H συνένοχη κοινωνία

Νέος, ωραίος και απόφοιτος Ελληνικού Πανεπιστημίου. Σχολή; Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ψυχολόγος. Θεολόγος. Μουσικολόγος. 3η ή 4η ή 5η επιλογή στο μηχανογραφικό.Παρουσιάστηκε γιατί πέρασε. Έβγαλε πάσο και βιβλιάριο σπουδών και έζησε τέσσερα υπέροχα φοιτητικά χρόνια, διαβάζοντας τα sos , πίνοντας καφέ στα κυλικεία και πολιτικολογώντας ανελέητα. Ορκίστηκε περήφανα, με φόντο μια συγκινημένη μαμά και την τσακαλοπαρέα που φώναζε συνθήματα. Και ύστερα, ήρθε η ώρα να σταθεί στα πόδια του.

Τα χαστούκια δεν άργησαν να έρθουν διαδοχικά. Γραφείο δικό του δεν το τολμούσε, είχε μάθει απ την οικογένεια να μη ρισκάρει, γιατί , ποιος ξέρει; Μπορεί και να χάσει! Ιδιωτικός υπάλληλος στον τομέα του; Ας γελάσουμε. Εταιρίες ψυχολόγων; Think tanks θεολογίας; Ιδιωτικά ωδεία; Αυτά γίνονται σε ξένες χώρες, εδώ ειναι Ελλάδα. Δεν το χε σκεφτεί έτσι όταν περίμενε στην ουρά της γραμματείας για να γραφτεί στη σχολή του. Για την ακρίβεια δεν είχε σκεφτεί τίποτα. Του αρκούσε που «πέρασε».

Έτσι στην ανεργία. Κάρτούλα. Ουρά. Κλάψα και γκρίνια. Κι υστερα έληξε η αναβολή του κι ήρθε ο στρατός. Η μάνα του στα τηλέφωνα, παρακάλια σε βουλευτάδες, ξεροστάλιασμα έξω απ τα γραφεία. Μια καλή μετάθεση και αντάλλαγμα η ψήφος (7 σταυρούς είχε πίσω του, με τ αδέρφια και τη θεια του,όχι παίζουμε). Κι όταν τέλειωσε το φανταρικό, τότε μια απ τα ίδια. Συστάσεις από υποψηφίους βουλευτές, κομματάρχες και τοπάρχες. Τηλέφωνα σε παλιούς γνωστούς. Γλύψιμο και δημόσιες σχέσεις. Ένας γνωστός απ το χωριό, σύμβαση στην κοινότητα, ειδικότητα «χειριστής h/y».Καμία σχέση με το αντικείμενο, καμιά εξειδίκευση, καμιά γνώση ,αλλά με λίγο σπρώξιμο μπορούσε να κολλήσει στο γραφείο για τα καλά, αν μόνο του μετέτρεπαν τη σύμβαση σε αορίστου..

Κι έτσι στα 40 του, γραφιάς στο δημαρχείο, έχοντας πίσω του μια εκπαίδευση που κόστισε 5-10 χιλιάδες ευρώ στον φορολογούμενο, και την οποία ποτέ δεν αξιοποίησε για κάτι δημιουργικό. Έχοντας μπροστά του μια καριέρα ανοησίας που θα μπορούσε να την ακολουθήσει ο οποιοσδήποτε, με τα μισά λεφτά. Έχοντας από πάνω του βουλευτάδες, υπουργούς και δημάρχους που ψήφιζε για το καλό της τσέπης του, από μικρό παιδί.

Πολλαπλασιάστε το επί 10 εκατομμύρια. Το γινώμενο δε σας κάνει μια κρίση; Ή μάλλον, σας κάνει μόνο μία;