Κυριακή, Δεκεμβρίου 13, 2009

Έχουν οι πολιτικοί δικαίωμα στην προσωπική ζωή;



Το παράδειγμα γνωστό: ο Φρανσουά Μιτεράν διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη το 1981, το οποίο απέκρυψε όμως από τους Γάλλους και προχώρησε να διεκδικήσει επιτυχώς δυο συνεχόμενες προεδρικές εκλογές, ενώ ο Μιτεράν πέθανε τελικά το 1996. Αρκετή συζήτηση έγινε μετά την αποκάλυψη αυτή για το πόσο ο πολιτικός μπορεί να αποκρύβει την κατάσταση της υγείας του από το κοινό.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο ήταν η ασθένεια του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 12 Δεκεμβρίου του 2008, αλλά είχε θέσει υποψηφιότητα για το προεδρικό αξίωμα, χωρίς επιτυχία, στις 17 Φεβρουαρίου του 2008. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ενδεχομένως δεν γνώριζε την κατάσταση της υγείας του, αλλά αυτό φαντάζει σήμερα απίθανο: όλοι θυμούνται την χαρακτηριστική βραχνάδα στην φωνή του, που πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 2004. Τότε είχε ανακοινωθεί ότι ήταν αποτέλεσμα χειρουργείου για πολύποδες φωνητικών χορδών. Αλλά, από την άλλη είναι κοινό φαινόμενο σε πάσχοντες από καρκίνο πνεύμονα που είναι τοπικά προχωρημένος να διηθείται από τον όγκο το παλίνδρομο λαρυγγικό νεύρο, διήθηση που προκαλεί αυτήν την χαρακτηριστική βραχνάδα. Το γεγονός ότι μεσολάβησε ελάχιστο χρονικό διάστημα από τις προεδρικές εκλογές μέχρι τον θάνατό του, σε συνδυασμό με το σύμπτωμα αυτό, μας κάνει να πιστεύουμε ότι πιθανότατα γνώριζε την κατάσταση της υγείας του, όταν έβαζε υποψηφιότητα για δεύτερη φορά για την προεδρία της Κύπρου.

Οπότε το ερώτημα επανέρχεται δριμύτερο: έχουν οι πολιτικοί δικαίωμα στην προσωπική ζωή; Εάν στην περίπτωση του Μιτεράν το πρόβλημα ήταν μικρό - ο καρκίνος του προστάτη είναι καλοήθης οντότητα συνήθως και ο Μιτεράν πέθανε 15 χρόνια μετά την αρχική διάγνωση - στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν είχαμε κάτι τέτοιο. Η νόσος του ήταν κακής πρόγνωσης και ήταν σχεδόν σίγουρο, όπως και αποδείχτηκε, ότι δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του, ακόμα και στην ισχνή πιθανότητα που θα ολοκλήρωνε την προεδρική θητεία. Στον ένα χρόνο από τον θάνατό του Τάσσου Παπαδόπουλου διαπιστώνω ότι το θέμα αυτό δεν έχει συζητηθεί, ίσως και γιατί ο Παπαδόπουλος δεν εξελέγει τελικά, ώστε να οδηγηθούμε σε μια κρίση στην διάρκεια της προεδρικής θητείας. Από την άλλη, οι πολιτικοί είναι άνθρωποι όπως κι εμείς οι υπόλοιποι, που θέλουν να έχουν τον προσωπικό τους χώρο. Πόσος όμως είναι αυτός ο χώρος και πόσος αναλογεί στον καθένα τους; Πού βρίσκονται τα όρια μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού σε έναν αρχηγό κράτους;

3 σχόλια:

Unknown είπε...

Τα όρια προστασίας της προσωπικής ζωής των Πολιτικών στις Δημοκρατίες είναι πολύ περιορισμένα. Έτσι δέχεται και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθωπίνων Δικαιωμάτων.

barbecue είπε...

Οι πολιτικοί είναι και αυτοί άνθρωποι, με αυτή την έννοια έχουν δικαίωμα προστασίας της προσωπικής τους ζωή.

Αλλά, αν θέλουν να είναι υπεύθυνοι πολιτικοί, θα πρέπει να ορίσουν οι ίδιοι και τα όρια αυτής της προσωπικής ζωής και κατά πόσο θα επιδράσει στην πολιτική ζωή του τόπου. Συνήθως δεν είναι υπεύθυνα άτομα, οπότε αυτή η προστασίας της προσωπικής τους ζωής δεν μπορεί να εφαρμοστεί και αυτό ελέγχετε από εξωκοινοβουλευτικά κέντρα. Είναι γνωστό πόσο μπορεί να επηρεάσει η υγεία ενός ατόμου της αποφάσεις τους. Όχι μόνο η σωματική υγεία, αλλά και η πνευματική. Στην προκειμένη περίπτωση θα έπρεπε ο Τ. Παπαδόπουλος να παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση του για εξουσία και να μην θέλει να οδηγήσει την χώρα του σε περιπέτεια. Από μία στιγμή στην άλλη θα μπορούσε να μείνει η κυβέρνηση ακέφαλη, και είτε να προκηρυχθούν νέες εκλογές, ή να αναλάβουν άλλοι την κυβέρνηση, που θα ήταν λίγο πολύ άγνωστοι.

Δυστυχώς το σύστημα δεν δούλεψε όπως θα έπρεπε. Αν ο Τ. Παπ. είχε ευσυνειδησία της κατάστασης θα σταματούσε, και αν δεν είχε επίγνωση των καταστάσεων, το κόμμα θα έπρεπε να επέμβει και να τον συνταξιοδοτήσει. Εκτός αν το κόμμα φοβόταν τα χειρότερα για την παράταξη του.

Αναρωτιέμαι κατά πόσο ήταν αυτό και επιδιωκόμενο, δηλαδή να κυβερνά ένας άρρωστος πολιτικός. Ένας άρρωστος πρόεδρος γίνεται πολύ εύκολα υποχείριο κάποιον αχυράνθρωπων, οι οποίοι θα κυβερνούν από το παρασκήνιο όσο ο πρόεδρος ασχολείται με την υγεία του και την υστεροφημία του. Στην Κύπρο δούλεψε καθαρά η σκέψη, τις εκλογές να κερδίσουμε και την δουλειά μας να κάνουμε. Ο Τ. Παπαδόπουλος ήταν μία λύση ανάγκης.

animal είπε...

Κατ' αρχήν να διορθώσω την ή τον barbecue: o άρρωστος πολιτικός γίνεται ο ίδιος αχυράνθρωπος και όχι υποχελιριο αχυρανθρώπων (πράγμα αδύνατο εξ' ορισμού).

Τώρα για την ιδιωτική ζωή των πολιτικών, πιστεύω ότι τα όριά της τα καθορίζει ο κάθε πολιτικός με τις πράξεις του. Αν π.χ. στέλνει χριστουγεννιάτικες καρτες με οικογενειακή φωτογραφία του υπονοώντας πόσο πιστός και καλός οικογενειάρχης είναι, η αποκάλυψη τυχόν εξωσυζυγικής του σχέσης δεν παραβιάζει καθόλου την ιδιωτική του σφαίρα, ο ίδιος άνοιξε την πόρτα. Το να είσαι διάσημος, να βρίσκεις πρώτος τραπέζι στα εστιατόρια της μόδας και να έχεις και τα τυχερά σου έχει το κόστος του.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock