Γιατί οι ομοφυλόφιλοι δε θα έπρεπε να υποστηρίζουν τους νόμους εναντίον των διακρίσεων : Μια φιλελεύθερη άποψη

Ξεφυλλίζω το λεύκωμα με τα παλιά τεύχη του περιοδικού της τραβεστί Πάολα, "Κράξιμο" .Το μάτι μου πέφτει σε ένα σύνθημα: "Έξω το κράτος από τα κρεβάτια" και σκέφτομαι πως τo σύνθημα αυτό συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφία του gay κινήματος στα πρώτα του χρόνια. Ένα κίνημα κατεξοχήν αντικρατικίστικο και αντιεξουσιαστικό , ένα κίνημα που ζητούσε τον περιορισμό της κρατικής εξουσίας , τη διεύρυνση της ιδιωτικής σφαίρας και την ισότητα απέναντι στο νόμο . Σταδιακά όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Τις τελευταίες δεκαετίες στη Δύση, η μεγάλη πλειοψηφία των εκπροσώπων της gay κοινότητας, επηρεασμένοι από αριστερόστροφες "πολιτικά ορθές" ιδέες, άρχισε να πιστεύει πως η κρατική εξουσία μπορεί να παρέμβει προς όφελος των ομοφυλόφιλων.Οι ομοφυλόφιλοι αναγορεύτηκαν σε άλλη μια καταπιεσμένη μειονότητα, που είχε δικαίωμα να ζητήσει από το κράτος ειδικά δικαιώματα. Το κράτος δεν ήταν πια ο εχθρός, αλλά ο "αγαθός πατερούλης" που η δύναμη του θα χρησιμοποιηθεί για να συντρίψει τις αντιστάσεις των "στενόμυαλης" πλειοψηφίας .

Αυτή η ειδική μεταχείριση εκδηλώνεται κυρίως με τρείς τρόπους :

Πρώτον, με μια σειρά νομοθετημάτων που έχουν ψηφιστεί σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο και στοχεύουν στο να τιμωρήσουν ποινικά τη διατύπωση απόψεων που μπορεί να θίξουν ή να προκαλέσουν βία εναντίον ενός ατόμου ή μιας ομάδας ("hate speech") . Ενώ οι οι νόμοι αυτοί ξεκίνησαν για να προστατεύουν έναντι σχολίων που θίγουν την εθνική ή φυλετική καταγωγή, το φύλο και τη θρησκεία, σε πολλές χώρες καλύπτουν πια και τα σχόλια που θίγουν το σεξουαλικό προσανατολισμό. (Για το πώς αυτή η νομοθεσία μπορεί να προκαλέσει ανεπίτρεπτους περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου, διαβάστε εδώ και εδώ).

Ένα άλλο πεδίο, όπου το κράτος παρεμβαίνει παρέχοντας ειδικά δικαιώματα, είναι η αναγνώριση των λεγόμενων "εγκλημάτων μίσους". Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες όπου το έγκλημα διαπράττεται , εξαιτίας της εθνικής ή φυλετικής καταγωγής, το φύλου, της θρησκεία ή του σεξουαλικού προσανατολισμού του θύματος .Έτσι αν το θύμα είναι ομοφυλόφιλος, ο δράστης μπορεί να τιμωρήθει με επιπρόσθετη ποινή αν αποδειχτεί πως τα κίνητρα του ήταν ρατσιστικά.

Τέλος, η ειδική μεταχείριση εκδηλώνεται με τη νομοθεσία που απαγορεύει τις διακρίσεις έναντι των ομοφυλόφιλων στο χώρο της εργασίας, στην ενοικίαση κατοικίας κτλ . Και εδώ θα επικεντρωθεί το παρόν άρθρο . Στην Ελλάδα υπάρχει ο Ν 58(Ι)/2004 περί Ίσης Μεταχείρισης στην Απασχόληση και στην Εργασία . Σκοπός του νόμου είναι "η θέσπιση πλαισίου για την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού στον τομέα της απασχόλησης και της εργασίας, προκειμένου να υλοποιηθεί η αρχή της ίσης μεταχείρισης." και εφαρμόζεται τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Οι gay οργανώσεις στηρίζουν με ενθουσιασμό αυτή τη νομοθεσία . Η ΟΛΚΕ (Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας) ζητάει πιο αυστηρή εφαρμογή της όσον αφορά την εργασία, και προτείνει να εφαρμοστεί και στον τομέα της ενοικίασης κατοικιών, όπου εξακολουθούν να υπάρχουν διακρίσεις από τις ιδιοκτήτριες και τους ιδιοκτήτες απέναντι σε ζευγάρια του ίδιου φύλου.

Όμως θα έπρεπε οι gays να στηρίζουν μια τέτοια νομοθεσία και εν τέλει εξυπηρετεί τα ίδια τα συμφέροντα τους;

Η πρώτη ένσταση που μπορεί να διατυπωθεί είναι πως συνήθως τέτοιου είδους νομοθεσία εφαρμόζεται για να προστατέψει κοινωνικές ομάδες που, λόγω των διακρίσεων που υφίστανται, έχουν μειωμένο εισόδημα. Αναρωτιέμαι από πού προκύπτει σήμερα πως οι ομοφυλόφιλοι είναι μειωμένου εισοδήματος; Αντίθετα, χρησιμοποιώντας απλά την κοινή λογική, καταλαβαίνεις πως έχουν περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα από τους ετεροφυλόφιλους, μόνο από το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν έχουν οικογένεια και παιδιά .Επιπλέον, επιτρέψτε μου να έχω πολλές αμφιβολίες για το αν θα επικαλεστούν αυτή τη νομοθεσία αυτοί που τη χρειάζονται περισσότερο: δηλαδή φτωχοί ομοφυλόφιλοι που συνήθως ζουν στην επαρχία, και συνήθως είναι "κρυφοί". Αντίθετα, είναι πολύ πιο πιθανό να χρησιμοποιηθεί από άτομα που είναι ανοιχτοί με τη σεξουαλικότητα τους, άτομα που συνήθως ζουν σε μεγάλες πόλεις και έχουν πιο αυξημένο μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο. Η εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας θα οδηγήσει σε συνεχείς δικαστικές διαμάχες, αφού είναι πολύ δύσκολο να μπείς στο μυαλό του άλλου και να καταλάβεις γιατί δεν σου νοίκιασε ένα διαμέρισμα ή δεν σε προσέλαβε στη δουλειά.

Μια άλλη αθέλητη συνέπεια είναι πως θα συμβάλλει στη δημιουργία μιας δύσκαμπτης αγοράς εργασίας για τους ομοφυλόφιλους, φορτωμένης με υπερβολική νομοθεσία. Μια αγορά εργασίας όπου το υψηλό κόστος της απόλυσης θα μειώσει εν τέλει τις ευκαιρίες των ομοφυλόφιλων να βρουν δουλειά, μιας και ο εργοδότης θα το σκεφτεί δύο φορές αν θα προσλάβει έναν gay (ιδίως αν φαίνεται για gay) τη στιγμή που θα είναι πια τόσο δύσκολο να τον απολύσει. Οι πιο πολλοί ομοφυλόφιλοι που υποστηρίζουν αυτές τις νομοθετικές πρωτοβουλίες, δεν λαμβάνουν όμως υπόψη τους πως μπορούν να εφαρμοστούν και εναντίον τους. Π.χ.ένας gay ιδιοκτητης που θέλει να νοικιάσει το διαμέρισμα του μόνο σε gay ενοικιαστές δεν θα έχει το δικαίωμα να το κάνει, ένας ιδιοκτητης gay μπαρ θα είναι υποχρεωμένος να προσλαμβάνει και ετεροφυλόφιλους. Επιπλέον, θα δημιουργηθούν αντιπάθειες από την ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία, αφού πια οι ομοφυλόφιλοι θα θεωρούνται από αυτούς σαν μια μειονότητα που τα μέλη της δεν πετυχαίνουν χάρη στη αξία τους αλλά χάρη στην προνομιακή κρατική μεταχείριση. Αλλά και στους ίδιους τους ομοφυλόφιλους θα καλλιεργηθεί μια νοοτροπία θύματος και θα βρεθούν εγκλωβισμένοι σε έναν αέναο κύκλο θυματοποιήσης και εξάρτησης τους από την κρατική γραφειοκρατία.Θα τους δημιουργηθεί η πεποίθηση πως δεν έχουν τις απαιτούμενες ικανότητες αλλά χρειάζονται την ειδική προστασία του κράτους για να πετύχουν. Αυτή η μειωτική για τους gays νοοτροπία θα μειώσει την αυτοπεποίθηση τους , και θα εμποδίσει την περαιτέρω ανέλιξη και ενσωμάτωση τους στην κοινωνία.Ως συνήθως,λοιπόν, όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις κρατικού παρεμβατισμού, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, αλλά υπάρχουν κάποιες αθέλητες συνέπειες που ακυρώνουν τον αρχικό σκοπό της νομοθεσίας .

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως αυτή η νομοθεσία αποτελεί μια απροκάλυπτη επίθεση της κρατικής εξουσίας εναντίον της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Με αυτόν τον τρόπο η δημόσια σφαίρα διερύνεται αδικαιολόγητα και δίνεται στο κράτος η δυνατότητα να παρέμβει σε πρωτόγνωρο βαθμό στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των πολιτών. Αυτές οι ανησυχίες δεν είναι απλά φιλελεύθεροι δογματισμοί. Αν διαβάσουμε την ιστορία των gay δικαιωμάτων, θα δούμε πως η ιδιωτική σφαίρα, η ιδιωτική κατοικία, η ιδιωτική εργασία, υπήρξε πάντοτε το πιο ασφαλές καταφύγιο για τους ομοφυλόφιλους απέναντι στους διωγμούς που έχουν υποστεί από την κρατική εξουσία. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση πως πια όλα έχουν αλλάξει και πως η κρατική γραφειοκρατία εξελίχθηκε ξαφνικά σε σύμμαχο και "προστάτη" των ομοφυλόφιλων. Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία το κράτος ήταν εχθρικό απέναντι στους ομοφυλόφιλους και δυστυχώς η Ιστορία δεν είναι ένα παραμύθι συνεχούς προόδου, όπου τα πράγματα συνεχώς βελτιώνονται. Έτσι οι νέες κρατικές εξουσίες και αρμοδιότητες , που αποκτήθηκαν υπό τα χειροκροτήματα και τις ιαχές του gay κινήματος, μπορούν μελλοντικά να χρησιμοποιηθούν εναντίον των ομοφυλοφίλων, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και εαν διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις έρθουν στην εξουσία .Είναι λοιπόν προς το διαχρονικό συμφέρον των ομοφυλόφιλων, όπως και κάθε άλλης μειονότητας, η ιδιωτική σφαίρα να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο διευρυμένη και η κρατική εξουσία όσο το δυνατόν πιο περιορισμένη.

Oι φιλελεύθεροι ζητάνε την κατάργηση όλων των νόμων που κάνουν διακρίσεις έναντι των ομοφυλόφιλων .Οι φιλελεύθεροι όμως πιστεύουν στα ίσα δικαιώματα και όχι στα ειδικά gay δικαιώματα. Ένα ανθρώπινο δικαίωμα για να είναι δικαίωμα πρέπει να ανήκει σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, πέρα από θρησκεία, χρώμα, φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν την κατάργηση όλων των δημοσίων διακρίσεων αλλά ξεχωρίζουν την ιδιωτική από τη δημόσια σφαίρα. Επικεντρώνονται στις κινήσεις του ουδέτερου κράτους και όχι στις δραστηριότητες των πολιτών . Η νομοθεσία δεν είναι ανάγκη να επεμβαίνει στις φυσικές ανισότητες της ιδιωτικής σφαίρας, δεν χρειάζεται να επιβάλλει την ιδιωτική ανοχή, και κυρίως δεν πρέπει να δημιουργεί ηθική. Αυτό σίγουρα σημαίνει πως οι ομοφοβικοί έχουν το δικαίωμα να εκδηλώνουν τις προκαταλήψεις τους στην ιδιωτική τους σφαίρα, έχουν το δικαίωμα να μην προσλαμβάνουν ομοφυλόφιλους στις επιχειρήσεις τους, να μη δέχονται ομοφυλόφιλους πελάτες. Αυτό όμως δε σημαίνει πως η φιλελεύθερη κοσμοθεωρία υποστηρίζει τις διακρίσεις. Κάθε άλλο. Η ίδια η αγορά θα τιμωρήσει τον εργοδότη εκείνο που θα αποκλείει ικανούς υπαλλήλους και θα διώχνει πελάτες, απλά επειδή είναι ομοφυλόφιλοι.Με τη σειρά τους, οι gay οργανώσεις αλλά και οι ομοφυλόφιλοι σε ατομικό επίπεδο, πρέπει να δώσουν τις μάχες τους ώστε σιγά σιγά να ξεριζωθούν αυτές οι νοοτροπίες. Αυτό δε θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη , αλλά ήδη έχουν γίνει αρκετά βήματα τα τελευταία χρόνια. Και ευτυχώς δεν έγιναν με κρατική στήριξη. Οι Έλληνες ομοφυλόφιλοι, δεν περίμεναν ποτέ ειδική μεταχείριση από το κράτος , για να πετύχουν στο εργασιακό τους χώρο και δεν την έχουν άλλωστε και ανάγκη. Νομοθετήματα σαν το Νόμο περί Ίσης Μεταχείρισης στην Απασχόληση και στην Εργασία δε θα βοηθήσουν σε τίποτε. Είτε δε θα εφαρμοστούν , είτε θα δημιουργήσουν ένα πανταχού παρόν Κράτος -Λεβιάθαν.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η Αριστερά κατάφερε να καπελώσει το gay κίνημα. Αριστεροί ακτιβιστές ταύτισαν τα gay δικαιώματα με τον αντικαπιταλισμό, αγνοώντας το γεγονός πως στις καπιταλιστικές κοινωνιες οι ομοφυλόφιλοι απολαμβάνουν τα περισσότερα δικαιώματα στην ανθρώπινη ιστορία. Η θεοποιήση του κράτους και η αφελής αντίληψη πως αρκεί ένας ακόμη νόμος για να έλθει ο παράδεισος επί της γης, αποπροσανατόλισε το gay κίνημα από τα πραγματικά αιτήματα του. Όμως ο αγώνας για ίσα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών , είναι κατεξοχήν φιλελεύθερος. Είναι καιρός το gay κίνημα να ξαναβρεί τις φιλελεύθερες, αντικρατικιστικές ρίζες του. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ,και ας ακουστεί σαν ιεροσυλία στα αυτιά των αριστερών φίλων μας, πως και οι ταραχές στο Stonewall , ξεκίνησαν σαν μια αντίδραση στα συνεχή εμπόδια που έβαζε η αστυνομία στην ελεύθερη λειτουργία των gay επιχειρήσεων!

Διαβάστε:

1) Andrew Sullivan-"The Politics of Homosexuality"
2) Nigel Ashford-"Equal Rights, Not Gay Rights"
3) Justin Raimondo-"Gay Victimology and the Liberal Kulturkampf"