Δυο ερωτήματα για μια σύλληψη

Η σύλληψη του διευθυντή της art Athina μάς βύθισε στους συνήθεις ατέρμονους διαλόγους για την ελευθερία της έκφρασης και τα όρια της. Χάσαμε έτσι, μέσα στην ομίχλη των ηθικών αναθυμιάσεων, την ουσία του ζητήματος που μπορεί να συνοψιστεί σε δυο βασικά ερωτήματα..

Καταρχάς η αστυνομική επέμβαση αποτελεί μόνο τη μια πλευρά του κρατικού παρεμβατισμού στην τέχνη. Η άλλη πλευρά αφορά τις επιδοτήσεις έργων αμφιβόλου αξίας με τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη. Τι απεικονίζουν τα περισσότερα εκθέματα στη συγκεκριμένη Εκθεση? ρηχούς προβληματισμούς που εκφράζονται με χοντροκομμένες, κοινότυπα προκλητικές αλληγορίες : κακή τέχνη. Φυσικά, η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης εγγυάται ότι ακόμα και αυτά τα έργα θα δουν το φως της μέρας. Αλλά η απορία παραμένει και ανήκει σε διαφορετική σφαίρα προβληματισμού: Γιατί να επιχορηγούνται από τα κονδύλια του Υπουργείου Πολιτισμού τέτοιοι ανούσιοι καλλιτεχνικοί πειραματισμοί; Ποια είναι τα κριτήρια και ποιοι οι στόχοι που δικαιολογούν αυτές τις άστοχες δαπάνες;

Το δεύτερο ερώτημα αφορά την κεραυνοβόλα αντίδραση της πολιτείας στο συγκεκριμένο θέμα. Οι ποινικές διατάξεις που υποτίθεται ότι παραβιάστηκαν στην Έκθεση είναι σχετικά ανενεργείς. Έγκριτοι νομικοί βεβαιώνουν πως απόλυτες έννοιες, όπως ο Θεός ή το Έθνος δεν είναι δυνατό να φθαρούν,άρα δε χρήζουν αστυνομικής προστασίας. Το κοινό όμως ίσως να εντυπωσιάστηκε με το θεαματικό «χτύπημα» του συγκροτημένου κράτους. Συνεπώς είναι εύλογο να αναρωτηθούμε καχύποπτα : Σε μια εποχή έντονης λαικής δυσφορίας απέναντι στην ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών,πού αποσκοπεί άραγε η τοσο εντυπωσιακή κινητοποίηση για ένα αμφιλεγόμενο πλημμέλημα;

Τα ερωτήματα περιμένουν απαντήσεις, παρόλο που ο ορυμαγδός των τηλεπαραθύρων τα επισκιάζει με την εκκωφαντική του βουή. Τελικά, δεν υπήρχε λόγος το συγκεκριμένο έκθεμα της art athina να οδηγήσει στην εν λόγω σύλληψη. Αντίθετα, υπάρχουν σοβαροί λόγοι να θεωρήσουμε τόσο την Έκθεση όσο και τη σύλληψη «εκθέματα»,αντιπροσωπευτικά της παρακμής του νεοελληνικού κράτους.