παραγωγής, με συλλογικές ιδιοκτησίες και συλλογικούς δούλους (συνύπαρξη διαφορετικής ιδιοκτησίας και κατοχής των μέσων παραγωγής). Τελικά όμως μεταφράζονταν πάντα σε ιδιοκτησία ατομικού πλούτου των συλλογικών ιδιοκτητών σε βάρος τρίτων (όπως των μετόχων σήμερα…) γιατί διαφορετικά κανένα νόημα δεν θα είχε.

Στέργιος είπε...

Εγώ όταν μιλάω για πρωτόγονη κοινωνία, εννοώ τη κοινωνία που η παραγωγή δεν φτάνει για να θρέψει όλα τα μέλη επαρκώς και να βγει περίσσευμα. Όχι το προ-δουλικό μεταβατικό στάδιο. Όταν είναι δηλαδή απαγορευμένη εκ των πραγμάτων και όχι από την ηθική η δουλεία αφού ό,τι βγάλει κάποιος θα πρέπει να το φάει αυτός και η οικογένεια για να υπάρχουν και την άλλη μέρα. Με τέτοιους όρους δεν είναι δυνατή η δουλεία.

Μόλις επιτευχθούν συνθήκες αυξημένης παραγωγικότητας (και πλεονάσματος) εμφανίζεται η δυνατότητα ιδιοκτησίας του και δουλείας στην αρχή μεσοβέζικα - μισός δούλος - και μετά ολόκληρα. Πρακτικά είναι το βήμα της παραπέρα ανάπτυξης, αλλιώς θα βαλτώσει η κοινωνία και θα εξαφανιστεί. Γι αυτό βλέπουμε πολλών ειδών δουλείας. Εμφανίζονται οι τάξεις που στηρίζομαι στην ιδιοκτησία. Ιδιοκτησία μέσων και ιδιοκτησία ανθρώπων. Όλα όμως είναι παράγωγα της οικονομικής δυνατότητας.

Αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με καμιά ηθική. Και δεν είναι αν κάποιοι την ήθελαν ή όχι τη δουλεία . Αν μπορούσαν θα την έκαναν όπως και την έκαναν όταν μπόρεσαν. Εγώ μιλώ για καταναγκαστική αδυναμία ύπαρξης δουλείας στη πρωτόγονη κοινωνία και δεν ηθικολογώ.

Και για να κατανοήσουμε την εξέλιξη, ο δούλος ήταν σε ανώτερο επίπεδο διαβίωσης από τον κλασσικό πρωτόγονο. Ενώ ο πρωτόγονος δεν ήξερε αν την άλλη μέρα θα ζει λόγω φαγητού, ο δούλος ζούσε κανονικά και καλύτερα όσο παρήγαγε περίσσευμα.

Στέργιος είπε...

Διευκρινήσεις.
1. Κάθε ατομική ιδιοκτησία δεν είναι καπιταλισμός. Ο ιδιοκτήτης γης που δουλεύει μόνος με την οικογένεια δεν είναι καπιταλιστής. Ούτε ο ιδιοκτήτης δούλων, ούτε ο ιδιοκτήτης τσιφλικιών, ούτε ο ιδιοκτήτης μιας βάρκας ή 10 κιλών χρυσού. Καπιταλιστής γίνεται όταν αυτά που έχει τα μετατρέπει σε μέσα παραγωγής που τα δουλεύουν ελεύθεροι εργάτες πουλώντας της εργατική τους δύναμη έναντι μισθού, με το προϊόν της δουλειάς τους να ανήκει εξ ολοκλήρου στον ιδιοκτήτη των μέσων, στο οποίο βέβαια είναι ενσωματωμένη υπεραξία. Άντε τώρα, κάθε ιδιοκτήτης ονομάστηκε αντιεπιστημονικά καπιταλιστής όπως οι ιδιοκτήτες του 1623 καθώς και η γιαγιά μου με το αδράχτι!
2. Δουλοκτησία και καπιταλισμός είναι αλληλοαποκλειόμενα. Γι αυτό ανέφερα τον πόλεμο Βορείων – Νοτίων. Η ελευθερία να είναι εργάτες προϋποθέτει τον αποκλεισμό να είναι δούλοι. Αλλιώς σύγχρονη παραγωγή δεν γίνεται.
3. Καμία «κομμουνιστική ουτοπία» δεν μπορούν να χτίσουν ούτε οι χριστιανοί ούτε οι πιστοί του 1623. Αυτά είναι φούμαρα. Αν δεν αναπτυχθεί στο έπακρο ο καπιταλισμός και δεν περάσουμε στο σοσιαλισμό, κομμουνισμός γιόκ! Εκτός και αν κάποιος νομίζει ότι θα μοιράζει αφειδώς αέρα «ανάλογα με τις ανάγκες» μας!
4. Οι δούλοι εξαφανίστηκαν όταν έγιναν αντιπαραγωγικοί, όχι για λόγους ηθικής. Η θεωρίες απλά περιέγραφαν με άλλα λόγια την αναγκαιότητα όπως ο χριστιανισμός.
5. Συνύπαρξη δυο διαφορετικών και αντίθετων ιδιοκτησιών είχαμε και στη φεουδαρχία μέχρι να κυριαρχήσει ο καπιταλισμός με τις αστικές επαναστάσεις.

Nievskii είπε...

Η δουλεία αγαπητέ δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ

Ήθελαν οι αμερικανοί να έχουν την τιμή; Απλά εκεί γνώρισε το πιο χυδαίο και σκληρό της πρόσωπο στους αιώνες με εκατομμύρια νεκρούς. Και οι Γερμανοί δεν εφηύραν την γενοκτονία: απλά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο την τελειοποίησαν!

Στις ΗΠΑ όμως γνώρισε συντριβή
...όταν στον πολιτισμένο κόσμο είχε ήδη καταργηθεί από δεκαετίες. Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας στο συνέδριο του Λάυμπαχ το 1815 πρότεινε την κατάργηση της δουλείας, στις ΗΠΑ ήταν αιώνες μπροστά από τους άλλους και επέμεναν αμερικάνικα...

Nievskii είπε...

Αναρωτιέμαι πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι απόφοιτος πανεπιστημίου και ταυτόχρονα να γράφει τέτοιες κουταμάρες.

Ευτυχώς που έχουμε ένα νομπελίστα ανάμεσά μας! Πόσο το έχεις (το IQ);

Μία κομμουνιστική κοινωνία που εκμεταλλεύεται την εργασία δούλων, αυξάνει τον συλλογικό της πλούτο, άρα και τον ατομικό πλούτο εκάστου μέλους της.

Πώς μπορεί μια κοινωνία να είναι κομμουνιστική, δλδ να είναι όλα τα μέλη της ισότιμα στην κατονομή του πλούτου και ταυτόχρονα να έχει δούλους; Οι δούλοι δεν είναι τότε μέλη της κοινωνίας; Πώς μπορεί να έχει μια κοινωνία κοινοκτημοσύνη(=όλα ανήκουν το ίδιο σε όλους) και να μην ανήκουν τα αγαθά ισότιμα στους δούλους με τους άλλους; Τι σόι κοινοκτημοσύνη τότε είναι αυτή που δεν έχουν όλοι το ίδιο;

Νομίζω κάπου στην τρίτη ή την τετάρτη δημοτικού διδάσκονται τα παιδιά την έννοια του ποσοστού και τη διαφορά του απ' το απόλυτο μέγεθος.

Νομίζω κάπου πιο πριν τα παιδιά διδάσκονται τις λογικές έννοιες της γλώσσας...Κάτω από διατυπώσεις όπως οι παραπάνω κρύβεται ένα σοβαρό πρόβλημα, νομίζω, στην κατανόηση απλών εννοιών και στην χρήση της κυριολεξίας.

Γενικά, επειδή επικρατεί μια σύγχυση, να διευκρινίσουμε μερικές έννοιες: κοινοκτημοσύνη λέγεται όταν όλα, μα όλα τα μέλη μιας κοινωνίας έχουν ακριβώς το ίδιο μερίδιο στα αγαθά. Κομμουνισμός είναι μια παρεμφερής έννοια που εννοεί ότι σε όλα τα μέλη μιας κοινωνίας κατανέμονται το ίδιο τα αγαθά.

Nievskii είπε...

Κοινοκτημοσύνη και πρωτόγονες μορφές κομμουνισμού είχαν και έχουν μερικοί απλοί λαοί, όπως πολλές φυλές ινδιάνων της Β.Αμερικής (όχι όλες!). Επειδή λοιπόν η κοινοκτημοσύνη και ο κομμουνισμός είναι υπαρκτές και ιστορικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων, μπορούμε όταν αναφερόμαστε στους παραπάνω ορισμούς να τους χρησιμοποιούμε με την κυριολεκτική τους έννοια και όχι μια αυθαίρετα επεκτεινόμενη ες άπειρον.

Υπάρχουν και άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης που έχουμε κοινή κατοχή αγαθών από περισσότερα του ενός άτομα, χωρίς όμως οι μορφές αυτές κοινωνικής οργάνωσης να λέγονται κοινοκτημοσύνη/κομμουνισμός. Μια τέτοια μορφή που ξέρουμε και εδώ στην Ελλάδα είναι λ.χ. η οργάνωση σε φάρες. Ο πλούτος κάθε φάρας στην Ελλάδα και στην Αλβανία ανήκει στην εκτεταμένη οικογένεια/φάρα και την διαχειρίζεται η φάρα. Αυτό όμως δεν λέγεται κοινοκτημοσύνη, αφού ο πλούτος ανήκει σε πολλούς, αλλά όχι σε όλους το ίδιο. Για να το καταλάβουμε μια και καλή: οι γονείς μου έχουν από κοινού και εξ αδιαιρέτου ένα σπίτι δικό τους. Αυτό δεν λέγεται κοινοκτημοσύνη επειδή το ίδιο αγαθό το έχουν περισσότερα από ένα άτομα, όχι περισσότερο από μια εταιρεία εισηγμένη στο χρηματιστήριο, που πολλά άτομα έχουν μετοχές στην ίδια εταιρεία.

Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό: αν αυτό που ήθελε να πει το άρθρο ήταν ότι υπήρχαν πιο παραδοσιακές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, που δεν λέγονταν όμως κοινοκτημοσύνη/κομμουνισμός αλλά αλλιώς, και μπέρδεψε τις έννοιες και τα κοινωνικά καθεστώτα, δεν φταίω εγώ. Αν αυτό δεν ήθελε να πει, τότε όλα όσα είπα πιο πριν ισχύουν 100%.

Harry Peitsinis είπε...

"Πώς μπορεί μια κοινωνία να είναι κομμουνιστική, δλδ να είναι όλα τα μέλη της ισότιμα στην κατονομή του πλούτου και ταυτόχρονα να έχει δούλους;"

Νievskii, αυτό είναι σα να σου λέω πώς μπορεί μια κοινωνία να είναι φιλελεύθερη καπιταλιστική και ταυτόχρονα να έχει δούλους αφού ο φιλελεύθερος καπιταλισμός προϋποθέτει αναγνώριση δικαιωμάτων ατομικής ιδιοκτησίας σε όλους,ισότητα έναντι στο νόμο κλπ.

Αντιφάσεις υφίστανται σε όλες τις κοινωνίες. Το επιχείρημα σου μου θυμίζει το μπολσεβίκικο "αν το κράτος είναι εργατικό , οι εργάτες δε δικαιούνται να απεργούν γιατί δεν είναι δυνατό να απεργούν ενάντια στον εαυτό τους"

σ είπε...

Να μη γίνεται σύγχυση ανάμεσα στον λεγόμενο πρωτόγονο κομμουνισμό της και τον κομμουνισμό του ανώτερου επιπέδου ανάπτυξής της μετά τον καπιταλισμό εποχής όπως τον διατύπωσε ο Μαρξ. Ο πρώτος ήταν ένας αναγκαστικός τρόπος επιβίωσης δεν ήταν εθελοντικός συνεταιρισμός. Αν δεν τον είχαν θα πέθαιναν. Όταν μπόρεσαν να τον ξεπεράσουν τον κατάργησαν γιατί ήταν συνώνυμο μιας κατώτερης ζωής. Να μην εξιδανικεύουμε κιόλας μια κατώτερη ζωή εξαναγκαστικής ισότητας και να μη τον επικολλάμε στον σύγχρονο κομμουνισμό.

Κοινοκτημοσύνη = κοινό κτήμα = κοινή ιδιοκτησία. Ένας προσδιορισμένος χώρος σχέσεων ιδιοκτησίας όπου έχει ισχύ το «κοινό». Ο καθένας δίνει τη διάσταση που θέλει. Κοινή ιδιοκτησία μπορεί να έχει μια κοινωνία, μια τάξη, μια οικογένεια, μια ομάδα, μια εταιρεία… και όχι με ισοπεδωμένα μερίδια. Όταν μιλάμε για κοινωνικά συστήματα μιλάμε για τη κοινωνία. Ωστόσο και εκεί έχουμε διαφορές. Π.χ. συνύπαρξη διαφορετικών μορφών ή όταν ξεχωρίζουμε την ιδιοκτησία από τη κατοχή. Η πρώτη μπορεί να είναι κοινή, η δεύτερη ατομική ή επί μέρους συλλογική μιας ομάδας. Όλα υπάρχουν μη πάτε να κλείσετε τους όρους σε στενές ερμηνείες δεν υπάρχει λόγος ετοιμολογικών ερμηνειών σε κοινωνικά φαινόμενα.

Κομμουνισμός και δουλοκτησία. Για ποιόν κομμουνισμό μιλάτε; Εδώ με το καπιταλισμό είναι αλληλοαποκλειόμενα για τον κομμουνισμό θα λέμε. Ποια ανώτερη κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει με τα μέλη της να είναι ιδιοκτησία των άλλων μελών; Μη φορτώνετε στον κομουνισμό κάθε κοινοκτημοσύνη παρελθόντων συστημάτων ακόμη και της Σπάρτη, των πρωτοχριστιανών, των κιμπούτς, των συνεταιρισμών, των κολχόζ, των ρωσικών μιρ ή των ασιατικών χωριών. Απολύτως καμιά σχέση. Όπως δεν φορτώνουμε στον καπιταλισμό κάθε ατομική ιδιοκτησία.

Στέργιος είπε...

σ= Στέργιος

«Κομμουνισμός είναι μια παρεμφερής έννοια που εννοεί ότι σε όλα τα μέλη μιας κοινωνίας κατανέμονται το ίδιο τα αγαθά». Υποθέτω μιλάμε για τον κομμουνισμό του Μαρξ όχι για οποιονδήποτε με περιγραφή όπως εμείς θέλουμε. Δεν έχω ακούσει πιο διαστρεβλωτική ερμηνεία. Άκου κατανέμονται το ίδιο τα αγαθά! Το ακριβώς αντίθετο. Εγώ τουλάχιστον έγραψα προνοητικά ότι το «κομμουνιστικό Δίκαιο προσαρμόζει ένα άνισο μέτρο σε άνισους ανθρώπους προκειμένου να επιτευχθεί μια ανώτερη ισότητα». Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο με την κατανόηση του κομμουνισμού ως ίσο μέτρο για άνισους ανθρώπους που έχει ως τελικό αποτέλεσμα την διαιώνιση της ανισότητας. Εκτός και αν μαθαίνουμε τον κομμουνισμό από τους πολεμίους του. Δεν ποιεί τιμή αυτό γιατί τότε δεν μιλάμε για κομμουνισμό άλλα για ένα πλάσμα ανύπαρκτο.

Γενικά πάντως με εξαίρεση τη πρωτόγονη κοινωνία της αναγκαστικής ισότητας στη διανομή μόνο για λόγους επιβίωσης, δεν υπήρξε ούτε ποτέ θα υπάρξει κοινωνία ίσης κατανομής των αγαθών. Είναι αδύνατο, άδικο, αντιπαραγωγικό και ανιστόρητο. Άλλο ίσο δικαίωμα στη κοινή ιδιοκτησία και άλλο ίση κατανομή. Και το λέει ένας μαρξιστής όχι κάποιος τρίτος.

Ανώνυμος είπε...

