Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2011

Η ψυχοσύνθεση ενός κολλεκτιβιστή


Ο κολλεκτιβιστής είναι από τα άτομα που δεν μπορούν να ανεχθούν να μην ισχύει το δίκαιο του ισχυρού, απλά επειδή προφανώς από μόνος του δεν είναι σε θέση να επιβάλει τα θέλω του σε αυτούς με τους οποίους διαφωνεί γιατί υπερισχύουν αριθμητικά, ψάχνει να βρει συμμαχίες για να αποκτήσει αριθμητική υπεροχή και να επιβάλει το θέλω του. Είναι σαν το παιδάκι που θέλει να είναι ο bully του σχολείου αλλά επειδή είναι πολύ αδύναμο έφτιαξε συμμορία. Οι κολλεκτιβιστές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άθροισμα από wannabe bullies. Οι φιλελεύθεροι σε αντίθεση με τους κολλεκτιβιστές δεν υποστηρίζουν το δίκαιο του ισχυρού αλλά την ισχύ του δικαίου. Για αυτόν τον λόγο οι πρώτοι έχουν ως όριο στην άσκηση εξουσίας σε μια Δημοκρατία τα ατομικά δικαιώματα ενώ οι δεύτεροι δεν βλέπουν κανένα λόγο γιατί να μην ρυθμίσουν ακόμα και το τι θα τρώει ο καθένας μας αν καταφέρουν να αποκτήσουν αριθμητική ισχύ.

6 σχόλια:

Jim.Hellas είπε...

Μόνο που δεν μας ορίζεις και τι θα πει "δίκαιο" και πως αυτό δημιουργείται (κ από ποιους).

"Δίκαιο" στην Β.Κορέα και στην Κίνα είναι να μην αντιμιλάς στο καθεστώς. Αντίστοιχα, "δίκαιο" στις ΗΠΑ είναι η CIA να έχει δικαίωμα να σε παρακολουθεί ή ακόμη και να σε βασανίσει εάν σε θεωρήσει επικίνδυνο για την "εθνική ασφάλεια" (το ίδιο ισχύει φυσικά κ στις προαναφερθείσες χώρες).

Προφανώς η ανάλυση των διαφορών μεταξύ ενός φιλελεύθερου και ενός κομμουνιστή/κολλεκτιβιστή/whatever δεν είναι τόσο μονοδιάστατη...

libertarian είπε...

Δίκαιο είναι το σωστό. Οι φιλελεύθεροι έχουν ως αρχή δικαίου αυτή της αυτοτέλειας, κάθε άτομο είναι ιδιοκτήτης του εαυτού του και όχι δούλος των άλλων να τον χρησιμοποιούν για δικούς τους σκοπούς υπό την απειλή βιας.

Τώρα πως δημιουργείται το δίκαιο; Θα κάτσω να γράψω ξεχωριστό άρθρο γι' αυτό σύντομα :)

Εγώ νομίζω ότι η διαφορά μεταξύ ενός φιλελεύθερου και ενός κολλεκτιβιστή είναι μονοδιάστατη, υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις, δεν είναι όλα πολυδιάστατα πάντα :) Πρόκειται για τους μη βίαιους και τους βίαιους. Αυτούς που υιοθετούν την zero aggression principle και αυτούς που δεν την υιοθετούν. Μερικά πράγματα είναι 0 ή 1 (πχ νεκρός, ζωντανός).

Unknown είπε...

Φυσικά, όλ' αυτά δεν έχοιυν καμία σχέση με την προσπάθεια καθοδήγησης ενάντια στην κακή διατροφική συνήθεια. Δεν είναι τίποτ' άλλο από τη σύνηθη ακατάσχετη μπουρδολογία με την οποία οι "φιλελεύθεροι" προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την υπόστασή τους ως τα δήθεν καλά παιδιά αυτού του κόσμου!

libertarian είπε...

πως δεν έχουν να κάνουν με "την προσπάθεια καθοδήγησης ενάντια στην κακή διατροφική συνήθεια."; Σε προηγούμενο άρθρο λες "ναι κάθε κυβέρνηση και κάθε κοινωνία έχει δικαίωμα να χαράσει πολιτικές που στρέφουν το άτομο προς πιό σωστές επιλογές, άρα και να του λέει τί θα φάει." Τι σημαίνει αυτό πέρα από το ότι θεωρείς ότι έχεις δικαίωμα να καθορίσεις τι θα τρώνε οι άλλοι αρκεί να έχεις την αριθμητική δύναμη να τους το επιβάλεις;

diaprepwn είπε...

Δίκαιο σημαίνει προστασία του ανθρώπου από τη βία.

Από κει και πέρα παίζει το τι σημαίνει βία. Για ένα φιλελεύθερο άνθρωπο βία είναι η εκκίνηση επίθεσης προς κάποιον (σωματική, ψυχολογική) όταν υπάρχει εναλλακτική.

Όταν δεν υπάρχει εναλλακτική, πχ σε περίπτωση αυτοάμυνας, ακόμη και να σκοτώσεις κάποιον κανείς δε θα σε κατηγορήσει για βία. Βία σημαίνει ότι επιλέγω την επίθεση ή την απειλή της επίθεσης για ένα σκοπό, όταν μπορώ να τον διεκδικήσω με άλλο τρόπο.

Έτσι η φορολόγηση για την προστασία των φτωχών, είναι βία, γιατί αν δε πληρώσεις του φόρους σου (και το βλέπουμε αυτό με τα νέα μέτρα)έχει το δικαίωμα να σε απαγάγει και να σε κλείσει σε ένα κτίριο με δολοφόνους, κλέφτες και βιαστές. Και αν στην προσπάθεια της αστυνομίας να σε συλλάβει αντισταθείς, έχει το δικαίωμα να σε πυροβολήσει εν ψυχρώ.

Η φιλελεύθερη οικονομία όπως διατυπώνεται από τον Άνταμ Σμιθ (και όχι όπως χρησιμοποιήθηκε από Περόν, Θάτσερ, ΔΝΤ και λοιπά) δίνει πάντα τη δυνατότητα εναλλακτικής επιλογής, και άρα μηδενίζει σχεδόν τη βία και τις ανισότητες (οι οποίες προϋποθέτουν βία)

justhostsucks είπε...

«Ο κολλεκτιβιστής είναι από τα άτομα που δεν μπορούν να ανεχθούν να μην ισχύει το δίκαιο του ισχυρού, απλά επειδή προφανώς από μόνος του δεν είναι σε θέση να επιβάλει τα θέλω του σε αυτούς με τους οποίους διαφωνεί γιατί υπερισχύουν αριθμητικά, ψάχνει να βρει συμμαχίες για να αποκτήσει αριθμητική υπεροχή και να επιβάλει το θέλω του.»

Η ψυχανάλυση του κολεκτιβιστή είναι τελείως θηλασμένη. Πρώτα απ' όλα, δεν δίνεις καν έναν ορισμό αναφορικά με το ποιός είναι κολεκτιβιστής και ποιός δεν είναι. Δηλαδή, κολεκτιβιστής θα μπορούσε να είναι και ένας Σταλινικός (θεωρητικά) αλλά και κάποιος ελευθεριακός κομμουνιστής, επίσης (τεράστιες διαφορές). Για αυτό, λοιπόν, προκειμένου να καταλήξουμε σε κάποια βάσιμα συμπεράσματα απαιτούνται διευκρινήσεις. Ακόμα, όμως, και αν μιλήσουμε για Σταλινικούς κολεκτιβιστές πάλι το άρθρο σφάλει. Διότι δεν μιλάμε για το δίκαιο του ισχυρού αλλά για ανθρώπους που απλά πιστεύουν πως νομοτελειακά θα έρθει μια μέρα όπου όλοι θα ζουν σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους, μέσω μιας επανάστασης (βλ Λενινισμός). Ο ελευθεριακός κολεκτιβιστής από την άλλη δεν βλέπει δίκαιο σε ισχυρούς γιατί δεν επιδιώκει κοινωνία ισχυρών και μή ισχυρών, και συνεπώς δεν θέλει ούτε καν ο ίδιος να μπει στην κατηγορία των «ισχυρών», γιατί πολύ απλά δεν το πιστεύει αυτό. Αν φτάνει στο σημείο να παραπαίει και να μην τηρεί αυτά που πιστεύει τότε αυτό θα πρέπει να το αποδώσουμε σε άλλους παράγοντες, πχ, μεταμοντέρνος μηδενισμός. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ο ελευθεριακός κολεκτιβιστής έχει πάντα δίκαιο. Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο βασικό ζήτημα. Σε τί βαθμό είναι κάποιος κολεκτιβιστής; Άλλοι θεωρούν πχ ότι ο κολεκτιβισμός θα μπορούσε να λειτουργήσει κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, υιοθετώντας παράλληλα αναρχοατομικιστικές πεποιθήσεις (πάντα με βάση την οικονομία και όχι αξιακά). Ο ελευθεριακός κολεκτιβιστής δεν βλέπει δίκαιο στους ισχυρούς, διότι οι δράσεις των ισχυρών δεν είναι αναγκαστικά ηθικά νομιμοποιημένες. Για αυτούς αυτό που προέχει είναι η ισονομία και η ισοπολιτεία.

«Είναι σαν το παιδάκι που θέλει να είναι ο bully του σχολείου αλλά επειδή είναι πολύ αδύναμο έφτιαξε συμμορία».

Τέτοιου είδους επιχείρημα, δίχως βάθος ανάλυσης και οικτρής γενίκευσης δεν βοηθά κανέναν. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για κάποιον φιλελεύθερο σε καθεστώς θεοκρατίας. Εσύ ορίζεις τον κολεκτιβισμό σαν ένα πάθος για υπεροχή απέναντι στους άλλους, πράγμα που σου εξήγησα πως είναι τελείως λάθος. Αγνοείς εδώ και το βασικό κυρίαρχο φαντασιακό, τις αξίες πάνω στις οποίες έχει θεσμιστεί η κοινωνία, την αδυναμία της ν΄αμφισβητήσει συλλογικά και ατομικά τις κυρίαρχές της αξίες. Εσύ βλέπεις τον κολεκτιβιστή σαν ένα άτομο μέσα στο σύνολο, αγνοώντας την ξένωση και την αλλοτρίωση του ατόμου από τους εκάστοτε κοινωνικούς θεσμούς και την επιθυμία ν' αλλάξει η κοινωνία μέσα από συλλογική δράση και όχι ατομικά. Συλλογική δράση δεν σημαίνει κατ' ανάγκη απόλυτη ταύτιση όλων των μελών μιας ομάδας. Δημοκρατική συλλγογική δράση έχουμε όταν διάφορα άτομα ενώνουν τη διαφορετικότητά τους, προσπαθώντας να συνθέσουν κάτι μαζί από κοινού, αλλά έχοντας κάποιους βασικούς στόχους. Εσύ τελείως ετερόνομα, κλείνεις τα μάτια σου μπροστά στην τάση των ανθρώπων να αμφισβητούν τις έτοιμες και δοτές αξίες, χλευάζοντας αυτούς που το κάνουν, μην μπορώντας να κατανοήσεις την ανθρωπολογική διάσταση του φαινομένου.

Η ισχύς τους δικαίου, δεν συμβαδίζει απόλυτα με την ισχύ της ηθικής νομιμότητας. Το τί είναι δίκαιο και το τί όχι δεν ορίζεται στο άρθρο αυτό.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock