Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2009
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 25, 2009
«Κάρολος Ντίκενς και "κουλτούρα των χριστουγέννων" (τι δεν ήταν ο Εμπενίζερ Σκρουτζ)»
Αναδημοσιεύω από το ιστολόγιο Head Charge ένα καταπληκτικό χριστουγεννιάτικο κείμενο:
Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ είναι ένας εμβληματικός μυθιστορηματικός ήρωας, που ενσωματώνει τις σύγχρονες αξίες του Φιλελευθερισμού σε πρωτόλεια ακόμα μορφή. Πορεύεται με μια στάση ζωής στηριγμένη αποκλειστικά στον Ορθό Λόγο. Δεν παρασύρεται από άλογες παραπλανητικές συναισθηματικές παρορμήσεις. Έτσι, αντιτίθεται σθεναρά στη θρησκευτική δεισιδαιμονία, αρνούμενος να ενδώσει στην ψεύτικη ψυχαναγκαστική χαρά των Χριστουγέννων, όχι μόνο για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, αλλά και επειδή ταυτόχρονα γνωρίζει ότι οι διάφοροι «εορτάζοντες» παρακινούνται κυρίως από υστερόβουλα κίνητρα. Δε χαίρονται τόσο για τη γέννηση κάποιου φανταστικού Θεανθρώπου, όσο επειδή τους δίνεται για λίγες (αλλά παραγωγικά υπερπολύτιμες για όλους) ώρες η ευκαιρία να φυγοπονήσουν, να τεμπελιάσουν, να επιβεβαιώσουν την προτίμησή τους στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Την ίδια στιγμή, παρακολουθούμε το σπάνιο ήθος και το θάρρος του Σκρουτζ, που αρνείται να υποκύψει στους συναισθηματικούς εκβιασμούς των εργαζομένων στην επιχείρησή του, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Ως εχέφρων υπεύθυνος για τη συνολική πολιτική της επιχείρησης και με σφαιρική αντίληψη της καταστάσεως, αντιλαμβάνεται εκείνο που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν˙ ότι οι παράλογες απαιτήσεις τους, σε περίπτωση που πραγματοποιηθούν, είναι ικανές να βουλιάξουν ολόκληρη την επιχείρηση, αφήνοντάς τους πάντες χωρίς δουλειά. Κι όλα αυτά πριν ακόμη αποδειχτούν και ιστορικά πλέον που ακριβώς οδηγούν νομοτελειακά τον κόσμο τα διάφορα «φιλεργατικά» οράματα: στην καθυστέρηση, στη στέρηση, στον ολοκληρωτισμό και στα γκούλαγκ.
Τη συγκρότηση του επιφανούς επιχειρηματία έρχονται κάποια στιγμή να αμφισβητήσουν τρία φαντάσματα˙ η μεταφυσική, υπερβατική μορφή τους επιλέχθηκε προφανώς σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο του λόγου τους.
Πρώτο κάνει την επίσκεψή του το Πνεύμα της Ανευθυνότητας. Θα έρθει για να θυμίσει σκηνές από το παρελθόν, χρησιμοποιώντας όμως με προσχεδιασμένο τρόπο τεχνικές μοντάζ που αποκλείουν την άλλη άποψη. Έτσι, μέσα από διάφορα νοητικά τεχνάσματα θα προσπαθήσει να περάσει έντεχνα το ιδεολόγημα της δαιμονοποίησης της εργατικότητας, της στοχοπροσήλωσης, της προκοπής, της επιχειρηματικότητας και του κέρδους. Πρόκειται για έναν γνωστό και συχνά επαναλαμβανόμενο προπαγανδιστικό μηχανισμό, ο οποίος αδυνατώντας να αντιπαραβάλει οποιονδήποτε ορθολογικό αντίλογο, καταφεύγει μονίμως σε μεταμοντέρνα επιχειρήματα: άλλοτε, όπως εδώ, σε σκηνές από μετεφηβικά σαλιαρίσματα και άλλοτε σε εικόνες από παιδικά έλκηθρα (!). Κανείς δεν αμφιβάλει ότι απαιτούνται θυσίες στην πορεία προς την κοινωνική καταξίωση. Κάποιοι ωστόσο ολοφάνερα αδυνατούν να αποδεχτούν ότι υπάρχουν και χαρισματικά άτομα που στη ζωή τους δε συμβιβάζονται με τη μετριότητα.
Δεύτερο έρχεται το Πνεύμα του Λαϊκισμού. Προσπαθεί να διεγείρει τα συναισθηματικά αντανακλαστικά μας με λαϊκιστικά σκηνικά από ένα «φτωχό πλην τίμιο» σπίτι της εργατικής τάξης. Αυτό που παραλείπει να μας πει όμως είναι το γεγονός ότι η συγκεκριμένη γενιά ζούσε σε πολύ καλύτερες συνθήκες από τις προηγούμενες: η ιατρική κι η επιστήμη προόδευε με σταθερά βήματα, ο αναλφαβητισμός υποχωρούσε, δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης ανοίγονταν όλο και πιο πολλές. Επιπλέον, προσπαθεί να μας παρουσιάσει ως αναξιοπαθούσα μια μάλλον μικρο-μεσοαστική οικογένεια, στην οποία ο πατέρας βγάζει τα προς το ζην όλων των μελών της με διανοητική εργασία σε γραφείο, όχι σε κάποια κοπιώδη χειρωνακτική δουλειά, ενώ διαθέτει και μιαν αρκετά καλή στέγη, προφανώς ιδιόκτητη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μάλλον προνομιούχο περίπτωση οικογένειας, δεδομένων των προβλημάτων άλλων πολυπληθέστερων κατώτερων στρωμάτων, που αντιμετώπιζαν δυσκολίες και για τα απολύτως χρειώδη (στέγη, αυτοσυντήρηση), συνηθισμένων να εργάζονται πολύ πιο σκληρά χωρίς να βαρυγκωμούν και να κατηγορούν τους άλλους για τα προβλήματά τους.
Τελευταίο, εμφανίζεται το Πνεύμα των Φοβικών Συνδρόμων. Εκμεταλλευόμενο τον κοινό σε όλους φόβο του θανάτου, επιστρατεύει κλασικά επιχειρήματα καταστροφολογίας, κινδυνολογίας και απαισιοδοξίας, αντλώντας υλικό τόσο από τα χωράφια της θρησκευτικής εσχατολογίας, όσο και από στερεοτυπικές αγκυλώσεις περί «ανάδελφων πλουσίων» και «μονόχνοτων γερομπισμπίκηδων», όσον αφορά τους κατεξοχήν εκπροσώπους του ελεύθερου πνεύματος, της καλλιέργειας και του κοσμοπολιτισμού διαχρονικά.
Η μεταστροφή του κεντρικού ήρωα στο τέλος της νουβέλας θα πρέπει να μας βάλει σε προβληματισμό. Η έλξη που ασκεί η θλιβερή εικόνα του ξεμωραμένου, ημίτρελου και ανεύθυνου πια ήρωα σε συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους είναι ενδεικτική του τρόπου που αντιλαμβάνονται την πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, όσο και του μεγέθους της επιζήμιας επιρροής τους στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, το βιβλίο μας προειδοποιεί για τη διανοητική σύγχυση που επέρχεται με το πέρασμα της ηλικίας, απόρροια διαφόρων εκφυλιστικών ασθενειών και στιγμών αδυναμίας, από όπου αναδεικνύεται η ανάγκη να προχωράει κανείς όσο το δυνατόν νωρίτερα σε δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις με ταχύ και αποφασιστικό ρυθμό.
Κυριακή, Δεκεμβρίου 13, 2009
Έχουν οι πολιτικοί δικαίωμα στην προσωπική ζωή;
Το παράδειγμα γνωστό: ο Φρανσουά Μιτεράν διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη το 1981, το οποίο απέκρυψε όμως από τους Γάλλους και προχώρησε να διεκδικήσει επιτυχώς δυο συνεχόμενες προεδρικές εκλογές, ενώ ο Μιτεράν πέθανε τελικά το 1996. Αρκετή συζήτηση έγινε μετά την αποκάλυψη αυτή για το πόσο ο πολιτικός μπορεί να αποκρύβει την κατάσταση της υγείας του από το κοινό.
Ένα παρόμοιο φαινόμενο ήταν η ασθένεια του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 12 Δεκεμβρίου του 2008, αλλά είχε θέσει υποψηφιότητα για το προεδρικό αξίωμα, χωρίς επιτυχία, στις 17 Φεβρουαρίου του 2008. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ενδεχομένως δεν γνώριζε την κατάσταση της υγείας του, αλλά αυτό φαντάζει σήμερα απίθανο: όλοι θυμούνται την χαρακτηριστική βραχνάδα στην φωνή του, που πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 2004. Τότε είχε ανακοινωθεί ότι ήταν αποτέλεσμα χειρουργείου για πολύποδες φωνητικών χορδών. Αλλά, από την άλλη είναι κοινό φαινόμενο σε πάσχοντες από καρκίνο πνεύμονα που είναι τοπικά προχωρημένος να διηθείται από τον όγκο το παλίνδρομο λαρυγγικό νεύρο, διήθηση που προκαλεί αυτήν την χαρακτηριστική βραχνάδα. Το γεγονός ότι μεσολάβησε ελάχιστο χρονικό διάστημα από τις προεδρικές εκλογές μέχρι τον θάνατό του, σε συνδυασμό με το σύμπτωμα αυτό, μας κάνει να πιστεύουμε ότι πιθανότατα γνώριζε την κατάσταση της υγείας του, όταν έβαζε υποψηφιότητα για δεύτερη φορά για την προεδρία της Κύπρου.
Οπότε το ερώτημα επανέρχεται δριμύτερο: έχουν οι πολιτικοί δικαίωμα στην προσωπική ζωή; Εάν στην περίπτωση του Μιτεράν το πρόβλημα ήταν μικρό - ο καρκίνος του προστάτη είναι καλοήθης οντότητα συνήθως και ο Μιτεράν πέθανε 15 χρόνια μετά την αρχική διάγνωση - στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν είχαμε κάτι τέτοιο. Η νόσος του ήταν κακής πρόγνωσης και ήταν σχεδόν σίγουρο, όπως και αποδείχτηκε, ότι δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του, ακόμα και στην ισχνή πιθανότητα που θα ολοκλήρωνε την προεδρική θητεία. Στον ένα χρόνο από τον θάνατό του Τάσσου Παπαδόπουλου διαπιστώνω ότι το θέμα αυτό δεν έχει συζητηθεί, ίσως και γιατί ο Παπαδόπουλος δεν εξελέγει τελικά, ώστε να οδηγηθούμε σε μια κρίση στην διάρκεια της προεδρικής θητείας. Από την άλλη, οι πολιτικοί είναι άνθρωποι όπως κι εμείς οι υπόλοιποι, που θέλουν να έχουν τον προσωπικό τους χώρο. Πόσος όμως είναι αυτός ο χώρος και πόσος αναλογεί στον καθένα τους; Πού βρίσκονται τα όρια μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού σε έναν αρχηγό κράτους;
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 11, 2009
Project Cybersyn: Ένα αποτυχημένο πείραμα φουτουριστικού σοσιαλισμού
Άγνωστο στην ελληνική κοινωνία, το Cybersyn ήταν το όραμα του ηγέτη της Χιλής Αλιέντε για μια σοσιαλιστική οικονομία προγραμματιζόμενη και σχεδιαζόμενη κεντρικά σε «πραγματικό χρόνο». Το κατασκεύασε ο επιστήμονας Στάνφορντ Μπιρ και ανέλαβαν να το λειτουργήσουν στρατιές τεχνικών από τη Χιλή και την Αγγλία.
Τα αρχικά σχέδια ήταν φαραωνικού τύπου για την εποχή: ένα πανίσχυρο ηλεκτρονικό δίκτυο που θα ένωνε τις κρατικοποιημένες παραγωγικές μονάδες μεταδίδοντας στιγμιαία όλα τα απαραίτητα στοιχεία στο Κέντρο, δηλαδή στα ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης, τα οποία κατόπιν θα αναλάμβαναν να πάρουν τις κατάλληλες αποφάσεις.
Η αριστερά θριαμβολόγησε, παραδεχόμενη έτσι έμμεσα πως το αληθινό πρόβλημα του σοσιαλισμού είναι στην ουσία του ένα πρόβλημα συγκέντρωσης και διαχείρισης της οικονομικής πληροφορίας, όπως είχε επισημάνει από νωρίς ο Φ. Χάγιεκ. Αλλά εκεί που το αποκεντρωμένο σύστημα της αγοράς μέσα από τον μηχανισμό των τιμών, καθιστά τον καθένα μας συμμέτοχο στις οικονομικές διεργασίες, ο φουτουριστικός σοσιαλισμός του Αλιέντε θα ανέθετε την εξουσία αυτή σε μια χούφτα «ειδικών». Ας υποθέσουμε για μια στιγμή πως θα ήταν δυνατό ένας εγκέφαλος να συγκεντρώνει και να επεξεργάζεται όλη αυτή την τεράστια μάζα πληροφοριών (κάτι που φυσικά δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί). Ας υποθέσουμε επίσης ότι θα αντιστεκόταν στον πειρασμό να την καταχραστεί. Ακόμα κι έτσι όμως, η απόλυτη διαχείριση εξακολουθεί να προϋποθέτει και απόλυτο έλεγχο. Όλες οι σχετικές πληροφορίες, διυλισμένες και επεξεργασμένες θα κατέληγαν σε αυτό το επιτελικό κέντρο:
Η προοπτική θα ήταν εφιαλτική. Τούτο το σύστημα ελέγχου και διαχείρισης , ικανό να ελέγξει μυριάδες οικονομικές μονάδες, εργαζομένους και καταναλωτές θα συνιστούσε όπως έχει επισημανθεί , μια οικονομική εκδοχή του Πανοπτικού, του σχεδίου φυλακής που κατασκεύασε ο Μπένθαμ και χαρακτηρίστηκε από το Φουκώ ως το διάγραμμα ενός μηχανισμού εξουσίας στην πιο ιδανική του μορφή», «ένα είδος εργαστηρίου εξουσίας», που «χάρη στους μηχανισμούς επιτήρησης που διαθέτει, αποκτά ολοένα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και ικανότητα διείσδυσης στη συμπεριφορά των ατόμων». Δεν είναι τυχαίο ότι οι καταπιεστικές κυβερνήσεις της Ν.Αφρικής και της Βραζιλίας ζήτησαν από το Beer να κατασκευάσει ένα αντίστοιχο σύστημα και γι’ αυτές.
Το σχέδιο τελικά αποδείχτηκε μια τεχνολογική φάρσα. Στη θέση του ηλεκτρονικού δικτύου που κάποιος χαρακτήρισε με μια δόση υπερβολής «σοσιαλιστικό ίντερνετ» τοποθετήθηκαν Τέλεξ, παρατημένα από την προηγούμενη κυβέρνηση. Οι πληροφορίες καταχωρούνταν σε δύο ηλεκτρονικούς υπολογιστές IBM 360 που αναλάμβαναν να τις αξιολογήσουν. Σημειωτέον ότι όπως γράφει ο Tyler Cowen, η συγκεντρωμένη ισχύς των δυο αυτών υπολογιστών είναι πολύ μικρότερη από ενός iphone. Θα κυβερνούσατε μια χώρα με ένα iphone? Δε νομίζω!
Το ίδιο το περίφημο «επιτελικό κέντρο» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια απάτη. Οι ηλεκτρονικές οθόνες που διακρίνονται στη φωτογραφία είναι συνηθισμένες οθόνες προβολής σλάιντς, ελεγχόμενες από υπαλλήλους εκτός αιθούσης. Οι φουτουριστικές καρέκλες-τουλίπες αποτελούν ωμές αντιγραφές αντίστοιχων καθισμάτων από την τηλεοπτική σειρά Startrek της εποχής. Ακόμα και τα εντυπωσιακά πληκτρολόγια, αλίμονο, είναι απλά τηλεκοντρόλ για την προβολή των σλάιντς. Όλα σκηνοθετημένα. Μια τεράστια σκηνοθεσία που θα έδινε στους ηγέτες την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας.O Beer είχε καταφέρει να φτιάξει μια εικόνα τεχνολογικού σοσιαλισμού. το πρακτικό της όμως αντίκρυσμα ήταν μηδαμινό.
Όπως έγραψε ένας τεχνικός του προγράμματος, η επιρροή του , παρόλη τη δυναμική του προβολή από το καθεστώς , ήταν ελάχιστη: « δεν είδα ούτε έναν μάνατζερ να κινητοποιείται (…) δεν πρόκειται ούτε καν για «μισή» επανάσταση, είναι μια μίξη που αν δεν προσεχτεί ίσως θα φτάσει να διογκώσει εκ νέου τη γραφειοκρατία».
Αντίθετα, το πρόγραμμα έδωσε περιθώριο στην αντιδραστική δεξιά να ξεσηκώσει τους πολίτες ισχυριζόμενη πως το πρόγραμμα Cybersyn θα σήμαινε το τέλος της ιδιωτικότητας και της ατομικής ελευθερίας. Ίσως λέμε εμείς, αν όμως κατάφερνε να πραγματώσει τους στόχους του. Είδαμε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο για πρακτικούς και οικονομικούς λόγους. Παρόλα αυτά, η έντονη δυσαρέσκεια του κόσμου, την οποία δεν κατασίγασαν ούτε τα χαριτωμένα προπαγανδιστικά τραγουδάκια που παρήγγειλε ο Beer σε ντόπιους στιχουργούς, ανάγκασαν το καθεστώς να επέμβει για να προστατέψει τον σχεδιαστή του από απειλές κατά της ζωής του. Τελικά η ανατροπή και ο θάνατος του Αλιέντε έφερε το σύστημα στα χέρια της χούντας. Ο Πινοσέτ προσπάθησε να το χρησιμοποιήσει. Όταν αντιλήφθηκε το φιάσκο διέταξε την καταστροφή του εφαρμόζοντας κατόπιν πιο ωμά, άρα και πιο εγγυημένα εξουσιαστικά εργαλεία: την διαχρονική δηλαδή δύναμη του εκτελεστικού αποσπάσματος και των ανακριτικών γραφείων.
Έτσι το πρόγραμμα πέρασε στην ιστορία στην καλύτερη περίπτωση ως «ρομαντική ουτοπία» και στη χειρότερη ως περιττή σπατάλη δημοσίων εσόδων. Η αποτελεσματικότητα του υπήρξε μηδαμινή, ενώ στη διάρκεια της εφαρμογής του η Χιλή βίωσε μια από τις πιο σκληρές οικονομικές κρίσεις του 20ου αιώνα, κρίση που φυσικά δεν προκάλεσε το Cybersyn, αλλά ούτε όμως και κατάφερε να αντιμετωπίσει. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 02, 2009
Γυναίκες και Ντόρα
Ήδη έχουν γραφεί πολλές αναλύσεις για το λόγο της ήττας της κ. Μπακογιάννη για την ηγεσία της ΝΔ και οι περισσότερες είναι σωστές. Χωρίς αμφιβολία και ο εθνικιστικός λαικισμός του Σαμαρά βρήκε πρόσφορο έδαφος στην βάση της ΝΔ, και η οικογένεια Μητσοτάκη έχει τις (πιθανότατα άδικες) αντιπάθειες της, και η Ντόρα (σωστά ή άδικα) ταυτίστηκε με το status quo της ΝΔ που οδήγησε στην ήττα, και η προεκλογική της εκστρατεία ήταν αμήχανη ως προς το πολιτικό της στίγμα και την ίδια την εκλογική διαδικασία.
Ωστόσο θα ήθελα να επισημάνω εδώ κάτι ακόμα το οποίο μου έκανε εντύπωση: Είχα την τύχη να ζω στην Νέα Υόρκη κατά την διάρκεια της τελευταίας Αμερικάνικης προεκλογικής περιόδου όπου ο Ομπάμα πάλευε με την Κλίντον για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Σε εκείνη την εκστρατεία, το γεγονός ότι από την μία είχαν ένα μαύρο υποψήφιο και από την άλλη μια γυναίκα ήταν στο κέντρο της συζήτησης καθότι – όπως και στην Ελλάδα – δεν υπήρξε ποτέ γυναίκα (πόσο μάλλον μαύρος) Πρόεδρος ή καν υποψήφιος Πρόεδρος. Και ήταν ένα γεγονός που όλοι, με πραγματικά ελάχιστες εξαιρέσεις, θεωρούσαν θετικό για την δημοκρατία και την κοινωνία στην Αμερική.
Αυτό δεν σήμαινε ότι όλος ή έστω ο περισσότερος κόσμος αποφάσισε τι να ψηφίσει βασισμένο στο φύλο ή το χρώμα του υποψηφίου. Αυτό θα ήταν προφανώς περίεργο και ίσως κατακριτέο. Αλλά, όπως θα περίμενε κανείς, ήταν ένα θέμα προς συζήτηση, αν μη τι άλλο για το τι σημαίνει για την σημερινή δομή της Αμερικάνικης κοινωνίας. Και όταν ο Ομπάμα εκλέχθηκε πρόεδρος, οι περισσότεροι ρεπουμπλικάνοι αναλυτές ομολόγησαν ότι αν και δεν τον ψήφισαν, είναι περήφανοι για την χώρα τους που μπόρεσε να κάνει αυτό το βήμα.
Η διαφορά με την Ελλάδα δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη: Για πρώτη φορά ήταν υποψήφια για την ηγεσία μεγάλου κόμματος μια γυναίκα (τουλάχιστον με σοβαρές προοπτικές νίκης γιατί και η κ. Διαμαντοπούλου είχε αναφέρει αρχικά το όνομα της ως υποψήφια για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πριν μερικά χρόνια). Και, κατ’ επέκταση, αυτό θα σήμαινε ότι εάν κέρδιζε η κ. Μπακογιάννη την ηγεσία της ΝΔ, τότε θα είχαμε και μεγάλες πιθανότητες να έχουμε γυναίκα πρωθυπουργό στο μέλλον. Και παρ’ όλα αυτά, το γεγονός αυτό αγνοήθηκε παντελώς. Σαν να μην είχε φύλο η κ. Μπακογιάννη. Ούτε φεμινίστριες τάχθηκαν υπέρ της, ούτε αναφέρθηκε ως θετικό σημάδι της Ελληνικής κοινωνίας, ούτε καν έγιναν κάποιες θεωρητικές αναλύσεις για το τι σημαίνει αυτό για την Ελληνική οικογένεια και κοινωνία. Οι μόνες συναφείς αναφορές που εγώ τουλάχιστον είδα ήταν στα λιβελογραφήματα του κ. Τριανταφυλλόπουλου όπου την κατηγορούσε λίγο πολύ για τυμβωρυχία του δολοφονημένου συζύγου της λες και η κ. Μπακογιάννη δεν έχει τόσα χρόνια την δική της προσωπικότητα και τα δικά της επιτεύγματα (και τα δικά της λάθη).
Οι λόγοι που μπορώ να σκεφτώ (και παρακαλώ τους όποιους αναγνώστες να μου δώσουν την δική τους γνώμη) είναι οι εξής:
1. H Ελλάδα είναι μια χώρα πολύ μπροστά και πολύ ανεπτυγμένη όπου το να έχουμε μια γυναίκα υποψήφια δεν μας ξένισε καθόλου και συνεπώς δεν χρειάστηκε καν να αναφερθεί και να συζητηθεί.
Αυτή η εξήγηση έχει σίγουρα ένα κόκκο αλήθειας: σίγουρα γυναίκες πολιτικοί είναι κάτι το οποίο δεν είναι πρωτόγνωρο στην χώρα μας και πραγματικά πολύ κόσμο δεν τον επηρεάζει ή τον αφορά το φύλο του/της πολιτικού. Ωστόσο είναι σαφές ότι αυτή δεν μπορεί να είναι η όλη αλήθεια σε μια χώρα όπου έχουμε το χαμηλότερο ποσοστό γυναικών στη βουλή και δεν υπάρχει καμία γυναίκα σε υψηλόβαθμη θέση σε τόσο σε κρατικές όσο και ιδιωτικές εταιρίες.
2. Μία άλλη πιθανή εξήγηση είναι ότι η αποσιώπηση του γεγονότος αυτού είναι ενδεικτικό της υποκρισίας και του συντηρητισμού της Ελληνικής κοινωνίας όπου πολλά επιτρέπονται εάν ο άλλος/η δεν τα διατυμπανίζει. Ταυτόχρονα υπάρχει μια μεγάλη έλλειψη σεβασμού και αναγνώρισης της σημασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η εξήγηση είναι και η πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η κατάσταση μου θύμισε λίγο την εκλογή σε μεγάλο δήμο της χώρας μας ενός δημάρχου (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν «θίγουμε») που ήταν γνωστό σε όλους ότι είναι ομοφυλόφιλος αλλά επειδή το κρύβει, σχεδόν όλοι οι ψηφοφόροι, ακόμα και αυτοί οι οποίοι έχουν τα όποια προβλήματα τους με τους ομοφυλόφιλους, τον ψήφισαν χωρίς πρόβλημα. Σίγουρα εάν ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής με τον εαυτό του και τους ψηφοφόρους του, δεν θα είχε εκλεγεί.
Στην περίπτωση της Ντόρας, δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους τόσους πολιτικούς υποστηρικτές της να πει, βρε παιδί μου, δεν είναι κακό να έχουμε για μια φορά και μια γυναίκα αρχηγό. Έκαναν όλοι σαν να μην το προσέξανε, ελπίζοντας ότι θα κάνει το ίδιο και ο λαός. Και αυτό γιατί λείπει αυτό που υπάρχει στις περισσότερες δυτικές δημοκρατίες: ένα φιλελεύθερο ιδεολογικό υπόβαθρο.
Ως υστερόγραφο αξίζει κανείς να παρατηρήσει ότι η κ. Μπακογιάννη μάλλον δεν βοήθησε τον εαυτό της με το να προσπαθεί να περιορίσει το εκλογικό σώμα σε αυτήν την εκλογή. Από την στιγμή που έχασε την μάχη για μια εκλογή από το συνέδριο, θα έπρεπε τότε να πιέσει για το ευρύτερο δυνατό εκλογικό σώμα και όχι το αντίθετο. Άλλωστε, δεν μπορεί να κατεβαίνεις ως υποψήφια ζητώντας μια μεγάλη διευρυμένη ΝΔ και δηλώνοντας ότι αυτή είναι η καλύτερη για να νικήσει το ΠΑΣΟΚ και μετά να φοβάται να ανοίξουν την ψηφοφορία στους «φίλους» της ΝΔ.
Γιατί έχω την εντύπωση ότι με το να περιορίσει τους ψηφοφόρους στον κατά βάση δεξιό πυρήνα των μελών της ΝΔ, βοήθησε τελικά τον κ. Σαμαρά. Η κ. Μπακογιάννη έχει τους περισσότερους υποστηρικτές της στο φιλελεύθερο και εκσυγχρονιστικό τμήμα της ΝΔ, μεγάλο μέρους του οποίου έφυγε από την ΝΔ στις τελευταίες εκλογές προς το ΠΑΣΟΚ και τους οικολόγους ή απείχε από τις εκλογές. Αυτοί οι εν δυνάμει ψηφοφόροι, αρκετοί από τους οποίους μάλιστα ίσως να θεωρούσαν το να έχουμε για πρώτη φορά γυναίκα αρχηγό είναι κάτι το θετικό, δεν ήταν διατεθειμένοι να γίνουν μέλη της ΝΔ προκειμένου να ψηφίσουν (ούτε να περιμένουν και σε τεράστιες ουρές έξω από τα εκλογικά κέντρα βέβαια).
Τρίτη, Δεκεμβρίου 01, 2009
Περί Ήπιας Προσαρμογής
Ίσως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν η λεγόμενη ήπια προσαρμογή, σίγουρα περισσότερο από το άλλο ρητορικό πυροτέχνημα του «σεμνά και ταπεινά». Ο όρος αν και χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την δημοσιονομική κατάσταση, ουσιαστικά χαρακτήρισε όλη την φιλοσοφία διακυβέρνησης της ΝΔ:
• Στα δημοσιονομικά, μετά τα μεγάλα ελλείμματα λόγο Ολυμπιακών (και όχι μόνο), έγινε ελάχιστη προσπάθεια για συγκράτηση των ελλειμμάτων κατά έτσι ώστε να πέσει το έλλειμμα από το 6% περίπου το 2004 μόλις στο 3% το 2008 4 χρόνια αργότερα (και στο 12% σήμερα…).
• Στο ασφαλιστικό, παρά τις αντιδράσεις των σωματείων, οι αλλαγές ήταν επίσης διστακτικές με αποτέλεσμα να χρειάζεται η νέα κυβέρνηση να πάρει και άλλα (επίσης διστακτικά) μέτρα.
• Στην παιδεία, οι κάποιες μικρές προσπάθειες με το άσυλο, την αξιολόγηση και τα βιβλία από την κ. Γιαννάκου είτε ακυρώθηκαν είτε δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη.
• Στην μεταναστευστική πολιτική, δεν έγινε σχεδόν τίποτα παρά την όποια ρητορική.
• Το σύμφωνο συμβίωσης, ψηφίστηκε αλλά δεν συμπεριέλαβε τα ομόφυλα ζευγάρια.
• Στην δημόσια τάξη, η κυβέρνηση προσπάθησε να μην ρίχνει λάδι στην φωτιά με αποτέλεσμα να κάψουν την μισή Αθήνα.
• Στην δημόσια διοίκηση, το κομματικό κράτος απλώς άλλαξε χρώμα με αποτέλεσμα χιλιάδες προσλήψεις με stage και όχι μόνο.
• Στις ΔΕΚΟ, ο ΟΤΕ και η Ολυμπιακή ιδιωτικοποιήθηκαν αλλά για να αποφευκτούν διαμαρτυρίες από τα συνδικάτα, πληρώθηκαν όλοι χρυσοί από τον δημόσιο κορβανά με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ή μετατάξεις στο δημόσιο τομέα με διατήρηση των αποδοχών τους.
• Στο θέμα της Κύπρου, ο Καραμανλής δήλωσε υπέρ του σχεδίου Ανάν χωρίς κανένα ενθουσιασμό (ή ίσως πιο ρεαλιστικά τέθηκε κατά χωρίς να το διατυμπανίζει)
• Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίσει για πολύ ακόμα.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να κατηγορηθεί για πολιτική δειλία αλλά η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα από αυτά ήταν βάση του προγράμματος της ήπιας προσαρμογής το οποίο είχε ειλικρινέστατα διακηρύξει από την αρχή. Έχει ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς γιατί επιλέχθηκε αυτή η πολιτική:
• Η κυβέρνηση της ΝΔ έχασε τις κρίσιμες 100 μέρες της με το να προσπαθεί εναγωνίως (και τελικά πετυχημένα) να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς. Όταν τελείωσαν ήταν ήδη ίσως αργά για μεγάλες τομές.
• Η παγκόσμια οικονομία πήγαινε καλά με άφθονη ρευστότητα και δεν υπήρχε μεγάλη πίεση για να γίνει η δημοσιονομική προσαρμογή (αν και βέβαια γι αυτόν ακριβώς τον λόγο ήταν ο κατάληλος χρόνος για μια τέτοια προσαρμογή).
• Μια απότομη προσαρμογή, αν και πιθανότατα θα είχε μεγάλα μακροπρόθεσμα πλεονεκτήματα, θα δημιουργούσε προβλήματα κοινωνικά και οικονομικά τα πρώτα χρόνια (μείωση εισοδημάτων, επιβράδυνση ανάπτυξης, ανεργία), π.χ. δείτε τα μέτρα Μάνου το 2003 (διόρθωση - εννοούσα προφανώς το 1993).
• Ο Καραμανλής είχε κερδίσει τις εκλογές του 2004 υποσχόμενος λαγούς με πετραχήλια με αποτέλεσμα να ήταν δύσκολο να κάνει στροφή 180 μοιρών.
• Το σημαντικότερο, ο Ελληνικός λαός ΔΕΝ ήταν και δεν είναι έτοιμος για μεγάλες αλλαγές παρά την συνεχή γκρίνια του για την κατάσταση της χώρας και του κράτους. Περισσότερες δραστικές αλλαγές πιθανότατα θα οδηγούσαν σε τεράστιες απεργίες και αναταραχή που ίσως να επιδείνωναν περεταίρω την κατάσταση της οικονομίας και θα κόστιζαν στην ΝΔ την δεύτερη τετραετία.
Και πραγματικά, την πρώτη τετραετία, η στρατηγική φαινόταν να δουλεύει σε κάποιο βαθμό:
• Η οικονομία συνέχισε να αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς μετά τους Ολυμπιακούς.
• Η κοινωνική αναταραχή ήταν περιορισμένη (για τα Ελληνικά δεδομένα), και
• Η ΝΔ κέρδισε και δεύτερη τετραετία αντίθετα λόγου χάρη με την κυβέρνηση Μητσοτάκη του 1990-3.
Ωστόσο τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής δεν άργησαν να φανούν με τα γνωστά πολιτικά και οικονομικά αποτελέσματα τα οποία γνωρίζουμε όλοι και δεν θα επαναλάβω εδώ. Τώρα, η νέα διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι δεν έχει αυτή την στιγμή σοβαρή αντιπολίτευση (με την ΝΔ 10 μονάδες πίσω και διχασμένη και τον ΣΥΡΙΖΑ στα αριστερά του να μαλλιοτραβιέται), παρά τα επιτακτικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, έχει ακριβώς την ίδια πολιτική με την ΝΔ του 2004: Μικρά βήματα στην σωστή κατεύθυνση και αποφυγή μεγάλων αλλαγών και συγκρούσεων.
Προφανώς ως νέα κυβέρνηση έχουν μια φρεσκάδα και κάνουν λίγες περισσότερες προσπάθειες από τον παραιτημένο στην ουσία Καραμανλή. Αλλά το ίδιο είχε συμβεί το 2004 για όσους θυμούνται. Όπως και τότε, η σημερινή κυβέρνηση έχει παραταθήκη τις λαικίστικες προεκλογικές υποσχέσεις της, κάνει μια απογραφή φουσκώνοντας το σημερινό έλλειμμα, πιέζει την Κομισιόν να μας δώσει παράταση να το μειώσουμε, υπαναχωρεί με τα συνδικάτα του ΟΛΠ κτλ. Ακούγεται σαν déjà vue ή όχι; Οι περίφημες 100 μέρες έχουν σχεδόν περάσει και δεν έχω ακούσει ούτε ένα δραστικό μέτρο σε οποιοδήποτε τομέα. Ελπίζω να βγω λάθος αλλά υποψιάζομαι ότι 5 χρόνια από τώρα θα έχουμε όλοι την ίδια οργή με τώρα για 5 ακόμα χαμένα χρόνια.
Αλλά βέβαια, δεν φταίει (μόνο) η κυβέρνηση, φταίμε όλοι μας που ανελλιπώς τασσόμαστε ενάντια σε κάθε αλλαγή ή έστω δεν την υποστηρίζουμε ενεργά ενώ οι «θιγόμενοι» μονοπωλούν τους δρόμους και τα τηλεοπτικά κανάλια. Άλλωστε την μία φορά στην ιστορία μας που βγήκε πολιτικός σε προεκλογική περίοδο, έστω και πολύ καθυστερημένα, και δήλωσε ότι πρέπει να παρθούν σκληρά μέτρα, το κόμμα του καταποντίστηκε. Άλλωστε το είχε πει και ο Σαββόπουλος: «αν δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις καλύτερα να μην τα πεις καθόλου»…
Πέμπτη, Νοεμβρίου 26, 2009
Μια μικρή ιστορία καπιταλιστικού θριάμβου
Από τις περισσότερες ιστορικές αφηγήσεις που σχετίζονται με την εγκατάσταση των Πουριτανών εκφεύγει το γεγονός πως οι άποικοι του Plymouth αντιμετώπισαν και μετά τον πρώτο χειμώνα σοβαρές ελλείψεις, μη κατορθώνοντας να δώσουν λύση στο επισιτιστικό τους πρόβλημα μέχρι το 1623, τρία χρόνια αργότερα. Παρά την πολύτιμη βοήθεια των γηγενών, η εσοδεία τα πρώτα χρόνια παρέμενε δραματικά χαμηλή, κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να αποδοθεί ούτε στις αντίξοες καιρικές συνθήκες ούτε σε ελλιπείς γνώσεις καλλιέργειας. Τη βασικότερη αιτία αποτελούσε η απουσία κινήτρων, κατάσταση άμεσα συνδεδεμένη με το σύστημα κοινοκτημοσύνης επί του οποίου είχε οργανωθεί η αποικία. Σύμφωνα με πρωτογενείς ιστορικές πηγές το σύνολο της παραγωγής και των προμηθειών άνηκε στην κοινότητα, η οποία και διένειμε επί τη βάσει της αρχής της ισότητας, ανεξάρτητα από την συμμετοχή του κάθε μέλους στην παραγωγική διαδικασία. Όλοι λάμβαναν το ποσοστό που τους αναλογούσε, ενώ η ιδιωτική καλλιέργεια γης απαγορευόταν."On the brink of extermination, the Colony’s leaders changed course and allotted a parcel of land to each settler, hoping the private ownership of farmland would encourage self-sufficiency and lead to the cultivation of more corn and other foodstuffs."
Παρασκευή, Οκτωβρίου 09, 2009
Υπέρ της ελευθερίας τεκνοποίησης
Υπάρχει συνταγματικό δικαίωμα τεκνοποίησης; Η απάντησή μου είναι φυσικά καταφατική. Το γενικό δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του άρ. 5 παρ. 1 Συντ., και μάλιστα ως δικαίωμα συμμετοχής στην κοινωνική ζωή, προσφέρει εδώ την συνταγματική βάση, υπό τον τριαδικό περιορισμό πάντοτε του ίδιου του Συντάγματος, των δικαιωμάτων των άλλων και των χρηστών ηθών, αλλά και της κατάχρησης δικαιώματος του άρ. 25 παρ. 3 Συντ. Επιπλέον, η μητρότητα (όχι όμως και η πατρότητα!) τελεί υπό την προστασία του κράτους, σύμφωνα με το άρ. 21 παρ. 1 Συντ.
Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει το δικαίωμα μη τεκνοποίησης, το δικαίωμα επιλογής του χρόνου τεκνοποίησης, του τρόπου τεκνοποίησης (φυσικός/τεχνητός) και του αριθμού των τέκνων και εί τι άλλο. Υποκειμενικώς δεν απαγορεύεται σε παράφρονες, δεν απαγορεύεται σε εγκληματίες, δεν απαγορεύεται ούτε καν σε πρωθυπουργούς.
Αλλά σε αυτά υποθέτω ότι συμφωνούμε όλοι, στο κατ' εξαίρεσιν είναι που δυσκολεύουν τα πράγματα. Υπάρχει όμως άραγε απαγόρευση τεκνοποίησης; Ποιος άκαρδος νομοθέτης δεν αγαπά τα μωράκια;
Κιόμως. Ας δούμε λοιπόν την εξαίρεση:
Σύμφωνα με το άρ. 4 παρ. 1 Ν. 3305/2005 "Οι μέθοδοι ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής εφαρμόζονται σε ενήλικα πρόσωπα μέχρι την ηλικία φυσικής ικανότητας αναπαραγωγής του υποβοηθούμενου προσώπου. Σε περίπτωση που το υποβοηθούμενο πρόσωπο είναι γυναίκα, ως ηλικία φυσικής ικανότητας αναπαραγωγής νοείται το πεντηκοστό έτος". Το άρ. 26 παρ. 6 προσθέτει την απαραίτητη αστυνόμευση της μητρότητας: "Όποιος προβαίνει σε εφαρμογή μεθόδων Ι.Υ.Α. κατά παράβαση των ορίων ηλικίας που προβλέπονται στα άρ. 1455 παρ. 1 εδ. β΄ ΑΚ και των άρ. 4 παρ. 1 και 8 παρ. 7 του παρόντος, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρις ενός έτους".
Η απαγόρευση φαίνεται να καταλαμβάνη μόνο το ιατρικό προσωπικό, γιατί μόνο αυτοί "προβαίνουν σε εφαρμογή", τελικά όμως ούτε οι γονείς απαλλάσσονται, ως ηθικοί αυτουργοί φυσικά της εφαρμογής.
Ασύλληπτη εγκληματίας. Εντός της κοιλίας διακρίνεται το προϊόν του εγκλήματος.
Ερωτάται: τι να προστατεύη άραγε η περίεργη αυτή διάταξη; Ασφαλώς όχι τα δικαιώματα της μητέρας (ή του πατέρα!), αφού οι ίδιοι επιθυμούν διακαώς την εγκυμοσύνη. Τότε;
Κάποιοι θα πουν τα δικαιώματα του κυοφορουμένου: το τέκνο χρειάζεται νέους ηλικιακά γονείς, που να μπορούν να το στηρίξουν οικονομικά και συναισθηματικά για πολλά χρόνια και να του παρασταθούν μέχρι να ενηλικιωθή. Ακόμη και αν έστεκε αυτή η επιχειρηματολογία, που φυσικά δεν στέκει, γιατί καταλαμβάνει και τους ηλικιωμένους πατέρες, τις μόνες μητέρες κ.λπ., και πάλι δεν θα αρκούσε όμως. Αλήθεια, τι είδους προστασία του κυοφορουμένου είναι εκείνη που, προκειμένου να μην ζήση τάχα μια στερημένη παιδική ηλικία, του απαγορεύει να γεννηθή; Προκρίνει δηλαδή την ανυπαρξία της ύπαρξης; Ακόμη περισσότερο, αποτρέπει την ίδια την κύηση, "προστατεύει" δηλαδή κάποιον που δεν υπάρχει καν, άρα δεν μπορεί να είναι και φορέας εννόμων αγαθών;
Τίποτε. Το απόλυτο τίποτε, μηδέν εις το πηλίκον, βασικά μηδέν στον παρονομαστή έβαλε ο νομοθέτης. Η συντηρητική απαγόρευση υποδουλώνεται στην πιο φοβική έννοια των χρηστών ηθών που υπάρχει. Η μητρότητα σε μη αναπαραγωγική ηλικία μπορεί να ανάγεται σε διάφορους ηθικούς παράγοντες, από επαινετέους έως αποκρουστικούς (όπως, μην ξεχνάμε, κάθε μητρότητα). Η ηλικιωμένη, πλην νέα μητέρα ίσως είναι εγωίστρια, ίσως θέλει κληρονόμο, ποιος ξέρει, μπορεί να θέλη και να πουλήση το παιδί της. Η ηθική αξιολόγηση των κινήτρων της δεν απιτρέπεται όμως να επηρεάση την νομική, όσο δεν βλάπτει κανένα. Στο κάτω κάτω, ο Όκκαμ μάς προσφέρει και εδώ την εύλογη λύση: η μητρότητα οφείλεται στην αγάπη.
Αλλά η σχολιαζόμενη διάταξη προσκρούει και στην απαγόρευση των διακρίσεων λόγω φύλου. Φαινομενικά βέβαια καλύπτει και τα δύο φύλα. Το κριτήριο όμως που εισάγει, η αναπαραγωγική ηλικία, πάσχει διττώς: αφενός μεν αφορά μόνο τις γυναίκες, δεδομένου ότι η ανδρική αναπαραγωγική ηλικία εκτείνεται απροβλημάτιστα μέχρι το αβραμιαίο γήρας.
Tῇ Σάρρᾳ ἐξέλιπε γίνεσθαι τὰ γυναικεῖα. Τω Αβραάμ πάλι όχι.
Αφετέρου, αν και δεν μοιάζει εκ πρώτης όψεως αυθαίρετο [η ίδια η φύση το έχει θέσει!], στην πραγματικότητα είναι, διότι αντιστρατεύεται την ανθρώπινη πρόοδο. Η φύση είχε αποφασίσει ότι κάποιες γυναίκες δεν μπορούν να συλλάβουν. Μέχρι την Λουίζα. Συνεπώς, ο νόμος απαγορεύει στο γυναικείο φύλο να κατακτήση, αξιοποιώντας την τεχνολογία των καιρών μας, μια κορυφή που εκ φύσεως ανήκει στο ανδρικό [και ιδού τα αποτελέσματα]. Αντισυνταγματικό. Και απάνθρωπο.
-Μαμά, ποιος αιδοιοκύων δεν ήθελε να γεννηθούμε;
-Ο Έλλην νομοθέτης, παιδί μου.
Άγνοια κινδύνου
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο εξαιρετικό κείμενο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Το αντιγράφω λοιπόν εξολοκλήρου.
(Περιττό να γράψω ότι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να συμφωνήσω με κλισέ του τύπου «δεν επεμβαίνω στα εσωτερικά άλλου κόμματος». Η πορεία της ΝΔ, όπως άλλωστε και αυτή του ΠΑΣΟΚ, καθορίζουν άμεσα το μέλλον της χώρας μας και δεν μπορούμε να παραμένουμε αδιάφοροι.)
Άγνοια κινδύνου στη Ν.Δ. – του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Η ΝΔ λοιπόν πρόκειται να εκλέξει καινούργιο αρχηγό. Δεν είναι κάτι νέο αυτό για μια παράταξη που μόνιμα ψάχνει για τις εύκολες λύσεις. Οποτε βυθίζεται στις κάλπες οπαδοί και στελέχη αναζητούν την διάσωση στο πρόσωπο του καινούργιου ηγέτη. Δίχως αξιολόγηση σε βάθος και χωρίς κουβέντα, και πολιτική ζύμωση. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντοτε ζημιογόνο. Διότι πολιτική δίχως συζήτηση, ανάλυση και κονταροχτύπημα δεν είναι πολιτική. Είναι χειρισμοί εξασφάλισης βολέματος και πρόσκαιρης αισιοδοξίας. Η τραγική κατάληξη της κυβέρνησης Καραμανλή έδειξε ακριβώς αυτό. Παρά τις κραυγές κάποιων για νεοφιλελεύθερες και κεντρώες δήθεν πολιτικές η παράταξη κύλισε στον βόρβορο της πολιτικής απαξίωσης γιατί δεν είχε ακριβώς προσανατολισμό.
Στηρίγματά της υπήρξαν δύο απόλυτα νεφελώματα. Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός και ο μεσαίος χώρος. Ο πρώτος, με την ερμηνεία που του δίνουν τα περισσότερα στελέχη της ΝΔ δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Ηταν ένα εφεύρημα του Κ. Καραμανλή για να διευκολύνεται να εφαρμόζει όποια πολιτική του άρεσε δίχως να κατηγορείται για ιδεολογικό επαρχιωτισμό και έλλειψη ταυτότητας. Δίχως τον Κ. Καραμανλή ο ρ.φ. κατέληξε γράμμα κενό. Και η επίκλησή από ορισμένους επιγόνους του φάνταζε με ανέκδοτο. Μιλούσαν για κάτι που δεν υπήρχε και που ούτε κι αυτοί καταλάβαιναν. Ηταν σαν να προσπαθούσαν να φτιάξουν ψαρόσουπα δίχως …ψάρια!!
Οσον αφορά τον μεσαίο χώρο η σύγχυση υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη. Στην λεγόμενη κεντροδεξιά στην Ελλάδα επιμένουν να αγνοούν μια δραματική πραγματικότητα. Οι μετεμφυλιακές ενοχές που ενστάλαξαν επάνω της οι ρεβανσιστικές δυνάμεις της Αριστεράς για τις άδικες εν πολλοίς διώξεις της εποχής εκείνης την έχουν εξορίσει σε ιδεολογική έρημο. Και στελέχη και οπαδοί της συχνά φέρονται σαν να ντρέπονται που δεν είναι αριστεροί. Η καταξίωση των απόψεων της αριστεράς είναι σχεδόν καθολική. Ουδείς τολμά να αμφισβητήσει την ορθότητα των ιδεών της. Σαν αποτέλεσμα οι αντίπαλοί της επικεντρώνονται στην πράξη. Αισθάνονται πως μοναχά εκεί μπορούν να διεκδικήσουν κάποια ανωτερότητα. Όταν λοιπόν η κεντροδεξιά αποδειχθεί κακός διαχειριστής, η κατάρρευση είναι ολοσχερής. Ετσι έγινε το 1993, έτσι έγινε και τώρα.
Τότε, κορυφαία στελέχη του χώρου αμφισβητούσαν κρίσιμες επιλογές της τότε κυβέρνησης. Με επιχειρηματολογία μάλιστα της απέναντι πλευράς. Σε συμμαχία με μηχανισμούς του εργολαβικού/εκδοτικού παρασκηνίου βάφτισαν - εκείνοι πρώτοι, και πριν από την αριστερά – τις φιλελεύθερες επιλογές ασύδοτες και δίχως δήθεν κοινωνική ευαισθησία. Τώρα βρέθηκαν στην παγίδα που από τότε είχαν οι ίδιοι στήσει. Δίχως ιδεολογικό έρμα και με τον τρόμο της αριστερής αποδοκιμασίας έμειναν δίχως ραχοκοκαλιά και πολιτικούς στόχους. Ονόμασαν «μεσαίο χώρο» ότι αγκάλιαζε τις πολιτικές ευαισθησίες της αριστεράς (μέχρι και σε τελετές στα Μακρονήσια βρέθηκαν εξαίροντας τον συμβολικό ρόλο του Χ. Φλωράκη!!) και ..ξέχασαν να κυβερνήσουν. Σαν κάκιστοι κι’ ερασιτέχνες διαχειριστές που αποδείχθηκε πως ήσαν, σύντομα έχασαν και το υποτιθέμενο συγκριτικό πλεονέκτημα που διέθεταν στον τομέα της πρακτικής πολιτικής. Μην τολμώντας να πάρουν αποφάσεις, το μόνο που έμενε ήταν η άλωση του κράτους. Και η κατεξευτελιστική συντριβή.
Τώρα ο αγώνας είναι ανηφορικός. Και εξαιρετικά δύσκολος. Η παρουσία του ΛΑΟΣ και οι ευφυείς χειρισμοί του αρχηγού του, από την μία πλευρά, και οι θεαματικές πρώτες κινήσεις του κ. Παπανδρέου από την άλλη κινδυνεύουν να αποψιλώσουν την ΝΔ από κοινωνικά στηρίγματα και πολιτικές αναφορές. Οι οπαδοί της λεγόμενης λαικής δεξιάς, μιάς εκλαικευμένης δηλ. παλαιοσυντηρητικής τιποτολογίας με προμετωπίδα την οσφυοκαμψία στην πολιτική ανωτερότητα της αριστερής ιδεολογίας, θα την σπρώχνουν αναγκαστικά προς την πλευρά του κ. Καρατζαφέρη. Ενώ το νέο Πασόκ, από την άλλη, (μη έχοντας σοβαρό πρόβλημα στα αριστερά του) θα κάνει κτήμα του την μία μετά την άλλη τις μεταρρυθμιστικές, φιλελεύθερες και μοντέρνες επιλογές της εποχής. Η αντιμετώπιση της κρατικής αυθαιρεσίας μέσω της ηλεκτρονικής διαφάνειας (από τις πρώτες εξαγγελίες του κ. Παπανδρέου) λ.χ αποτελούν τον βασικό μοχλό πολιτικής του Βρετανικού συντηρητικού κόμματος και της έγκυρης δεξαμενής σκέψης Demos του Λονδίνου!!
Ο ένας λοιπόν θα σπρώχνει από τα δεξιά και ο άλλος θα πιέζει εκσυγχρονιστικά και συντηρητικότερα από το κέντρο. Προς τα πού θα κινηθεί η ΝΔ; Και με τι είδους πολιτικό οπλοστάσιο; Είναι φανερό πως οι διακπληκτιζόμενοι στις τηλεοράσεις βουλευτές και στελέχη της έχουν πλήρη άγνοια κινδύνου. Γι αυτό κι’ ακούγονται και απίστευτες υποψηφιότητες για την αρχηγεία. Οι επιλογές του πολιτικού τους προσανατολισμού είναι το πρώτο πρόβλημα. Η επιλογή της ηγεσίας έρχεται μετά.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 07, 2009
Ομοφυλοφιλία for beginners
Από την πρόσφατη επιστροφή μου στην Ελλάδα μετά από πολύχρονη παραμονή στο εξωτερικό, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η έλλειψη ενδιαφέροντος και βασικής γνώσης για τους ομοφυλόφιλους και το θέμα των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους. Αν και η συζήτηση έχει σιγά σιγά αρχίσει, το πλατύ κοινό όχι μόνο αδιαφορεί αλλά μάλιστα δυσανασχετεί όταν αναφέρεται το θέμα αυτό . Και αυτό φαίνεται από την σχεδόν παντελή έλλειψη συζήτησης για το θέμα αυτό και στην φετινή προεκλογική περίοδο.
Το πρόβλημα ίσως στην Ελλάδα είναι ότι η συζήτηση, κατά καιρούς, ανοίγει για θέματα σαν τον γάμο ή την υιοθεσία, χωρίς οι περισσότεροι Έλληνες να έχουν αποδεχτεί ή να κατανοήσει ακόμα την ίδια την ύπαρξη της ομοφυλοφιλίας. Γι αυτό τον λόγο, στο κείμενο αυτό προσπαθώ να πάω στην ρίζα του προβλήματος , να παραθέσω και, στο βαθμό που μπορώ, να αντικρούσω τα επιχειρήματα, λογικά ή συναισθηματικά, που έχουν πολλοί συμπολίτες μας κατά τις ομοφυλοφιλίας.
Το καλό της γενικότερης αδιαφορίας στην Ελλάδα είναι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν έχει μπει σε ακόμα ιδεολογικά χαρακώματα, όπως π.χ. συμβαίνει σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα ίσως να είναι περισσότερο ανοιχτόμυαλος και ανεκτικός. Από την άλλη βέβαια, η άγνοια καθώς και η γενικότερη έλλειψη ευαισθητοποίησης στην χώρα μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανοικτή κοινωνία και το κράτος δικαίου, σημαίνει ότι ακόμα και πολίτες που θεωρούν τον εαυτό τους ως προοδευτικό ή φιλελεύθερο έχουν ιδιαίτερα ομοφοβικές και προσβλητικές απόψεις για τους gay συμπολίτες τους.
Δεν αμφιβάλω ότι θα υπάρξουν αναγνώστες με ισχυρές απόψεις για το θέμα, όπως και άτομα με ...μεσογειακό ή θερμόαιμο ταμπεραμέντο και συνεπώς σίγουρα δεν θα αποφύγουμε υβριστικά σχόλια και troll. Ωστόσο, με κάποια αφέλεια πιστεύω ότι η πολιτική ζωή στην Ελλάδα θα μπορέσει να βελτιωθεί μόνο εάν κάνουμε όλοι μας μεγαλύτερη προσπάθεια να κατανοήσουμε σε βάθος τα επιχειρήματα (και τα συναισθήματα) της «άλλης πλευράς» ακόμα και εάν συνεχίζουμε να διαφωνούμε μαζί τους και γιαυτό ευχαριστώ τους αναγνώστες εκ των προτέρων για την υπομονή τους και το ανοικτό τους μυαλό. Επίσης, ζητώ συγνώμη που το άρθρο αυτό μου βγήκε πιο μεγάλο από ότι θα ήθελα και σας ευχαριστώ για την υπομονή σας!
1. Τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο;
Βάζω αυτό το ερώτημα πρώτο πρώτο γιατί πιστεύω ότι ένα από τα πλεονεκτήματα που έχει η Ελλάδα ως μικρή χώρα στην άκρη της Ευρώπης, είναι ότι δεν χρειάζεται να ξανα-ανακαλύψει τον τροχό: Προφανώς οι Έλληνες δεν πρέπει να γίνουμε πρόβατα και να ακολουθούμε ακρίτως ότι γίνεται στο εξωτερικό αλλά σίγουρα έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάζουμε προς τις περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες για να πάρουμε μια ιδέα προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε.
Από την Ελληνική Επανάσταση και μετά, η Ελλάδα είναι -σωστά- στραμμένη προς τις ευημερούσες, δημοκρατικές, φιλελεύθερες χώρες της δυτικής Ευρώπης και αυτό, παρά τα προβλήματα μας, μας έχει βοηθήσει να προοδεύσουμε, ιδίως εάν μας συγκρίνει κανείς με άλλες χώρες της περιοχής μας με λιγότερο σαφή προσανατολισμό που μάλιστα ήταν πλουσιότερες στο παρελθόν (Τουρκία, Αίγυπτος, Βουλγαρία κτλ). Συνεπώς, καλό είναι να κοιτάμε προς αυτές τις χώρες (από την Βρετανία ως την Σουηδία, από την Γαλλία ως την Ισπανία) για να δούμε εάν αρμενίζουμε προς την σωστή κατεύθυνση. Εάν θέλουμε να γίνουμε «Ευρώπη» αλλά συμφωνούμε σε κοινωνικά θέματα π.χ. με την Σαουδική Αραβία, κάτι πάει λάθος.
Στο συγκεκριμένο θέμα, είναι εμφανές ότι φυσικό επακόλουθο των φιλελεύθερων δημοκρατιών της δυτικής Ευρώπης είναι η αποδοχή και ισότητα όλων των ομάδων του πληθυσμού, τις γυναίκες και τις μειονότητες, συμπεριλαμβανομένου και των ομοφυλοφίλων. Σχεδόν σε όλες αυτές τις χώρες, υπάρχουν λόγου χάριν είτε γάμοι είτε σύμφωνα συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, και οι διακρίσεις, αν και δεν έχουν εξαφανιστεί , μειώνονται συνεχώς. Στην Γερμανία λόγου χάρη, η οποία δεν είναι και η προοδευτικότερη κοινωνία, ίσως γιατί είναι 50% καθολικοί, ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς αρχηγούς είναι ανοιχτά gay, όπως και οι δήμαρχοι του Βερολίνου και του Αμβούργου μεταξύ των άλλων. Η σύγκριση με το Δήμο Αθηναίων είναι σίγουρα καταθλιπτική.
2. Τι είναι ομοφυλοφιλία τέλος πάντων
Δεν θέλω να κάνω αυτό το άρθρο υπερβολικά θεωρητικό αλλά ο όρος ομοφυλοφιλία συμπεριλαμβάνει πολλές διαφορετικές συμπεριφορές και ανθρώπους. Ο γενικός ορισμός που εγώ χρησιμοποιώ είναι άνθρωποι οι οποίοι ελκύονται σεξουαλικά και συναισθηματικά από άτομα του ιδίου φύλου.
Αυτό είναι ανεξάρτητα από το εάν κρύβονται ή όχι, εάν επίσης ελκύονται από ανθρώπους του άλλου φίλου, εάν είναι «ενεργητικοί» ή «παθητικοί» και εάν είναι «macho» ή «camp» (όροι που σχετικά λανθασμένα μεταφράζονται στην Ελλάδα σαν «ανδροπρεπείς» και «θηλυπρεπείς») ή αντίστοιχα για τις λεσβίες εάν είναι «butch» ή «fem».
Σαν μικρή παρένθεση, πολλοί Έλληνες λανθασμένα νομίζουν ότι όλοι οι gay θέλουν να είναι γυναίκες και απλώς άλλοι τολμάνε να το δείχνουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Και αντίστροφα για τις λεσβίες ότι θέλουν να γίνουν άντρες. Αυτό είναι προφανέστατα μη αληθές για το συντριπτικό ποσοστό των gay και των λεσβιών. Και αυτό δεν το λέω γιατί πιστεύω ότι είναι κακό – απλώς δεν ισχύει. Ο λόγος που το πλατύ κοινό έχει αυτή την λανθασμένη εικόνα είναι κυρίως γιατί οι θηλυπρεπείς gay, και οι ανδροπρεπείς λεσβίες είναι δυσκολότερο να κρυφτούν με αποτέλεσμα σε μια συντηρητική κοινωνία σαν την Ελληνική, είναι αυτοί που κρύβονται λιγότερο ή λιγότερο πετυχημένα.
Έχει ενδιαφέρον μάλιστα ότι ένας από τους λόγους για την αδυναμία των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων στην Ελλάδα, και αλλού, οφείλεται εν μέρη σε αυτήν την ανομοιογένεια, μεταξύ ανδρών και γυναικών gay, «ανδροπρεπών» και «θηλυπρεπών», ενεργητικών που δεν θεωρούν τον εαυτό τους gay και ενεργητικών, transsexual και μη, κτλ. Γι αυτό και κάθε αγώνας για τον σεβασμό των gay, χρειάζεται όχι μόνο να αποδεχόμαστε αλλά και να γιορτάζουμε την διαφορετικότητα και την ποικιλία μεταξύ των συνανθρώπων μας.
Παρεμπιπτόντος,και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, συχνά στο κείμενο αυτό αναφέρομαι σε όλες τις ομοφυλόφιλες ομάδες, συμπεριλαμβανομένου και των λεσβιών, ως «gay», καθαρά για λόγους ταχύτητας. Άλλωστε πρέπει να ομολογήσω ότι βρίσκω τον όρο ομοφυλόφιλο μακρόσυρτο και μη εύηχο!
3. Γιατί να ασχοληθούμε με την ομοφυλοφιλία όταν έχουμε ένα σωρό άλλα προβλήματα
Αυτή η απορία τίθεται από πολλούς συμπολίτες μας για πολλούς λόγους.
· Πρώτον γιατί πολλοί straight δεν γνωρίζουν κανένα gay, ιδίως εάν ζουν στην επαρχία ή στα προάστια και θεωρούν ότι οι gay είναι μια πολύ μικρή μειονότητα που δεν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί της. Η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη: οι gay υπολογίζονται περίπου στο 10% του πληθυσμού κάθε χώρας. Το γεγονός ότι πολλοί συμπολίτες μας ούτε καν γνωρίζουν κανέναν gay δείχνει τον βαθμό την προκατάληψης που κάνει πολλούς gay να κρύβονται ή έστω να είναι «διακριτικοί». Αυτό σημαίνει ότι έχουμε 1 εκατομμύριο συμπολίτες μας που είναι ομοφυλόφιλοι ή έστω αμφιφυλόφιλοι. Σίγουρα αυτό είναι ένα νούμερο που αξίζει να ασχοληθούμε μαζί του.
· Δεύτερον γιατί πολλοί συμπολίτες μας είναι λίγο εγωιστές. Και δεν το λέω αυτό με κακία – είναι ανθρώπινο να μας ενδιαφέρουν θέματα τα οποία μας αφορούν και επηρεάζουν την δική μας ζωή. Ωστόσο πολλοί straight δεν αναγνωρίζουν ότι το θέμα αυτό μπορεί να τους επηρεάζει περισσότερο από ότι νομίζουν: ίσως τα παιδιά τους να είναι gay, τα εγγόνια τους, οι καλύτεροι τους φίλοι χωρίς να το ξέρουν. Επίσης, πρέπει να αποφασίσουν εάν θέλουν να ζουν σε μια κοινωνία η οποία καταπιέζει ένα σημαντικό κομμάτι της. Όπως οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας αντιρατσιστές, και θα μας ενοχλούσε εάν θεωρούσαμε τους μαύρους, τους Εβραίους, τους μελαχρινούς, τους αριστερόχειρες ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, έτσι πρέπει να πολεμήσουμε και τις διακρίσεις και προκαταλήψεις για τους gay συμπολίτες μας. Άλλωστε δεν ξέρει κανείς πότε μπορεί να βρεθεί ο ίδιος ως μέρος μιας μειονότητας (οικονομικής, ιατρικής, κοινωνικής, τοπικής) – η ωριμότητα μιας κοινωνίας κρίνεται από την συμπεριφορά στις μειονότητες της.
· Τρίτον γιατί πολλοί συμπολίτες μας πιστεύουν ότι οι gay έχουν ήδη ισότητα και οι απαιτήσεις τους είναι υπερβολικές. Αυτό το επιχείρημα το συζητάω λίγο παρακάτω ωστόσο τόσο οι νομικές όσο και οι κοινωνικές διακρίσεις που υφίστανται οι gay είναι προφανείς. Εάν αντίστοιχες διακρίσεις και υβριστικά σχόλια (από τους περαστικούς, πολλούς πολιτικούς και ιεράρχες) ακούγονταν για οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα ή εθνότητα, θα τις καταδίκαζαν όλοι χωρίς δεύτερη κουβέντα ως φρικτός ρατσισμός.
Άλλωστε, το ερώτημα γιατί να ασχολούμαστε με την ομοφυλοφιλία μπορεί εύκολα να αντιστραφεί: Όσοι πολιτικοί και παπάδες κάνουν υβριστική εκστρατεία κατά των gay, δεν έχουν άλλα πράγματα να ασχοληθούν; Άλλωστε το να δοθούν ανθρώπινα δικαιώματα στους gay δεν αφαιρεί τίποτα από τους άλλους, ούτε έχει ιδιαίτερη οικονομική επιβάρυνση. Π.χ. η κυβέρνηση της ΝΔ πέρασε πρόσφατα το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης το οποίο παραδόξως εξαιρεί τα ομόφυλα ζευγάρια. Για να κατοχυρωθεί η ισοπολιτεία για όλους, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να αλλάξουν μερικές λέξεις μόνο του νομοσχεδίου αυτού.
4. Μα η ομοφυλοφιλία δεν αποπροσανατολίζει από την ταξική πάλη
Αρκετοί (ακρο)αριστεροί κατηγορούν το gay κίνημα ότι (α) είναι διαστροφή της αστικής κοινωνίας και μόνο, και (β) αποπροσανατολίζει από την πάλη για την επανάσταση. Δεν κρύβω ότι δεν συμμερίζομαι τις πολιτικές ιδέες των ακροαριστερών και συνεπώς ίσως να μην είμαι ο κατάλληλος για να αντιπαρατεθώ μαζί τους μέσα στα πλαίσια της κοσμοθεωρίας τους. Ωστόσο όπως φάνηκε και από τις σχετικά πρόσφατες ομοφοβικές επιθέσεις στα Εξάρχεια, αρκετές από τις ιδέες τους είναι αρκετά αποδεκτές στην Ελληνική κοινωνία και αξίζει να τις συζητήσει κανείς.
Δεν θέλει μεγάλη σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι η ομοφυλοφιλική επιθυμία δεν εμφανίζεται μόνο στις αστικές κοινωνίες - αντιθέτως υπήρχε και υπάρχει πάντοτε, συμπεριλαμβανομένων των προ-καπιταλιστικών κοινωνιών και των κομουνιστικών κρατών.
Όσο για τον «αποπροσανατολισμό», εάν ήδη, πριν καν γίνουν «κυβέρνηση» οι εν λόγω ομάδες περιφρονούν την gay μειονότητα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, καταλαβαίνει κανείς τι θα κάνουν σε όλους μας εάν πάρουν ποτέ την εξουσία. Σήμερα οι αριστεροί έχουν το πλεονέκτημα να γνωρίζουν πόσο καταπιεστικά κατέληξαν τα κομουνιστικά καθεστώτα τον 20ο αιώνα, άρα θα περίμενε κανείς ότι θα έκαναν διπλή προσπάθεια να πετύχουν τον σοσιαλιστικό τους παράδεισο χωρίς αυτές τις απολυταρχικές τάσεις.
5. Μα η ομοφυλοφιλία δεν είναι ήδη αποδεκτή;
Όπως ανέφερα ήδη παραπάνω, αρκετοί καλοπροαίρετοι straight νομίζουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι ήδη αποδεκτή και νόμιμη άρα δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε μαζί της. Μάλιστα αυτό νομίζουν και ορισμένοι βολεμένοι ομοφυλόφιλοι οι οποίοι θέλουν να αποφύγουν τις όποιες τύψεις τους που δεν βοηθάνε την προσπάθεια για ισότητα.
Ωστόσο, είναι προφανές ότι υπάρχει τόσο νομική όσο και κοινωνική ανισότητα και προκατάληψη κατά της ομοφυλοφιλίας στην Ελλάδα. Και αυτό είναι προφανές από το πόσοι λίγοι gay διαλέγουν να είναι ανοιχτοί και ειλικρινείς στην δουλεία τους (οι τραγουδιστές είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα αν και ίσως αυτοί θα είχαν και τα λιγότερα προβλήματα εάν αποκαλύπτονταν), από τα ειρωνικά σχόλια που ακούγονται ακόμα όταν περνάει ένα ζευγάρι gay στον δρόμο, από την απουσία ανοικτών gay πολιτικών, από το γεγονός ότι gay ζευγάρια δεν μπορούν να παντρευτούν, να γίνει αποδεκτή η σχέση τους από το κράτος και την κοινωνία, να έχουν το δικαίωμα να βλέπουν τους αγαπημένους τους στο νοσοκομείο εάν κάτι συμβεί, να κανονίζουν οι ίδιοι την διαθήκη τους κτλ.
Επίσης πολλοί ετερόφυλοι γκρινιάζουν που ξαφνικά «γέμισε» gay η τηλεόραση. Αυτό είναι προφανώς αστείο: εάν κάποιος κοιτάξει τις σειρές και τις ταινίες στην τηλεόραση (δεν μιλώ καν για τις ειδήσεις) σίγουρα το ποσοστό των gay είναι μικρότερο από το 10% που αντιπροσωπεύουν στην κοινωνία. Και στο κάτω κάτω, ακόμα και να ήταν αλήθεια η «υπερπροβολή» gay (που δεν είναι βέβαια), δεν θα ήταν κατανοητό μετά από δεκαετίες παντελούς απουσίας; Συν του ότι πολλοί από τους gay χαρακτήρες στην Ελληνική τηλεόραση παραμένουν καρικατούρες για να γελούν οι straight και να επιβεβαιώνονται τα στερεότυπα τους, και όχι για να βοηθήσουν πραγματικά την αποδοχή τους ή να αντιπροσωπεύσουν πραγματικά ένα τμήμα του πληθυσμού.
6. Έχει νόημα η «αποθάρρυνση» της ομοφυλοφιλίας;
Όπως θα προσπαθήσω να εξηγήσω παρακάτω, δεν πιστεύω ότι η ύπαρξη της ομοφυλοφιλίας είναι κάτι αρνητικό για την κοινωνία. Αλλά, for argument’s sake όπως λένε οι αγγλοσάξονες, ακόμα και εάν υποθέσουμε ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος ή απλούστερος εάν δεν υπήρχαν ομοφυλόφιλοι, πάλι ΔΕΝ έχει νόημα να την αποδοκιμάζουμε.
Για παράδειγμα, πιθανότατα ο κόσμος να ήταν πιο «απλός» εάν δεν είχαμε αριστερόχειρες, εάν όλοι είχαμε το ίδιο ύψος και μέγεθος, το ίδιο χρώμα δέρματος κτλ. Ωστόσο με το να αποδοκιμάζουμε, για παράδειγμα, τους αριστερόχειρες, δεν μειώνουμε τον αριθμό τους. Αντίθετα, καταπιέζουμε εκατομμύρια ανθρώπων χωρίς νόημα, δεν επιτρέπουμε στην κοινωνία να εκμεταλλευτεί πλήρως τις διαφορετικές τους δεξιότητες και ίσως τους ωθούμε σε προβληματικές συμπεριφορές από αντίδραση.
Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, είναι πιθανόν ότι η πλήρης αποδοχή της ομοφυλοφιλίας να οδηγήσει σε (μάλλον πολύ μικρή) αύξηση της ομοφυλόφιλης συμπεριφοράς καθότι άτομα τα οποία το καταπίεζαν ή ήταν αμφιφυλόφιλοι θα έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα να εκδηλωθούν ή να εξερευνήσουν την σεξουαλικότητα τους. Ωστόσο πιστεύω ότι το να δοθεί η ελευθερία στους ανθρώπους να βρουν τον εαυτό τους είναι θετικό από μόνο του και θα μεγαλώσει την ανθρώπινη ευτυχία. Άλλωστε, είναι καλύτερα να κρύβονται οι gay και να παντρεύονται γυναίκες ή άντρες που δεν τους ικανοποιούν και δεν τους αγαπούν; Αυτό δεν δημιουργεί μεγαλύτερη δυστυχία, χωρισμούς και διαζύγια και πληγωμένα παιδιά;
7. Μα η ομοφυλοφιλία δεν είναι αφύσικη ή ανώμαλη;
Αυτό ίσως είναι το πιο σύνηθες επιχείρημα και βασίζεται στο γεγονός ότι οι ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές επαφές δεν οδηγούν στην αναπαραγωγή. Ωστόσο πιστεύω ότι το γεγονός αυτό δεν φτάνει για να θεωρηθεί η ομοφυλοφιλία «κακή» ή «αφύσικη» ή «ανώμαλη»:
· Είναι γνωστό ότι ομοφυλόφιλα ζώα υπάρχουν σε όλα τα είδη θηλαστικών. Είναι μια συμπεριφορά που υπάρχει πολύ συχνά στην φύση.
· Οι άνθρωποι (όπως και πολλά ζώα) δεν ενδιαφέρονται πια μόνο για την στοιχειώδη επιβίωση τους. Όπως χρησιμοποιούμε τα πόδια μας για να χορεύουμε και να κάνουμε σκι (και όχι μόνο για να τρέχουμε για να γλυτώσουμε από τα μαμούθ), όπως χρησιμοποιούμε το στόμα μας για να τραγουδάμε και να μασάμε τσίχλα (και όχι μόνο για να τρώμε), έτσι όλοι μας, straight και gay κάνουμε σχέσεις και έχουμε σεξουαλικές επαφές για άλλους λόγους από την αναπαραγωγή. Ως γνωστόν, τα περισσότερα ετερόφυλα ζευγάρια κάνουν μόνο 1 με 2 παιδιά ενώ προφανώς έχουν χιλιάδες σεξουαλικές επαφές, μόνοι τους ή με το εκάστοτε ταίρι τους. Συν υπάρχουν χιλιάδες ετερόφυλα ζευγάρια τα οποία δεν κάνουν καθόλου παιδιά είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί είναι στείροι είτε γιατί είναι μεγάλης ηλικίας χωρίς προφανώς να σταματάνε να κάνουν έρωτα.
Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας: το να είναι κάποιος gay (ιδίως για τους άντρες) σημαίνει ότι είναι πιο δύσκολο (αν και όχι αδύνατο βέβαια) να αποκτήσουν παιδί. Και για όσα άτομα αυτό είναι σημαντικό, αυτό είναι ένα μειονέκτημα του να είναι κάποιος gay. Ωστόσο αυτό δεν κάνει τους gay ανώμαλους ή αφύσικους. Παραδείγματος χάριν, το να είναι κάποιος κοντός, έχει κάποια μειονεκτήματα (δύσκολο να γίνει μπασκετμπολίστας!) αλλά προφανώς το να είναι κάποιος 1.70 δεν είναι ανώμαλο. Και μάλιστα σίγουρα υπάρχουν άλλα πλεονεκτήματα με το να είναι κάποιος κοντός (π.χ. μπορεί να γίνει αρσιβαρίστας !) όπως και υπάρχουν και πλεονεκτήματα το να είναι κάποιος gay (π.χ. δεν υπάρχει κίνδυνος εγκυμοσύνης!)
8. Κινδυνεύει η διαιώνιση του είδους;
Μερικοί που αντιτίθενται στην ομοφυλοφιλία, κινδυνολογούν ότι κινδυνεύει η ...διαιώνιση του είδους. Προφανώς αυτό δεν ισχύει. Αν ισχύει κάτι είναι το αντίθετο: ο πλανήτης μας και το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει από τον υπερπληθυσμό. Έτσι κι αλλιώς οι gay είναι μόνο 10% του πληθυσμού άρα δεν μπορούν να αλλάξουν σοβαρά τον ρυθμό αναπαραγωγής. Επιπλέον, το να είναι κάποιος gay δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά αν και αυτό είναι ένα πιο πολύπλοκο θέμα στο οποίο ίσως θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο.
9. Μα τι καλό κάνει η Ομοφυλοφιλία στην κοινωνία;
Όπως ανέφερα και παραπάνω, το ερώτημα αυτό είναι έωλο – είναι πολίτες σαν και όλους μας και πρέπει να τους αποδεχόμαστε και να τους σεβόμαστε χωρίς να ρωτάμε εάν προσφέρουν κάτι «σπέσιαλ». Ρώτησε κανείς τι καλό κάνουν οι μελαχρινοί ή οι αριστερόχειρες στην κοινωνία;
Οι gay είναι άνθρωποι όπως όλοι μας και έχουν ταλέντα και ικανότητες όπως κάθε άλλος. Εάν συνεχίζουμε να τους περιθωριοποιούμε, τότε η κοινωνία χάνει την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί αυτά ταλέντα και τις δεξιότητες τους. Ιδίως η Ελλάδα με το τεράστιο πρόβλημα «brain-drain» (έξοδος προικισμένων και μορφωμένων νέων στο εξωτερικό), δεν έχει την πολυτέλεια να απορρίπτει προικισμένα άτομα μόνο και μόνο λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεων. Πόσο μάλλον καθότι η Ελληνική ιστορία, αρχαία και νεότερη, είναι γεμάτη με μεγάλους άντρες (και γυναίκες) που ήταν ομοφυλόφιλοι, ανοικτά ή όχι.
Επιπλέον χωρίς εγώ να έχω κάνει κάποια έρευνα για να το επιβεβαιώσω, αρκετοί gay έχουν μια έφεση σε ορισμένους τομείς, ιδίως δημιουργικά επαγγέλματα όπως μουσική, τέχνη ή μόδα και πιθανότατα χωρίς gay συμπολίτες μας η ζωή μας, θα ήταν πολύ πιο μουντή και βαρετή.
10. Μα η εκκλησία καταδικάζει την ομοφυλοφιλία!
Το άρθρο αυτό θέλει να αντικρούσει λογικά επιχειρήματα για το τι θα βελτιώσει την ευημερία του ανθρώπινου είδους. Συνεπώς δεν σκοπεύω να μπω σε θεολογικά επιχειρήματα. Ωστόσο θα ήθελα να αναφέρω ορισμένα γεγονότα που ίσως μερικοί να αγνοούν:
· Υπάρχουν πολλές, κατά βάση προτεσταντικές, χριστιανικές εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένου και της Αγγλικανικής εκκλησίας στις ΗΠΑ, μια από τις σημαντικότερες εκκλησίες εκεί, που όχι μόνο δεν καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία αλλά ευλογούν και τους gay γάμους και έχουν gay επισκόπους.
· Η βάση της χριστιανικής θρησκείας είναι η αγάπη προς το πλησίον μας. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι το γεγονός ότι μερικοί συμπολίτες μας θέλουν να περάσουν την ζωή τους με ένα άτομο του ιδίου φίλου προκαλεί την μήνη του καλού Θεού!
· Σε μεγάλο βαθμό η αντίθεση της ορθόδοξης (και καθολικής) εκκλησίας βασίζεται σε κείμενα Πατέρων της Εκκλησίας και όχι στα λεγόμενα του Χριστού στη Καινή Διαθήκη. Και η εκκλησία ήδη αποκρύπτει ότι πολλά από τα λεγόμενα των πατέρων αυτών έχουν ήδη εγκαταλειφθεί από την εκκλησία καθότι αντιπροσώπευαν τις προκαταλήψεις και κοινωνικές σχέσεις της εποχής τους και όχι θεόσταλτα μηνύματα. Πχ. αν και πιθανότατα ο χριστιανισμός βελτίωσε την θέση της γυναίκας και των δούλων, τόσο η γυναίκα όσο και οι δούλοι συνέχισαν να είναι καταπιεσμένοι για πολλούς αιώνες μετά τον Χριστό με την ενθάρρυνση και την αποδοχή των Ιεραρχών της εποχής. Αν θυμάμαι καλά ένας από τους Τρεις Ιεράρχες (δυστυχώς μου διαφεύγει ποιος από τους τρεις) είχε δηλώσει ότι κανένας ελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί να μαγειρεύει το δικό του φαι καθότι αυτό ήταν δουλεία των δούλων! Όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία –σωστά αν και σιωπηλά- αναγνώρισε ότι αυτές οι παρωχημένες απόψεις πρέπει να αλλάξουν το ίδιο πρέπει να συμβεί και με την θέση της για τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας.
11. Μα δεν μου αρέσει η θηλυπρέπεια
Αυτή είναι μια ειλικρινής απορία που πολλοί ετερόφυλοι συμπολίτες μας εκφράζουν και αξίζει να απαντηθεί:
· Κατ’ αρχήν, όπως προανέφερα, η θηλυπρέπεια και η ομοφυλοφιλία δεν είναι το ίδιο πράγμα. Υπάρχουν θηλυπρεπείς άντρες που δεν είναι ομοφυλόφιλοι και πολλοί ομοφυλόφιλοι που δεν είναι θηλυπρεπείς.
· Και εμένα δεν μου αρέσουν ένα σωρό άνθρωποι και συμπεριφορές, από τις υπερβολικά ναζιάρικες γυναίκες, τους μάτσο πολλά βαρύς άντρες, τους ξενέρωτους τους Ολλανδούς, τους μεθυσμένους Άγγλους κτλ. Είμαι δύσκολος άνθρωπος φαίνεται! Αλλά το γεγονός ότι εμένα δεν μου αρέσουν αυτοί οι χαρακτήρες, δεν σημαίνει ότι έχω και την απαίτηση να χαρακτηριστούν ανώμαλοι ή να θεσμοθετηθούν νομικές διακρίσεις εναντίων τους. Το πολύ πολύ να μην τους καλέσω στο πάρτι γενεθλίων μου!
· Τέλος, είναι και λανθασμένο και ρατσιστικό το να γενικοποιεί κανείς και να βάζει στο ίδιο το τσουβάλι ολόκληρες ομάδες πληθυσμού. Ακόμα και εάν κάποιου δεν του αρέσουν οι κακόμοιροι οι Άγγλοι λόγου χάριν, θα είναι χαζό να απορρίψει όλους τους Άγγλους από πιθανούς φίλους ή συνεργάτες ή πελάτες.
12. Μα δεν μου αρέσει να βλέπω άντρες να φιλιούνται
Το επιχείρημα αυτό είναι παρεμφερές με το προηγούμενο. Όμως εάν σε κάποιον δεν αρέσει, παραδείγματος χάριν, το σούσι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαγορεύσουμε να δείχνουν ιαπωνέζικα εστιατόρια στην τηλεόραση! Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι πλουραλιστικές και συμπεριλαμβάνουν πολλές διαφορετικές ομάδες, συμπεριφορές και δεξιότητες. Και αυτό δεν είναι μόνο αναπόφευκτο, είναι και ευκταίο καθότι δίνει στους ανθρώπους την ελευθερία της επιλογής και στην κοινωνία ένα πολύπλευρο εργατικό δυναμικό. Αλλιώς να ντυνόμαστε όλοι στα γκρι, να έχουμε το ίδιο κούρεμα, να υποστηρίζουμε όλοι την ίδια ομάδα, να βλέπουμε όλοι την ίδια μία ταινία στο σινεμά και να είμαστε όλοι δικηγόροι.
Άλλωστε η θέα ανοικτά gay ανθρώπων ενοχλεί αρκετούς συμπολίτες μας γιατί δεν το έχουν συνηθίσει και τους ξενίζει. Ευτυχώς, ακόμα και στην χώρα μας, οι gay έχουν γίνει πολύ περισσότερο ορατοί, κάτι που θα βοηθήσει να μειωθεί αυτός ο φόβος ή απέχθεια προς κάτι διαφορετικό. Εν τω μεταξύ, μέχρι να γίνει αυτό, εάν δεν αρέσει σε κάποιους, δεν τους εμποδίζει κανείς να αλλάξουν κανάλι ή πεζοδρόμιο. Αυτό κάνω και εγώ με 95% των εκπομπών στην τηλεόραση για πολλούς άλλους λόγους!
13. Μα οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι παιδόφιλοι;
Καμία επιστημονική έρευνα (που γνωρίζω εγώ) δεν έχει βρει ότι το ποσοστό των παιδόφιλων gay είναι υψηλότερο από αυτό των παιδόφιλων που είναι ετερόφυλοι.
Αλλά, ξέρετε, ακόμα και να ήταν λίγο μεγαλύτερο το ποσοστό (που δεν είναι), αυτός δεν θα ήταν λόγος καταδίκης της ομοφυλοφιλίας. Είτε για κοινωνικούς ή για γενετικούς λόγους, οι άντρες έχουν μεγαλύτερα ποσοστά παιδόφιλης συμπεριφοράς από τις γυναίκες. Αυτό δεν σημαίνει προφανώς ότι όλο το ανδρικό φύλο είναι παιδόφιλο ή ότι όλοι οι άνδρες πρέπει να υποστούν διακρίσεις και να θεωρούνται ανώμαλοι. Αυτές οι γενικοποιήσεις είναι ρατσιστικές και επικίνδυνες.
14. Μα οι ομοφυλόφιλοι δεν μεταφέρουν αρρώστιες, ιδίως το ΑΙDS;
Κατ’ αρχήν, πρέπει να γίνουν κατανοητά δύο πράγματα:
· Το HIV/ AIDS, όπως και όλες οι σεξουαλικά μεταφερόμενες ασθένειες είναι ασθένειες όλων των ανθρώπων, όχι μόνο των ομοφυλοφίλων. Ένα καλό παράδειγμα είναι η επιδημία AIDS στην Αφρική, όπου τα ποσοστά μόλυνσης σε ορισμένες χώρες ξεπερνούν το 30% και δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ αντρών και γυναικών, παιδιών και μεγάλων, gay και straight.
· Το HIV δεν κολλάει εύκολα και σίγουρα όχι με απλή εισπνοή, χειραψία ή και φιλιά. Το HIV μπορεί να κολλήσει με την απροστάτευτη σεξουαλική επαφή και το αίμα. Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος ρατσισμού και φόβου προς τους οροθετικούς συμπολίτες μας στην καθημερινή μας ζωή, όπως δεν υπάρχει και φόβος προς τους συμπολίτες μας που έχουν π.χ. καρκίνο ή διαβήτη.
· Χωρίς να θέλω να μειώσω τους κινδύνους του HIV ή να καθησυχάσω κανέναν, την σήμερον ημέρα υπάρχουν πολύ καλά φάρμακα για τον ιό και οι ασθενείς μπορούν να ζήσουν μια ικανοποιητική ζωή, πολύ καλύτερη π.χ. από τους διαβητικούς λόγου χάρη.
Ωστόσο, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: το HIV στον δυτικό κόσμο ιδίως είναι περισσότερο διαδεδομένο μεταξύ των gay αντρών. Αυτό συμβαίνει γιατί η πρωκτική σεξουαλική επαφή (ή οποία προφανώς δεν είναι άγνωστη και μεταξύ ετερόφυλων ζευγαριών) είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για την μετάδοση του ιού, συν το ότι ορισμένοι gay άντρες έχουν ιδιαίτερα έντονη σεξουαλική ζωή (περισσότερο γι αυτό αργότερα).Ωστόσο πιστεύω αυτό δεν είναι καλός λόγος για να καταδικαστεί μια μεγάλη ομάδα του πληθυσμού στην πυρά, καθότι:
· Όπως και ανέφερα και παραπάνω, οι γενικοποιήσεις είναι επικίνδυνες, λανθασμένες και ρατσιστικές. Οι περισσότεροι gay δεν είναι προφανώς οροθετικοί. Άλλωστε ότι οι λεσβίες έχουν πολύ χαμηλότερα ποσοστά HIV και από τους ετερόφυλους. Να ρίξουμε στην πυρά και τους ετερόφυλους;
· Όπως ανέφερα και παραπάνω, το να αποδοκιμάζουμε κάτι, δεν σημαίνει ότι και σταματάει να υπάρχει. Όπως θα εξηγήσω και παρακάτω, η καταπίεση της ομοφυλόφιλης σεξουαλικότητας πιθανόν οδηγεί σε περισσότερες περιστασιακές σχέσεις και κατ’ επέκταση μεγαλύτερη εξάπλωση της επιδημίας του HIV.
· Το HIV είναι μια νέα ασθένεια ή οποία εμφανίστηκε μόλις πριν μερικές δεκαετίες . Είναι πιθανόν σε μερικά χρόνια το HIV να θεραπεύεται πλήρως ενώ να εμφανιστούν άλλες ασθένειες οι οποίες π.χ. είναι περισσότερο κολλητικές για τους λευκούς, ή τους Εσκιμώους, ή τις γυναίκες ή τους ετερόφυλους. Αλίμονο εάν ολόκληρες ομάδες πληθυσμού περιθωριοποιούνται λόγω ασθενειών. Το ακριβώς αντίστροφο χρειάζεται να γίνει.
15. Μα η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας δεν θα οδηγήσει σε κατάρρευση της οικογένειας και των ηθικών αρχών; Εάν ανεχτούμε την ομοφυλοφιλία, γιατί να μην ανεχτούμε την κτηνοβασία, η παιδοφιλία και άλλες διαστροφές;
Προσωπικά βρίσκω αυτό ένα περίεργο επιχείρημα, αν και είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο ιδίως όταν συζητείται το θέμα των γάμων μεταξύ ατόμων του ιδίου φίλου.
Κάθε συμπεριφορά πρέπει να κρίνεται βάση των δικών της χαρακτηριστικών και επιπτώσεων και όχι για ένα μεταφυσικό φόβο προς οποιαδήποτε αλλαγή: η παιδοφιλία παραδείγματος χάριν είναι καταδικαστέα γιατί συνεπάγεται ψυχολογικά τραύματα των παιδιών που δεν έχουν την δυνατότητα να δώσουν την συγκατάθεση τους. Τα τελευταία 3000 χρόνια, η ανθρώπινη ηθική και κοινωνικές συνήθειες έχουν αλλάξει χιλιάδες φορές χωρίς να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας που έλεγε και ο Ομπελίξ. Η ισότητα των γυναικών παραδείγματος χάριν, άλλαξε τον γάμο πολύ περισσότερο από η αποδοχή των gay σχέσεων . Η κατάργηση της δουλείας ήταν μια κοινωνική αλλαγή πολύ μεγαλύτερη από το να μην γίνονται διακρίσεις για τους gay συμπολίτες μας. Αλίμονο εάν αρνούμαστε να γίνουν αυτές οι θετικές αλλαγές γιατί ορισμένοι μπορεί να επιχειρηματολογούσαν ότι η ισότητα των γυναικών, ή των μαύρων ή των κολίγων θα οδηγούσε σε ηθική κατάρρευση!
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η κοινωνική αποδοχή των gay συμπολιτών μας, θα ενισχύσει τις ηθικές αρχές – δεν θα τις υπονομεύσει, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που π.χ. η Γερμανική κοινωνία είναι καλύτερη και ηθικότερη τώρα παρά στο ρατσιστικό Ναζιστικό παρελθόν της. Επιπλέον, χωρίς να θέλω να επεκταθώ πολύ στο θέμα του γάμου το οποίο αξίζει το δικό του ξεχωριστό άρθρο, είναι προφανές ότι το να επιτραπούν gay γάμοι ενισχύει τον θεσμό του γάμου καθότι μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας μπορεί να διαλέξει να ζήσει υπό αυτό τον θεσμό, σε αντίθεση με τώρα που το νομικό καθεστώς υποχρεώνει ένα μέρος του πληθυσμού να μην έχει μια νομικά (και κατ’ επέκταση κοινωνικά) αποδεκτή μόνιμη σχέση.
16. Μα η ομοφυλόφιλη κουλτούρα δεν είναι σεξομανής;
Είναι αλήθεια ότι σε μεγάλο βαθμό η κυρίαρχη gay κουλτούρα στις μέρες μας, ιδίως η αντρική gay κουλτούρα, δίνει μεγάλη έμφαση σε πολλές και εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις. Ωστόσο αξίζει να λάβει κανείς υπόψιν του τα εξής:
· Κατ’ αρχήν, η «ένταση» της σεξουαλικής ζωής των gay είναι υπερτιμημένη. Και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους:
o Στο πλατύ κοινό αρέσουν τα στερεότυπα και τα αγκαλιάζουν με μεγαλύτερη προθυμία από ότι ίσως θα έπρεπε.
o Η εικόνα της gay κουλτούρας συχνά βασίζεται στην gay νυχτερινή ζωή που διαστρεβλώνει την πραγματική ζωή που ζουν οι περισσότεροι gay. Οι gay ζουν στον ίδιο κόσμο με εμάς, δουλεύουν, πηγαίνουν σε εστιατόρια, σινεμά, ακόμα και σε «straight» bar σαν όλους μας. Όμως, όταν επιλέγουν να παν σε gay, είναι λογικό ότι το κάνουν εν μέρη για να βρουν ταίρι. Όπως και οι Ποντιακές ή Κρητικές οργανώσεις ανά τον κόσμο, όταν βρίσκονται και έχουν το πανηγύρι ή το φεστιβάλ τους, το κάνουν για να χορέψουν τους δικούς τους χορούς και να ακούσουν την δική τους παραδοσιακή μουσική που δεν ακούν αλλού. Αυτό δεν σημαίνει προφανώς ότι οι Κρητικοί χορεύουν πεντοζάλη και ακούν λύρα πρωί μεσημέρι βράδυ και δεν κάνουν τίποτα άλλο!
· Κατά δεύτερο λόγο, ας είμαστε προσεκτικοί πριν λιθοβολήσουμε μια σεξουαλική συμπεριφορά: Όλοι μας είμαστε παιδιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του 60, και πρέπει να κατανοήσουμε ότι μια ελεύθερη σεξουαλική ζωή είναι βασική ανθρώπινη ελευθερία. Προφανώς η κάθε υπερβολή μπορεί να οδηγήσει σε διάφορα προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα και προφανώς ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να αποφασίζει τι νομίζει τι θεωρεί αυτός υπερβολικό και τι θεμιτό. Αλλά καλό είναι να είμαστε και λίγο διαλλακτικοί σε αυτά τα θέματα καθότι αυτό που εσείς τώρα θεωρείτε αυτονόητο (πχ συμβίωση πριν τον γάμο) ήταν τρομερό ταμπού μόλις πριν μερικές δεκαετίες και εσείς θα θεωρούσασταν ανώμαλος και επικίνδυνος.
· Όπως προανέφερα, και με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, το να καταδικάζεται μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα εξαιτίας των συμπεριφορών ορισμένων είναι ρατσιστικό και αντιπαραγωγικό. Εάν κάποιος είναι ενάντια στην σεξουαλική συμπεριφορά ορισμένων (gay και straight) ας σκεφτεί τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει η συμπεριφορά τους ή, στην χειρότερη περίπτωση, αν δεν κρατιέται, ας αποδοκιμάσει τα συγκεκριμένα άτομα με την συμπεριφορά αυτή. Το να καταδικαστεί μια ολόκληρη κοινότητα δεν βελτιώνει το πρόβλημα, απλώς δημιουργεί άδικες διακρίσεις.
· Τέλος, η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας από την ευρύτερη κοινωνία είναι πιθανόν να οδηγήσει σε σταθερότερες gay σχέσεις και λιγότερη έντονη σεξουαλική ζωή, παρά το αντίθετο. Είναι προφανές ότι εάν το να συμβιώνουν δύο άτομα του ιδίου φύλου είναι καταδικαστέο, τα άτομα αυτά θα δυσκολευτούν να δημιουργήσουν σταθερές σχέσεις και θα καταλήξουν να έχουν πολλές κρυφές σεξουαλικές επαφές. Γι αυτό και οι «ηθικές» αντιρρήσεις στο να επιτραπεί ο γάμος μεταξύ ομοφύλων είναι το λιγότερο αντιπαραγωγικές.
17. Μα οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι δυστυχισμένοι;
Πολλοί γονείς δεν θέλουν να είναι το παιδί τους ομοφυλόφιλο γιατί πιστεύουν ότι θα είναι δυστυχισμένο. Αυτή η ανησυχία είναι υπερβολική. Δεν υπάρχει τίποτα στην ομοφυλοφιλία που προδιαθέτει τα άτομα να έχουν κατάθλιψη ή δυστυχία. Άλλωστε ο όρος «gay» σημαίνει χαρούμενος στα Αγγλικά! Επίσης, την σήμερον ημέρα, ιδίως στις μεγάλες πόλεις μπορεί κανείς να ζει μια πολύ ευχάριστη ζωή ως ανοιχτά gay άτομο χωρίς μεγάλα προβλήματα. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι οι διακρίσεις και προκαταλήψεις παραμένουν και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτές, και όχι η ομοφυλοφιλία η ίδια, μπορούν να δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα σε gay άτομα, ιδίως νέους που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους. Γι αυτό και όσοι γονείς αγαπάνε το παιδί τους, δεν πρέπει να το καταπιέζουν ή πόσο παραπάνω να το «γιατρέψουν» από την ομοφυλοφιλία αλλά αντίθετα να το αποδεχτούν και ίσως και να παλέψουν στο πλευρό του εάν χρειαστεί.
Αυτά τα ολίγα, όσοι καταφέρατε να φτάσετε στο τέλος αυτού του άρθρου, ευχαριστώ για την υπομονή σας και θα χαιρόμουν να διαβάσω τα σχόλια σας.
Τρίτη, Οκτωβρίου 06, 2009
Μικρές προδοσίες
Οι μύθοι είναι διαχρονικά ανθεκτικοί και κανείς μύθος δεν υπήρξε τόσο ανθεκτικός τα τελευταία χρόνια όσο αυτός των ρώσικών αγωγών. Στην διεθνή «ανθελληνική συνωμοσία» ενάντια στους αγωγούς πιστώθηκαν τα πάντα, από τα σκάνδαλα που έπνιγαν την ΝΔ, μέχρι τις δασικές πυρκαγιές και τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008, μετά την στυγερή δολοφονία ανηλίκου από αστυνομικό και τέλος αυτή καθαυτή η πτώση της κυβέρνησης. Έχουμε ξανασχοληθεί και στο παρελθόν με το θέμα, αλλά ελπίζουμε ότι με την αλλαγή κυβέρνησης, θα επικρατήσει λίγο μεγαλύτερη ψυχραιμία και να ξεφύγουμε κάπως από την προσμονή του «ξανθού γένους» που θα λευτερώσει την Πόλη και την Αγιά Σοφιά.
Προξενεί εντύπωση όμως ότι στο όνομα της συμμαχίας(;) με την Ρωσία, παραβλέφθηκε ο,τιδήποτε δεν ευνοούσε την ρωσική πλευρά και όσοι είχαν αντιρρήσεις στιγματίστηκαν ως κινούμενοι από αντεθνικά ελατήρια. Αλλά ποια είναι η περίφημα αυτή συμφωνία με την Ρωσία; Καταρχάς να πούμε ότι στο μνημόνιο που υπέγραψε Ελλάδα-Βουλγαρία-Ρωσία το 2005, και μετά κυρώθηκε στην Ελληνική Βουλή με τον νόμο 3558/2007, δεν υπάρχει η ρητή δέσμευση της Ρωσίας ότι θα τροφοδοτεί τον αγωγό με πετρέλαιο, αλλά μόνο ότι η Ρωσία «θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την εξασφάλιση της αδιάλειπτης μεταφοράς πετρελαίου». Προβλέπεται όμως η «αναφαίρετη εκχώρηση στη Διεθνή Εταιρεία του Έργου δικαιωμάτων χρήσης γης αναφορικά με τις ως άνω εκτάσεις γης», κοινώς, εκχωρείται μόνιμα ελληνικό έδαφος σε ένα εταιρικό σχήμα που την πλειοψηφία κατέχει μια ρωσική κρατική εταιρεία εμπορίας πετρελαιοειδών - η Transneft !
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τα ενεργειακά ζητήματα και ας δούμε, όλα αυτά τα χρόνια που είμασταν «πιστοί» σύμμαχοι της Ρωσίας (και όχι μόνο, όπως θα δούμε παρακάτω) ποιά είναι η άποψη του ισχυρού άνδρα της Ρωσίας Β.Πούτιν για τα λεγόμενα «εθνικά» μας θέματα; Ο Β.Πούτιν πιστεύει ότι η FYROM έχει δίκιο στην σχετική της διένεξη με την Ελλάδα. Αλλά σε αντίθεση με άλλους αρχηγούς κρατών δεν το κρύβει κιόλας, αλλά το δηλώνει με πολύ άκομψο τρόπο: «υποστηρίζουμε τις σχέσεις καλής γειτονίας Ελλάδας-Μακεδονίας(και όχι FYROM)» είπε, στην κοινή συνέντευξη τύπου στην Μόσχα, με τον Κ.Καραμανλή στις 18.10.2007 και ο απελθών πρωθυπουργός δεν το θεώρησε σκόπιμο να τον διορθώσει. Ο Β.Πούτιν ήταν και είναι μέγας θαυμαστής του κατοχικού καθεστώτος της Β.Κύπρου. Αφού υποστήριξε δημόσια το σχέδιο Ανάν το 2005 (το οποίο βγάζουν όμως αφρούς όταν το ακούνε οι έλληνες υποστηρικτές του Πούτιν!), το 2006 θεώρησε πλέον δεδομένο με την αποτυχία του σχεδίου ότι υπάρχουν δυο κράτη στην Κύπρο, η Βόρεια και η Νότια...Το 2008 ο Β.Πούτιν εγκαλούσε τους Ευρωπαίους για τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά τους, ενώ δηλαδή αναγνώριζαν το Κοσσυφοπέδιο, δεν αναγνώριζαν την Βόρεια Κύπρο που είναι «ανεξάρτητη» τα τελευταία 40 χρόνια, ενώ πολύ πρόσφατα επανήλθε στην άποψή του περί δυο κρατών στην Κύπρο και στην άποψη που είχε εκφράσει και το 2005, ότι δηλαδή το εμπάργκο εναντίον της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου» είναι «άδικο».
Δεν είναι θέμα ιδεολογίας όμως, πιστεύω: με την ίδια άνεση που ο «πατριωτικός» χώρος δίνει γην και ύδωρ στην Ρωσία, με την ίδια άνεση υπογράφει αποικιακές συμβάσεις με τους νατοϊκούς συμμάχους μας λ.χ. Έτσι, στην πρόσφατη κύρωση στην Βουλή του μνημονίου κατανόησης Ελλάδας - ΝΑΤΟ, που υπερψήφισαν ΝΔ και ΛΑΟΣ, υπήρχαν διατάξεις που προβλέπουν ανάμεσα στα άλλα ότι τα μέσα και οι διαδικασίες προστασίας των δυνάμεων του ΝΑΤΟ θα αποτελούν πλέον αποκλειστική αρμοδιότητα του στρατιωτικού διοικητή του NATOϊκού τμήματος, και όχι του ελληνικού κράτους, ενώ ο στρατιωτικός διοικητής θα έχει επιπρόσθετα το δικαίωμα δέσμευσης ή διάθεσης ιδιοκτησίας, εκτός αυτής που θα έχει ήδη παραχωρηθεί στις NATOϊκές δυνάμεις! Τι θέλω να πω με όλ'αυτά; Ότι αν έχεις τέτοιους «προστάτες» των εθνικών συμφερόντων, τι να τους κάνεις τους εχθρούς; Ότι, όπως είχε πει κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος: «να το πάρωμεν απόφασιν, δεν υπάρχει, δεν υπήρξεν ποτέ "Θεός της Ελλάδος". Ενας είναι ο Θεός δι' όλα τα έθνη. Η φρόνησις, η διορατικότητα και η επαφή με την πραγματικότητα». Και ότι ελπίζω,, από εδώ και εμπρός να γίνουμε λίγο σοφότεροι. Δεν ζούμε στις βάρβαρες συνθήκες της Τουρκοκρατίας και δεν υπάρχει λόγος να ελπίζουμε σε Μεσσίες και ελευθερωτές και ξανθά γένη από τον Βορρά που θα έρθουν σε επικουρία μας. Τα προβλήματά μας μόνο εμείς μπορούμε να τα λύσουμε και κανείς άλλος.
Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template