Οι ενστάσεις των κομμουνιστών θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στις κομμουνιστικές χώρες:
"Καπιταλισμός είναι το σύστημα όπου υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κομμουνισμός είναι το ακριβώς αντίθετο."

Ανώνυμος είπε...

"Ήθελαν οι αμερικανοί να έχουν την τιμή; Απλά εκεί γνώρισε το πιο χυδαίο και σκληρό της πρόσωπο στους αιώνες με εκατομμύρια νεκρούς. Και οι Γερμανοί δεν εφηύραν την γενοκτονία: απλά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο την τελειοποίησαν!

...όταν στον πολιτισμένο κόσμο είχε ήδη καταργηθεί από δεκαετίες. Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας στο συνέδριο του Λάυμπαχ το 1815 πρότεινε την κατάργηση της δουλείας, στις ΗΠΑ ήταν αιώνες μπροστά από τους άλλους και επέμεναν αμερικάνικα..."

Απίστευτες ανοησίες που ενδημούν σε αντιαμερικανούς και λοιπούς τριτοκοσμικούς.
Ούτε η πιο σκληρή ήταν ούτε άργησε η κατάργηση, η οποία άλλωστε ξεκίνησε στον αγγλοσαξονικό κόσμο.
Όταν το 1815 υπήρχε στην Ευρώπη Ιερά Συμμαχία στις ΗΠΑ υπήρχε Σύνταγμα χωρίς βασιλιά και Bill of Rights.

Ανώνυμος είπε...

Στο «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες και στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του» το πρώτο μέρος έχει τεράστια σημασία αλλά χρειάζεται να ξέρεις για τι μιλάμε. Για την απλή κατανόηση το παρομοιάζω με τους αθλητές δρόμου που όλοι ξεκινούν από ίδια αφετηρία και ο κριτής (κοινωνία) επιζητά από τον καθένα να τρέξει ανάλογα με τις ικανότητες και τα προσόντα του. Στο τέλος όμως όλοι σχεδόν έχουν διαφορετική κατάταξη. Έτσι τους απονέμονται τα βραβεία όχι ανάλογα με τις ικανότητες τους αλλά ανάλογα με τη θέση (απόδοση) που κατέλαβαν, πράγμα που δείχνει και τι ικανότητες έχουν και κατά πόσο τις αξιοποίησα (σχετική ναφορά στη διαφορά ικανοτήτων και απόδοσης έχει και ο Χάγιεκ).

Στέργιο, εφόσων δεν μιλάς για αναδιανομή, η φράση «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες και στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του» είναι λανθασμένα διατυπωμένη.

Ανώνυμος είπε...

Το ζήτημα δεν είναι η νέμεσις της ιδιοκτησίας αλλά η Ημέρα των Ευχαριστιών διότι μάλλον αυτή τους γλυτώνει απτόν λιμό ως ημέρα της σποράς.
Παραδόξως αποσιωπάται και παραβλέπεται.

Ανώνυμος είπε...

Ο σεβασμός της ατομικής ιδιοκτησίας και η πρόκριση της έναντι ενός κεντρικά σχεδιασμένου συστήματος παραγωγής σημείωσε την πρώτη του νίκη ήδη από το 1623, πολλά χρόνια πριν την πτώση του Τείχους και αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο, επί του οποίου οικοδομήθηκε μια ανοικτή κοινωνία ευημερίας. Τα κατοπινά κεφάλαια του αμερικανικού έθνους μπορεί να υπήρξαν λιγότερο ή περισσότερο φωτεινά, η απόφαση όμως εκείνων των ανθρώπων έθεσε τις βάσεις, στις οποίες σήμερα εδράζεται όχι μόνο η αμερικανική, αλλά και η παγκόσμια οικονομία. Υπήρξε μια απόφαση, για την οποία σήμερα είμαστε όλοι ευγνώμονες.

χαχαχαχαχαχαχαχαχα....καλό φίλε, εκεί που νόμιζα ότι οι (νεο?)-φιλελευθεροι δεν έχουν χιούμορ με διαψεύδεις......να σαι καλά!!

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Brennus dux gallorum είπε...

κλαμα τα κομμουνιστακια από κατω, επειδη υπάρχουν και αξιοκρατες.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock