Σάββατο, Νοεμβρίου 22, 2008

Προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο: όταν συγχέεται το μη αντισυνταγματικό με το θεμιτό


Πριν από λίγους μήνες το υπουργείο Οικονομικών προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, μετά από μια σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκριναν ότι το μέτρο της προσωποκράτησης για χρέη απέναντι στο Δημόσιο - ή σε ΝΠΔΔ - είναι αντισυνταγματικό. Ο σκοπός ήταν, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, να στείλει την μπάλα στην εξέδρα: με μια απόφαση του Αρείου Πάγου υπέρ του δημοσίου, η κυβέρνηση θα έπαιρνε παράταση στο να φυλακίζει πολίτες για χρέη απέναντι στο Δημόσιο, αφού το θέμα θα παραπεμπόταν στην συνέχεια, επί ασυμφωνίας, στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Το ερώτημα που προκύπτει, εν προκειμένω, δεν είναι αν το μέτρο της προσωποκράτησης είναι συνταγματικό ή μη. Το θέμα, επίσης, δεν είναι, αν γενικά το μέτρο της προσωποκράτησης είναι συμβατό με την Διεθνή Σύμβαση της Νέας Υόρκης, που κύρωσε το ελληνικό κοινοβούλιο με νόμο το 1997. Γι' αυτά, εξάλλου, υπάρχουν αρμοδιότεροι να κρίνουν από μένα - δικαστήρια και νομικοί. Στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα είχαμε, το 2000, απόφαση δικαστηρίου που αποφυλάκιζε χρεωφειλέτες επικαλούμενη την Διεθνή Σύμβαση της Νέας Υόρκης. Το θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι αν η προσωποκράτηση είναι θεμιτή ή μη. Επιθυμεί, λοιπόν, η κυβέρνηση να πηγαίνουν πολίτες φυλακή για χρέη προς το Δημόσιο, ακόμα και αν αυτό δεν παραβιάζει το Σύνταγμα;

Προξενεί απορία, εν προκειμένω, το πόσο κοντόφθαλμη είναι η πολιτική της κυβέρνησης: είναι γνωστό εδώ και 1.5 χρόνο ότι υπάρχει οικονομική κρίση, που θα αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε αδυναμία αποπληρωμης χρεών προς το δημόσιο πολλούς ιδιώτες, περισσότερους απότι συνήθως, ειδικά όταν η κυβέρνηση επιβάλλει νέους φόρους εν μέσω της γενικής οικονομικής δυσπραγίας. Επίσης, είναι γνωστή εδώ και καιρό η κατάσταση στις φυλακές. Στην περίπτωση των φυλακών, η τακτική του υπουργείου Δικαιοσύνης μέχρι σήμερα ήταν να απαγορευτεί η πρόσβαση του Συνηγόρου του Πολίτη στις φυλακές - αφού με βάση την λογική του, αν δεν υπάρχουν μαρτυρίες δεν υπάρχει πρόβλημα - και να αυξηθούν τα ποσά μετατροπής των ποινών - με μόνο τον...διορατικό Γιάννη Μαρίνο να πανηγυρίζει για το συγκεκριμένο μέτρο - ώστε να έχουμε ακόμα μεγαλύτερους αριθμός φυλακισμένων! Παρόλα τα προαναφερθέντα, η κυβέρνηση προχώρησε προς την προσφυγή στον Άρειο Πάγο για μπορεί να εξακολουθεί να φυλακίζει πολίτες για χρέη προς το Δημόσιο. Κι έτσι η κυβέρνηση από τη μια μεριά υπόσχεται ότι θα φέρει σύντομα νομοσχέδιο στην Βουλή με το οποίο θα αποφυλακίσει 5,000 κρατουμένους, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να μην καταργηθεί ένα μέτρο που θα οδηγήσει στην κράτηση μεγάλου αριθμού ατόμων! Ακόμα χειρότερα, ο υπερπληθυσμός των ελληνικών φυλακών που προσπαθεί τώρα να θεραπεύσει η κυβέρνηση, κάνει αδύνατη την τήρηση του άρθρου 13 του Σωφρονιστικού μας Κώδικα, που απαγορεύει την κράτηση των χρεοφειλετών στον ίδιο χώρο με τους ποινικούς παραβάτες.

Το σημερινό καθεστώς δεν είναι εφεύρεση της τωρινής κυβέρνησης. Μάλιστα, το 1997, η τότε κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό τον Γ.Δρυ, επέκτεινε, με νόμο, την προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο και σε χρέη σε Ταμεία ή ΝΠΔΔ εν γένει, ώστε περισσότεροι πολίτες να πηγαίνουν φυλακή. Το μέτρο, όμως της προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο, έχει δυο θεμελιώδεις αδικίες: το πρώτο είναι ότι η προσωποκράτηση για χρέη προς ιδιώτη μπορεί να αποφευχθεί, αν κάποιος αποδείξει ότι δεν έχει να πληρώσει, και όχι απλα ότι δεν επιθυμεί να πληρώσει. Κάτι τέτοιο, νομίζω, δεν ισχύει για το δημόσιο. Το δεύτερο και σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι υπάρχει μια εμφανής ανισοτιμία: αν εγώ χρωστάω στο δημόσιο, θα πάω φυλακή. Αν το δημόσιο χρωστά σε μένα, κανείς δεν πηγαίνει φυλακή, κανένας δεν είναι υπεύθυνος. Κι αν το επιχείρημα ήταν ότι η προσωποκράτηση είναι ένας τρόπος διασφάλισης των συμφερόντων του δημοσίου, για την διασφάλιση των συμφερόντων του πολίτη δεν υπάρχει κανείς, αφού ακόμα και αυτή η αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου απαγορεύεται με βάση το άρθρο 20 του ν. 3301/2004 που η σημερινή κυβέρνηση ψήφισε.

Η προσφυγή σε δικαστήρια για πολιτικά θέματα, κρύβει έναν κίνδυνο: ο νικητής τα παίρνει όλα. Στην περίπτωση της προσωποκράτησης, αντί να υπάρξει διάλογος για το ποια πρέπει να είναι τα όρια της προσωποκράτησης και αν γενικά πρέπει να υπάρχει προσωποκράτηση, η κυβέρνηση προσφεύγει στα δικαστήρια με την λογική ότι αν κερδίσει δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει σε κανέναν. Όμως αυτή η τακτική υποβαθμίζει την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού η κυβέρνηση βάζει ανάμεσα σε αυτήν και τους πολίτες, τον θεσμό της δικαστικής εξουσίας, για αποφάσεις που ουσιωδώς θα έπρεπε να είνα δικές της. Κάνει, με αυτόν τον τρόπο, τους δικαστές να φαίνονται σύμμαχοί της όταν αποφασίζουν υπέρ της - ακόμα και αν αυτό δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις τους - και αντί να συζητά για ένα πρόβλημα και να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τις αποφάσεις της, αφήνει τους δικαστές να τις αναλάβουν γι'αυτήν. Και υπό μια έννοια, αυτή είναι και η δουλειά των δικαστών: να προστατεύει τους πολίτες από την αυθαιρεσία της κεντρικής κυβέρνησης. Ας αναρωτηθούμε, όμως, τι θέλουμε, δικαστές που να μας προασπίζουν από την αυθαιρεσία της κυβέρνησης ή δικαστές που δεν χρειάζεται να μας προασπίζουν από την αυθαιρεσία;

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τελικά ΠΟΣΟ μπακάλης-για να μην πω τίποτα βαρύτερο- είναι αυτός ο Αλογοσκούφης;

Ανώνυμος είπε...

sorry den katalaba, o apatewnas kanalarxhs diaplekomenos pou den kataballei ika, eforia na einai eksw?

- είπε...

Ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους:

Το Υπουργείο Οικονομικών ΔΕΝ "προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, μετά από μια σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας". Απλώς το Δημόσιο σε μια υπόθεση ιδιωτικού δικαίου που εμπεριείχε και το θέμα της προσωποκράτησης εξάντλησε τα ένδικα μέσα, όπως είναι η πάγια τακτική του σε όλες σχεδόν τις υποθέσεις. Τούτο είχε ανεξάρτητη πορεία από υποθέσεις δημοσίου δικαίου ενώπιον τού ΣτΕ, καθώς η ύλη των δύο δικαστηρίων δεν διασταυρώνεται (ούτε ελέγχει το ένα το άλλο).

Ο Άρειος Πάγος παγίως δεχόταν την προσωποκράτηση. Παλαιότερα και τα διοικητικά δικαστήρια (Συμβούλιο τής Επικρατείας και τακτικά διοικητικά δικαστήρια). Κάποια στιγμή το ΣτΕ και τα τακτικά διοικητικά δικαστήρια άλλαξαν γραμμή πλεύσης και έβγαλαν το θεσμό τής προσωποκράτησης αντισυνταγματικό (αντίθετο στην προστατευόμενη αξιοπρέπεια τού ανθρώπου). Πολύ νωρίτερα, δέχονταν νομολογιακά ότι για να είναι θεμιτή, θα έπρεπε να προκύπτει ότι ο καλούμενος να πληρώσει ΕΙΧΕ χρήματα και δεν κατέβαλε (αν ΔΕΝ είχε, τα δικαστήρια έλεγαν "ε γιατί να τον προσωποκρατήσεις, τη στιγμή που η προσωποκράτηση δεν είναι ποινή αλλά μέσο εξαναγκασμού προς πληρωμή").

Είχαμε λοιπόν δύο διαφορετικές δικαιοδοτικές πυραμίδες (πολιτικά δικαστήρια με κορυφή τον Άρειο Πάγο και διοικητικά δικαστήρια με κορυφή το ΣτΕ) να λένε διαφορετικά πράγματα. Είχε ενδιαφέρον να δούμε αν η Ολομέλεια τού Αρείου Πάγου θα άλλαζε κι αυτή γραμμή, όταν το θέμα θα ξαναετίθετο ενώπιόν της. ΔΕΝ άλλαξε. Θεωρεί συνταγματική την προσωποκράτηση (ο ΑΠ γενικώς είναι πολύ πιο συντηρητικό δικαστήριο από το ΣτΕ). Άρα το θέμα οδηγείται στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, το οποίο επιλαμβάνεται διαφορών στις οποίες δύο ανώτατα δικαστήρια διαφωνούν ως προς τη συνταγματικότητα διάταξης τυπικού νόμου.

Επομένως, το θέμα είναι περισσότερο δικαστικό και όχι τόσο ...αλογοσκουφικό. Είναι μια παμπάλαια διάταξη, ένα διαρκώς ανοιχτό μέτωπο δικαστικά, το οποίο βαίνει προς κατάληξη.

Ελπίζω πραγματικά να επικρατήσει η άποψη τού ΣτΕ. Είναι θέμα συσχετισμών στη σύνθεση τού ΑΕΔ (το οποίο αποτελείται από κληρωθέντα μέλη των ανωτάτων δικαστηρίων μας, μοιρασμένα).

Nievskii είπε...

Το Υπουργείο Οικονομικών ΔΕΝ "προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, μετά από μια σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας". Απλώς το Δημόσιο σε μια υπόθεση ιδιωτικού δικαίου που εμπεριείχε και το θέμα της προσωποκράτησης εξάντλησε τα ένδικα μέσα, όπως είναι η πάγια τακτική του σε όλες σχεδόν τις υποθέσεις.

