Η βιομηχανία του φόβου

Ομολογουμένως,το Κράτος , ξέρει να εκμεταλλεύεται ή και να δημιουργεί κρίσεις, με στόχο την ενίσχυση της εξουσίας του...Δημοσιεύτηκε αυτές τις μέρες μια έκθεση, που παραγγέλθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση, για τις οικονομικές επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Μεταξύ άλλων τρομερών , η έκθεση προβλέπει πως οι επιπτώσεις από την υπερθέρμανση μπορούν να στοιχίσουν όσο ο Α' και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος μαζί, ενώ πάνω από 200 εκατ. άνθρωποι θα οδηγηθούν στην προσφυγιά λόγω ξηρασίας ή πλημμυρών. Φυσικά ο Tony Blair και ο πιθανότερος διάδοχος του Gordon Brown, με μπαράζ δημοσίων εμφανίσεων και άρθρων σε εφημερίδες , εμφανίστηκαν ιδιαίτερα ανήσυχοι και υποσχέθηκαν τη λήψη μέτρων. Άλλωστε η κυβέρνηση Μπλαιρ, ξέρει πολύ καλά πώς να εκμεταλλεύεται και να ενισχύει τις φοβίες των πολιτών. Πιο παλιά, καλλιέργησε το μύθο των μυστικών όπλων που δήθεν κατείχε ο Σαντάμ Χουσεϊν, ώστε να δικαιολογηθεί η επέμβαση στο Ιράκ. Κανείς δεν έπρεπε να νιώθει ασφαλής, όλοι είμασταν πιθανός στόχος του παρανοϊκού δικτάτορα. Εκμεταλλέυτηκε το φόβο όλων ,για την απειλή της τρομοκρατίας. Για να είναι οι πολίτες πιο ασφαλείς, θα έπρεπε να δεχτούν μια άνευ προηγουμένου νομοθεσία που έθιγε βασικές συνιστώσες του αγγλοσαξωνικού δικαίου και περιόριζε θεμελιώδη ατομικά δικαίωματα ...Και τώρα το φαινόμενο της "παγκόσμιας υπερθέρμανσης"...Μια ακόμη κρίση και ένα νέο κλίμα φόβου και πανικού, έντεχνα καλλιεργούμενο από την κυβέρνηση. Η λύση; Mα και φυσικά , όπως σε όλες τις κρίσεις,πάλι η σωτήρια κρατική παρέμβαση: νέοι "πράσινοι" φόροι, περισσότερη γραφειοκρατία, δρακόντεια νομοθεσία. Kαι αυτή τη φορά η Αριστερά όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά αντίθετα υπερθεματίζει των κυβερνητικών μέτρων, μιας και αυτή η κρίση συμβαδίζει απόλυτα με τις..."περιβαλλοντολογικές" ευαισθησίες της.

Και βέβαια κανένας προβληματισμός για το αν όλος αυτός ο πανικός είναι δικαιολογημένος , καμιά αναφορά στο ότι δεν υπάρχει επιστημονικό consensus όσον αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά αντίθετα υπάρχουν πολλοί επιστήμονες που διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Michael Crichton στο τελευταίο του συναρπαστικό μυθιστόρημα,"State of Fear" ,εκλαϊκεύει αυτές τις απόψεις( να δώ αν το Χόλυγουντ, θα τολμήσει να κάνει ταινία, ένα τόσο μη πολιτικά ορθό, βιβλίο). Γράφει , μεταξύ άλλων, για τη σύγχρονη "βιομηχανία του φόβου":

"Τα βιομηχανοποιημένα κράτη παρέχουν στους πολίτες τους πρωτοφανή ασφάλεια, υγεία, και ανέσεις.Η μέση διάρκεια ζωής αυξήθηκε κατά πενήντα τοις εκατό τον τελευταίο αιώνα.Παρ'όλα αυτά οι σύγχρονοι άνθρωποι φοβούνται απελπιστικά.Φοβούνται τους ξένους, τις αρρώστιες, την εγκληματικότητα, το περιβάλλον. Φοβούνται τα σπίτια μέσα στα οποία ζούν, τις τροφές που τρώνε, την τεχνολογία που τους περιβάλλει.Και τους προκαλούν ιδιαίτερο πανικό αυτά που δεν μπορούν καν να δούν:μικρόβια, χημικές ουσίες, πρόσθετα, ρύποι.Φόβος, νευρικότητα, ανησυχία και κατάθλιψη.Και κάτι ακόμη πιο εκπληκτικό, είναι σίγουροι ότι το περιβάλλον καταστρέφεται γύρω τους.Απίστευτο!Μια ομαδική πλάνη που μοιάζει με την πίστη στη μαγεία, μια παγκόσμια φαντασίωση αντάξια του Μεσαίωνα.Όλα πάνε κατα διαβόλου και επομένως πρέπει όλοι να ζούμε φοβισμένοι...Τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια είμαστε υπό τον έλεγχο ενός εντελώς νέου συμπλέγματος...Το ονομάζω πολιτικό-νομικό-δημοσιογραφικό σύμπλεγμα.Το ΠΝΔ.Και είναι αφοσιωμένο στη διάδοση του φόβου στον κόσμο με το πρόσχημα ότι προωθεί την ασφάλεια...Τα δυτικά κράτη είναι ασφαλή.Όμως οι πολίτες δεν νιώθουν ότι είναι, εξαιτίας του ΠΝΔ...Οι πολιτικοί χρειάζονται τον φόβο για να ελέγχουν τον πληθυσμό.Οι δικηγόροι χρειάζονται κινδύνους για να γίνονται δίκες και να βγάζουν λεφτά.Τα μέσα ενημέρωσης χρειάζονται τρομακτικές ειδήσεις για να τραβήξουν την προσοχή του κοινού."

The Rooster Shop

Εδώ και καιρό σκεφτόμασταν να τυπώσουμε μερικά μπλουζάκια e-rooster για μας και μερικούς φίλους. Ψάχνοντας όμως λίγο τα ελληνικά μαγαζιά που κάνουν τέτοιες δουλειές είδαμε ότι το κόστος θα ήταν πάνω κάτω όσο και αν το κάναμε από το ίντερνετ. Γι'αυτό ετοιμάσαμε αυτό το διαδικτυακό μαγαζί όπου μπορούμε να αγοράζουμε ατομικά και όχι σε ποσότητες, να δημιουργήσουμε πολλά περισσότερα σχέδια και διαφορετικά προϊόντα και φυσικά να δώσουμε την δυνατότητα σε όποιον θέλει αγοράσει κάποιο από τα προϊόντα ανεξάρτητα από μας. Όλες οι τιμές είναι στο κόστος που προσφέρει η εταιρεία που δίνει τα μπλουζάκια, κάνει τα τυπώματα κτλ. Από την όλη δραστηριότητα δεν βγάζουμε κέρδος.

Τα προϊόντα που τώρα βγάλαμε είναι μερικά πρώτα βασικά σχέδια. Στη συνέχεια θα βγουν κι άλλα πολλά περισσότερα. Όποιος έχει κάποιο σχέδιο ή κάποια ιδέα που θα ήθελε να δει σε μπλουζάκι του e-rooster, ας μου στείλει e-mail.

The Rooster Shop

BBC News:

The Internet Governance Forum has only just started but already there is controversy surrounding freedom of speech online.
There are several reports on the blogosphere that the Greek authorities arrested a man last week for linking to blog posts hosted in America that satirise a Greek businessman.
Antonis Tsipropoulos was arrested, say reports, for linking to a website which satires Dimostenis Liakopoulos, a Greek tele-evangelist.
Mr Tsipropoulos is the administrator for a Greek blog search engine, called blogme.gr.
Bloggers are describing this as a "spectacular own goal" by the Greek authorities, especially given the fact the country's prime minister Konstantinos Karamanlis and minister of transport and communication, Michalis Liapis, are attending the IGF's opening ceremony.

http://news.bbc.co.uk/2/hi/technology/6090394.stm

EFF: Fighting for Bloggers’ Rights

If you're a blogger, this website is for you.EFF's goal is to give you a basic roadmap to the legal issues you may confront as a blogger, to let you know you have rights, and to encourage you to blog freely with the knowledge that your legitimate speech is protected.

To that end, we have created the Legal Guide for Bloggers, a collection of blogger-specific FAQs addressing everything from fair use to defamation law to workplace whistle-blowing.

» Learn how you can help support bloggers' rights!

Υπόθεση blogme

Πρακτικό:

Ο Τ είναι διαχειριστής και κατά νόμον υπεύθυνος του ιστοτόπου αναζήτησης ιστολογίων (μεθιστολογίου) blogme.gr. Το μεθιστολόγιο λειτουργεί ως απλώς σύνδεσμος στα ιστολόγια στα οποία παραπέμπει, χωρίς να παραθέτῃ ούτε καν τμήμα του περιεχομένου τους και χωρίς να το αποθηκεύῃ, σε αντίθεση με τον τρόπο λειτουργίας άλλων μεθιστολογίων. Ένα από τα ιστολόγια που καταλογογραφούναι στο blogme.gr συγγράφεται από τον σατιρολόγο Σ, ο οποίος προβαίνει σε δημοσίευση εις βάρος του «επωνύμου» Λ. Ο Λ θεωρεί την δημοσίευση δυσφημητική και υποβάλλει έγκληση εις βάρος του Τ. Ο Εισαγγελέας Ε κινεί την διαδικασία του αυτοφώρου εις βάρος του Τ, ο οποίος συλλαμβάνεται και κρατείται, ενῴ ο εξοπλισμός του μεθιστολογίου του κατάσχεται.

Αξιολογήστε νομικώς τις πράξεις των Τ και Ε.

(Όσα ακολουθούν τελούν υπό την αυτονόητη επιφύλαξη ότι οι πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν και υπέπεσαν στην αντίληψή μου έχουν ως παρουσιάζονται).

Ουσιαστικό μέρος

– Η έγκληση υπεβλήθη για συκοφαντική δυσφήμηση. Η δυσφήμηση, απλή και συκοφαντική, δεν είναι ένα απλό πλημμεληματάκι. Δεν είναι ψευδέγκλημα, αλλά προσβάλλει σοβαρά την υπόληψη του θιγομένου. Είναι έγκλημα που προβλέπεται σε όλους τους ποινικούς κώδικες που έχω υπ’ όψιν μου και δεν προτείνεται από κανέναν η απεγκληματοποίηση της εν λόγῳ συμπεριφοράς.

− Στον πυρήνα του εγκλήματος βρίσκεται η διάδοση ψευδούς γεγονότος, καλύτερα ψευδούς ισχυρισμού περί γεγονότος (υπενθυμίζω ότι «διάδοση» υπάρχει ακόμα και όταν ο διαδίδων αποστασιοποιήται από τον ισχυρισμό, ακόμα και όταν λέῃ «αυτό είναι μπαρούφα!»· αυτό είναι ίσως υπερβολικό). Υποστηρίζω ότι η απλή παραπομπή των ιστολογίων από το blogme δεν συνιστά διάδοση, όπως δεν συνιστά «διάδοση» στον γραπτό λόγο η απλή παραπομπή σε υποσημείωση ενός άλλου συγγραφέως, σε αντίθεση π.χ. με την αυτολεξεί παράθεση ενός τμήματος του έργου του. Είναι όμως απολύτως εύλογο να δημιουργούνται prima facie εύλογες ενδείξεις ως προς την τέλεση του εγκλήματος, δεδομένου και του καινοφανούς της υπόθεσης και των αρκετά περίπλοκων τεχνολογικών δεδομένων που την συνοδεύουν (τα οποία φυσικά και δεν υποχρεούται να γνωρίζῃ ο Εισαγγελέας, είναι σαν να λέμε ότι ο Εισαγγελέας που ανέλαβε την υπόθεση της HELIOS έπρεπε να ξέρῃ να πετᾴ αεροπλάνο!). Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει διάδοση.

– Η προκείμενη υπόθεση δεν αφορᾴ την ελευθερία του λόγου. Ο ίδιος ο Τ διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση ότι ουδέν οίδε, άρα ότι δεν ήθελε να εκφράσῃ κανένα στοχασμό, δεν διατύπωσε κανένα «λόγο». Ας μην είμαστε βασιλικώτεροι του βασιλέως.

– Ας υποθέσουμε όμως ότι τίθεται ζήτημα ελευθερίας του λόγου. Ελπίζω να συμφωνούμε όλοι ότι δεν καλύπτεται από την συνταγματική προστασία κάθε είδος λόγου. Κατ’ εξοχήν δε δεν καλύπτεται ακριβώς η υπό κρίσιν συμπεριφορά: το ψεύδος, πιο συγκεκριμένα ο ψευδής δυσφημητικός (όχι υβριστικός!· σημειώνω εν παρόδῳ ότι είμαι υπέρ της κατάργησης της εξύβρισης ως εγκλήματος) ισχυρισμός.

– Αναφέρθηκε βέβαια ως αντεπιχείρημα η υπόθεση Flynt· με την κρίση όμως επί της υπόθεσης αυτής διαφωνώ. Ας υποθέσουμε απλώς αντεστραμμένα τα πολιτικά πρόσημα: τι θα γινόταν πράγματι αν ένας υπερσυντηρητικός τηλευαγγελιστής ισχυριζόταν με αναφορά σε ονόματα, ημερομηνίες, κατασκευασμένες μαρτυρίες και φωτογραφίες ότι ένας διαπρεπής δικαστής του Supreme Court, φιλελεύθερων αποχρώσεων σε ζητήματα εκτρώσεων, θανατικής ποινής κ.λπ., διασημότης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βιάζει πρωκτικώς τα νήπια παιδιά του; Και αν ο εν λόγῳ τηλεοπτικός κήνσωρ εμφανιζόταν στο δικαστήριο και έλεγε «ντάξει μωρέ, είπαμε και μια μαλακία για να γελάσουμε, it’s a free country, σάτιρα έκανα»; Εγώ πάντως με την τιμή των συμπολιτών μου δεν παίζω. Σημειωτέον ότι στην εν λόγῳ υπόθεση η απαλλακτική κρίση στηρίχτηκε ισχυρά και στο «προφανές» της σάτιρας, προϋπόθεση που δεν γνωρίζουμε καθόλου αν συντρέχῃ εδώ.

− Δεν αμφιβάλλω σοβαρώς ότι ο Τ δεν είχε ιδέα περί του περιεχομένου του ιστολογίου του Σ και για τον λόγο αυτό (τοὐλάχιστον) θα αθωωθῄ. Αυτό όμως αφορᾴ το έγκλημα κατά τα υποκειμενικά του στοιχεία. Αντικειμενικά πάντως στο δικό του μεθιστολόγιο υπάρχει η παραπομπή στην δυσφήμηση, όχι στο δικό μου. Όσο για το προεδρικό διάταγμα που επικαλείται ο Τ, δεν βλέπω πώς ένα προεδρικό διάταγμα μπορεί να περιορίσῃ την ευθύνη του Τ από τον νόμο, τον Ποινικό Κώδικα.

Δικονομικό μέρος

– Ο Ε ορθώς κίνησε την διαδικασία του αυτοφώρου εις βάρος του Τ. Τα ιστολόγια είναι τύπος και τα εγκλήματα του τύπου είναι ex lege αυτόφωρα. Διαφωνώ με αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά ο Ε δεν φταίει σε τίποτε: ήταν υποχρεωμένος να πράξῃ όπως έπραξε.

– Η διαδικασία του αυτοφώρου σαφώς και δεν είναι αντισυνταγματική κ.λπ. Απεναντίας, προβλέπεται στο άρ. 6 του Συντάγματος. Για επιμέρους ρυθμίσεις μπορεί φυσικά κανείς να διατηρῄ αμφιβολίες, η γενική όμως συνταγματικότητα (και σκοπιμότητα!) της διαδικασίας δεν μπορεί να αμφισβητηθῄ.

– Έγραψα για την σκοπιμότητα της διαδικασίας. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και έγκειται στην ταχύτατη απονομή της δικαιοσύνης αποκλειστικά και μόνο σε περιπτώσεις αποδεικτικής ενάργειας. Η ταχεία απονομή της δικαιοσύνης δεν είναι βέβαια αυτοσκοπός, είναι όμως πολύ σημαντική κοινωνική αξία και δεν πρέπει να παραβλέπεται. Όταν δεν υπάρχῃ βέβαια αποδεικτική ενάργεια, και αυτό ακριβώς συμβαίνει κατά την γνώμη μου στα ex lege διά του τύπου διαπραττόμενα εγκλήματα, η όλη διαδικασία είναι πλέον αίολη. Όμως το ότι η ταχεία εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων επιβάλλεται από την πρόβλεψη του άρ. 14 παρ. 7 Συντ. δεν υπόκειται σε αμφισβήτηση.

– Πολλοί συνιστολόγοι συγκλονίστηκαν από την κράτηση, τις χειροπέδες, την κατάσχεση, την έρευνα κ.λπ. Υπερβάλλουν κάπως· τους καλωσορίζω στον σκοτεινό κόσμο της ποινικής δικαιοσύνης. Η κράτηση είναι προφανώς αναγκαία μέχρι την προσαγωγή στον Εισαγγελέα, κατ’ αρχήν εντός 24 ωρών. Για τεχνικούς λόγους η διανυκτέρευση στο κρατητήριο είναι αρκετά πιθανή: δεν διανυκτερεύει κανένας Εισαγγελέας και ακόμη περισσότερο κανένα Αυτόφωρο. Οι χειροπέδες ήταν πιθανώς υπερβολικές, αν και δεν μπορώ να ξέρω τι κίνδυνος φυγής υπήρχε. Ας σκεφθούμε όμως ότι αν απεδίδρασκε ο Τ, πολύ ανθρώπινο άλλωστε, δεν θα βρισκόταν κανείς να εξάρῃ τον ανθρωπισμό του αστυνομικού της συνοδείας. Όσο για την έρευνα: αν η έρευνα από αστυνομικά όργανα παρουσίᾳ Εισαγγελέως, όπως προβλέπει το άρ. 9 Συντ., είναι φασιστική κ.λπ., τότε ασφαλώς οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Η κατάσχεση τέλος είναι προφανώς αναγκαία (και υποχρεωτική) προς διασφάλιση των αποδείξεων: ο σκληρός δίσκος μπορεί να ήταν το instrumentum sceleris. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να κατασχεθῄ ούτε να «κλείσῃ» είναι ο ίδιος ο ιστότοπος, γιατί αυτό προβλέπεται από το άρ. 14 παρ. 3 Συντ. μόνο για τις πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις της προσβολής του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, προσβολής της θρησκείας κ.λπ.

Ελπίζω να απάντησα σε μερικές απορίες, αν και σίγουρα μου διέφυγαν αρκετές. Ούτε και σε μένα αρέσει η υπόθεση blogme, νομίζω όμως ότι χρειάζεται, πρώτον, να έχουμε υπ’ όψιν ότι δικαιώματα έχει και ο ιστολόγος, αλλά και ο ιστολογούμενος, δεύτερον, να συλλέξουμε περισσότερα στοιχεία προτού εκφέρουμε κρίση και, τρίτον και ίσως κυριώτερον, να μην επιτρέπουμε στο ποιόν του μηνυτή ή του κατηγορουμένου να επηρεάζῃ την νομική μας άποψη.

Ο κ. Παπούλιας για την 28η Οκτωβρίου

Να και μια φορά που, χωρίς να το περιμένω, βρέθηκα να συμφωνώ με τις δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας.
Αντιγράφω από την Καθημερινή (Ο Παπούλιας για το νόημα του «ΟΧΙ», 28-10-06):

Όπως υπογράμμισε, «η αγάπη για την πατρίδα χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές, παγκοσμίως, ώστε να δικαιολογηθούν ξενοφοβικά σύνδρομα και προσπάθειες αποκλεισμών. Ειδικά η γειτονιά μας, τα Βαλκάνια, που κάποιοι τα βλέπουν ακόμη σαν «πίσω αυλή της Ευρώπης», δοκιμάστηκαν από τις συνέπειες των στρεβλώσεων της αντίληψης για το έθνος».
Καταλήγοντας ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισήμανε πως «κανείς δεν ξέρει αν θα μπορούσε να γίνει ήρωας, παρά μόνο την ώρα που θα τον καλέσει το καθήκον και θα πρέπει να επιλέξει το δρόμο που θα πάρει. Ο τόπος αυτός έχει γεννήσει πολλούς ανθρώπους που την κρίσιμη ώρα διάλεξαν το δρόμο της προσφοράς, διάλεξαν δηλαδή το δρόμο το δύσκολο. Και γι' αυτό έχει σημασία να τους θυμόμαστε σε κάθε τέτοια ευκαιρία».

Έχει όντως σημασία να τους θυμόμαστε αυτούς τους ανθρώπους που δεν ανέχονται να σκύβουν το κεφάλι και πολεμάνε ενάντια στο φασισμό και κάθε είδους ολοκληρωτισμό.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η Ελλάδα έχασε στη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου περισσότερο από το 70% του Εβραϊκού της πληθυσμού. Δε θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό οι Ναζί χωρίς τη βοήθεια και κάποιων ελλήνων της εποχής.
Να θυμίσω ότι, ακόμη και σήμερα, δεν είναι λίγες οι φορές που θα βρεθώ σε συζητήσεις που καταλήγουν στο ‘οι Εβραίοι είναι που κάνουν κουμάντο στις ζωές μας’ και άλλες τέτοιες ρατσιστικές κοινοτοπίες. Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι που πριν από μόλις δυο χρόνια δήλωνε ότι «οι Εβραίοι είναι στη ρίζα του κακού»; Αν ζούσε σήμερα ο Χίτλερ, σε τι θα διαφωνούσανε άραγε μεταξύ τους;

Υ.Γ. Είναι τυχαίο ότι για τον τελευταίο πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου-Χεζμπολάχ 79% των ελλήνων πιστεύουν ότι τον πόλεμο ξεκίνησε το Ισραήλ, ενώ για τους ίδιους τους Λιβανέζους το ποσοστό αυτό είναι μόλις 59%;

The Long Tail. Η (meta)κριτική.

Βιβλιοκριτική

Παλαιότερα είχα αναφερθεί στο βιβλίο The Long Tail του Chris Anderson, αρχισυντάκτη του περιοδικού Wired, λέγοντας πως το βρήκα σχετικά ενδιαφέρον μεν αλλά κάτι δεν μου “καθόταν” καλά χωρίς, ωστόσο, να μπορώ να εντοπίσω τι. Ήρθε η ώρα να γίνω αναλυτικότερος.

Προσπαθώντας να ανακαλέσω τώρα τις σκέψεις που έκανα καθώς διάβαζα το βιβλίο αυτές είχαν κάπως έτσι:
“Ο Anderson λέει συνεχώς ότι το βιβλίο βασίζεται σε πολύ research, αναφέρει Harvard, MIT, Stanford κ.λπ., αλλά παραπομπές σε research δεν βλέπω…”

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Defending Freedom in the Digital World

About EFF :

When our freedoms in the networked world come under attack, the Electronic Frontier Foundation (EFF) is the first line of defense. EFF broke new ground when it was founded in 1990 — well before the Internet was on most people’s radar — and continues to confront cutting-edge issues defending free speech, privacy, innovation, and consumer rights today. From the beginning, EFF has championed the public interest in every critical battle affecting digital rights. Blending the expertise of lawyers, policy analysts, activists, and technologists, EFF achieves significant victories on behalf of consumers and the general public. EFF fights for freedom primarily in the courts, bringing and defending lawsuits even when that means taking on the US government or large corporations. By mobilizing more than 50,000 concerned citizens through our Action Center, EFF beats back bad legislation. In addition to advising policymakers, EFF educates the press and public.

EFF: Legal cases Archive

Good night and good luck - Ελευθερια λογου και τυπου

Ηθελα να γραψω για αυτην την εξαιρετικη ταινια και μου ηρθε και η αφορμη με την απιστευτη μηνυση κατα του blogme.gr, ενα γεγονος που ομολογω περιμενα να γινει στην ανελευθερη Ελλαδα αλλα παραμενει πανω και περα απο καθε λογικη εξηγηση.

Στην ταινια ξετυλιγεται η αληθινη ιστορια ενος απο τους πρωτοπορους της τηλεορασης και της μαχης του κατα του κυνηγιου μαγισσων που ειχε εξαπολυσει ο Μακ Καρθυ στις ΗΠΑ κατα των "κομμουνιστων" και "εχθρων του εθνους". Στις διασημες πια εκπομες του ο Edward Murrow ειχε πει οτι στον πολεμο κατα του παγκοσμιου κομμουνισμου οι Ηνωμενες Πολιτειες δεν κανει και δεν πρεπει να ξεχασουν τις αρχες τους:

We cannot defend freedom abroad by deserting it at home.

We will not walk in fear, one of another. We will not be driven by fear into an age of unreason if we dig deep in our history and doctrine and remember that we are not descended from fearful men, not from men who feared to write, to speak, to associate and to defend causes which were for the moment unpopular. We can deny our heritage and our history, but we cannot escape responsibility for the result. There is no way for a citizen of the Republic to abdicate his responsibility.

Η ελευθερια λογου ειναι ενα πανακριβο αγαθο και ολοι οι πολιτες μιας Δημοκρατιας ευθυνονται για την διατηρηση της.
Η ιστορια της ταινιας μπορει να ειναι παλια, αλλα δυστυχως τα διδαγματα της σε καποιες γωνιες της Ευρωπης δεν εχουν φτασει ακομα. (μεταξυ μας, και στις συγχρονες ΗΠΑ χρειαζονται καποια υπενθυμιση, οσον αφορα τον πολεμο κατα της τρομοκρατιας, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια).

Που ειναι οι αντιστοιχοι δημοσιογραφοι στην σημερινη Ελλαδα? Ποιος ασχολειται με τα πραγματικα βαθια θεματα της ελευθεριας των πολιτων, ελευθεριας να λενε οτι θελουν, να πιστευουν οτι θελουν, να γραφουν οτι θελουν?

Που ειναι γενικα η υπερασπιση των θεμελιωδων δικαιωματων του ατομου? Σε τι ειδους δημοκρατικη πολιτεια ενας πολιτης που διατηρει ενα ιστολογιο μπορει να θεωρειται τοσο επικινδυνος εγκληματιας που να τον βγαζουν απο το σπιτι του, του φορανε χειροπεδες και τον κρατανε μια μερα χωρις κατηγοριες σε ενα ανηλιαγο κρατητηριο παρεα με εγκληματιες του ποινικου δικαιου?

Τι δυναμη εχουν οι ελληνικοι θεσμοι οταν επιτρεπουν σε καποιον με μια απλη μηνυση να στελνει εναν οποιονδηποτε πολιτη εστω και για μιση ωρα στο κρατητηριο? Θα αποζημιωθει αυτος ο ανθρωπος για την ταλαιπωρια του? Ή θα τιμωρηθει επιλεον με μια ατερμονη δικαστικη διαδικασια, κατι που θυμιζει δικη του Καφκα, μεχρι να ξεμπλεξει το νημα της ελληνικης χαοτικης δικαιοσυνης και να βρει (ισως, καποτε) το δικιο του?

Σε αυτην την χωρα εχουμε ευτυχως ενα υπολειμμα ευγενικης παραδοσης, επιζει σε μερικες γωνιες η αγαπη προς την ελευθερια και τα ατομικα δικαιωματα. Γιατι τα μεγαλα επιτευγματα των προγονων μας δεν ειναι μυστικες σπηλιες και θαυματουργα οπλα που μας παραμυθιαζουν μερικοι τηλευαγγελιστες σαν τον Λιακοπουλο. Ειναι η θεμελιωδους σημασιας αναγνωριση οτι το ατομο εχει δικαιωματα. Ειναι μεγαλο επιτευγμα τους ο καθαρος στοχασμος και η λογικη, οχι η συναισθηματικη αντιμετωπιση των καταστασεων, ουτε η πιστη σε ασυναρτησιες, ουτε η καταδιωξη συμπολιτων μας επειδη δεν μας αρεσουν αυτα που λενε. Και το κατορθωμα του 21 φυσικα δεν εγινε με κινητρο την δολοφονια μερικων Τουρκων και την δημιουργια ενος ολοκληρωτικου εθνικιστικου κρατους. Ηταν η μαχη για να εχουμε εμεις, τα παιδια μας και οποιος αλλος θελει να μενει στην πατριδα μας, ελευθερια να εκφραζομαστε και να αναπτυσσουμε την προσωπικοτητα μας.

Η σατιρα, το πνευμα, ακομα και η ανοιχτη κοροϊδια (βλ Αριστοφανη) ειναι εργαλεια που στηριζουν ο,τι πιο ιερο εχουμε. Οχι τις εικονες που κλαινε, ουτε καποιες αρχαιες κολωνες, ουτε κανενα αλλο υλικο αντικειμενο που ανεξηγητα εξιδανικευουν μερικοι. Αλλα την δημοκρατια μας και την ελευθερια μας. Και κανενας πολιτικος, δικαστικος, αστυνομικος ή πολιτης δεν εχει δικαιωμα να τα παταει...
Αυτο πρεπει παντα να το θυμομαστε... good night and good luck.


μικροπροσθηκη: ειναι προφανες οτι το ανω κειμενο δεν σχετιζεται μονο με την υποθεση της μηνυσης κατα του μπλογκμι.γρ. Ακομα και αν η συγκεκριμενη ιστορια ακομα δεν ειναι σαφης, ακομα και αν αποδεικνυοταν ψευτικη, η προσβολη στην ελευθερια πολλων πολιτων ειναι καθημερινη υποθεση. Το κειμενο δεν ειναι καν κειμενο συμπαραστασης σε ενα ατομο μονο, ειναι κειμενο αρχων. Δεν συμπαραστεκομαι επειδη ειμαστε στην ιδια συντεχνια, το θεμα δεν ειναι αν συμπαθουμε ή οχι εναν μπλογκερ, το θεμα ειναι αν σεβομαστε και στηριζουμε τα ατομικα δικαιωματα ολων των κατοικων της χωρας.

ΥΓ για μια δευτερη ταινια που επισης θαυμασια εξηγει την εννοια της ελευθεριας δειτε το The People vs. Larry Flynt (1996) του ευφυεστατου Μιλος Φορμαν
ΥΓ2 μικρη ασχετη παρατηρηση: Αν αναρωτηθηκατε γιατι καπνιζουν ολοι στην ταινια τοσο, και ειδικα ο Μοροου, ο ανθρωπος οντως καπνιζε σαν φουγαρο. Δυστυχως πεθανε στα 49 απο καρκινο του πνευμονα.

που ζούμε?

παγκόσμια πρωτιά και με μεγάλη διαφορά (συγκριτικά με τους πολίτες των υπόλοιπων 63 χωρών) οι έλληνες κατά της παγκοσμιοποίησης. οι 4 στους 10 συμπολίτες μας πιστεύουν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι κακό για την ελλάδα. αλλά από την άλλη οι 6 στους 10 από εμάς θεωρούμε ότι οι ξένες επενδύσεις είναι απαραίτητες και έχουν θετική επίδραση στην ελληνική οικονομία (ακόμα και ανάμεσα στους 4 στους 10 που είναι κατά, οι 6 στους 10 από αυτούς είναι υπέρ των ξένων επενδύσεων). αναρωτιέμαι πως τα έχουμε βάλει όλα στο μυαλό μας. δηλαδή, πιστεύουμε ότι οι ξένες επενδύσεις έρχονται χωρίς παγκοσμιοποιημένη αγορά? πιστεύουμε ότι η παγκοσμιοποίηση σημαίνει ότι the rich will get richer and the poor poorer (και τίποτα άλλο) αλλά με τις ξένες επενδύσεις τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς (the rich poorer and the poor richer ίσως)? ή μήπως πιστεύουμε ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να γίνει tailor-made για την κάθε χώρα συμπεριλαμβανομένης και της ελλάδας, δηλ, δεν θα έχω "ανταγωνισμό", μόνο ξένες επενδύσεις? ή, ακόμα χειρότερα, μήπως δεν έχουμε καταλάβει τίποτα?
kathimerini

Μήνυση κατά του blogme

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ BLOGME
για το περιεχόμενο άλλου blog μέσα από τις σελίδες του

Μια υπόθεση διαδικτυακής λογοκρισίας, μετά την Σιγκαπούρη και την Κίνα, τώρα και στην Ελλάδα

Το Blogme.gr δέχτηκε αρκετά μηνύματα και ερωτήσεις σχετικά με την (προσωρινή) διακοπή της λειτουργίας του.
Παραθέτω τις απαντήσεις, αποφεύγοντας ωστόσο, προς το παρόν, την δημοσίευση ονομάτων και λεπτομερειών περί της υπόθεσης.
Ο Έντυπος και Ηλεκτρονικός Τύπος, η ΕΕΧΙ, τα Ελληνικά blogs και ο Διεθνής Διαδικτυακός Τύπος (ενασχολούμενος με θέματα πληροφορικής), θα ενημερωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα λεπτομερώς για το θέμα και τα πρόσωπα, έπειτα από την ολοκλήρωση των νομικών διαδικασιών.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ

Προσφάτως, δημόσιο πρόσωπο μήνυσε το Blogme.gr για δυσφήμιση και άσεμνο σατυρικό περιεχόμενο.
Το πρόσωπο αυτό σατιρίζονταν μέσα από τις σελίδες κάποιου άλλου blog, το οποίο ήταν καταχωρημένο στο directory του Blogme και στις υπηρεσίες ροής RSS. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ακολούθησαν: διαδικασία του αυτοφώρου, κατάσχεση του σκληρού δίσκου, παραμονή στο κρατητήριο και προσαγωγή στην εισαγγελία.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΗΝΥΣΗΣ / ΑΥΤΟΦΩΡΟΥ:

Δίχως καμιά προηγούμενη ειδοποίηση από τον μηνυτή ( για λόγους διευθέτησης της υπόθεσης , εξηγήσεων τεχνικών η μή,) έλαβε στην έδρα μου, αιφνιδιαστική επίσκεψη από αστυνομικούς της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, εν παρουσία εισαγγελέα.
(Όντας υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme, και μη έχοντας κάτι να φοβηθώ, ή να αποκρύψω, υπήρχαν δημοσιευμένα τα πλήρη στοιχεία μου- όπως και θα υπάρχουν μετά την επανέναρξη του site).
Αφού έγινε σχετική έρευνα, προανάκριση και κατάσχεση του σκληρού δίσκου, ακολούθησε σύλληψη.
Υπό τη συνοδεία των αστυνομικών οργάνων, οδηγήθηκα τέλος, στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών ΓΑΔΑ.
Ακολουθώντας τις διαδικασίες του αυτοφώρου (αποτυπώματα , σχετική απολογία, κλπ), προωθήθηκα για την διανυκτέρευση στα κρατητήρια.
Την επόμενη ημέρα, και έπειτα από την διαδικασία της φωτογράφησης, φορώντας χειροπέδες, όπως προβλέπει η διαδικασία, οδηγήθηκα στην εισαγγελία (Ευελπιδων), οπού διατάχτηκε περαιτέρω έρευνα της υπόθεσης.

