My fellow immigrants

Πριν από περίπου δύο χρόνια, η προεκλογική ατζέντα της ακροδεξιάς είχε στο επίκεντρό της την απόσυρση του βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού. Το εκλογικό αποτέλεσμα οδήγησε στο πολιτικό περιθώριο (προσωρινά τουλάχιστο) την υπουργό Παιδείας που είχε το σθένος να επιμείνει σε θεσμικές διαδικασίες και να μην υποχωρήσει στις πιέσεις των λαϊκίστικων τάσεων του κόμματός της. Οι εθνικιστικοί μύθοι κατάφεραν να εξοστρακίσουν την άβολη ιστορική αλήθεια.

Τους τελευταίους μήνες, η προεκλογική ατζέντα της ακροδεξιάς είχε στο επίκεντρο της το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Το εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί τους συνανθρώπους μας που το ίδιο μας το κράτος έχει οδηγήσει στο γραφειοκρατικό περιθώριο, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ομαδικές απελάσεις. Οι εθνικιστικοί μύθοι κατάφεραν να εξοστρακίσουν την άβολη πολιτική αλήθεια.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπρόσωπου. (ΕΤ 15-06, «Φρένο» στη λαθρομετανάστευση):

«Είμαστε κοινωνία ανοικτή, δεκτική στο ξένο στοιχείο, αλλά κοινωνία που θέλει να διατηρήσει και τα δικά της χαρακτηριστικά.»

Είναι αλήθεια ότι μεγάλο κομμάτι των μεταναστών στη χώρα μας βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο και μια πολιτική μαύρη τρύπα. Η ευθύνη όμως για την κατάσταση αυτή οφείλεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στην άρνηση του ελληνικού κράτους να νομιμοποιήσει την παρουσία τους. Φυσικά, η μη συμμετοχή τους στα οικονομικά βάρη της χώρας μας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξηγήσει τις αντιδράσεις των επίδοξων προστατών των δημόσιων ταμείων. Για χρόνια ολόκληρα, μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού μας βρισκόταν – και αρκετοί βρίσκονται ακόμη – σε ανάλογα πλεονεκτική θέση.

Κι αν το ζήτημα είναι οικονομικό, ας το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο. Κι αντί να δημιουργήσουμε τα ελληνικά Guantanamos, ας επιτρέψουμε την νομιμοποίησή τους ώστε, όπως όλοι οι υπόλοιποι μετανάστες, να συμμετέχουν στην οικονομική ζωή χωρίς κωλύματα, αλλά και με την ανάλογη συνεισφορά τους στα οικονομικά βάρη της χώρας μας.

Μα πόσους μετανάστες χρειάζεται η χώρα μας, ρωτάνε υποκριτικά ορισμένοι. Τέτοιους είδους υπολογισμοί όμως, έχουν αποδειχτεί φιλοσοφικά ανόητοι και οικονομικά αδύνατοι. Κανείς δεν είναι σε θέση να υπολογίσει το μέγεθος του εργατικού δυναμικού που χρειάζεται μια οικονομία. Κι όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί, στο πίσω μέρος του μυαλού του φαντασιώνεται κεντρικούς σχεδιασμούς και κατευθυνόμενες οικονομίες σοβιετικού τύπου.

Ο Johan Norberg, στο κλασσικό πλέον In Defence of Global Capitalism, απαντάει ξεκάθαρα σε όσους αναζητούν στους μετανάστες (λαθραίους ή μη) το εξιλαστήριο θύμα ενός κράτους που παραπέει.

It is a profound error to regard immigrants as burden on a country. They represent a manpower and consumption boost that leads to market growth. More immigration means more people to work, spend, and hatch new ideas. Seeing that as a problem makes no more sense than viewing increased domestic birth rates as a problem.

Κι ας μην ξεχνάμε. Όλοι μας καταγόμαστε από μετανάστες ή πρόσφυγες.