Ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε συλλόγου, πολιτικού ή κοινωνικού είναι η εσωστρέφεια. Βέβαια, το να βγεις από τους τοίχους του χώρου που συναθροίζεσαι και να μιλήσεις στην κοινωνία γιαυτά που σ'ενδιαφέρουν κάθε φορά, είναι ένας λόγος. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο προτείνω στον καθένα να προσπαθήσει να πιάσει απλώς κουβέντα στο διπλανό του στο ΜΕΤΡΟ ή σε μια καφετέρια και να τον κάνει να δεχτεί να τον ακούσει. Η δυσκολία αυτή, πρέπει να ήταν γνωστή και στη νέα ηγεσία της ΟΝΝΕΔ. Δεν ήταν μόνο ότι είχε αναδειχθεί μέσα από μια μακρά και επώδυνη διαδικασία αλλά η βαριά ήττα του κόμματος στις εκλογές, καθιστούσε εξαιρετικά δύσκολο στους νεολαίους να βγουν στην κοινωνία και να πολιτικολογήσουν.
Σωστά, λοιπόν, σκέφτηκαν να καταφύγουν στο χώρο του διαδικτύου για να αποσπάσουν την προσοχή των μελών από την εσωστρέφεια "των γραφείων" (όσοι έχουν θητεύσει σε κομματική νεολαία γνωρίζουν τί σημαίνει ο όρος) και να προσελκύσουν την προσοχή του κόσμου. Αυτά που συνέβησαν είναι λίγο πολύ γνωστά και τα λάθη που έκανε η ηγεσία της ΟΝΝΕΔ στη διοργάνωση και διαχείριση του διαγωνισμού έχουν αναλυθεί ad nauseam και δεν είναι αυτά που με ενδιαφέρει να σχολιάσω.
Όπως έγραψα εκείνες τις ημέρες στο twitter , από την ιστορία αυτή, δεν έμαθα κάτι που δεν ήξερα για τις αδυναμίες της ΟΝΝΕΔ. Έμαθα όμως πολλά πράγματα που αγνοούσα ,για αυτούς που πρωταγωνίστησαν στον κανιβαλισμό των διοργανωτών και κάποιων εκ των διαγωνιζομένων και οι οποίοι ποζάρουν ως προοδευτικοί, cool, mainstream και με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, τρομάρα τους.
Καταρχάς, φίλοι της ΟΝΝΕΔ, λογότυπο, σημαίνει ταυτότητα. Χαζεύοντας και μόνο τις προτάσεις που κατατέθηκαν, θα πρέπει να προβληματιστείτε σοβαρά για την εικόνα που έχει η κοινωνία για σας. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη ικανότητα στο σημειολογείν για να διαπιστώσει ότι η εικόνα που έχει ο κόσμος, είναι αυτή του δεξιού, περιθωριακού γκρουπούσκουλου που είναι κολλημένο ακόμα στο μότο της εποχής του ιδρυτή της παράταξης, δηλαδή στο "Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια".
Δεύτερον, το γεγονός ότι είστε τοποθετημένοι στη δεξιά συντήρηση, αποδεικνύεται από τα vintage, αντιδεξιά σύνδρομα που ξυπνησατε μέσα στην καρδούλα και του τελευταίου μετροσέξουαλ indy του διαδικτύου και κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η μεγαλύτερη συμβολή του Logo31. Αν κάτι μάθαμε, είναι ότι η αριστερή συντήρηση ζει και βασιλεύει μέσα στην ελληνική κοινωνία και έχει απλώς μετακομίσει στο διαδίκτυο οπου συνεχίζει να ξεδιπλώνει το κόμπλεξ της, αυτή τη φορά σε πίξελ. Από την άποψη αυτή, τα παιδιά της ΟΝΝΕΔ δεν είναι μόνα, κι έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά και περίτρανα, η σοφία του Ηρακλειτου που έβλεπε όλα τα φαινόμενα ζευγαρωμένα...
Πολύ συχνά μιλούμε για το τέλος των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Προσωπικά είμαι βέβαιη γιαυτό. Δεν πέθαναν μόνο τα υπάρχοντα κόμματα αλλά και για όσους έκαναν καρριέρα μέσα σ'αυτά, οι ετοιμοθάνατοι κομματικοί μηχανισμοί, θα λειτουργήσουν ως η καβαφική πόλη, που θα τους ακολουθεί μέχρι να τους θάψει, κι αυτούς, μαζί της. Όμως και που θα πεθάνουν τα κόμματα, τί; Τί θ'αλλάξει; Τη στιγμή που οι κανίβαλοι του Logo31, ως σύγχρονα ΚΝΑΤ, καταφέρνουν να υποκαταστήσουν το πολιτικό διάλογο ασκώντας απροκάλυπτη βία, τί αξία έχει κάθε θριαμβολογία για το θάνατο των ξοφλημένων συστημικών σχηματισμών; Καμία.
Η Ελλάδα αποκλείεται ν' αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς. Κι αυτό το σύνθημα, που το συνέλαβαν κάποιοι, λίγοι, όταν ήταν μέσα στην ΟΝΝΕΔ για να τους οδηγήσει κι αυτούς, τελικώς, εκτός κομματικού νυμφώνος, είναι θλιβερό που παραμένει αίτημα, είκοσι και βάλε χρόνια από τότε που πρωτοδιατυπώθηκε, δυστυχώς όχι για τον χώρο μέσα στον οποίο διατυπώθηκε...
