Κυριακή, Μαρτίου 06, 2005

Ναρκωτικά: Το Μαστίγιο και η Ελευθερία

Πολλές φορές νομίζουμε με το να απαγορεύσουμε κάτι που δεν μας αρέσει ότι λύνουμε το πρόβλημα. Όμως η απαγόρευση δεν είναι πάντα η λύση. Στις περισσότερες περιπτώσεις κάνει μεγαλύτερη ζημιά από την νομιμοποίηση.

Όταν οι αμβλώσεις ήταν απαγορευμένες οι γυναίκες ήταν αναγκασμένες να τις κάνουν σε μέρη όπου δεν ήταν κατάλληλα εξοπλισμένα, όπου η συνθήκες υγιεινής δεν ήταν και οι καλύτερες, και πολλές φορές από άτομα που δεν ήταν ειδικευμένα. Η απαγόρευση έθετε σε κίνδυνο την ζωή τους, εφόσον δεν μπορούσαν να πάνε σε κανονικό νοσοκομείο να τις κάνουν.

Πριν υπάρξει η δυνατότητα του διαζυγίου (γιατί θεωρούσαν ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύουν τον θεσμό του Γάμου), δεν ήταν όλα ρόδινα, απλά οι άνδρες παρατούσαν τις γυναίκες (και το αντίστροφο αλλά κυρίως ο άνδρες που είχαν οικονομική ανεξαρτησία), και έτσι είχαμε το φαινόμενο των λεγόμενων ζωντοχήρων. Δεν είχαν δικαίωμα να παντρευτούν ξανά και να φτιάξουν την ζωή τους.

Με την πορνεία το ίδιο, οι γυναίκες εκπορνεύονταν στους δρόμους, όπου διέτρεχαν 1002 κινδύνους. Από βιαστές και ληστές που τις έσπαγαν στο ξύλο μέχρι και τρελούς δολοφόνους που τις σκότωναν. Χάρις την νομιμοποίηση των σπιτιών με τα κόκκινα φωτάκια είναι λιγότερο εκτεθειμένες στους κινδύνους, έχουν αποκτήσει δικαιώματα και συνδικαλίζονται, κάθε εβδομάδα ή μήνα πάνε στον γιατρό για εξετάσεις κτλ. Θα πει κανείς ωραία η νομιμοποίηση τις έβγαλε από τους δρόμους και μπήκαν στα σπίτια. Ωραία πρόοδος... Και όμως, εκεί που ήταν εντελώς ανεξέλεγκτη η πορνεία τώρα είναι υπό την κηδεμονία του κράτους και υπάρχει έλεγχος και άρα μεγαλύτερη ασφάλεια.

Και πάμε τώρα στα ναρκωτικά. Όπως με τις αμβλώσεις, το διαζύγιο και την πορνεία έτσι με τα ναρκωτικά η απαγόρευση δεν εξαφάνισε το φαινόμενο απλά θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τις ζωές των πολιτών.

Εθελοτυφλούμε αν νομίζουμε ότι αυτή η πολιτική λειτουργεί αυτήν την στιγμή.

Δεν λειτουργεί πιστέψτε με. Ένα μεγάλο ποσοστό των νέων έχει δοκιμάσει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του τσιγάρα με κάνναβη. Στην γειτονία μου έχουμε τρία σχολεία. Στις τουαλέτες, στις εκδρομές, στην πενθήμερη πάντα υπήρχαν κάποια άτομα που κάπνιζαν τέτοια τσιγάρα.

Με την απαγόρευση στέλνουμε τα παιδιά μας στο στόμα του λύκου. Γιατί κάποιοι νέοι θα καπνίσουν, that’s a fact, μας αρέσει, δεν μας αρέσει, όσο και να το απαγορεύσουμε. Και για να καπνίσουν κάνναβη θα την αγοράσουν από βαποράκια και εμπόρους ναρκωτικών στον δρόμο. Τους έμπορους όμως τους συμφέρει να πουλάνε ηρωίνη και όχι κάνναβη, και αυτήν θα προωθήσουν. Έτσι έχουν σίγουρη πελατεία, εφόσον εθίζεται, και αγοράζει πιο ακριβό προϊόν.

Η νομιμοποίηση των ελαφρών ναρκωτικών κόβει την πελατεία στους εμπόρους ναρκωτικών των δρόμων εφόσον οι νέοι που θα θέλουν να καπνίσουν κάνναβη θα μπορούν να πηγαίνουν σε coffee-shops. Έτσι οι αρχές θα μπορούν να ελέγχουν τα σημεία πώλησης κάνναβης και οι νέοι θα διατρέχουν λιγότερο κίνδυνο να παρασυρθούν στα βαριά ναρκωτικά.
Τα βαριά ναρκωτικά όπως η ηρωίνη θα ήταν καλό να παρέχονται δωρεάν από τα νοσοκομεία στους ήδη εθισμένους, έτσι υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια (καθαρές σύριγγες, ελεγμένες δόσεις κτλ). Έτσι τους τρώμε την πελατεία και είναι πιο εύκολο να «βγουν από το τούνελ» οι ναρκομανείς.

Οι κοινωνία θα έπρεπε να δώσει μεγαλύτερο βάρος στην παιδεία και την ενημέρωση παρά στην απαγόρευση. Το μαστίγιο δεν λειτούργησε, καιρός να δώσουμε ευκαιρία και στην ελευθερία να δώσει την λύση.

ΥΓ: Μια φίλη μου χρήστρια αυτοκτόνησε, ένας συμμαθητής μου έπεσε στην ηρωίνη και τώρα ευτυχώς φαίνεται να έχει βγει, έχω δει να βαράει μπρος στα μάτια μου ένεση ένας από τους καλύτερους μου φίλους. Στην περιοχή μου πολλά παιδιά έχουν καταστραφεί και άλλα έχουν πεθάνει από τα ναρκωτικά. Ναι, φταίει το χαζό τους το κεφάλι που έπεσαν στα ναρκωτικά, ήταν όμως παιδιά, πάνω απ’όλα θεωρώ υπεύθυνους του ενήλικες που με τις ηλίθιες απαγορεύσεις τους έστειλαν στο στόμα του λύκου. Αν υπήρχαν τα coffee-shops, πιστεύω το 99% θα έφτανε στην «νεανική τρέλα» του ενός τσιγαριλικιου ή το πολύ, του regular καπνιστή κάνναβης και όχι να καταντήσει ηρωινομανής.

ΥΓ: Στην Ιταλία φώναζαν σε διαδήλωση υπέρ της νομιμοποίησης των ελαφρών ναρκωτικών:

Giusto o sbagliato,
non puo' essere reato

Σωστό ή λάθος
δεν μπορεί να είναι έγκλημα.

Η ΟΝΝΕΔ μου φαίνεται ήταν υπέρ της νομιμοποίησης, πότε θα το πάρουν απόφαση και οι μεγάλοι;

4 σχόλια:

space-navigating είπε...

Προσωπικά θεωρώ εντελώς παράλογη την ποινικοποίηση της χρήσης ουσιών από ενηλίκους. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν μας, ότι η απόπειρα αυτοκτονίας δεν τιμωρείται (και πολύ σωστά) από τον ποινικό νόμο, καταλήγουμε στο εξής παράλογο: δεχόμαστε το μείζον (την απόπειρα αυτοκτονίας), αλλά τιμωρούμε το έλασσον (την «αυτοδιακινδύνευση» μέσω της χρήσης ναρκωτικών ουσιών)!

Το θέμα είναι, κατά τη γνώμη μου, κυρίως φιλοσοφικό και έχει να κάνει με το ρόλο, τον οποίο αποδίδουμε στο κράτος, αλλά και με το αν δεχόμαστε την απόλυτη ή σχετική προστασία της ζωής.

