Ο Ιδιότυπος Συντηρητισμός του WIlliam F. Buckley

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, ιδρυτής του National Review και σύμβουλος του Barry Goldwater και του Ronald Reagan, o William Buckley υπήρξε για παραπάνω από μισό αιώνα μία από τις εμβληματικές μορφές της συντηρητικής διανόησης στις ΗΠΑ (και όμως εκεί υπάρχει και αυτό το είδος της διανόησης...) Απόφοιτος του Yale όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες, ιστορία και οικονομικά, κατάφερε να διακριθεί για την ικανότητα του στους αγώνες debate του πανεπιστημίου. Ο Buckley μέσα από τις σελίδες του Νational Review αλλά και από το εβδομαδιαίο τηλεοπτικό talk show του στο PBS υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς, άσκησε δριμεία κριτική στον αντισημιτισμό που υπέβοσκε σε τάσεις του ρεπουμπλικανικού κόμματος και (στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του) υποστήριξε τον αγώνα των Αφροαμερικανών για πολιτικά δικαιώματα. Ακόμη τάχθηκε εναντίον της απαγορευτικής πολιτικής στο θέμα των ναρκωτικών ενώ στηλίτευσε την μεσσιανική αντίληψη που διέκρινε τους νεοσυντηρητικούς στην εξωτερική πολιτική.

Ιστορικές θεωρούνται ορισμένες από τις αντιπαραθέσεις που είχε ο Buckley με αριστερούς διανοούμενους όπως ο Noam Chomsky και ο Gore Vidal. Σε μία από αυτές όταν ο Gore Vidal χαρακτήρισε τον Buckley κρύπτο-ναζί, o τελευταίος αποκαλώντας τον ''αδερφή'' απείλησε ότι θα τον χτυπήσει στο πρόσωπο. Τις περισσότερες φορές όμως ο Buckley διατηρώντας τη παροιμιώδη ψυχραιμία του και με όπλο το φλεγματικό του χιούμορ κατάφερνε να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Η κριτική
Στη διάρκεια της καριέρας του δέχθηκε σκληρή κριτική από πολλές πλευρές. Ο Βuckley στην αρχή της δημοσιογραφική του καριέρας υποστήριξε τον Μακαρθισμό και αντιτάχθηκε αρχικώς στο νόμο για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Επιπλέον συμμετείχε σε debates εναντίον της θεωρίας της εξέλιξης και υπέρ του ''ευφυή σχεδιασμού'' (intelligent design)

Σε κάθε περίπτωση ο William Buckley διαδραμάτισε με το έργο και τη δράση του πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμφισβήτηση του σοσιαλδημοκρατικού consensus που κυριαρχούσε στην Αμερική αλλά και σε όλό τον δυτικό κόσμο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 προετοιμάζοντας το έδαφος για την πολιτική κυριαρχία του Reagan. Επιβεβαίωσε έτσι για μια ακόμη φορά αυτό που πρώτος ένας αριστερός-ο Γκράμσι-διαπίστωσε, ότι για να κερδίσεις στον πολιτικό στίβο πρέπει πρώτα να κερδίσεις τη μάχη των ιδεών.