Η φωτογραφία είναι από το έργο του Bill Viola, The Raft, είναι στιγμιότυπο απο βίντεο και εκτίθεται μαζί με άλλα, εξαιρετικά έργα στο ΕΜΣΤ, στο πλαίσιο της έκθεσης "Τέχνης Πολιτική".
Σωστά, λοιπόν, σκέφτηκαν να καταφύγουν στο χώρο του διαδικτύου για να αποσπάσουν την προσοχή των μελών από την εσωστρέφεια "των γραφείων" (όσοι έχουν θητεύσει σε κομματική νεολαία γνωρίζουν τί σημαίνει ο όρος) και να προσελκύσουν την προσοχή του κόσμου. Αυτά που συνέβησαν είναι λίγο πολύ γνωστά και τα λάθη που έκανε η ηγεσία της ΟΝΝΕΔ στη διοργάνωση και διαχείριση του διαγωνισμού έχουν αναλυθεί ad nauseam και δεν είναι αυτά που με ενδιαφέρει να σχολιάσω.
Όπως έγραψα εκείνες τις ημέρες στο twitter , από την ιστορία αυτή, δεν έμαθα κάτι που δεν ήξερα για τις αδυναμίες της ΟΝΝΕΔ. Έμαθα όμως πολλά πράγματα που αγνοούσα ,για αυτούς που πρωταγωνίστησαν στον κανιβαλισμό των διοργανωτών και κάποιων εκ των διαγωνιζομένων και οι οποίοι ποζάρουν ως προοδευτικοί, cool, mainstream και με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, τρομάρα τους.
Καταρχάς, φίλοι της ΟΝΝΕΔ, λογότυπο, σημαίνει ταυτότητα. Χαζεύοντας και μόνο τις προτάσεις που κατατέθηκαν, θα πρέπει να προβληματιστείτε σοβαρά για την εικόνα που έχει η κοινωνία για σας. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη ικανότητα στο σημειολογείν για να διαπιστώσει ότι η εικόνα που έχει ο κόσμος, είναι αυτή του δεξιού, περιθωριακού γκρουπούσκουλου που είναι κολλημένο ακόμα στο μότο της εποχής του ιδρυτή της παράταξης, δηλαδή στο "Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια".
Δεύτερον, το γεγονός ότι είστε τοποθετημένοι στη δεξιά συντήρηση, αποδεικνύεται από τα vintage, αντιδεξιά σύνδρομα που ξυπνησατε μέσα στην καρδούλα και του τελευταίου μετροσέξουαλ indy του διαδικτύου και κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η μεγαλύτερη συμβολή του Logo31. Αν κάτι μάθαμε, είναι ότι η αριστερή συντήρηση ζει και βασιλεύει μέσα στην ελληνική κοινωνία και έχει απλώς μετακομίσει στο διαδίκτυο οπου συνεχίζει να ξεδιπλώνει το κόμπλεξ της, αυτή τη φορά σε πίξελ. Από την άποψη αυτή, τα παιδιά της ΟΝΝΕΔ δεν είναι μόνα, κι έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά και περίτρανα, η σοφία του Ηρακλειτου που έβλεπε όλα τα φαινόμενα ζευγαρωμένα...
Πολύ συχνά μιλούμε για το τέλος των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Προσωπικά είμαι βέβαιη γιαυτό. Δεν πέθαναν μόνο τα υπάρχοντα κόμματα αλλά και για όσους έκαναν καρριέρα μέσα σ'αυτά, οι ετοιμοθάνατοι κομματικοί μηχανισμοί, θα λειτουργήσουν ως η καβαφική πόλη, που θα τους ακολουθεί μέχρι να τους θάψει, κι αυτούς, μαζί της. Όμως και που θα πεθάνουν τα κόμματα, τί; Τί θ'αλλάξει; Τη στιγμή που οι κανίβαλοι του Logo31, ως σύγχρονα ΚΝΑΤ, καταφέρνουν να υποκαταστήσουν το πολιτικό διάλογο ασκώντας απροκάλυπτη βία, τί αξία έχει κάθε θριαμβολογία για το θάνατο των ξοφλημένων συστημικών σχηματισμών; Καμία.
Η Ελλάδα αποκλείεται ν' αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς. Κι αυτό το σύνθημα, που το συνέλαβαν κάποιοι, λίγοι, όταν ήταν μέσα στην ΟΝΝΕΔ για να τους οδηγήσει κι αυτούς, τελικώς, εκτός κομματικού νυμφώνος, είναι θλιβερό που παραμένει αίτημα, είκοσι και βάλε χρόνια από τότε που πρωτοδιατυπώθηκε, δυστυχώς όχι για τον χώρο μέσα στον οποίο διατυπώθηκε...
Η φωτογραφία είναι από το έργο του Bill Viola, The Raft, είναι στιγμιότυπο απο βίντεο και εκτίθεται μαζί με άλλα, εξαιρετικά έργα στο ΕΜΣΤ, στο πλαίσιο της έκθεσης "Τέχνης Πολιτική".
