Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Ο ζωτικός χώρος της μη-άρνησης

Κυκλοφόρησε μόλις η τελευταία έκδοση του Ευρωμαρόμετρου. Διαβάζοντας την αναφορά, το πρώτο πράγμα που είναι προφανές με γυμνό μάτι είναι ότι οι Έλληνες πολίτες, καθώς και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, δεν ξέρουν τι θέλουν, ή δεν καταλαβαίνουν τις ερωτήσεις.

Οι Έλληνες, όπως και οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες, θεωρούν ότι:
  • Το κράτος παρεμβαίνει πάρα πολύ στη ζωή τους (EL: 67% - EU25: 62%).
  • Χρειάζεται περισσότερη ισότητα και δικαιοσύνη ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται λιγότερη ελευθερία για το άτομο (EL: 62% - EU25: 64%).
  • Ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι ο καλύτερος τρόπος για την εγγύηση της ευημερίας (EL: 57% - EU25: 64%).
Θα ήθελα πολύ συναντήσω κάποιον/α από τους πολίτες που δήλωσαν ότι το κράτος παρεμβαίνει πολύ στη ζωή τους, αλλά δέχονται ταυτόχρονα ότι χρειαζεται περισσότερη «ισότητα και δικαιοσύνη», ακόμη κι αν αυτό συνεπαγεται λιγοτερη ελευθερία για το άτομο. Προφανώς εννοούν το ‘άλλο’ άτομο και όχι τον εαυτό τους.
Υπάρχει όμως και η θετική πλευρά της έρευνας: 38% των Ελλήνων διαφωνεί με τον περιορισμό της ατομικής ελευθερίας για χάρη της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Έντονη δυσπιστία εκφράζεται για το Διαδίκτυο (EL: 61%), καθώς οι Έλληνες συγκεντρώνουν το υψηλότερο αρνητικό ποσοστό του συνολικού δείγματος της έρευνας, αποκλίνοντας κατά 26 ποσοστιαίες μονάδες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (ΕU25: 35%). Εμπιστοσύνη στο Διαδίκτυο εκφράζει το 33% του ελληνικού και το 34% του ευρωπαϊκού δείγματος.
Αν και λίγο παράξενη η σχετική ερώτηση – τι ακριβώς σημαίνει έκφράζω δυσπιστία για το διαδίκτυο; – δεν είναι εντυπωσιακό το 61%, μιας και μόλις 26% των Ελλήνων έχουν στο σπίτι τους πρόσβαση στο internet.

Από το υπόλοιπο της έρευνας, δυο στοιχεία είναι αυτά που εντυπωσιάζουν: η απόλυτη κυριαρχία του συντηρητισμού και ο φόβος της παγκοσμιοποίησης. Καμία έκπληξη.
Μπορεί κανείς όμως να παρουσιάσει την έρευνα και με μια πιο αισιόδοξη οπτική:
  • 34% των Ελλήνων (EU25: 62%) δεν πιστεύουν ότι η θέση της θρησκείας στην κοινωνία δεν είναι περισσότερο σημαντική από όσο θα έπρεπε.
  • 19% των Ελλήνων (EU25: 32%) δεν πιστεύουν ότι δε θα έπρεπε να νομιμοποιηθεί η προσωπικη κατανάλωση κάνναβης σε όλη την Ευρώπη.
  • 16% των Ελλήνων (EU25: 51%) δεν πιστεύουν ότι δε θα έπρεπε να επιτραπούν οι ομοφυλοφιλικοί γάμοι σε όλη την Ευρώπη.
  • 11% των Ελλήνων (EU25: 39%) δεν πιστεύουν ότι δεν πρέπει να εγκριθεί η υιοθέτηση παιδιών από ομοφυλοφιλικά ζευγάρια σε όλη την Ευρώπη.
  • 36% των Ελλήνων (EU25: 59%) δεν πιστεύουν ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί απειλή τόσο για την απασχόληση όσο και τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα.
Είναι αλήθεια ότι στον κόσμο των στατιστικών ερευνών, που κυκλοφορεί και ο fuzzy τύπος του ‘Δεν Ξέρω/Δεν απαντώ’, η μη άρνηση δεν είναι απαραίτητα κατάφαση. Κάπου όμως πρέπει να γίνει η αρχή.
Η ‘μη άρνηση’ μου αρκεί για την ώρα.

12 σχόλια:

MetroGuardian είπε...

Η τομή όλων αυτών είναι και οι ενδεχόμενοι ψηφοφόροι σας. Αν μάθουν πρώτα την ύπαρξη της Φ.Σ.