Πάγια τακτική; Ευκαίρως ακαίρως μου έρχεται στο μυαλό το Βατοπαίδι όπου η τωρινή κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά του Δημοσίου στην δίκη. Στην περίπτωση της προσωποκράτησης τα πράγματα είναι χειρότερα: αντί η κυβέρνηση να πάρει την πρωτοβουλία να βγάλει νομοθετική ρύθμιση πριν εξαντληθεί οποιοδήποτε άλλο ένδικο μέσο, αποφάσισε τα δικαστήρια να πάρουν τις αποφάσεις που η κυβέρνηση έπρεπε να είχε πάρει εδώ και πολύ καιρό. Εν όψει οικονομικής κρίσης που θα οδηγήσει πολλούς πολίτες στην φυλακή και της επαγγελόμενης αποσυμφόρησης των φυλακών το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν περνά την ως άνω διάταξη σημαίνει ότι το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι η είσπραξη χρημάτων και όχι το αν πηγαίνουν περισσότεροι πολίτες φυλακή ακόμα και αν δεν έπρεπε να πηγαίνουν ή κατ'ομολογία της δεν μπορεί η κυβέρνηση να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες για τους πολίτες που θέλει να φυλακίσει.

Δεν βλέπω να σχολιάζεται καθόλου το ότι το δημόσιο ξέρει να περνά διατάξεις που το προφυλάσσουν από οποιαδήποτε απαίτηση των πολιτών απέναντί του, αλλά δεν ξέρει να περνά διατάξεις που να προστατεύουν τους πολίτες. Εν κατακλείδι στις εκλογές ψηφίζουμε γιατί θέλουμε η κυβέρνηση να κάνει κάτι για τους πολίτες - δεν ψηφίζουμε για το ποιος θα είναι εισαγγελέας ή πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Το να ζητάς από την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να προασπίζει τα συμφέροντα των πολιτών και να αυτοπεριορίζεται στην άσκηση της εξουσίας της κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην παρεμβαίνει με βάναυσο τρόπο στις ζωές των πολιτών - λ.χ. φυλακίζοντάς τους για ψύλλου πήδημα - είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Αν τελικά το ΑΕΔ τελικά - όπως ελπίζεις, αλλά δεν είσαι σίγουρος - κρίνει ότι η προσωποκράτηση δεν είναι αντισυνταγματική, πιστεύεις ότι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει το μέτρο απλά και μόνο γιατί δεν είναι αντισυνταγματικό; Μα τότε δεν χρειάζονται οι κυβερνήσεις προγράμματα: θα κάνουν μηνύσεις οι πολίτες και τα δικαστήρια θα αποφασίζουν αν η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να αυθαιρετεί ή όχι.

Υ.Γ. Για τον ανώνυμο που αναφέρεται στον Κουρή φωτογραφίζοντάς τον. Ο Κουρής έχει αθωωθεί από πολλά δικαστήρια για τις οφειλές προς το ΙΚΑ. Το γεγονός, όμως, ότι υπάρχει προσωποκράτηση και δεν έχει πάει ποτέ φυλακή ο Κουρής αποδεικνύει ότι αυτή καθαυτή η προσωποκράτηση δεν είναι αποτρεπτικό μέτρο για κάποιον που έχει αρκετά χρήματα για να προετοιμάσει μια αξιοπρεπή νομική υπεράσπιση και έχει τους τρόπους να προφυλάσσει τον εαυτό του πριν προκύψει οποιοδήποτε πρόβλημα. Και φυσικά αν ο Κουρής έχει οφειλές απέναντι στο ΙΚΑ, το ΙΚΑ έχει και άλλα μέσα για να πάρει τα λεφτά του, εξάλλου αυτό που το ενδιαφέρει είναι να πάρει τα λεφτά του και όχι τον Κουρή! Το μέτρο της προσωποκράτησης τελικά είναι για να πηγαίνουν φυλακή οι μικροοφειλέτες, αυτοί που άντε να περάσουν την μικροεπιχείρησή τους στην υπέργηρη μάνα τους ή στην γυναίκα τους.

- είπε...

Είναι πράγματι πάγια τακτική, με την έννοια ότι στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων το Δημόσιο εξαντλεί τα ένδικα μέσα (ακόμα και για βλακείες, μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο). Γι' αυτό και είναι τόσο ύποπτη η βιαστική παραίτησή του στην υπόθεση τής Βιστωνίδας.

Θα μπορούσε πράγματι - και θα έπρεπε - το θέμα να λυθεί νομοθετικά. Ωστόσο, εύλογα το Δημόσιο θέλει άλλο ένα όπλο για την είσπραξη των οφειλών προς το ίδιο. Και όσο ένα ανώτατο δικαστήριο το δικαιώνει, δεν νομίζω να παραιτηθεί από αυτό.

Η προσωποκράτηση υφίσταται ως θεσμός και στις αμιγώς ιδιωτικές διαφορές, αυτές δηλαδή μεταξύ δύο ιδιωτών. Ωστόσο, γενικώς, πράγματι το Δημόσιο έχει φροντίσει να εξοπλιστεί με πολύ περισσότερες δυνατότητες και άμυνες ενώπιον των δικαστηρίων. Αυτό εν μέρει γίνεται κατανοητό, εφόσον πρόκειται για προάσπιση των συμφερόντων τής ολότητας (δημόσιο συμφέρον), η οποία λογικό είναι να είναι αποτελεσματικότερη. Ωστόσο, η τάση είναι να εξομοιωθεί το Δημόσιο ως διάδικος (βλ. παραγραφές, επιτόκια κλπ). Σε αυτό το ΣτΕ πρωτοστατεί, ενώ ο Άρειος Πάγος εξακολουθεί και δικαιολογεί τις διακρίσεις με βάση το δημόσιο συμφέρον. Το θέμα συνολικά παραμένει ανοιχτό (αν και είμαι βέβαιος πως είναι θέμα χρόνου να επικρατήσει η οπτική του ΣτΕ).

Προσωπικά συμφωνώ με τη θέση του ΣτΕ, νομίζω ήμουν σαφής. Πάντως, όσο κι αν πιστεύω αυτή τη θέση, δεν θεωρώ "αυθαίρετη" την αντίθετη - με την έννοια ότι έχει κι αυτή τα ερείσματά της.

Nievskii είπε...

Για να φτάσω στην καρδιά του άρθρου, το κύριο θέμα του άρθρου είναι το εξής: αν έχουμε δυο κυβερνήσεις, μια που εξαντλεί τα ένδικα μέσα εναντίον των πολιτών και στην συνέχεια λέει για ένα επαχθές μέτρο ότι δεν φταίει αυτή αλλά οι δικαστές που το επέτρεψαν και μια κυβέρνηση που νομοθετεί για να καταργήσει το επαχθές μέτρο αυτό ή αν θέλει να το διατηρήσει εξηγεί σαφώς στον λαό ότι είναι επιλογή της, ποια από τις δυο κυβερνήσεις θα ψηφίζατε; Ποια από τις δυο κυβερνήσεις πιστεύετε ότι επιτελεί το καθήκον της;

Εφόσον λες ότι "θα μπορούσε πράγματι - και θα έπρεπε - το θέμα να λυθεί νομοθετικά" τείνω να πιστεύω ότι προτιμάς την δεύτερη κυβέρνηση.

Να σημειώσω επίσης ότι μια κυβέρνηση που δεν ζητά προσωποκράτηση δεν παραιτείται από την είσπραξη χρεών. Ας με διορθώσει όποιος θέλει, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα μέσα με τα οποία μπορεί να εισπράξει τα χρωστούμενα. Η κυβέρνηση παραιτείται από ένα βάναυσο μέσο, όχι από χρήματα, όπως στο Βατοπαίδι. Παραιτείται από την διόγκωση του πληθυσμού των φυλακών της χώρας, αφού ο μεγαλύτερος οικονομικός φορέας της χώρας είναι το Δημόσιο κι επειδή ζούμε σε καιρούς κρίσης η διόγκωση αυτή είναι μαθηματικά βέβαιη.

Ανώνυμος είπε...

Πολυ σωστο το θεμα της ανισοτιμιας.Ο ανθρωπιστικος χαρακτηρας του κρατους παει περιπατο,απεμεινε μονο ο κατασταλτικος και ο ρολος του φοροεισπρακτορα.Υπαρχουν αλλοι τροποι.

Dorotheos είπε...

Αξιοπερίεργο και ύποπτο το ενδιαφέρον και η ευαισθησία σας για το θέμα της προσωποκράτησης για 'χρέη προς το Δημόσιο', δηλαδή στην καθομιλουμένη για τη συνειδητή και ξεδιάντροπη (δηλαδή μη επιβαλλόμενη από οικονομικές συνθήκες ή ανάγκες του φοροφυγά) φορο- και εισφοροδιαφυγή.

Να σημειωθεί ότι προσωποκράτηση προβλέπεται στις περισσότερες χώρες της ΕΕ και στις ΗΠΑ, αλλά κυρίως εφαρμόζεται με ελάχιστες εξαιρέσεις, εφόσον έχουν εξαντληθεί οι άλλες οδοί. Θα ήθελα πολύ να κατατεθεί μια λίστα ελλήνων επιχειρηματιών ή ελεύθερων επαγγελματιών που έχουν 'προσωποκρατηθεί' στην Ελλάδα, ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι φοροεισφοροδιαφεύγουν κατ' εξακολούθηση.

Nievskii είπε...

@rebel@work

Ευχαριστώ που μου δίνεις επιχειρήματα! Φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι όσοι χρωστούν στο δημόσιο θα πρέπει να καταγγέλονται ως α)κουλάκοι β)μπουρζουάδες γ)εχθροί του λαού και λικβινταριστές του λαϊκού κινήματος και να εκτελούνται από λαϊκά δικαστήρια που έχουν στηθεί επί τούτου - λίγο χειρότερα από αυτά που καταγγέλει η αριστερά στο Γκουαντάμο. Επειδή όμως έχουμε εκσυγχρονιστεί λίγο από το 1933 όπου το κράτος ήταν Θεός, για δεξιούς και αριστερούς, και όλη πολιτική εκπήγαζε από τις βουλήσεις του κράτους- αφέντη, θεωρούμε ότι σε ένα σύγχρονο Κράτος Δικαίου τα ιδιαίτερα προνόμια του κράτους πρέπει να καταργηθούν.

Προσωπικά, το κράτος, όσο καιρό δούλευα ως ειδικευόμενος γιατρός, καθυστερούσε χαρακτηριστικά να με πληρώσει, με πλήρωνε με αμοιβές που είναι κάτω από το ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη για αντίστοιχης ώρα εργασία και το σημαντικότερο, με είχε γι'αυτό ανασφάλιστο. Επειδή όμως αν εγώ ζητούσα να πάει ο Αβραμόπουλος φυλακή ή όποιος κόκκινος κομισάριος θέλεις να φέρεις στην θέση του θα γελούσαν και οι πέτρες, δεν δέχομαι επ' ουδενί αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε σε κάποιον που μας χρωστά, αυτό να μπορεί να το κάνει αυτός σε εμάς.

Είναι βασικό θέμα δημοκρατίας. Και δεν δέχομαι σε καμιά περίπτωση να μου την φοράνε άλλοι για το "κονό καλό". Το κοινό καλό είναι κάτι που προσφέρει κάποιος εθελοντικά, όχι επειδή του το επιβάλλουν οι άλλοι. Πήγαινε στρατό/στον πόλεμο γιατί η "πατρίδα σε χρειάζεται", πλήρωσε φόρους γιατί "η πατρίδα το χρειάζεται", κάνε το μαλάκα γιατί "η πατρίδα το χρειάζεται", πλήρωσε τον Αλογοσκούφη και τις τράπεζες γιατί "η πατρίδα το χρειάζεται", πλήρωσε το Βατοπαίδι γιατί "η πατρίδα το χρειάζεται" κ.ο.κ. Όλew αυτές οι αχυρολογίες καλύπτουν ένα πράγμα: τις διεκδικήσεις ενός κομματιού της κοινωνίας έναντι των άλλων που κρύβονται υπό τον μανδύα του κοινού καλού. Αν μπορέσεις να μου δείξεις τι προσφέρει στο "κοινό καλό" το να πηγαίνει οι πολίτες φυλακή για χρέη προς το δημόσιο, πέραν του να ικανοποιείται ένα διεστραμμένο αίσθημα κοινωνικής "δικαιοσύνης" θα το αποδεχτώ. Φυσικά είναι και κάτι άλλο: το κράτος ομολογεί ότι με χιλιάδες αστυνομικούς, εισαγγελείς, δικαστικούς, νομικούς συμβούλους, εφοριακούς κλπ. ότι δεν μπορεί με άλλο τρόπο να μαζέψει τις οφειλές από τους χρεωφειλέτες του. Αυτό δεν σε προβληματίζει; Μήπως λέει κάτι για το πώς βλέπουν οι πολίτες την κυβέρνηση; Την εμπιστοσύνη αυτή που δεν υπάρχει θα την αποκαταστήσεις με απλά περισσότερη βία;

Μου προξενεί έκπληξη η ηθικολογία της αριστεράς στην χώρα μας. Η αριστερά που κάποτε έλεγε ότι οι πόλεμοι γίνονται για το καλό των πλουσίων, σήμερα μας υποδεικνύει συνεχώς ποιό είναι το "κοινό καλό". Αλλά αυτό δεν αποδεικνύει τπτ άλλο από το ότι η αριστερά στην χώρα μας είναι εργαλείο κοινωνικής συντήρησης και κοινωνικής οπισθοδρόμησης. Κρατιέται απότι μπορεί να βρει, φοβούμενη την αλλαγή, φοβούμενη την ιδεολογική προσαρμογή της σε διαφορετικές συνθήκες, επικαλούμενη το "κοινό καλό". Αλλά όπως λένε οι Άραβες ιλ-λα ματ φατ=ό,τι πέρασε πέθανε. Επειδή το "κοινό καλό" στην Ελλάδα
εκπροσωπείται από την Κανέλλη και την βαρβαρότητα της φυλάκισης πολιτών για χρέη, εγώ προσωπικά δεν επιθυμώ να γυρίσω στο Μεσαίωνα. Μπορείς να δεις τα παραπάνω σαν ιδεολογική εμπάθεια. Μπορείς να τα δεις όμως και σαν πρόκληση: αν δεν υπάρχουν καινούριες ιδέες που να αλλάζουν το λογοπλαίσιο και να βοηθούν μια κοινωνία να προσαρμόζεται στα σημεία των καιρών, η κοινωνία αυτή πεθαίνει. Στην Ελλάδα δοκιμάσαμε από πολύ κρατισμό έως λίγο κρατισμό. Δεν βλέπω τι μπορεί να προσφέρει η επαναφορά των μπουντρουμιών.

Υ.Γ. Ονόματα δεν μπορώ να σου πω. Δεν έχω σχέση με τις δυνάμεις καταστολής, δεν επιθυμώ να αποκτήσω, οπότε αγνοώ το θέμα πλήρως.

Dorotheos είπε...

Είπαμε: η αριστερά στην Ελλάδα δεν έχει σχέση ούτε με το κράτος (δικαίου ή μη), ούτε πολύ περισσότερο με την κυβερνητική της εξουσία.

Ως προς το θέμα της προσωποκράτησης για φοροδιαφυγή μιλάω περισσότερο με βάση την εμπειρία στις αναπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού, όπου η φοροδιαφυγή αφενός δεν είναι διαδομένη και όπου και όποτε συμβαίνει τιμωρείται παραδειγματικά, ενώ το δημόσιο γενικά πληρώνει τις οφειλές του σε εταιρίες και υπαλλήλους.

Στην Ελλάδα συμβαίνει να φοροδιαφεύγουν κατ' εξακολούθηση, και μάλιστα ατιμώρητοι, οι 'έχοντες' και οι πλούσιοι (μεγαλο- γιατροί, μεγαλο-μηχανικοί, μεγαλο-δικηγόροι, επιχειρηματίες), ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων (εργατών και δημοσίων & ιδιωτικών υπαλλήλων) δεν φοροδιαφεύγει εκ των πραγμάτων. Και τανάπαλιν το κράτος συνήθως οφείλει στους τελευταίους και όχι στους πρώτους.

Ανώνυμος είπε...

@ rebel@work Αυτοι που αναφερεις δεν προκειται να πανε ποτε φυλακη για τους λογους που ολοι ξερουμε.Οι ταλαιπωροι μικρομεσαιοι την πληρωνουν.Και η ανισοτιμια σε σχεση με το κρατος χρεωστη,τι γινεται?

Ανώνυμος είπε...

πρεπει να καταργηθει η προσωποκρατηση και μαλιστα με νομο και οχι να περιμενουμε κατι τυπους σαν τον... Σανιδα (βλ. Βατοπεδιο να μας πει αν ειναι συνταγματικο η οχι) 1. Τα λαμογια ουτε τα ξερει ουτε προκειται να τα βρει η εφορια το οτι ξερει τους αλλους αυτους που αδυνατουν να πληρωσουν τις αυθαιρετες απαιτησεις της εφοριας ειναι αποδειξη οτι δεν ειναι απατεωνες και συνεπως το τριτοκοσμικο αυτο μετρο της ασκησης πιεσης δεν ειναι αποδοτικο
2.Η μετατροπη του καθε τυχαρπαστου προισταμενου ΔΟΥ(συνηθως διορισμενου με μεσον ακοπα την στιγμη που οι μελλοντες να προσωποκρατηθουν αγωνιουν και κοπιαζουν για το ψωμι τους) σε φυλαρχου οπου εχει την δυνατοτητα να ζητει αυτο το μετρο για τους φορολογουμενους σε φυλαρχο που καμαρωνει με την κοιλια του πεταγμενη προς εξω και περιμενωντας να του την γεμισουν ...καταλαβατε πως.
3.Να τελειωνει η ιστορια οτι τα εσοδα του κρατους ειναι προς το δημοσιο συμφερον συμφωνα μετα στοιχεια του υπουργου που κ Αλογοσκουφη που τρεχει να βαλει στην φυλακη 800.000 Ελληνες χρωστανε στην εφορια χωρις να υπολογισουμε τα ΝΠΔΔ αρα με τις οικογενειες τους φτανουν πανω απο 3.000.000 ανθρωποι πραγμα που σημαινει οτι το δημοσιο συμφερον ειναι να βρεθει μια λυση χωρις να ειναι κατασστρεπτικη για τοσο κοσμο π.χ. καθε πεντε χρονια οσα χρεη δεν εισπρατονται με τις κανονικες διαδικασιες (οχι προσωποκρατησεις και κατασχεσεις αλλαμε τους κανονες της εμπορικης πιστης και αλλους)να παραγραφονται και οχι να βεβαιωνονται στα δημοσια ταμεια μονο και μονο για να δειχνει ο προυπολογισμος οτι εχει εσοδα.
4. Ηλογικη οτι απο ενα ποσο και πανω λαμβανονται αυτα τα μετρα και απο ενα ποσο και κατω τα αλλα ειναι μια παραλογη ανισοτητα εις βαρος των πολιτων για τον απλο λογο οτι το ιδιο ειναι να χρωστας ενα ευρω και να μην μπορεις νατο δωσεις επειδη δεν εχεις εισοδηματα και το ιδιο να χρωστας ενα εκατομυριο ευρω και ναμην μπορεις να το δωσεις γιατι το εισοδημα σου ειναι πολλυ μικροτερο(δηλ. για τον καθενα τα χρεη του εινα αναλογα με τις συνθηκες που ζει και δημιουργουν τις δυνατοτητες δημιουργιας τους και αδυναμιας για εξοφληση τους )

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Πολὺ καλὸ τὸ ἄρθρο.
Ἀξίζει νὰ θεσμοθετηθεῖ κάποια συμμετρία στὰ ἔνδικα μέσα μεταξὺ κράτους καὶ πολιτῶν. Καὶ τὸ κράτος θὰ κερδίσει ἀπ'αὐτό. Διότι, ἂν ὁ προϊστάμενος τῆς ΔΟΥ κινδυνεύει νὰ πάει μέσα γιὰ χρέη πρὸς τοὺς πολίτες, θὰ φροντίζει νὰ μαζεὺει κιόλας ἐγκαίρως κανένα εὐρουδάκι, ὄχι νὰ ἀδιαφορεῖ ὅπως τώρα.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock