Δευτέρα, Οκτωβρίου 31, 2005

Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία


Την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου, στις 19.00 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ Ακαδημίας 20, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου, των Τάκη Μίχα και Δημήτρη Σκάλκου, «Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία» (εκδ. Ελάτη)


Θα μιλήσουν οι:
Άννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Ευάγγελος Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος.

Την συζήτηση θα συντονίζει ο δημοσιογράφος Αντώνης Παπαγιαννίδης.

Δελτίο τύπου του βιβλίου:

Μπορούν ο φιλελευθερισμός και η σοσιαλδημοκρατία να συνυπάρξουν ή ακόμη και να συνθέσουν ένα νέο πολιτικό όραμα;

Στο βιβλίο «Φιλελευθερισμός και Σοσιαλδημοκρατία» που κυκλοφορεί εντός των επομένων ημερών, από τις εκδόσεις «Ελάτη», οι συγγραφείς Τάκης Μίχας και Δημήτρης Σκάλκος, προσεγγίζουν τα δυο κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα που διαμόρφωσαν τον περασμένο αιώνα, αναζητώντας την απάντηση στο διαχρονικό ζητούμενο, της συμφιλίωσης της ανάπτυξης με την κοινωνική δικαιοσύνη.

Πως θα εξασφαλίσουμε μια δίκαιη κατανομή του πλούτου που δεν θα υπονομεύει την οικονομική αποτελεσματικότητα, τη μεγιστοποίηση της ευημερίας, που θα επιτρέπει την προστασία των λιγότερο ευνοημένων;

Στη σημερινή εποχή των ελεύθερων αγορών των ανοικτών κοινωνιών και των νέων τεχνολογιών, νέα ερωτήματα πρέπει να τεθούν, καινούριοι δρόμοι να αναζητηθούν, θεωρίες ν’ αναπτυχθούν.

Με ανοικτό πνεύμα και χωρίς δογματισμούς και ιδεοληψίες, οι συγγραφείς διερευνούν τις θεωρητικές προϋποθέσεις ανάπτυξης της Φιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας και εξετάζουν την εφαρμογή ενός ανάλογου πολιτικού προγράμματος σε μία σειρά καίριων ζητημάτων της εποχής μας όπως τη παγκοσμιοποίηση, την εκπαίδευση, τη μετανάστευση και τη πολιτική συμμετοχή.

Η παραπάνω προσέγγιση δεν συνίσταται στη πραγματιστική σύγκλιση στο μέσο των δύο ρευμάτων, αλλά αντίθετα εδράζεται στη διαλεκτική σύνθεση ανάμεσα στο κλασσικό φιλελευθερισμό και τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, η οποία προϋποθέτει την επαναβεβαίωση των αφετηριακών παραδοχών και των ηθικών – αξιακών πλαισίων τους.

Το βιβλίο προλογίζει, ο συγγραφέας Νίκος Δήμου.


Οι συγγραφείς:

O Τάκης Μίχας σπούδασε Εθνολογία και Φιλοσοφία στα πανεπιστήμια του Άρχους (Δανία), Ντουμπρόβνικ (Κροατία) και Σαντα-Κρουζ, (Καλιφορνια). Έχει εργασθεί σε Δανικές και Ελληνικές εφημερίδες. Σήμερα εργάζεται στην Ελευθεροτυπία ενώ παράλληλα αρθρογραφεί στην Wall Street Journal (Europe).

Έχει γράψει τα βιβλία :
«Η Παρεμβολή των Γάλλων Νέων Φιλοσόφων» (Αθήνα 1979 εκ. Παπαζήση),
«The Absence of Civil Society in Greece» (1989 Arhus. Arhus Universitet),
«Unholy Alliance: Greece and Milosevic Serbia» (2002 Texas A&M University Press)
«Ανίερη Συμμαχία: Η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς»(Αθήνα 2004: εκ. Ελάτη).

Τo βιβλίο Unholy Alliance χαρακτηρίσθηκε ως ένα από τα βιβλία της χρονιάς, από το
Times Literary Supplement.

Επίσης συμμετείχε με τους N.Chomsky, G.Grass, E.Said, J.Nye και άλλους, στο συλλογικό τόμο (ed Baravalle) «Rethink:Causes and Consequences of September 11» (2005 New York: de.MO)

Το 2002 τιμήθηκε με το βραβείο δημοσιογραφίας του ιδρύματος Μπότση.

