Πόσοι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

Την ακριβή απάντηση κανείς δεν την ξέρει. Σίγουρα μερικές δεκάδες. Μάλλον η ορθότερη απάντηση είναι όσα ρουσφέτια μπορεί να καλύψει το δημόσιο ταμείο. Πάμε σε μια πιο εύκολη ερώτηση: Πόσες μέρες χρειάζεται για δημοσιοποιηθεί ένα επείγον πρόβλημα δημόσιας υγείας, το οποίο ίδιο πρόβλημα στην υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετωπίστηκε άμεσα; Μόλις 2 εβδομάδες:

Αντιγράφω από την Καθημερινή:
Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες προχώρησαν άμεσα σε απόσυρση του ύποπτου ηλιελαίου, εμείς πιθανότατα το καταναλώσαμε. Η κρίση δημοσιοποιήθηκε με καθυστέρηση περίπου δύο εβδομάδων, ενώ ακόμη και σήμερα οι Ελληνες καταναλωτές δεν γνωρίζουν τα προϊόντα που περιέχουν το επικίνδυνο ηλιέλαιο. Ενώ το «σήμα» από την Ε.Ε. έφθασε στις 24 Απριλίου, διαπιστώθηκε ότι και στη χώρα μας έχουν εισαχθεί μολυσμένες ποσότητες στις 6 Μαΐου και άρχισαν να αναζητούνται τα... ίχνη τους.

Καταλαβαίνω φυσικά ότι μεσολάβησε ...το ελληνικό Πάσχα, η (πληρωμένη) απεργία της Πρωτομαγιάς και οι άδειες (από τη σημαία) όλων των ενδιάμεσων ημερών (για μια υπόθεση μου στο Υπουργείο Υγείας από τις 24/4 μπόρεσα να βγάλω άκρη μόλις την Δευτέρα 5/5, όταν ξανάρχισαν να σηκώνουν τα τηλέφωνα), αλλά η καθυστέρηση αυτή σε ένα τόσο σοβαρό και επείγον θέμα δημόσιας υγείας είναι προκλητική ακόμα και για τα δεδομένα της ελληνικής γραφειοκρατίας. Μια επικίνδυνη και ανεύθυνη γραφειοκρατία, όχι απλά για το πορτοφόλι των φορολογούμενων, αλλά για την ίδια την υγεία των πολιτών, άφησε 15 μέρες την χώρα να καταναλώσει χιλιάδες τόνους ορυκτέλαιου!

Σε μια χώρα με ένα εκατομμύριο+ δημοσίων υπαλλήλων, με τόσες υπηρεσίες και φορείς που ούτε το κράτος δεν ξέρει πόσοι είναι, πόσο κοστίζουν και ποιές (συνήθως αλληλοσυγκρουόμενες) αρμοδιότητες έχουν, όπου κάθε έστω και ασήμαντη διοικητική μεταρρύθμιση για βελτίωση της παραγωγικότητας του ή του εξορθολογισμού του αντιμετωπίζεται ως "νεοφιλελεύθερη λαίλαπα" ή "επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων", η απόλυτη ανικανότητα που διαπιστώνουμε δεν είναι παρά νομοτελειακό επακόλουθο. Και οι μόνες λύσεις που προβάλει ο κυρίαρχος λαϊκισμός όλων των παρατάξεων είναι το ακόμα μεγαλύτερο κράτος, τροφοδοτώντας την συνέχιση και την μεγέθυνση των προβλημάτων που το μέγεθος και οργάνωση του κράτους γεννούν.