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω οτι ενέχεται κάποια αντίφαση ανάμεσα στην πεποίθηση οτι 'το κράτος παρεμβαίνει υπερβολικά στην ιδιωτική μου ζωή' και στην πεποίθηση οτι 'θα ήμουν διατεθειμένος να χάσω κάποιες ελευθερίες (λ.χ. να αγοράσω ελικόπτερο) προκειμένου να ωφεληθούν κάποιοι μη-προνομιούχοι.

Γράφεις

'Θα ήθελα πολύ συναντήσω κάποιον/α από τους πολίτες που δήλωσαν ότι το κράτος παρεμβαίνει πολύ στη ζωή τους, αλλά δέχονται ταυτόχρονα ότι χρειαζεται περισσότερη «ισότητα και δικαιοσύνη», ακόμη κι αν αυτό συνεπαγεται λιγοτερη ελευθερία για το άτομο.'

Πολλοί από αυτούς που τάχθηκαν υπέρ της απονομής (κοινωνικής) δικαιοσύνης μπορεί να μην συμπεριέλαβαν τους εαυτούς τους στο σύνολο ατόμων των οποίων οι ελευθερίες μπορούν να περικοπούν. Και αυτοί είναι, πολύ απλά, υποκριτές.

Ωστόσο πολλοί άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να περιορίσουν τις δικές τους ελευθερίες για να ωφεληθούν τρίτοι (λ.χ. μία μητέρα για το παιδί της, ή για τα παιδιά τρίτων) και δεν βλέπω κανένα λόγο να είμαστε καχύποπτοι, όσον αφορά τη διάθεσή τους να συνεισφέρουν.

Ανώνυμος είπε...

Πάντως, όσον αφορά την ισότητα και δικαιοσύνη είναι πιθανόν να εννοούν την δίκαιη ανταμοιβή των προσπάθειων τους και την ισότητα στις ευκαιρίες.

Πολλοί Ελληνες βέβαια κλαίγονται για πολλά αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ υπάρχει έλλειψη ευκαιριών λόγω του ότι πόροι που θα μπορούσαν να διοχετευθούν σε υγιείς δραστηριότητες χρησιμοποιούνται για να μένουν στη ζωή σάψαλα όπως η Ολυμπιακή.

Τώρα όσον αφορά την φοβία για έλλειψη ελευθερίας δε θα τη σχολιάσω. Λες και τώρα 'ένας μισθοδίαιτος που έχει χάσει κάθε ικμάδα δημιουργικότητας και χρωστάει πέντε κάρτες είναι ελεύθερος...

S G είπε...

νομιζω οτι ο νικολας εχει καποιο δικιο.

κατα τα αλλα δεν καταλαβαινω ακριβως το στατιστικο νοημα της διπλης αρνησης στα ερωτηματα ("δεν πιστευουν οτι δεν ειναι σημαντικη"... γιατι οχι "δεν πιστευουν οτι ειναι σημαντικη"?)... ειναι λιγο αστεια ή μου φαινεται?

τελος νομιζω οτι το θεμα των ομοφυλοφυλικων γαμων δειχνει μια τρομερη αδυναμια και ελλειψη δημοσιου διαλογου στην Ελλαδα. Νομιζω οτι οποιοδηποτε ατομο με ιχνος δημοκρατικης σκεψης μετα απο 2-3 λεπτα συζητησης θα πρεπει να παραδεχτει οτι ο γαμος ειναι δικαιωμα ολων των πολιτων!

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Άλλο ο γάμος ως κοινωνικός θεσμός και άλλο η νομική αναγνώριση μιας ενώσεως προσώπων. Πραφανώς το πρώτο απολαμβάνει αναγνωρίσεως και χωρίς το δεύτερο. Ε, εκεί είναι το πρόβλημα. Αν η νυχτωμένη κοινωνία δεν θεωρεί την ένωση προσώπων του ιδίου φύλου γάμο, δεν θα αλλάξει γνώμη όσοι νόμοι κι αν ψηφισθούν (που δεν θα ψηφισθούν).
Και για να πάμε στην πρακτική πλευρά του θέματος. Ο γηραλέος θείος είναι ομοφυλόφιλος και άκληρος. Γιατί να τον κληρονομήσει ο προσοδοθήρας εραστής του και όχι τα ανήψια του ; Δέχεται ο φιλευθερισμός και ιδαίτερο ανθρώπινο δικαίωμα στο να διαθέτει κανείς όπως θέλει την περιουσία του μετά θάνατον εντελώς ανεξαρτήτως της θελήσεως της κοινωνίας ; Νομίζω όχι.

S G είπε...

"Δέχεται ο φιλευθερισμός και ιδαίτερο ανθρώπινο δικαίωμα στο να διαθέτει κανείς όπως θέλει την περιουσία του μετά θάνατον εντελώς ανεξαρτήτως της θελήσεως της κοινωνίας ; Νομίζω όχι."

φυσικα ναι! το τι κανεις με την περιουσια σου ειναι ατομικο δικαιωμα σου αλλα και νομικον δικαιωμα σου ηδη σημερα (μια διαθηκη αρκει νομιζω).

Ο γαμος ειναι χρησιμος για περιπτωσεις που δεν υπαρχει διαθηκη, για φορολογικα θεματα, για θεματα συνταξης κτλ
Και προφανως δεν μιλω για θρησκευτικο γαμο (που ειναι θεμα της εκκλησιας) αλλα για πολιτικο (που ειναι της πολιτειας).

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

S G said... «κατα τα αλλα δεν καταλαβαινω ακριβως το στατιστικο νοημα της διπλης αρνησης στα ερωτηματα ("δεν πιστευουν οτι δεν ειναι σημαντικη"... γιατι οχι "δεν πιστευουν οτι ειναι σημαντικη"?)... ειναι λιγο αστεια ή μου φαινεται?»
Στην έρευνα υπήρχαν στοιχεία μόνο για την άρνηση και έτσι, για να μην παρασυρθώ σε ανακρίβειες, κατέφυγα στο χιούμορ. Ελπίζω να ήτανε σαφές.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας said... «"Δέχεται ο φιλευθερισμός και ιδαίτερο ανθρώπινο δικαίωμα στο να διαθέτει κανείς όπως θέλει την περιουσία του μετά θάνατον εντελώς ανεξαρτήτως της θελήσεως της κοινωνίας ; Νομίζω όχι."»
Μπα; Και γιατί παρακαλώ να έχει λόγω η κοινωνία για το πως θα διαθέσω την περιουσία μου; Θα λέγατε το ίδιο αν η ‘κοινωνία’ αποφάσιζε να αποκλύσει τα παιδιά σας από το δικαίωμα να σας κληρονομήσουν ή αναφέρεστε μονάχα στους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων.

S G είπε...

μα ναι δεν εχω προβλημα με σενα γιωργο, αναρωτιεμαι γιατι η ερευνα εγινε ετσι...

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Σε όλα τα κράτη του κόσμου υπάρχουν περιορισμοί στο δικαίωμα να διαθέτει κανείς την περιουσία του μετά θάνατον. Κυριώτερο παράδειγμα είναι η νόμιμος μοίρα για την σύζυγο και τα παιδιά. Αυτό είναι αντίθετο στην ελευθερία του προσώπου ; Γιατί, αφού το πρόσωπο δεν ζει πλέον ;
Δέστε τι γράφει ο Macaulay εδώ :
http://www.kuro5hin.org/story/2002/4/25/1345/03329
The first thing to be done, Sir, is to settle on what principles the question is to be argued. Are we free to legislate for the public good, or are we not? Is this a question of expediency, or is it a question of right? Many of those who have written and petitioned against the existing state of things treat the question as one of right. The law of nature, according to them, gives to every man a sacred and indefeasible property in his own ideas, in the fruits of his own reason and imagination. The legislature has indeed the power to take away this property, just as it has the power to pass an act of attainder for cutting off an innocent man's head without a trial. But, as such an act of attainder would be legal murder, so would an act invading the right of an author to his copy be, according to these gentlemen, legal robbery.
Now, Sir, if this be so, let justice be done, cost what it may. I am not prepared, like my honourable and learned friend, to agree to a compromise between right and expediency, and to commit an injustice for the public convenience. But I must say, that his theory soars far beyond the reach of my faculties. It is not necessary to go, on the present occasion, into a metaphysical inquiry about the origin of the right of property; and certainly nothing but the strongest necessity would lead me to discuss a subject so likely to be distasteful to the House.
I agree, I own, with Paley in thinking that property is the creature of the law, and that the law which creates property can be defended only on this ground, that it is a law beneficial to mankind. But it is unnecessary to debate that point. For, even if I believed in a natural right of property, independent of utility and anterior to legislation, I should still deny that this right could survive the original proprietor. Few, I apprehend, even of those who have studied in the most mystical and sentimental schools of moral philosophy, will be disposed to maintain that there is a natural law of succession older and of higher authority than any human code.
If there be, it is quite certain that we have abuses to reform much more serious than any connected with the question of copyright. For this natural law can be only one; and the modes of succession in the Queen's dominions are twenty. To go no further than England, land generally descends to the eldest son. In Kent the sons share and share alike. In many districts the youngest takes the whole. Formerly a portion of a man's personal property was secured to his family; and it was only of the residue that he could dispose by will. Now he can dispose of the whole by will: but you limited his power, a few years ago, by enacting that the will should not be valid unless there were two witnesses. If a man dies intestate, his personal property generally goes according to the statute of distributions; but there are local customs which modify that statute.
Now which of all these systems is conformed to the eternal standard of right? Is it primogeniture, or gavelkind, or borough English? Are wills jure divino? Are the two witnesses jure divino? Might not the pars rationabilis of our old law have a fair claim to be regarded as of celestial institution? Was the statute of distributions enacted in Heaven long before it was adopted by Parliament? Or is it to Custom of York, or to Custom of London, that this pre-eminence belongs? Surely, Sir, even those who hold that there is a natural right of property must admit that rules prescribing the manner in which the effects of deceased persons shall be distributed are purely arbitrary, and originate altogether in the will of the legislature.

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί να τον κληρονομήσει ο προσοδοθήρας εραστής του και όχι τα ανήψια του ; " δηλαδή αν τον κληρονομήσει καμία ετεροφυλόφιλή εξίσου προσοδόθηρη μικρούλα θα σας πείραζε λιγότερο;
Νομίζω ότι το πρόβλημα αυτό είναι ηθικό και όχι νομικό. Είναι ανήθικο κάποιος να το παίζει ερωτευμένος με κάποιον(α) για τα λεφτά είτε έχουν ομοφυλοφιλική σχέση είτε ετεροφυλοφιλική. Πού κολλάει ο φιλελευθερισμός ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σύστημα;

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Εμένα δεν θα με πείραζε λιγώτερο. Φαντάζομαι, όμως, ότι οι συγγενείς είναι καλύτερα προετοιμασμένοι να απομακρύνουν την μικρούλα εγκαίρως. Αν μη τι άλλο, ο μικρούλης μπορεί να είναι και χειροδύναμος ...
Για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζει η επιστήμη, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις φαίνονται εμπειρικώς να είναι λιγότερο σταθερές και μακρόχρονες από τις ετεροφυλικές. Φυσικά, η κοινωνία έχει συμφέρον να επιδοτήσει τις σχέσεις με προοπτική εις βάρος των ευκαιριακών. Κάθε μικρή βοήθεια, όπως ο αποκλεισμός από τον γάμο είναι ευπρόσδεκτη γι' αυτόν τον καλό σκοπό.
Ειδικά στην Ελλάδα, τυχόν αναγνώριση των δεσμών ομοφυλοφίλων ως γάμου από την πολιτεία θα δώσει ένα ακόμα χαστούκι στον πολιτικό γάμο. Θα φανεί οτι είναι κουκλοπαντρειά για τους ...

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις:

"Για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζει η επιστήμη, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις φαίνονται εμπειρικώς να είναι λιγότερο σταθερές και μακρόχρονες από τις ετεροφυλικές. Φυσικά, η κοινωνία έχει συμφέρον να επιδοτήσει τις σχέσεις με προοπτική εις βάρος των ευκαιριακών. Κάθε μικρή βοήθεια, όπως ο αποκλεισμός από τον γάμο είναι ευπρόσδεκτη γι' αυτόν τον καλό σκοπό."

Κατ αρχήν, θέλω να παρατηρήσω ότι η ιδέα ότι το κράτος μπορεί και πρέπει να περιθωριοποιήσει / τιμωρίσει ανθρώπους, συμπολίτες μας (στην περίπτωση αυτή τους ομοφυλόφιλους αλλά μπορεί να είναι ο οποιονδήποτε) έτσι ώστε να "ενθαρύνει" οποιοδήποτε "ευγενή" στόχο, είναι επικίνδυνη από μόνη της.

Αλλά πέρα από αυτή την "ιδεολογική" επιφύλαξη, το επιχείρημα εδώ είναι βασισμένο στην πιο παράλογη αντεστραμένη λογική! Ένας από τους βασικούς λόγους που οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις συχνά (αλλά βέβαια όχι πάντα) είναι εφήμερες είναι ότι η κοινωνία τις αποδοκιμάζει (η απαγόρευση γάμου είναι ένα μόνο παράδειγμα). Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως η απαγόρευση των γάμων ομοφυλοφίλων ενισχύει τις μακροχρόνιες σχέσεις???

Αντιθέτως, εμφανέστατα οι γάμοι ομοφυλοφίλων ενισχύουν τον θεσμό του γάμου και των μακροχρόνιων σχέσεων ακόμα και για τους ετερόφυλους καθότι μειώνει τον αριθμό των πολιτών που είναι έξω από τον γάμο και έξω από μακροχρόνιες σχέσεις και δίνει τα "σωστά" παραδείγματα στους πολίτες.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock