Ὁ Ῥωμηός
του Γεώργιου Σουρή
Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.
Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.
Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.
Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.
Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.
Το παραπάνω το δημοσιεύω κατόπι της πρόσκλησης του ges στη σκυταλοδρομία ποιητικής αντίστασης της Εαρινής Συμφωνίας. Η πρόσκληση απευθυνόταν προς όλους τους e-roosters οπότε απλά εγώ ρίχνω το πρώτο ποίημα. Τη σκυτάλη ρίχνω στους Tory Anarchist, στον Γιώργο Μπούρχα και τους Liberal Daltons.
3 σχόλια:
Δημόσιοι Υπάλληλοι
του Κώστα Καρυωτάκη
Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)
Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.
Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι
Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.
Μαυρα πουλια σε σμηνος στηνουν δικη πανω απ το κεφαλι μου
Τα δεντρα υποψιασμενα ριχνουν τα φυλλα τους στο διαβα μου
Η λυσσα των αφρισμενων σκυλιων μ ακολουθει κατα ποδας
Ο αερας βαρυς λυσσομανα γυρω για τα λαθη μου
Ηλιος και σεληνη χλωμοι κι οι δυο ακουν με προσηλωση
Οι κατηγοριες ασηκωτες στην πλατη με λυγιζουν
Μια αγριογατα ουρλιαζει με φρικη για τις πραξεις μου
Οι μαρτυρες κατηγοριας αμετρητοι στο λαικο δικαστηριο
Αδημονουν για την ανακοινωση της ποινης
Χειμαρος ορμητικος η ομολογια μου γυμνο με φωτογραφιζει
Ο αυριανος τυπος στολιζει απο τωρα τα πρωτοσελιδα του με τις αληθειες του
Οι γειτονες κρυφοκοιτουν απ τα μπαλκονια τους
Στα ισογεια, παραθυρα και πορτες ασφαλιζουν στο περασμα μου
μη τυχον και μπει η ντροπη μεσα στο τιμιο σπιτι τους
Οι διαβατες αλλαζουν πορεια σε καθε μας συναπαντημα
Κουμπωνομαι θαρρος καλυτερα και επιταχυνω να εξαφανιστω
Τα συντριμια μιας ζωης στροβιλιζονται στο κατοπι μου
Πως να ξεφυγω ; Το παθος πελωριο
Η ατιμια μου σεισμος μεσ τη ψυχη
Στριβω γωνια
Καποιος τραβαει στην αγκαλια του ενα παιδι για να μη δει
Τι θεαμα θεε μου αποκρουστικο του ενοχου!
Αν κατι με καθυστερησει παει χαθηκα
Οι σκεψεις μου αρπαχτηκαν με τα λογια που πες
Για οσα εκανα το πρεπον, να πληρωσω
Μονο ,να ειμαι μονος στην ντροπη παρακαλω
κι αυτο ,μοναχα ο θανατος μου το χαριζει...
Το μπαλκονι εκεινο μου μοιαζει ιδανικο
ειναι ψηλο και φαινεται οτι πρεπει.
There is enough treachery, hatred violence absurdity in the average
human being to supply any given army on any given day
and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are
those who preach peace
those who preach god, need god
those who preach peace do not have peace
those who preach peace do not have love
beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of itbeware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek constant crowds forthey are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average
but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill youto kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitudethey will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the worldnot being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate youand their hatred will be perfect
like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock
their finest art
Charles Bukowski
Aμην.
Δημοσίευση σχολίου