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά του internet οπού ασκήθηκε ποινική δίωξη για ένα site συλογής πληροφοριών το οποίο τεχνικά δεν είναι δυνατόν να σχετίζεται με το περιεχόμενο των κατοχυρωμένων ιστοσελίδων.
Έως σήμερα, σε καμία δημοκρατική χώρα δεν έχει υπάρξει παρόμοια δίωξη από θιγόμενο πρόσωπο, παρά μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα. Αναφορικά, ως πιο πρόσφατα παραδείγματα έχουμε την Σιγκαπούρη και την Κίνα.
Οι περιπτώσεις των μηνύσεων ωστόσο, αφορούσαν τον ίδιο τον διωκόμενο που ήταν και ο ίδιος ο διαχειριστής του blog, και όχι το μέσο συγκέντρωσης των blogs και συλλογής πληροφοριών, καθώς είναι το Blogme.

Σημειωτέων, ότι ενώ κάποιοι χρήστες των blogs εκμεταλλεύονται τις υπηρεσίες του Google ώστε με λέξεις κλειδιά να εμφανιστούν αποτελέσματα με σκοπό να σατιρίσουν η να "δυσφημήσουν" διεθνή πρόσωπα όπως ο G. Bush, Ελληνικά κόμματα και υπουργούς, κανείς εξ αυτών δεν στράφηκε εναντίων του Google και των υπηρεσιών του, διότι το σκεπτικό είναι αφελές.
Σε αντίθεση με την περίπτωση του Blogme όπου υπάρχει ένα πρωτοφανές γεγονός νομικής αντιπαράθεσης.

Ο οποιοσδήποτε μέσος χρήστης του ιντερνετ , γνωρίζει τον αυτονόητο τρόπο λειτουργίας ενός οποιουδήποτε website συλλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme .
Γνωρίζει ποιο είναι το αντικείμενο του, καθώς γνωρίζει ότι σκοπός του είναι να συλλέγει πληροφορίες.
Επίσης, ξέρει πως είναι αδιανόητο να ευθύνεται κάποιο ανάλογο website για περιεχόμενο που δεν υπάρχει μέσα στο ίδιο website, αλλά σε άλλες απομακρυσμένες ιστοσελίδες ή blogs, όπου δεν έχει την ευθύνη της διαχείριση και δεν συνυπογράφει.

Οποιοσδήποτε επίσης μέσος χρήστης γνωρίζει ότι η περίπτωση ενός blog (προσωπικού ηλεκτρονικού ημερολογίου),αποτελεί αυτό που λέει η ίδια η λέξη: προσωπικό ημερολόγιο, έκφρασης και ιδεών. Και που διεθνώς, διακατέχεται από τους ίδιους ιδιαίτερους "κανόνες" προσωπικής ευθύνης των περιεχομένων και της ιδιωτικής έκφρασης, που το διαφοροποιούν από την απλή ιστοσελίδα.

Πιστεύουμε ότι το οποιοδήποτε θιγόμενο πρόσωπο, εάν δεν γνωρίζει, οφείλει να διερευνήσει και να ενημερωθεί, προτού προβεί στην οποιαδήποτε ενέργεια.
Δεν είμαι υποχρεωμένος να αναπαράγω αυτή τη στιγμή τους διαδικτυακούς "κανόνες" που διακρίνουν ένα blog, και την σχέση του η όχι, με ένα site συλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme.
Για οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο, μια επίσκεψη στους όρους χρήσης ενός blog , ή της εταιρίας που το φιλοξενεί, ή του παρέχει τη δωρεάν εφαρμογή , μπορεί να του δώσει μια γρήγορη απάντηση.

Το αποτέλεσμα της επιλεκτικής αυτής ποινικής δίωξης, είναι το Blogme να γίνει το μοναδικό website συλλογής πληροφοριών, που σηκώνει το βάρος αυτής της ενέργειας, ανάμεσα στα εκατοντάδες που υπάρχουν στο Ελληνικό και παγκόσμιο ιντερνερτ. Πολλά, εκ των οποίων, εμφανίζουν με διαφόρους τρόπους, αποτελέσματα του επίμαχου blog και με υπηρεσίες αποθήκευσης.
Τη στιγμή που το επίμαχο blog υφίσταται στα μεγαλύτερα ελληνικά sites συλλογής πληροφοριών, και ενώ το blogme είναι το μόνο το οποίο μηνύθηκε, ωστόσο δεν υποστηρίζω την ποινική δίωξη και αυτών. Το blogme ακολουθώντας την διεθνή δεοντολογία που διακρίνει τα sites συλλογής πληροφοριών, δεν φέρει καμία γνώμη τόσο για το συγκεκριμένο blog, όσο και για κανένα άλλο blog, καθώς και περιεχόμενο άλλης ιστοσελίδας που δεν συνυπογράφει.

Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Η υπόθεση της μήνυσης εναντίων του Blogme συσχετίζετε άμεσα περί της ελευθερίας του τύπου και της κοινωνίας της πληροφορίας

Παραθέτουμε αποσπάσιμα από το ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 131 (ΦΕΚ Α´ 116/16.05.2003)Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31
του Ευρωπαίκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας,
ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά. (Οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο).

4. Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών.

Αρθρο 11

Απλή μετάδοση

1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών:

α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών,

β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και

γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες.

2. Οι δραστηριότητες μετάδοσης και παροχής πρόσβασης που αναφέρονται στην παράγραφο 1 περιλαμβάνουν την αυτόματη, ενδιάμεση και προσωρινή αποθήκευση των μεταδιδομένων πληροφοριών, στο βαθμό που η αποθήκευση εξυπηρετεί αποκλειστικά την πραγματοποίηση της μετάδοσης στο δίκτυο επικοινωνιών και η διάρκειά της δεν υπερβαίνει το χρόνο που είναι ευλόγως απαραίτητος για τη μετάδοση.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Η μήνυση η οποία μου ασκήθηκε θεωρώ ότι θίγει το κύρος και την αξιοπρέπεια μου, τόσο σε προσωπικό και οικογενειακό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η κατάσχεση του σκληρού δίσκου οδήγησε στην επαγγελματική μου κατάρρευση (μιας προσωπικής επιχείρησης επιδοτούμενης από πρόγραμμα ανεργίας του ΟΑΕΔ) , με ανεπανόρθωτες επαγγελματικές και οικονομικές συνέπειες. Η αξιοπιστία μου κλονίστηκε έναντι των πελατών μου.

Πιστεύοντας ότι η μήνυση εξαπολύθηκε εναντίον του blogme λόγω άγνοιας και λάθους συσχετισμού του με το επίμαχο blog, καθώς και αναγνωρίζοντας το δικαίωμα που παρέχει ο νόμος στον οποιονδήποτε θιγόμενο πολίτη να στραφεί νομικά προς υπεράσπιση του , το Blogme δεν θα προβεί σε καμία νομική κίνηση εντυπωσιασμού η αμυντικού χαρακτήρα, (όπως πχ η ψευδή καταμήνυση), πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, παρά μόνο μετά το πέρας αυτής.

Δεδομένου όλων των παραπάνω γεγονότων, που αντικατοπτρίζουν την παρούσα κατάσταση, το Blogme , δεσμεύεται να δημοσιοποιήσει τις λεπτομέρειες και τα πρόσωπα της υπόθεσης στον παγκόσμιο ιστό και στα ΜΜΕ,έπειτα από την ολοκλήρωση των προανακριτικών διαδικασιών και επιφυλάσσεται να ανταπαντήσει με κάθε νόμιμη ενέργεια, μετά το πέρας της εκδίκασης, δια την αποκατάσταση του, επιθυμώντας την λύση να δώσουν τα αρμόδια δικαστήρια .


Σημείωση e-rooster: Η υπογραφή του συγγραφέα αποσύρθηκε μετά από δική του παράκληση και όχι από καμία δική μας διάθεση τροποποίησης του κειμένου, το οποίο λάβαμε μέσω email και αναδημοσιεύσαμε αυτούσιο. Το παραπάνω κείμενο δεν παραβαίνει κανένα νόμο και δεν υπάρχει κανένας λόγος απόσυρσής του.

Ο μπάρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά και το "Ανοιχτό Θέατρο".

Στη " Σημειολογία στην Καθημερινή ζωή", ο Ουμπέρτο Έκο, διηγείται ένα επεισόδιο που έλαβε χώρα πριν από αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια ενός ρεσιτάλ πιάνου που έδινε στο Μιλάνο ο μεγάλος πιανίστας Μαουρίτσιο Πολλίνι. Πριν ξεκινήσει το ρεσιτάλ, έβγαλε ένα πολύ σύντομο λογύδριο με το οποίο καταφερόταν εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ. Οι φιλόμουσοι, σικ Μιλανέζοι, έδειξαν αμέσως τη δυσφορία τους: τί δουλειά είχε η Τέχνη με την κοινωνία και την πολιτική; Με αφορμή αυτό το επεισόδιο, ο Έκο διατυπώνει την περίφημη ρήση ότι δυστυχώς για πολλούς και μάλιστα εγγράμματους opinion makers and leaders " Η Τέχνη είναι μπριζόλα η οποία πρέπει να καταναλωθεί και μάλιστα γρήγορα". Ως καταναλωτικό αγαθό μάλιστα, η καλλιτεχνική δραστηριότητα οφείλει να ακολουθεί τους νόμους της Αγοράς.

Αυτή την ιστορία μου θύμισε το σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην " Κ". Με το κίνδυνο να κατηγορηθώ --και δικαίως ίσως-- ότι προβαίνω σε δίκη προθέσεων, θα ισχυριστώ ότι ο αρθρογράφος προσπαθεί να επιδείξει μια συνέπεια στον πολιτικό του λόγο που τον τιμά. Στο παρελθόν, έχει επικρίνει δριμύτατα τη συντηρηση της Ολυμπιακής, την παραγραφή των χρεών των ΠΑΕ, κι άλλα τέτοια φαιδρά, οπότε σήμερα σαρκάζει τις διαμαρτυρίες που διατυπώθηκαν για την αδιαφορία του κράτους απέναντι στο κλείσιμο του "Ανοιχτού Θεάτρου" του Γιώργου Μιχαηλίδη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή πάνω στην επιθυμία μας να είμαστε συνεπείς, τα τσουβαλιάζουμε όλα μαζί;

Καταρχάς, όσοι εκφράζουν και κοινωνούν ένα Φιλελεύθερο λόγο, οικτίρουν με κάθε αφορμή το έλλειμα παιδείας που παρατηρείται σε όλες σχεδόν τις μορφές της κοινωνικής δραστηριότητας. Δεν νομίζω να υπάρχει Φιλελεύθερος που να διαφωνήσει πως είναι η έλλειψη παιδείας το ουσιαστικότερο ανάχωμα για τη διάδοση των ιδεών του Φιλελευθερισμού: η αυτενέργεια, η ελευθερία στην επιλογή, η συλλογικότητα, η ατομική ευθύνη έναντι του συνόλου, ιδέες που αποτελούν τους θεμελιακούς λίθους της Φιλελεύθερης σκέψης, πραγματώνονται μόνο μέσω της Παιδείας και όταν ο τελευταίος φορέας Παιδείας σε αυτόν τον τόπο, είναι η οργανωμένη του Εκπαίδευση, τότε δεν μπορούμε παρά ν'αγκαλιάζουμε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία που με τον τρόπο της προσφέρει Παιδεία στο λαό.

Είναι αυτός λόγος για να πληρώνουμε όλοι μας, ένα χρεωκοπημένο θεατρικό οργανισμό; Όποιος έχει ήδη συμφωνήσει με τον προβληματισμό που ανέπτυξα παραπάνω, όποιος πιστεύει ότι ο δρόμος για μια φιλελεύθερη κοινωνία θ'ανοίξει μέσω της διασποράς της Παιδείας στο λαό ( κάτι που το επιτυγχάνει κατεξοχήν η Τέχνη σ' όλες τις της μορφές) , τότε δεν πρέπει να θέτει καν αυτή την ερώτηση και σε όσους μη φιλελεύθερους τη θέτουν, πρέπει να απαντά αβίαστα "ναι!".

Ναι, κύριοι. Η κοινωνία πρέπει να δεχτεί ν'αναλάβει το οικονομικο κόστος της διαπαιδαγώγησης των μελών της. Να θέσει όρους, δεν αντιλέγω. Όποιος ξοδεύει δημόσιο χρήμα θα πρέπει να λογοδοτεί γιαυτό. Ο Μιχαηλίδης, μπορεί ως πνευματικός άνθρωπος να λάμπει, ως διαχειριστής του οίκου του όμως να πάσχει, η Πολιτεία, οφείλει να τον βοηθήσει ( και όχι να τον πατρονάρει...) σε αυτό τον τομέα. Κι ας προλάβω τη συνήθη ερώτηση: " Η πολιτεία θα πρέπει να αναλάβει να καλύψει και τη χασούρα της "Θεατρικής Ομάδας Σπινόζα" στη συνέχεια;". Μια από τις συνήθεις ανοησίες των περι των Τεχνών ακοινώνητων είναι ότι στην Τέχνη δεν υπάρχουν διακρίσεις κι ότι δεν υπάρχει καλή και κακή Τέχνη. Αυτά τα λένε αυτοί που δεν έχουν ιδέα από Τέχνη και δεν παρακολουθούν καν τον ημερήσιο Τύπο!

Σ'αυτή τη χώρα, υπάρχουν άνθρωποι που προσέφεραν στην Τέχνη και κατ'επέκτασιν στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου όλων μας. Όσοι έχουν ασχοληθεί και ανάμεσα σε αυτούς και φορείς της Πολιτείας, τους γνωρίζουν. Αν το κριτήριο είναι κατά πόσο η "μπριζόλα" πουλάει, τότε θέατρο σε αυτή τη χώρα θ'ανεβάζει μόνον η κυρία Μιμή Ντενίση η οποία είναι πολύ αξιόλογη ( δεν ειρωνεύομαι) αλλά η συμβολή της εντοπίζεται κυρίως στον τομέα του θεατρου που ονομάζεται "ενδυματολογία".

Λίγα λόγια για τον περίφημο μπαρμπα-Μήτσο από τα Γρεβενά τον οποίο επικαλείται ο Πάσχος. Θα περίμενα από τον Πάσχο που κατά καιρούς οικτίρει κι αυτός την έλλειψη παιδείας, αντί να υπερασπίζεται το πορτοφόλι του μπάρμπα-Μήτσου, να τον κατακρίνει που κατεβαίνει στο δρόμο μόνον όταν υποβιβάζεται η ομάδα του εκβιάζοντας έτσι τις επιλογές ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος...

Εγώ όμως, δεν θα κατακρίνω τον μπάρμπα-Μήτσο ούτε γιαυτό. Αντίθετα, θα του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ως φορολογούμενος πολίτης συνέβαλε κι αυτός στο να μπορέσω εγώ-- ως φοιτητής-- να δω με χαμηλότερο ( δλδ επιδοτούμενο φοιτητικό) εισιτήριο μια σειρά από θεατρικές παραστάσεις που μου άνοιξαν το μυαλό και μ'εκαναν να επιθυμώ και να ονειρεύομαι μια διαφορετική κοινωνία.

Ήμουν 17 χρονών όταν κατέβηκα για πρώτη φορά τα σκαλιά του "Ανοιχτού Θεάτρου" στην οδό Κάλβου, στου Γκύζη. Θυμάμαι πολύ καλά και την παράσταση που είδα, ήταν η " Λούλου" του Βέτενγκιτ με την Καρυοφιλιά Καραμπέτη να κάνει τα πρώτα βήματά της στο σανίδι. Το θεατρικό δρώμενο με καθήλωσε κι άρχισα να βλέπω θέατρο με μανία. Λίγους μήνες μετά, είδα και τον "Ηχο του Όπλου" της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο Τέχνης, πάλι με την οικονομική στήριξη του μπαρμπα-Μήτσου και άρχισα να υποψιάζομαι τη δύναμη του καλλιτεχνικού λόγου να ερμηνεύει τον κόσμο και να οραματίζεται το μέλλον της ανθρωπότητας.

Αν δεν υπήρχε ο μπαρμπα-Μήτσος στα Γρεβενά να επιδοτεί το φοιτητικό μου εισιτήριο, δεν θα είχα τη δυνατότητα να επιλέξω κάτι διαφορετικό από την τρέχουσα καταναλωτική κουλτούρα. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω, ας το κάνω τώρα δημοσίως :

"Μπάρμπα-Μήτσο σ'ευχαριστώ πολύ και για το σχολείο μου που πλήρωσες και για το Πανεπιστήμιό μου και για τα μεταπτυχιακά που έκανα με υποτροφία του ΙΚΥ. Τώρα που μεγάλωσα και ως (αγρίως) φορολογούμενος ελεύθερος επαγγελματίας, ήρθε η ώρα να επιστρέψω στην κοινωνία την οφειλή μου, ελπίζω να μπορέσω να συνεχίσω να επιδοτώ με τους φόρους μου, το εισιτήριο του θεάτρου του εγγονού σου που θα κατέβει στην Αθήνα από τα Γρεβενά. Πιστεύω πως είναι άδικο εγώ, που έγινα άνθρωπος και με τη δική σου οικονομική συμβολή, ν'αφήσω τον εγγονό σου να πιστέψει ότι Τέχνη κάνουν μόνη η Ντενίση και η Βίσση".

Υ.Γ. Κατά μια χαριτωμένη σύμπτωση, ενώ ο Μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά μπορεί πράγματι να μην έχει ακούσει το "Ανοιχτό Θέατρο", ο μπαρμπα-Μήτσος από την πατρίδα του Πάσχου, την Κοζάνη, έχει την ευκαιρία να βλέπει ποιοτικό θέατρο από το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης το οποίο είναι ένα από τα πολύ καλά ΔΗΠΕΘΕ.

7 στα 10 στελέχη του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, έχουν βγει από το φυτώριο του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη...

O εργαζόμενος στον καπιταλισμό

Νέο Άρθρο

Από τον Προυντόν μέχρι τον Οουεν και από τον Μαρξ μέχρι τον Τσόμσκι, η δημιουργικότητα της εργασίας βρισκόταν πάντοτε στο επίκεντρο της πολιτικής τους φιλοσοφίας. Ολοι οι προαναφερθέντες εκφραστές της σοσιαλιστικής σκέψης θεωρούν ότι η εργασία στον καπιταλισμό είναι απάνθρωπη, κυρίως διότι στερεί από τον εργαζόμενο κάθε δυνατότητα να ασκήσει τη δημιουργικότητά του.

Την άποψη αυτή απορρίπτει ο φετινός κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Οικονομικών Εντμουντ Φελπς. Σε μακροσκελές άρθρο στη «Wall Street Journal» (10 Οκτωβρίου 2006) ο νομπελίστας καθηγητής υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο. Οτι μόνο κάτω από συνθήκες καθαρού καπιταλισμού (όπως π.χ. στις ΗΠΑ) μπορεί να ανθήσει η δημιουργικότητα του εργαζόμενου. Αντίθετα οικονομικά συστήματα, όπως το ευρωπαϊκό, δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη της δημιουργικότητας του εργαζόμενου. Αυτό έχει αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, ότι, όπως δείχνουν διάφορες σφυγμομετρήσεις, οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ είναι πιο ευχαριστημένοι από τη δουλειά τους, σε σχέση με τους εργαζόμενους στην Ευρώπη.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Μια προσωπική οπτική

Νέο Άρθρο

Βλέποντας ότι η προσπάθεια της Φιλελεύθερης Συμμαχίας έχει δημιουργήσει αρκετές απορίες και επειδή έχω δώσει πολλές διευκρινήσεις μέσω email, θεωρώ ότι πρέπει να εξηγήσω μερικά πράγματα, με βάση την προσωπική μου οπτική στην προσπάθεια και να εξηγήσω τα προσωπικά μου κίνητρα συμμετοχής σε αυτήν την προσπάθεια.

Πώς αντιλαμβάνομαι την Φιλελεύθερη Συμμαχία;

Αυτό το οποίο είναι η προσπάθειά μας είναι μια κίνηση απλών, προβληματισμένων πολιτών, που ξεκινάμε μια προσπάθεια παρέμβασης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, που δεν μας εκφράζει, έχοντας κάθε συναίσθηση των περιορισμών και των δυνατοτήτων μας. Στόχος μας δεν είναι άλλος από το να δημιουργήσουμε έναν φορέα πολιτικής έκφρασης των φιλελεύθερων ιδεών.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

edge

brillian minds at work including steven pinker, daniel dennett, richard dawkings: edge

Το internet σκότωσε την στρατηγική (κι άλλα παραμύθια)

Πριν από πολλά, πολλά χρόνια (μετρώντας σε internet time), στα τέλη της δεκαετίας του '90, αρθρογράφοι, επιχειρηματίες, επενδυτές, σύμβουλοι κι άλλοι, έλεγαν κι έγραφαν "το internet αλλάζει τα πάντα", "η 'Νέα Οικονομία' είναι εδώ", "η στρατηγική είναι νεκρή", "αυτοί είναι οι νέοι κανόνες του επιχειρείν" κ.λπ.

Δεν ήταν όμως έτσι. Όπως διαπίστωσε πολύς κόσμος, μετά το ξεφούσκωμα του nasdaq βέβαια, η "Νέα Οικονομία" ήταν περισσότερο μπαρούφες παρά πραγματικότητα. Το internet δεν άλλαξε, τελικώς, τα πάντα.

Βέβαια, πολλοί -οι συνήθεις ύποπτοι- βγήκαν κερδισμένοι από όλο εκείνο το hype: πάσης φύσεως αναλυτές, σύμβουλοι επιχειρήσεων, συγγραφείς επιχειρηματικών βιβλίων κι άλλοι. Οι περισσότεροι, όμως, επενδυτές κυρίως, οι οποίοι έκαναν σαν τρελοί να πάρουν ένα κομμάτι από το IPO της εκάστοτε dot-com ακόμη το φυσάνε και δεν κρυώνει.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι επιχειρήσεις εκείνης της εποχής, είτε μιλάμε για dot-com είτε για καθιερωμένες επιχειρήσεις, στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν στο internet παραβίασαν κάθε θεμελιώδη αρχή επιχειρηματικής στρατηγικής (corporate strategy).

Αντί να εστιάσουν στην κερδοφορία, προσπάθησαν άκριτα να "μαζέψουν" όσο γίνεται περισσότερους πελάτες μέσω της παροχής εκπτώσεων προς τους καταναλωτές, κινήτρων προς τους προμηθευτές τους κι αλόγιστης χρήσης της διαφήμισης.

Αντί να προσπαθήσουν να παράσχουν "αξία" (value) ώστε να κάνουν τους πελάτες τους να πληρώσουν μια ικανοποιητική τιμή γι' αυτήν, επέλεξαν να βγάλουν χρήματα έμμεσα μέσω των click-through και παρόμοιων διαφημιστικών ενεργειών.

Με δυο λόγια, η δημιουργία ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος (competitive advantage) δεν απαιτούσε τότε (ούτε απαιτεί τώρα) την εφαρμογή εξωτικών, "νέων" κανόνων. Αυτό που απαιτείται είναι η κατανόηση κι εφαρμογή των θεμελιωδών αρχών της στρατηγικής που έχουν αποδείξει την αξία τους εδώ και χρόνια.

Όσοι από εσάς έχετε σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, μάρκετινγκ και τα συναφή (πρέπει λογικά να) γνωρίζετε τον Michael E. Porter και το έργο του. Τα βιβλία του Competitive Strategy και Competitive Advantage μπορεί να μην διαβάζονται τόσο εύκολα όσο κάποια άλλα σύγχρονα business books της κακιάς ώρας... αλλά σίγουρα αποτελούν must read για οποιονδήποτε θέλει να κατανοήσει τι είναι η στρατηγική.

Σε ένα άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο Harvard Business Review και το οποίο κέρδισε το 2001 McKinsey award, με τίτλο Strategy and the Internet (full text [.pdf]), ο Porter βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Στο άρθρο του ο Porter εξηγεί γιατί:

1.το internet δεν είναι "disruptive" για τους περισσότερους κλάδους κι εταιρείες.
2.σπάνια εξουδετερώνει τις πηγές (σύμφωνα με το γνωστό framework των πέντε δυνάμεων) ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος' τουναντίον, τις καθιστά ακόμη πιο αναγκαίες.
3.το internet αυτό καθαυτό θα εξουδετερωθεί ως πλεονέκτημα δεδομένου ότι όλες οι εταιρείες αργά ή γρήγορα το ενστερνίζονται.

Επιπλέον, ο Porter καταρρίπτει διάφορους μύθους, όπως είναι το first-mover advantage, η δύναμη των virtual εταιρειών, τα network effects ενώ, επίσης, εξηγεί ότι το internet δεν απαρχαιώνει αλλά συμπληρώνει τις υφιστάμενες πρακτικές του επιχειρείν. Τέλος, περιγράφει τις αναγκαίες στρατηγικές τόσο για τις dot-com όσο και για τις παραδοσιακές εταιρείες.

Εάν αναλογισθούμε ότι σήμερα, στην εποχή του λεγόμενου Web 2.0, η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται (βλ. Dot-Com Bubble, Part II? Why It's So Hard to Value Social Networking Sites ), η ανάλυση του Porter γίνεται ακόμη πιο χρήσιμη. Αξίζει. Διαβάστε την.

Quicky:Q&A: Caught in the Net

Αναδημοσίευση από το προσωπικό μου blog

Χωρίς παιδεία - Χωρίς σχολεία.

Στην πρωινή εκπομπή του Μέγκα την Παρασκευή, ο Δημήτρης Καμπουράκης ασχολήθηκε με το κύμα των καταλήψεων στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όχι βέβαια με το ποιά είναι τα αιτήματα των μαθητών, το ποιές είναι οι επιπτώσεις των καταλήψεων στο μέλλον τους, ή αν τέτοιες ενέργειες είναι νόμιμες, αλλά με το αν ο Λυκειάρχης στο Σικούριο κλώτσησε στο στομάχι ένα μαθητή καθώς προσπαθούσε να εισέλθει στο σχολείο του οποίου προίσταται πηδώντας τα κάγκελα, καθώς οι μαθητές του είχαν απαγορεύσει την είσοδο. Είναι δείγμα και αυτό των προτεραιοτήτων των δημοσιογράφων, και ειδικά αυτών του Μέγκα. Αυτό που με εξέπληξε ωστόσο ήταν τα όσα είδα στην πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ του Σαββάτου.

Στη σύνδεση της εκπομπής με ένα σχολείο στη Γκράβα, δύο παρευρισκόμενοι πατέρες κλήθηκαν να εξηγήσουν γιατί υποστηρίζουν την κατάληψη στην οποία συμμετέχουν τα παιδιά τους. Ο πρώτος πατέρας ρωτήθηκε για τους λόγους που του ανέφερε η κόρη του όταν του είπε ότι σκοπεύουν να κάνουν κατάληψη. Η απάντηση ήταν ότι τα παιδιά έχουν τους λόγους τους τους οποίους συζήτησαν μεταξύ τους πριν προβούν στην κατάληψη. Η δημοσιογράφος επέμεινε στην ερώτηση. «Ποιοί σας είπε η κόρη σας ότι είναι οι λόγοι?» Εκείνος και πάλι απέφυγε να απαντήσει, λέγοντας ότι τα παιδιά έχουν συζητήσει τους λόγους στις γενικές του συνελεύσεις πριν προβούν στην κατάληψη στην οποία, έδωσε έμφαση, έχουν δικαίωμα. Η δημοσιογράφος, αφού έσπευσε να διευκρινήσει ότι βέβαια έχουν τα παιδιά δικαίωμα, μην την κατηγορήσει κανείς και για φασίστρια, επέμεινε πάντως, προς τιμήν της. Τελικά, κάτω από την πίεση, ο πατέρας ψέλισε κάποια πράγματα για τους δασκάλους, και για τη βάση εισαγωγής στα Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι.. Ήταν προφανές ότι ο «κηδεμόνας» της κοπέλας δεν είχε κάνει τον κόπο να συζητήσει μαζί της για τα αιτήματα των μαθητών, καθώς και τις επιπτώσεις της κατάληψης. Του αρκούσε ότι η συγκεκριμένη πράξη στρεφόταν ενάντια σε μια κυβέρνηση με την οποία προφανώς διαφωνεί ιδεολογικά. Ο δε δεύτερος πατέρας έσπευσε να προσθέσει ότι οι συγκεκριμένες καταλήψεις έχουν και επιμορφωτικό χαρακτήρα, καθώς τα παιδιά, καθώς είπε, μαθαίνουν πως να οργανώνονται και να παίρνουν αποφάσεις μέσα από τα συλλογικά τους όργανα! Ε, βέβαια, τι αξία έχουν τα μαθηματικά και η φυσική μπροστά στη γνώση του συνδικαλίζεσθαι.

Οι δύο παραπάνω περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές του πόσο θλιβερή και επιζήμια είναι η έλλειψη παιδίας σε θέματα οικονομίας, πολιτικής και κοινωνικής αγωγής, και δημοκρατίας γενικότερα. Σε μία κοινωνία που θεωρεί ότι η πρόοδος κερδίζεται όχι με την αξιοκρατία και την ικανότητα του καθενός να παράγει αγαθά και υπηρεσίες που τιμώνται υψηλά από τους συμπολίτες του, αλλά με κινητοποιήσεις και απεργείες που εκβιάζουν την ανακατανομή του εισοδήματος από το κράτος, που θεωρεί ότι ο μεμπτός τρόπος διαμόρφωσης πολιτικής είναι όχι μέσα από την ψήφο και την ικανότητά του καθενός να πείθει τους συμπολίτες του για το ορθό της άποψης του, αλλά με βάση τους πόσους δρόμους μπορεί να κλείσει και πόσα εκπαιδευτικά ιδρύματα μπορεί να καταλάβει, λογικό είναι ο χρόνος των ανθρώπων να κατανέμεται αντίστοιχα. Έτσι, οι καταλήψεις, οι γενικές συνελεύσεις, και οι κινητοποιήσεις είναι δημοφιλείς ανάμεσα στους νέους, άλλωστε έχουν και χαβαλέ, ενώ το διάβασμα, η σφαιρική επεξεργασία των θεμάτων, και η μελέτη της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και της πολιτικής φιλοσοφίας αποροφούν ελάχιστα τον χρόνο τους.

Το δυστύχημα είναι ότι η προαναφερθείσα έλλειψη παιδείας οδηγεί σε διαιώνηση των ανισοτήτων. Τα παιδιά των παραπάνω δυο κυρίων πιθανότατα θα αποτελέσουν τους χαμηλόμισθους του αύριο, τους διαδηλωτές τη επόμενης γενιάς, σε αντίθεση με εκείνα των οποίων οι γονείς είχαν τη δυνατότητα να τα στείλουν σε ιδιωτικά σχολεία. Και όμως, για αυτό δεν θα φταίει το καπιταλιστικό σύστημα ή η πλουτοκρατία, αλλά οι ίδιες οι κατώτερες εισοδηματικά τάξεις, καθώς θα έχουν πετάξει στα σκουπίδια μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του κοινωνικού φιλελευθερισμού απέναντι ακόμα και στον οικονομικό φιλελευθερισμό, της παροχής βασικής εκπαίδευσης μέσω της φορολογίας σε όλους τους πολίτες. Δυστυχώς, τόσο βαθιά έχουν πέσει θύματα οι πολίτες της αριστερίστικης ρητορικής, που πυροβολώντας τους εαυτούς τους στο πόδι συνεχίζουν να υποστηρίζουν πολιτικές που, αντίθετα με αυτό που διατίνονται, τους μειώνουν τη δυνατότητα οικονομικής ανέλιξης, ενώ ουσιαστικά διασφαλίζουν το συμφέρον κάποιων εις βάρος τους. Μήπως τελικά, μέχρι να αποκτήσουμε ως λαός πολιτική παιδεία, δεν έχει και μεγάλη διαφορά αν τα σχολεία είναι ανοιχτά η κλειστά?

Η τροχιά της πενιχρής εισοδηματικής πολιτικής

Νέο Άρθρο

Η εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης επιβάλλεται να ακολουθήσει με αυστηρότητα τα στενά όρια των αυξήσεων πλησίον του πληθωρισμού εξαιτίας της δημοσιονομικής δυσπραγίας της οικονομίας μας που παραστατικά αποκρυσταλλώνεται στο ύψος του δημοσίου χρέους αλλά και στο επίπεδο του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η θαλπωρή που μπορεί να προσφέρει η πρόσφατη αύξηση του ΑΕΠ στο ποσοστό του δημοσιονομικού ελλείμματος αντί να μας επαναπαύσει, θα πρέπει να συνεχίσει να μας κρατά σε εγρήγορση διότι ακόμη δεν έχουμε ανασχέσει την πλημμυρίδα των ελλειμμάτων που προέρχονται από πάμπολλες ανεξέλεγκτες πηγές της δράσης του ευρύτερου αλλά και του στενού δημόσιου τομέα...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Το Google, οι ατομικές ελευθερίες και η τεχνητή νοημοσύνη…

Νέο Άρθρο

Εν έτει 2006 πώς θα μας φαινόταν αν ξαφνικά εξαφανιζόντουσαν οι μηχανές αναζήτησης (search engines) από το διαδίκτυο; Μπορείτε να φανταστείτε αυτή την εναλλακτική πραγματικότητα; Η ραγδαία και γεωμετρική ανάπτυξη του διαδικτύου μας προσφέρει μια πληθώρα επιλογών και μια απάντηση σε κάθε ερώτηση που μπορούμε να φανταστούμε. Πώς όμως θα καταφέρναμε να αντιστοιχίσουμε τις ερωτήσεις μας με τις αντίστοιχες απαντήσεις, πως θα βρίσκανε απήχηση οι επιθυμίες μας; Η απάντηση είναι προφανής. Απλά θα τα παρατούσαμε.

Σε όλους τους παλαιούς χρήστες του Διαδικτύου ονόματα όπως AltaVista, Lycos, Excite και Yahoo είναι συνυφασμένα με τις πρώτες τους αναζητήσεις στο δαιδαλώδη κόσμο του παγκόσμιου ιστού καιρό πριν τη σαρωτική επικράτηση του Google στο χώρο της διαδικτυακής αναζήτησης και έρευνας...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Ήταν πράγματι φιλελεύθερος ο Ελευθέριος Βενιζέλος;

Νέο Άρθρο

Eβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος εξακολουθεί να θεωρείται η κορυφαία πολιτική προσωπικότητα της νεώτερης Ελλάδας. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις, με την εξαίρεση της δογματικής κομμουνιστικής Αριστεράς, έχουν κατά καιρούς διεκδικήσει την πολιτική κληρονομιά του «Εθνάρχη». Διαβάζοντας με πολύ προσοχή, την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδρυτική πολιτική διακήρυξη της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας», διαπιστώνω πως και ο νεοπαγής πολιτικός σχηματισμός, προσπαθεί να προσεταιριστεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο σαν ένα πολιτικό που «εφάρμοσε τολμηρό φιλελεύθερο πρόγραμμα μεταρρύθμισης της ελληνικής κοινωνίας ανατρέποντας παγιωμένες καταστάσεις εκατονταετιών και προκαλώντας τις λυσσαλέες αντιδράσεις των συντηρητικών της εποχής.»

Αλλά μπορεί πράγματι ο Ελευθέριος Βενιζέλος να θεωρηθεί φιλελεύθερος; Η αλήθεια είναι πως ο όρος φιλελευθερισμός, έχει ταλαιπωρηθεί στο έπακρο τον τελευταίο αιώνα και έφτασε να χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ακόμη και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Εδώ θα χρησιμοποιήσω τον όρο με την έννοια του κλασσικού φιλελευθερισμού, με κύρια χαρακτηριστικά το πρωτείο του ατόμου έναντι του κράτους τον περιορισμένο ρόλο του κράτους στην οικονομική και κοινωνική ζωή, την αυστηρή διάκριση των εξουσιών, και την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων. Διαβάζοντας τη διακήρυξη της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας», μου δίνεται η εντύπωση πως και οι συγγραφείς της, έναν τέτοιο φιλελευθερισμό φιλοδοξούν να εκφράσουν. Στις επόμενες γραμμές, θα παραθέσω μια σειρά από γεγονότα που, νομίζω, δείχνουν πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν ανήκει σε αυτή τη φιλελεύθερη πολιτική παράδοση. Αντιθέτως, θα υποστήριζα πως οι πολιτικές του, συνέβαλαν καθοριστικά στη συγκέντρωση ακόμη μεγαλύτερης εξουσίας στο παραδοσιακά συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό Ελληνικό κράτος...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Dogville α λα ελληνικα

Σεξουαλικη εκμεταλλευση στην Ελλαδα - Ανθρωποι προς πωληση

Πριν καιρο διαβασα μια απαισια ιστορια στην Καθημερινη. Δεν μπορουσα να γραψω ενα αρθρο, γιατι το θεμα με ενοχλει ιδιαιτερα και φοβαμαι οτι εχω υπερβολικα συναισθηματα στο θεμα. Με αφορμη ομως ενα κειμενο του Ι95, σκεφτηκα παλι οτι αυτα τα θεματα δεν πρεπει να χανονται.

Η ιστορια θυμιζει ελαφρα ταινια που με τραγικη υπερβολη εχει σκοπο να στηλιτευσει τις χειροτερες συνηθειες μιας κοινωνιας. Το εξαιρετικο Dogville ηταν μια τετοια ταινια. Αλλα τουλαχιστον στο Dogville υπηρχε στο τελος νεμεση και καθαρση. Στην σημερινη Ελλαδα ξετυλισσονται καθε χρονο τετοιες αηδιαστικες ιστοριες και η καθαρση σπανιως ερχεται. Αντιγραφω απο την Καθημερινη:

Η κατάθεση της γυναίκας στην κατάμεστη αίθουσα κράτησε πεντέμισι ώρες. Στο ακροατήριο, όλο το χωριό. Και το πιο εντυπωσιακό: οι γυναίκες του χωριού. Μάρτυρες υπεράσπισης ο ιερέας του χωριού, ο εκπρόσωπος της τοπικής αυτοδιοίκησης, ο δημοσιογράφος του μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, ο εργολάβος οικοδομών και άλλοι. Ολοι διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για τα χρηστά ήθη του κατηγορούμενου και την εξαιρετική ποιότητα του χαρακτήρα του.

Τι κι αν η γυναίκα, θύμα σωματεμπορίας, αναγκάσθηκε να περιγράψει κατά την ακροαματική διαδικασία ανατριχιαστικές λεπτομέρειες: Πώς την έδεσε με χειροπέδες στο καλοριφέρ, την άφησε χωρίς νερό και τροφή και τη βίασε, διότι ζήτησε από έναν πελάτη να τη βοηθήσει να δραπετεύσει... Και ο πελάτης, φυσικά, είχε πληροφορήσει αμέσως τον σωματέμπορο, φίλο και συντοπίτη του, για να τον «προστατέψει» από την ανυπακοή της... Πώς την εξανάγκαζε να κάνει έρωτα με τους πελάτες όλες τις ημέρες του μήνα.

Η ιστορια συνεχιζει με ακομα πιο εμετικο τροπο (το καθαρμα της ιστοριας ενω καταδικαστηκε δυο φορες, αφεθηκε ελευθερο αλλες δυο). Ακομα και αν η συγκεκριμενη περιπτωση δεν ειναι 100% αληθινη, ολοι μας ξερουμε οτι τετοιες ιστοριες συμβαινουν στην Ελλαδα. Ειναι δυνατον, στις μερες μας να γινονται τετοια πραγματα? Ειναι δυνατον καποιοι συνανθρωποι μας να ειναι ουσιαστικα σκλαβοι, μονο επειδη ατυχησαν να εχουν καλη εμφανιση και να ειναι γεννημενοι εξω απο την Ελλαδα? Πως γινεται τοσοι επαγγελματιες ευαισθητοι να κυκλοφορουν στην Ελλαδα, να κανουν πορειες για το Ιρακ και την Παλαιστινη, αλλα να αγνοουν τοσο επιδεικτικα αυτα που γινονται στην αυλη τους?

Συχνα το θεμα της πορνειας και της σωματεμποριας θεωρειται "κακογουστο". Δεν κανει να το αναφερεις σε μια πολιτισμενη συζητηση, φερνει τους ανθρωπους σε αμηχανια. Ειναι σωστο λετε η αμηχανια μας να γινεται ο λογος που ανεχεται η κοινωνια τετοια εγκληματα?

Προσωπικα δεν μπορω ποτε να ειμαι ικανοποιημενος σε μια πολιτεια που δεν προστατευει επαρκως τους κατοικους της χωρας, οποιοι και να ειναι, οπου και να γεννηθηκαν, οτι χρωμα και ναχουν. Βλεπω δυο κινησεις που πρεπει να γινουν αμεσα και που ισως ενοχλησουν αρκετο κοσμο:

Η πρωτη και προφανης κινηση ειναι μια εκτεταμενη εκστρατεια ενημερωσης σε ολα τα ΜΜΕ και ακομα και στα κατα τοπους μπαρ που διακινουνται τετοιες γυναικες. Ενημερωση προς τους αντρες, οτι η συμμετοχη σε ενα τετοιο εγκλημα ειναι το ιδιο εγκλημα με το να φερεις εσυ ο ιδιος την γυναικα απο την χωρα της και να την χωσεις σε ενα κελι. Το οτι δεν σε ικανοποιει η γυναικα σου, δεν ειναι δυνατον να σε κανει να εισαι αυτουργος στην στερηση της ελευθεριας μιας αλλης! Μετα την ενημερωση πρεπει να ερθει η αυστηρη επιτηρηση. Οι απαισιοι συμπολιτες μας που κανουν τετοια αισχη, που σκλαβωνουν ανθρωπινα πλασματα, πρεπει να ξεφτιλιζονται δημοσιως. Η καταδικη δεν φτανει, τετοια ατομα, οπως οι παιδεραστες, πρεπει να αναγραφονται σε δημοσιες λιστες ανοιχτες σε ολους. Καμμια ανοχη, σε κανεναν. Τελεια και παυλα.

Η δευτερη κινηση, θα ενοχλησει ισως καποιες γυναικειες οργανωσεις (ελπιζω οχι πολλες) και ακομα περισσοτερο καποιους πουριτανους* που προτιμουν αυτα τα πραγματα να κρυβονται, ισως σαν τον παπά του χωριου της ιστοριας απο την Κ που ξεδιαντροπα υπερασπιζοταν εναν στυγνο εγκληματια.
Η αληθεια ειναι οτι χρειαζομαστε μεγαλους και ελεγχομενους οικους ανοχης. Η αναγκη για αγοραιο ερωτα, ειναι οπως λεει το κλισε, η αρχαιοτερη αναγκη. Δεν ειναι δυνατον να απαγορευουμε την σωματεμπορια, χωρις να προσφερουμε μια οργανωμενη, καθαρη και νομιμη εναλλακτικη. Στην Ελλαδα επιτρεπεται η πορνεια (ευτυχως) -αντιθετα με καποιες χωρες του ευρωπαϊκου νοτου. Γιατι η πορνεια οσο και να μην μας αρεσει, οσο βασιζεται στην ελευθερη συναλλαγη, πρεπει να προστατευεται. Το κρατος πρεπει να προσεχει συνεχως να παραμενει ελευθερη η συναλλαγη! Δυστυχως ομως στην Ελλαδα δεν εχουμε προχωρησει στο επομενο λογικο βημα που θα κρατουσε ελευθερη την συναλλαγη, τους οργανωμενους και επιβλεπομενους οικους ανοχης. Ετσι, δεν επιτρεπεται πανω απο μια πορνη σε εναν οικο και ειναι αδυνατη η δημιουργια οργανωμενων και προστατευμενων μεγαλων οικων. Αναγκαστικα οι γυναικες εξωθουνται στην παρανομια και την εκμεταλλευση απο λέρες που αυτη φερνει**, μερικες φορες και στον θανατο.

Διαβασα πριν μηνες οτι ενας 18χρονος νεος στην Γερμανια δημιουργησε τον δικο του οικο ανοχης. Μου φανηκε αστειο και το εψαξα λιγο περισσοτερο. Λοιπον, σε αποσταση 30 χμ απο το σπιτι μου υπαρχουν τουλαχιστον 5-6 οργανωμενοι μεγαλοι οικοι ανοχης. Ο μεγαλυτερος, το Pascha θεωρειται απο τα μεγαλυτερα κλαμπ τετοιου ειδους στην Ευρωπη, με 7 οροφους! Οι Γερμανοι, οπως και οι ακομα πιο πραγματιστες Ολλανδοι, προστατευουν πραγματικα τις πορνες! Καμμια αναγκη για κρυφα υπογεια, για μαστροπους, για δουλεία και σωματεμπορια. Σε αυτες τις χωρες ολα γινονται στο φως της μερας, οι γυναικες ελεγχονται συνεχως ιατρικα, προστατευονται απο καθε παρανοϊκο ή ανεπιθυμητο πελατη και βεβαια φορολογουνται!

Η υποκριτικη προσπαθει να στριμωξουμε το θεμα κατω απο το χαλί φερνει παρανομια και εξαθλιωση. Η σωματεμπορια στην Ελλαδα φτανει ισως τα 10.000 θυματα. Αν πραγματικα ενδιαφερομαστε για αυτες τις γυναικες, η μονη λυση ειναι να τους δωσουμε ενα νομιμο δικαιωμα επιλογης. Τι θα κανουν με αυτο ειναι αποκλειστικα δικο τους θεμα...


*Οχι, δεν τρεφω μεγαλη εκτιμηση σε τετοιους υποκριτες.
**Γιατι μια γυναικα δεν μπορει να καταφυγει στην αστυνομια ευκολα, αν ξερει οτι κινδυνευει με βασανιστηρια και καθειρξη εως και απελαση!

Πηγες:
-Στοιχεια για την σεξουαλικη εκμεταλλευση στον κοσμο
-Στοιχεια για την Ελλαδα
-Οι ΜΚΟ που ασχολουνται με το θεμα στην Ελλαδα και το μνημονιο συνεννοησης που συνυπεγραψαν με την κυβερνηση περι διακινησης γυναικων (δυστυχως το βρηκα μονο στα αγγλικα!)

Dove campaign. Real Beauty?

Πολύ καλή η νέα διαφήμιση της dove αλλά δεν συμφωνώ με την καμπάνια της, real beauty. Τι πάει να πει real beauty; Η/ο απεριποίητη/ος; Η μπυροκοιλιά, τα ψωμάκια (χερούλια του έρωτα), η κυτταρίτιδα, το σώμα σε σχήμα αχλάδι etc; Not to me. Μπορεί να έχεις κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά να εξακολουθείς να είσαι όμορφος/η γιατί κάποια άλλα χαρακτηριστικά υπερισχύουν όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι γίνεσαι πιο όμορφος/η διορθώνοντας (αν είναι εφικτό) κάποια πράγματα που η πλειονότητα του άλλου φύλου βρίσκει αντιαισθητικά.

Ναι σε άλλες εποχές όπου η τροφή ήταν ελάχιστη ίσως αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είχαν μια κάποια αξία. Γονιμότητα (θα κάνει γερά παιδιά!), υγεία (εφόσον όλοι ψωμολυσσσάν) etc. Σε όλες τις εποχές όμως η ομορφιά περιελάμβανε κάποιο χαρακτηριστικό που ήταν σπάνιο. Όση πλύση εγκεφάλου και να γίνει αυτό το γεγονός δεν αλλάζει πιστεύω, είναι στην ανθρώπινη φύση να επιθυμούμε το σπάνιο περισσότερο από το κοινό.

(ίσως μέσω της φυσικής επιλογής να μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός αλλά να θέλει χιλιάδες χρόνια. Bέβαια το χαρακτηριστικό που είναι σπάνιο πρέπει να έχει κάποιο πλεονέκτημα ή τουλάχιστον να μη παρουσιάζει κάποιο μειονέκτημα γιατί και η Amyotrophic lateral sclerosis είναι σπάνια αλλά δεν την επιθυμούμε.)

Στη ουσία η καμπάνια της Dove μεταθέτει το πρόβλημα της ομορφιάς αλλού, είναι οκάυ να έχεις “καμπύλες” εφόσον έχεις ωραίο δέρμα. Γιατί όμως είναι real beauty αν έχεις κάποια κιλά παραπάνω στην κοιλιά, στα μπράτσα ή στους γοφούς αλλά αν έχεις κυτταρίτιδα δεν είναι real beauty; Γιατί δεν είναι politically correct και σε αυτόν τον τομέα;
Γιατί αν είσαι όμορφη έτσι και αλλιώς τότε δεν το χρειάζεσαι το dove.

On Happiness

It is interesting to follow the emerging new paradigm of behavioral economics and its work on happiness. Lots of arrogance (“the future of economics”) combined with feel-good theories like “average income does not correlate with the level of happiness in the society so it is not important”. The subsequent suggestion is that governments should care less about wealth.

Hmmm…

I agree with all the research that happiness is relative; basically we tend to define our level of happiness by comparing our situation with the people around us. This explains why people in the richer countries do not feel happier than people in poor countries.
But this cannot mean that the level of wealth makes no difference. Just ask a Swiss citizen how indifferent he would be to the prospect of becoming an average citizen of Albania.

Most importantly, (and I haven’t seen this in any relevant research or paper) we all use internal happiness benchmarks from our past. That means that extreme happiness almost requires some unhappiness in the past to function as a memory benchmark. For example, coming from a very poor family and becoming rich means more happiness than coming from a rich family and remaining rich, independent of the people around us.
And that is a big argument that money actually CAN make u happier, as long as you manage to change your life.

But my biggest problem with all this new “happiness paradigm” is that I believe that happiness is overrated.

Who would you prefer to be? An unhappy Alexander the Great or a happy junkie (with guaranteed endorphins, the neurotransmitters that make us happy), Aldus Huxley style? Look at the most important people in the human history, our childhood heroes: Napoleon, Pericles, Socrates, Jesus, Julius Caesar, Martin Luther King, Galileo, Columbus, van Gogh etc. How many of these you think would score high on a current happiness test?

The truth is that happiness as defined in all these papers doesn’t mean that much. Ask all these people that choose to suffer and can go to jail for their ideas, are willing to sacrifice their lives for their families or countries. For them the feelings of purpose, sacrifice for a moral end, making history, devotion to people or ideas, are all more important than bliss.

Even from a historical-evolutionary perspective, we see that societies that were rather relaxed and happy didn’t produce much and eventually disappeared: China, the world’s powerful nation in the 15th century entered a peaceful decadence until the sudden wakeup of the 19th century (after a handful of Europeans beat it). Ancient Greece, with its constant and bloody wars excelled; nothing comparable happened in the happier post-Alexander Hellenistic era. Contrast the peaceful Europe in Middle Ages with the turbulent Europe after Renaissance.

Men are not made to be happy. They are meant to be restless, strive for happiness, struggle for improvement, setting higher standards, expand the boundaries. In that context, happiness is far from the ultimate end of human life. Personally, I prefer the feeling of achievement with its many unhappy sacrifice requirements.

The Rooster Report - Episode 1

Το πρώτο επεισόδιο του Rooster Report




Είναι το πρώτο επεισόδιο της σειράς Rooster Report που ξεκινήσαμε με τον Roark εδώ και λίγο καιρό. Το θέμα μας είναι τα δημόσια πανεπιστήμια και η ανάλυση που γίνεται βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο άρθρο του καθηγητή κ. Γεωργίου Μπήτρου: Γιατί και ποια μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση.

Ήδη δουλεύουμε το επόμενο επεισόδιο, άρα ... stay tuned! Ευχαριστούμε θέρμα όσους μας βοήθησαν.

Η έξοδος από το τέλμα

Νέο Άρθρο

Μέσα από τα απίθανα και λυπηρά που χαρακτηρίζουν σήμερα την δημόσια ζωή της χώρας ξεπροβάλλει αδήριτη η ανάγκη για έξοδο από τον βούρκο και την παρακμή. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αναζητά το καθαρό οξυγόνο που θα καθαρίσει την ατμόσφαιρα και θα επαναφέρει την χώρα στον δρόμο της προόδου και της δημιουργίας. Μακριά από την ζοφερή ατμόσφαιρα των τηλεοπτικών παραθύρων όπου αστέρες του κιτρινισμού εμφανίζονται σαν παντογνώστες ρυπαίνοντας τον πολιτικό τοπίο, εξευτελίζοντας την πολιτική και φρενάροντας κάθε δυνατότητα πορείας της χώρας μας προς τα εμπρός.

*κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Ο Ορχάν Παμούκ και η αναζήτηση εθνικής ταυτότητας

Νέο Άρθρο

Ο Αλέξις Ντε Τοκβίλ (Alexis de Tocqueville) συνήθιζε να λέει πως, οι δεξιότητες που παράγουν καλή λογοτεχνία δεν παράγουν απαραίτητα και καλή πολιτική.

Και τις περισσότερες φορές είχε δίκιο: αρκεί να αναλογιστεί κάποιος τις φιλοφασιστικές πολιτικές θέσεις του σπουδαίου ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Τζορτζ Μπέρναρντ Σο (George Bernard Shaw), ή τον στρατευμένο κομμουνισμό του γάλλου υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν-Πολ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre).

Το έργο όμως του Ορχάν Παμούκ (Orhan Pamuk), του σημαντικότερου ίσως Τούρκου συγγραφέα στην εποχή μας, αποτελεί εξαίρεση, καθώς πέρα από την αναμφισβήτητη λογοτεχνική αξία του, περιγράφει όσο ελάχιστα συγγράμματα πολιτικής επιστήμης και κοινωνικής ψυχολογίας την αναζήτηση εθνικής ταυτότητας στη σύγχρονη Τουρκία...

*κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Πολιτικά ορθός ολοκληρωτισμός

Μέσα στην ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης των εκλογών, οι διεθνείς ειδήσεις περνάνε σε δεύτερη μοίρα στη χώρα μας. Μάλλον, πιο σωστά, περνάνε μονίμως σε δεύτερη μοίρα εκτός αν μπορούν να τύχουν εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης από το γνωστό φαιοκόκκινο ιδεολογικό κατεστημένο. Γι'αυτό δεν έχει δωθεί καμία σημασία σε μια πολύ επικίνδυνη τάση που συνεχίζει να αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Την αυξανόμενη ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης. Πρόσφατα η Γαλλία προστέθηκε στις χώρες όπου απαγορεύεται με νόμο η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ένας νόμος που δεν καταδικάζει απλά την γενοκτονία ως γεγονός και τους αυτουργούς της ως εγκληματίες (αυτό έγινε το 1998 αν θυμάμαι καλά), αλλά τιμωρεί ποινικά όποιον τολμήσει να εκφράσει διαφορετική γνώμη για το γεγονός!

Η γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και πολλών άλλων εθνοτήτων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πχ των Ελλήνων του Πόντου κτλ), είναι ένα ιστορικό γεγονός, τεκμηριωμένο σε μεγάλο βαθμό και αποδεκτό από όλους τους σοβαρούς μελετητές της ιστορίας της περιόδου. Το να την αρνείται κάποιος πλησιάζει τα όρια του γελοίου. Το να είναι όμως κάποιος γελοίος, οφείλει να αποτελεί μια σεβαστή από το κράτος προσωπική επιλογή. Όχι μια ποινικά κολάσιμη πράξη! Το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να επιβάλλει δια της βίας του νόμου καμία πολιτική ή ιστορική άποψη. Οι πολιτικές θέσεις ή οι ιστορικές απόψεις σε μια δημοκρατική χώρα δεν γράφονται με νόμους, αλλά αποτελούν προϊόν του ελεύθερου διαλόγου εντός της κοινωνίας και της ατομικής βούλησης του κάθε πολίτη χωριστά. Εξίσου απαράδεκτη είναι πχ η άρνηση του Ολοκαυτώματος, που επίσης απαγορεύεται ως άποψη σε Ευρωπαϊκές χώρες!

Όσο απαράδεκτη και αν είναι μια άποψη, μια δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει με μόνα όπλα τον διάλογο, την λογική και τα επιχειρήματα, αλλιώς παύει να είναι δημοκρατία. Διότι τελικά, θεμέλιο της δημοκρατίας μας δεν είναι η κρατική επιβολή της στης πολίτες. Είναι η εθελούσια συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφία των πολιτών. Και η εθελούσια αυτή συναίνεση είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας της άποψης, της ελευθερίας του διαλόγου και της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής. H κρατική επιβολή οποιασδήποτε πολιτικής άποψης με την μορφή νόμου, όσο σωστής και να είναι αντικειμενικά, καταργεί τον πυρήνα αυτό της δημοκρατίας. Τον ελεύθερο διάλογο μεταξύ όλων των απόψεων για να μπορεί το κάθε άτομο χωριστά να σχηματίζει αβίαστα και ανεμπόδιστα την προσωπική του πολιτική στάση.

Σήμερα βλέπουμε ότι ποινικοποιούνται όχι πράξεις αλλά πολιτικές απόψεις. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν αντιδρούν διότι οι απόψεις που ποινικοποιούνται είναι περιθωριακές και σχετίζονται με έντονες ιστορικές μνήμες (πχ. ο ναζισμός και τα εγκλήματά του). Όμως ανοίγει έτσι μια Κερκόπορτα για την καταπάτηση των πολιτικών μας ελευθεριών και των δημοκρατικών θεμελιών των κοινωνιών μας, διότι παραχωρείται στο κράτος το δικαίωμα να αποφασίζει τί είναι επιτρεπτό να πιστεύουμε και τί όχι. Είναι ένας αντίστροφος ολοκληρωτισμός και μάλιστα στο όνομα της προστασίας από τα δεινά του ολοκληρωτισμού! Μπορεί σήμερα να καταπατάται το δικαίωμα μιας ελάχιστης μειοψηφείας να διαφωνεί, αλλά ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή του κράτους στη σκέψη των πολιτών του, αναβιώνοντας τις χειρότερες πολιτικές εμπειρίες της Ευρώπης.

Είναι άλλο ένα βήμα πάνω στον "Δρόμο προς την Δουλεία". Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι χώρες όπου κατά κύριο λόγο εμφανίζεται η κρατική παρεμβατικότητα στις πολιτικές απόψεις των πολιτών τους είναι η χώρες με την μεγαλύτερη παρεμβατικότητα στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών τους. Οι πολίτες που έχουν συνηθίσει το κράτος να καθορίζει τις οικονομικές τους υποθέσεις είναι πολύ πιο δεκτικοί στην αποδοχή του κράτους ως ρυθμιστή και τω πολιτικών τους απόψεων. Χώρες με σοσιαλδημοκρατικά/συντηρητικά παρεμβατικά συστήματα όπως το Βέλγιο, η Γαλλία ή Γερμανία πρωτοστατούν σε αυτές τις τάσεις. Ο περιορισμός της οικονομικής ελευθερίας είναι ο δρόμος για τον περιορισμό της πολιτικής. Η προστασία μας από την μετατροπή των κάθε λογής ολοκληρωτισμών σε κυρίαρχο ρεύμα είναι η ύπαρξη ισχυρών μεγάλων κοινωνικών ομάδων που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους όχι με το κράτος αλλά με τον ελεύθερο ανταγωνισμό στον στίβο των σχέσεων αμοιβαίας συναίνεσης και εθελοντικής συνεργασίας, που μακροπρόθεσμα μόνο σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας μπορεί να υπάρξει.

Γι'αυτό ισχυρότερος φραγμός για την προάσπιση της δημοκρατίας σε μια χώρα είναι η κοινωνία των πολιτών, όλοι δηλαδή οι εξωκρατικοί θεσμοί που αναπτύσσονται σε μια κοινωνία από τους πολίτες της για τη βελτίωση της λειτουργικότητας και της συνοχής της και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους. Η ανάπτυξη αυτών των ανεξάρτητων θεσμών είναι αντιστρόφως ανάλογη της επέμβασης του κράτους στην κοινωνία και του βαθμού ανάληψης από αυτό πατερναλιστικού ρόλου. Εκεί που οι ανεξαρτησία του ατόμου και η αυτονομία του από το κράτος περιορίζονται ο ολοκληρωτισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και εισβάλλει από την πίσω πόρτα. Φυσικά με μια αρχική επικάλυψη δημοκρατικότητας και πολιτικής ορθότητας, που όμως πολύ εύκολα μπορεί μετά να απομακρυνθεί αφού έχουν περιοριστεί αντιστάσεις των ανεξάρτητων θεσμών. Χωρίς ισχυρούς ανεξάρτητους θεσμούς που να επιτρέψουν στους πολίτες να αντισταθούν, και πολιτικά και ιδεολογικά, η κοινωνία γίνεται ευάλωτη στην άνοδο ολοκληρωτικών ιδεολογιών και των πολιτικών φορέων τους. Αντίθετα, σε ισχυρές κοινωνίες πολιτών στηριγμένων στην οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία από το κράτος, η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, ο περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών και η ποινικοποίηση της άποψης είναι ασύγκριτα δυσκολότερες.

Στον αντίποδα τη επιβολής αυτού του ολοκληρωτισμού της πολιτικής ορθότητας, έρχεται η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης να επιτρέψει την σύσταση πολιτικού κόμματος από υποστηρικτές μια παράνομης πράξης (το κόμμα των παιδοφίλων). Mια πραγματική γροθιά στον πολιτικά ορθό ολοκληρωτισμό. Προσωπικά πιστεύω ότι η παιδοφιλία ξεπερνάει τα όρια της διαστροφής και ως πράξη παραβιάζει θεμελιακά ανθρώπινα δικαιώματα, αφού δεν μπορεί να θεωρείται ότι υπάρχει αμοιβαία συναίνεση σε μια πράξη όπου ο ένας συμβαλλόμενος δεν είναι ολοκληρωμένος σεξουαλικά.

Αλλά μια δημοκρατία οφείλει να επιτρέπει σε έναν υποστηρικτή της αντίθετης άποψης να υπερασπίζεται την δική του άποψη, ακόμα και αν είναι ανέφικτη η νομιμοποίηση των πράξεων που ζητάει (λόγων των θεμελιακών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Όπως δέχομαι την ύπαρξη κομμουνιστικών ή φασιστικών κομμάτων, παρότι πιστεύω προσωπικά ότι μια επικράτησή τους θα οδηγούσε σε παραβιάσεις θεμελιακών μου δικαιωμάτων. Διότι πιστεύω ότι σε μια ανεξάρτητη δημοκρατία ο διάλογος, τα επιχειρήματα και η κοινωνία των πολιτών είναι αρκετά ισχυρά για αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Ή όπως αντίστοιχα η χρήση νάρκωτικών είναι παράνομη, αλλά έχω κάθε δικαίωμα να υποστηρίζω μέσω ενός κόμματος την νομιμοποίησή τους. Η πράξη είναι παράνομη και δεν χρησιμοποιώ ναρκτωτικά, αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να παλεύω για την αποποινικοποίηση της χρήσης τους.

Η ανοχή μας στην διαφορετική άποψη, όσο αποκρουστική, απαράδεκτη, μη-ανεκτική και αν είναι, είναι το μέτρο της πραγματικής έκτασης των ελευθεριών μας και της ουσιαστικής δύναμης της δημοκρατίας μας. Δεν έχουμε να φοβηθούμε από ειρηνικές εκδηλώσεις ή τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή οποιασδήποτε περίεργης ή ακραίας τάσης ή άποψης, εφόσον στηρίζουμε την κοινωνία μας σε γερά θεμέλια. Η Ευρώπη σήμερα κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τον ολοκληρωτισμό των υπερασπιστών της πολιτικής ορθότητας, παρά από τους ίδιους τους αρνητές της. Ας μην καταστρέφουμε τις άμυνές μας υπονομεύοντας τις ελευθερίες μας.

Φιλελεύθερη Συμμαχία - Νέος πολιτικός φορέας

Αγαπητοί φίλοι

Σας ενημερώνουμε για εκκίνηση της διαδικασίας για την ίδρυση νέου πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα με το όνομα Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι μια πρωτοβουλία ανεξάρτητων πολιτών, φορέων φιλελεύθερων ιδεών και αποφασισμένων να προωθήσουν την υλοποίηση εκείνων των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων που θα βγάλουν την Ελλάδα από το κύκλο της σημερινής μίζερης πραγματικότητας.

Η κίνηση δεν δημιουργήθηκε από γνωστή πολιτική προσωπικότητα ούτε καθοδηγείται από κανέναν στο παρασκήνιο. Είναι μια αυθόρμητη πρωτοβουλία που στηρίζεται αποκλειστικά στην δύναμη των αρχών και των ιδεών της και τον ενθουσιασμό των μελών της. Επιπλέον, η πρωτοποριακή αξιοποίηση των δυνατοτήτων της σύγχρονης τεχνολογίας για τη συνεύρεση και τον συντονισμό της πολιτικής δράσης των μελών της Φιλελεύθερης Συμμαχίας πολλαπλασιάζει την αποτελεσματικότητα του πολιτικού εγχειρήματος με ταυτόχρονη μείωση στο ελάχιστο του κόστους λειτουργίας και οργάνωσης.

Σας καλούμε να διαβάσετε την πολιτική διακήρυξη του νέου φορέα και στη συνέχεια, εάν συμφωνείτε, να τυπώσετε την ιδρυτική δήλωση, να τη συμπληρώσετε και να την υπογράψετε εάν επιθυμείτε να αποτελέσετε συνιδρυτικό μέλος του νέου πολιτικού φορέα. Η πολιτική διακήρυξη και η ιδρυτική δήλωση βρίσκονται στο www.greekliberals.net :

http://www.greekliberals.net/civilaction/documents/diakirixi.pdf
http://www.greekliberals.net/civilaction/documents/dilwsi.pdf

Η συμπληρωμένη και υπογεγραμμένη ιδρυτική δήλωση, κατάλληλα πιστοποιημένη για το γνήσιο της υπογραφής (από το τοπικό αστυνομικό τμήμα ή ΚΕΠ, ή τοπικό προξενείο για τους έλληνες του εξωτερικού), θα πρέπει στη συνέχεια να ταχυδρομηθεί στη Ταχυδρομική Θυρίδα 14167, 11510 Αθήνα, Ελλάδα.

Εφόσον έχετε υλοποιήσει τις προηγούμενες ενέργειες μπορείτε να εγγραφείτε στον δικτυακό τόπο του νέου πολιτικού φορέα www.greekliberals.net, γνωρίζοντας όμως ότι η εγγραφή σας σε αυτόν θα ενεργοποιηθεί μόνο μετά την ταχυδρομική παραλαβή της υπογεγραμμένης από εσάς ιδρυτικής δήλωσης.

Μετά την ενεργοποίηση του λογαριασμού σας, εκτός του ότι θα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες του ιστότοπου, αποκτάτε και την ιδιότητα του ιδρυτικού μέλους και το δικαίωμα συμμετοχής, με πλήρη δικαιώματα, στο πρώτο Συνέδριο του κόμματος που θα διεξαχθεί τρείς μήνες -το αργότερο- μετά την κατάθεση της ιδρυτικής δήλωσης στον Άρειο Πάγο. Ο προσυνεδριακός διάλογος θα διεξαχθεί σε ειδικά για το σκοπό αυτό φόρουμ συζητήσεων του ιστότοπου www.greekliberals.net, στον οποίο καλείστε να πάρετε ενεργά μέρος.

Σας καλούμε να ενταχθείτε στη Φιλελεύθερη Συμμαχία, να συνδιαμορφώσετε την πολιτική της πρόταση, να συμμετέχετε δραστήρια στις πρωτοβουλίες της και να υποστηρίξετε με όλα τα μέσα που διαθέτετε την πολιτική υλοποίηση των στόχων της.

Η προσωρινή διοικούσα επιτροπή:
Τάσος Αβραντίνης,
Αντώνης Βλυσίδης,
Διονύσης Κατρανίτσας,
Μανώλης Μανωλεδάκης,
Γιώργος Μπούρχας,
Παύλος Μσάουελ,
Ελπίδα Μωραϊτη,
Φώτης Περλικός,
Δημήτρης Σκάλκος,
Ντίνος Στεργίδης

Περισσότερες πληροφορίες στο e-mail:
become_member@greekliberals.net
(ακόμα perlykos@yahoo.com ή msauel@hol.gr)

Σημείωση: Παρ'ότι βασικοί συντελεστές του e-rooster είναι ανάμεσα στους πρωτεργάτες αυτής της νέας κίνησης, και παρ'ότι αρκετοί ακόμα συντελεστές του έχουν εκδηλώσει την πρόθεση να συμμετάσχουν, αυτό δεν μετατρέπει το e-rooster σε κομματική σελίδα, ούτε δημιουργεί την παραμικρή υποχρέωση σε όποιον συντελεστή του δεν συμφωνεί να συμμετάσχει στην νέα πολιτική κίνηση. Το e-rooster θα παραμείνει μια ανοιχτή, ανεξάρτητη σελίδα η οποία φιλοξενεί κάθε φιλελεύθερη άποψη. Όπως μέχρι τώρα έχει φιλοξενήσει τις φιλελεύθερες απόψεις ανεξάρτητων πολιτών, φιλελεύθερες απόψεις μελών του ΠΑΣΟΚ και φιλελεύθερες απόψεις μελών της Νέας Δημοκρατίας, έτσι θα συνεχίσει να φιλοξενεί απόψεις ανεξάρτητων πολιτών, μελών του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και πλέον και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

Καταλήψεις για κάθε γούστο

Νέο Άρθρο

Eνώ η συζήτηση για τροποποίηση του τρόπου άρσης του ασύλου στα Πανεπιστήμια κορυφώνεται, έρχεται μια κατάληψη για να υπογραμμίσει την ανάγκη αλλαγής του θεσμικού πλαισίου. Αγνωστα άτομα, τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί - αντιεξουσιαστές, κατέλαβαν το ιστορικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αίτημά τους η… απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού, λες και ο εν λόγω φυλακισμένος ήταν φοιτητής ή εκτίει ποινή κάθειρξης γιατί δεν πέρασε τη Μακροοικονομία ΙΙ. Οπότε μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι η επόμενη κατάληψη ΑΕΙ θα γίνει με αίτημα την απελευθέρωση του Νίκου Παλαιοκώστα, ή από γαλακτοπαραγωγούς που θα διαμαρτύρονται για τις χαμηλές τιμές που οι γαλακτοβιομηχανίες δίνουν στο γάλα...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Πρέπει να σώσουμε την Αθήνα από τον εαυτό της

Αναδημοσιεύουμε, κατόπιν προσκλήσεως, την συνέντευξη του Γιώργου Πρεβελάκη στον Κωσταντίνο Καστρισιανάκη για το Re-public.

Κ.Κ.: Το 2000, στο Athenes. Urbanisme, Culture et Politique (Αθήνα. Πολεοδομία, Πολιτισμός και Πολιτική), κάνατε έναν απολογισμό ιδιαίτερα αρνητικό για την ελληνική πρωτεύουσα, από πολλές απόψεις. Θα λέγαμε ότι μιλήσατε σχεδόν για υπαρξιακή κρίση. Σήμερα, το 2006, μετά την πολιτική ‘εκσυγχρονισμού’ των κυβερνήσεων Σημίτη, τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο απολογισμός σας είναι πάντα ο ίδιος;


Γ.Π.: Ναι, ο απολογισμός δεν έχει μεταβληθεί. Είναι αλήθεια ότι ειδικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες εκσυγχρόνισαν τις υποδομές και έφεραν μια σειρά από αλλαγές που είχαν προβλεφθεί πολύ καιρό πριν και που ήταν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, αναγκαίες και χρήσιμες. Αναφέρομαι πιο συγκεκριμένα στο αεροδρόμιο και το μετρό της Αθήνας, την πιο σημαντική βελτίωση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι υποδομές αυτές αποτελούν βελτιώσεις. Αλλά η Αθήνα γνώρισε ανάλογες βελτιώσεις στο παρελθόν, σε διάφορες εποχές, όπως π.χ. κατά την οκταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή.


Παραμένει όμως ένα πρόβλημα δομής. H ταχύτητα με την οποία γίνονται οι αλλαγές και οι βελτιώσεις είναι μικρότερη από την ταχύτητα με την οποία εμφανίζονται νέα προβλήματα. Μετά από περιόδους μεγάλων επενδύσεων έχουμε διαστήματα ανακούφισης, αμέσως μετά όμως έρχεται κατά κανόνα νέα επιδείνωση. Και σήμερα βλέπουμε να ανοίγεται ένας νέος κύκλος δυσκολιών που κατά κάποιο τρόπο επισπεύδονται λόγω των νέων υποδομών, επειδή οι τελευταίες δεν εντάχθηκαν σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό. Πιο συγκεκριμένα, με το αεροδρόμιο μπορούμε να προβλέψουμε -διαγράφεται ήδη- μια εξαιρετικά ταχεία επέκταση της οικοδομημένης περιοχής στην πεδιάδα των Μεσογείων. Δηλαδή, προβλέπεται μια νέα ζώνη κερδοσκοπίας στη γη και συμφόρησης, καθώς και μια διάχυτη οικοδόμηση που οδηγεί σε σπατάλη ενέργειας (και μάλιστα σε εποχή επερχόμενης ενεργειακής κρίσης) και συντελεί στη ρύπανση, την υποβάθμιση και σε σημαντικά άλλα κοινωνικά κόστη. Η λογική παραγωγής και αναπαραγωγής των προβλημάτων παραμένει, επομένως, η ίδια.


Κ.Κ.: Τίποτα δεν είχαμε προβλέψει; Και ο αυτοκινητόδρομος της Αττικής, η Αττική Οδός, ο δρόμος μέχρι το Λαύριο, η επέκταση του λιμανιού του;


Γ.Π.: Σύμφωνοι, υπάρχει ο αυτοκινητόδρομος της Αττικής, η Αττική Οδός. Αυτή είναι επίσης μια σημαντική πρόοδος, κυρίως ως επιτυχημένο παράδειγμα σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Ωστόσο, αυτός ο αυτοκινητόδρομος θα παρουσιάσει σύντομα συμφόρηση, γιατί όπως ξέρουμε από τη δεκαετία του ’50, η προσφορά στη δυνατότητα κυκλοφορίας προκαλεί νέα ζήτηση. Στην πραγματικότητα, όταν κατασκευάζουμε νέους σημαντικούς οδικούς άξονες, δεν προσαρμοζόμαστε, όπως νομίζεται, στη ζήτηση, αλλά δημιουργούμε πρόσθετη ζήτηση, καθώς οι κυκλοφοριακές συμπεριφορές αλλάζουν ώστε να επωφελούνται από τις νέες αυτές δυνατότητες. Επομένως, κάθε δρόμος ή αυτοκινητόδρομος είναι, κατά κάποιο τρόπο, αργά ή γρήγορα, καταδικασμένος στη συμφόρηση, εάν η λειτουργία του δεν συνοδεύεται από μια σειρά άλλων παρεμβάσεων, όπως η παράλληλη παροχή δημόσιων μέσων συγκοινωνίας ή ο προσανατολισμός της δόμησης προς πόλους συγκέντρωσης. Σήμερα γίνεται ακριβώς το αντίθετο: αφ’ενός είναι η επέκταση διάχυτη και αφ’ετέρου υπάρχει καθυστέρηση ή και παντελής απουσία δημόσιων μέσων συγκοινωνίας, που έτσι κι αλλιώς είναι σχεδόν αδύνατον από οικονομική άποψη να λειτουργήσουν, υπό αυτές τις συνθήκες της διάχυτης οικοδόμησης. Έπρεπε να είχαμε προβλέψει πόλους, δευτερεύοντα κέντρα, εναλλακτικά δίκτυα κ.λπ. Αυτά δεν έγιναν. Κατά συνέπεια, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι θα εμφανιστούν προβλήματα συμφόρησης.


Κ.Κ.: Δηλαδή δεν μάθαμε το μάθημά μας;


Γ.Π.: Δεν είναι αυτό το θέμα. Αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω στο βιβλίο μου είναι ότι υπάρχουν δομές, αιτίες πιο βαθειές. Η κατάσταση που ζούμε δεν οφείλεται σε έλλειψη γνώσεων των πολεοδόμων και των τεχνικών, γιατί ως ειδικοί κατ’αρχήν μπορούμε να προβλέψουμε τι πρόκειται να συμβεί. Αρχίζοντας από τον Κωνσταντίνο Δοξιάδη, οι Έλληνες πολεοδόμοι και προέβλεψαν σωστά και προειδοποίησαν. Ανάμεσα όμως στο λόγο των ειδικών, την πολιτική πρακτική, τις συμπεριφορές των ψηφοφόρων και τα διάφορα πλέγματα συμφερόντων που όχι μόνο ανθίστανται αλλά και διαθέτουν την πρωτοβουλία, τα σχέδια χάνονται. Όσο δεν καταφέρνουμε να «βραχυκυκλώσουμε» αυτά τα συμφέροντα, δεν πρέπει να ελπίζουμε να δούμε σχεδιασμό. Αυτό δεν γίνεται με το διάλογο. Είναι θέμα αντιπαράθεσης, διαμάχης ανάμεσα στις δυνάμεις που επιθυμούν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, την εξυγίανση του συστήματος και σε εκείνους τους πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες και τις πολιτιστικές δομές που διαμορφώνουν εξαιρετικά ισχυρά πλέγματα συμφερόντων, τα οποία αναστέλλουν, ανθίστανται και εμποδίζουν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για ένα γενικευμένο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Πιστεύω ότι γίνονται προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και οι δυσκολίες πολύ μεγάλες.


Κ.Κ.: Σ’ αυτό το πλαίσιο, μ’ αυτά τα προβλήματα, τι είδους δόμηση θα δούμε;


Γ.Π.: Είναι αλήθεια ότι ο απολογισμός δεν είναι ποτέ εντελώς αρνητικός. Υπάρχουν βελτιώσεις. Το παλαιό κέντρο της Αθήνας έχει αποκατασταθεί, τα κτίρια του 19ου αιώνα έχουν προστατευθεί και γίνονται επενδύσεις σε συνοικίες της Αθήνας, οι οποίες στο παρελθόν είχαν υποβαθμιστεί. Εκεί που κυρίως παρατηρείται μεγάλη αλλαγή είναι στο χώρο ανάμεσα στην Αθήνα και τον Πειραιά. Είναι ιστορικά η πρώτη και παλαιότερη βιομηχανική περιοχή στην Ελλάδα, με συνέπεια τις πολύ υποβαθμισμένες βιομηχανικές εκτάσεις της. Ταυτόχρονα παρουσιάζει πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα και μια πολύ ενδιαφέρουσα θέση ανάμεσα στην Αθήνα και τον Πειραιά. Παρά τα πλεονεκτήματα αυτά δεν μπορούσε να αναπτυχθεί στο παρελθόν, γιατί σε αυτή τη ζώνη επικρατούσε η παλαιά βιομηχανία και την κατοικούσαν υποβαθμισμένες κοινωνικές ομάδες, μετανάστες, κ.λπ. Υπήρχε λοιπόν ένα είδος προσκόμματος με έντονη κοινωνική διάσταση. Η πολιτική την οποία εφάρμοσε το υπουργείο Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων τα προηγούμενα χρόνια τείνει να καταργήσει αυτό το εμπόδιο και ανοίγει το δρόμο για την εκμετάλλευση αυτής της ζώνης από τις δυνάμεις της αγοράς.


Τα πράγματα αλλάζουν, το τοπίο βελτιώνεται. Ταυτόχρονα, όμως, μπορούμε να ασκήσουμε κριτική στο μέτρο που, την ίδια στιγμή, πρόκειται για μια κοινωνική μεταβολή, για την εισβολή μιας κοσμοπολίτικης κοινωνίας σε μια παραδοσιακή συνοικία. Μπορούμε να προβλέψουμε ότι σ’ ένα σχετικά εγγύς μέλλον σε αυτή την εξαιρετική τοποθεσία –με θέα στην Ακρόπολη- θα εγκατασταθούν κοσμοπολίτες, πολύ πλούσιοι Έλληνες ή ξένοι. Θα βελτιωθεί το τοπίο, ταυτόχρονα, όμως, θα αποβληθεί ένας ολόκληρος πληθυσμός. Δεν είναι πρόβλημα μόνο της Αθήνας, είναι ένα πρόβλημα που συναντήσαμε και στο Παρίσι, στη διάρκεια των μεγάλων χωροταξικών διευθετήσεων της δεκαετίας του 1960. Είναι ένα πρόβλημα που ούτε στο Παρίσι αντιμετωπίστηκε πλήρως, γιατί δεν μπορούμε με την πολεοδομία να υποκαταστήσουμε τις δυνάμεις της αγοράς ή να αντιταχθούμε πλήρως σ’ αυτές. Στην παρισινή περίπτωση, όμως, έγινε μια προσπάθεια να διατηρηθεί η κοινωνική πολυπλοκότητα, να διασωθεί κάπως ο κοινωνικός πλούτος που συμβάλλει στον πολιτιστικό πλούτο. Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι το συμπέρασμα δεν είναι ξεκάθαρο. Παράλληλα με τις θετικές εξελίξεις σε ό,τι αφορά το τοπίο, υπάρχουν και αρνητικές, σε σχέση με την κοινωνική σύνθεση και τις πολιτισμικές διαστάσεις.


Δεν πρέπει, τέλος, να ξεχνάμε ότι υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος στην περιοχή της Αθήνας, όχι μόνο λόγω του τοπίου αλλά και λόγω της ιστορίας. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου αναζητούμε σύμβολα, αναζητούμε ινδάλματα, τα μετατρέπουμε σε εμπορικές αξίες. Από αυτή την άποψη, η περίπτωση της Αθήνας είναι μοναδική στον κόσμο. Από τη στιγμή που καταργούμε τα εμπόδια, μεταξύ άλλων τα αδύναμα στοιχεία της κοινωνίας, εισβάλλουν οι δυνάμεις της αγοράς και βελτιώνουν, φαινομενικά, την ποιότητα των κατοικιών, της πολεοδομικής οργάνωσης, του τοπίου, των υπηρεσιών. Εκεί που είχαμε βιομηχανικές εκτάσεις και κατοικίες έντονα υποβαθμισμένες, βρίσκουμε σήμερα μουσεία, πολιτιστικούς χώρους και σε λίγο θα βρούμε πολυτελείς κατοικίες. Η εικόνα, το τοπίο, μοιάζουν βελτιωμένα. Σε ό,τι αφορά την ψυχή της πόλης, το πνεύμα της πόλης, υπάρχουν ερωτήματα: οι συνοικίες αυτές θα καταληφθούν από ανθρώπους χωρίς βαθύ δεσμό με την πόλη, που έρχονται επειδή τους ελκύει η εμπορική αξία της εικόνας, του συμβόλου, επειδή αγοράζουν σε τελευταία ανάλυση τη δυνατότητα να περνούν καλοκαιρινές νύχτες κοιτάζοντας την Ακρόπολη από το μπαλκόνι τους και να επιδεικνύουν την «πολυτέλεια» αυτή στους διεθνείς προσκεκλημένους τους.


Κ.Κ.: Εάν θέλουμε λοιπόν να δώσουμε μια πολιτιστική ή πολιτική ψυχή σε μια πόλη σαν την Αθήνα, δεν πρέπει ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τρόπους διαβούλευσης και διαπραγμάτευσης με τους κατοίκους της, αντί να αφήσουμε τους νόμους της αγοράς να εγκατασταθούν με περισσότερες υποδομές;


Γ.Π.: Η ανάλυσή μου ξεκινά ακριβώς από τη διαπίστωση ότι οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια εναλλακτική λύση είναι εξαιρετικά ανίσχυρες στην Αθήνα. Αυτή η αδυναμία συνδέεται με τη νεότητα της πόλης, γιατί, αντίθετα με ό, τι πιστεύουμε, η πόλη της Αθήνας είναι πολύ καινούργια. Ο πληθυσμός της είναι πολύ νέος, με την έννοια ότι ήρθε πρόσφατα, δεν έχει βαθειές ρίζες. Οι περισσότεροι κάτοικοι της Αθήνας είναι πρώτη ή δεύτερη γενιά. Η Αθήνα είναι το αποτέλεσμα μιας αστικοποίησης εξαιρετικά ταχύρρυθμης, χωρίς το βάθος χρόνου που επιτρέπει να δημιουργηθούν ρίζες, όπως επίσης να αναπτυχθεί μια προσέγγιση πίστης, ιδιοποίησης και συναίσθησης ότι ο χώρος, ανεξάρτητα αν είναι πόλη, χωριό ή περιοχή, ανήκει στους κατοίκους του. Είναι ένα φαινόμενο που συνδέεται με την εξέλιξη αυτής της περιοχής του κόσμου: τα Βαλκάνια των δύο τελευταίων αιώνων. Οι μετακινήσεις των πληθυσμών λόγω των πολέμων, της ανταλλαγής πληθυσμών, των εθνικών εκκαθαρίσεων, υπήρξαν καθοριστικές. Λείπουν, επομένως, οι ισχυροί δεσμοί μεταξύ κοινωνίας, πληθυσμού και χώρου, δεσμοί που υπάρχουν στη δυτική Ευρώπη και δίνουν στις πόλεις της την ικανότητα να ανθίσταται στις διάφορες μόδες, τις διάφορες μετακινήσεις, τις διάφορες δυνάμεις της αγοράς. Από τη μια πλευρά, δεν υπάρχει αυτό το βάθος της ιστορίας, από την άλλη, η Αθήνα, που αποτελεί ένα μύθο για τη Δύση και για την ανθρωπότητα, εκτίθεται σε πιέσεις εξαιρετικά ισχυρές. Βρίσκεται, λοιπόν, ανάμεσα σε δυο ασταθείς παράγοντες : αφενός είναι μια πόλη που την εποφθαλμιούν όλο και περισσότερο σε διεθνές επίπεδο και αφετέρου οι εσωτερικές της δυνάμεις αντίστασης δεν επαρκούν.


Κ.Κ.: Στο βιβλίο σας, προτείνετε η Αθήνα να γίνει μια ανοιχτή πόλη, σταυροδρόμι των πολιτισμών και πρωτοπορία στην έρευνα. Έτσι θα μπορούσε να αντλήσει από μια πιο ευρεία ανάγνωση των ποικίλλων δυνάμεων του ελληνισμού και να δεσμεύσει τη διασπορά να συμμετάσχει σε μια ανανέωση της ταυτότητας της Αθήνας, προωθώντας ταυτόχρονα την Ελλάδα στα κανάλια της παγκοσμιοποίησης. Πρόκειται για μια ‘δυνατή’ εικονογραφία για την Αθήνα και την Ελλάδα;


Γ.Π.: Η ανάλυσή μου με οδηγεί στη διαπίστωση ότι, εάν η Αθήνα συνεχίσει όπως τώρα, δεν θα έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί την παγκοσμιοποίηση και να προσαρμοστεί με αποτελεσματικό τρόπο. Κινδυνεύει να σωρεύσει όλες τις αρνητικές πλευρές της παγκοσμιοποίησης χωρίς τις θετικές της. Το γεγονός ότι είναι μια πόλη που την εποφθαλμιούν μπορεί επίσης να μετατραπεί σε πλεονέκτημα. Αλλά αυτό προϋποθέτει ένα πολιτικό και κοινωνικό παράγοντα ικανό να αδράξει τις ευκαιρίες και να αντισταθεί στις προσπάθειες εκμετάλλευσης. Αυτός ο παράγων, νομίζω, δεν μπορεί να είναι η αθηναϊκή κοινωνία, καθώς δεν έχει ρίζες στην πόλη. Πρέπει να κοιτάξουμε αλλού. Αυτό το αλλού μπορεί να προκύψει από μια έκκληση σε διεθνές επίπεδο σε όλους όσοι έχουν ισχυρές πολιτισμικές ευαισθησίες και μπορούν να αντιληφθούν την Αθήνα ως σύμβολο, ως μύθο. Αυτό το σκεπτικό με οδηγεί στη διασπορά, η οποία αποτελεί μια ελληνική παρουσία πιο ευαισθητοποιημένη στα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης. Είναι ποικίλη: υπάρχουν διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, αλλά και απλοί άνθρωποι που, μέσα από το τραύμα της μετανάστευσης, έχουν συχνά πρόβλημα ταυτότητας. Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε έκκληση σε ορισμένα στοιχεία αυτής της διασποράς.


Ωστόσο, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που υπόσχεται πολλά: η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ε.Ε. έχει τώρα ένα πολύ μεγάλο έλλειμμα. Δεν είναι τόσο πολιτικό ή οικονομικό, αλλά συμβολικό. Είναι ένα έλλειμμα εικονογραφικό. Η Ε.Ε. αναζητεί την ταυτότητά της. Από τη μια πλευρά, υπάρχει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην υπάρχουσα ισχυρή εθνική συμβολική, που εμποδίζει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Από την άλλη πλευρά, έχουμε το δημόσιο διάλογο για τα σύνορα της Ευρώπης. Ο διάλογος αυτός δείχνει πόσο αδαείς είμαστε να ορίσουμε την ταυτότητα της Ευρώπης. Τα δυο αυτά θέματα συνδέονται στενά: το σύνορο ορίζει το χώρο και ο χώρος συνδέεται με την ταυτότητα. Εάν μπορούσαμε να απαντήσουμε στην ερώτηση «ποιός είναι Ευρωπαίος», θα μπορούσαμε να απαντήσουμε και στην ερώτηση «μέχρι πού μπορεί να επεκταθεί η Ευρώπη». Αυτό το μεγάλο συμβολικό έλλειμμα δεν μπορεί να καλυφθεί με λόγια, έχει ανάγκη από πιό απτά στοιχεία, έχει ανάγκη αυτό που ονομάζουμε στη Γεωπολιτική εικονογραφίες. Η Αθήνα είναι πηγή τέτοιων εικόνων. Για το λόγο αυτό αποτελεί ένα θησαυρό για την Ευρώπη και το ευρωπαϊκό σχέδιο. Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να σώσει, κατά κάποιο τρόπο, την Αθήνα από τον ίδιο τον εαυτό της. Αυτό όμως προϋποθέτει η Ευρώπη να αποκτήσει συνείδηση του κεφαλαίου « Αθήνα» - όπως είχε πράξει στο παρελθόν, συγκεκριμένα τον 19ο αιώνα- και να καταλάβει σε ποιο βαθμό, στη σημερινή συγκυρία, αυτό το κεφάλαιο μπορεί να είναι χρήσιμο. Από την πλευρά της, η ελληνική κοινωνία, η αθηναϊκή κοινωνία, πρέπει να δεχτεί μια ευρωπαϊκή παρέμβαση στις υποθέσεις της πόλης, να δεχτεί να εγκαταλείψει το μονοπώλιο που διαθέτει σήμερα στη διαχείριση της Αθήνας. Μια τέτοια παρέμβαση συνεπάγεται έναν αγώνα ενάντια σε πλέγματα συμφερόντων που θα ζημιωθούν από αυτή τη διαδικασία, όπως είναι οι παράγοντες που συνδέονται με μια ευτελή, χαμηλού επιπέδου, κερδοσκοπία στη γη, οι οποίοι δεν θα υποχωρήσουν εύκολα και ενδέχεται να στραφούν σε ένα λόγο ξενοφοβικό, εθνικιστικό κ.λ.π.


Συνολικά, η αθηναϊκή κοινωνία θα χάσει σχετικά λίγα και θα κερδίσει πολλά. Δεν είναι εύκολο, θέτει πολύ σοβαρά πολιτικά προβλήματα, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το αντιμετωπίσει κανείς, γιατί αυτή τη στιγμή χάνουμε και καταστρέφουμε έναν πραγματικό θησαυρό για την ανθρωπότητα, για την Ευρώπη και, φυσικά, για την Ελλάδα.


Κ.Κ.: Εάν μια ‘περιπέτεια’ είναι πάντοτε πιθανή για την Αθήνα, πώς θα μπορούσαν οι Αθηναίοι να την ιδιοποιηθούν;


Γ.Π.: Για την Αθήνα, όπως και για την Ελλάδα, μια περιπέτεια, μια αντιστροφή της τύχης, μπορεί να συμβεί μετά από ένα τράνταγμα, ένα «σοκ». Σήμερα βρισκόμαστε σε μια καμπή, χωρίς σοκ, χωρίς καταστροφές, χωρίς κανένα στοιχείο που να προκαλέσει κάποια αφύπνιση. Ζούμε τα προβλήματα μέρα με τη μέρα, βιώνουμε μια σταδιακή, σχεδόν ανεπαίσθητη, υποβάθμιση των συνθηκών ζωής και εργασίας. Δεν υπάρχει το σοκ που θα προκαλούσε συνειδητοποίηση και αντίδραση. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να προβλέψουμε, ούτε καν να ελπίσουμε, γιατί σε τελική ανάλυση ένα σοκ είναι επώδυνο. Απλώς, η ιστορική παρατήρηση μας λέει πως στην ιστορία υπάρχουν περιπέτειες.


Κ.Κ.: Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορούμε να μιλήσουμε για ηλεκτροσόκ;


Γ.Π.: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πράγματι ένα γεγονός ενδιαφέρον, αλλά εντελώς ανεπαρκές για αυτού του είδους τη συνειδητοποίηση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποκαλύπτουν μια συλλογική ψυχολογία και, ειδικότερα, μια στάση απέναντι στο χώρο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έδειξαν τη δυσκολία μιας μεσογειακής κοινωνίας σαν τη δική μας να προγραμματίσει έγκαιρα τις απαραίτητες παρεμβάσεις, αλλά ταυτόχρονα την ικανότητά της να αυτοσχεδιάσει. Γι’ αυτό και η επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξε μια τεράστια έκπληξη για τη διεθνή κοινότητα. Η έλλειψη οργάνωσης, προγραμματισμού, σχεδιασμού κατά τη διάρκεια των ετών και των μηνών που προηγήθηκαν του γεγονότος προμήνυε μια αποτυχία. Γιατί; Επειδή οι Έλληνες αφήνουν τα πράγματα για την τελευταία στιγμή. Ταυτόχρονα, καθώς αυτή η έλλειψη σχεδιασμού έχει γίνει συνήθεια, έχουμε μάθει να κινητοποιούμαστε ακριβώς την τελευταία στιγμή. Εάν, για παράδειγμα, μια άλλη κοινωνία, γερμανική, γαλλική, καναδική ή αμερικανική, αναλάμβανε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην κατάσταση που ήταν λίγους μήνες πριν από τους αγώνες, πιστεύω πως θα είχε περιέλθει σε απόγνωση.


Μπορούμε να κάνουμε μια πρώτη διαπίστωση: η έλλειψη σχεδιασμού αντισταθμίστηκε από την ικανότητα για μια πολύ αποτελεσματική κινητοποίηση της τελευταίας στιγμής. Αυτή η ικανότητα αποτελεί μια προϋπόθεση απαραίτητη- διαφορετικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είχαν αποτύχει- αλλά όχι επαρκή. Μια άλλη προϋπόθεση είναι να υπάρχει η βούληση, πράγμα που μας οδηγεί σε μια άλλη ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Το κίνητρο για την ελληνική και την αθηναϊκή κοινωνία να κάνει αυτή την δύσκολη προσπάθεια συνδέεται με την εικόνα προς τα έξω. Οι εξαιρετικά αρνητικές κριτικές και η ειρωνεία που κυριάρχησε στο διεθνή Τύπο προκάλεσαν μια αντίδραση πολύ μεσογειακή, πολύ «ανθρωπολογική», την οποία εξηγούν οι αναλύσεις των ανθρωπολόγων της δεκαετίας του πενήντα για τις κοινωνικές και πολιτιστικές δομές των μεσογειακών χωρών, ιδιαίτερα των ελληνικών. Αυτές οι μελέτες έδειξαν ότι στις κοινωνίες των χωρών όπου το κοινωνικό κύτταρο είναι η οικογένεια, το σπίτι, η εικόνα που δίνεται προς τα έξω αποτελεί αντικείμενο ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες οικογένειες. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να χάσεις την υπόληψή σου, το πραγματικό κοινωνικό κεφάλαιο είναι αυτή η εικόνα. Όταν, λοιπόν, λίγους μήνες πριν τους αγώνες, οι Έλληνες κατάλαβαν ότι διακινδύνευαν την υπόληψή τους, οι Αγώνες λειτούργησαν ως κινητήρια δύναμη.


Υπάρχει άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο που αφορά τη συλλογική ψυχολογία απέναντι στη διαχείριση του χώρου. Στις μεσογειακές κοινωνίες μας, οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές σε σχέση με το χρόνο είναι πολύ διαφορετικές από ό, τι στις δυτικές κοινωνίες. Στις δυτικές κοινωνίες, οι προθεσμίες έχουν πραγματική αξία. Στις μεσογειακές κοινωνίες, οι προθεσμίες δεν έχουν καμία αξία. Κανείς δεν τις παίρνει στα σοβαρά. Το μεγάλο πλεονέκτημα των Αγώνων είναι ότι έχουν συγκεκριμένη προθεσμία. Δηλαδή, ούτε καν οι Μεσόγειοι δεν μπορούν να πουν: δεν βαριέσαι, θα τελειώσουμε τις υποδομές ένα μήνα μετά τους Αγώνες. Είναι μια προθεσμία αξιόπιστη, με χειροπιαστή αξιοπιστία. Η «άϋλη» αξιοπιστία, όπως λειτουργεί στη Δύση, δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Ελλάδα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιτρέπουν να κάνουμε κάποιες διαπιστώσεις πολύ χρήσιμες, τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη θεωρία της πολεοδομίας και του προγραμματισμού: ότι πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπ’όψη τους πολιτισμικούς παράγοντες, σε αντίθεση με τη θεωρία της τεχνοκρατικής πολεοδομίας, σύμφωνα με την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις ίδιες διαδικασίες, τα ίδια εργαλεία, σε οποιαδήποτε κοινωνία. Ωστόσο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν συνιστούν ένα γεγονός επαρκούς βάθους και σημασίας. Είναι μια μεγάλη γιορτή, ανανεώνουν τις υποδομές, αλλά από εκεί και πέρα η ζωή τραβά το δρόμο της, οι ολυμπιακές τοποθεσίες εγκαταλείπονται και υποβαθμίζονται.


Ο λόγος που γίνομαι τόσο κριτικός είναι διότι αυτή η χώρα και η πρωτεύουσά της διαθέτουν πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα και πόρους, καθώς και πολύ μεγάλο πολιτισμικό και κοινωνικό πλούτο. Είναι ένας πλούτος που έρχεται από τα κάτω. Κατά κάποιο τρόπο, μοιάζει να είναι σε αντίθεση με την επίσημη πολεοδομία. Είναι αυτό που αποκάλεσα σε ένα βιβλίο μου για τα Βαλκάνια «εκδίκηση της ανατολίτικης πόλης». Η εκδίκησή της μοιάζει μερικές φορές με μια έκρηξη που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και επαναλαμβάνεται με διαφορετικές μορφές. Για να δώσω ένα παράδειγμα: το τέλος του ψυχρού πολέμου προκάλεσε μαζική έλευση προσφύγων και μεταναστών, κυρίως αυτών που αποκαλούμε Έλληνες του Πόντου, Έλληνες της πρώην ΕΣΣΔ. Μη μπορώντας να εκποιήσουν την περιουσία τους και να μεταφέρουν το αντίτιμο στην Ελλάδα, βρήκαν - με τη «συνενοχή» των ελληνικών αρχών-τον τρόπο να αγοράζουν προϊόντα στην πρώην ΕΣΣΔ, να τα εισάγουν στην Ελλάδα ως οικοσκευή, δηλαδή ως αντικείμενα που ανήκουν στη οικογένεια και εισάγονται ατελώς κατά την μετοικεσία, και να τα πωλούν σε εντελώς χαοτικές λαϊκές αγορές. Για αρκετά χρόνια είχαμε αυτές τις ποντιακές αγορές σε διάφορες συνοικίες, και κυρίως στο Μοναστηράκι, που μας έδιναν την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στο παζάρι μιας ανατολίτικης πόλης. Βρισκόμασταν σε ένα χώρο με πολιτισμική ποικιλία, πλημμυρισμένο από ανθρώπους που έφερναν κάποια ανανέωση. Τώρα αυτές οι δραστηριότητες τελείωσαν, οι μετανάστες πούλησαν ό, τι είχαν να πουλήσουν. Έχουμε, αντίθετα, μια συνεχή έλευση μεταναστών από άλλους χώρους στην Αθήνα, που φέρνουν τα αρώματα και τα χρώματα ενός κόσμου ακόμη πιο ανατολίτικου. Είναι στοιχεία που επιτρέπουν κάπως την καταπολέμηση αυτού του οδοστρωτήρα, που είναι η κερδοσκοπία της γης και που ακολουθεί τους κανόνες του χρήματος και της αγοράς.


Κ.Κ.: Πώς μπορεί ένας πολεοδόμος να χρησιμοποιήσει τον πλούτο και την πολιτισμική ποικιλία που φέρνουν αυτά τα στοιχεία;


Γ.Π.:Δεν είναι θέμα πολεοδομίας γιατί αυτές οι δυνάμεις που έρχονται, στην πραγματικότητα μάχονται εκείνη την πολεοδομία που είναι προσαρμοσμένη στις δυνάμεις της αγοράς ή που λειτουργεί σε ένα επίπεδο ουτοπίας και απόστασης από τις πραγματικές δυνάμεις της αγοράς και της πόλης. Είναι μια μορφή αντίστασης. Είναι κύματα που εξαντλούνται, αφήνοντας όμως ένα κατάλοιπο. Κάθε κύμα φέρνει μια νέα στρώση, δίνοντας πραγματικό πλούτο σε όλες αυτές τις πόλεις. Πρόκειται γι αυτό που, στην πραγματικότητα, χαρακτηρίζει τις πόλεις: η πολυπλοκότητα και η ποικιλία της μνήμης και της ανάμνησης. Είναι φαινόμενα μακράς διάρκειας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι σε μία ή σε δύο δεκαετίες η κατάσταση θα έχει μεταβληθεί από αυτές τις διαδοχικές στρώσεις. Μπορούμε να χαρούμε, μπορούμε να εκτιμήσουμε την ατμόσφαιρα, μπορούμε να συμμετάσχουμε, μπορούμε να ζήσουμε στιγμές αγαλλίασης με αυτή την εισβολή ατίθασων στοιχείων, δεν μπορούν όμως αυτά τα φαινόμενα να επιλύσουν τα μεγάλα προβλήματα της πόλης. Η ανάγκη ενός συνειδητού παίκτη είναι θεμελιακή. Είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα πολιτικός παράγων ικανός να εκπροσωπήσει το συλλογικό αγαθό, ένα αγαθό που μπορεί να υπερβεί τους κατοίκους και να υπηρετήσει πιο μακροπρόθεσμα την ψυχή της πόλης, το δυναμικό της, προσπαθώντας να το σώσει. Γι’ αυτό πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη να ανοιχτούμε, να βγούμε από την ελληνική εθνική ή εθνικιστική λογική που θεωρεί ότι διαθέτει τη μονοπωλιακή ιδιοποίηση αυτού που συμβολίζει αυτός ο χώρος. Πρέπει να σταματήσουμε να εκποιούμε τους πολιτισμικούς μας θησαυρούς έναντι του πινακίου φακής της οικοπεδοποίησης, της αντιπαροχής, της πελατειακής πολιτικής που υπηρετεί τα μικροσυμφέροντα έναντι ψήφων. Να δώσουμε την Αθήνα στην Ευρώπη και τον κόσμο, ζητώντας παράλληλα τη συμβολή του για να σώσουμε την Αθήνα από τον εαυτό της.