Η διαφθορά ως λαϊκό κεκτημένο

«Ρήγματα στο πολιτικό σύστημα προκαλεί το σκάνδαλο της Siemens και οι επικείμενες αποκαλύψεις τρομάζουν ΝΔ και ΠαΣοΚ.»
-απο το Βήμα

Το αν ο ελληνικός λαός θέλει να ακούσει την αλήθεια για το σκάνδαλο δεν είναι το δεδομένο αλλά το ζητούμενο. Συνήθως, οι μεγαλύτερες ανακρίβειες βρίσκονται στις καθημερινές και επαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες. Αν θέλαμε να ακούσουμε την αλήθεια τότε είναι ολίγον τι δύσκολο να εξηγήσουμε πως έχουμε οικοδομήσει ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται σε μεγάλες δόσεις ψεύδους. Για παράδειγμα, οι πολιτικοί μας υπόσχονται καπιταλιστικό βιωτικό επίπεδο και κατανάλωση που μπορούμε τάχα να επιτύχουμε με μια ημισοσιαλιστική οικονομία. Είναι ένα ψέμα, αλλά είναι ένα ψέμα που θέλουμε να ακούμε.

Γενικά στην πολιτική κρίνουμε κάτι ως αληθές όχι επειδή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά πάντοτε στο βαθμό που αυτό το κάτι κολακεύει τις όποιες προσωπικές ή συλλογικές απαιτήσεις.

Πολύ φοβάμαι ό,τι μια σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας δεν αγανακτεί τόσο με το σκάνδαλο καθαυτό αλλά με την μη συμμετοχή της σε τέτοιου είδους "παιχνίδια". Το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά αλλά η δίκαιη ανακατανομή της διαφθοράς. Έτσι και η διαδεδομένη και βαθιά ριζωμένη ευαισθησία για «να διασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα» του οτιδήποτε.

Μας λένε ό,τι κάποιες εταιρίες επιβάλλεται να μείνουν στο δημόσιο, όπως ο ΟΤΕ, γιατί έχουν στρατηγικό ρόλο. Είναι πράγματι στρατηγικής σημασίας ο ΟΤΕ. Είναι στρατηγικά τοποθετημένος για να μπορεί μέσο τον προμηθειών του να συμβάλλει στο χρηματισμό των κομμάτων και πολιτικών. Είναι στρατηγικά τοποθετημένος στο να μπορεί να προσλαμβάνει τους ημέτερους. Είναι επίσης στρατηγικά τοποθετημένος στο να μπορεί να κάνει έργα και επενδύσεις σε πολιτικά ευαίσθητους νομούς για όποιο κόμμα τυγχάνει να είναι στην εξουσία.

Και θέλουμε τέτοιου είδους στρατηγικού σημασίας οργανισμούς που επιτρέπουν την πολυεπίπεδη διαπλοκή. Από τον κλητήρα μέχρι τον διευθυντή και τον πολιτικό προϊστάμενο, όλοι έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν – ανάλογα με το θέση τους φυσικά – εις βάρος το φορέων που υποτίθεται υπηρετούν. Έχουμε δημιουργήσει και το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο όπου η διαπλοκή έχει περιθώριο να ανθήσει. Η παραγραφή για αδικήματα που έχουν διαπράξει υπουργοί επέρχεται στα μόλις 5 χρόνια – μπορεί όμως να επέλθει και νωρίτερα. Βέβαια αν δεν υπάρχει παραγραφή είναι και πάλι πολύ δύσκολο να διωχθεί ένας υπουργός αφού η όλη διαδικασία της δίωξης είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Σε ρεπορτάζ της Καθημερινής διαβάζουμε ό,τι «το συνταγματικό πλαίσιο άλλαξε το 2001, με την αναθεώρηση του άρθρου 86. Ομως και η νέα διατύπωση θεσμοθετεί μια εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία για την ποινική δίωξη των υπουργών, η οποία πολύ δύσκολα μπορεί να καταλήξει στην παραπομπή τους στο ακροατήριο. Απαιτείται ειδικότερα, να αποφασίσει το Κοινοβουλιο δύο φορές, με την απόλυτη πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών, για να ασκηθεί ποινική δίωξη. Την πρώτη φορά για να συσταθεί επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, και τη δεύτερη για να αποφασιστεί από την Ολομέλεια εάν θα ασκηθεί ή όχι δίωξη.»

Όσο για αυτούς που δεν είναι υπουργοί και πάλι υπάρχει ένα σύστημα ανεπίσημης ασυλίας. Σύμφωνα με τον γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης «η βραδύτητα στην απονομή δικαιοσύνης και η εν πολλοίς ανεπάρκεια των δικαστηρίων να επιβάλουν τον νόμο,κυρίως στα οικονομικά εγκλήματα, όπου πολλοί διαφεύγουν διά της μεθοδευμένης παραγραφής των αδικημάτων, όπως και η σε μεγάλο βαθμό ποινική και πειθαρχική ατιμωρησία των δημοσίων υπαλλήλων, έχει δημιουργήσει στους παρανομούντες αίσθημα ασυδοσίας».

Την δεκαετία του 80 μια νέα πολιτική δύναμη ήρθε στα πράγματα. Είχε την ευκαιρία να χαράξει μια νέα πορεία και να κόψει την κρατικοδίαιτη διαφθορά που τότε ήταν περιορισμένη. Αντίθετα μετέτρεψε την διαφθορά σε λαϊκό κεκτημένο. Το δικαίωμα να κερδίσεις εις βάρος του κοινωνικού συνόλου από προνόμιο μια μικρής και διεφθαρμένης ελίτ έγινε το εισιτήριο για το νέο ελληνικό όνειρο της αρπαχτής.

Ένα μέρος από αυτούς που κόπτονται για «να διασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα» φορέων, οργανισμών και επιχειρήσεων τον κάνουν μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν το προνόμιο τους να ληστεύουν ατιμωρητί τον Έλληνα φορολογούμενο.

http://www.meticslexicon.blogspot.com/

Περί της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες: ένας απολογισμός

Πρέπει κατ' αρχάς να διευκρινίσω ωρισμένα πράγματα. Πολιτικά και νομικά συμφωνούσα και συμφωνώ απολύτως με τον τμηματάρχη της Ζήμενς Σημίτη και τον αντίθετο στους τηλίους γάμους Σταθόπουλο στην τότε διαμάχη τους με τους αρχηγούς της συντηρητικής παράταξης Χριστόδουλο και Καραμανλή. Επιπλέον, είμαι άθεος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει σαν τυφλωμένος φεδαγίνος να ασπάζωμαι πλήρως όποιο πιθανό ή απίθανο επιχείρημα έχει προβληθή υπέρ της άποψής μου ή να μην αφουγκράζωμαι όσο τους πρέπει τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς. Διαφωνώ δηλαδή ως προς το ότι το πράγμα ήταν σαφές: αντιθέτως ήταν μια καθαρή περίπτωση in dubio pro libertate.

Οχτώ χρόνια μετά ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τον γηπεδισμό εκείνης της εποχής.

Ας δούμε κάποιες σκέψεις:

α) Volenti non fit iniuria.

Κατά γενική αρχή του δικαίου δεν υπάρχει άδικο όταν συναινεί ο προς ον η πράξη. Η αρχή αυτή έχει φυσικά κάποιες σποραδικές εξαιρέσεις, όπως όλα στον μάταιο τούτο κόσμο. Το σημείο που θέλω να θίξω είναι το εξής: τι θα απαντούσε ο μέσος υποστηρικτής της μη αναγραφής αν ερωτάτο κατά πόσον τα μέλη των θρησκευτικών μειονοτήτων στην Ελλάδα ήταν volentes ή μη; Στοιχηματίζω ότι θα ήταν βέβαιος ότι αποκρούουν με πείσμα και αποφασιστικότητα την βάναυση προσβολή της αρνητικής θρησκευτικής τους ελευθερίας κ.λπ.

Ελάχιστοι γνωρίζουν όμως ότι ο Μουφτής Κομοτηνής τουλάχιστον, καθώς και πολλοί άλλοι μουσουλμάνοι Θράκες είχαν ταχθή υπέρ της αναγραφής. Καθόλου παράλογο άλλωστε: βαθιά συντηρητικοί και θρησκευόμενοι άνθρωποι, που δεν χάνουν την ευκαιρία να διαδηλώνουν την ένταξή τους στην ούμμα. Πολύ πιθανόν φυσικά πολλοί άλλοι συμπολίτες μας που δεν είναι ορθόδοξοι να μην την επιθυμούσαν. Πολύ πιθανόν πολλοί από αυτούς να ήταν άθεοι. Επιπλέον, η αναγραφή ή μη δεν αφορά μόνο τους παρόντες πολίτες, αλλά και τους μελλοντικούς, που δεν μπορούσαν εξ αντικειμένου να ερωτηθούν το 2000. Μια οσμή όμως κηδεμονισμού παραμένει, μιλώντας περισσότερο πολιτικά: εμείς οι πλούσιοι, μορφωμένοι, άθεοι προστατεύουμε εσάς τους οπισθοδρομικούς, συντηρητικούς, θρησκόληπτους από την καταπίεση του ελληνικού κράτους, που δεν είστε αρκετά ξύπνιοι ούτε για ναν την καταλάβετε. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα όντως, αλλά δεν είναι και πολύ ευχάριστο.

β) Η διεθνής πρακτική.

Όταν ήμουν στην Γερμανία, μου είχε ζητηθή το θρήσκευμά μου απλώς και μόνο για να δηλώσω την διαμονή μου ως πολίτης της ΕΕ. Η υπάλληλος έπεσε από τα σύννεφα όταν αρνήθηκα να το δηλώσω. Τελικά υποχώρησα και δήλωσα βουδιστής. Συμπέρασμα: ας μην χάσκουμε με τας Ευρώπας. Δεν είναι κακό να προηγούμαστε πού και πού, και το έχουμε ανάγκη, αλλά το ζήτημα δεν ήταν τόσο ακραίο όσο εμφανίστηκε από μερικούς.

γ) Η νομολογία του ΕΔΔΑ.

Οι προσφυγόντες στο ΕΔΔΑ έχασαν την υπόθεση, και καλώς. Τώρα βέβαια, πώς συνδέεται αυτή η απόφαση ή η απόφαση Αλεξανδρίδη με την απόφαση Σαχίν, η οποία έκρινε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι είναι δικαίωμα του κράτους να υπαγορεύη στους φοιτητές τι να φοράνε, θα σας γελάσω. Το πώς είναι δυνατόν δηλαδή να προσβάλλεται η αρνητική θρησκευτική ελευθερία από την οιονεί υποχρεωτική αποκάλυψη του θρησκεύματος το κατανοώ. Το πώς όμως δεν

προσβάλλεται η θετική θρησκευτική ελευεθρία απο την απαγόρευση, με πειθαρχικές ποινές μάλιστα, της (ενδυματολογικής!) άσκησής της υπερβαίνει τις δυνάμεις μου. Αλλά μάλλον στην υπόθεση Σαχίν υπήρχε κάποιο τραίνο που δεν έπρεπε να χάση κάποιος, το πιάσατε το υπονοούμενο...

Εκτός από την υπόθεση Σαχίν, υπάρχουν και άλλες μελανές οπές στην νομολογία του ΕΔΔΑ. Η υπόθεση Ινστιτούτο Όττο Πρέμινγκερ κατά Αυστρίας αφορούσε την προβολή της ταινίας Liebeskonzil. Η προβολή της ταινίας απαγορεύθηκε από την αυστριακή κυβέρνηση υπό την πίεση καθολικών κύκλων, όπως περίπου την ίδια εποχή καθ' ημάς και η προβολή του Τελευταίου Πειρασμού. Οι αγιατολλάδες είναι παντού ίδιοι. Το ΕΔΔΑ επικρότησε την απαγόρευση της προβολής. Με το μικρό μυαλό μου δυσκολεύομαι να καταλάβω τι άλλαξε μέσα σε λίγα χρόνια, ώστε το χάδι στους Καθολικούς να γίνη ράπισμα στους Ορθοδόξους. Απλώς ας μην ειδωλοποιούμε την νομολογία του ΕΔΔΑ.

δ) Το οντικό επιχείρημα περί πιθανών διακρίσεων.

Ένα επιχείρημα της κυβερνητικής άποψης, όπως διατυπώθηκε χαρακτηριστικά από την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, είναι το εξής: "Ακόμα και η προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος, δεδομένης της μεγάλης πλειοψηφίας των πιστών της "επικρατούσας" θρησκείας, θα σήμαινε αυτόματα για τον πολίτη, που επέλεγε την μην αναγραφή, ότι δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει διακρίσεις σε βάρος του".

Το επιχείρημα αυτό όμως πάσχει το ελάττωμα που πάσχει κάθε οντικό επιχείρημα που επιστρατεύεται μια ρύθμιση: μήπως δηλαδή δεν θα υπήρχε πρόβλημα αν οι αστυνομικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.λπ. ήταν τόσο καλοί άνθρωποι και τόσο ανεκτικοί που δεν θα δυσανασχετούσαν ούτε θα προέβαιναν σε παράνομη συμπεριφορά, αν διαπίστωναν ότι ο περί ου ο λόγος πολίτης δεν είναι χ.ο.; Όχι βέβαια, οπότε δεν υπάρχει λόγος να προβάλλεται το συγκεκριμένο επιχείρημα.

ε) Η προαιρετικότητα της αναγραφής σε άλλα δημόσια έγγραφα.

Αυτή είναι ίσως η πιο σοβαρή ένταση. Το θρήσκευμα αναγράφεται προαιρετικώς από όσους μουσουλμάνους το επιθυμούν για να εισέλθουν με την γιωργάκεια ποσόστωση στα Πανεπιστήμια. Προσκαλούνται δηλαδή από το κράτος όσοι το επιθυμούν και εάν το επιθυμούν να δηλώσουν το θρήσκευμά τους. Όπως ακριβώς και στις ταυτότητες. Πού είναι η διαφορά; Το θρήσκευμά τους δηλώνουν και οι κληρικοί όλων των γνωστών θρησκειών για να λουφάρουν στον στρατό. Ε και;

Υπάρχει βέβαια και μια διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις: στις ταυτότητες το κράτος απευθύνεται στον πολίτη και τον θέτει εκόντα άκοντα ενώπιον της επιλογής, στις υπόλοιπες ο πολίτης απευθύνεται οικειοθελώς στο κράτος και αποκαλύπτει το θρήσκευμά του (σημαίνει αυτό τάχα ότι το κράτος δικαιούται να θεσπίζη χρηματικά έπαθλα για όποιον πιστό που δεν ανήκει στην επικρατούσα αποκαλύπτεται; Και αν όχι, γιατί; Τρέχα γύρευε). Κάπου εδώ όμως το πράγμα αρχίζει να εγγίζη τα ανώτατα όρια σχολαστικισμού και λογιωτατισμού που μπορώ να ανθέξω.

Συμπέρασμα: ο πόλεμος των ταυτοτήτων έληξε με την νίκη των καλών επί των κακών. Όπως όμως σε κάθε πόλεμο, ούτε σε αυτόν οι καλοί ήταν μόνο καλοί ούτε οι κακοί μόνο κακοί.

Sweden: The Big Brother is Watching you

"The existence of the State apparatus provides a ready, swift channel for the exercise of evil." - Murray Rothbard

Στην Σουηδία αυτές τις ημέρες πέρασε ένας νόμος που επιβάλει σε όλους τους παροχείς σύνδεσης διαδικτύου να δίνουν ένα αντίγραφο της κίνησης τους σε ένα Κρατικό κέντρο παρακολούθησης. Ο Μεγάλος Αδελφός θα στήνει αυτί σε κάθε διαδικτυακή δραστηριότητα που συμβαίνει μέσα στα σύνορα της Σουηδίας.

Το internet είναι μέρος της καθημερινότητας των περισσοτέρων πολιτών της χώρας, η χρήση του ανέρχεται στο 76.7% του πληθυσμού. Τέτοια παρακολούθηση σε τόση μεγάλη κλίμακα ούτε σε κομμουνιστικά καθεστώτα δεν έχει επιτευχθεί, ίσως στην Ανατολική Γερμανία που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών είχε αρχείο στα γραφεία της Στάζι. Όπως στην ταινία The Lives of Others θα μπορεί ένας γραφειοκράτης να ακούει τις συνομιλίες ενός πολίτη, να διαβάζει τα e-mail του και γενικά να παρακολουθεί κάθε δραστηριότητα που λαμβάνει μέρος στο ψηφιακό περιβάλλον.

Η ειρωνεία; Η παράταξη που ψήφισε τον νόμο έχει μέσα της και φιλελεύθερους οι οποίοι υπέκυψαν στις πιέσεις (μονάχα μια τον καταψήφισε).

Το Κράτος ανακατεύεται όλο και περισσότερο στις ζωές μας... spread the word



via textplorer


buzz Η Σουηδική δημοκρατία απεβίωσε χθές - pølsemannen

Σχέδιο Μάρσαλ #6

«Πρωτοφανές για τη σοσιαλιστική Κούβα: ο Ραούλ Κάστρο καταργεί τη μισθολογική ισότητα και καθιερώνει πριμ παραγωγικότητας.»
-από το Βήμα

Ίσως στην χώρα μας, και υπό προϋποθέσεις, όταν οι καιροί το επιτρέψουν, ενδεχομένως, στο βαθμό που είναι εφικτό, να υπάρξει η δυνατότητα, ύστερα από εξαντλητικό διάλογο, στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, να σχεδιάσουμε τρόπον τινά, προτάσεις, που μερικώς και περιορισμένα, κινούνται γενικά και αόριστα στην κατεύθυνση που χάραξε ο Ραούλ Κάστρο.

«Ένα βιβλίο για τον Ανδρέα Παπανδρέου προτού μπει στην πολιτική»
-από το Βήμα

Ο τίτλος του βιβλίου θα είναι: Τα καλύτερα μας χρόνια.

«Στη δουλειά με το ποδήλατο από το 2010»
-από τον Ελεύθερο Τύπο

Μπορεί να έχουμε ποδήλατο το 2010, αλλά για δουλειά παίζεται.

«Πόλεμος χωρίς τέλος στα ΑΕΙ»
-από το Βήμα

Ίσως οι φοιτητές να μην ξέρουν για τον Εκατονταετή Πόλεμο, αλλά τουλάχιστον έχουν αρχίσει τον δικό τους.

«Ένα νέο κανονισμό, που προβλέπει την έκδοση διαβατηρίων για όλα τα ιπποειδή, πρότεινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή»
-από το Έθνος

Σε περίπτωση δε, που τα ιπποειδή μεταφέρονται οδικώς, θα χρειάζονται άδεια οδηγήσεως και συχνά θα υποβάλλονται σε αλκοτέστ.

«Στην απόδοση ποινικών ευθυνών μόνο σε μη πολιτικά πρόσωπα για την υπόθεση των «μαύρων ταμείων» της Siemens οδηγεί μέχρι στιγμής η προκαταρκτική έρευνα»
-από την Καθημερινή

Το βουλευτικό αξίωμα είναι το απόλυτο τεκμήριο αθωότητας.

«Σκόπια: Εκλογές βίας και νοθείας»
-από τα Νέα

Ήταν θλιβερό που οι σκοπιανές εκλογές έπεσαν στο επίπεδο του ελληνικού φοιτητικού κινήματος

«Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος με «μαύρες» πρωτιές για την Ελλάδα»
-από το Πρώτο Θέμα

Θα καπνίζαμε λιγότερο αν μπορούσαμε να δούμε τις πινακίδες που απαγορεύουν το κάπνισμα. Θα μπορούσαμε να δούμε τις πινακίδες που απαγορεύουν το κάπνισμα αν δεν το είχαμε ντουμανιάσει.

«Φρατζόλες με... ηρωίνη!»
-από το Έθνος

Έτσι εξηγείτε και η ακριβή τιμή στο ψωμί.

Επιλογές από την εβδομαδιαία στήλη που γράφω στην Κεφαλλονίτικη εφημερίδα Ανεξάρτητος.

Δυο λογάκια για το περίφημο "μποϋκοτάζ" κατά της ακρίβειας

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
“Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;… κανένα στόμα
δὲν τόβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Κώστα Βάρναλη, Οι Μοιραίοι.

Κάθε που διαβάζω τη ρήση του Γεωργίου Α.Βλάχου “Ζούμε στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα”, χαμογελάω πικρά γιατί σκέφτομαι τί θα έλεγε σήμερα, με όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στο δημόσιο βίο. Με κάλυψε η παρατήρηση του Στάθη Τσαγγαρουσιάνου στο editorial του σημερινού LIFO·πράγματι, μόνο ως σχιζοφρενική μπορεί να χαρακτηριστεί η καθημερινότητα. Καλώς ή κακώς η καθημερινότητα αυτή πολύ συχνά καταφέρνει να με καταθλίβει. Μάλλον κακώς γιατί στα τριανταφεύγα θα έπρεπε να έχω μάθει πια να εκλογικεύω αυτή τη σχιζοφρένεια και να την αναλύω και από πάνω αλλά μου είναι αδύνατο.

Στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, λοιπόν, οι ΜΚΟ απαιτούν κρατική επιχορήγηση και τα διάφορα “κινήματα” με πρώτο απ’όλα το “καταναλωτικό” τίθενται υπό την αιγίδα του κράτους και της κυβέρνησης! Θα πείτε ότι κακώς εντυπωσιάζομαι αφού ζω στη μοναδική χώρα του κόσμου που ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ο Γιάννος- του άει στον αγύριστο Σημίτη και respect στο Γιώργο- Παπαντωνίου έβγαινε τα βράδια στα δελτία ειδήσεων και ανακοίνωνε πού θα φτάσει την επόμενη μέρα το χρηματιστήριο! Ζω στη χώρα που οι δημοσιογράφοι και η πλειοψηφία των συμπολιτών μου ό,τι ξέρουν για τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και το Φιλελευθερισμό, το έχουν μάθει από τον Γιανναρά και τον Στάθη τον σκιτσογράφο, γιαυτό και θεωρούν ότι για τα καρτέλ φταίει ο νεοφιλελευθερισμός που είναι ο μεγαλύτερος πολέμιός τους! Πόση παράνοια να αντέξει κανείς; Στη χώρα που ζω και που φυσικά δεν λειτουργεί ούτε για πλάκα η ελεύθερη αγορά, ο μόνος Υπουργός που έκανε μια σημαντική νομοθετική τομή για την προστασία των καταναλωτών, ήταν ένας νεοφιλελεύθερος, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος ο οποίος με το νόμος που ψήφισε επί κυβέρνησης Μητσοτάκη το ν.2000 για την προστασία του Καταναλωτή αν ενθυμούμαι καλώς, εισήγαγε την έννοια τη συνολικής αγωγής των πολιτών κάτι που ποτέ δεν λειτούργησε και πώς να λειτουργήσει αφού όλες οι ακτιβιστικές δραστηριότητες ( που ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, +ευλόγησον+ και ο Θεός της Ελλάδας μαζί +ξανα-μανα ευλόγησον+ να τις κάνει ακτιβιστικές) τίθενται κάθε φορά υπό την αιγίδα του εκάστοτε Υπουργού Εμπορίου και ΓΓ Καταναλωτή;!

Συνέχεια του κειμένου και σχόλια στον Αθήναιο.

Πλάκα μας κάνουν;

Διάβασα στις χθεσινές ειδήσεις την εξής καταπληκτική: την Τρίτη το Συμβούλιο των υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ αποφάσισε ότι το ανώτατο όριο εργασίας, σε ορισμένες περιπτώσεις και εφόσον η εθνική νομοθεσία της κάθε χώρας το επιτρέπει, θα μπορεί να φτάσει τις 60 ή και τις 65 ώρες την εβδομάδα. Με την απόφαση αυτή διαφώνησαν η Ελλάδα, η Κύπρος, το Βέλγιο, η Ισπανία και η Ουγγαρία, οι οποίες εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους απέχοντας από την ψηφοφορία και όχι καταψηφίζοντας την οδηγία . Η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη Πετραλιά, παρεμβαίνοντας στο Συμβούλιο, τόνισε ότι η Ελλάδα είναι πάντα προσηλωμένη στην πλήρη και ποιοτική εργασία και δήλωσε:

«Δεν συζητούμε -και θα προχωρήσουμε σε αποχή από τη διαδικασία υιοθέτησης- ούτε αύξηση των ωρών εργασίας, ούτε μείωση του καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων με βραχυχρόνιες συμβάσεις. Αυτό είναι ξεκάθαρο και πάγια θέση μας».

Αυτά τα διάβασα την ώρα που είμαι εργαζόμενος με εργοδότη το Δημόσιο (κάνω υποχρεωτικά εκπαίδευση στην ειδικότητα σε δημόσιο νοσοκομείο), δουλεύω εγώ και οι συνάδελφοί μου κατά μέσο όρο περίπου 85 ώρες την εβδομάδα και το κράτος διαρκώς σκαρφίζεται τρόπους εξαιρείται από την υποχρεωτική κοινοτική οδηγία για εργασία των ειδικευομένων μέχρι 56 ώρες το μέγιστο (χωρίς καν να αναφερθώ στις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, τις άθλιες αμοιβές των εφημεριών, το γεγονός ότι δεν λογίζονται ως συντάξιμος χρόνος εργασίας ή ότι το να δουλεύεις με ασθενείς με φυματίωση, ηπατίτιδες ή HIV δεν θεωρείται ανθυγιεινή εργασία). Μάλιστα ακριβώς επειδή υπάρχει τεράστιο κενό νομιμότητας και πρόβλημα με το Ελεγκτικό Συμβούλιο, η πληρωμή των εφημεριών καθυστέρησε σχεδόν 5 μήνες (άτοκα φυσικά) και οδήγησε τους γιατρούς μέχρι και σε επισχέσεις εργασίας.

Αυτό το κράτος, που δεν είναι σε θέση να τηρήσει ούτε τους νόμους που το ίδιο νομοθετεί, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στις υποχρεώσεις που αυτή τη στιγμή επιβάλει η ΕΕ, κάνει στους κουτόφραγκους μαθήματα κοινωνικής ευαισθησίας!! Εκτός αν η κ.Υπουργός έχει κάποιο ιδιόρρυθμο χιούμορ που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ...

Λίστα προτεραιοτήτων για έναν καλύτερο κόσμο.

Αν έπρεπε να φτιάξετε μια λίστα με ότι θα μπορούσε να γίνει για να κάνετε το κόσμο καλύτερο, τι θα βρίσκαμε σε αυτή την λίστα και με τη σειρά; 50 οικονομολόγοι, μεταξύ αυτών 5 νομπελίστες, κάθισαν και για 2 χρόνια μελέτησαν ποιοι είναι οι καλύτεροι και περισσότερο αποδοτικοί τρόποι για να κάνουμε την ανθρωπότητα καλύτερη.

Με την πλύση εγκεφάλου που μας γίνεται από τα ελληνικά ΜΜΕ θα νομίζαμε ότι η αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη θα ήταν η πρώτη προτεραιότητα. Επειδή όμως αυτή η μελέτη έγινε με επιστημονικά κριτήρια και όχι τσαρλατανισμούς τύπου Αλ Γκόρ, η υπερθέρμανση του πλανήτη έρχεται στην 30η θέση. Πρώτα στην λίστα βρίσκεται συμπληρώματα βιταμινών Α και zinc για τα 140 εκατομμύρια παιδιά που καθημερινά υποσιτίζονται. Το κόστος θα ήταν μόλις 60 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Δεύτερο στην λίστα προτεραιοτήτων έρχεται η επιτυχής κατάληξη του Doha Round για το διεθνές εμπόριο. Εδώ πραγματικά τα οφέλη για την ανθρωπότητα θα ήταν τεράστια. Μια επιτυχής κατάληξη αυτών των διαπραγματεύσεων θα σήμαινε αύξηση του παγκόσμιου εισοδήματος κατά $3000 δις ετησίως. Από αυτά τα $3000 δις, τα $2500 δις (83%) θα πήγαιναν στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ 10 ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ

1 Micronutrient supplements for children (vitamin A and zinc)
2 The Doha development agenda
3 Micronutrient fortification (iron and salt iodization)
4 Expanded immunization coverage for children
5 Biofortification
6 Deworming and other nutrition programs at school
7 Lowering the price of schooling
8 Increase and improve girls’ schooling
9 Community‐based nutrition promotion
10 Provide support for women’s reproductive role


Εάν θέλετε να μάθετε περισσότερα επισκεφθείτε το Copenhagen Consensus Center.

Rooster Radio - Eπεισόδιο 4

download
Σε αυτό το επεισόδιο θα ακούσετε το Candlemakers' petition του Frédéric Bastiat - μπαστιά ;-)

σημειώσεις:

- κείμενο
- audiobook (FreeAudio.org)

Το Rooster Radio στο iTunes

Υπάρχει ελπίδα!

Έγιναν σήμερα το πρωί οι πρώτοι γάμοι ομοφυλοφίλων στην Τήλο.
Όταν οι νομοθέτες αρνούνται να αποδεχτούν τον πραγματικό κόσμο και κρύβονται πίσω από τα κηρύγματα του απόστολου Παύλου στην τεχνητή πραγματικότητα της θρησκευτικής ηθικής, οι πολίτες αναγκάζονται να κάνουν μόνοι τους το επόμενο βήμα. Η δημοτική αρχή της Τήλου τολμάει, με μια κίνηση κοινωνικής ανυπακοής, να νομιμοποιήσει την ευτυχία τεσσάρων συμπολιτών μας.

Παρά τις απειλές του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, υπάρχουν πολίτες της χώρας μας που είναι έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στο δήμαρχο Τήλου και στα ζευγάρια αυτά των συμπολιτών μας που δείξανε επιτέλους την τόλμη να ανοίξουν το δρόμο για το σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και στη χώρα μας και την εξάλειψη των διακρίσεων.

Υπάρχει ελπίδα!

Σχέδιο Μάρσαλ #5

«Κοινή κάθοδο στις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν Κ. Σκανδαλίδης και Θ. Πάγκαλος.»
-από το Έθνος

Δεν γνωρίζω αν αυτή η πρόταση για στρατηγικό εταίρο περιλαμβάνει και εκχώρηση του μάνατζμεντ.

«Τι θα αλλάξω στο ΕΣΥ και στα νοσοκομεία»
-Δημήτρης Αβραμοπουλός

Ότι αλλάξατε και στο Δήμο Αθηναίων: τις εξωτερικές λάμπες.

«Στη Βουλή των Ελλήνων ο Σαρκοζί»
-από την Καθημερινή

Ναι αλλά για να έχει απαρτία η Βουλή θα πρέπει να παρευρίσκεται και η Κάρλα.

«Οι μισοί Ευρωπαίοι ποδοσφαιρόφιλοι προτιμούν να παρακολουθούν σημαντικά μάτς στην τηλεόραση παρά να "εκπληρώνουν τα συζυγικά τους καθήκοντα"».
-από τον Ελεύθερο Τύπο

Εξάλλου η μπάλα ποτέ δεν προσποιείται ότι έχει πονοκέφαλο.

«Ένας σκύλος, ράτσας Bulldog, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ αφού γέννησε είκοσι κουτάβια!»
-από το Έθνος

Επιτέλους κάποιοι έχουν ευαισθητοποιηθεί για το θέμα της υπογεννητικότητας.

«Επικίνδυνη η κατάσταση στη Νάπολι από τα σκουπίδια»
-από το Βήμα

Είχα και εγώ την λανθασμένη εντύπωση ότι η Eurovision διοργανώθηκε στο Βελιγράδι.

«Άδειασαν παγκάρι εκκλησίας στα Τρίκαλα»
-από τον Ελεύθερο Τύπο

Φέτος, οι έφοδοι της εφορίας άρχισαν νωρίτερα από ποτέ.

«Η ακρίβεια χαλάει τα... μπάνια του κ. Καραμανλή»
-από το Βήμα

Γιατί; Ακρίβυναν τα μπρατσάκια;

«Μία νεκρή φάλαινα περίπου 15 μέτρα μήκος και βάρος 20 τόνους ξέβρασε η θάλασσα στο λιμάνι της Σάμης.»
-απο τον Ανεξάρτητο

Οι Κεφαλλονίτες να κόψουν το ψαροτούφεκο.

Επιλογές από την εβδομαδιαία στήλη που γράφω στην Κεφαλλονίτικη εφημερίδα Ανεξάρτητος.

Υπονομεύουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια τα κρατικά? Η Αμερικανική εμπειρία

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή τα σχόλια που έγιναν σε προηγούμενο κείμενο, και βασίζεται στην προσωπική μου εμπειρία αλλά και πρόσφατες θεωρίες στον χώρο των οικονομικών επιστημών. Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να αναφέρω ότι είμαι απόφοιτος ελληνικού κρατικού πανεπιστημίου, Διδάκτορ Αμερικανικού πανεπιστημίου, και Επίκουρος καθηγητής σε Αμερικανικό Πανεπιστήμιο.

1. Ποια είναι η αποστολή των ανωτάτων ιδρυμάτων (πανεπιστημίων ή κολλεγίων) στις ΗΠΑ?
Παρά τις όποιες μικρές διαφορές τους, τα περισσότερα ανώτατα ιδρύματα αναγνωρίζουν τρεις στόχους:

α) Ο πρώτος στόχος είναι η μόρφωση των φοιτητών. Ο στόχος περιλλαμβάνει τόσο την εκμάθηση και απομνημόνευση πληροφοριών και τεχνικών που θεωρούνται ορθές από την επιστημονική ή άλλη αρμόδια κοινότητα, αλλά και την καλλιέργεια δεξιοτήτων που επιτρέπουν στον φοιτητή να συλλέγει πληροφορίες και να παράγει έργο σε όποιο περιβάλλον και αν βρεθεί. Για παράδειγμα, ο φιλόλογος μπορεί να μάθει τεχνικές για το πώς να γράψει για ένα συγκεκριμένο θέμα ή να ερμηνεύσει ένα συγκεκριμένο κείμενο, αλλά και για το πώς, παίρνοντας ερεθίσματα από τον κόσμο γύρω του να γράψει αργότερα ένα δικό του κείμενο ή να ερμηνεύσει ένα κείμενο το οποίο δεν είχε διδαχτεί. Ο πολιτικός μηχανικός μπορεί να μάθει φυσική και ιδιότητες υλικών, αλλά και πώς να χρησιμοποιεί αυτές τις γνώσεις για να χτίσει μια γέφυρα σε όποιο περιβάλλον κληθεί να λειτουργήσει (π.χ. σεισμογενές ή όχι). Ο επιστήμονας μπορεί να μάθει όχι μόνο τις πληροφορίες που θεωρούνται ορθές από την επιστημονική κοινότητα και πώς να θέτει κάποιες από αυτές τις πληροφορίες υπό αμφισβήτιση και να προωθεί εναλλακτικές θεωρίες.

β) Ο δεύτερος στόχος είναι η παραγωγή πρωτογενούς γνώσης. Στον τομέα αυτό ανήκει η επιστημονική έρευνα, η συγγραφή ενός καινούργιου βιβλίου ή μια καινούργια ερμηνεία ενός υπάρχοντος έργου, η δημιουργία ενός καινούργιου πίνακα ή μουσικού κομματιού ή μιας καινούργιας τεχνοτροπίας, κ.ο.κ.

γ) Η προσφορά στην κοινωνία. Στον τομέα αυτό ανήκει η συμμετοχή των φοιτητών σε εθελοντικές δράσεις προς όφελος της κοινωνίας, η συγγραφή κειμένων από τους καθηγητές σε έντυπα και εφημερίδες, η συμμετοχή τους σε ημερίδες ανοιχτές στο κοινό ή σε συζητήσεις στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, η παροχή συμβουλών σε θέματα που άπτονται του αντικειμένου τους προς τις διάφορες βαθμίδες της εκτελεστικής εξουσίας, κ.ο.κ.

Βεβαίως, το κάθε πανεπιστήμιο, ανάλογα με τους πόρους που διαθέτει, μπορεί να δώσει μεγαλύτερη έμφαση σε κάποιους από τους τρείς στόχους και λιγότερη στους άλλους. Πλούσια ιδιωτικά ιδρύματα όπως το Harvard, το Princeton, το Yale, κ.α. μπορούν να επιτελούν και τους τρεις στόχους με μεγάλη επιτυχία. Το ίδιο ισχύει και για αρκετά κρατικά όπως στην Πολιτεία της Καλιφόρνια το UCLA, το UC Berkley, κ.α.. Άλλα κρατικά (π.χ. τα California State Universities) αφοσιώνονται κυρίως στην μόρφωση νέων της Πολιτείας οι οποίοι προέρχονται από χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο και δεν είναι ίσως τόσο προετοιμασμένοι για ανώτατες σπουδές. Εκεί οι καθηγητές έχουν ως κύρια αρμοδιότητα τη διδασκαλία αυτών των «δύσκολων» φοιτητών. Το ίδιο ισχύει και για μερικά ιδιωτικά κολλέγια που προσφέρουν τμήματα με χαμηλό αριθμό φοιτητών ανά καθηγητή, καθηγητές που έχουν ως πρώτο στόχο τη διδασκαλία, κ.λπ.. Έτσι ο φοιτητής έχει τη δυνατότητα να επιλλέξει το είδος του ιδρύματος που του αρέσει. Ο φοιτητής που ενδιαφέρεται κυρίως για το κόστος ίσως να επιλέξει το δημόσιο, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να επιλέξει ένα πιο ακριβό κολλέγιο για να είναι σε μικρότερο τμήμα και να είναι τριγυρισμένος από ωραιότερους κήπους. Κάποιος που προτιμάει το πρεστίζ ενός μεγάλου ερευνητικού πανεπιστημίου μπορεί να το επιλέξει, ενώ κάποιος άλλος που θέλει να διδάσκεται από τον καθηγητή και όχι από κάποιον διδακτορικό φοιτητή μπορεί να επιλέξει ένα σχολείο που βάζει πάνω από όλα τη διδασκαλία. Και κάποιος που αισθάνεται ότι δεν είναι καλά προετοιμασμένος μπορεί να διαλέξει ένα ίδρυμα που οι καθηγητές αφοσιώνονται στο πώς να διδάξουν άτομα σαν και αυτόν . Βλέπετε, αντίθετα με την Ελλάδα όπου η λογική είναι ότι πρέπει να σπουδάζουν μόνο λίγοι εκλεκτοί, στις ΗΠΑ η λογική είναι ότι όσο πιο πολοί σπουδάζουν τόσο το καλύτερο. Για αυτό και το ποσοστό του εργατικού δυναμικού με ανώτατο πτυχίο αυξήθηκε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες από το περίπου ένα τέταρτο σε πάνω από το μισό.

2. Είναι η ύπαρξη ιδιωτικών (κρατικών) πανεπιστημίων επικίνδυνη για τα κρατικά (ιδιωτικά)?

Η πραγματικότητα δείχει το αντίθετο. Όπως προανέφερα η Πολιτεία της Καλιφόρνια έχει μερικά από τα καλύτερα κρατικά/πολιτειακά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ. Αυτό δεν έχει εμποδίσει την ύπαρξη επίσης πολύ γνωστών ερευνητικών ιδιωτικών πανεπιστημίων όπως τα Stanford Unversity, και California Institute of Technology, καθώς και πολλών μικρότερων γνωστών κολλεγίων. Ίσως το καλύτερο παράδειγμα είναι η περιοχή της Βοστώνης. Η Βοστώνη έχει δύο από τα καλύτερα πανεπιστήμια (ιδιωτικά) στον κόσμο. Θα περίμενε κανείς ότι κανένα άλλο πανεπιστήμιο δεν θα ήθελε να είναι στην περιοχή διότι πώς να ανταγωνιστεί αυτά τα δύο σε μια πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης. Και όμως, μερικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια και κολλέγια της χώρας είναι επίσης εγκατεστημένα στη Βοστώνη καθώς και πολλά άλλα λιγότερο γνωστά, γεγονός που κάνει την περιοχή να έχει τον υψηλότερο αριθμό ανωτάτων ιδρυμάτων ανά κάτοικο. Ονόματα? Boston University, Boston College, Babson College, Wellesley College, Suffolk University, κ.α. Γιατί συμβαίνει αυτό?

Για τον ίδιο λόγο που ο φιλόδοξος μουσικός δεν πάει σε μια περιοχή που δεν υπάρχουν άλλοι μουσικοί για να ξεφύγει από τον ανταγωνισμό, αλλά αντίθετα πάει στη Νέα Υόρκη ή την Νέα Ορλεάνη (αν είναι της τζαζ) όπου υπάρχουν πολλοί άλλοι ικανότατοι μουσικοί. Για τον ίδιο λόγο το Παρίσι ήταν κάποτε πόλος έλξης μεγάλων ζωγράφων όπως ο Πικάσο ή ο Μοντιλιάνι. Το γεγονός ότι ήταν εκεί ο Πικάσο δεν απέτρεψε τον Μοντιλιάνι αλλά το αντίθετο. Για τον ίδιο λόγο ο παραγωγός έργων προτιμάει το Λος Άντζελες όπου είναι όλοι οι άλλοι μεγάλοι παραγωγοί, και ο προγραμματιστής προτιμάει το Silicon Valey της Καλιφόρνια. Ο λόγος αυτός ονομάζεται "εξωτερικές οικονομίες".

Οι καθηγητές του BU θέλουν να είναι κοντά σε αυτούς Harvard γιατί μπορούν να ανταλλάσουν ιδέες, να επεξεργάζονται οι μεν τις ιδέες των δε, να δουλεύουν από κοινού σε έρευνα, να συμμετέχουν οι μεν σε σεμηνάρια που οργανώνουν οι δε, να βγάινουν για καφέ η φαγητό μαζί, κ.ο.κ. Το ίδιο ισχύει και για τους φοιτητές. Ακόμα και οι φοιτητές ή καθηγητές των μικρότερων κολλεγίων που παράγουν κυρίως διδακτικό έργο οφελούνται από το να είναι κοντά στα κέντρα παραγωγής πρωτογενούς γνώσης. Η παρουσία του ενός ωφελεί τον άλλο. Για αυτό η Βοστώνη προσελκύει καθηγητές, ερευνητές και φοιτητές από όλο τον κόσμο, αλλά και εταιρίες που θέλουν να είναι κοντά σε τέτοιο αξιόλογο εργατικό δυναμικό. Αντίθετα, λίγοι καθηγητές ή φοιτητές θα προτιμούσαν ένα πανεπιστήμιο σε μια απομακρυσμένη αγροτική πόλη μακριά από άλλα πανεπιστήμια. Η λογική που λέει ότι αν ο απόφοιτος ή ο καθηγητής του BU δεν είχε να ανταγωνιστεί αυτόν του Harvard θα ήταν σε πλεονεκτική θέση αγνοεί ότι η ύπαρξη του άλλου, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, κάνει και τον ίδιο καλύτερο. Τον βοηθάει να μάθει περισσότερα. Ίσως αν το BU ήταν το μόνο πανεπιστήμιο στη Βοστώνη να έκανε τον απόφοιτό του πιο ελκυστικό για τις όποιες θέσεις εργασίας υπήρχαν. Αλλά πόσες εταιρίες θα ήθελαν να εγκαταστήσουν την παραγωγή τους σε ένα τέτοιο μέρος?

Η δική μου εμπειρία αλλά και μια πιο εις βάθος ανάλυση του θέματος λέει ότι τα καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα ωφελήσουν υπό προϋποθέσεις τα κρατικά και το αντίστροφο. Τα κρατικά ανώτατα ιδρύματα στην Ελλάδα είναι υποβαθμισμένα για δικούς τους λόγους που δεν έχουν να κάνουν με την ύπαρξη η όχι ιδιωτικών. Η δε συνύπαρξη και των δυο θα βοηθήσει στο να έλξει η Ελλάδα καλύτερους καθηγητές, φοιτητές, (γιατί να σπουδάζει ο άλλος αρχαιολογία στο Λονδίνο και όχι στην Αθήνα), αλλά και θέσεις εργασίας. Το παράδοξο είναι ότι στη "σοσιαλιστική" Ελλάδα δυσκολεύμαστε να ξεφύγουμε από τη λογική του ανταγωνισμού και να δούμε το δάσος που κρύβεται πίσω από το δέντρο. Την ίδια στιγμή που οι αριστεροί οικονομολόγοι έχουν πετύχει να μας πείσουν ότι παρά τον ανταγωνισμό η οργάνωση της παραγωγής βασίζεται και απαιτεί κυρίως τη συνεργασία σε ατομικό επίπεδο (μεταξύ των εργαζομένων της επιχείρησης, του προμηθευτή με τον προμηθευόμενο, των ερευνητών ενός ιδρύματος με αυτούς ενός άλλου) στην Ελλάδα συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι η επιτυχία του άλλου αποβαίνει εις βάρος μας.