Προσωπικά δέχομαι την ζωή ως δικαίωμα, το οποίο πρέπει να προστατεύεται σχετικά, υπό την έννοια ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει την ζωή καθενός μόνο από προσβολές τρίτων. Αντίθετα, όταν το κράτος προστατεύει τη ζωή απόλυτα, δηλαδή ακόμα και από τις επιλογές του ίδιου του φορέα της, καταργεί το δικαίωμα του τελευταίου στην αυτοδιάθεση του σώματος και της ζωής του, μετατρέποντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην ζωή σε υποχρέωση και τους εφαρμοστές του ποινικού νόμου σε "επιθεωρητές" της συμμόρφωσης καθενός στην εν λόγω υποχρέωση και "τιμωρούς" των σχετικών παραβάσεων. Με λίγα λόγια, η απόλυτη προστασία της ζωής από το κράτος, είναι η προστασία της ζωής μας όχι μόνο από κάποιον τρίτο αλλά από εμάς τους ίδιους και άρα μετατροπή ενός θεμελιώδους δικαιώματος σε υποχρέωση!

Απόλυτα συνυφασμένος με την ιδιότητα της νομοθετικής προστασίας της ζωής ως απόλυτης ή ως σχετικής, είναι και ο ρόλος που αναγνωρίζουμε στο κράτος στο θέμα αυτό: αν δεχθούμε την απόλυτη προστασία της ζωής, δεχόμαστε ταυτόχρονα ένα κράτος-πατερούλη, το οποίο αντιμετωπίζει τους πολίτες του ως ανηλίκους, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να λάβουν αποφάσεις για τον εαυτό τους και να διαχειριστούν, όπως νομίζουν, το σώμα τους και τη ζωή τους. Δεχόμαστε ένα πατερναλιστικό κράτος, το οποίο στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας, περιορίζει το δικαίωμα του ενηλίκου πολίτη στην αυτοδιάθεση του σώματός του.
Είναι όμως αυτός ο ρόλος του κράτους σε μια σύγχρονη κοινωνία; Κατά την άποψή μου, όχι. Το κράτος έχει υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες του από επεμβάσεις τρίτων στην σφαίρα της προσωπικής τους ζωής (ακόμα και από επεμβάσεις φορέων του ίδιου του κράτους! – βασική αποστολή των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών δικαιωμάτων) και να φροντίζει τα της δημόσιας ζωής και ασφάλειας (π.χ. να απαγορεύει την οδήγηση υπό την επήρεια ουσιών ή να απαγορεύει την χρήση τους σε ανηλίκους). Από εκεί και πέρα όμως υπάρχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση της προσωπικής ζωής (εννοείται ως προς επιλογές, οι οποίες δεν επηρεάζουν τρίτους). Βέβαια, ιδιαίτερα στο θέμα της χρήσης ναρκωτικών, προβάλλεται συνήθως το επιχείρημα της προστασίας της κοινωνίας από ενέργειες των χρηστών, οι οποίες θα μπορούσαν να αποβούν βλαπτικές για τους υπόλοιπους πολίτες. Εδώ λοιπόν, υπεισέρχεται το θέμα της αναλογικότητας ανάμεσα στην απαγόρευση και την ωφέλεια που προκύπτει από αυτήν. Και, κατά την άποψή μου, μια τόσο σοβαρή επέμβαση του κράτους στην αυτοδιάθεση των πολιτών του είναι δυσανάλογη προς το όφελος, το οποίο αναμένεται να προκύψει από την απειλή του ποινικού νόμου (ΑΝ θεωρήσουμε ότι αυτή η απειλή είναι ικανή να επιφέρει το επιδιωκόμενο όφελος). Το επιχείρημα της προστασίας της κοινωνίας φέρνει στο μυαλό μου συχνά μια πιθανή ακραία εκδήλωση του κρατικού πατερναλισμού (αν και αδιανόητη, ακόμα και στους υποστηρικτές του): θα μπορούσε δηλαδή το κράτος να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να ποινικοποιήσει ακόμα και τη σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλάξεις (όταν αυτή δεν αποσκοπεί στην αναπαραγωγή) ή και την εναλλαγή συντρόφων, δεδομένου ότι αποτελούν επικίνδυνες συμπεριφορές που μπορούν να οδηγήσουν σε πολλά σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, ακόμα και θανατηφόρα, τα οποία αποτελούν μεγάλο πλήγμα για την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου (και δεν είναι τόσο εξωπραγματικές τέτοιες περιπτώσεις, αν σκεφτεί κανείς το κοινωνικό πρόβλημα που είχε κάποτε δημιουργήσει η σύφιλη ή το τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού που φέρει τον ιό HIV σε χώρες όπως της Αφρικής)!

Το ερώτημα είναι λοιπόν: πατερναλισμός ή ελευθερία;
Εγώ λέω ελευθερία. Και υπάρχει κι άλλος τρόπος να «προστατεύσει» το κράτος τους νέους και την κοινωνία, εκτός του ποινικού κολασμού. Αυτός είναι φυσικά η παροχή ενημέρωσης και παιδείας, η οποία μπορεί να οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα χωρίς να καταλύσει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τη θεμελιώδη ελευθερία του ατόμου να ορίζει τη ζωή του. Από εκεί και πέρα όμως, θεωρώ ότι αν ένας ενήλικος συνειδητά επιλέγει συμπεριφορές αυτοδιακινδύνευσης ή και αυτοβλάβης (ακόμα και την ανεπανόρθωτη βλάβη της υγείας του ή την αφαίρεση της ζωής του), χωρίς αυτό να θέτει σε κίνδυνο και τρίτους, πρέπει να είναι ελεύθερος να τις ασκεί.

S G είπε...

Τι να πω? Συμφωνω οτι το κρατος δεν μπορει να επιλεγει τι θα τρωμε, πινουμε, βλεπουμε, καπνιζουμε κτλ

Εκτος απο τις ειδικες περιπτωσεις που κατι μας αφαιρει απολυτα την δυνατοτητα ελευθερης κρισης. Αλλα βεβαια ακομα και τοτε η απαντηση δεν ειναι η ποινικοποιηση της πραξης, αλλα η πληροφορηση και στηριξη του θυματος...

avatar είπε...

Πράγματι η ΟΝΝΕΔ έχει τοποθετηθεί φιλελεύθερα στο θέμα της αποποινικοποίησης. Δείτε
εδώ κι εδώ.

Roark είπε...

Γενικά πέφτει πολύ "μαστίγιο" κι λίγη "ελευθερία", και όχι μόνο στα ναρκωτικά.

Ειδικά στα ναρκωτικά είναι μελετημένο πια, ότι το ίδιο το μαστίγιο είναι μια τεράστια πηγή κινδύνων και προβλημάτων (εγκληματικότητα, νοθεία, επαφή με παράνομα κυκλώματα, εθισμός σε σκληρότερες ουσίες κτλ).

Αλλά και γενικότερα, είναι διάχυτη η αντίληψη ότι οι πολίτε είναι ηλίθιοι και ανίκανοι και το κράτος πρέπει να τους "προστατέψει" από τους εαυτούς τους.

Γιατί να επιβάλλεται να φοράει κάποιος ζώνη στο αμάξι του ή κράνος στη μηχανή του; Είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά τον ίδιο και το σώμα του. Γιατί δεχόμαστε τόσο εύκολα το κράτος να παραβιάζει έτσι απλά την προσωπική μας ελευθερία; Δεν είναι πολύ πιο λογικό να μην υπάρχει κανένας τέτοιου είδους περιορισμός, αλλά όποιος τρακάρει χωρίς ζώνη να πρέπει ο ίδιος να πληρώσει τα ιατρικά του έξοδα;

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock