Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010

Η απόλυση

(Απλοϊκοί ρομαντικοί στοχασμοί καθημερινής τρέλας- στη Βάσω...)

Η μάνα μου δούλευε για πολλά χρόνια ως επιμελήτρια στς εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" του οργανισμού Λαμπράκη. Έφυγε από την εταιρεία πριν τρία χρόνια. Κράτησε όμως επαφές με τους φίλους που έκανε εκεί, ειδικά με τις κοπέλες που δούλευαν στο ίδιο γραφείο. Η εταιρεία πριν δύο περίπου εβδομάδες έκλεισε- ο πρώτος εκδοτικός οίκος που ακούω να κλείνει. Όλοι οι εργαζόμενοι, περίπου εκατό άνθρωποι, απολύθηκαν. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από τα 19 μέχρι τα 55- με την κατανομή δυστυχώς να είναι ασύμμετρη προς τα δεξιά...Η μάνα μου είναι σε καθημερινή επαφή με τος ανθρώπους αυτούς: άνθρωποι σε διάφορα πόστα, διάφορες ηλικίες, διαφόρων προσόντων, κόσμοι διαφορετικοί μεταξύ τους, χτυπημένοι από την ίδια κατραπακιά...Μερικοί έρχονται σπίτι, τους ακούω να μιλάνε, να φωνάζουν, να χειρονομούν, να κοιτάζουν. Ναι, να κοιτάζουν. Γιατί αυτό το βλέμμα αγαπητέ αναγνώστη δεν το αντικρύζεις μόνο- αλλά και το ακούς να ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι σου...

Πίσω από τις στατιστικές υπάρχουν άνθρωποι, πίσω από τα νούμερα ζωές, πίσω από τις εκθέσεις όνειρα και επιθυμίες. Η απόλυση είναι μια βάρβαρη πράξη. Η ηθική μου περνάει άσχημα. Η σύγκρουση είναι προφανής. Είμαι βαθιά ανθρωπιστής, αγαπητοί. Ο πόνος των ανθρώπων είναι το μεγαλύτερο κακό για μένα- και οι άνθρωποι αυτοί πονάνε. Νιώθουν άχρηστοι. Δεν βλέπουν μέλλον στη ζωή τους. Δεν προβάλλουν την εικόνα τους στο μέλλον- υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν;! Δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι σε απόγνωση. Μίας κοπέλας ο άντρας είναι οικοδόμος και έχει να δουλέψει δύο μήνες. Τώρα απολύθηκε και αυτή και έχουν δύο δάνεια. Μία άλλη επιστρέφει στο πατρικό της στην ηλικία των 37! Τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;! Τι να πω σε αυτούς τους ανθρώπους;!

Από την άλλη, είμαι φιλελεύθερος. Βαθιά και ειλικρινά. Δεν μπορώ να είμαι υπέρ ενός νόμου που απαγορεύει τις απολύσεις. Θεωρώ δικαίωμα του κάθε αφεντικού να κλέινει και ανοίγει όποτε του καπνίσει την επιχείρησή του (υπό συγκεκριμένους όρους πάντα, όπως την απόλυτη τήρηση της εργατικής νομοθεσίας). Αλλά τώρα; Τώρα είμαι σε απελπιστικά δύσκολη θέση! Η ηθική μου καταβαραθρώνει τις πολιτικοοικονομικές μου απόψεις! Δεν ξέρω τι να πω. Δεν θεωρώ τις απολύσεις καταχρηστικές- αλλά οι ζωές των ανθρώπων; Τα όνειρα τους, οι φιλοδοξίες τους, το μέλλον τους; Οι (οικονομικές, πολιτικές, φιλοσοφικές) θεωρίες υπάρχουν για να κάνουν τις ζωές μας καλύτερες. Λογομαχούμε για τις πολιτικές και οικονομικές μας θέσεις, ορμώμενοι από το ότι πιστεύουμε ότι αν εφαρμοστούν, θα καλυτερέψουν τις ζωές των ανθρώπων, θα τους κάνουν να ζουν πιο ευτυχισμένοι. Αυτή είναι η βάση όλων των θέσεων, των απόψεων, των επιστημών.

Άραγε υπάρχει λύση; Δυστυχώς, η θεωρία και η εμπειρία επιβεβαιώνουν πως οι κοινωνίες χωρίς απολύσεις, είναι κοινωνίες δυστυχίας. Η απαγόρευση των απολύσεων, σχεδόν πάντα συνδυαζόταν και με απαγόρευση και άλλων ελευθερίων. Ο Χάγιεκ στο "Road to Serfdom" θεμελιώνει το γιατί όταν το κράτος ελέγχει την τσέπη σου, αναπόδραστα θα ελέγξει και το μυαλό σου. Και μάλιστα με τον πιο ανορθολογικό και αναποτελεσματικό τρόπο. Ο Πόππερ στην "Ανοικτή Κοινωνία" δείχνει την κατάντια των ιστορικιστικών προφητείων που υπόσχονται διαφόρων ειδών παραδείσους με λυμένα όλα τα προβλήματα. Η ιστορία μας δείχνει τη Ρωσία του Στάλιν, την Κούβα του Φιντέλ, την Κίνα του Μάο- μια αλυσίδα που φαίνεται να καταλήγει στη Βενεζουέλα του Τσάβες...Απλοϊκά επιχειρήματα για κάποιους, αρκετά όμως για μένα...

Αλλά το πρόβλημα είναι εκεί: με τις ζωές των ανθρώπων τι γίνεται;! Απορρίπτουμε τα παραπάνω γιατί φέρνουν τη δυστυχία- αλλά βάζουμε μια άλλη δυστυχία στη θέση τους; Κατά μία έννοια, ναι. Δεν υπάρχει τέλειο σύστημα, πλήρης λύση. Κάθε πράγμα έχει τα καλά του και τα κακά του και μόνο η προσωπική ηθική του καθενός μας του επιτρέπει να διαλέξει. Η θυσία της ελευθερίας για μένα είναι ανεπίτρεπτη- θυσιάζω υλική ευμάρεια για να απολαμβάνω έναν αυξημένο αριθμό ελευθεριών. Εδώ όμως υπάρχει ένα θεμελιώδες ζήτημα...

Δεν έχω απολυθεί ποτέ, γιατί δεν έχω δουλέψει ποτέ. Και όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει! Κάτι ήξερε και ο Μαρξ που έλεγε ότι αν δεν μπεις στην παραγωγή, να πουλήσεις την εργατική σου δύναμη, καλύτερα να το βουλώνεις(βέβαια ούτε και αυτός δούλευε, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...)! Ίσως είναι καλύτερα να το βουλώσω. Ωραίες είναι οι θεωρίες, οι φιλελεύθερισμοί και οι λοιπές μαγκιές περί ευθύνης κλπ, αλλά εκεί έξω είναι ο πραγματικός κόσμος και μάλλον είναι καλύτερα να κρίνεις με βάση αυτόν. Αντικρίζοντας την απόγνωση του ανέργου μένω άφωνος. Η θεωρία μου περί ελευθερίας δεν έχει να του πει τίποτα. Το δίλλημα που για μένα είναι καθοριστικό, γι' αυτόν είναι ανύπαρκτο. Τα επιχειρήματά μου είναι γι' αυτόν κούφια λόγια. Και πώς να μην είναι, άλλωστε...;

Αλλά πιστέψτε με, δεν προσπαθώ να αντιμετωπίσω αυτό το ζήτημα με θεωρία: οι απόψεις μου είναι αυτές που είναι και κάτι τέτοιο, όσο δυνατό κι αν είναι, δεν θα με κάνει να τις αλλάξω. Ίσως ακούγεται ηλίθιο, αλλά οι δομικές μου θέσεις, ο ηθικός πυρήνας της κοσμοθεωρίας μου δεν άλλαξε με κάτι τέτοιο- με άλλα λόγια, η θεωρία είναι ίδια. Αυτό το ζήτημα αγαπητοί είναι ένα πραγματικό ζήτημα. Και ως εκ τούτου, μπορεί να αντιμετωπιστεί μονάχα με πράξη. Στο μόνο πράγμα που μπορεί η- αριστεροφιλελεύθερη- θεωρία μου να με βοηθήσει σε αυτό τον ηθικό προβληματισμό είναι στο να προτείνει πράξεις!

Κατ' αρχάς, ο εργαζόμενος πρέπει να διεκδικεί όσο πιο πολύ μπορεί(δηλαδή όσο του επιτρέπουν οι συνθήκες) τα εργατικά του δικαιώματα. Η αποζημίωση είναι ένα από αυτά και δεν πρέπει να χαριστεί! Αν χρειαστεί πρέπει να παρέμβει η δικαιοσύνη και να εξασφαλίσει τις αποζημιώσεις των απολυμένων. Έχουν δουλέψει γι' αυτές και είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους να τις πάρουν! Το πρώτο πράγμα στο οποίο πρέπει να βοηθάμε (θεωρητικά, πρακτικά, θεσμικά) τους ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους είναι να διεκδικούν όσο πιο πολύ αντέχουν αυτά που τους αξίζουν.

Αλλά το πιο βασικό που μπορούμε να πούμε στους απολυμένους είναι ότι το παιχνίδι δε χάθηκε! Το ξέρω- ακόμα κι αν δεν το έχω νιώσει προσωπικά, η οικογένειά μου έχει ταλαιπωρηθεί- πως η απόλυση είναι ένα από τα πιο ισχυρά σοκ που περνάνε οι σημερινοί άνθρωποι. Αλλά αν κάτι πρέπει να φωνάξουμε είναι πως η ζωή δε χάθηκε εδώ! Παραείναι πλούσια και πολυποίκιλη για να σταματάει με την απόλυση! Το αρχικό ταρακούνημα, το αρχικό σοκ, η απόγνωση, το βάρβαρο συναίσθημα της απραξίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαρκέσει για πολύ! Η επανάσταση αγαπητοί είναι μια πράξη βαθιά προσωπική και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αυτό φαίνεται περίτρανα: αποτελεί προσωπική επανάσταση του καθενός να ξεπεράσει το σοκ της απόλυσης και να κυνηγήσει και πάλι τη δουλειά!

Ναι, ξέρω θα με κατηγορήσετε για κούφια λόγια. Για ρομαντικές ασυναρτησίες ενός άβγαλτου και άμαθου ηλιθίου. Αλλά δεν βλέπω κάτι άλλο φίλοι...Η επανάσταση εδώ είναι μονόδρομος. Η κρίση είναι κρίση, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας! Δεν είναι όλη μας η ζωή η τσέπη μας και η δουλειά μας! Αν πρέπει να φωνάξουμε κουράγιο στους απολυμένους, στα θύματα μαις κατάστασης για την οποία όλοι είμαστε- σε διαφορετικό βέβαια βαθμό- συνυπεύθυνοι, είναι για να τους βοηθήσουμε να δουν μπροστά! Με ταλαιπωρία στην αρχή, αντιμετωπίζοντας προβλήματα που ο καθένας είχε ξεχάσει για πολύ καιρό, η αρχική απόγνωση και τρέλα πρέπει να γίνουν τα θεμέλια για ένα καινούργιο ξεκίνημα! Το κάθε εμπόδιο είναι ταυτόχρονα και στήριγμα: έτσι και το εμπόδιο της ανεργίας. Πρέπει να παλέψουμε για να το κάνουμε στήριγμα για το μέλλον!

Θα κλείσω με την ίδια επίκληση: ίσως τα λόγια μου να σας ακούγονται αστεία, μα σας παρακαλώ να τα πάρετε στα σοβαρά! Ακούγεται ίσως αστείο να προσπαθείς να πείσεις το χρεωμένο άνεργο να δει με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Στο κοινωνικό μείγμα που καθημερινά φτιάνουμε όλοι μαζί, η ανεργία δυστυχώς θα υπάρχει πάντα. Καθήκον όλων μας- κράτους, πολιτών, συνανθρώπων- είναι να την κάνουμε να κοστίζει όσο το δυνατόν λιγότερο σε αυτούς που την υφίστανται. Οικονομικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Αυτή είναι η πράξη, κατά την άποψη μου, η μόνη πραγματικά ηθική πράξη απέναντι σε έναν άνεργο.

30 σχόλια:

Dorotheos είπε...

Αποκαλυπτικότατο άρθρο! Εκφράζει στο ακέραιο τις αντιθέσεις του συστήματος και τις αντιφάσεις των φιλελεύθερων απολογητών του.

(Και αυτό το σχόλιο από έναν που εργάζεται εδώ και δεκαετίες στην παραγωγή.)

tanevramou είπε...

Και τι προτείνεις εσύ αδερφέ για να εξαλειφθούν οι αντιθέσεις του συστήματος? (και ποιου συστήματος ακριβώς, του ελληνικού, του ευρωπαϊκού, του αμερικανικού κλπ)
Και να είναι δυνατόν, δώσε μας και κανένα παράδειγμα επιτυχημένου μοντέλου του συστήματος που προτείνεις για να καταλάβουμε καλύτερα.
Ευχαριστώ.

Unknown είπε...

Ε και όταν οι επιχειρηματίες ελέγχουν την τσέπη σου, δεν ελέγχουν το μυαλό σου;
Φυσικά και ναι, οπότε μιας και αυτοί δεν είναι εκλεγμένοι, ενώ οι κυβερνήσεις είναι, καλύτερα να εκδημοκρατιστούμε πραγματικά, παρά να είμαστε «φιλελεύθεροι».
Άλλωστε, μην κοροϊδευόμαστε, ο φιλελευθερισμός μόνο κατ’ όνομα έχει σχέση με τις ελευθερίες!!!
Και ο επιχειρηματίας, μόνο όταν αντιλαμβάνεται ότι το επιχειρείν είναι ευθύνη κι όχι δικαίωμα, έχει βάση να αφήνεται ελεύθερος.
Αλλά ποιός έχασε την υπευθυνότητα για να την βρουν οι κερδοσκόποι του επιχειρηματικού κόσμου;

Unknown είπε...

Υπάρχει πλην του προβλήματος των εργαζομένων και το πρόβλημα των συνδεδεμένων με συμβόλαια με τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ συγγραφέων.
Τι θα γίνει με τα εκκρεμή συμβόλαιά τους και τα μη πουληθέντα αντίτυπα των έργων τους;

mantz είπε...

"...θυσιάζω υλική ευμάρεια για να απολαμβάνω έναν αυξημένο αριθμό ελευθεριών."
Μα όχι, δεν θυσιάζεις υλική ευμάρεια (σε ένα καπιταλιστικό σύστημα). Απλά θυσιάζεις τη σιγουριά μιας σταθερής, εξασφαλισμένης μιζέριας/"ψιλο-ευμάρειας" ώστε να έχεις διαχρονικά πολύ περισσότερες ευκαιρίες.

Έχω υπάρξει άνεργος και για αρκετό επιπλέον καιρό ημι-απασχολούμενος, όταν γύρισα από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα. Δεν το ξεχνάω και -απεναντίας - αυτή η εμπειρία είναι που με κάνει ακόμα πιο ένθερμο υποστηρικτή των φιλελεύθερων ιδεών.

JNes είπε...

Παρόμοια θα σκέφτονται και οι απολυμένοι της Τυποεκδοτικής, της επιχείρησης του ΚΚΕ:
Καλά τα κομμουνιστικά, και τα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη",αλλά εκεί έξω είναι ο πραγματικός κόσμος κι όταν σε απολύει το ίδιο το Κόμμα τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις; Απεργία; Κατάληψη; Επανάσταση εναντίον της ηγεσίας-εργοδοσίας;

Panos Konstantinidis είπε...

Τα "Ελληνικά Γράμματα" είναι ιδιωτική επιχείρηση, τί σχέση έχει το κράτος με το κλείσιμό της και τις απολύσεις της; Πώς το κράτος φταίει γι' αυτό που έγινε και "ελέγχει τις τσέπες", δεν το καταλαβαίνω αυτό.

Έτσι όπως είναι γραμμένο το άρθρο φαίνεται ότι "ανθρωπιστής" και "φιλελεύθερος" είναι έννοιες αντίθετες.

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Αγαπητέ φίλε φιλελεύθερε, αν είχες αγωνιστεί αρκετά για την ιδεολογία σου, τις αξίες σου και τα ιδανικά σου, τώρα η Ελλάδα δεν θα είχε χρεοκοπήσει και δεν θα απολύονταν οι πρώην συνάδελφοι της μαμάς σου.

Όπως και να έχει ο Φιντέλ Κάστρο είπε ότι το μοντέλο της Κούβας δεν δουλεύει πια ούτε σε εκείνους και για τον λόγο αυτό απόλυσαν 500.000 υπαλλήλους. Να μην σου θυμίσω φίλε φιλελεύθερε το τι έπραξε το ΚΚΕ στην «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ».

Δυστυχώς οι πολιτικές επιλογές πολλών ανθρώπων έφεραν τα γνωστά αναμενόμενα αποτελέσματα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι είναι χαρακτηρίζονται από τις επιλογές τους.

Kostas Sell είπε...

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω όλο αυτό το φοβικό σύνδρομο που μας έχει εμποτίσει η αριστερή προπαγάνδα γύρω από τη λέξη “απόλυση”! Το πραγματικό κοινωνικό (και οικονομικό) πρόβλημα φυσικά είναι η ύπαρξη (ή μη) διαθέσιμων θέσεων εργασίας και όχι η απόλυση αυτή καθαυτή. Έτσι, αν κάποιος απολυθεί αλλά εύκολα βρει μια νέα δουλειά τότε λίγο θα τον πείραζε.
Το πρόβλημα επομένως βρίσκεται στην ανεργία και όχι εκεί που τεχνηέντως προσπαθούν κάποιοι να το στρέψουν, δηλαδή στην απόλυση. Ο πραγματικός διάλογος στις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα είναι για ένα σύστημα που εξασφαλίζει υψηλή εργασιακή κινητικότητα, απαραίτητη για την ανταγωνιστικότητα, παράλληλα με στήριξη και βοήθεια του ανέργου στο να αναζητήσει νέα εργασία.

Kostas Sell είπε...

Η εμμονή μας βέβαια σε ξεπερασμένα στερεότυπα (που δυστυχώς η συγκεκριμένη ανάρτηση αναπαράγει) είναι αυτή ακριβώς που μας αποπροσανατολίζει, μας καθηλώνει και μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε οικονομική κατάρρευση.
Η πραγματική κουβέντα σήμερα στρέφεται στο πως θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και εκεί βέβαια οι φιλελεύθερες προτάσεις έχουν αποδείξει την αξία τους διαχρονικά. Λύση βέβαια για ορισμένους για την ανεργία είναι και η πρόσληψη όλων των ανέργων στο δημόσιο, εφόσον η αρτηριοσκλήρυνση τους έχει επιτρέψει να “ξεχάσουν” πως αυτές οι “λύσεις” ήταν τόσο αρεστές στην εφαρμογή τους ώστε χρειάστηκαν (και χρειάζονται) τείχη για να κρατάνε φυλακισμένους τους “ευτυχισμένους” πολίτες τους...

Dorotheos είπε...

"Ο πραγματικός διάλογος στις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα είναι για ένα σύστημα που εξασφαλίζει υψηλή εργασιακή κινητικότητα, απαραίτητη για την ανταγωνιστικότητα."

Και το αξιοπερίεργο είναι ότι στη χώρα με την μεγαλύτερη εργασιακή κινητικότητα στον κόσμο (τις ΗΠΑ), παρά τη φαινομενική ανάπτυξη, η ανεργία παραμένει αμετακίνητη στο 10%. Αυτό μου λέει ότι ο αναπτυγμένος και "ανταγωνιστικός" καπιταλισμός δεν είναι πλέον σε θέση να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.

Kostas Sell είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Kostas Sell είπε...

Η χώρα με την μεγαλύτερη εργασιακή κινητικότητα είναι μάλλον η Δανία με ποσοστό ανεργίας γύρω στο 3% στη καρδιά της οικονομικής κρίσης! Το σύστημα που εφαρμόζει ονομάζεται flexicurity και ο πυρήνας του συστήματος αυτού θα επικρατήσει μελλοντικά πιστεύω σε όλα τα προηγμένα κράτη που διαθέτουν ελεύθερη αγορά...

Dorotheos είπε...

Αυτό που θέλω να πω ότι εργασιακή κινητικότητα ή και χαλαρές εργασιακές σχέσεις και θεσμοό (δηλ. αυτό που εσείς επιζητείτε, πιθανότατα εκ του ασφαλούς) δεν είναι ικανές συνθήκες και δεν εξασφαλίζουν απαραίτητα δουλιά για όλους.

Παρεμπιπτόντως, η ανεργία στη Δανία αυτή τη στιγμή είναι 6.6% και ή αύξηση του ΑΕΠ της λιγότερο από 0.5%, ενώ η "εργασιακή κινητικότητά της" (στην ενδοχώρα της) είναι συγκρίσιμη με αυτής άλλων Σκανδιναβικών χωρών, του ΗΒ και των ΗΠΑ.

tanevramou είπε...

Κανείς δεν είπε ότι σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία η ανεργία θα είναι μηδενική.
Αυτό μπορεί να συμβεί (και όχι πάντα βέβαια) μόνο σε κομουνιστικά κράτη.

Φχαριστώ πολύ. Προτιμώ (και όχι μόνο εγώ αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο) να είμαι ελεύθερος και ας είμαι και άνεργος.

Dorotheos είπε...

Τώρα το πως η ανεργία και, μαζί με αυτήν σε πολλές περιπτώσεις, η οικονομική εξαθλίωση συμβαδίζει με ή και εξασφαλίζει την ελευθερία μόνον εσύ το ξέρεις.

Kostas Sell είπε...

Είναι απίστευτο με πόση επιμονή κάποιοι νοσταλγούν ένα αποτυχημένο μοντέλλο που προκάλεσε (και προκαλέι) απίστευτη δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Με ανθρώπους με τέτοιες παρωπίδες είναι ανώφελο να συζητάει κανείς. Λες και τίθεται κάποιο δίλλημα. Εξαθλίωση για λίγους ως τίμημα ατομικών ελευθεριών. Ενώ η "εναλλακτική" είναι εξαθλίωση για ΟΛΟΥΣ (εκτός νομενκλατούρας) ΚΑΙ στέρηση ατομικών ελευθεριών!
Για την Δανία πράγματι έχει ανέβει στο 6% φέτος η ανεργία. Όμως η μακροπρόθεσμη ανεργία (πάνω από 12 μήνες) που είναι και το πραγματικό πρόβλημα είναι μόλις 0,5% (http://epp.eurostat.ec.europa.eu/guip/countryAction.do). Επίσης τσέκαρε πως τα πάει η Ολλανδία, ο πιο φιλελεύθερο λαός του κόσμου...

Dorotheos είπε...

Πρώτα οι Σκανδιναβικές χώρες, τώρα η «πλέον φιλελεύθερη» Ολλανδία... (που το 2009 σημείωσε πτώση 4.3% του ΑΕΠ της και 25% των εξαγωγών της και χρείαστηκε ένα κυβερνητικό ‘stimulus package’ παρόμοιο με αυτό του Obama και ένα έλλειμμα 5% για να βγεί οριακά από την ύφεση.)

Δεν θα με παραξένευε αν πριν μερκά χρόνια ή δεκαετίες ως μοντέλο είχες τις ΗΠΑ ή το ΗΒ. Έχει άραγε νόημα να κάνεις ‘cherry pick’ χώρες για να θεμελιώσεις συσχετίσεις που απλά δεν ισχύουν? Και δεν μπορεί να ισχύουν στα πλαίσια μιας κοινής αγοράς και ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος οικονομικής αλληλεξάρτησης! Αυτό που μού λένε τα οικονομικά στοιχεία από τους κύριους πόλους της παγκόσμιας οικονομίας, είναι ότι το σύστημα αυτό αρχίζει να αγγίζει τα όρια του. Η ανάπτυξη και ανάκαμψη στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ υπήρξε δυστυχώς jobless. Την κρίση του ιδιωτικού χρέους θα τη διαδεχτεί η κρίση του δημόσιου χρέους.

Kostas Sell είπε...

Οι χώρες που επέλεξα αποτελούν σαφή παραδείγματα πως η εργασιακή κινητικότητα προσδίδει ανταγωνιστικότητα. Αλλά και πως σαν συνέπεια της ανταγωνιστικότητας υπάρχει αύξηση της απασχόλησης. Αυτή την απλή έννοια έχουν συλλάβει κάποιοι και την εφαρμόζουν με επιτυχία. Κάποιοι που έχουν αντιληφθεί πως για να πάει η κοινωνία μπροστά πρέπει να ξεκολλήσουμε από στερεότυπα. Κάποιοι άλλοι απλά επενδύουν στην ανασφάλεια των ανθρώπων και στον (δικαιολογημένο) φόβο της απόλυσης για να του πουλήσουν σοσιαλιστικές ψευδο - ουτοπίες.
Η κρίση (ή οι κρίσεις) του καπιταλισμού είναι μια άλλη κουβέντα εντελώς. Αρκούμαι να πω πως ακόμη και αν οι φιλελεύθερες οικονομίες υποστούν μια σφοδρή ύφεση (διόρθωση μάλλον θα είναι αυτή που, όσο και αν αναβάλλουν για αργότερα οι φίλοι του Λόρδου Κέυνς αυτή απλά θα επέλθει τελικά μαζεμένη και πιο σφοδρή), θα παραμείνουν συγκριτικά και πάλι με διαφορά οι πλέον εύρωστες χώρες του κόσμου...

tanevramou είπε...

Τι ακριβώς μας λες rebel δεν καταλαβαίνω. Ότι η Δανία και η Ολλανδία είναι χώρες στις οποίες ο πληθυσμός υποφέρει (ακόμα και εν μέσω κρίσης) από οικονομική εξαθλίωση;
Ή μήπως συγκρίνεις αυτές τις χώρες με την Ελλάδα;
Θα αστειεύεσαι βέβαια.
Ας αφήσουμε τις βαθιές θεωρητικές αναλύσεις για τον παγκόσμιο καπιταλισμό και την κρίση του συστήματος.
Ας επικεντρωθούμε στα δικά μας τα χάλια για τα οποία δεν φταίει καμία παγκόσμια κρίση αλλά μόνο το στραβό μας το μυαλό.

Οι άνεργοι που δημιουργούνται σήμερα στον ιδιωτικό τομέα είναι το τίμημα για να διατηρούνται οι θέσεις εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων.
Και μιλάμε ότι βρίσκονται στην ανεργία άνθρωποι που εργάζονται σκληρά και πληρώνονται, σε πολλές περιπτώσεις, λιγότερο από ότι θα έπρεπε.

