Είναι κάποιες φορές που ορισμένα θέματα συζητήσεων φέρνουν στην επιφάνεια τα κομβικά ερωτήματα – θέματα.
Κάτι τέτοιο έκανε 2-3 ποστ πριν ο SG με αφορμή το γνωστό θέμα περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, λέγοντας:
“Αν οι Ελληνες ψηφιζαν κατα 99.5% να απαγορευτουν οι τυροπιττες, το ιδιο αστεια και αδικη θα ηταν η απαγορευση τους οσο αν το ψηφιζε μονο ενας Ελληνας. Το ιδιο συμβαινει και με τα ΑΕΙ…”
Ενδιαφέρουσα λογική. Και πολλοί – ακόμα κι εγώ – μπορεί να συμφωνήσουν.
Αν όμως κοιτάξει κανείς τα πράγματα με ωμή λογική, όπως πρέπει να κάνει κάποιος όταν εξετάζει τέτοια ζητήματα, τότε θα διαπιστώσει μια παραδοχή πολλών πραγμάτων και μια αντίστοιχη αποστασιοποίηση από άλλα.
Κάτι τέτοιο έκανε 2-3 ποστ πριν ο SG με αφορμή το γνωστό θέμα περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, λέγοντας:
“Αν οι Ελληνες ψηφιζαν κατα 99.5% να απαγορευτουν οι τυροπιττες, το ιδιο αστεια και αδικη θα ηταν η απαγορευση τους οσο αν το ψηφιζε μονο ενας Ελληνας. Το ιδιο συμβαινει και με τα ΑΕΙ…”
Ενδιαφέρουσα λογική. Και πολλοί – ακόμα κι εγώ – μπορεί να συμφωνήσουν.
Αν όμως κοιτάξει κανείς τα πράγματα με ωμή λογική, όπως πρέπει να κάνει κάποιος όταν εξετάζει τέτοια ζητήματα, τότε θα διαπιστώσει μια παραδοχή πολλών πραγμάτων και μια αντίστοιχη αποστασιοποίηση από άλλα.
Αυτό που πρέπει να ισχύει σε μια πραγματική δημοκρατία είναι η επιθυμία του λαού. Ναι ή όχι?
Αν ένας λαός λέει σε ποσοστό 99,5% βλακείες τότε αυτό που πρέπει να γίνει είναι και αυτές εφαρμοστούν κατά γράμμα και να υποστεί ο ίδιος τα αποτελέσματα. Είναι πολύ απλό. Είναι βλακωδώς απλό, αν θέλετε.
Η αρχική φράση (το να πει – υποβάλει κάποια πεφωτισμένη εξουσία προς τον κόσμο άλλα πράγματα – ακόμα και στοιχειώδεις ελευθερίες – απ’ αυτά που θέλει ο λαός) είναι αντιδημοκρατική (ασχέτως αν εγώ συμφωνώ ή διαφωνώ – θα το πω παρακάτω).
Μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι πολύς κόσμος είναι κατάφωρα εναντίον της πλέμπας, του λαού, – και των αποφάσεων που πηγάζουν κατ’ ευθείαν απ΄ αυτόν, καλών ή κακών (έξυπνων ή βλακωδών αποφάσεων)….
Τι λέει με λίγα λόγια η πραγματική δημοκρατία? Μεταξύ άλλων και τα παρακάτω:
Απαγορεύουν στην ελλάδα τις τυρόπιττες και τα κρουασάν? Ασ’ τον (τον κυρίαρχο λαό) να αποφασίσει ό,τι θέλει και όταν του βάλει χέρι ο πολιτισμένος κόσμος ότι «κύριοι, μετέχετε στη διεθνή κοινότητα, στους διεθνείς οργανισμούς, στην Ε.Ε. κλπ. σοβαρευτείτε με τις βλακείες που ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ο κυρίαρχος λαός σας γιατί σε 5-6 χρόνια μόνο εσείς και η β. κορέα θα είστε απομονωμένοι στον κόσμο σας» τότε ας αναθεωρήσει αν θέλει τις απόψεις του, ας πληρώσει το κόστος της βλακώδους ενέργειάς του και ας μάθει επιτέλους ότι προτού αποφασίζει θα πρέπει πρώτα να σκέφτεται λογικά και όχι σαν πλέμπα…..
Βάζουν στην ελλάδα νόμους – εκτρώματα όπως ο βασικός μέτοχος και όλο το πολιτικό σύστημα χειροκροτεί? Ας’ τους εκεί να γίνουνε περίγελος της ευρώπης για να εμπεδώσουν στα επόμενα χρόνια όλοι πόσο περίεργοι είναι αυτοί εκεί πέρα στη Ν/Α Ευρώπη που νομίζουν ότι έτσι θα πάνε μπροστά…
Γενικά, η πραγματική δημοκρατία λέει ότι κυρίαρχος είναι ο λαός.
Δε θέλει ο λαός τυρόπιττες? Στοπ οι τυρόπιττες λοιπόν.
Δε θέλει εκείνο και το άλλο? Στοπ και σ’ εκείνο και στο άλλο.
Αλλά, μετά να πάρει ο κυρίαρχος λαός και την ευθύνη των αποφάσεών του – είτε αν είναι σωστές, είτε αν αποτελούν ξεκάθαρες βλακείες – είτε αν είναι μεσαιωνικές και ανελεύθερες.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία στην ελλάδα και σε καμία χώρα με την έννοια των παραπάνω 2 παραγράφων (ένας θεός ξέρει αν υπήρξε ποτέ τέτοια……. η αρχαία αθηναϊκή πλησίασε κάπως), αφού υπάρχουν αυτοί που ξέρουν να αποφασίζουν καλύτερα απ’ ό,τι ο λαός για τα θέματά του.
Αυτό είναι περίπου που λέει η αρχική φράση – κάποιοι που να λένε στο λαό ότι “αυτό που κάνεις είναι μαλακία και οπισθοδρομικό” και να τον φέρνουν στον ίσιο δρόμο.
Εμένα η άποψή μου είναι να κάνουμε ένα ξεκάθαρο απολογισμό και υπάρχει μια ξεκάθαρη απόφαση:
Θέλουμε πραγματική δημοκρατία και τελεία?
Τότε, ακόμα κι αν αποφασίζει ο λαός ότι τα φασολάκια πρέπει να απαγορευτούν από τις λαϊκές πρέπει να εφαρμοστεί.
Πρέπει να έρθει ο λαός σιγά σιγά αντιμέτωπος με τις επιλογές του και όχι να βρίζει κάποιους που τον παρασέρνουν.
Δε σ’ αρέσει η τουρκία φίλε μου για να μπει στην ευρώπη και σου τη σπάνε οι τσαμπουκάδες που κάνει στο αιγαίο? Πες το, βάλε βέτο αλλά να είσαι έτοιμος όταν γίνουν όλα μπουρδέλο με το γείτονα (μαζί και η με δανεικά ευμάρειά σου, την οποία στη δίνουν οι κατ’ εσένα κουτόφραγκοι με το στέρεο νόμισμα του euro).
Θέλουμε μια υποβοηθούμενη (ας την πούμε) κατάσταση όπου ο λαός επειδή είναι πολύ μαλάκας για να αποφασίζει θα πρέπει αυτό να το κάνει μια συγκεκριμένη τάξη ή καμιά εκατοστή οικογένειες?
Τότε ας γίνει έτσι (και περίπου έτσι είναι τώρα), αλλά αυτό: 1ον δε λέγεται πραγματική δημοκρατία και 2ον την πραγματική δημοκρατία (το να έχει αξία η γνώμη της μάζας – του λαού) δε θα πρέπει να την εγκαθιδρύσουμε ποτέ των ποτών γιατί οι αδέξιες – μπουνταλάδικες αποφάσεις του λαού είναι ο σίγουρος δρόμος προς την καταστροφή.
Μια ιδανική κοινωνία θα πρέπει λογικά να αποφασίζει:
- Τι από τα παραπάνω δύο θέλουμε.
- Αν αποφασίσουμε το ένα, τότε ξεχνάμε αυτά που απορρέουν από την απόφαση που απορρίφθηκε (βλέπε: αφού σήμερα αποφασίζουν άλλοι για το λαό και δε γίνονται δημοψηφίσματα, δε θα πρέπει να ενδιαφέρει κανένα αν την ένταξη της τουρκίας στην Ε.Ε. ή την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων τη θέλει το 99% του λαού ή το 0,1%).
Βέβαια, αυτά δε γίνονται στην πράξη, απλά παντρεύονται τα δύο πράγματα μεταξύ τους και κάθε ένας ανάλογα με αυτό που θέλει να πει βάζει είτε το καπέλο του δημοκράτη (υπέρμαχου της άμεσης δημοκρατίας, των δημοψηφισμάτων και της εφαρμογής της λαϊκής απόφασης) είτε το καπέλο του οποιοδήποτε μετέχοντα στις σημερινές αστικές δημοκρατίες, όπου ο λαός είναι – αντιμετωπίζεται από διακοσμητικός έως ανίδεος και βλάκας τον οποίο μπορούμε με πολιτικά επικοινωνιακά τρικ να τον επηρεάζουμε.
Και γι' αυτό το λόγο, πασάρονται στο παιχνίδι των επικοινωνιακών τρικ και τα γκάλοπ του στυλ τι ποσοστό του λαού πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια ή δημόσιες σχολές καράτε. Ώστε να νομίζει ο κάθε ένας ότι είναι πρωταγωνιστής σε ένα παιχνίδι που εξ' ορισμού δεν είναι (πρωταγωνιστής).
Αν ανοίξεις την ελληνική τηλεόραση, εκφράσεις όπως ‘χαζοκούτι’, ‘αποβλάκωση’ και ‘σκουπίδια’ είναι αναπόφευκτες. Η μαγεία όμως του internet μας επιτρέπει πλέον να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να διαλέγουμε εμείς τη διασκέδασή μας – αν και ημι-νόμιμα κάποιες φορές. 
Μερικές φορές η γραφειοκρατία μας σπάει τα νεύρα. Μερικές φορές η εξυπηρέτηση του πολίτη του κοστίζει κάτι παραπάνω. Μερικές όμως φορές πραγματικά συντρίβει το άτομο κάτω από το καταθληπτικό βάρος των γραναζιών της. Η ιστορία με τα νέα διαβατήρια είναι σχεδόν κωμική (εγώ χρειάστηκα πάνω από 1 μήνα ταλαιπωρίας και 3 απορρίψεις λόγω ακατάλληλης φωτογραφίας τον περασμένο Μάρτιο). Στην περίπτωση όμως του φοιτητή στη Σιγκαπούρη Στέφανου Ζανάτου η ιστορία παρουσιάζει τις τραγικές της διαστάσεις. 
Πριν 
