Η 4η Ιουλίου είναι γιορτή της ανθρωπότητας

Η 4η Ιουλίου δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται απλά ως μια εθνική εορτή. Το περιεχόμενό της δεν περιορίζεται σε ένα κράτος ή ένα έθνος. Αντίθετα, αποτελεί μια ημερομηνία ορόσημο στην Ιστορία για το άτομο και τα φυσικά του δικαιώματα. Η Αμερικανική Επανάσταση δεν ήταν μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση. Δεν είχε σκοπό να απελευθερώσει μια συλλογική εθνική οντότητα από την επικυριαρχία ενός άλλου έθνους. Ούτε ήταν μια ταξική επανάσταση, όπου συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες επαναστάτησαν εναντίον κάποιων άλλων.

Το αγγλικό πολίτευμα είχε πάψει να είναι απόλυτη μοναρχία από την Ένδοξη Επανάσταση του 1688, που έφερε στην εξουσία τον Γουλιέλμο της Οράγγης, όχι όμως ως απόλυτο ελέω Θεού μονάρχη, αλλά περιορισμένο σε έναν ρόλο με ασφυκτικά όρια. Τα όρια αυτά τα ανέγνωσε ο ίδιος κατά την ενθρόνισή του to 1689 με το Bill of Rights.

Η φιλοσοφία γύρω από την διακυβέρνηση του κράτους και τα δικαιώματα του ατόμου, που επικράτησε με την Ένδοξη Επανάσταση περιγράφεται από τον John Locke στην Δεύτερη Πραγματεία του περί διακυβέρνησης. Εκεί ο Locke αναπτύσσει την ιδέα των φυσικών δικαιωμάτων (ζωή, ελευθερία, ιδιοκτησία), την έννοια του περιορισμένου κράτους, που δημιουργείται για να προστατεύονται ακριβώς αυτά τα φυσικά δικαιώματα, τα σαφή όρια της εξουσίας και το δικαίωμα των πολιτών να την ανατρέπουν, όταν αυτή τα υπερβαίνει.

Οποιαδήποτε πολιτική εξουσία νομιμοποιείται μόνο από τους ίδια τα μέλη της πολιτικής της κοινότητας. Όχι μονάχα με τον τρόπο εκλογής της, αλλά κυρίως από τους στόχους της και τα όρια της. Όταν υπερβαίνει τους στόχους που οδηγούν τους ανθρώπους να φεύγουν από την φυσική κατάσταση και να ενώνονται σε πολιτικές κοινότητες, και αντί για την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων στη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία, καταλήγει στην παραβίασή τους, τότε η εξουσία απονομιμοποιείται.

Τα χρόνια που μεσολάβησαν μεταξή του 1689 και του 1776 οδήγησαν τους πολίτες των αποικιών στην συνειδητοποίηση και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους (που υποβοηθήθηκε σημαντικά από υπερβολικές νομοθετικές πράξεις του Αγγλικού Κοινοβουλίου, όπως το Stamp Act του 1765, που περιόριζαν και καταπατούσαν ακόμα περισσότερο τα δικαιώματά τους). Και είναι σημαντικό να τονιστεί ο ρόλος του Αγγλικού Κοινοβουλίου (που είχε ιδιαίτερα ενισχυθεί στα μέσα του 18ου αιώνα) ως ο μηχανισμός ο φορέας λήψης των αποφάσεων που περιόριζαν τα δικαιώματα των πολιτών των αποικιών. Μπορεί οι αποικίες να μην είχαν εκπροσώπηση, αλλά απέναντί τους δεν ήταν μια απολυταρχία, αλλά ένα εκλεγμένο Κοινοβούλιο και μια περιορισμένη βασιλική εξουσία.

Το κείμενο της Διακύρηξης της Ανεξαρτησίας είναι απευθείας εμπνευσμένο από τα κείμενα και την πράδοση του John Locke και την φιλελεύθερη αντίληψη ότι το άτομο είναι από την φύση του φορέας συγκεκριμένων δικαιωμάτων. Η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας είναι η πολιτική εφαρμογή της Δεύτερης Πραγματείας. Θεμελιώνει το δικαίωμα στην επανάσταση, όχι στην ιστορική κληρονομιά, την εθνική ταυτότητα ή οποιαδήποτε άλλη μορφή συλλογικού "δικαίου", αλλά στην παραβίαση εκ μέρους της Αγγλίας των ορίων της πολιτικής εξουσίας του κράτους σε βάρους των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου. Και αυτό δίνει σε αυτή την επανάσταση το οικουμενικό της νόημα, αφού κάθε άνθρωπος, σε όποια κοινωνία και αν ζει, είναι φορέας των αναφαίρετων φυσικών δικαιωμάτων.

Τέλος, ακριβώς επειδή ο πυρήνας της ήταν το αίτημα για μια πολιτειακή οργάνωση μεγαλύτερου σεβασμού και προστασίας των ατομικών φυσικών δικαιωμάτων, η Αμερικανική Επανάσταση δεν εξετράπη στα όργια αίματος που επακολούθησαν άλλες επαναστάσεις με κολλεκτιβιστικά οράματα.