Αυτή είναι η κατάντια της χώρας.
Να τελεί υπό την κατοχή των κομματικών στρατών (βλ. δημόσιοι υπάλληλοι) που επιβάλλουν την φτώχεια και την εξαθλίωση σε όλους μας για να εξυπηρετούν αυτοί και οι πατρόνες τους τα συμφέροντά τους.

Ξυπνήστε.

tanevramou είπε...

Δείτε για παράδειγμα αυτό για να καταλάβετε για πράγμα ακριβώς μιλάμε..
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231060052

(αν και υποθέτω ότι λίγο πολύ θα τα ξέρετε...)

Dorotheos είπε...

Αυτό που θέλω να πώ είναι απλούστατο: ότι οι κρίσεις, οι υφέσεις και συνακόλουθη ανεργία είναι εγγενή χαρακτηριστικά του αναπτυγμένου καπιταλισμού, και καμιά, μα καμια, από τις «φιλελεύθερες» συνταγές (μηδενική φορολογία, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, χαλαροί εργασιακοί θεσμοί, ασύδοτος ανταγωνισμός, απορρυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, κτλ.) δεν μπορεί, ούτε πρόκετιαι να αναιρέσει. Αυτό τουλάχιστον μας δίδαξε η ιστορία δεκαετιών εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πρακτικών και απορρύθμισης του συστήματος στις ΗΠΑ και αλλού από τη δεκαετία του ‘80.

Ο Δανός ή Ολλανδός ή Αμερικάνος εργαζόμενος/άνεργος, αν και του αποσπάται χωρίς πολλές κουβέντες το δικαίωμα στην εργασία και θα χρειαστεί πιθανότατα να «τεντωθεί» αρκετά για να βρεί άλλην, ίσως δεν βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαθλίωσης. Αυτό χάριν κυρίως στο μεταπολεμικό «κράτος προνοίας» που κατέκτησε, κάτι που εσείς από την άλλη παλεύετε για να το διαβρώσετε και καταργήσετε. Ωστόσο, ο εργαζόμενος – μετανάστης ή όχι- στο Ντουμπάι, στην Κίνα και Ινδία, στην Ελλάδα, στην Α. Ευρώπη, και αλλού μάλλον θα υποφέρει περισσότερο.

tanevramou είπε...

Στην ελλάδα δεν εφαρμόστηκαν ποτέ νεο-φιλελεύθερες πολιτικές.

Αν σου διαφεύγει, τα 22 από τα τελευταία 30 χρόνια κυβερνάει την ελλάδα σοσιαλιστικό κόμμα.
Η δε δεξιά, όσο κυβέρνησε, ούτε κατά διάνοια δεν εφάρμοσε φιλελεύθερες πολιτικές (άντε με εξαίρεση κανά χρόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη), αντίθετα συναγωνίστηκε στην κρατικίστικη αντίληψη το ΠΑΣΟΚ. (με αποκορύφωμα την κυβέρνηση ηλιθίων του σουβλακο-Κωστάκη)

Έτσι εξηγείται και η κατάντια της χώρας.

tanevramou είπε...

Για την δε Δανία και την Ολλανδία να σου επισημάνω ότι το κράτος πρόνοιας που κατέκτησαν βασίστηκε στο γεγονός ότι οι οκονομίες τους αναπτύχθηκαν με ορθολογικά κριτήρια, είχαν χρήματα και αποφασίσαν να τα διαθέσουν με αυτόν τον τρόπο.

Στην ελλάδα, όσο παράγουμε, δεν φτάνει ούτε κατά διάνοια να θρέψει τους δημοσίους υπαλλήλους. Τι κοινωνικό κράτος να έχουμε μετά;

Έλεος.

Dorotheos είπε...

"Έτσι εξηγείται και η κατάντια της χώρας."

Όχι. Η κατάντια της χώρας κύρια εξηγείται ιστορικά από τη στρεβλή της ανάπτυξη, τον περιθωριακό και παρασιτικό της καπιταλισμό, την τεχνολογική εξάρτηση, και το πελατειακό κράτος και πολιτικό της σύστημα.

Δεν ξέρω ποιά είναι εκείνη η "φιλελεύθερη πολιτική" που θα μας έφερνε στην ίδια μοίρα με τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης.

Dorotheos είπε...

Και το επιχείρημα ότι τα 22 από τα 30 τελευταία χρόνια μας κυβέρνησε "σοσιαλιστικό" κόμμια και ότι η Ελλάδα στέναζε κάτω από ένα "σοσιαλιστικό" σύστημα το θεωρώ αστείο.

ZOROAB είπε...

Στην Αυστραλία δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός στον αριθμό ή το ποσοστό των απολύσεων, ούτε καν προβλέπεται αποζημίωση για την απόλυση!!! Πραγματικός εργασιακός μεσαίωνας που θα έλεγαν και τα αριστερά σούργελα. Δεν είναι τυχαίο που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν κάθε χρόνο την δύσμοιρη χώρα για να ξεφύγουν απο την εξαθλίωση και την ανεργία και αναζητούν τον σοσιαλιστικό τους παράδεισο στο εξωτερικό.

Πιστεύω οτι πρέπει να οργανώσουμε μια αποστολή στην οποία θα μετέχουν άξια άτομα με άριστη ιδεολογική κατάρτιση αλλά και πρακτική εμπειρία στην παραγωγή (έχω κάποιον στο μυαλό μου) και θα έχει ως στόχο να γνωρίσει στους κακόμοιρους Αυστραλούς το θαύμα του σοσιαλισμού.

tanevramou είπε...

Καλά αυτό το παραμύθι το έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές.
Όποτε κυβερνάει σοσιαλιστικό κόμμα και τα κάνει σκατά, η μόνιμη ατάκα των αριστερών είναι "μα, σιγά αυτοί δεν είναι πραγματικοί σοσιαλιστές - άλλοι είναι!" (ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι δεν μας το λένε ποτέ)

Πότε θα δούμε επιτέλους αυτούς τους "πραγματικούς" σοσιαλιστές να αναλαμβάνουν την εξουσία και να μας οδηγούν στον "παράδεισο"; Ε, πότε;

α, συγνώμη ξέχασα, σύμφωνα με την Αλέκα, πραγματικός σοσιαλιστής ήταν μόνο ο Στάλιν, μέχρι που έγινε αντεπανάσταση και κατέστρεψαν τα επιτεύγματά του... Κρίμα του ανθρώπου...Τόσα επιτεύγματα...

Dorotheos είπε...

Ειλικρινά, δεν ξέρω πως ορίζεται το μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας ή τι καπιταλιστικό μοντέλο θέλει η Ελλάδα να υιοθετήσει, αλλά σίγουρα (ανεξάρτητα του κόμματος διακυβέρνησης και της ονομασίας του) αυτό δεν ήταν, δεν είναι, ούτε στο εγγύς μέλλον θα είναι σοσιαλιστικό. Οι βασικοί τομείς της παραγωγής και υπηρεσιών ελέγχονται από το κεφάλαιο, ενώ οι κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη.

http://en.wikipedia.org/wiki/Government_spending

Τέλος, πριν γράφετε ανοησίες περί «σοσιαλισμού» καλά είναι να αποφαασίσετε και ξεκαθαρίσετε και εσύ και οι άλλοι «φιλελεύθεροι» παραπάνω, τι καπιταλιστικό μοντέλο προτιμάτε για εαυτούς ή και την Ελλάδα: το αγγλοσαξονικό με ανοιχτές εργασιακές σχέσεις, που μέχρι την πρόσφατη κρίση έρεπε προς τον laissez-faire καπιταλισμό, το σκανδιναβικό με υψηλούς φόρους και στιβαρό κράτος πρόνοιας, το κινέζικο συγκεντρωτικό-γραφειοκρατικό, τον προστατευτικό state-development καπιταλισμό όπως μερικές ασιατικές οικονομίες, κτλ. Καθώς η Ελλάδα, όπως και άλλες περιθωριακές και εξαρτημένες καπιταλιστικές οικονομίες, είναι ενταγμένες σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα παραγωγικών και οικονομικών σχέσεων με ισχυρές εξωγενείς δυνάμεις (από τα επιτόκια μέχρι τον ανταγωνισμό σε προϊόντα και υπηρεσίες και την ενεργειακή και τεχνολογική εξάρτηση), αμφιβάλλω κατά πόσο κάποια δραστική μεταμόρφωση του μοντέλου ανάπτυξής της είναι εφικτή – με οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία στο τιμόνι, πόσο μάλλον puppets στυλ Καραμανλή, Σαμαρά, Παπανδρέου. Για την ώρα, λοιπόν, βλέπουμε και κάνουμε.

ZOROAB είπε...

Τελικα δεν θα καταφέρουμε να ξεφυγουμε ποτε απο τα αριστερά απολιφάδια, ακόμα και σε ένα φιλελεύθερο μπλογκ νοιώθουν την υποχρέωση (φαντάζομαι στα πλαίσια της ταξικής "μάχης") να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Με το σιχαμένο υπεροπτικό και δασκαλιστικο ύφος τους επαναλαμβάνουν τα γραφικά αριστερά κλισέ και αποζητούν μάταια την προσοχή.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock