Ου επιστρατεύσεις

Με αφορμή μια ερώτηση που έγινε σε αυτό το νήμα έκανα κάποιες σκέψεις, που επειδή βγήκαν μακρύτερες απ'ότι θα ταίριαζε σε ένα σχόλιο στο Facebook, τις δημοσιεύω εδώ. Ρώτησε ο Φειδίας Μπουρλάς πως μπορεί ένας φιλελεύθερος "αγνός ιδεολόγος" να ανέχεται την επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών Δ.Χ. ενώ αρνείται π.χ. την υποχρεωτική στράτευση ή την σημασία του "εθνικού συμφέροντος". Ο Φειδίας ίσως πιστεύει ότι έχει ανακαλύψει μια αντίφαση στην "αγνή" θεωρία που οδηγεί κάποιους από εμάς να μην αναγνωρίζουμε επιλεκτικά τα ατομικά δικαιώματα άλλων συνανθρώπων μας, όπως ίσως πιστεύει ότι κάνει η Σουφραζέτα όταν αποδοκιμάζει την άρνηση επιστράτευσης. Όμως αυτό είναι ένα straw man argument κατά τη γνώμη μου γιατί αγνοεί την ουσία του προβλήματος.

Επί της αρχής, κωδικοποιημένης και αυτή στους νόμους, το μέτρο είναι απαράδεκτο, καταστρατηγεί θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα και δεν υποστηρίζει πιστεύω κανείς φιλελεύθερος ότι πρέπει μια κυβέρνηση να μπορεί έτσι να επιτάσσει με το "έτσι θέλω" το σώμα και την περιουσία των ανθρώπων. Δυστυχώς η επιστράτευση στηρίζεται σε άλλους νομικά κατοχυρωμένους κανόνες, άσχετα με το ότι οι "αγνοί ιδεολόγοι" διαφωνούμε με αυτούς. Αυτό δημιουργεί ένα δίλλημα καθ'ότι η κυριαρχία του νόμου αποτελεί υψηλότατη αρχή, την οποία κατά συντριπτική πλειοψηφία οι φιλελεύθεροι δεχόμαστε. Αυτό το δίλλημα δεν προκύπτει όμως από κάποια θεωρητική αντίφαση από τη μεριά των ιδεολόγων αλλά από την πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων. Δυσκολευόμαστε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα του εάν πρέπει να συμμορφώνεται κανείς σε έναν άδικο νόμο διότι δεν γνωρίζουμε το πλήθος των επιπτώσεων που έχει η μία ή η άλλη απάντηση και γιατί δεν είναι ξεκάθαρο σε ποιό βαθμό έχουμε, στη μέχρι τώρα ζωή μας, καταστεί δικαίως υπόλογοι στους γύρω μας. Παρόμοια διλλήματα αντιμετωπίζουμε συνέχεια ακόμα και στις μεταξύ μας ξεκάθαρα ιδιωτικές σχέσεις.

Σε κάθε περίπτωση όμως δεν φταίει αυτό το δίλλημα για το ότι συγκρούνται φορτηγατζήδες και κυβέρνηση και γιατί η κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αυτό που φταίει είναι κατά τη γνώμη μου μάλλον η άποψη, που εκφράζεται από τον ίδιο τον Φειδία, ότι καταρχήν η αιτία του προβλήματος είναι ο τρόπος διακυβέρνησης, π.χ. διότι είναι κατώτερος των περιστάσεων και δεν ανταποκρίνεται επιτυχημένα σε κάποιες τάχα συλλογικές αξίες για τις οποίες οι υπόλοιποι οφείλουμε να έχουμε στρατευτεί πίσω από το κυβερνητικό άρμα. Φαντάζεται κανείς ότι φταίει κάποια υποτιθέμενη αποδυνάμωση των "αρχών της αγαθής διακυβέρνησης" από τη μεριά των φιλελεύθερα ιδεολόγων για το ότι υπάρχει χάος και αδικία.

Κάτι τέτοιο δεν ισχύει γιατί είναι σαφές ότι από τη φύση της (και όχι υπό την πίεση κάποιας ιδεολογίας) η κρατική διακυβέρνηση δεν δύναται παρά να αντιπροσωπεύει τίποτα τους ανθρώπους που τη στελεχώνουν (ref: public choice theory). Η άρνηση αυτής της πραγματικότητας ενώ συνοδεύεται συχνά από μια φραστική ενθάρρυνση της εξέλιξης μιας "αγαθής" διακυβέρνησης (υπό την οποία τάχα όλοι θα στρατευόμασταν ευτυχισμένοι) οδηγεί τελικά στην αποδυνάμωση των ίδιων "αγαθών" αρχών εντός του κάθε ανθρώπου άρα και στους εκάστοτε κυβερνόντες. Το πρόβλημα δεν είναι η διακυβέρνηση λοιπόν αλλά οι κανόνες στους οποίους υπόκειται αυτή η διακυβέρνηση, ανεξάρτητα του πόσο αγαθή είναι, κανόνες που βρίσκονται κωδικοποιημένοι στους νόμους αλλά και εκεί που μετράει, δηλαδή στο μυαλό του κάθε ανθρώπου.

Στη προκειμένη περίπτωση πιστεύω ότι στη σύγκρουση φορτηγατζήδων-κυβέρνησης, η επιστράτευση είναι το μικρότερο πρόβλημα. Μπορεί να θεωρώ ότι η κίνηση της κυβέρνησης δεν ήταν ούτε αγαθή ούτε έξυπνη ούτε άρτια εκτελεσμένη αλλά είμαι σχεδόν πρόθυμος να τα αγνοήσω όλα αυτά μπροστά στον φοβερά εκβιαστικό, ανήθικο, αντιφιλελεύθερο και μαφιόζικο τρόπο με τον οποίο κινούνται οι συνδικαλιστικά οργανωμένοι φορτηγατζήδες, τρόπος ο οποίος αντιπροσωπεύει το μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας μας, την απουσία ουσιαστικής κυριαρχίας του νόμου. Απουσία που φανερώνεται κυρίως στην επιβίωση των κρατικών και νομικών προνομίων ορισμένων ομάδων αλλά και επίσης στην άρνηση αυτών και άλλων ομάδων να τηρούν τους νόμους, δηλαδή τα συμφωνηθέντα, όταν δεν τους συμφέρει.

Έχοντας πει τα παραπάνω βέβαια οφείλω να πω ότι τελικά δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση η φαυλότητα των τελευταίων να απαλλάξει την κυβέρνηση από τις τεράστιες ευθύνες οι οποίες αντιπροσωπεύονται αλλά δεν συνοψίζονται στο γεγονός ότι τους επιστράτευσε. Φυσικά με αυτή τη κίνηση φανερώνει την έλλειψη σεβασμού της προς τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών της αλλά, στο κάτω-κάτω, ο "στρατός" της αποτελείται από ανθρώπους τους οποίους οι ίδιοι κατέστησαν απαραίτητους ώστε τώρα να "αναγκάζονται" να τους επιστρατεύσουν. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν στρατευμένοι ήδη πίσω από τις ίδιες κυβερνήσεις που πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν στην δυνατότητα τους να παραβιάζουν κατά το δοκούν την ουσιαστική κυριαρχία του νόμου τα ατομικά μας δικαιωμάτα, μέσω απονομής επιλεκτικών προνομίων ή επιβολής άλλων καταναγκασμών, δήθεν για το "εθνικό συμφέρον" (sic). Και εάν, στο κάτω-κάτω, ο κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει τότε ίσως ισχύει και κάτι αντίστροφο, ότι η κάθε κυβέρνηση έχει τους "στρατιώτες" που της αξίζουν. Η κυβέρνηση είναι η τελευταία που θα πρέπει να παραπονιέται για την απειθαρχία όσων μέχρι πρότινος ενθάρρυνε προς αυτή τη κατεύθυνση.

Οφείλουμε εν τέλη σε αυτή τη περίσταση να μην παρασυρθούμε από ψευδοδιλλήματα τύπου κυβέρνηση ή αδικημένοι-πλην-προνομιούχοι φορτηγατζήδες και να αγωνιζόμαστε κατά και των δύο, αφού είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Η αριστερή ιδεολογία, κυρίαρχη και επί σκηνής

Από την "Καθημερινή" :

"Πριν από λίγα χρόνια ο Αγγλος συγγραφέας, Julian Fellowes, βραβευμένος με Οσκαρ για το σενάριό του «Gosford Park», δήλωσε πως η αριστερή ιδεολογία της δεκαετίας του ’60 κυριαρχεί ακόμη στον χώρο της Τέχνης. Σύμφωνα με τον Fellowes, οι ιδέες αυτές αντιμετωπίζονται σαν «Ευαγγέλιο», υπεράνω κάθε κριτικής και αμφισβήτησης. Το αποτέλεσμα είναι ένα ασφυκτικά ομοιόμορφο ιδεολογικό περιβάλλον που οδηγεί τους ανθρώπους του πολιτισμού σε ένα είδος πνευματικής νωθρότητας. Στην Ελλάδα, τελευταίο μαρξιστικό οχυρό στην Ευρώπη για πολλούς, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Ρίχνοντας, ενδεικτικά, μια ματιά στις θεατρικές παραστάσεις που ανέβηκαν στο πλαίσιο του (κρατικά επιδοτούμενου) Φεστιβάλ Αθηνών και στις δηλώσεις που έκαναν οι συντελεστές τους, θα μείνουμε με την εντύπωση πως στη χώρα μας δεν κυκλοφορούν άλλες ιδέες πέρα από αυτές που εκφράζει η Αριστερά και οι διάφορες συνιστώσες της. Π.χ. το βραβευμένο «Αγγελοι στην Αμερική» του Τόνι Κούσνερ είναι μια καταγγελία του... επάρατου νεοφιλελευθερισμού της εποχής Ρέιγκαν. Φυσικά, ο σκηνοθέτης της παράστασης Νίκος Μαστοράκης δεν έχει αμφιβολίες: «Ο Ρέιγκαν είναι ο πρώτος που βύθισε στα τάρταρα τη μεσαία τάξη, που έβαλε το θεμέλιο για το σημερινό κραχ», («Ελευθεροτυπία», 25/5/2010). Στον πολυαναμενόμενο «Τόκο» πάλι, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης φιλοδοξεί να αποδομήσει την έννοια του φύλου. Με επιρροές από Λακάν και Τζούντιθ Μπάτλερ (αγαπημένων «παιδιών» της μεταμοντέρνας Αριστεράς) ξεκαθαρίζει πως «Η ύπαρξη των φύλων δεν είναι μια κατάσταση που μπορώ να δεχθώ…» («Ελευθεροτυπία», 12/7/2010). Τέλος, ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου, με αφορμή το ανέβασμα του «Τυχοδιώκτη... βασισμένο στον Χουρμούζη», δηλώνει πως η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο, παρά «η θεσμοποίηση της αλητείας του κεφαλαίου» («Ελευθεροτυπία», 26/6/2010).

Το ότι η μεγάλη πλειοψηφία των καλλιτεχνών ανήκει στην Αριστερά δεν είναι κάτι καινούργιο. Η Τέχνη θεωρήθηκε πως θα έπρεπε να είναι πάντα απέναντι στην όποια εξουσία. Ετσι, η ένταξη στην Αριστερά, που αμφισβητούσε το σύστημα, ήταν η πιο φυσική επιλογή για πολλούς καλλιτέχνες. Ομως, το παράδοξο της εποχής μας είναι πως, στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, το κατεστημένο είναι πια, σε μεγάλο βαθμό, η ίδια η… Αριστερά. Οι ιδέες και πρακτικές του «προοδευτικού» χώρου -κρατισμός, δαιμονοποίηση του κέρδους, ανοχή στην «επαναστατική» βία- έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χρεοκοπημένου μεταπολιτευτικού μοντέλου. Ετσι, αν τη δεκαετία του ’70, ο αριστερός πολιτικός λόγος των ανθρώπων της Τέχνης έμοιαζε φρέσκος και ριζοσπαστικός, σήμερα, μοιάζει απλά να στηρίζει ένα σύστημα υπό κατάρρευση Και παρότι αυτός ο λόγος απολαμβάνει ακόμη το ιδεολογικό μονοπώλιο (ή ακριβώς γι’ αυτό), φαίνεται πια όλο και περισσότερο προβλέψιμος και συμβατικός.

Το αξιοσημείωτο είναι πως η πολιτική των κρατικών επιδοτήσεων στην Τέχνη ενισχύει αυτόν τον ιδιότυπο «προοδευτικό» κομφορμισμό και ωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους του πολιτισμού να αυτοχαρακτηρίζονται αυτάρεσκα ως «αριστεροί». Βλέπετε, όταν ο καλλιτέχνης έχει μετατραπεί σε δημόσιο υπάλληλο, που κολλάει ένσημα και περιμένει πότε θα πάρει την επόμενη επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού, είναι φυσικό να βρει ως και μεγαλοφυή την προεκλογική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για διορισμό 100.000 Ελλήνων στο Δημόσιο…

Αν λοιπόν τυχαίνει να είστε θεατρόφιλοι, και ταυτόχρονα κινείστε πολιτικά στο συντηρητικό ή στο φιλελεύθερο χώρο, ατυχήσατε. Σε ένα περιβάλλον όπου το ιδεολογικό εκκρεμές κινείται μονότονα από τον Μαρξ στον... Τσόμσκι, το ενδεχόμενο να γραφτεί ένα θεατρικό έργο, που θα βλέπει θετικά την επιχειρηματικότητα ή θα αμφισβητεί τον «παράδεισο» της πολυπολιτισμικότητας κινείται μάλλον στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Σήμερα όμως που όλες οι βεβαιότητες του παρελθόντος μοιάζουν να καταρρέουν, μήπως ήρθε ο καιρός και οι άνθρωποι της Τέχνης να επανεξετάσουν τις δικές τους «προοδευτικές» βεβαιότητες, αν θέλουν να διατηρήσουν την επαφή τους με την κοινωνία;"

The house is in favor of completely free speech

(με αφορμή το άρθρο του Ευτύχη Βαρδουλάκη στην Καθημερινη της Κύπρου, σελ 13.)

Είναι ακριβώς η επιμονή μας ως κοινωνία να περνάμε από κρατικό έλεγχο και να βάζουμε κρατική "βούλα" σε κάθε τι που λέγεται που οδηγεί τον κόσμο να επαναπαύεται και να πιστεύει πως ο,τι διαβάζει είναι μάλλον αλήθεια (αλλιώς θα είχε επιληφθεί η δικαιοσύνη). Ο μόνος τρόπος να αναλάβουν οι πολίτες την ευθύνη για την αξιολόγηση αυτών που ακούν είναι να πάψει να αξιολογεί και να ελέγχει το κράτος το τι λέγεται. Όπως είναι λογικό ο εκφραζόμενος πρέπει να αντιμετωπίζεται το ίδιο είτε εκφράζεται στο internet είτε στην εφημερίδα. Όμως η κοινή αντιμετώπιση θα πρέπει να είναι ακόμα πιο ελεύθερη από ότι είναι αυτή τη στιγμή στο internet, όπου η ασάφεια και το ρίσκο του νομικού συστήματος οδηγεί τους παροχείς υπηρεσιών στο να υποκύπτουν σε κάθε απειλή περί μηνύσεως, και να αποκλείουν εκείνους που θέλουν να πούνε την, αιχμηρή συνήθως, άποψη τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν θα εκλείψει ποτέ η λίβελος ή ο κιτρινισμός, απλά μπορούμε να μειώσουμε τις επιπτώσεις τους. Και επειδή οι επιπτώσεις συμβαίνουν μέσα στα κρανία των αναγνωστών είναι εκεί που πρέπει να στηθεί και η άμυνα ενάντια σε ψεύτες ή συκοφάντες.

Agree or disagree?

Συντάξεις Ανύπανδρων Κορασίδων

Από το Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, στη "Lifo" αυτής της εβδομάδας :

"Συντάξεις Ανύπανδρων Κορασίδων-Η γελοιωδέστερη σύνταξη ενός έθνους που προσποιείται το μοντέρνο και ισόνομο, ενώ ζει ακόμα στην Κλακ Φιλμς της Φρειδερίκης. Η σύνταξη θεσπίστηκε για τις γεροντοκόρες (που κάποτε ισοδυναμούσαν με λεπρές), τώρα την παίρνουν τα ελεύθερα κορίτσια (τύπου Μαρία Σολωμου!), όλες οι μαχητικές λεσβίες, ή όσες απλώς δεν θέλουν να παντρευτούν, αλλά έχουν και οικογένεια και παιδιά. Τότε γιατί όχι και τα γεροντοπαλίκαρα; Γιατί όχι κι ο δόλιος ο Ασλάνης που γερνάει μόνος; Γιατί όχι τα ερημικά τραβεστί που ψοφάνε στα πεζοδρόμια; Από μια άποψη, όλοι όσοι δεν βάζουμε στεφάνι, φύσει ή θέσει, είμαστε ανύπανδρες κορασίδες! (Θέλουμε λεφτά, ξηλωθείτε!)"

Ο πουριτανισμός της Αριστεράς (Μέρος Δεύτερο)

Στο "πολιτικά ορθό" σύμπαν της Αριστεράς , εμείς οι πολίτες, εγκλωβισμένοι σε μια παιδική ηλικία που δεν έχει τέλος, θεωρούμαστε ανίκανοι να πάρουμε μόνοι μας τις σωστές αποφάσεις για τη ζωή μας . Το "προοδευτικό" κράτος-πατερούλης, που πάντα ξέρει ποιό είναι το καλό μας , πρέπει να βρίσκεται συνέχεια στο πλάι μας, από την κούνια μέχρι το τάφο, άγρυπνος φρουρός και φύλακας.

Μετά λοιπόν τη σοσιαλίστρια πρωθυπουργό της Ισλανδίας που πρόσφερε μια ανεκτίμητη προσφορά στους υπηκόους της (συγνώμη, συμπατριώτες της, ήθελα να πω) , απαγορεύοντας τα στριπτιτζάδικα,η δικιά μας "προοδευτική" εφημερίδα "Αυγή" τα βάζει με τον...τζόγο . Ο συγγραφέας του άρθρου, με γλώσσα που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε φυλλάδια καταχητικού σχολείου και εκπομπές του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου , ζητάει από το κράτος να μας δείξει τον ορθό δρόμο και να μας επιβάλλει την αποχή από αυτό το... θανάσιμο αμάρτημα . Όλοι οι Έλληνες ήδη νιώθουμε απεριόριστη ευγνωμοσύνη που,γι' άλλη μια φορά, η Αριστερά ανέλαβε να μας προστατεύσει από τις κακές συνήθειες και τα πάθη μας !

Μνημόνιο για τη φτώχεια

Με εξαιρετικά επίκαιρο τίτλο ελέω IMF, το "Μνημόνιο για τη Φτώχεια" δεν αποτελεί καρπό κάποιας επιτροπής τεχνοκρατών· αποτελεί έργο του γάλλου ιστορικού και πολιτικού Alexis de Tocqueville, ενός εκ των πατέρων της φιλελεύθερης και αδογμάτιστης σκέψης.

Επηρεασμένος από δύο ταξίδια του στην πρώιμη βικτωριανή Αγγλία και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργαζόμενων στην εκεί βιομηχανία, ο de Tocqueville πραγματεύεται το φαινόμενο της φτώχειας και εξετάζει τρόπους αντιμετώπισης με πραγματισμό, εμφορούμενος όμως παράλληλα και από μία βαθιά αίσθηση ανθρώπινης αλληλεγγύης. Το Mémoire sur le paupérisme είναι ένα σύντομο έργο, γραμμένο με εύληπτο και οξυδερκή τρόπο, το οποίο σήμερα μπορεί να ανευρεθεί ως public domain [en] [fr] και να αναγνωσθεί μέσα σε ένα απόγευμα. Στην ελληνική αγορά το έργο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις, σε εξαιρετική μετάφραση Ελίζας Παπαδάκη και προτείνεται ανεπιφύλακτα ως καλοκαιρινό ανάγνωσμα.

Σε περίπτωση που η ανάρτηση σας βρίσκει ήδη με τα πόδια χωμένα στα βότσαλα κάποιας παραλίας, αξίζει να διαβάσετε ένα μικρό απόσπασμα, ως αντιπρόταση στην εξαθλίωση που μπορεί επιφέρει  το κράτος πρόνοιας και η κοινωνική πολιτική, όπως αυτή ασκείται σήμερα.

"Αναγνωρίζω οτι η ατομική φιλανθρωπία παράγει σχεδόν πάντοτε χρήσιμα αποτελέσματα. Αντιμετωπίζει τη βαρύτερη δυστυχία, βαδίζει αθόρυβα πίσω από την κακοτυχία και θεραπεύει, απροειδοποίητα και σιωπηρά, τα δεινά που η τελευταία έχει επιφέρει. Εμφανίζεται παντού όπου υπάρχουν δυστυχισμένοι που χρειάζονται βοήθεια· μεγαλώνει με τον πόνο τους, ωστόσο κανείς δεν μπορέι αστόχαστα να βασιστεί σε αυτήν, γιατι χίλια δυο απρόοπτα μπορούν να καθυστερήσουν ή να ανακόψουν την πορεία της· δεν ξέρεις πού θα τη συναντήσεις, ούτε αυτή ακούει την κραυγή του κάθε πόνου.

Αναγνωρίζω επίσης ότι ο συνεταιρισμός φιλάνθρωπων προσώπων, καθώς παρέχει οργανωμένη βοήθεια, μπορεί να προσδώσει στην ατομική φιλανθρωπία μεγαλύτερη δραστικότητα και ισχύ· αναγνωρίζω όχι μόνον τη χρησιμότητα, αλλά και την αναγκαιότητα μιας δημόσιας πρόνοιας που θα εφαρμόζεται σε αναπότρεπτα δεινά, όπως είναι η αδυναμία της παιδικής ηλικίας, η ανημποριά των γηρατειών, η αρρώστια, η τρέλα· αναγνωρίζω επίσης την προσωρινή χρησιμότητά της σε καιρούς φυσικών καταστροφών που κάποτε ξεφεύγουν από τα χέρια του Θεού και έρχονται να αναγγείλουν στα έθνη την οργή Του. Η αρωγή του κράτους είναι τότε εξίσου στιμιαία, απρόβλεπτη και περαστική, όπως το ίδιο το κακό.

Κατανοώ επίσης τη δημόσια πρόνοια όταν ανοίγει σχολεία για τα παιδιά των φτωχών και όταν χορηγεί δωρεάν στη διανόηση τα μέσα για να αποκτήσει με την εργασία τα αγαθά που χρειάζεται το σώμα.

Εντούτοις, είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι κάθε διοικητικό σύστημα που έχει σκοπό να καλύπτει, σε τακτική και μόνιμη βάση, τις ανάγκες του φτωχού θα γεννήσει περισσότερη δυστυχία από όση μπορεί να θεραπεύσει, θα διαφθείρει τον πληθυσμό που θέλει να βοηθήσει και να παρηγορήσει, θα μετατρέψει με τον καιρό τους πλουσίους σε απλούς παραγωγούς των φτωχών, θα στερέψει τις πηγές της αποταμίευσης, θα ανακόψει τη συσσώρευση των κεφαλαίων, θα συμπιέσει την ανάπτυξη του εμπορίου, θα μουδιάσει την οικονομική δραστηριότητα και τη βιομηχανία και θα καταλήξει να προκαλέσει μια βίαιη επανάσταση στο κράτος, όταν ο αριθμός αυτών που λαμβάνουν ελεημοσύνη σχεδόν θα έχει εξισωθεί με τον αριθμό εκείνων που τη χορηγούν, ενώ ο άπορος, μη μπορώντας πια να αντλεί πόρους από τους ξεπεσμένους πλουσίους για να καλύψει τις ανάγκες του, θα ανακαλύψει οτι είναι ευκολότερο να αρπάξει ξαφνικά τα αγαθά τους παρά να ζητήσει την αρωγή τους".

pp 72-73

Γάμοι, στριπτιτζάδικα και ο πουριτανισμός της ευρωπαϊκής Αριστεράς

Παραληρούν διάφορες "προοδευτικές" ψυχές τις τελευταίες μέρες επειδή η λεσβία πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρνταρντότιρ παντρεύτηκε την καλή της. Αφού λοιπόν ευχηθώ κι εγώ βίο ανθόσπαρτο στις νεόνυμφες , πολύ θα θέλα να πανηγυρίσω για το πόσο απελευθερωμένη είναι η ισλανδική κοινωνία και η πρωθυπουργός της. Έλα όμως , που μια ματιά στις ημέρες και τα έργα της Σιγκουρνταρντότιρ με κάνουν να γίνομαι πολύ επιφυλακτικός . Στην πραγματικότητα, ο γάμος της σοσιαλίστριας πρωθυπουργού της Ισλανδίας αντί να σηματοδοτεί μια νέα περίοδο φιλελευθερισμού , απλά ολοκληρώνει τη συντηρητική και πουριτανική στροφή της Αριστεράς.

Πριν από μερικούς μήνες , η Ισλανδία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που απαγόρευσε τα στριπτιτζάδικα, όχι για θρησκευτικούς αλλά για φεμινιστικούς λόγους. Όπως δήλωσε και η Σιγκουρνταρντότιρ , «οι γυναίκες είναι ίσοι πολίτες και όχι εμπόρευμα προς πώληση» . Στα λόγια της πρωθυπουργού, ο φεμινισμός συναντάει τον αντικαπιταλισμό και τα δύο μαζί συνθέτουν τον πιο αποκρουστικό "πατερναλισμό". Το κίνημα της «πολιτικής ορθότητας» που ξεκίνησε από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια της δεκαετίας του ‘70, φαίνεται να έχει κυριαρχήσει στην άλλοτε ελευθεριακή Αριστερά. Παρότι ξεκινούν από διαφορετική βάση, η πολιτική ορθότητα και η θρησκόληπτη Δεξιά μοιράζονται την ίδια σεμνοτυφία και την ίδια απέχθεια απέναντι στην πορνεία, την πορνογραφία, και άλλες ηδονιστικές πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας . Και πράγματι, η "πολιτικά ορθή" ιδεολογία και η βαρετή ηθικολογία της Ισλανδής πρωθυπουργού θυμίζει ανησυχητικά τα κηρύγματα των ηγετών της αμερικάνικης υπερσυντηρητικής Θρησκευτικής Δεξιάς, Τζέρυ Φαλγουελ και Πατ Ρόμπερτσον. Όπως και η Ακροδεξιά, η Σιγκουρνταρντότιρ θεωρεί τη γυναίκα κατάλληλη να ...παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί , δεν της αναγνωρίζει όμως το δικαίωμα να μπορεί να διαθέσει το σώμα της ελεύθερα όπως αυτή νομίζει, είτε ασκώντας το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, είτε χορεύοντας ημίγυμνη στα στριπτιτζάδικα.

Με αυτό τον τρόπο όμως η νέα Αριστερά ακυρώνει τις προσπάθειες παλαιότερων γενιών για την ίση αντιμετώπιση γυναικών και ανδρών. Παρουσιάζει τις γυναίκες σαν άβουλα όντα, χωρίς μυαλό, καθηλωμένες σε μια μόνιμη παιδική ηλικία, αιώνια θύματα της επάρατης «πατριαρχικής κοινωνίας». Στο νέο κόσμο της Αριστεράς, οι γυναίκες χρειάζονται και πάλι προστασία, όχι όμως από τον πατέρα ή τον σύζυγο, αλλά αυτή τη φορά από την κρατική εξουσία .Όσο για τα κηρύγματα περί σεξουαλικής απελευθέρωσης των '60s ; Ε, αυτά φαίνονται πια πολύ πολύ μακρινά για τους μεταμοντέρνους "προοδευτικούς".