Τις ημέρες αυτές οι ανά τον κόσμο θιασώτες της ανελευθερίας έχουν έναν καλό λόγο εορτασμού: Συμπληρώνονται επτά χρόνια από τη Μαύρη Άνοιξη της Κούβας και τα θλιβερά γεγονότα που έλαβαν χώρα σε έναν από τους τελευταίους θύλακες υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αιτία της πολιτικής καταστολής υπήρξε το Proyecto Varela. Επρόκειτο για μία πρωτοβουλία Κουβανών πολιτών, οι οποίοι κάνοντας χρήση του Άρθρου 88 του κουβανικού Συντάγματος του 1976 συγκεντρώσαν 11,020 υπογραφές και ως εκ τούτου νομιμοποιήθηκαν να αναλάβουν νομοθετική πρωτοβουλία. Εκεί έθεσαν αιτήματα όπως αμνήστευση πολιτικών κρατουμένων, κατοχύρωση της θρησκευτικής και οικονομικής ελευθερίας, της ελευθερίας του συνέρχεσθαι και της ελευθερίας έκφρασης.
Η Εθνική Συνέλευση, αντιμέτωπη με ένα κύμα αδέσμευτης δημοσιογραφίας, δεν εξέτασε καν τα αιτήματα. Αντιθέτως κίνησε αναθεωρητική διαδικασία, προκειμένου να καταστεί ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας του συντάγματος αδιαμφισβήτητος. Παράλληλα βέβαια το καθεστώς δοκίμαζε και τα όρια νομιμότητας του.
Στις 18 Μαρτίου του 2003 και για δύο ημέρες η κυβέρνηση θα εξαπέλυε ανθρωποκυνηγητό συλλαμβάνοντας 75 πολιτικούς ακτιβιστές, πρωτεργάτες του Proyecto Varela και δημοσιογράφους. Καταδικάσθηκαν όλοι σε ποινές φυλάκισης έξι έως είκοσι οκτώ ετών με τις κατηγορίες “ασέβειας” προς την επανάσταση, παροχής πληροφοριών προς τον εχθρό και προδοσίας.
Οι διεθνείς αντιδράσεις δεν άργησαν να εξασθενήσουν και οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν σήμερα έγκλειστοι κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, με την Διεθνή Αμνηστία να τους χαρακτηρίζει κρατούμενους συνείδησης. Οι συνθήκες κράτησης τους είναι τόσο απάνθρωπες, που ως έσχατη λύση επελέγη η απεργία πείνας, με τον πολιτικό κρατούμενο Zapata Tamayo να αποβιώνει πριν από λίγες ημέρες.
Σειρά έχει ο 42χρονος οικοδόμος Guillermo Fariñas, ο οποίος αρνείται την τροφή διαμαρτυρόμενος για τον θάνατο του Zapata και με αίτημα την απελευθέρωση είκοσι πολιτικών κρατουμένων αντιμέτωπων με σοβαρά προβλήματα υγείας.
Το υποδειγματικό σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανά των κόσμο απολογητών δυστυχώς δεν εκτείνεται στα σκοτεινά μπουντρούμια της Αβάνας. Μοναδική ίσως ελπίδα μία νέα γενιά ανθρώπων όπως η Yoani Sánchez, οι οποίοι σήμερα δίνουν έναν ιδιαίτερα αντίξωο αγώνα ενημέρωσης στο διαδίκτυο. Στην έβδομη θλιβερή επέτειο της Μαύρης Άνοιξης ας ελπίσουμε πως ο υπέργηρος δικτάτορας έχει αρχίσει να αισθάνεται άβολα, κείμενος στο νεκροκρέβατο της επανάστασης.
12 σχόλια:
σαν αριστερός θα δεχόμουν να προβληματιστώ λίγο περισσότερο αν έστω το άρθρο ήταν ποιο σοβαρό.
Λεει π.χ. για απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και για μποντρούμια... όμως διαβάζοντας λίγο την wikipedia λέει
"Cuban government stated he refused food because authorities wouldn't put a TV set, a stove and a phone in his cell"
Τώρα οκ ας το δούμε αντικειμενικά... υπάρχουν κρατούμενοι π.χ. στην ελλάδα που έχουν αυτά;;; Ή να το θέσω αλλιώς... Αν ήταν όντως απάνθρωπες οι συνθήκες δεν είναι περίεργο να διαμαρτύρετε για αυτά;;;
Βέβαια δέχομαι ότι το επιχείρημα ότι αυτα τα είπαν αξιωματούχοι χωρίς να αγνοώ ότι wtf... ποιος θα πέθαινε για την tv. Δεν λέω... ποτέ δεν ξέρεις... αλλά όπως και να το κάνεις.
Με μια πρώτη έρευνα δεν με πείθετε... ιδιαίτερα από έναν χώρο που ξέρει να βλέπει την κούβα και προσπαθεί να την καταδικάσει αλλά αγνοόντας ταυτόχρονα το γκουαντανάμο.... με τα αποδεδειγμένα βασανιστήρια του...ανθρώπων χωρίς δίκη.
H Κούβα έχει τις καλλίτερες νοσοκόμες - σε κάνουν καλά αμέσως.
_εχει άριστη αγορά ... συναλλάγματος.
- Κανείς δεν παίρνει φακελλάκι... ενα-δυό μαλποράκια αρκούν...
Το δε "χαμόγελο", όταν πάει εκεί, (όχι μόνον οπου τον πάνε) , θα αλλάξει το ψευδώνυμό του....
@χαμογελο
Το επιχείρημα πως άνθρωποι αυτοκτονούν επειδή δεν τους βάζουν φουρνάκι και tv στο κελί οφείλει να μας προβληματίσει ως ελεύθερα σκεπτόμενα άτομα, όχι αναλόγως των πολιτικών μας πεποιθήσεων.
Δεν γνωρίζω σε ποιον χώρο με τοποθετείς για να σε πείσω, όμως το Γκουντάναμο αποτελεί την ντροπή του δυτικού κόσμου και κοστίζει ιδιαίτερα στο διεθνές πολιτικό κεφάλαιο των ΗΠΑ. Το γνωστό επιχείρημα της Правда "μας κι εσείς έχετε τους μαύρους" ας το αφήσουμε στον αιώνα που ανήκει.
@spyridon44
Οι χώρες της λατινικής Αμερικής όπου σου φεύγει το χαμόγελο είναι περισσότερες. Το κρίσιμο για εμένα είναι αν μαζί με το χαμόγελο φεύγει και η ελπίδα.
...γιά όσους θυμούνται τις "παλιές καλές μέρες της revolución" του compañero Castro, η παρακάτω έκφραση έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σαν καταστάλαγμα της εποχής εκείνης....
"...al paredón!!"
..και ο νοών νοείτο.
al paredón...
...de Cuba Castrista
...αυτά γιατί βαρέθηκα να ακούω πολιτικά-ορθές σαχλαμάρες των σοσιαλ-σαλονιών (με το ουϊσκάκι στο ένα χέρι και το πούρο -όχι κουβανέζικο βέβαια, διότι είναι ακριβό- στο άλλο...) για την καϋμένη "δημοκρατική Κούβα" κλπ, κλπ.
Απορίας άξιον πως οι προοδευτικοί καραγκιόζηδες αμφισβητούν μέχρι και το "και" που θα ειπωθεί απ τα γραφεία τύπου των Δυτικών Κυβερνήσεων, είναι όμως έτοιμοι να αποδεχτούν κάθε χονδροειδέστατη δικαιολογία του κουβανικού καθεστώτος , φερ'ειπείν "αυτοκτόνησε διότι δεν του βάλαμε τηλέφωνο στο κελί".
Γελοιωδέστατοι ανθρωπίσκοι
Κρίμα που την ίδια ευαισθησία δεν την επιδεικνύετε όταν πρόκειται για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της ζωής, από χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Βρετανία, κτλ. κτλ. Αν το κάματε αυτό, τότε ίσως να σας παίρναμε λίγο σοβαρότερα.
@rebel@work
Ο σεβασμός και η προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων για εμένα τοποθετείται επέκεινα του χρώματος με το οποίο βάφεται ο εκάστοτε μηχανισμός καταστολής.
Το αυτό δυστυχώς δεν ισχύει και για τη μεγαλύτερη μερίδα της εγχώριας αριστερής διανόησης. Και είναι κρίμα, καθώς ο χώρος αυτός είχε κάποτε βάλει τον πήχυ ψηλά (λέμε τώρα).
rebel@work εννοείς κάτι τέτοιο, τέτοιο, τέτοιο ή σαν αυτό;
επίσης Antiwar.com
"Our dedication to libertarian principles, inspired in large part by the works and example of the late Murray N. Rothbard, is reflected on this site."
Δημοσίευση σχολίου