Σοσιαλισμός και χάος ή Καραμανλής και βαρβαρότητα;

Γίναμε μάρτυρες πρόσφατα της αντιπαράθεσης του κυβερνώντος κόμματος και της αξιωματικής αντιπολίτευσης γύρω από το σύνθημα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" που έθεσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ας αντιπαρέλθουμε το άκομψο του συνθήματος: οι ομοϊδεάτες του ΓΑΠ σοσιαλδημοκράτες, με τον Friedrich Ebert, εξάλλου, ήταν αυτοί που με την συνεργασία των Freikorps, κατέπνιξαν το κίνημα των Σπαρτακιστών το 1918 και παρέδωσαν στο εκτελεστικό απόσπασμα την Ρόζα Λούξεμπουργκ, η οποία λάνσαρε ως slogan την φράση των Μαρξ-Ένγκελς, ο δε Κορνήλιος Καστοριάδης, που διηύθηνε το ομώνυμο περιοδικό, ήταν απλά ακροαριστερός. Ας αφήσουμε στην άκρη επίσης, το πόσο πολύ έχει συμβιβαστεί με το "παλιό ΠΑΣΟΚ" ο Γ.Παπανδρέου, αν σκεφτούμε ότι το 2004 έλεγε ότι το δίλημμα είναι μεταξύ προόδου και συντήρησης. Τότε βέβαια είχε πάρει μια σειρά από προοδευτικά στελέγχη στο κόμμα του, από τα δεξιά και τα αριστερά, όπως τον Σ.Μάνο, τον Μ.Ανδρουλάκη και τον Α.Ανδριανόπουλο.

Όμως, είναι πραγματικά αυτή η έκφραση απλά ένα lapsus linguae του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ή εκφράζει κάτι βαθύτερο; Να παρατηρήσουμε ότι τέτοιας φύσεως διλήμματα δεν έχουν τεθεί πρώτη φορά. Έτσι, τον περασμένο Οκτώβριο, ο τότε υπουργός παιδείας εκστόμισε το δίλημμα "Καραμανλής ή χάος", απηχώντας ταυτόχρονα το δίλημμα του 1974 "Καραμανλής ή τανκς", το σύνθημα των μαρτύρων του Ιεχωβά "Χριστός ή χάος" και το "après moi, le déluge" του Λουδοβίκου του 15ου. Επίσης, ο σημερινός πρωθυπουργός έθεσε το δίλημμα "αυτοδυναμία ή νέες εκλογές" στο debate των πολιτικών αρχηγών το 2007, ενώ πιο πρόσφατα, όταν το ελληνικό κράτος συζητούσε σοβαρά το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, έθεσε τους πολίτες προ "των ευθυνών τους": "λαϊκισμός ή υπευθυνότητα" (σσ. με τον όρο υπευθυνότητα ο πρωθυπουργός εννοεί τον εαυτό του).

Υπό αυτό το φως, γίνεται κατανοητό ότι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά εκβιασμούς που θέτουν στο εκλογικό σώμα κάθε φορά οι εκάστοτε κυβερνώντες. Και αν μεν ο δικομματισμός δεν είναι παθογένεια κατ'ανάγκην για μια δημοκρατία - ας θυμηθούμε λ.χ. τον Karl Popper που θεωρούσε ότι σε μια δημοκρατία που δουλεύει καλά θα έχουμε εναλλαγή δυο κομμάτων στην εξουσία - όταν αυτό τίθεται με όρους εκβιασμού προς το εκλογικό σώμα, αυτό μάλλον σημαίνει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα νομιμοποίησης των κυβερνήσεων στα μάτια των πολιτών. Η συνεχής συναισθηματική απειλή για βία, έκπτωση, καταστροφή, με μια θρησκευτικής υφής αποκαλυπτική γλώσσα και η επίκληση μιας ουτοπίας, που οποιαδήποτε άλλη ψήφος θα ανακόψει την πορεία προς αυτή, δηλώνει την ένδεια του πολιτικού λόγου, ειδικά όταν οι προφητείες που εκτοξεύουν οι πολιτικοί αρχηγοί στα κεφάλια των άμοιρων ψηφοφόρων είναι ταυτόχρονα αυτοεκπληρούμενες. Οι πολιτικοί αρχηγοί μας λένε ξεκάθαρα ότι η συνεργασία με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις είναι εκτός συζητήσεως αφού αυτοί είναι οι κακοί, οι βέβηλοι, οι δυνάμεις του χάους και του σκότους και του Αρμαγγεδώνα, ή στην περίπτωση του ΛΑΟΣ σκέτο ακροδεξιοί, κατά τον πρωθυπουργό. Επειδή λοιπόν, οι αναγνώστες του e-rooster είναι νοήμονες άνθρωποι, ξέρουν ότι το πραγματικό δίλημμα γι'αυτές τις εκλογές είναι τελικά "σοσιαλισμός και χάος ή Καραμανλής και βαρβαρότητα"...