Απόσπασμα από το χαιρετισμό του πρωθυπουργού στα εγκαίνια του μουσείου Δημοκρατίας στον Αϊ Στράτη (30-11-2007):
Η ποιότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουμε σήμερα, η εθνική συμφιλίωση, η ενότητα και η ομοψυχία των Ελλήνων μπροστά στα μεγάλα και τα σημαντικά, δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Για να φτάσουμε εδώ, χρειάστηκε να ξεπεράσουμε όλοι μισαλλοδοξίες και προκαταλήψεις. Χρειάστηκε να επουλώσουμε πληγές δεκαετιών. Χρειάστηκε υπεύθυνοι και οραματιστές ηγέτες, απ’ όλες τις πλευρές, να κάνουν θαρραλέα βήματα μπροστά.Αν ο πρωθυπουργός (ή οι συγγραφείς των λόγων του) επέλεγε μια φράση του τύπου ‘να έχουμε ως παράδειγμα τις στιγμές τους εκείνες που οδηγούσαν στην ενότητα, την επούλωση των πληγών και την βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας μας, και να αφήσουμε στην ιστορία τις εντάσεις και τις μισαλλοδοξίες του παρελθόντος’, κανείς νομίζω δε θα είχε αντίρρηση. Να ακολουθήσω όμως «απαρέγκλιτα» το δρόμο που έδειξε ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Μίκης Θεοδωράκης κι ο Ανδρέας Παπανδρέου – ο Ανδρέας Παναδρέου!! -, οφείλω να το αρνηθώ.
Αυτόν τον δρόμο, που έδειξαν προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μίκης Θεοδωράκης, οφείλουμε να ακολουθούμε απαρέγκλιτα.
Πολλές φορές έχω επιχειρηματολογήσει υπέρ της ιστορικής λήθης – μια ίσως γλωσσική υπερβολή – με στόχο την εγκατάλειψη του παρελθόντος στις σελίδες των ιστορικών βιβλίων και την αφοσίωσή μας στο παρόν και το μέλλον. Στόχος μου πάντα η αποφυγή συγκρούσεων και συναισθηματισμών που καμία ουσιαστική συμβολή δεν μπορούν να έχουν στον πολιτισμένο διάλογο – ίσα-ίσα, τον δυσχεραίνουν – που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες δημοκρατίες.
Είναι διαφορετική όμως η στάση του πρωθυπουργού που, στην προσπάθειά του ίσως να καλλιεργήσει υπόγειες συμμαχίες με την κομουνιστική αριστερά, έρχεται να υποστηρίξει ιδέες και στάσεις (που «οφείλουμε να ακολουθούμε απαρέγκλιτα») που τίποτε χρήσιμο δεν μπορούνε να προσφέρουν στον πολιτικό μας πολιτισμό.
Να υποστηρίζουμε ένθερμα την αποκατάσταση των πολιτών που η βάναυση κρατική μηχανή οδήγησε στα ξερονήσια και τις φυλακές; Σίγουρα. Να θεμελιώσουμε μουσεία για να θυμόμαστε που μπορεί να φτάσει η θηριωδία του κράτους που στο όνομα της ασφάλειας και των ‘δικαιωμάτων της ολότητας’ (όπως υποστηρίζει κι ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης) πετάει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών του στα σκουπίδια; Σύμφωνοι, χωρίς συζήτηση. Άλλο πράγμα όμως αυτό, κι άλλο η συμφωνία μας με τις ιδέες αυτών που τα δικαιώματά τους καταπατήθηκαν ή καταπατούνται.
Θυμίζω κάποια παραδείγματα ιδεών και δρόμων που, κατά τον πρωθυπουργό θα έπρεπε – ελπίζω να εννοεί κάτι άλλο και να τον παρερμηνεύω - να «ακολουθούμε απαρέγκλιτα»:
Μίκης Θεοδωράκης:
Μισώ τους Αμερικάνους και κάθε τι Αμερικάνικο. Ελπίζω ότι η νεολαία θα αρχίσει να μισεί κάθε τι Αμερικάνικο.(Τάκης Μίχας, America the despised – A letter from Athens” in “National Interest, 2002)
Χαρίλαος Φλωράκης:Οι Εβραίοι είναι στη ρίζα του κακού.
Εγώ πιστεύω τούτο: στη χειρότερη περίπτωση για μας θα ήμασταν αλά Κορέα μισοί από εδώ και μισοί από εκεί. Οταν, δηλαδή, έγινε η ανακωχή, έγινε και κάποια προσωρινή συμφωνία κι εμείς αποσυρθήκαμε στη γραμμή Λαμίας, Αμφισσας, Αγρινίου, Ναυπάκτου. Εκεί είχαμε τις δυνάμεις μας κι από εκεί και πάνω την Ελλάδα την κυριαρχούσαν οι εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις. Πιστεύω λοιπόν ότι θα μπορούσαμε εμείς, με μια γενική επιστράτευση, να αντιμετωπίσουμε την όλη κατάσταση. Δηλαδή, δεν θεωρώ ότι ήταν υποχρεωτική, ούτε ήταν επιτακτική για μας η Συμφωνία της Βάρκιζας. Δεν μας έλυνε κανένα πρόβλημα εκείνη τη στιγμή.Προδημοσίευση από τη βιογραφία του στην εφημερίδα Το Βήμα. (Να θυμίσω ότι ο πρωθυπουργός έχει και παλαιότερα αποτίσει φόρο τιμής στον Χαρίλαο Φλωράκη προσωπικά και «κυρίως σε αυτό που ιστορικά συμβολίζει».)
Τη συμφωνία τη χρειάζονταν οι Εγγλέζοι, που όμως δεν ήταν σε θέση να φέρουν άλλες δυνάμεις. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε λήξει και οι επιχειρήσεις συνεχίζονταν. Εμείς θα είχαμε τη δυνατότητα να οργανωθούμε κανονικά και θα κοβόταν η Ελλάδα αλά Κορέα, μισή μισή. Ακούω καμιά φορά να λένε ότι περιμέναμε βοήθεια από τη Γιουγκοσλαβία και γι' αυτό πήγαμε στη Βάρκιζα. Μα δεν είναι σωστά πράγματα αυτά δεν ξέρουνε τι λένε μερικές φορές. Από πού να μας δώκουνε αυτοί βοήθεια; Αλλο ζήτημα ήτανε. Υπήρχε η δική μας προσδοκία: ο Κόκκινος Στρατός. Αυτόν περιμέναμε να κάνει προς τα κάτω, αλλά μπήκε μονάχα σαράντα έως πενήντα χιλιόμετρα στην περιοχή της Θράκης, ξαναγύρισε στη Βουλγαρία και πήγε προς τη Γιουγκοσλαβία. Περιμέναμε εμείς ο έρημοι να 'ρθει προς τα κάτω. Δεν ήρθε. Δεν είχαμε ανάγκη από στρατιωτική βοήθεια, είχαμε όμως ανάγκη από την πολιτική του στήριξη.
5 σχόλια:
Νομίζω ότι το άρθρο δεν αναφέρετε στην ιδεολογία στο "απαρέγκλιτα", αφού αμέσως από πάνω μιλά ακριβώς γι'αυτό:
Η ποιότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουμε σήμερα, η εθνική συμφιλίωση, η ενότητα και η ομοψυχία των Ελλήνων μπροστά στα μεγάλα και τα σημαντικά, δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Για να φτάσουμε εδώ, χρειάστηκε να ξεπεράσουμε όλοι μισαλλοδοξίες και προκαταλήψεις. Χρειάστηκε να επουλώσουμε πληγές δεκαετιών. Χρειάστηκε υπεύθυνοι και οραματιστές ηγέτες, απ’ όλες τις πλευρές, να κάνουν θαρραλέα βήματα μπροστά.
Ονοματίζει τους "οραματιστές ηγέτες" κατά τη γνώμη του λογογράφου. Εδώ προκύπτει όμως το αριστεροδεξιοπατριωτικοϊσοπεδωτικό τουρλουμπούκι, βάζοντας μέσα ανθρώπους όπως αυτός που μίλησε για τον "Νέο Παρθενώνα"-Μακρόνησο (Κανελλόπουλος) μαζί με φανατικούς σταλινικούς/κολιγιαννικούς (Φλωράκης) που συγκυβέρνησε με την ΝΔ μόνο και μόνο γιατί ήθελε να διώξει το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία! Και βέβαια αν πήγαινε κανείς σε ένα φεστιβάλ του ΚΚΕ τον καιρό που ήταν ΓΓ ο Φλωράκης θα έβλεπες παντού την προβολή του "ηρωικού" ΔΣΕ. Δικαίως για τους κομμουνιστές, την διάθεση για συμφιλίωση που την είδαν οι λογογράφοι του λόγου αυτού. Ο Ηλιού δεν ήταν φανατικός κομμουνιστής, αλλά δεν είχε και πολλή σχέση με την εθνική συμφιλίωση και αν συνεχίσουμε θα δούμε λίγο πολύ ότι ο λογογράφος που έγραψε τον λόγο τον έγραψε μάλλον στο πόδι, πετώντας άσχετες αναφορές. Ευτυχώς- που δεν έβαλε και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο στη λίστα-αφού σύμφωνα με τα απομνημονέυματα του Αμερικής Ιακώβου συνομιλούσε με τον Καραμανλή που έβλεπε χρήσιμη την χούντα στην αποτροπή του...φλωρακικού κομμουνισμού, ενώ με τον Παπαδόπουλο συνομιλούσε για να κατέβει το ΚΚΕεσ του...Κύρκου.
Ας είμαστε ρεαλιστές, "cuius regio eius religio", είναι το πολίτευμα.
Όπότε έχει δίκαιο ο Πρωθυπουργός, όποιος άρχει δεδικαίωται και σωστά
είμαστε αυτό που πάσχισαν. Αν υπάρξουμε χωρίς τον Λεβιάθαν, το Μινώταυρο ή το Προκρούστη η χώρα θάναι χειρότερη από Ζωνιανά, κανένας δε το θέλει.
Ωστόσο όσοι κουράζονται να ερευνήσουν, να παραδειγματιστούν, να θυσιάσουν με πρωτοβουλίες και να ρισκάρουν δεν είναι εποχή να τους εμποδίζουνε, διότι η εποχή των κλειστών συνόρων και η μεταπολεμική πορεία τελείωσε. Αρχοντες και υπήκοοι έχουν μετανάστες να αφομοιώσουν ή ν' σφομοιωθούν. Εδώ είναι το ερώτημα.
Θα συμφωνουσα μαζι σου εαν στα ονοματα που κατακρινεις εβαζες και τον Καραμανλη.Πιστευω να το εκανες απο παραλληψη και οχι επειδη τον θεωρεις...εθναρχη.....
Αλλωστε δεν καταλαβαινω γιατι παιρνεις στα σοβαρα το γλειψιμο του Καραμανλη του 2ου στους οπαδους του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
@Stelpas
Δεν ξεχωρίζω σε καμία περίπτωση τον Καραμανλή, ούτε και τον θεωρώ ‘εθνάρχη’. Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή πλέον. Το όλο ζήτημα είναι να την αφήσουμε στο παρελθόν και να κοιτάζουμε μπροστά μας, αντί του να γυρίζουμε πίσω και να γλυκοκοιτάμε τη μία ή την άλλη πλευρά. Το Θεοδωράκη και το Φλωράκη τους ανέφερα μόνο ως παραδείγματα αντιλήψεων που σε καμία περίπτωση δε θα ακολουθούσα «απαρέγκλιτα». Είμαι σίγουρος ότι και για τους υπόλοιπους θα μπορούσα να παραθέσω αντίστοιχες αντιλήψεις και πρακτικές.
Ο καραμαλής όπως και οι υπόλοιποι γόνοι σιτιζονται από την ικανότητα των συμβουλων τους να ανιχνευουν τις τάσεις στα κοπάδια του ελληνικου λαού και να τις ακολουθούνε (κυρίως βλέπω κοπάδια που μορφώνονται απο την ΟΛΜΕ και μετα εχουμε δια-βίου εκπαιδευση απο ελευθεροτυπία,ΒΗΜΑ,ΝΕΑ,Καθημερινή, MEGA κτλπ). Αν αυριο τα κοπαδια στριψουν προς φιλελευθερη κατευθυνση, ο κωστακης θα στειλει ενα σμήνος A-7 να δωσει λυση στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ. Τα κοπάδια όμως, ειναι δεκαετίες τωρα υπό το γνωστο καθεστώς ιδεολογικης τροκρατιας. Και η συμπάθεια στα τελευταια πλήρως οργανωμένα ελληνικα φασιστικα στοιχεια, ειναι η ενδεδειγμένη στρατηγική.
Δημοσίευση σχολίου