«Βρε παιδάκι μου, νέος άνθρωπος και να είσαι Δεξιός! Τι κρίμα!»

Με αφορμή το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Harry Stein, "I Can't Believe I'm Sitting Next to A Republican" (το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα), ο Δημήτρης Ρηγόπουλος γράφει ένα απολαυστικό άρθρο στην "Καθημερινή" :

Στην πέμπτη σελίδα του βιβλίου του Χάρι Στάιν «Δεν πιστεύω ότι κάθομαι δίπλα σε έναν Ρεπουμπλικανό!», ο τολμηρός συντηρητικός συγγραφέας μοιράζεται τον πόνο του. «Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που μας κάνουν εντύπωση είναι το πόσο λίγα ξέρουν για μας. Αυτό που νομίζουν ότι γνωρίζουν το άκουσαν κάποια στιγμή από σπόντα ή το διάβασαν στην αγαπημένη τους εφημερίδα. Ολα καταλήγουν στο εξής: Οι Συντηρητικοί είναι άπληστοι, σκληρόκαρδοι, πλάσματα του Κακού και, εξ ορισμού, έχουν λάθος για τα πάντα.

Αν μπορούσαν κάποιοι Αριστεροί θα μας φορούσαν κουδούνια, όπως στους λεπρούς του Μεσαίωνα και θα μας ανάγκαζαν να φωνάζουμε σε όποιον μας πλησίαζε στο δρόμο “βρωμιάρης!”, “βρωμιάρης!”». Χα! Σας θυμίζει κάτι;

Ο Στάιν σε αυτό το αστεία γραμμένο σοβαρό βιβλίο μιλάει για τα βάσανα ενός αμετανόητα συντηρητικού Αμερικανού στην καρδιά της αριστερής διανόησης της Νέας Αγγλίας: σε κάποιο καλοβαλμένο προάστιο της Νέας Υόρκης, εκεί που κάθε ανέκδοτο φιλτράρεται μέσα από την καθαγιασμένη λογοκρισία της πολιτικής ορθότητας, εκεί που η νέα μητέρα, η οποία επιλέγει να γίνει νοικοκυρά, στιγματίζεται ισοβίως ως «μεσοδυτική βλάχα».

Ο «αριστερός»/liberal νεο-πουριτανισμός της Ανατολικής Ακτής είναι δύσκολο να γίνει μόδα σε μια χώρα που το σκληρό πορνό έγινε mainstream αλλά ο ιδιότυπος ρατσισμός, στον οποίο αναφέρεται ο Χάρι Στάιν δεν μας είναι ξένος. Ακόμα κι αν οι πολιτικές αντιστοιχίες ανάμεσα στην Αμερική και στην Ελλάδα παραείναι χλωμές. Αν ένας μέσος ψηφοφόρος των Δημοκρατικών διάβαζε το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ (ξέρετε: κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, κ.λπ.) θα νόμιζε ότι είχε μπερδευτεί με το «Κόκκινο Βιβλίο» του Μάο. Ενας Δημοκρατικός στην Αμερική θα μπορούσε άνετα να είναι ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Οπότε μπορείτε να φανταστείτε την απουσία κάθε αναλογίας ή (για να έρθουμε στο ουσιαστικό αντικείμενο αυτού του σημειώματος) την ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση που αισθάνονται οι πραγματικά συντηρητικοί ψηφοφόροι στην Ελλάδα. Ας κοπιάσει ο κ. Στάιν προς τα μέρη μας να δει τη γλύκα...

Στην Ελλάδα συνέβη η απόλυτη παραδοξότητα: οι ηττημένοι του εμφυλίου πολέμου και της Ιστορίας (βλ. 1989) κατόρθωσαν να επικρατήσουν ιδεολογικά σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Μπείτε σε ένα οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο και μετρήστε τα βιβλία που αναλύουν τον Μαρξ και τον Λένιν από τη μία και τα θεωρητικά μανιφέστα θεωρητικών του Φιλελευθερισμού. Στην πρώτη περίπτωση θα σας πάρει περί τη μισή ώρα, στη δεύτερη θα σας χρειαστούν τρία ή τέσσερα λεπτά. Το πολύ.

Να ήταν μόνο αυτό. Ο πολιτικός προσδιορισμός «δεξιός» θεωρείται σχεδόν βρισιά, δεν λέμε κάτι καινούργιο. Κι αν είσαι 25 και δεν διαβάζεις «Ελευθεροτυπία» μάλλον η θεία σου θα σε κοιτάξει με οίκτο: «Βρε παιδάκι μου, νέος άνθρωπος και να είσαι Δεξιός!». Ας κοπιάσει ο κ. Στάιν να δει τη γλύκα...