Τρίτη, Ιουνίου 30, 2009

Η συνωμοσία των μεμονωμένων περιστατικών

Σήμερα, 30-06-2009, εκδόθηκε η αναφορά του Συμβουλίου της Ευρώπης – Council of Europe’s Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT) – για την επίσκεψη της επιτροπής στη χώρα μας το Σεπτέμβριο του 2008. Αντιγράφω μερικά αποσπάσματα:

10. In the course of the visit, the CPT’s delegation received a considerable number of allegations of ill-treatment of persons held by law enforcement officials under suspicion of having committed a criminal offence.
The alleged ill-treatment consisted mostly of kicks, punches and blows with batons, often inflicted during questioning. Certain allegations also referred to the use of excessive force at the time of arrest. In addition, a few persons claimed that they had been threatened with various objects; for instance, at the Thessaloniki Monasteriou Police Station a man alleged that during a search of his house a police officer had threatened him by holding a hot electric iron close to his head. Another person claimed that, at the Omonia Square Police Station, he had been forced to undress and was then ridiculed by police officers.
[…]
12. In a number of cases, the delegation’s doctors found that the persons concerned displayed injuries which were consistent with their allegations of ill-treatment; for example, the CPT would like to refer to the following case:
On 23 September at around 21h00, the CPT’s delegation met a foreign national detained in Omonia Square Police Station, who complained of severe pain in the head and in one of his fingers. The man alleged that the pain in both the head and the finger resulted from having been beaten by police officers during questioning at the police station earlier that day.
The medical examinations carried out later that night showed that the man had very recently suffered a fracture of the right zygomatic arch, as well as a fractured finger; these findings were consistent with his allegations.
[…]
15. […] The CPT calls upon the Greek authorities to ensure that, whenever criminal suspects brought before a judge allege ill-treatment by law enforcement officials, the judge records the allegations in writing, orders immediately a forensic medical examination and takes the necessary steps to ensure that the allegations are properly investigated. Such an approach should be followed whether or not the person concerned bears visible external injuries. Further, even in the absence of an express allegation of ill-treatment, the judge should request a forensic medical examination whenever there are other grounds to believe that a person brought before him could have been the victim of ill-treatment.
Η ελληνική κυβέρνηση απαντάει:
The Greek Authorities express their disappointment, given the fact that the Committee’s Report mentions “allegations” and “interviews” and is not able – even if we were to accept that these allegations were true – to come up with results for the overall picture, since these are only individual incidents out of thousands of irregular migrants managed by our Country.
Such allegations expressed by the Committee remain at the level of “interview”; we do not question the process of their testimony, but they still remain individual incidents (without any official complaint to the authorities), which nevertheless lead to negative conclusions against us.
Concerning the “detainment of persons by law enforcement officers based on the suspicion that they have committed a penal offence”, no-one is detained merely on the basis of a suspicion, because it is proven that they have entered our country illegally.
Concerning the allegations about maltreating people with “kicks, punches, beating with a club, etc.” we comment that our country is being accused of maltreatment during arrest and interrogation with a series of generalisms (general and unclear allegations). These allegations, without any evidence, which only the courts are permitted to judge, accuse an entire country. These are individual incidents; if they did actually happen there must be evidence, about when they happened, why they were not reported, etc., so as to consider them seriously and proceed with their investigation. The Hellenic Police express their strong will to investigate them.

Συμπέρασμα
: ακόμη ένας διεθνής οργανισμός που έχει ‘βάλει στο μάτι’ τη χώρα μας και με ‘γενικεύσεις’ κατηγορεί άδικα «ολόκληρη τη χώρα» με βάση «μεμονωμένα περιστατικά». Το ίδιο και η Διεθνής Αμνηστία, όπως και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Μα, τι συμβαίνει επιτέλους;

Υπόθεση εργασίας: Αντί της υπόθεσης μιας διεθνούς συνωμοσίας σε βάρος της χώρας μας, μήπως θα έπρεπε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να δεσμευτούμε ξεκάθαρα για τη βελτίωση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης; Είναι βάσιμη νομίζω η πιθανότητα να υπάρχει κάποια βάση σε αυτές τις κατηγορίες και να πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες άμεσα, όπως και να προβεί η χώρα μας στις απαραίτητες δομικές αλλαγές ώστε να αποφύγουμε τέτοια ‘μεμονωμένα’ περιστατικά στο μέλλον.

Όταν η σοβαρότητα γίνεται...καπνός...



Λίγες ώρες πριν από την επίσημη πρώτη της λεγόμενης καπνοαπαγόρευσης, είμαστε έτοιμοι να αντικρύσουμε ένα ακόμα ηρωικό και πένθιμο φιάσκο του νεοελληνικού παλαιο-κρατικού μαξιμαλισμού.

Αν και έχει συζητηθεί εξαντλητικά το «ηθικό» μέρος του ζητήματος, -και όλοι γνωρίζετε τις θέσεις μου επ αυτού-, το μεγαλύτερο πρόβλημα τελικά φαίνεται πως θα είναι άλλο: η δυσαναλογία ανάμεσα στις μεγαλόπνοες απαιτήσεις του νόμου και τη φτώχεια των μέσων που επιλέγονται για να επιτευχθούν.

Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν «κακό» κανόνα δικαίου, αυτό σίγουρα είναι ένας κακός κανόνας που εφαρμόζεται απρογραμμάτιστα, σπασμωδικά και δύσκαμπτα. Γιατί το πρόβλημα με την απαγόρευση του καπνίσματος δεν είναι μόνο ηθικό και δικαιοπολιτικό. Είναι και πρόβλημα εποπτείας, δηλαδή ελέγχου και διασφάλισης της εφαρμογής του.

Καταρχάς το ίδιο το ρυθμιστικό πεδίο του νόμου 3730/2008 είναι κυριολεκτικά αχανές. Ο ν. θα εφαρμοστεί σε κάθε δημόσιο και ιδιωτικό χώρο όπου απασχολούνται εργαζόμενοι. Αυτό και μόνο το γεγονός ανεβάζει το κόστος της άμεσης εποπτείας σε δυσθεώρητα ύψη. . Φυσικά είναι αδύνατο να ελέγχονται προληπτικά όλοι οι σχετικοί χώροι. Προφανώς το σύστημα θα στηριχτεί στους δειγματοληπτικούς ελέγχους και στη μέθοδο των καταγγελιών. Αυτό σημαίνει πως μια κρίσιμη μάζα παραβάσεων θα μείνει αιωνίως στο σκότος της κρυφής «εγκληματικότητας» καθώς ούτε οι εργαζόμενοι είναι πρόθυμοι να χάσουν τις δουλειές τους για ένα τσιγάρο, ούτε και το κράτος μπορεί να ελέγξει τους χώρους τους οποίους υπάγει στις ρυθμιστικές διατάξεις.

Ταυτόχρονα, ο νομοθετικός οίστρος ανοίγει το δρόμο και στη διαφθορά, τη διαπλοκή, την αρρωστημένη τακτική των δωροδοκιών. Οι «δειγματοληπτικοί» έλεγχοι ή οι καταγγελίες αποτελούν το μαλακό υπογάστριο της καθολικής απαγόρευσης, καθώς οπλίζουν το χέρι «αρμοδίων» με μια αμφιλεγόμενη εξουσία της οποίας η κατάχρηση είναι ίσως ζήτημα χρόνου.

Στο κατώφλι του νέου καθεστώτος η πληροφόρηση επιχειρηματιών και αρμοδίων υπηρεσιών σχετικά με την απαγόρευση στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (καφε, εστιατόρια κ.λ.π.) είναι συγκεχυμένη, αόριστη και ελλιπής. Μέχρι και σήμερα δεν είχε ξεκαθαριστεί ούτε η μορφή των εσωτερικών χώρων που θα αποδοθούν στους καπνίζοντες, η μέθοδος διαχωρισμού τους από τους λοιπούς χώρους κλπ. Η σχετική υπουργική απόφαση δημοσιεύτηκε στις 30 Ιουνίου.

Άλλωστε, οι μεταβολές στους χώρους των καταστημάτων απαιτούν ειδική άδεια από τις πολεοδομίες, με τη μικρή όμως λεπτομέρεια πως τα 3/4 των δήμων της χώρας δεν διαθέτουν υπηρεσία πολεοδομίας. Συνεπώς το ζήτημα μεταφέρεται, πού? Στη δικαιοδοσία των νομαρχιών? Και το ερώτημα τότε είναι: έχουν οι νομαρχίες τις υποδομές για να προχωρήσουν στους απαραίτητους ελέγχους? Η απάντηση φυσικά είναι αρνητική.


Παρεπιπτόντως δίδεται η δυνατότητα στους ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης να διαθέτουν το 40% των χώρων τους στους καπνίζοντες (για ό,τι αφορά χώρους με συνολική επιφάνεια 300 τμ). Η λεπτομέρεια είναι πως αυτή η δυνατότητα δίδεται μόνο στα κέντρα με "ζωντανή έγχορδη μουσική". Καλέ μου άγιε γραφειοκράτη, φώτισε με και πες μου, γιατί η μουσική να είναι ζωντανή, και γιατί να είναι έγχορδη? Δε θα μπορούσε να είναι μη-ζωντανή,αναπαραγόμενη από djs? Τα κέντρα της παραλιακής έχουν λιγότερα δικαιώματα από τα μπουζουξίδικα? Και ένα υποθετικό κέντρο που θα απασχολούσε μπάντες κρουστών? Μόνο οι.. "έγχορδοι" δικαιούνται να φιλοξενούν καπνιστές στο 40% των χώρων τους?

Αυτή η πλήρη έλλειψη προγραμματισμού και ακρίβειας στις απαιτήσεις σημαίνει στην πράξη ότι οι έμποροι μη έχοντας προχωρήσει στον συνετό οικονομικό υπολογισμό κόστους/οφέλους, θα εισέλθουν στη «νέα εποχή» απροετοίμαστοι: το κράτος θα έχει να αντιμετωπίσει μαζικές παραβιάσεις και πιθανώς να συμβιβάσει τις «αυστηρές» αρχές του νόμου με ταχυδακτυλουργικά κόλπα (παρατάσεις της τελευταίας στιγμής, γενική ελαστικότητα- χαλαρότητα στην εφαρμογή, νέες οδηγίες-εγκύκλιοι, αποδυνάμωση κάποιων διατάξεων κλπ).

Το σίγουρο είναι ότι το όλο μπάχαλο θα ενισχύσει την παντοδύναμη γραφειοκρατία σέρνοντας χιλιάδες φιλότιμων επιχειρηματιών σε ατελείωτες ουρές στους δήμους και τις κοινότητες , στο έλεος δημόσιων υπαλλήλων, πιθανόν ανενημέρωτων και εξίσου απροετοίμαστων.

Πιθανώς όμως και να μας συμφέρει τελικά όλους εμάς τους αντιπάλους του νόμου, το χάος στο οποίο θα οδηγηθούν οι αρμόδιοι φορείς πνιγμένοι μέσα στον κονστρουκτιβιστικό μαξιμαλισμό τους. Ίσως αυτό να τους δώσει ένα καλό μάθημα για την αξία του ορθολογισμού και της προσεχτικής μελέτης τέτοιων αυστηρών και αδικαιολόγητα περιοριστικών μέτρων. Οπότε , και μέχρις ότου το μέτρο βυθιστεί στην ανυπαρξία, ή η κοινωνία βυθιστεί στην...καπνιστική παρανομία,lets sit back and enjoy the ride!

Παρασκευή, Ιουνίου 26, 2009

Η απαγόρευση της άλλης κουκούλας

Η Γαλλική εθνοσυνέλευση ανακοίνωσε την Τρίτη την σύσταση επιτροπής, με αντικείμενο την πιθανότητα ποινικοποίησης της ισλαμικής burqa σε δημόσιους χώρους. Κατόπιν νομοθετικής πρωτοβουλίας 32 βουλευτών υπό τον κομμουνιστή αντιπρόσωπο Andre Gerin και ανοιχτής στήριξης του Γάλλου προέδρου η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση απαγόρευσης ενός "συμβόλου περιφρόνησης της γυναικείας ελευθερίας και αξιοπρέπειας".


Στο μυαλό των ανθρώπων αυτών υποθέτω πως υπάρχει η παρακάτω λογική κατασκευή: "Η burqa μειώνει την προσωπικότητα, προσβάλει τις αρχές μου. Επομένως η γυναίκα που επιλέγει να την φορέσει, είτε λόγω κοινωνικής πίεσης είτε από προσωπική επιλογή, δεν είναι πραγματικά ελεύθερη. Πρέπει λοιπόν να την απελευθερώσουμε στερώντας της την επιλογή."


Αν σταθούμε λίγο παραπίσω όμως, διαπιστώνουμε πως το επιχείρημα αυτό δεν αποτελεί μια θεωρητική κατασκευή αλλά ένα πρακτικό εργαλείο, του οποίου την πατρότητα δεν διεκδικεί ο Nicolas. Η δια της απαγόρευσης διαφύλαξη της ελευθερίας χρησιμοποιείται αδιάλειπτα και καταφανώς à la carte προκειμένου να εξαλειφθεί οτιδήποτε οι εκάστοτε κήνσορες της δημόσιας ηθικής θεωρούν μειωτικό και ασύμβατο με τον δικό τους αξιακό κώδικα: από την πορνεία μέχρι την ευθανασία και την απελευθέρωση του εργασιακού ωραρίου.


Με την απλοϊκή αυτή κατασκευή κατορθώνουν με αριστουργηματικό τρόπο να παρεμβαίνουν δραστικά στην σφαίρα ελευθερίας του πολίτη, επικαλούμενοι δήθεν φιλελεύθερες αρχές. Και δυστυχώς λίγοι είναι οι πολίτες που στην καθημερινότητα τους ασχολούνται με την διαφορά του νόμιμου από το ηθικό, του προσωπικού από το πολιτικό και του ποινικού κολασμού από την κοινωνική αποδοκιμασία. Ας μην μας παραξενέψει λοιπόν αν κάποια μέρα δούμε τις ανελεύθερες αυτές πρακτικές να αντιγράφονται και από τους καθ’ ημάς νεόφωτους πολιτικούς, στο όνομα μιας αγχώδους και αποσπασματικής πολιτικής αφομοίωσης του τελευταίου μεταναστευτικού ρεύματος.

Πέμπτη, Ιουνίου 25, 2009

Λίγες σκέψεις για τον Ιρανικό Δεκέμβρη



“Those who make peaceful revolution impossible, make violent revolution inevitable”
John F. Kennedy

Ενώ τις τελευταίες ημέρες το Ιράν ζει τον δικό του Δεκέμβρη, τα ελληνικά ΜΜΕ δεν φαίνεται να ασχολούνται ιδιαίτερα με τα γεγονότα στην κοντινή μας αυτή χώρα. Ίσως γιατί αυτό που βλέπουμε στο Ιράν μας τρομάζει. Ίσως γιατί αν σκύψουμε πάνω από το Ιράν θα δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Αλλά που βρίσκονται αυτές οι ομοιότητες; Για τα ξένα ΜΜΕ οι ομοιότητες αυτές είναι τέτοιες, ώστε να μην διστάζουν να χρησιμοποιήσουν φωτογραφίες ελλήνων διαδηλωτών για να δείξουν τους Ιρανούς. Ας δούμε όμως μερικές από αυτές τις ομοιότητες:

*οι διαδηλωτές στο Ιράν συγκρούονται με ιδιαίτερη αγριότητα με την αστυνομία που την θεωρούν εχθρό τους, πολλές φορές τρεποντάς την σε φυγή, όπως και στην Ελλάδα

*υπάρχουν τρομοκρατικές επιθέσεις που δεν έχουν άμεση σχέση με τις διαδηλώσεις και τα αιτήματα των διαδηλωτών, βρίσκουν όμως ευκαιρία χάρη στο εκρηκτικό κλίμα πόλωσης να εκδηλωθούν. Έτσι, όπως στην Ελλάδα είδαμε την αναβίωση της σκληρής τρομοκρατίας, στο Ιράν είχαμε τις τελευταίες 3 εβδομάδες 2 επιθέσεις αυτοκτονίας μόνο στο ίδιο σημείο, το τέμενος του Χομεϊνί, με 24 νεκρούς και στις δυο επιθέσεις, χωρίς να μιλήσουμε για τρομοκρατικές επιθέσεις αλλού.

Τελικά, οι έλληνες και οι ιρανοί διαδηλωτές κατάφεραν "να αποδιοργανώσουν το εσωτερικό της χώρας τους, να πλήξουν την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσουν την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσουν διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσουν το σύστημα και να προκαλέσουν τον εθνικό διχασμό".

*το internet κατηγορείται ως υποκινητής των διαδηλώσεων. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση έχει διακηρυγμένο στόχο της να φιμώσει τα blogs και ειδικότερα το Athens Indymedia, θεωρώντας ότι αυτά υποκινούσαν τις εκδηλώσεις τον Δεκέμβρη, ενώ στο Ιράν το καθεστώς φιμώνει facebook, twitter και ό,τι ηλεκτρονικό μέσο θεωρεί ότι απειλεί την πρωτοκαθεδρία του.

*το καθεστώς στην Ελλάδα πυροβολεί 15χρονους - 17χρονο σύμφωνα με τα κρατικά κανάλια! - το καθεστώς στο Ιράν πυροβολεί 25χρονες. Γενικά πάντως, ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Ιρανοί αστυνομικοί είχαν ιδιαίτερο ενδοιασμό να τραβήξουν πιστόλι εναντίον διαδηλωτών.

*υπάρχουν εκτεταμένες καταστροφές σε δημόσια και ιδιωτική περιουσία στο Ιράν, οι δε οπαδοί της αντιπολίτευσης στο Ιράν, όπως και οι ομόλογοί τους στην Ελλάδα, θεωρούν αφελέστατα ότι δεν έχουν καμιά σχέση με το φαινόμενο, αλλά ότι φταίνε οι ένοπλοι κουκουλοφόροι του καθεστώτος - στην Ελλάδα βγήκαν και σχετικά βιντεάκια από παρακρατικούς συνεργάτες της αστυνομίας να προξενούν φθορές σε περιουσιες.

*η κυβέρνηση στην Ελλάδα μετά από μια αρχική αμηχανία τις 3 πρώτες μέρες, εξέδωσε τελεσίγραφο, απειλώντας με σκληρή αντίδραση μετά την Τρίτη 9 Δεκέμβρη. Σε παρόμοιους λεονταρισμούς προχώρησε και το καθεστώς στο Ιράν.

*και στις δυο χώρες πιάνουν ξένους δημοσιογράφους που καλύπτουν διαδηλώσεις, στην Ελλάδα άμα λάχει τους κακοποιούν κιόλας και τους στερούν τα νόμιμα δικαιώματά τους...

*για όλα φταίνε οι ξένες δυνάμεις! Έτσι, για την Ελληνική κυβέρνηση, ξένες μυστικές υπηρεσίες έβαλαν τις φωτιές το καλοκαίρι του 2007 για να πλήξουν τον αγωγό του Ρώσου δικτάτορα Πούτιν - τις καλύτερες σχέσεις έχει και το Ιράν και η Ελλάδα με τον Ρώσο δικτάτορα - ενώ ξένες μυστικές υπηρεσίες καθοδηγούσαν και τους εξεγερμένους του Δεκέμβρη. Φυσικά και το Ιράν δεν πάει πίσω: ξένοι καθοδηγούν την αντίδραση, ξένοι κρύβονται πίσω απόλα, σύμφωνα με τους Ιρανούς επισήμους.

Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση του Ιράν, τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως οι Μουτζαχεντίν του λαού, δρούσαν ανενόχλητες στο έδαφος δυτικών χωρών επί δεκαετίες, οργανώσεις που έχουν λ.χ. δολοφονήσει 50 μέλη του συμβουλίου που ορίζει τους αγιατολλάδες, και 2 υπουργούς στο Ιράν. Η μονόπλευρη, μεροληπτική και ενίοτε προπαγανδιστικά διαστρεβλωτική παρουσίαση των γεγονότων από τα ΜΜΕ της Δύσης δεν βοηθά ιδιαίτερα επίσης. Στην Ελλάδα πάλι, έβρισκαν έδαφος τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως το αλήστου μνήμης ΡΚΚ, που δρούσαν εναντίον της γειτονικής μας χώρας, οπότε εκεί μάλλον διαφέρουμε.

*Και στην Ελλάδα, και στο Ιράν εκτός των επισήμων σωμάτων ασφαλείας υπάρχουν παρακρατικοί παραστρατιωτικοί σχηματισμοί, οι Basiji στην περίπτωση του Ιράν, στην Ελλάδα ξέρετε όλοι ποιοι, χέρι-χέρι σε κάθε περίσταση και με κάθε καιρό.

*Ο Αχμαντινετζάντ είναι γραφικός, αποτυχημένος οικονομικά, λαϊκιστής που αναλώνεται σε λεονταρισμούς απέναντι στο Ισραήλ. Αυτοπροσδιορίζεται ως ο γιος του σιδερά. Ο Καραμανλής είναι - πλέον! - γραφικός, αποτυχημένος οικονομικά, λαϊκιστής που αναλωνόταν σε λεονταρισμούς σε σουβλατζίδικα ενάντια σε φανταστικούς και πραγματικούς νταβατζήδες, ενώ μόλις 300-400 μέτρα μακριά του πουλούσαν την πραμμάτεια τους οι μαύρες πόρνες από την Μπενίν, υπό το άγρυπνο βλέμμα των νταβάδων τους. Ο Καραμανλής είχε για δεξί του χέρι στην κυβέρνηση τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως γιο του ταχυδρόμου. Καραμανλής και Αχμαντινετζάντ έχουν εξαιρετικές σχέσεις με το συντηρητικό κατεστημένο, ο Αχμαντινετζάντ ως υποψήφιος-εκλεκτός των μουλάδων και ο Καραμανλής ως ο υποψήφιος που υπέγραφε στο δημοψήφισμα για τις ταυτότητες, ενώ τα πήγαινε πάντα καλά με τις συντηρητικότερες τάσεις στην Ελλαδική Εκκλησία, η δε εκλογή του τωρινού αρχιεπισκόπου θεωρήθηκε ως πλήγμα στην ΝΔ και τον Καραμανλή, γιατί ο νέος αρχιεπίσκοπος δεν είναι αρκετά συντηρητικός!

Πέρα από τις επιφανειακές ή μη ομοιότητες, το πρόβλημα και στην Ελλάδα και στο Ιράν είναι τελικά το ένα και το αυτό. Είναι η νομιμοποίηση της εξουσίας. Κάπου διάβασα δυο ωραίους ορισμούς γι'αυτό: "Σύμφωνα με τον Dolf Stemberger, η νομιμοποίηση μίας κυβερνήσεως είναι η συνειδητοποίηση από την πλευρά της Κυβέρνησης ότι έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να διακυβερνήσει, και η αναγνώριση του δικαιώματος αυτού από τους κυβερνώμενους. Για τον Seymour Martin Lipset, η νομιμοποίηση περιλαμβάνει τη δυνατότητα ενός πολιτικού συστήματος να εμπνεύσει και να διατηρήσει το αίσθημα ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί θεσμοί είναι οι πλέον κατάλληλοι για την κοινωνία.". Η νομιμοποίηση δεν αποκλείει την έννοια της αμφισβήτησης. Το αντίθετο μάλιστα! O Philip Pettit μίλησε και για την δυνατότητα αμφισβήτησης στα πλαίσια μιας δημοκρατίας ως διακριτικό γνώρισμα, αν θέλει να αυτοαποκαλείται δημοκρατικό ένα καθεστώς, ενώ ο Popper όριζε την δημοκρατία ως το καθεστώς που για να αλλάξει η κυβέρνηση χρειάζεται να χυθεί το λιγότερο αίμα.

Μπορεί, τελικά, κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τους έλληνες εξεγερμένους, Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τους ιρανούς εξεγερμένους. Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι η βία είναι φυσική και θεμιτή απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, άσχετο αν σχεδόν ποτέ κανείς δεν θα το πει ευθέως! Μπορεί να την θεωρεί απαράδεκτη, υιοθετώντας μια πασιφιστική άποψη. Το ερώτημα όμως που τίθεται απόλους μας, είτε Έλληνες, είτε Ιρανοί είναι: πιστεύουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει το δικαίωμα και την δυνατότητα να κυβερνήσει και ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί θεσμοί είναι οι πλέον κατάλληλοι για την κοινωνία; Υπάρχει, βέβαια, μια και σημαντική διαφορά, σε όλα όσα είπα μέχρι τώρα. Οι Ιρανοί δημοκράτες θα κερδίσουν αργά ή γρήγορα γιατί γνωρίζουν τι θέλουν, ο εχθρός είναι περιγεγραμμένος, συναντούν την αντίδραση άλλων στρωμάτων της κοινωνίας, αλλά αυτοί είναι εξίσου αποφασισμένοι. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν τι θέλουν ακριβώς, είναι διασπασμένοι σε 100 παρατάξεις ακόμα και μέσα σε ευρύτερες συμμαχίες, ψάχνουν να βρουν ενόχους και όχι λύσεις και τελικά φοβούμαι, ότι ο εχθρός μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.

Κυριακή, Ιουνίου 21, 2009

Στενές επαφές τρίτου Τύπου

Από το ρεπορτάζ της εφημερίδας Το Βήμα ‘Τα χαμόγελα δεν έκρυψαν την ψυχρότητα’ (21-06-09, Α11):

Το παγωμένο κλίμα που επικρατεί εσχάτως στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατεγράφη, παρά τα χαμόγελα, και κατά την εθιμοτυπική συνάντηση του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή με τον τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χθες το απόγευμα στο Μέγαρο Μαξίμου. Τον κ. Ερντογάν συνόδευσαν στην Αθήνα ο νέος υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου και ο υπουργός Επικρατείας και επικεφαλής της ομάδας διαπραγματεύσεων με την ΕΕ Εγκεμέν Μπαγίς.
[…]
Ο Πρωθυπουργός επανέφερε το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης που έχει ανέβει πολλές θέσεις στην κυβερνητική ατζέντα. Αν και η Αθήνα δεν έλαβε στις Βρυξέλλες την υποστήριξη που ανέμενε για κοινές ευρωπαϊκές δράσεις στο Θέμα της λαθρομετανάστευσης προκειμένου να πιεστεί και η Τουρκία, ο κ. Καραμανλής επιμένει ότι η 'Αγκυρα πρέπει να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο Επανεισδοχής που έχουν υπογράψει οι δύο χώρες από το 2001.
bima.jpg

Κι από την ηλεκτρονική έκδοση της άλλης έγκυρης εφημερίδας Το Έθνος ‘Παγίδα με τη Xάλκη στήνει η Aγκυρα’ («E» 21/6):
Παγίδα με τη Xάλκη στήνει η Aγκυρα
H υποδοχή του κ. Eρντογάν χθες στο Mέγαρο Mαξίμου δεν είχε καμία σχέση με την προηγούμενη επίσκεψη στην Aθήνα του Tούρκου πρωθυπουργού το 2004, όταν ο κ. Kαραμανλής και η κυβέρνησή του θεωρούσαν ειλικρινείς τις υποτιθέμενες δεσμεύσεις του κ. Eρντογάν για.. άρση του casus belli και για σύντομη επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Xάλκης.

Ας συγκρίνουμε τώρα τους ισχυρισμούς και των δύο αυτών ρεπορτάζ με την πραγματικότητα: ο πρωθυπουργός της Τουρκίας ανέβαλε τελικά την επίσκεψή του, δεν παραβρέθηκε χτες, όπως όντως είχε προγραμματιστεί, στα εγκαίνια του καινούριου μουσείου της Ακρόπολης κι ούτε συναντήθηκε φυσικά με τον πρωθυπουργό κ. Καραμανλή. Η συνάντηση, όπως και οι περιγραφές των συνομιλιών μεταξύ των δύο πρωθυπουργών, ανήκουν αποκλειστικά στη φαντασία των δημοσιογράφων που κάλυψαν το υποθετικό αυτό γεγονός.

Μέχρι αυτή την ώρα (21/6/2009 8:31 μμ), καμία από τις δύο εφημερίδες δεν έχει ζητήσει συγνώμη για τα ψέματα και τις κινδυνολογίες που προσπάθησαν να πλασάρουν στους αναγνώστες τους. Κατανοώ να έχουν δημοσιογράφοι διαφορετική αντίληψη για τα γεγονότα, να ερμηνεύουν την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα της υποκειμενικής τους θεώρησης του κόσμου, να κάνουν υποθέσεις και σενάρια. Δύσκολα όμως θα μπορούσα να ανεχτώ τον κυνισμό της κατασκευασμένης πραγματικότητας και του ‘δημιουργικού’ ρεπορτάζ. Εσείς;

Παρασκευή, Ιουνίου 19, 2009

Μερικές σκέψεις σχετικά με τους μετανάστες

Επειδή το θέμα βρίσκεται στο κέντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος τον τελευταίο καιρό, λόγω του ανησυχητικά μεγάλου ποσοστού του ΛΑΟΣ στις τελευταίες ευρωεκλογές, (και για να συμπληρώσω την προηγούμενη εξαιρετική ανάρτηση) αποφάσισα να καταγράψω κάποιες από τις απόψεις μου. Αν παρακολουθήσετε το δημόσιο διάλογο για το θέμα είναι αρκετά αστείο θέαμα: οι εκπρόσωποι όλων των πολιτικών χώρων αναλώνονται σε ανούσιες γενικότητες, εκτός από αυτούς του ΛΑΟΣ που περήφανα λένε τις ακρότητες τους. Η αλήθεια είναι πως το ζήτημα είναι αρκετά πολύπλοκο και χρειάζεται πολλή προσοχή (όπως είπε και επιτυχημένα ένας καλός μου φίλος δεν είναι ένα πρόβλημα που απλά λύνεται. Είναι ένα ζήτημα το οποίο μπορεί να έχει είτε καλή είτε κακή διαχείρηση). Γι' αυτό και δεν έχω να προτείνω εύκολες και άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις- γιατί μάλλον δεν υπάρχουν. Απλά προσπαθώ να δω κριτικά κάποια από τα πράγματα που ακούγονται συχνότερα για το συγκεκριμένο θέμα.

"Η ανεργία στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλή και οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν. Εδώ δεν μπορούν να βρουν δουλειά οι Έλληνες, θα εντάξουμε στο εργατικό δυναμικό και τους μετανάστες;!". Η λογική αυτή είναι εντελώς μυωπική: για κάθε θέση εργασίας που παίρνει ένας μετανάστης δημιουργεί και τουλάχιστον άλλη μία! Πώς; Μέσω της αύξησης της ζήτησης! Οι μετανάστες είναι άτομα με πολύ χαμηλά εισοδήματα και επομένως με πολύ υψηλή ροπή για κατανάλωση: ό,τι λεφτά πέφτουν στε χέρια τους τα καταναλώνουν άμεσα. Έτσι, τονώνεται η συνολική ζήτηση της οικονομίας, αυξάνεται το εισόδημα, γίνονται νέες επενδύσεις και αυξάνονται οι θέσεις εργασίας.
Έπίσης, αν οι άνθρωποι ήταν νόμιμοι θα πλήρωναν φόρους και θα αύξαναν τη φορολογική βάση(και επομένως τα φορολογικά έσοδα). Ακόμη, η ελληνική οικονομία έχει μεγάλο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Το γεγονός ότι υπάρχει εργατικό δυναμικό που θα δεχτεί να δουλέψει με χαμηλότερους μισθούς θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητά μας και θα δώσει περαιτέρω κίνητρα για επενδύσεις. Πρέπει να σας πληροφορήσω ότι τα φρούτα και τα λαχανικά που έχετε στο ψυγείο σας δεν τα έχουν μαζέψει χέρια Έλληνα, αλλά μετανάστη. Προφανώς και δε λέω πως οι άνθρωποι πρέπει να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης: όπως πρέπει να ισχύει για όλους η εργατική νομοθεσία και δεν πρέπει κανείς να πέφτει θύμα εκμετάλλευσης, έτσι δεν πρέπει το ίδιο να γίνεται και με τους μετανάστες. Αλλά το γεγονός ότι είναι ανταγωνιστικότεροι εργάτες παραμένει. Το πρόβλημα είναι ότι τα οφέλη αυτά είναι λίγο μακροπρόθεσμα και αυτό αφήνει περιθώριο σε πολλούς να τα "ξεχνούν": όλες οι σχετικές μελέτες, όμως, επιβεβαιώνουν ότι η μετανάστευση έχει θετική συσχέτιση με το προϊόν της χώρας υποδοχής.

"Οι μετανάστες που δεν έχουν άδεια παραμονής πρέπει να επαναπροωθούνται στη χώρα τους". Πέρα των αμφιβολιών αποτελεσματικότητας που έχει η λύση (ποιος και πώς θα τους πάει πίσω στο Πακιστάν, Παλαιστίνη ή οπουδήποτε αλλού, με τι κόστος κ.ο.κ) είναι βαθιά αντιανθρωπιστική. Οι περισσότεροι προέρχονται από χώρες με δικτατορικά και ανελεύθερα καθεστώτα ή εμπόλεμες περιοχές. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι δυνατόν μια ευρωπαϊκή χώρα να στέλνει ανθρώπους πίσω σε τέτοιες συνθήκες. Καλώς ή κακώς, στην Ευρώπη έχουμε καταφέρει μετά το Διαφωτισμό να έχουμε την ανθρώπινη ζωή ως την υψηλότερη αξία μας. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, ακόμα κι αν πρόκειται για μη ευρωπαίους πολίτες-κι αυτοί είναι άνθρωποι και η ζωή τους έχει αξία, ίση με τη δικιά μας.
Επομένως και τα μέτρα που προτείνονται προς αυτή την κατεύθυνση μου φαίνονται εντελώς άχρηστα: γιατί να δώσουμε πολύτιμα κονδύλια να αυξήσουμε τη φύλαξη των συνόρων ή για να δημιουργήσουμε σώμα ακτοφυλακής και να μην τα χρησιμοποιήσουμε κάπου εποικοδομητικότερα; Για να αυξήσουμε τον αριθμό των κακόμοιρων που πέφτουν στα χέρια των "ώριμων", "υπεύθυνων", "έμπιστων και "καλών" σωμάτων της ελληνικής ασφάλειας (δηλαδή να υποστούν και βάναυση κακομεταχείριση μετά απ' ότι έχουν περάσει;) και να τους ξαναστείλουμε στην Παλαιστίνη, το Λίβανο ή το Τσαντ;

"Οι μετανάστες δημιουργούν εγκληματικότητα και είναι βάσανο να μένουν δίπλα μας". Αυτό πιστεύω πως είναι εν μέρει αλήθεια: οι άνθρωποι πεινάνε και για να φάνε θα φτάσουν να κλέψουν. Δεν έχουν σπίτι και γι' αυτό μένουν σε παγκάκια. Δεν έχουν την πολυτέλεια της καλής υγιεινής, ούτε τις ίδιες συνήθεις με εμάς. Αυτό, όμως, άπτεται δύο δικών μας θεμάτων: του κατά πόσο η κοινωνία μας είναι μια Ανοιχτή Κοινωνία και σε ποια επίπεδα βρίσκεται η ελληνική Κοινωνία των πολιτών. Δηλαδή, αν είμασταν μια κοινωνία με υψηλό βαθμό ανεκτικότητας (μια Ανοικτή Κοινωνία) όλα θα ήταν πιο εύκολα: θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους μετανάστες να ενσωματωθούν πιο εύκολα και αυτό θα ήταν θετικό και γι' αυτούς και για εμάς. Επίσης, αν ήμασταν μια κοινωνία με υψηλά επίπεδα κοινωνικού κεφαλαίου θα συμπάσχαμε με τους βασανισμένους αυτούς ανθρώπους και αν μη τι άλλο θα τους προσφέραμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, έστω και με κάποιο προσωπικό κόστος. Το ότι η μετανάστευση αυξάνει την εγκληματικότητα είναι λογικό: αλλά αν η κοινωνία μας δεχόταν καλύτερα τους μετανάστες θα τη διαχειριζόμασταν πολύ αποτελεσματικότερα.

Πραγματικά πιστεύω πως η λύση του να κάνουμε την Ευρώπη φρούριο, πέραν του ότι είναι βαθιά αντιανθρωπιστική, δεν είναι και καθόλου αποτελεσματική. Θέλουμε τις κοινωνίες μας πιο ανοικτές και πιο παραγωγικές και η σωστή ενσωμάτωση των μεταναστών θα συμβάλλει και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Πρέπει, όμως σε κάποια ζητήματα να είμαστε αυστηροί: η Ολλανδία, αν και η ανεκτικότερη ευρωπαϊκή κοινωνία είχε προβλήματα. Οι μετανάστες πρέπει να ενσωματωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και όχι αυτές να προσαρμοστούν στις συνήθειες των μεταναστών. Οι μουσουλμανικές ακρότητες θα πρέπει να εκλείψουν! Δεν αγωνίστηκαν τόσοι άνθρωποι για να έρχεται ένας φονταμενταλιστής και να πυροβολεί ένα σκηνοθέτη επειδή γύρισε μια αντιμουσουλμανική ταινία ή επειδή κάποιος αστυνομικός έσκισε μια προσευχή θα ανεχτούμε να γίνονται επεισόδια στο κέντρο!

Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι η επιλογή να ζήσουμε μαζί με τους μετανάστες είναι ουσιαστικά μονόδρομος: και για λόγους οικονομικής ευμάρειας και κοινωνικής συνοχής (κανείς δε νομίζω να θέλει να φτιάξει γκέτο όμοια με τα γαλλικά και να υποστεί τις συνέπειες τους), αλλά κυρίως για λόγους ανθρωπιάς. Δυστυχώς δεν μπορεί μια χώρα να εφαρμόσει μια τέτοια πολιτική μόνη της: το ότι οι μετανάστες μακροπρόθεσμα βοηθούν δε σημαίνει ότι αυτό ισχύει για άπειρο αριθμό μεταναστών! Αν, όμως, όλες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες βοηθήσουν την ένταξη των μεταναστών, θα δουν σε λίγο καιρό τα οφέλη της μετανάστευσης. Προσοχή, όμως,: ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει αυστηρά όρια και περιορισμούς! Οι μετανάστες πρέπει να τα δεχτούν και να μάθουν να ζουν με αυτά, άσχετα αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μεταβάλλουν ριζικά κάποιες συνήθειες τους. Μόνο έτσι θα ζήσουμε και εμείς, αλλά και αυτοί όσο μπορούμε καλύτερα.

Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009

My fellow immigrants

Πριν από περίπου δύο χρόνια, η προεκλογική ατζέντα της ακροδεξιάς είχε στο επίκεντρό της την απόσυρση του βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού. Το εκλογικό αποτέλεσμα οδήγησε στο πολιτικό περιθώριο (προσωρινά τουλάχιστο) την υπουργό Παιδείας που είχε το σθένος να επιμείνει σε θεσμικές διαδικασίες και να μην υποχωρήσει στις πιέσεις των λαϊκίστικων τάσεων του κόμματός της. Οι εθνικιστικοί μύθοι κατάφεραν να εξοστρακίσουν την άβολη ιστορική αλήθεια.

Τους τελευταίους μήνες, η προεκλογική ατζέντα της ακροδεξιάς είχε στο επίκεντρο της το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Το εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί τους συνανθρώπους μας που το ίδιο μας το κράτος έχει οδηγήσει στο γραφειοκρατικό περιθώριο, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ομαδικές απελάσεις. Οι εθνικιστικοί μύθοι κατάφεραν να εξοστρακίσουν την άβολη πολιτική αλήθεια.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπρόσωπου. (ΕΤ 15-06, «Φρένο» στη λαθρομετανάστευση):

«Είμαστε κοινωνία ανοικτή, δεκτική στο ξένο στοιχείο, αλλά κοινωνία που θέλει να διατηρήσει και τα δικά της χαρακτηριστικά.»
Είναι αλήθεια ότι μεγάλο κομμάτι των μεταναστών στη χώρα μας βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο και μια πολιτική μαύρη τρύπα. Η ευθύνη όμως για την κατάσταση αυτή οφείλεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στην άρνηση του ελληνικού κράτους να νομιμοποιήσει την παρουσία τους. Φυσικά, η μη συμμετοχή τους στα οικονομικά βάρη της χώρας μας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξηγήσει τις αντιδράσεις των επίδοξων προστατών των δημόσιων ταμείων. Για χρόνια ολόκληρα, μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού μας βρισκόταν – και αρκετοί βρίσκονται ακόμη – σε ανάλογα πλεονεκτική θέση.

Κι αν το ζήτημα είναι οικονομικό, ας το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο. Κι αντί να δημιουργήσουμε τα ελληνικά Guantanamos, ας επιτρέψουμε την νομιμοποίησή τους ώστε, όπως όλοι οι υπόλοιποι μετανάστες, να συμμετέχουν στην οικονομική ζωή χωρίς κωλύματα, αλλά και με την ανάλογη συνεισφορά τους στα οικονομικά βάρη της χώρας μας.

Μα πόσους μετανάστες χρειάζεται η χώρα μας, ρωτάνε υποκριτικά ορισμένοι. Τέτοιους είδους υπολογισμοί όμως, έχουν αποδειχτεί φιλοσοφικά ανόητοι και οικονομικά αδύνατοι. Κανείς δεν είναι σε θέση να υπολογίσει το μέγεθος του εργατικού δυναμικού που χρειάζεται μια οικονομία. Κι όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί, στο πίσω μέρος του μυαλού του φαντασιώνεται κεντρικούς σχεδιασμούς και κατευθυνόμενες οικονομίες σοβιετικού τύπου.

Ο Johan Norberg, στο κλασσικό πλέον In Defence of Global Capitalism, απαντάει ξεκάθαρα σε όσους αναζητούν στους μετανάστες (λαθραίους ή μη) το εξιλαστήριο θύμα ενός κράτους που παραπέει.

It is a profound error to regard immigrants as burden on a country. They represent a manpower and consumption boost that leads to market growth. More immigration means more people to work, spend, and hatch new ideas. Seeing that as a problem makes no more sense than viewing increased domestic birth rates as a problem.
Κι ας μην ξεχνάμε. Όλοι μας καταγόμαστε από μετανάστες ή πρόσφυγες.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock