Breaking wind...

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε ητελευταία μελέτη του FAO (Food and Agricultural Organisation) την Ηνωμένων Εθνών,η οποία αναγνωρίζει ως μεγαλύτερη σύγχρονη απειλή για το περιβάλλον τις αγελάδες. Φυσικά, η είδηση της ανακοίνωσης της μελέτης δεν έτυχε ανάλογης προβολής και σχολιασμού από τα ελληνικά ΜΜΕ, αφού τα συμπεράσματά της δεν ταιρίαζουν ακριβώς στο προφίλ της τρομολαγνικής καταγγελτικής υστερίας, όπως συνηθίζεται στον προστατευόμενο βιότοπο πολιτικών ιδεοληψιών που ονομάζεται Ελλάδα (αν και με λίγη δημιουργική φαντασία θα μπορούσαν).

H έκθεση αγαγνωρίζει τις αγελάδες και τον αυξανόμενο αριθμό τους (σήμερα 1,5 δις), ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το κλίμα, τα δάση και τα άγρια είδη. Ενώ επίσης τις ενοχοποιεί για άλλα προβλήματα, όπως η όξινη βροχή, την ερημοποίηση, την δημιουργία νεκρών ζωνών στους ωκεανούς, την μόλυνση των ποταμών και την καταστροφή των κοραλλιογενών υφάλων! Ευθύνονται για το 18% της παραγωγής των αερίων του θερμοκηπίου, περισσότερο από τα αεροπλάνα, τα αυτοκίνητα και όλα τα μέσα μεταφοράς μαζί. Μια αγελάδα παράγει τον χρόνο περισσότερα αέρια (μεθάνιο βασικά, αλλά στην παραγωγή λιπασμάτων για τα χόρτα που καταναλώνει) από ένα Range Rover σε ένα χρόνο με κανονική χρήση. Επίσης παράγουν περίπου άλλα 100 αέρια, μεταξύ των οποίων τα 2/3 της αμμωνίας που προξενεί την όξινη βροχή. Δεν φταίνε τα εργοστάσια της Γερμανίας για την όξινη βροχή της, οι αγελάδες της φταίνε (αν αρχίσει και στην Λάρισσα θα ξέρουμε ποιος φταίει). Ενώ για να παράγουν 1 λίτρο γάλα, καταναλώνουν 990 λίτρα νερού. Ενώ η αποχέτευση των περιττωμάτων τους είναι από τους λόγους μόλυνσης σε ποτάμια και ωκεανούς. Η δε κατάσταση αναμένεται να χειροτερεύσει εφόσον τα επόμενα 50 χρόνια θα διπλασιαστεί περίπου ο αριθμός των αγελάδων, λόγω της αύξησης της ζήτησης για προϊόντα κρέατος και γάλακτος.

Αν κάτι έχει να μας προσφέρει αυτή η έρευνα είναι η συνειδητοποίηση ότι η επίδραση στο περιβάλλον είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της προσπάθειας του ανθρώπου να καλυτερεύσει τις συνθήκες ζωής του. Υπεύθυνος για τις αλλαγές στο περιβάλλον είναι ο κάθε άνθρωπος χωριστά με τις καταναλωτικές του επιλογές. Όταν αποφασίζει να αγοράσει γάλα για τα παιδιά του, μοσχαρίσιες για την αναιμία του, να ταξιδέψει με αεροπλάνο, να διαβάσει εφημερίδα, να ανοίξει τον υπολογιστή του. Κάθε κίνησή του έχει κόστος στο περιβάλλον και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να αποδεχτούμε, αν θέλουμε να δούμε να βελτιώνονται οι συνθήκες ζωής των δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη. Και επίσης πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι τα προβλήματα αλλαγών στο περιβάλλον έχουν σαν βασικό υπόβαθρο τις αυξανόμενες ανάγκες που προκαλεί ο υπερπληθυσμός της Γης. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουμε το περιβάλλον στην τύχη του.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα που καταλήγει η μελέτη είναι οι ευθύνες του φαινομένου που έχει χαρακτηριστεί ως η τραγωδία των κοινών. Πολλοί φυσικοί πόροι είναι είτε δωρεάν, είτε υποτιμημένοι, με αποτέλεσμα το κόστος χρήσης τους να μην περιλαμβάνει τα περιβαλλοντικά κόστη. Οι συγγραφείς θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα την ενσωμάτωση του περιβαλλοντικού κόστους στο κόστος παραγωγής, αν θέλουμε να έχουμε μια βιώσιμη ανάπτυξη. Και φυσικά με αυτά που γράφουν δεν ανακαλύπτουν την Αμερική.

Η αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων χωρίς να υπονομεύεται η ανάπτυξη, μελετάται εδώ και δεκαετίες. Και αυτό μπορεί να γίνει είτε με επέκταση και καθορισμό των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, όπου αυτό είναι τεχνικά εφικτό, είτε με ενσωμάτωση του κόστους της περιβαλλοντικής υποβάθμισης στις αντίστοιχες χρήσεις με μορφή φόρου, εκεί που τα ιδιοκτησιακά δικαίωματα δεν μπορούν ακόμα να καθοριστούν.

Κάποια στιγμή πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα των αλλαγών και αντί να εφαρμόζουμε πανάκριβες, αντιαναπτυξιακές, περιοριστικές πολιτικές αποτροπής του αναπόφευκτου να εστιάσουμε στην προσαρμογή και στην αντιμετώπιση των συνεπειών των αλλαγών. Οι λογικές των νομοθετικών απαγορεύσεων, πέραν του ότι είναι τελικά ανεφάρμοστες μπροστά στις ανθρώπινες ανάγκες (και στερούν πρώτα και κύρια τους μη-προνομιούχους το δικαίωμα να βελτιώσουν την ζωή τους), αντιμετωπίζουν τα περιβαλλοντικά ζητήματα όπως η στείρωση τον υπερπληθυσμό. Όχι μόνο παραβιάζουν ελευθερίες, όχι μόνο δεν λύνουν προβλήματα, αλλά προσθέτουν τελικά νέα. Αντίθετα, η οικονομική ελευθερία πάει χέρι-χέρι με την προστασία και την διατηρησιμότητα του περιβάλλοντος.



Δείτε επίσης:
The Problem of Social Cost
Economic Freedom and Environmental Quality
Environmentalism and Economic Freedom: The Case for Private Property Rights