Τρίτη, Μαΐου 19, 2009

O Hayek και η ιδέα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας

Από όλους του ελέγχους της δημοκρατίας, το ομοσπονδιακό σύστημα υπήρξε ο αποτελεσματικότερος και ο πιο κατάλληλος. Το ομοσπονδιακό σύστημα περιορίζει την κυρίαρχη εξουσία διαιρώντας την και αποδίδοντας στην κυβέρνηση μόνο μερικά προσδιορισμένα δικαιώματα.
Λόρδος Άκτον
Είναι η ιδέα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ένα φιλελεύθερο όραμα, ή απλά η ονείρωξη σοσιαλδημοκρατών και συντηρητικών γραφειοκρατών; Η ενίσχυση των ομοσπονδιακών θεσμών, προστατεύουν ή απειλούν τις ατομικές μας ελευθερίες; Τελικά, μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία διευκολύνει ή εμποδίζει την γιγάντωση του ήδη υπερτροφικού κράτους;

Ο F.A.Hayek μας καταθέτει σε πολλά γραπτά του, την απερίφραστη υποστήριξή του, τόσο στο ομοσποδιακό σύστημα οργάνωσης, όσο και στην ομοσπονδιακή προοπτική της Ευρώπης. Μάλιστα το σημαντικότερο κείμενο του στο θέμα είναι γραμμένο μόλις το 1939 (The Economic Conditions of Interstate Federalism, το οποίο περιλαμβάνεται επίσης ως κεφάλαιο του βιβλίου του Individualism and Economic Order, 1948). Σε αυτό το κείμενο εξηγεί ξεκάθαρα γιατί το ομοσπονδιακό σύστημα ευνοεί τις φιλελεύθερες πολιτικές και εμποδίζει τον παρεμβατισμό, την αναδιανομή και τον προστατευτισμό. Ο συλλογισμός του στηρίζεται ουσιαστικά σε τρία βασικά επιχειρήματα.

Το πρώτο είναι ότι σε μια υπερεθνική ομοσπονδία δεν υπάρχει ανάλογο αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, όπως αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ πολιτών του ίδιου έθνους, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο δύσκολη η υπερψήφιση ανάλογων πολιτικών προτάσεων. Με τα δικά του λόγια:
In the national state, current ideologies make it comparatively easy to persuade the rest of the community that it is in their interest to protect “their” industry or “their” wheat production. . . . The decisive consideration is that their sacrifice benefits compatriots whose position is familiar to them.
Το δεύτερο βασικό επιχείρημα του Hayek είναι ότι σε μια μη-ομογενή Ευρώπη, η οποία θα αναπτύσσεται στα πλαίσια ενός πλήρως απελευθερωμένου εμπορίου μιας κοινής αγοράς, θα αναδυθεί αναπόφευκτα μια οικονομία βασισμένη στις φιλελεύθερες αρχές. Αλλιώς θα αποτύχει.
there would have to be less government all round if federation is to be practicable
Το τρίτο επιχείρημα του Hayek είναι ότι μια ομοσπονδία, όπου κάποιες σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από ομοσπονδιακά όργανα, είναι λιγότερο ευάλωτη σε προσοδοθηρικές ομάδες πίεσης ή εξαρτήσεις, σε σχέση με τις κυβερνήσεις των εθνικών κρατών.

Ο Hayek συνεχίζει και αφιερώνει ουσιαστικά το δωδέκατο κεφάλαιο του Συντάγματος της Ελευθερίας (Η Αμερικανική Συμβολή). Εκεί επεκτείνει τα επιχειρήματα υπέρ της ομοσπονδίας, εξηγώντας πώς τελικά η διαίρεση των εξουσιών περιορίζει σε κάθε περίπτωση την εξουσία που μπορεί να ασκήσει η κάθε μια (το παράδειγμα της χώρας μας, όπου επί της ουσίας η εκτελεστική εξουσία έχει καταργήσει κάθε έλεγχο από τις υπόλοιπες, είναι η καλύτερη συνηγορία). Ο Hayek επικαλείται και συνυπογράφει τα σχόλια του Madison και του Λόρδου Acton για την αναγκαιότητα και την αποτελεματικότητα της ομοσπονδίας και καταλήγει:
η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι, κατά μια πολύ προσδιορισμένη έννοια, περιορισμένη κυβέρνηση.
Την ιδεατή του πολιτειακή οργάνωση ο Hayek την περιγράφει στον τρίτο τόμο του Law, Legislation and Liberty (The Political Order of a Free People). Μια οργάνωση πολύ κοντά στο ομοσπονδιακό σύστημα των ΗΠΑ.

Τελικά, δεν είναι απειλή για τις ελευθερίες μας το ομοσπονδιακό κράτος, με ισχυρή κεντρική εξουσια. Η σημερινή κατάσταση της διογκομένης γραφειοκρατίας, των υπέρογκων αναδιανεμητικών πολιτικών (ΚΑΠ), ελεγχόμενη από τις επιμέρους εθνικές κυβερνήσεις, είναι το πρόβλημα. Μια ισχυρή ομοσπονδιακή δομή στην βάση ενός λιτού, δεσμευτικού Συντάγματος, θα ενίσχυε την εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών, θα περιόριζε την αυθαιρεσία των εθνικών κρατών επί των πολιτών τους (και πάλι η Ελλάδα αποτελεί λαμπρή συνηγορία υπερ αυτού) και θα εγγυώταν τα ατομικά δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες των Ευρωπαίων πολιτών, πολύ πιο αποτελεσματικά από το σημερινό καθεστώς.

47 σχόλια:

cobden είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
cobden είπε...

Από τα τρία επιχειρήματα του Χάγιεκ, μόνο το πρώτο μου φαίνεται πως μπορεί να έχει κάποια βάση. Τα άλλα δύο, πιο πολύ σε wishful thinking μου κάνουν. Δυστυχώς ιστορικά η κεντρική κυβέρνηση κάθε ομοσπονδίας ισχυροποιείται όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων και αναλαμβάνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες. Όταν δεν τα έχουν καταφέρει ούτε οι Η.Π.Α. , να διατηρήσουν μια μικρή κεντρική κυβέρνηση, παρά τη φιλελεύθερη πολιτική κουλτούρα της κοινωνίας τους , τί μας κάνει να πιστεύουμε πως θα τα καταφέρει η Ευρώπη, με μια κουλτούρα που ευνοεί τον συγκεντρωτισμό και τον κρατισμό?

Ανώνυμος είπε...

Μια κεντρική γραφειοκρατία, απομακρυσμένη από τη λαϊκή βάση, ξένη προς τις τοπικές κοινωνίες, που επιβάλλει φασιστικούς νόμους όπως η πρόσφατη απαγόρευση του καπνίσματος. Ναι, πραγματικά ένα φιλελεύθερο όραμα...

Ανώνυμος είπε...

"θα εγγυώταν τα ατομικά δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες των Ευρωπαίων πολιτών, πολύ πιο αποτελεσματικά από το σημερινό καθεστώς."

Γιατί όταν έχουμε λιγότερες δυνατότητες να αποφασίζουμε για τη ζωή μας, γινόμαστε πιο ελεύθεροι! χαχαχα!

Σε λίγο θα μας πείτε εκεί στη ΦΙΣ ότι για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας πρέπει να παραδόσουμε την εξουσία στον αυτοκράτορα!

Roark είπε...

@ comden

Το θέμα είναι πόσο πιο εύκολο είναι να γιγαντωθεί το κράτος (με τις δεδομένες κουλτούρες) αν ισχύει η σημερινή κατάσταση ή αν υπήρχαν ομοσπονδιακές δομές. Η απάντηση είναι σαφώς το πρώτο. Και αν χρειάστηκαν 2 αιώνες για να ισχυροποιηθεί η εξουσία στις ΗΠΑ, στα επιμέρους εθνικά κράτη μπορούμε να δούμε τέτοιες αλλαγές σε βάθος τετραετίας. Το ομοσπονδιακό σύστημα δημιουργεί πολύ περισσότερους ελέγχους εξισορρόπησης των εξουσιών που εμποδίζει την ταχεία επέκτασή τους. Το πραγματικό wishful thinking είναι η ψευδαίσθηση ότι χωρίς τέτοιους θεσμούς, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε σε επίπεδο κράτους την τάση που προκύπτει από τις δεδομένες κουλτούρες.

---

@ανώνυμος 1,
α) Είναι παρανόηση ότι για την απαγόρευση ευθύνεται κάποια απόμακρη γραφειοκρατεία. Η γραφειοκρατεία της ΕΕ σήμερα ακολουθεί αποφάσεις που λαμβάνουν από κοινού τα κράτη-μέλη. Απλά είναι ένας πολύ εύκολος λαϊκισμός για τους κυβερνώντες κάθε χώρας να αποποιούνται των ευθυνών των δικών τους αποφάσεων.
β) Σε ένα ομοσπονδιακό, λόγω των συνταγματικών του επιταγών και των εξισορροπιστικών του μηχανισμών, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να επιβληθεί μια οδηγία/ρύθμιση/νομοθεσία που να παραβιάζει ατομικά δικαιώματα.

---

@ανώνυμος 2
Σκοπίμως κόβετε την πρόταση στη μέση. Το σύστημα που σας λέμε, έχει πολύ μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση από το υπάρχον. Διαβάστε αν όχι ολόκληρα τα βιβλία, τουλάχιστον τα κεφάλαια που σας παραπέμπω.

---

Να κάνω και γω μια ερώτηση:
Υπάρχει Έλληνας που να μην προτιμάει το σκάνδαλο Siemens να το είχε χειριστεί σε ευρωπαϊκο επίπεδο ένα ευρωπαϊκό FBI? Θα είχαμε το σημερινό κουκούλωμα; (εξαιρείται φυσικά της απάντησης ο μεγάλος αριθμός των Ελλήνων αποδεκτών των 100εκ της)

Harry Peitsinis είπε...

Περίεργη σύμπνοια επικρατεί στο συγκεκριμένο θέμα και ανάμεσα στα ιδεολογικά φορτισμένα άκρα.

Οι λεγόμενες Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης υπήρξαν το φωτεινό όνειρο των μαρξιστών και των σοσιαλδημοκρατών, που τις υποστηρίζουν ακόμα πιο φανατικά από το Χάγιεκ.

Μετά δε την στρατιωτική ήττα του φασισμού, οι κεφαλές του αναγεννημένου νεοναζιστικού κινήματος όπως ο Μόσλευ υποστήριξαν με φανατισμό το όραμα της Ενιαίας κρατικά ευρώπης, κακίζοντας τους εγγλέζους συντηρητικούς για την καχυποψία τους απέναντι στους κινδύνους της ένωσης.

Σ ό,τι αφορά τους σοσιαλιστές δεξιάς και αριστεράς αυτή η υπεράσπιση της ομοσπονδίας δεν είναι διολου δυσεξήγητη.Η συγκεντροποίηση της κρατικής κυριαρχίας ανοίγει ασύγκριτα περισσότερες δυνατότητες στους επίδοξους κρατιστές. Για τους ιδεολόγους αυτής της κοπής, συγχώνευση εθνικών εξουσιών σε μια υπερ-εθνική εξουσία σημαίνει αναπόδραστα και συγχώνευση των πόρων των κατά τόπους εξουσιών σε ένα κεντρικά σχεδιαζόμενο μοντέλο με ασύγκριτα περισσότερη κυριαρχική ισχύ από τα τεμαχισμένα εθνικά κράτη.


Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτή την οπτική? Μα φυσικά μια διαφορετική προσέγγιση για το κράτος,τη φύση και τους σκοπούς του. Οι σοσιαλιστές επιδιώκουν την εργαλειοποίηση του κράτους για την επίτευξη της κοινωνικής μηχανικής που επιτάσσει το ιδεολόγημα τους. Μπροστά σε αυτό το σκοπό, όσο πιο διευρυμένο το κράτος τόσο καλύτερα για την ιδεολογία που το ελέγχει.

Οι φιλελεύθεροι όμως αντιμετωπίζουν το κράτος ως μηχανισμό ιδεολογικά ουδέτερο και την πολιτική εξουσία ως αναγκαίο κακό. Απαραίτητο συμπλήρωμα του φιλελεύθερου κράτους είναι ένα αυστηρό σύνταγμα που θα περικόπτει δημόσιες εξουσίες και θα ανυψώνει τα ατομικά δικαιώματα σε κυρίαρχο κοινωνικό πρόταγμα.

Αν αυτό το Σύνταγμα υπήρχε,τότε θα μπορούσε να ανοίξει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ποιος θα ήταν ο κατάλληλος enforcer των διατάξεων του, τα εθνικά κράτη ή η ομοσπονδία.Και εκεί πιθανώς να αποδεχόμουν τα επιχειρήματα του κειμένου.


Αντιθέτως -και δυστυχώς!- όμως θεωρώ πως η παραπάνω προυπόθεση ελλείπει στη σημερινή Ευρώπη. Η Χάρτα δικαιωμάτων απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί φιλελεύθερο κείμενο καθώς με τα κοινωνικά κλπ δικαιώματα που αναγνωρίζει ανοίγει το δρόμο στην πανευρωπαική σοσιαλδημοκρατία.

Αν σήμερα εξέλιπαν τα παρεμβατικά εθνικά κράτη τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα έπαιρνε τη θέση τους ένα παρεμβατικό πανευρωπαικό υπερ-κράτος με προγραμματικούς στόχους που πόρρω θα απείχαν από την ιδεολογία του φιλελευθερισμού. Η οικονομική δύναμη αυτού του κράτους που δε θα δεσμεύονταν από ένα σφιχτό σύνταγμα θα γεννούσε με μαθηματική ακρίβεια ένα γραφειοκρατικό τέρας που μπροστά του η τρέχουσα ευρω-κρατία ωχρυά.

Κάθε ενίσχυση της εξουσίας δίχως το αντίβαρο του συνταγματισμού είναι καταδικασμένη να περιορίζει τις ελευθερίες μας.

Harry Peitsinis είπε...

"Υπάρχει Έλληνας που να μην προτιμάει το σκάνδαλο Siemens να το είχε χειριστεί σε ευρωπαϊκο επίπεδο ένα ευρωπαϊκό FBI? Θα είχαμε το σημερινό κουκούλωμα; "

Ένα ευρωπαϊκό FBI θεωρητικά θα μπορούσε να τσακίσει τους ψιλικατζήδες των 100 εκατομμυρίων,αλλά να μην είσαι τόσο σίγουρος για τις ασυγκρίτως πιο χοντρές δουλειές που θα κλείνονταν στις γωνιές του ευρωκοινοβουλίου.

Η διαφθορά είναι πάντα ανάλογη της διαθέσιμης εξουσίας και των διαθέσιμων πόρων

cobden είπε...

@Roark
Αν και με κάλυψε σε γενικές γραμμές ο Harry, θα ήθελα να επισημάνω δύο τρία ακόμη πράγματα.
- Αυτό που πρότεινεις με το άρθρο είναι να δημιουργήσουμε μια νέα ισχυρή κεντρική εξουσία, για να... προστατεύσουμε τις ελευθερίες μας!Όπως γράφεις "δεν είναι απειλή για τις ελευθερίες μας το ομοσπονδιακό κράτος, με ισχυρή κεντρική εξουσια". Τί πιο αντιφατικό από αυτο?
-Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια προς το έθνος-κράτος. Προτιμώ όμως να το αντικαταστήσουν κρατικές οντότητες, που θα είναι πιο κοντά στον έλεγχο του πολίτη, και όχι μια απόμακρη γραφειοκρατία. Και εγώ θα χαιρόμουν πολύ αν χρεωκοπούσε το έθνος-κράτος και στη θέση του είχαμε πιο μικρές γεωγραφικά κρατικές οντότητες (π.χ χιλιάδες πόλεις-κράτη), που θα ενίσχυαν τον πλουραλισμό και την αποκέντρωση. Αλλά όταν το έθνος-κράτος το αντικαθιστά ένα υπερ-κράτος σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα διαιωνίσει τα αρνητικά του έθνους-κράτους, σε πιο μεγάλη κλίμακα,και που σκοπευει να εξομοιώσει τα πολιτικά-οικονομικά συστήματα των ευρωπαϊκών χωρών κάτω από μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση,δε βλέπω γιατί ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να χαροποιεί έναν φιλελευθερο.Σαν ενδιάμεσο βήμα, πριν την οριστική αποδόμηση του έθνους κράτους, ο φεντεραλισμός έχει αρκετά θετικά στοιχεία . Αλλά έχει νόημα όταν τον εφαρμόσουμε στις ήδη υπάρχουσες κρατικές οντότητες, οχι αν μας δημιουργήσει μια νέα κεντρική εξουσία από το πουθενά.Οπότε, ας εφαρμόσουμε τον ανταγωνιστικό φεντεραλισμό μέσα στα σύνορα της Ελλάδας, αν θέλουμε να περιορισούμε την αυθαιρεσία της ελληνικής κεντρικής κυβέρνησης. Φανταστείτε να υπάρχουν στο ελληνικό χώρο, ομόσπονδα κρατίδια , με διαφορετικές φορολογικές, επενδυτικές κλπ πολιτικές το καθένα , και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Αυτό ισχύει ήδη στον ευρωπαϊκό χώρο , με τα πολλά ανεξάρτητα κράτη. Με την πρόταση σου, το μόνο που καταφέρνεις είναι να καπελώσεις τον (ήδη απειλούμενο) ευρωπαϊκό πλουραλισμό, με μια πανίσχυρη κεντρική εξουσία, που από την ίδια τη φύση της, θα επιδιώξει τον απόλυτο έλεγχο
-Μια τεράστια "αυτοκρατορία" σαν την Ε.Ε. μπορεί πιο εύκολα να υποκύψει στον πειρασμό του κρατισμού ή του προστατευτισμού απ'ότι το Μονακό ή το Χόνγκ Κόνγκ(που πρέπει εκ των πραγμάτων να έχουν ανοιχτά εμπορικά σύνορα, αν θέλουν να επιζήσουν)!

cobden είπε...

-Επιπλέον, αν αποκαλούμε, και σωστά, τα έθνη-κράτη "φαντασιακές κοινότητες" και θεωρούμε πως οικοδομήθηκαν τεχνητά, πόσο περισσότερο θα ισχύει κάτι τέτοιο στην περίπτωση των "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης"!Και αν, εμείς οι φιλελεύθεροι είμαστε ενάντιοι στον εθνικισμό των εθνών-κρατών, ποιά θα είναι η στάση μας στον νέο εθνικισμό(που αναπόφευκτα θα έχουμε, αν θέλει να επιβιώσει ως κράτος και να είναι συνεκτικό) του ομοσπονδιακού ευρωπαϊκού κράτους?
-Η κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική πώς θα συντελέσει στη βελτίωση της ζωής του μέσου Ευρωπαίου πολίτη? Θα προωθήσει καθόλου την ατομική μου ελευθερία το ότι η Ευρώπη,θα το παίζει πια στρατιωτική και διπλωματική υπερδύναμη??

Στέργιος είπε...

Να μια ωραία ανάρτηση για καλή συζήτηση. Ο ρόλος του κράτους, η δημοκρατία, η ελευθερία και ο συγκεντρωτισμός – αποκεντρωτισμός.

Είναι και ευρωεκλογές…

Ελπίζω να βρω χρόνο και να καταφέρω να διατυπώσω τη δική μου, μαρξιστική ελπίζω, άποψη. Για την ώρα λέω ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά ούτε το περίβλημα παράγει το περιεχόμενο.

Roark είπε...

@Harry,

α) Το λιτό περιοριστικό Σύνταγμα είναι προϋπόθεση όσων συζητάμε. Το να αναλύουμε τι θα γίνει χωρίς την ύπαρξή του ξεφεύγει και από την ανάλυση του Hayek, και από το φιλελεύθερο όραμα, και από τις όποιες πολιτικές μας προτάσεις. Άρα η επίκληση της απουσίας του παραβιάζει ανοικτές πόρτες. Είνα όμως αυτό που απαιτείται για να πάμε παρακάτω. Αν στο όνομα της απουσίας του αρνούμαστε την ομοσπονδιακή προοπτική, τότε αφήνουμε τους άλλους πολιτικούς χώρους να το διαμορφώσουν!

β) Περιέγραψα 4 βασικά επιχειρήματα του Hayek γιατί ΔΕΝ υπάρχει ακριβώς αυτή η μαθηματική βεβαιότητα. Με εξαίρεση το δεύτερο, τα άλλα τρια είναι αρκούντως πειστικά και δεν είδα να αντικρούονται, για να προκύπτει αυτή η βεβαιότητα.

@ comden

α) Όχι δεν είναι αντιφατικό. Αυτό εξηγούμε. Οι δομές εντός κεντρικότερου κράτους, δεν ταυτίζονται με ενός μεγαλύτερου κράτους. Αντίθετα ο Hayek αποδεικνύει ότι: "η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι, κατά μια πολύ προσδιορισμένη έννοια, περιορισμένη κυβέρνηση". Και τα ιστορικά παραδείγματα το επιβεβαιώνουν. Η ίδια συζήτηση πριν 2 αιώνες στις ΗΠΑ, οδήγησε στην βαρβαρότητα της δουλείας, υπό το πρόσχημα των "states rights". Αντίθετα η ομοσπονδιακή εξουσία τελικά εξασφάλισε όσα ατομικά δικαιώματα σήμερα απολαμβάνουν οι πολίτες, μια μια σειρά αναμετρήσεων με τις πολιτειακές εξουσίες. Μικρές κοινωνίες είναι πολύ πιο ευεπίφορες στην καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων.

β) Όχι το ομοσπνδιακό σύστημα δεν καπελώνει τον πλουραλισμό, όπως αυτός δεν καπελώνεται ούτε μεταξύ των πολιτειών των ΗΠΑ. Ο πλουραλισμός μπορεί να αναπτυχθεί μόνο εντός ενός σταθερού πλαισίου ελευθεριών, που μόνο κεντρικά μπορούν να προστατευθούν.

γ) Μια τέτοια "αυτοκρατορία", μπορεί να υποκύψει πολύ πιο δύσκολα στον πειρασμό του προστατευτισμού, από ότι τα υπάρχοντα σημερινά μέρη της, κι αυτό συζητούμε. Το ερώτημα δεν είναι το Μακάο και το Χονγκ Κονγκ. Το ερώτημα είναι η Γαλλία και η Ελλάδα.

δ) Ο νέος "εθνικισμός" δεν μπορεί να είναι εθνοτικός, όπως είναι σήμερα στην Ευρώπη, αλλά το πολύ "κρατικός", όπως στις ΗΠΑ. Και καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη μορφή του κράτους. Ο Pon Raul με τους δικούς μας όρους είναι "εθνικιστής" γιατί υπερασπίζεται ακριβώς τα συνταγματικά χαρακτηριστικά του κράτους του.

ε) Ναι θα βελτιώσει, όχι μόνο λόγω των τεράστιων οικονομιών κλίμακας, αλλά θα άρει και το έλλειμα ασφάλειας που νιώθουν πολλοί πολίτες της (Βαλτικές χώρες, Πολωνία, Ελλάδα, Κύπρος κτλ)

Roark είπε...

Για να γίνεται η συζήτηση πιο ξεκάθαρη.

Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία υπάρχουν ζητήματα για τα οποία αποφασίζει η πλειοψηφία, και θέματα τα οποία καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να θίξει (ατομικά δικαιώματα).

Για τα πρώτα, όσο χαμηλότερο είναι το επίπεδο λήψης της απόφασης, δηλαδή κοντά στον πολίτη, τόσο μικρότερο είναι το δημοκρατικό έλλειμα, και τόσο καθοριστικότερη συμβολή έχει ο κάθε πολίτης στην διαμόρφωση των όρων ζωής του.

Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν και θέματα που δεν μπορεί να είναι στο έλεος των πλειοψηφιών, και γι'αυτό μπαίνουν οι συναγματικοί περιορισμοί. Σε αυτά τα ζητήματα, που τελικά άπτονται προστασίας ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, όσο κεντρικότερη είναι η εξουσία, τόσο αποτελεσματικότερα προστατεύονται, γιατί ξεφεύγουν από τον κίνδυνο τον τοπικών πλειοψηφιών.

Από την στιγμή που είναι διαπιστωμένο ότι η ομοσπονδιακή κεντρική εξουσία λειτουργεί αποτελεσματικότερα σε αυτό το επίπεδο, αυτό που θέλουμε είναι να διασφαλίσουμε ότι η εξουσία αυτή δεν θα αυτονομηθεί και δεν θα επεκταθεί ανεξέλεγκτα.

Εδώ λοιπόν είναι ο πυρήνας της συζήτησης: η εξισορρόπηση των εξουσίων. Ο Hayek διατείνεται (και εγώ συμφωνώ, και πιστεύω η ιστορική εμπειρία ενισχύει) ότι το ομοσπνδιακό σύστημα προσφέρει καλύτερη εξισορρόπηση των εξουσιών.

Harry Peitsinis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Harry Peitsinis είπε...

Δε σχολίασα τα περίφημα "4" επιχειρήματα Χάγιεκ γιατί δεν τα θεωρώ καθόλου αξιόπιστα. Mάλλον τον αδικούν ως διανοητή ειδικά σε σχέση με άλλα θέματα που καταπιάστηκε.Aλλά αφού επιμένεις ιδού:


Kαταρχάς όσο θα υπάρχει δημοκρατία θα υφίστανται ομάδες ειδικών συμφερόντων είτε αυτές είναι επαγγελματικές, είτε ιδεολογικές είτε εθνικές. Η ομοσπονδία δεν πρόκειται να άρει τις ομαδοποιήσεις, απλά θα αμβλύνει κάποιες και θα οξύνει κάποιες άλλες. Είναι αδύνατο να φανταστούμε μια Ευρωπαική ομοσπονδία όπου οι Έλληνες πχ θα ψηφίζουν κόντρα σ αυτό που οι ίδιοι "εκλαμβάνουν" ως εθνικά συμφέρον άκόμα και αν ο θεσμός εξουσίας είναι υπερεθνικός.Απλά το εθνικό συμφέρον τότε θα λειτουργεί σαν το "τοπικό συμφέρον" όπως δηλαδή γίνεται σήμερα στην ελληνική επαρχία κατά τη διάρκεια των εκλογών. Οποιαδήποτε αντίρρηση σ αυτήν την αυταπόδεικτη αλήθεια είναι καθαρός ουτοπισμός,που κοντράρει στα ίσια την πραγματικότητα.



Μας γράφει επίσης ο Χάγιεκ ότι "μοιραία" στα πλαίσια ενός "ενός πλήρως απελευθερωμένου εμπορίου μιας κοινής αγοράς" θα αναδυθεί μια οικονομία βασισμένη σε φιλελεύθερες αρχές. Ορίστε? Μα αυτά τα πλαίσια ΕΙΝΑΙ η εφαρμογή μιας οικονομίας βασισμένης σε φιλελεύθερες αρχές!

Πρόκειται για ταυτολογία. Το απελευθερωμένο εμπόριο άλλωστε προωθείται σε πολλούς τομείς εδώ και χρόνια στην Ένωση συνεπώς φαίνεται πως το εθνικό κράτος προσαρμόζεται χωρίς τη συνθήκη της ομοσπονδίωσης.

Μιλάει επίσης για την ευκολία των εθνών κρατών να "επιβάλουν" τον προστατευτισμό σε αντίθεση με τις συνθήκες της ομοσπονδίας που τον αποτρέπουν ξεχνώντας το ιστορικό παράδειγμα των ΗΠΑ των προηγούμενων αιώνων που προώθησαν ενεργά το σύστημα των tarrifs τιμωρώντας και απειλώντας τις πολιτείες που διαφωνούσαν.


Συνεχίζει επίσης ακάθεκτος με το πόσο ανθεκτική είναι η ομοσπονδία στις "προσοδοθηρικές" ομάδες, ξεχνώντας προφανώς (αν και είχαν περάσει ελάχιστα χρόνια) το New Deal της συμπαιγνίας κράτους-επιχειρηματιών-συνδικάτων και του διεφθαρμένου κρατικού συγκεντρωτισμού. Εσύ πάλι επικαλείσαι μετά από μερικές δεκαετίες το ίδιο επιχείρημα ξεχνώντας την καταιγίδα των bailouts και την διαρκή ενίσχυση των προσφιλών στην κυβέρνηση τραπεζιτών-επιχειρηματιών

Στο τελευταίο επιχείρημα περί διαίρεσης εξουσιών ουδείς διαφωνεί.Φυσικά αυτό δεν αφορά τη συζήτηση μας.



Άρα για να είμαστε ξεκάθαροι το πρώτο και κύριο (καθοριστικό) διακύβευμα είναι η εισαγωγή ενός αμμιγώς φιλελεύθερου συντάγματος και η αποδοχή του ως πανευρωπαικής καταστατικής χάρτας δικαιωμάτων.Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα του φιλελευθερισμού. Η ομοσπονδία έρχεται δεύτερη. Ή αλλιώς προτιμώ δεκάδες εθνικά κράτη με φιλελεύθερα συντάγματα από μια "δημοκρατική" ευρωπαική ομοσπονδία με τη σημερινή "χάρτα δικαιωμάτων".

Εφόσον λοιπόν φτάσουμε σε εκείνο το σημείο της αποδοχής ενός φιλελεύθερου συντάγματος,ένα σημείο που σήμερα φαίνεται δυσθεώρητα μακρινό, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να συζητήσουμε την προοπτική της ομοσπονδίωσης.

Το παράδειγμα των ΗΠΑ δε με καλύπτει καθόλου αν σκεφτώ τις δυνατότητες έκδοσης χρέους που συσσώρευσε ο θεσμός της ομοσπονδίας στην κεντρική κυβέρνηση, τον μανιώδη αντικομμουνισμό του FBI και της CIA που φακέλωσε και κυνήγησε χιλιάδες απλούς πολίτες, την επιβολή ομοσπονδιακής φορολογίας και τη διαπλοκή ανάμεσα στο κεντρικό κράτος και τις εταιρίες που οδήγησε στα κολοσσιαία bailout των τελευταίων ετών.

Φυσικά σεκαμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι πως το εθνικό κράτος δεν είναι καλύτερο. Αλλά γιατί τότε να μπούμε στη διαδικασία μιας στείρας επιλογής? Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ από αυτούς τους πολιτειακούς πειραματισμούς είναι ότι το απαραίτητο στοιχείο είναι τα όρια της κρατικής εξουσίας,όρια που θέτει το σύνταγμα, και όχι το επιμέρους κρατικό "τσόφλι" που θα περικλείει το σύνταγμα

George Bourchas είπε...

Το «όραμα» της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με τη σκέψη του Hayek, για τον απλούστατο λόγο και μόνον, ότι δεν πρόκειται για «evolutionary process» αλλά για «a constructivist way by statute». Είναι τυχαίο άραγε ότι ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως η Margaret Thatcher και ο Václav Klaus, που τον γνώριζαν καλά και απεχθάνονται την πολιτική λογική της «προκρούστειας κλίνης», αντιτίθενται σφοδρά σ’ αυτό το «όραμα»;

Harry Peitsinis είπε...

Γράφεις επίσης αγαπητέ μου Ρώρκ

"Αν στο όνομα της απουσίας του αρνούμαστε την ομοσπονδιακή προοπτική, τότε αφήνουμε τους άλλους πολιτικούς χώρους να το διαμορφώσουν!"

Η ομοσπονδιακή προοπτική δεν είναι αυτοσκοπός.Η ελευθερία είναι αυτοσκοπός. Και η ελευθερία εξασφαλίζεται με την κατάκτηση ενός φιλελεύθερου συντάγματος που θα θέτει όρια στην δημόσια εξουσία είτε αυτή είναι εθνική , είτε υπερεθνική.

Για το λόγο αυτό και η ομοσπονδία έρχεται δεύτερη.Γιατί πολύ απλά μπορεί να υπάρξει φιλελεύθερο σύνταγμα δίχως ομοσπονδία.Ενώ δε θα θελα να ζω σε μια ομοσπονδία δίχως φιλελεύθερο σύνταγμα!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Η αμφισβήτηση της αναγκαιότητας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με το πρόσχημα ότι δεν διασφαλίζεται εκ προοιμίου ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της , μόνο κακούς συνειρμούς μου φέρνει στο νου.
Τί παναπεί δηλαδή αυτή η άρνηση ; Τον πολίτη τον ενδιαφέρει να βρει τον συντομότερο δρόμο για την επίτευξη του στόχου του , ο οποίος είναι οι διαρκείς κατακτήσεις και κατωχυρώσεις των ελευθεριών του , τη μία πίσω από την άλλη. Ούτε καθορισμένος ποσοτικός στόχος υπάρχει ούτε ιδεατή κατάσταση. Καταχτάς και προχωράς παραπέρα , χωρίς να γνωρίζεις εκ των προτέρων το επόμενο βήμα ( ούτε αυτό είναι του Χάγιεκ ;;).

Το ζήτημα λοιπόν που μπαίνει σε μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη είναι το εξής: Ολοκλήρωση τώρα ή αναμονή στις νησίδες μας μέχρι κάποτε να συμφωνήσουμε σε ένα φιλελεύθερο σύνταγμα και τότε όλοι μαζί να αναφωνήσουμε "εντάξει ερχόμαστε". Αυτά αγαπητοί φίλοι δεν είναι σοβαρά πράγματα. Διαλέγεις την ομοσπονδιοποίηση τώρα διότι απλά οι συνθήκες για ζύμωση των φιλελεύθερων προτάσεων είναι απείρως καλύτερες σ'αυτό το πλαίσιο παρά στην δική μας χαβούζα. Αν αυτό δεν γίνεται αντιληπτό , λυπάμαι.

Ανώνυμος είπε...

Χάλια το νέο φόρματ.

Ανώνυμος είπε...

Τα πραγματα ειναι απλα, εφοσον δεχομαστε οτι ο μονος λειτουργικος τροπος κοινωνικης οργανωσης ειναι το κρατος και οχι το σοβιετ, θα υπαρχουν προσοδοθηρες και ειδικα συμφεροντα. Αποκαθαριμμενο φιλελευθερο κρατος ειναι μια ουτοπια η οποια δεν αξιζει να ασχολουμαστε μαζι της.
Το προβλημα για την ομοσπονδιακη ευρωπη ειναι κατα ποσο
1)Θα αναπτυξει εναν πρωτοτυπο ευρωπαικο εθνικισμο ωστε να συγκροτησει μια συνεκτικη φαντασιακη κοινοτητα η οποια να αντιλαμβανεται την ευρωπη ως χωρο δημοσιου συμφεροντος. Δηλαδη κατα ποσο ο Βελγος θα αισθανθει συνορο το αγαθονηση και κατα ποσο ο ελληνας πρωτευουσσα του τις Βρυξελλες, με τον ιδιο τροπο που ο Αλαμπαμας αισθανεται χωρα του την Αλασκα.
2)Ποιες θα ειναι οι αμροδιοτητες μιας τετοιας ομοσπονδιακης ευρωπαικης κυβερνησης και κατα ποσο ο πολιτης θα μπορει να ελεγχει αμεσα τους κυβερνωντες.
3)Κατα ποσο μπορει η ευρωγραφειοκρατια να ασκει εξουσια στις τοπικες επαρχιες που θα καταστουν τα εθνη-κρατη.
4)Ποιος θα ειναι ο διεθνης ρολος της ομοσπονδιακης ευρωπης. Αν θα ειναι ενα καλοκαγαθο παιδακι, η θα αναλαβει στρατιωτικες ευθυνες οπου θεωρει οτι θιγονται τα συμφεροντα της.
5)Το δικαιωμα αποσχισης επαρχιων που δεν επιθυμουν να συνεχισουν σε μια τετοια ενωση.
6)Θεματα εναρμονισης νομοθεσιας, κοινα διαβατηρια.

Με το μονο λειτουργικο προτυπο το Ελβετικο, μονο η ιδεα της συνομοσπονδιας μπορει να συζητηθει σε ρεαλιστικο επιπεδο. Οσον αφορα για τις αποψεις της Θατσερ ειναι η κλασσικη Βρεττανικη πολιτικη του διαιρει και βασιλευε απο την εποχη της Ελισαβετ, μονο που επενδυεται με ενα "φιλελευθερο" φυλο συκης, ο Κλαους ο κλασσικος αμερικανικος λακες-λεκες.

cobden είπε...

@Roark
"Ο νέος "εθνικισμός" δεν μπορεί να είναι εθνοτικός, όπως είναι σήμερα στην Ευρώπη, αλλά το πολύ "κρατικός", όπως στις ΗΠΑ."

Κάθε φορά που φούντωνε ο ευγενής και ανώτερος "κρατικός" εθνικισμός των Η.Π.Α., έδειξε το ίδιο αποτρόπαιο πρόσωπο με τον επάρατο "εθνοτικό" εθνικισμό των Ευρωπαίων...Στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ειρηνιστές φυλακίστηκαν , απαγορεύτηκε η γερμανική μουσική,Γερμανοαμερικάνοι έχασαν τις δουλειές τους (μέχρι και λυντσαρίσματα υπάρχουν). Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αμερικάνοι Ιαπωνικής καταγωγής κλείστηκαν σε...στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στον Ψυχρό Πόλεμο, έχουμε τον Μακαρθισμό, τη CIA και την ενισχυση του FBI, ενώ το εθνικιστικό πνεύμα που κυριάρχησε επί του Μπους (τόσο στον αμερικάνικο λαό, όσο και στην κυβέρνηση), δεν βλέπω τί ποιοτικές διαφορές έχει από τον παλιομοδίτικο ευρωπαϊκό εθνικισμό.

" Η ίδια συζήτηση πριν 2 αιώνες στις ΗΠΑ, οδήγησε στην βαρβαρότητα της δουλείας, υπό το πρόσχημα των "states rights". Αντίθετα η ομοσπονδιακή εξουσία τελικά εξασφάλισε όσα ατομικά δικαιώματα σήμερα απολαμβάνουν οι πολίτες, μια μια σειρά αναμετρήσεων με τις πολιτειακές εξουσίες."

Νομίζω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Θα έλεγα πως ισχύει ο τίτλος του Αμερικάνου ιστορικού Jeffrey Rogers Hummel για τον αμερικάνικο εμφύλιο : "Emancipating Slaves, Enslaving Free Men". Δες το σχετικό κομμάτι για τον Λίνκολν (http://e-roosters.blogspot.com/2009/02/blog-post_16.html)

@τελευταίος ανώνυμος
"ο Κλαους ο κλασσικος αμερικανικος λακες-λεκες."

Για τον Κλάους μάλλον δεν είσαι και τόσο ενημερωμένος, όταν τον κατηγορείς σαν τσιράκι των Αμερικάνων. Αν διαβάσεις το βιογραφικό του στη wiki, θα δεις πως ήταν εναντιον της επέμβασης στο Ιράκ, είναι υπέρ των στενών σχέσεων με τη Ρωσία (μάλιστα έφτασε στο σημείο να υπερασπιστεί τη ρωσικη εισβολή στη Γεωργία!)ενώ τάχθηκε και εναντίον της ανεξαρτητοποιήσης του Κοσόβου!Συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του,ότι είναι λακές των Αμερικάνων, μάλλον δεν μπορείς να το πεις...

Ανώνυμος είπε...

Κομπντεν

Μια ιδεολογικη παρατηρηση και μια μη. Καταρχην θεωρω αφελεια πολιτικη να θεωρει πως εν καιρω πολεμου θα λειτουργει το φιλελευθερο κρατος, η πως το φιλελευθερο κρατος ειναι υπερανω. Με αυτα και με αυτα η ελευθερια δεν ειναι πασιφιστικη εννοια, καποτε χρειαζονται και ντουφεκια, περιστολη δικαιωματων και εκατομβες για να προασπιστει η ελευθερια. Δεν περιμενε κανεις ο Σουλτανος να μας εδινε την ανεξαρτησια με επικληση του φιλελευθερισμου. Οσο το εθνικο κρατος παραμενει η μονη βιωσιμη μορφη κοινωνικης οργανωσης, η οποια επιτρεπει τις φιλελευθερες αρχες να εφαρμοζονται, θα πρεπει να δεχτουμε πακετο και μια ικανη ποσοτητα εθνικισμου ωστε να κανει το δημιουργημα αυτα αρκετα συννεκτικο για να συμμετεχουν τα μελη στην πολιτικη διαδικασια. Μεχρι στιγμης φιλελευθερη αυτοκρατορια, φεουδαρχια κλπ δεν υπηρξε, μαλλον δεν υπαρχει και μαλλον δεν προκειται να υπαρξει. Αρα σε επιπεδο ουτοπιας η θεωρητικολογια σου για τους "κακομοιρους" Γερμανους, Ιαπωνες κλπ ειναι αυτο που ανεφερα θεωρητικολογια. Εαν κρινουμε μια πρακτικη πολιτικη θεση οπως αυτη του Περλικου, με μια φιλελευθερη ουτοπια, μαλλον το μεθοδολογικο σφαλμα βαρυνει τον ουτοπικα σκεπτομενο.

Για τον Κλαους. Ο Κλαους ανηκει σε αυτη την κατηγορια ηγετισκων που βριθει η πρωην ανατολικη ευρωπη. Συμφωνησαν να μπουν σε ενα καραβι, το οποιο ειχε εναν προορισμο, προσποριστηκαν καθε ειδους οφελος απο τις τσεπες των παλαιοευρωπαιων και στην συνεχεια κανουν οτιδηποτε για να το σαμποταρουν. Αν ηταν ευρωσκεπτικιστες απο την αρχη, ας καθονταν στα αυγα τους εκτος ενωσης. Απο κει και περα το οτι προκειται για αμερικανολακεδες ειναι πασιφανες, αν καποιος χασει απο μια ευρωπαικη ομοσπονδια ειναι οι ΗΠΑ, διοτι θα μετατραπουν αυτοματα σε υποδεεστερη οικονομικη δυναμη, θα εξομαλυνει η νεα ΕΕ τις σχεσεις τις με την Ρωσια (σε αντιθεση με τις ΗΠΑ που συντηρουν τον ψυχρο πολεμο ακομα) και θα συμβει ο εφιαλτης του Μακιντερ και του Μαχαν. Η κεντρικη γη και η περιφερεια θα φυγουν απο τον ελεγχο των ΗΠΑ, διοτι με εξομαλυνμενες τις ρωσικες σχεσεις, η ευρωπη αποκτα πυρηνικη ασπιδα απο τον ρωσσο χωρις να χρειαζεται τον αμερικανο. Επειτα η αμερικη ως δυναμη θα αποσυρθει στρατιωτικα απο την ευρωπη και θα γινει μια απλη περιφερειακη δυναμη. Αυτη ηταν η αγωνια του Τσωρτσιλ ο οποιος στον περιφημο λογο του για την ενωση της ευρωπης, μιλαγε καθαρα για κηδεμονια της απο κοινου με την αγγλια και την αμερικη

Harry Peitsinis είπε...

Ανώνυμε

"Εαν κρινουμε μια πρακτικη πολιτικη θεση οπως αυτη του Περλικου, με μια φιλελευθερη ουτοπια, μαλλον το μεθοδολογικο σφαλμα βαρυνει τον ουτοπικα σκεπτομενο"

Προσωπικά θεωρώ την θέση περί ομοσπονδίας με τα σημερινά δεδομένα εξίσου ουτοπική και καθόλου ρεαλιστική. Σε όλες τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν, οι λαοί της Ευρώπης επέλεγαν τη λύση της διάσωσης των εθνικών κρατών σε βάρος μιας ενδεχόμενης συγκεντροποίησης ή συστηματοποίησης της εξουσίας της Ένωσης (βλέπε Ευρωσύνταγμα,Λισαβόνα κλπ).

Συνεπώς το ζήτημα είναι για ποια "ουτοπική" θέση αξίζει να αγωνιστούμε. Ο διαχωρισμός μεταξύ ουτοπιστών - ρεαλιστών συσκοτίζει.


Για τον ανώνυμο που έγραψε ότι:


"Ολοκλήρωση τώρα ή αναμονή στις νησίδες μας μέχρι κάποτε να συμφωνήσουμε σε ένα φιλελεύθερο σύνταγμα και τότε όλοι μαζί να αναφωνήσουμε "εντάξει ερχόμαστε". Αυτά αγαπητοί φίλοι δεν είναι σοβαρά πράγματα"


Κάθε απόφαση συνένωσης προυποθέτει συναινεση.Αλλιώς δεν πρόκειται περί δημοκρατικής ομοσπονδίας αλλά περί αυτοκρατορίας/δικτατορίας. Συνεπώς κρίσιμο στοιχείο είναι το πού θα συναίνεσουμε και όχι το αν θα )περιμένουμε για να) συναινέσουμε.Φυσικά και θα πρέπει να περιμένουμε για να συναινέσουμε, εκτός αν προτιμάς τη λύση της βίαιης επιβολής.

Οπότε αφού συμφωνήσουμε στην αναγκαιότητα συναίνεσης,το αμέσως επόμενο ζήτημα είναι το ΠΟΥ θα συναινέσουμε.

Γι αυτό λοιπόν συμπεραίνω πως το κρίσιμο σημείο συναίνεσης είναι ένα φιλελεύθερο σύνταγμα ως πανευρωπαική και συνολικά δεσμευτική χάρτα δικαιωμάτων. Η ομοσπονδία έρχεται δεύτερη.

Dorotheos είπε...

"...το κρίσιμο σημείο συναίνεσης είναι ένα φιλελεύθερο σύνταγμα ως πανευρωπαική και συνολικά δεσμευτική χάρτα δικαιωμάτων."

Σε τι θα διαφέρουν τα υφιστάμενα εθνικά συντάγματα ή το περίφημο 'ευρωπαϊκό σύνταγμα' από ένα 'φιλελεύθερο'?

Ανώνυμος είπε...

Στους ευρωπαικους λαους τιθεται για πρωτη φορα στην ιστορια τους η ενωση τους με εθελοντικο δηλαδη ειρηνικο τροπο. Παλαιοτερα με τις λογχες.
Η εννοια της ομοσπονδιοποιημενης ευρωπης ειναι ενα οραμα πολιτικης, η καταργηση του εθνικισμου μαλλον ως χιμαιρα καθοτι μια ευρωπαικη ομοσπονδια θα απαιτησει εναν καποιου ειδους ευρωπαικο εθνικισμο. Η φιλελευθερη ουτοπια που αντιπαρεβαλλα ειναι ολες οι αποψεις πως ξαφνικα θα ισχυσει μια αποκαθαριμμενη αγορα απο προσοδοθηρες, ειδικα συμφεροντα, αγνη και καθαρη και πληρως ανταγωνιστικη. Χωρις κρατος αγορα δεν υπαρχει.
Απο και και περα το οραμα σκονταφτει σε πολλα τεχνικα ζητηματα και κυριως στον ρολο της ευρωγραφειοκρατιας η οποια αποφασιζει για τα παντα, ετσιθελικα χωρις καμια δημοκρατικη νομιμοποιηση.
Η απαιτηση ισχυος ενος φιλελευθερου ευρωπαικου συνταγματος ειναι μια κατα την αποψη κυκλοφαυλικη υπο την εξης εννοια. Το ευρωσυνταγμα θα ειναι υπερανω των εθνικων η τα εθνικα θα καταργηθουν η θα τροποποιηθουν για να περιλαμβανουν το ευρωπαικο. Αλλα αυτο προυποθετει μια ειδους πολιτικη ενωση για να ειναι ουσιαστικο συνταγμα και οχι 5 αραδες γενικολογιων.

Harry Peitsinis είπε...

Η απαίτηση ισχύος υπερ-εθνικών νομοθετημάτων δεν είναι κάτι καινουργιο. Υφίσταται εδώ και δεκαετίες, στο όνομα δε αυτών των δεσμεύσεων τα κράτη έχουν "παραδώσει" ένα σημαντικό βαθμό πολιτικής εξουσίας. Οι οδηγίες πχ της ΕΕ είναι εφαρμοστέες σε κάθε χώρα. Δεν καταλαβαίνω γιατί το ίδιο δε θα μπορούσε να ισχύσει και στην περίπτωση ενός ευρωσυντάγματος.

Όποια χώρα δεν επιθυμεί την τήρηση του θα έχει την δυνατότητα να αποχωρήσει από την ένωση χάνοντας φυσικά και τα όποια πλεονεκτήματα συμμετοχής της σε αυτήν.

Ανώνυμος είπε...

Συνηθως ενα συνταγμα καθοριζει πολιτειακους και πολιτικους θεσμους, αλλιως ειναι μια αραδα γενικολογιας. Πχ τι αξια εχει ενα συνταγμα, το οποιο ομνυει στα ανθρωπινα δικαιωματα, στο δικαιωμα της ιδιοκτησιας κλπ. Αυτα ειτε καθοριζονται με νομους η ηδη τα εθνικα συνταγματα στην ευρωπη ειναι λιγο πολυ φιλελευθερα

Mpampis είπε...

1)Θα αναπτυξει εναν πρωτοτυπο ευρωπαικο εθνικισμο ωστε να συγκροτησει μια συνεκτικη φαντασιακη κοινοτητα η οποια να αντιλαμβανεται την ευρωπη ως χωρο δημοσιου συμφεροντος.


Αδύνατον καθώς δεν υπάρχει κοινός εξω-ευρωπαϊκός εχθρός.

Ανώνυμος είπε...

Εν μερει σωστο η υπαρξη ενος κοινου εχθρου, εν μερει λαθος. Οι ΗΠΑ πχ γινονται συνεκτικο εθνος μετα τον εμφυλιο χωρις να υπαρχει κατα αναγκη κοινος εξωτερικος εχθρος

Harry Peitsinis είπε...

Το νόημα του συντάγματος είναι η αναγνώριση δικαιωμάτων του ατόμου έναντι του κράτους και όχι κοινωνικών αιτημάτων της μιας ή της άλλης πληθυσμιακής ομάδας. Αν μελετήσεις το δικό μας σύνταγμα (και άλλα πολλά στην Ευρώπη), θα διαπιστώσεις ότι δε μπορεί να χαρακτηριστεί αμμιγώς φιλελεύθερο αλλά μάλλον σοσιαλδημοκρατικό με τις υπερβολικές εξουσίες που αναγνωρίζει στο κράτος , τα κοινωνικά δικαιώματα, και τις δυνατότητες στυγνής καταπάτησης της οικονομίας της αγοράς. Για το λόγο αυτό θεωρώ σκόπιμη την αντικατάσταση του από ένα ευρωπαικό σύνταγμα , λιτό περιεκτικό και απόλυτο στην αναγνώριση ατομικών και όχι "κοινωνικών" δικαιωμάτων.


Αυτά τα δικαιώματα εφόσον γίνουν νομικά δεσμευτικά θα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο προστασίας από το κράτος και τα δικαστήρια της κάθε χώρας.

Δε βρίσκω γιατί αυτός ο στόχος θα πρέπει να υπερκαλυφθεί από μια πολιτειακή αλλαγή

Ανώνυμος είπε...

Μισο ενα συνταγμα καθοριζει το πολιτευμα πχ, τον ανωτατο αρχηγο κρατους κλπ. Μπορουμε να διαφωνουμε με τις ωρες κατα ποσο φιλελευθερα ειναι τα συνταγματα στην ευρωπη, κατα την αποψη μου αμιγως φιλελευθερα συνταγματα ειναι αδυνατο να υπαρξουν διοτι τα κρατη εκπροσωπουν κοινωνια και οχι ατομα. Τα ατομικα δικαιωματα στην ευρωπη με τα κατα την αποψη σου σοσιαλδημοκρατικα συνταγματα, μια χαρα εξυπηρετουνται

Ανώνυμος είπε...

εδω μαλλον καταχραζεται ο ορος φιλελευθερα με το ορο ελευθεριακα (liberal/libertarian). Eσεις μαλλον εννοειτε το δευτερο

Dorotheos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Harry Peitsinis είπε...

"Τα ατομικα δικαιωματα στην ευρωπη με τα κατα την αποψη σου σοσιαλδημοκρατικα συνταγματα, μια χαρα εξυπηρετουνται"


Αυτό είναι η δική σου άποψη και μόνο. Εγώ πχ κρίνοντας από το άρθρο 106 του ημέτερου Συντάγματος θα διαφωνήσω

Αθανασιος είπε...

"Μιλάει επίσης για την ευκολία των εθνών κρατών να "επιβάλουν" τον προστατευτισμό σε αντίθεση με τις συνθήκες της ομοσπονδίας που τον αποτρέπουν ξεχνώντας το ιστορικό παράδειγμα των ΗΠΑ των προηγούμενων αιώνων που προώθησαν ενεργά το σύστημα των tarrifs τιμωρώντας και απειλώντας τις πολιτείες που διαφωνούσαν."


harry peitsinis
αν καταλαβα καλα ο χαγιεκ εννοει οτι μεσα στην ομοσπονδια δεν θα υπαρχουν φραγμοι στο εμποριο!οχι μεταξυ της ομοσπονδιας ολοκληρης και ενος αλλου κρατους!εχει δικιο ο χαγιεκ λοιπον καθως ειναι αδιανοητο η καλιφορνια για παραδειγμα να γυρισει στον προστατευτισμο εναντια σε καποια αλλη πολιτεια των ΗΠΑ.ομως στην ευρωπη μεχρι τουλαχιστον να γινουμε ομοσπονδια δεν ειναι καθολου αυτονοητο οτι το καθε κρατος μελος θα διατηρησει το ελευθερο εμποριο εντος της ΕΕ.
οσον αφορα το δευτερο επιχειρημα του χαγιεκ υποθετω οτι ο ροαρκ το εχει γραψει λαθος και οτι αλλο πραγμα εννουσε ο χαγιεκ!
επισης μπορει τα συνταγματα των χωρων της ευρωπης να μην ειναι απολυτα φιλελευθερα αλλα μην ξεχναμε οτι στην κοινωνια υπαρχουν πολλα ατομα που διαφωνουν με τον φιλελευερισμο!τα συνταγματα ειναι εν μερει και ενας συμβιβασμος!σε γενικες γραμμες παντως ζουμε σε φιλελευθερο περιβαλλον!
τελος,απο οσα εχω διαβασει για τις διεθνεις σχεσεις εχω καταλαβει οτι το εθνος κρατος δεν υπαρχει καμια περιπτωση να καταργηθει συντομα για πολλους λογους. η μονη περιπτωση να ειχαμε καταργηση του εθνους κρατους θα ηταν να ειχαμε μια παγκοσμια αυτοκρατορια (κατι που δεν ισχυει, οι ηπα δεν ειναι αυτοκρατορια) ή ολα τα κρατη να εδιναν τις εξουσιες σε εναν παγκοσμιο οργανισμο(κατι που δεν υπαρχει περιπτωση να γινει ακομα και στο μακρινο μελλον).αρα παρα την παγκοσμιοποιηση το εθνος κρατος παραμενει ο κυριοτερος παιχτης στο διεθνες συστημα και οι οποιες φιλελευθερες λυσεις πρεπει να το λαμβανουν υποψιν αλλιως πιθανον ειναι αντιεπιστημονικες!

Harry Peitsinis είπε...

Αθανάσιε


Εφόσον ήδη έχει επιτευχθεί σε σημαντικό βαθμό το όραμα της κοινής εσωτερικής αγοράς το επιχείρημα Χάγιεκ μπορεί να σταθεί μονάχα σε ό,τι αφορά τις συνολικές οικονομικές πολιτικές της Ομοσπονδίας (γιατί στο εσωτερικό της Ε.Ε. κοινή αγορά υφίσταται).

Κατά τα άλλα δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν αντι-φιλελεύθερες δυνάμεις στην κοινωνία. Δεν αντιλαμβάνομαι όμως, γιατί εγώ ως φιλελεύθερος να μένω ευχαριστημένος με ένα συμβιβασμό και να μη διεκδικώ το κατ εμέ πολιτικώς ορθό?

Ευγένιος Ραμίρεζ είπε...

Χωρίς να διαφωνώ, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι, εάν τεθούν αυτές οι σκέψεις στο σκληρό ενός μέτριας χωρητικότητας Vortex Lindis με κόμπακτ μικροεπεξεργαστή Spectra 510 (προσοχή στις κινέζικες απομιμήσεις!), τότε δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες ότι τα flex-woosers θ' αποδειχτούν αρκετά εύθραυστα για να αντέξουν τη functinalization, ειδικά στην εποχή συγκομιδής των πυγολαμπίδων, που διανύουμε παραδοσιακά από τις 29 Απριλίου. Δείτε επ' αυτού το Tikurila Norh του ξεχασμένου Winethorp Molina.

Ανώνυμος είπε...

Αν ορισουμε τι εστι σοσιαλδημοκρατικο και τι εστι φιλελευθερο μπορουμε να εχουμε μια σαφη ιδεα. Για μενα φιλελευθερο ειναι καθε συνταγμα που διασφαλιζει δικαιωματα στην ζωη, στον λογο, στην περιουσια κλπ μεσα βεβαια σε καποια ορια. Πχ αναφαιρετο το δικαιωμα στην περιουσια αλλα να μπορει να απαλλοτριωνει το κρατος ενα καλυβι για να φτιαξει ενα αεροδρομιο η δρομο, το κρατος μπορει να αφαιρει την ζωη στον επιδοξο δολοφονο κλπ

Dorotheos είπε...

Tα ευρωπαϊκό συντάγματα στο σύνολό τους διατυπώνουν και, τουλάχιστον, αναγνωρίζουν την ανάγκη διασφάλισης των ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δεν χρειάζεται αυτά τα δικαιώματα να αναδιατυπωθούν ή επαναγνωστιστούν σε μια δήθεν «φιλελεύθερη» εκδοχή τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα και δεν χρειάζονται το φιλελεύθερο πρόθεμα ή πρόσημο για να αποκτήσουν υπόσταση.

Το αστικό σύνταγμα πρόκειται, βέβαια, για μια «ευκτική προστακτική», ένα ευχολόγιο. Όλη αυτή η συνταγματολογία αγγίζει τα όρια της (παρα)φιλολογίας. Σημασία έχει τι συμβαίνει στην πράξη και ζωή μας, και κατα πόσο τα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα εγγυώνται τη διασφάλισή τους.

Ευγένιος Ραμίρεζ είπε...

"Για μενα φιλελευθερο ειναι καθε συνταγμα που διασφαλιζει ... π.χ. (ότι) το κρατος μπορει να αφαιρει την ζωη στον επιδοξο δολοφονο κλπ" (Ανώνυμος)

Που σημαίνει, αυτό, Κράτος δολοφόνος του απλώς επίδοξου δολοφόνου.Άρα σοσιαλισμός! Δίκες Μόσχας. Δηλαδή προ-μεταφορά των σκληρών δεδομένων σε περιβάλλον Torso510, ώστε το datum "επίδοξος" να αποκωδικοποιείται πριν προσγειωθούν τα αεροπλάνα των προσδοκιών. Γι' αυτό απαιτείται σειριακή καλωδίωση των flex-woosers (τυχαίο είναι;). Λύνεται όμως έτσι το πρόβλημα;

Dorotheos είπε...

Το παραπάνω δεν με εκπλήσσει. Ο κάθε φιλελεύθερος έχει διαφορετική αντίληψη για τα "φιλελεύθερα" δικαιώματα του ανθρώπου. Ο κοινός παρονομαστής είναι βέβαια το δικαίωμα στην ιδιοκτησία.

Dorotheos είπε...

...των ολίγων. Η καλύβα του φτωχού ας απολλοτριώνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα για να χτιστούν δρόμοι και ξενοδοχεία.

Ανώνυμος είπε...

Μαρθα Βουρτση μου εσυ

Nievskii είπε...

Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν υπέρ ή κατά ο Χάγεκ μιας ομοσπονδιακής δομής για την Ευρώπη σήμερα - μην ξεχνάμε ο Χάγεκ έζησε στην Δυαδική Μοναρχία της Αυστροουγγαρίας, άρα γενικά δεν πρέπει να ήταν μεγάλος εχθρός του ομοσπονδισμού αν έγραψε κιόλας τέτοια πράγματα. Το θέμα είναι τι γίνεται με την Ευρώπη σήμερα. Καταρχάς η Ευρώπη έχει μια χαλαρή ομοσπονδιακή δομή, με την έννοια ότι υπάρχουν δυο κέντρα λήψης αποφάσεων, η Άνω Βουλή - το Ευρωκοινοβούλιο - και αντί Κάτω Βουλής το συμβούλιο των υπουργών των μελών κρατών και των πρωθυπουργών. Αν για κάποιο λόγο η Ευρώπη θελήσει να γίνει περισσότερο ομοσπονδιακή σημαίνει ότι αντί το Ευρωκοινοβούλιο θα έχει ευρύτερες αρμοδιότητες και θα δεν θα λειτουργεί περισσότερο συμβουλευτικά, όπως σήμερα. Το ερώτημα όμως είναι: αν η Ευρώπη θέλει να γίνει ομοσπονδία, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να προχωρήσει, εν όψει του διακηρυγμένου στόχου της Ευρώπης να αποκεντρώσει τις λήψεις αποφάσεων στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο και το βασικότερο, πώς μπορείς να φτιάξεις ομοσπονδία εκεί που δεν το θέλουν όλοι! Θα φτιάξεις ομοσπονδία με τους μισούς και οι άλλοι μισοί που δεν θα θέλουν τι θα είναι ακριβώς; Δεν θα πω δε για τον εφιάλτη της γραφειοκρατίας: σκεφτείτε το παράδειγμα της Γερμανίας. Η Γερμανία έχει ομόσπονδα κράτη ηλικίας 1100 ετών κάποια. Τώρα, σκεφτείτε στην Γερμανία 1 βουλή σε κάθε ομόσπονδο κράτος, 1 ομοσπονδιακή βουλή στην Γερμανία, 1 κάτω βουλή της ΕΕ και 1 άνω βουλή της ΕΕ. Μου ακούγεται σαν γραφειοκρατική θύελλα...

Joe είπε...

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την επιχειρηματολογία του Χάρη και του Cobden
Να προσθέσω μόνο το εξής: από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί η ομοσπονδία τίποτε δεν διασφαλίζει ότι οι αρμοδιότητες της κεντρικής εξουσίας θα παραμείνουν εκεί που αρχικά είχαν οριστεί.Δεν πρόκειται δηλαδή για μία στατική συμφωνία η οποία θα περιορίζει δια παντώς τις αρμοδιότητες της ομοσπονδιακής εξουσίας.Αυτό αποδεικνύεται και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πόσες από τις πολιτείες θα είχαν συμφωνήσει στην ένωση αν γνώριζαν τη σημερινή κατάσταση. Ηδη από τον εμφύλιο και τον Λίνκολν η εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είχε διαρκώς αυξητική τάση εις βάρος -σχεδόν πάντα- της πολιτειακής
Ο William Hague τα λέει -με αρκετή δόση χιούμορ- εδώ
http://www.youtube.com/watch?v=l6Cj1b-rp1E

Dienekes είπε...

Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία υπάρχουν ζητήματα για τα οποία αποφασίζει η πλειοψηφία, και θέματα τα οποία καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να θίξει (ατομικά δικαιώματα).Ποιός αποφασίζει όμως ποια είναι τα ατομικά δικαιώματα; Προφανώς μια πλειοψηφία η οποία επικυρώνει και νομιμοποιεί το συνταγματικό κείμενο ή τη διεθνή συνθήκη που προστατεύει αυτά τα δικαιώματα.

Μάλιστα θα έλεγα πως η άποψη πως η πλειοψηφία δεν μπορεί να θίξει κάποια δικαιώματα είναι λανθασμένη, εφόσον τοποθετεί μια πλειοψηφία του παρελθόντος (π.χ. αυτών που ψήφισαν κάποιο σύνταγμα ή διακήρυξη του ΟΗΕ) πάνω από την πλειοψηφία του παρόντος.

Α-νομιμος είπε...

Τσάμπα συζητήσεις, για να κρυφτεί πίσω τους το πραγματικό πρόσωπο της "ομόσπονδης" Ευρώπης.
Ποιος κυβερνά σε μια "ομοσπονδία" κρατών, όπου τα κράτη δίνουν τσάμπα χρήμα σε ιδιώτες τραπεζίτες (28δις); Και όταν το χρειάζονται, δανείζονται, από τους ίδιους, σχεδόν το ίδιο ποσό(25δις το α' εξάμηνο)) με υψηλό τόκο (2-2,5 μονάδες πάνω από αυτό της ΕΚΤ); Και γιατί είναι πολιτικά, οικονομικά, ηθικά, "ομοσπονδιακά" και δημοκρατικά ορθό να δανειζόμαστε από ιδιώτες τραπεζίτες, αντί να δανειστούμε από την ΕΚΤ; Δανειζόμαστε, από ιδιώτες τραπεζίτες , χρήμα το οποίο ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Είναι "επιχειρηματικά" ορθό να τους δίνει το κράτος τυπωμένα χαρτιά, που τα λένε ομόλογα και αυτές να τα δίνουν στην ΕΚΤ, για να κερδίσουν τη διαφορά επιτοκίου; Μπορεί κάποια άλλη επιχείρηση να πουλήσει κάτι ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ; Γιατί δεν πάνε τα κράτη απ' ευθείας στην ΕΚΤ και να πάρουν δάνειο με το μικρό επιτόκιο;
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Άμα λύσετε αυτή την απορία, τότε θα μιλήσουμε για "δημοκρατία", "ελευθερία" και λοιπές "φιλελεύθερες" αποκρύψεις της αλήθειας.
"Ιδεολογία", "πολιτική" και "επιστήμη", με ψέματα και αποκρύψεις δεν γίνεται.

Α-νόμιμος είπε...

άργησα να βάλω τις απορίες μουα και κανείς από τους διαχειριστές δεν προσέχει τις ερωτήσεις.
οκ. συνεχίστε να βγάζετε μπουρμπουλίθρες.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock