Μήπως ήρθε η ώρα για έναν ελληνικό φιλελεύθερο ευρωσκεπτικισμό ;

Από την Ελλάδα μέχρι τη Μ. Βρετανία και από την Πορτογαλία μέχρι τη Λετονία, οι κυβερνήσεις των κρατών, αλλού με περισσότερη, και αλλού με λιγότερη τόλμη, μειώνουν τους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, προχωρούν σε απολύσεις και καταργούν δημόσιους οργανισμούς.Και όμως , υπάρχει μια γωνιά της Ευρώπης, που oι περικοπές είναι μια άγνωστη λέξη, που οι ιθύνοντες συνεχίζουν να ξοδεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο και οι υπάλληλοι εξακολουθούν να παίρνουν γενναιόδωρες αυξήσεις και να απολαμβάνουν υπέρογκους μισθούς . Μιλάμε βέβαια για την Ευρωπαϊκή Ένωση !Πριν λίγες μέρες διάβασα στον "Daily Telegraph" πως τουλάχιστον 1000 ευρωγραφειοκράτες αμοίβονται με μισθό μεγαλύτερο από αυτόν του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας. Πριν λίγους μήνες πάλι, οι ήδη ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης (υπολογίζονται , από κάποιους, σε 170.000 ), πήραν αύξηση 3,7% , την ίδια ώρα που οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στα κράτη-μέλη μειώνονται εως και 20% . Παράλληλα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε να αυξήσει τον προϋπολογισμό του κατά 6,5% !(20 εκατομμύρια ευρώ θα διατεθούν, για να χτιστεί το , τόσο απαραίτητο, … «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας», και 80 εκατομμύρια ώστε ο κάθε ευρωβουλευτής να έχει ένα επιπλέον γραφείο για τον …τρίτο ή τέταρτο βοηθό του.). Μπροστά στις προκλητικές δαπάνες των Βρυξελλών, τo ελληνικό κράτος φαίνεται σαν μια όαση συνετής και οικονομικής διαχείρισης ! Κατά τ'άλλα, αυτή η σοβιετικού τύπου νομενκλατούρα που το μόνο που ξέρει είναι να σπαταλά τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, φιλοδοξεί να μας βάλει σε τάξη...

Δυστυχώς, τέτοιες ειδήσεις συνήθως περνούν στα ψιλά του ελληνικού Τύπου. Ευρωσκεπτικισμός, σαν κι αυτόν που υπάρχει π.χ. στη Μ.Βρετανία, είναι απλά ανύπαρκτος στα ελληνικά «αστικά» κόμματα. Μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούνταν μονόδρομος και η υιοθέτηση του ευρώ πανάκεια . Ο λόγος που περάσαμε από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ , το ίδιο Συνδικάτο» του 1980 , στην κυριαρχία της μίας και μοναδικής ευρω-σκέψης είναι απλός : «Follow the money» ή «ο στόχος είναι τα λεφτά», όπως εύστοχα επισημαίνει σε παλαιότερο πόνημα της η διεισδυτική ανατόμος της ελληνικής πραγματικότητας, δεσποινίς …Τζούλια Αλεξανδράτου. Όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έδινε αφειδώς χρήματα, δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα με τις δομές της , με την έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης , με τη δαιδαλώδη νομοθεσία, ή με τα μειονεκτήματα του ευρώ . Ακόμη και οι πιο «υπερπατριώτες» ανάμεσα μας, δέχονταν με ιδιαίτερη ευκολία την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στα μη εκλεγμένα όργανα των Βρυξελλών . Όλα αυτά ήταν ψιλά γράμματα, όσο, με τη συνέργεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρμέγαμε τον ευρωπαίο φορολογούμενο. Γι αυτό και τα ελληνικά ποσοστά αποδοχής της Ε.Ε. και του ευρώ συναγωνίζονταν αυτά του Βελγίου. Ήταν επόμενο πως μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου το ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα έρρεε άφθονο , δεν ήταν δύνατον να αναπτυχθεί ένας σοβαρός ελληνικός ευρωσκεπτικισμός.

Τώρα όμως που το εγχείρημα του ευρώ δείχνει τα όρια του, και το ελληνικό «θαύμα», που βασίστηκε στη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταρρέει, ήρθε η ώρα να τεθούν κάποια σοβαρά ερωτήματα . Και ίσως έφτασε η στιγμή για να αναπτυχθεί και στη χώρα μας, ένας ευρωσκεπτικισμός που δε θα ταυτίζεται με τον εθνικισμό και τη ξενοφοβία της Άκρας Δεξιάς ούτε όμως με την αντιπαγκοσμιοποίηση και τον αντικαπιταλισμό της Άκρας Αριστεράς. Ένας ευρωσκεπτικισμός που δε θα βασίζεται στο ότι η Ε.Ε. δεν μας έδωσε αρκετά χρήματα και δεν μας «κανάκεψε» , όπως παραπονιούνται οι στυλοβάτες του δεξιού και αριστερού λαϊκισμού, αλλά ακριβώς στους αντίθετους λόγους . Τα γενναιόδωρα ευρωπαϊκά πακέτα οδήγησαν τελικά στη διαιώνιση του υπάρχοντος αναποτελεσματικού και διεφθαρμένου συστήματος, αφού βοήθησαν τους πολιτικούς να διατηρήσουν την εξουσία τους , το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο να αποκομίσει τεράστια κέρδη, τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα να αποκτήσουν προνόμια και τους περισσότερους από μας να ζήσουμε μια ζωή πέρα από τις δυνατότητες μας. Όλος αυτός ο πακτωλός χρημάτων που δέχτηκε η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες ,τελικά καθυστέρησε μοιραία τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, μιας και μας έδινε την ψευδαίσθηση πως , ακόμη και αν φυτοζωεί, το σύστημα δεν επρόκειτο να καταρρεύσει . Η ψευδής ασφάλεια που μας παρείχε το ευρώ και η ικανότητα που αποκτήσαμε να δανειζόμαστε φτηνότερα με τεχνητά χαμηλά επιτόκια , έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Πιθανόν, εάν είχαμε ακόμη τη δραχμή, ο φόβος μιας ενδεχόμενης νομισματικής κρίσης, να μας έκανε πιο προσεκτικούς, και να πιεζόμασταν να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και περικοπές δαπανών. Σε συνέντευξη του στον Τάκη Μίχα στην «Ελευθεροτυπία» ο γνωστός οικονομικός αναλυτής του Center for European Reform, Simon Tillford, επισημαίνει : « Η ένταξη στην ευρωζώνη δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι τώρα τα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν χωρίς τις αναγκαίες ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αν ορισμένες απ' αυτές τις χώρες -όπως η Ελλάδα- είχαν καθυστερήσει την ένταξή τους στην ΟΝΕ, η πίεση των αγορών θα τις είχε αναγκάσει να κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Διότι αν δεν το έκαναν θα αντιμετώπιζαν συναλλαγματική κρίση.»

Δυστυχώς, η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλελεύθερων , που κατά τ'άλλα πιστεύουν στο μικρό κράτος , στη δημοσιονομική πειθαρχία και σε μια ανάπτυξη που βασίζεται στην ιδιωτική οικονομία και όχι στο κρατικό χρήμα , λόγω ενός κακώς εννοούμενου δυτικόφιλου προσανατολισμού, δεν κουράζονταν στο παρελθόν να πλέκουν ύμνους προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, και ποτέ δεν έθεσαν ερωτήματα σαν τα παραπάνω που είναι εξάλλου και συμβατά με την ιδεολογία τους. Επιπλέον, η κριτική τους ήταν , διαχρονικά, πολύ υποτονική και σε άλλες αντι-φιλελεύθερες πολιτικές και πρακτικές που κυριαρχούν στην Ε.Ε (όπως η "Κοινή Αγροτική Πολιτική", οι χιλιάδες σελίδες νέας νομοθεσίας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες,οι προσπάθειες για εξομοίωση του φορολογικού καθεστώτος των κρατών-μελών, η τεράστια, ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία, με τους χιλιάδες ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους, και τα ατέλειωτα σκάνδαλα διαφθοράς κτλ). Και το χειρότερο είναι πως ακόμη και σήμερα, οι περισσότεροι φιλελεύθεροι στην Ελλάδα θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν τη μοναδική λύση σωτηρίας για την ελληνική οικονομία.

Δυστυχώς προς το παρόν , η κριτική που ακούγεται στην Ελλάδα εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιορίζεται σε τριτοκοσμικές κραυγές και μακρόσυρτα παράπονα, σε στυλ Καζαντζίδη, για τους «κακούς Ευρωπαίους» που δεν μας δίνουν και άλλα χρήματα. Κριτική που αξίζει τόσο σοβαρής αντιμετώπισης όσο και τα κλάματα ενός κακομαθημένου παιδιού που γκρινιάζει επειδή οι γονείς του δεν του αγοράζουν το καινούργιο playstation. Μήπως όμως ήρθε η ώρα, με πρωτοβουλία των φιλελεύθερων, να αρχίσει επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση για το αν η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη ήταν ωφέλιμη ή όχι;