Ο Δημήτρης Σκάλκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακά στις Διεθνείς Σχέσεις στο University of Kent της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει διατελέσει ειδικός σύμβουλος σε διάφορα υπουργεία. Αρθρογραφεί τακτικά στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο και συμμετείχε στο συλλογικό τόμο «Περί Φιλελευθερισμού». (εκδόσεις Ι. Σιδέρη).

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Περιμένουμε review...

Harry Peitsinis είπε...

Ενδιαφέρουσα ιδέα. Βέβαια ο όρος διαλεκτική σύνθεση δε θα πρέπει να εκλαμβάνεται μονάχα με τη θετική φόρτιση του. Δηλαδή η διαλεκτική μπορεί να κρατήσει στην τελική της σύνθεση τα χειρότερα στοιχεία και των δύο πολιτικών θεωριών (όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές) παράγοντας θνησιγενείς παραμορφώσεις που αποκλείουν τα προτάγματα και του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού. Ενώ γενικά πιστεύω ότι τελικά τέτοιου είδους πειράματα οδηγούνται συνήθως στην ως άνω αποτυχία, παρόλα αυτά ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα να παρακολουθησω το σκεπτικό των συγγραφέων και ιδίως το πώς, ¨δένουν¨ τα αλληλοαναιρούμενα στοιχεία των δύο αυτών ιδεολογιών. Ιδωμεν...

libertarian είπε...

Πάντως και στην Ιταλία αυτήν την στιγμή οι καραφιλελεύθεροι Radicali italiani (partito liberale, liberista, libertario) και οι σοσιαλιστές του SDI έφτιαξαν έναν φιλελεύθερο σοσιαλιστικό οργανισμό για να υπερασπιστούν το Κοσμικό κράτος και τα ατομικά δικαιώματα.

Harry Peitsinis είπε...

Ας μη συγχέουμε στην πολιτική ζωή τα ζητήματα φιλοσοφίας και ιδεολογίας με τα θέματα τακτικής και στρατηγικής. Η συγκεκριμένη συμμαχία είναι ΄στρατηγική λύση με συγκεκριμένη στόχευση πάνω σε κοινά αποδεκτά και σαφώς προσδιορισμένα προτάγματα. Η φιλοσοφική βιωσιμότητα της σε γενική κλίμακα θα κριθεί και θα αποτιμηθεί αν και όταν ένας παρόμοιος οργανισμός πάρει στα χέρια του την εξουσια (ή όταν τουλάχιστο δοκιμάσει να το κάνει) και γίνει φορέας πολιτικών αποφάσεων.

Ανδρέας είπε...

Εγώ πάντως βλέποντας τον τίτλο σκέφηκα πως θα πρόκειται για σάτιρα της κυβέρνησης! Μου φάνηκε σαρκαστικός ο τίτλος.

Υπάρχει κίνημα συγκερασμού σοσιαλδημοκρατίας και φιλελευθερισμού και δεν το έχω αντιληφθεί;

Πάντως το σοσιαλφιλελεύθερος, αν δεν αποτελεί ανέκδοτο, ακούγεται καλύτερα από το νεοφιλελεύθερος που έχει καταντήσει να ακούγεται όπως "κομμουνιστής" στην εποχή του μακαρθισμού. Προτείνω την υιοθέτηση του όρου :-)

Sakis Rizos είπε...

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ακόμη, αλλά ο τίτλος του μου φέρνει στο νου τον "τρίτο δρόμο" που είχε ως αρχιτέκτονα τον Giddens και κύριο πολιτικό ανάδοχο τον Blair και που, κατά τη γνώμη μου, ήταν μάλλον περισσότερο κίνηση τακτικής παρά ουσίας.

S G είπε...

ομολογω οτι και γω καπως ετσι αντεδρασα οταν το πρωτοακουσα. Σοσιαλισμος στην ιδια προταση με τον φιλελευθερισμο ειναι μαλλον οξυμωρο και μονο για λογους τακτικης θα μπορουσε να προφερεται...

τωρα αν καποιος θελει να πει οτι ο φιλελευθερισμος ενδιαφερεται και για την ανθρωπινη κοινωνια (σοσιετας?), αυτο ειναι αυτονοητο, δεν χρειαζονται σοσιαλιστικες μπουρμπουληθρες ουτε ειπε κανεις οτι ειναι αποκλειστικοτητα του σοσιαλισμου το ενδιαφερον για τον ανθρωπο. Ο φιλελευθερισμος ενδιαφερεται κατεξοχην για τον ανθρωπο και τις οργανωσεις που εχουν δικαιωματα που απορεουν απο ατομικα δικαιωματα.
Ο φιλελευθερισμος ομως δεν αναγνωριζει δικαιωματα σε καμμια οργανωση (ουτε στην κοινωνια) αν δεν απορρεουν απο ατομικα δικαιωματα και σιγουρα δεν δεχεται καταπατηση ατομικων δικαιωματων προς οφελος καποιας απροσωπης ιδεας, ειτε την πειτε "κοινωνια", ειτε "πατριδα", ειτε βασιλια, ειτε δικτατορα.

Φοβαμαι οτι πεφτουμε ακριβως στην παγιδα των σοσιαλθολοκουλτουριαρηδων που θελουν θελουν να μας πεισουν οτι ο φιλελευθερισμος μονος του ειναι αναλγητος και απανθρωπος. Εχω ομως ξαναπει οτι οι μπουρδολογιες στυλ "ο ανθρωπος πανω απο τα κερδη", "μια κοινωνικη Ευρωπη των ανθρωπων, οχι των πολυεθνικων" κτλ ειναι εντελως ψευδεπιγραφα διλημματα. Καμμια θεωρια πολιτικης και οικονομικης οργανωσης που σεβεται τον εαυτο της δεν βλεπει τα κερδη ή τις επιχειρησεις σαν αυτοσκοπο. Μονο ισως σαν μεσο που καλυτερευει τον κοσμο...

libertarian είπε...

σωστός :-)

But that Socialism alone has the public welfare in view can at once be denied. Liberalism champions private property in the means of production because it expects a higher standard of living from such an economic organization, not because it wishes to help the owners. In the liberal economic system more would be produced than in the socialistic. The surplus would not benefit only the owners. According to Liberalism therefore, to combat the errors of Socialism is by no means the particular interest of the rich. It concerns even the poorest, who would be injured just as much by Socialism. Whether or not one accepts this, to impute a narrow class interest to Liberalism is erroneous. The systems, in fact, differ not in their aims but in the means by which they wish to pursue them. - Ludvig von Mises, Socialism

Τελικά τα δικά μας μέσα (ελευθερία) είναι αυτά που μας φέρνουν πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και όπως είπε ένας σοσιαλιστής 1989:

"Less than 75 years after it officially began, the contest between capitalism and socialism is over: capitalism has won... Capitalism organizes the material affairs of humankind more satisfactorily than socialism." - Heilbroner

libertarian είπε...

Είναι δεδομένο ότι ο Καπιταλισμός κέρδισε τον σοσιαλισμό, δεν είναι άποψη. Απλά δεν υπάρχει σήμερα αυτό το σύστημα, καπούτ. Το σύστημα του σοσιαλισμού το έκρινε η Ιστορία. Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης μεταξύ των δύο συστημάτων. Απέτυχε παταγωδώς, έφερε φτώχεια, μιζέρια και ανελευθερία, και τελικά κατέρρευσε (όπως είχε πολύ σωστά προβλέψει ο Mises). Κανείς πλέον στον πλανήτη δεν θεωρεί τον σοσιαλισμό ως σοβαρή πρόταση για κυβερνητική πολιτική πέραν κάτι γραφικών δικτατορίσκων όπως ο Κάστρο και Κιμ γιόνγκ ίλ.

Τώρα αυτό το βιβλίο όπως λέει και ο τίτλος του πιστεύω ότι μάλλον πραγματεύεται τον φιλελεύθερο σοσιαλισμό (όπως αυτόν του Blair, Σρέντερ, Θαπατέρο και της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που δεν βλέπει την Αγορά ως Σατανά αλλά ως ένα μέσο που παράγει ευημερία) και τις ιστορικές σχέσεις του σοσιαλισμού με τον φιλελευθερισμό παρά έναν σοσιαλιστικό φιλελευθερισμό (! υπάρχει κάτι τέτοιο;!).

Εγώ πάντως είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και ανυπομονώ να το διαβάσω.

kouk είπε...

Τα αριστοκρατικά πολιτεύματα των παρελθόντων χρόνων δεν ήταν περισσότερο καπιταλιστικά απ'ότι τα κάποτε υπαρκτά σοσιαλιστικά πειράματα. Και στα δύο υπήρχε κεντρική διοίκηση που ασκούσε έλεγχο πάνω σε οποιονδήποτε κατείχε κεφάλαιο. Ούτε λοιπόν τα μεν, ούτε τα δε, ήταν καπιταλιστικά. Για την ακρίβεια τα δικτατορικά συστήματα της Κούβας και της Β. Κορέας είναι από οικονομική άποψη εντελώς αντιπροσωπευτικά των σοσιαλιστικών αρχών.
Αλλά και πέραν των υπαρκτών παραδειγμάτων συμβίωσης δικτατορίας-σοσιαλισμού, τα δύο συστήματα είναι συγγενή και στην θεωρία ("δικτατορία του προλεταριάτου").

Ο καπιταλισμός από την άλλη δεν είναι συμβατός ούτε με αριστοκρατία, ούτε με ολιγαρχία, ούτε με σοσιαλισμό. Περισσότερο απ'όλα τα μέχρι τώρα κοινωνικά συστήματα ο καπιταλισμός προτιμά την δημοκρατία, αλλά και εκεί δεν μπορεί κανείς να πει ότι η συμβίωση είναι εντελώς αρμονική.

Η κατάρρευση του σοσιαλισμού (δεν χρειάζεται να πω "υπαρκτού" γιατί δεν υπάρχει και τίποτα άλλο) είναι ολική. Το μόνο που έχει μείνει είναι επιρροές της σοσιαλιστικής σκέψης στα υφιστάμενα πολιτεύματα. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για "μορφές" του σοσιαλισμού που κατάρευσαν γιατί η κατάρευση έχει έναν παράγοντα αιτιών που είναι ανεξάρτητος από τις ιδιαιτερότητες κάθε Κούβας, Ν. Κορέας ή ΕΣΣΔ και που έχει απευθείας σχέση με αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα του σοσιαλισμού. Είναι εύλογο να σκεφτόμαστε ότι οτιδήποτε έχει αυτόν τον πυρήνα τείνει προς κατάρευση αλλά και οτιδήποτε δεν τον έχει δεν μπορεί να αποκαλείται σοσιαλισμός.

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι, έως τώρα έχει καταρρεύσει μόνον ο "υπαρκτός" σοσιαλισμός. Aπομένει η κατάρρευση τού ανύπαρκτου...

Με εντυπωσίασε το "Φιλελευθερισμός με σοσιαλιστικές μπουρμπουλήθρες...". "Εγραψε" από κάθε άποψη ως διατύπωσις, όμως, just a minute, δηλαδή ο Σμιτ με τον Σρεντερ τόσα χρόνια στο παλιό καλό γερμανικό "west" τί έκαναν? Τζιτζίκια πεταλώνανε?

Αλώβητος και αειθαλής ο παγκόσμιος ρέκορντμαν πολιτικής ισορροπίας, ορθολογισμού, λογικής και δημοκρατικής μακροβιότητας (όχι oportuno/survivor, όπως ο Γκρομύκο),
ο κ. Χανς/Ντίτριχ Γκένσερ τα κατάφερε το ίδιο καλά και με τους δυο Χέλμουτ. Βεβαίως επρόκειτο για προσωπικότητες ξεχωριστής πολιτικής βαρύτητας, ήθους και ευθύτητας, τόσο ο κ. Σμιτ, όσο και ο κ. Κολ, όμως ο Χ.Ντ.Γκ. τα πήγε περίφημα και με τους δυο, χωρίς αμφιβολία.

Κατόπιν, ένα από τα πνευματικά του τέκνα, (λίαν εξέχουσα προσωπικότητα τού γερμανικού φιλελευθερισμού), η κ. Χάϊδω/Μαρία Βίκτσορεκ-Τσόϊλ, συμμετέχει στην παρούσα κυβέρνηση σαν μέλος τού SPD (ομολογώ ότι προσωπικά εξεπλάγην όταν το διάβασα – τη θεωρούσα μέλος των Γερμανών φιλελευθέρων). Μήπως όμως τελικά όλα αυτά δείχνουν πως τα δυο παιδιά του ευρωπαϊκού ουμανισμού, ο φιλελευθερισμός και η σύγχρονη έκφραση τού σοσιαλισμού, η σοσιαλδημοκρατία, δεν απέχουν στην πραγματικότητα τόσο πολύ? Μήπως μπορούν να ταιριάξουν και αρνούνται εγωϊστικά να το παραδεχτούν? Μήπως το πείραμα αξίζει μια ακόμη ευκαιρία, ίσως και περισσότερες?

Μήπως, μήπως, μήπως. Μήπως κάπου έχει βάλει το χέρι της η μαρξιστική/λενινιστική εριδοποιός πανουργία, κάνοντας την τρίχα τροιχιά? Who knows, μήπως είναι η πρώτη φορά....

Spi

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock