Με την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, ο Thomas Jefferson μας έδωσε ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της φιλελεύθερης παράδοσης.
Είναι η πρώτη ίσως φορά στην ιστορία του πολιτισμού μας που οι πολίτες αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους όχι υποκινούμενοι από εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά ιδεώδη, αλλά τοποθετώντας στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεών τους τρία συγκεκριμένα και απαραβίαστα Δικαιώματα:
Χωρίς αμφιβολία, η χώρα μας βιώνει την πιο δημοκρατική περίοδο της ιστορίας της. Το έλλειμμα όμως ατομικής ελευθερίας και δημοκρατικής διοίκησης της πολιτείας είναι δυστυχώς ακόμη μεγαλύτερο απ’ ότι θα έπρεπε να ανεχόμαστε.
Αντί των δικαιωμάτων στη Ζωή, την Ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας, έχουμε επιτρέψει να μας καθοδηγεί ο πατερναλισμός ενός κράτους ρυθμιστή των πάντων, μια δικαιοσύνη εξαρτημένη από πολιτικές και μη εξουσίες και μια εκκλησία που εξακολουθεί να καθορίζει και τη μορφή και την πορεία της δημοκρατίας μας.
Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας.Στο στόχαστρο του κειμένου ήταν φυσικά οι δυναστικές πολιτικές του Βασιλιά και του αριστοκρατικού του κύκλου, αλλά το όραμα ήταν για μια κυβέρνηση με στόχο την ασφάλεια και την ευτυχία των πολιτών. Και τα κατάφεραν. Παρά τις όποιες ατέλειες, τα πιθανά πισωγυρίσματα κατά καιρούς, την επιρροή στην κυβέρνηση των εκκλησιών που ο Jefferson προσπάθησε με κάθε τρόπο να αποφύγει, οι ΗΠΑ παραμένουν παράδειγμα φιλελεύθερης δημοκρατίας που κανείς δεν μπορεί πια να αγνοήσει.
Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του.Αν και αρκετά από τα ιδεώδη της Αμερικανικής Επανάστασης έχουν πια ενσωματωθεί στο σύστημα διακυβέρνησης των περισσότερων κρατών του Δυτικού Κόσμου, υπάρχουν ακόμη και σήμερα κίνδυνοι και ατέλειες που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε. Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών αποτελεί για τη χώρα μας ακόμη μακρινό όνειρο. Την καταπιεστική αριστοκρατία έχει αντικαταστήσει η μετριοκρατία των κρατικών γραφειοκρατών που κάθε άλλο παρά στόχο τους έχουν την εξυπηρέτηση του πολίτη. Το ‘τοίχος του διαχωρισμού’ μεταξύ εκκλησίας και κράτους αδυνατεί να χτιστεί πάνω σε ένα σύνταγμα που κυριαρχείται από μεταφυσικές στατιστικές και εξυπηρετήσεις των συμφερόντων της οργανωμένης εκκλησίας. Η ελευθερία της έκφρασης έχει πνιγεί πίσω από πλήθος αστερίσκων.
Έχει καταστήσει [ο Βασιλιάς] τους Δικαστές εξαρτώμενους μόνο από τη Βούλησή του για τη θητεία τους, και του ποσού και της καταβολής του μισθού τους. […]Ο Δ. Σολωμός μας πληροφορεί ότι με την Ελληνική Επανάσταση «Γκαρδιακά χαροποιήθει / και του Βάσιγκτον η γη, / και τα σίδερα ενθυμήθει / που την έδεναν κι αυτή.» Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι κι ο Jefferson θα μοιραζότανε τον ίδιο ενθουσιασμό αν έβλεπε την κατάσταση της σημερινής μας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Έχει θεσμοθετήσει πολυάριθμες νέες θέσεις και έστειλε εδώ ορδές υπαλλήλων που καταπιέζουν το λαό μας και απομυζούν τα υπάρχοντά του.
Χωρίς αμφιβολία, η χώρα μας βιώνει την πιο δημοκρατική περίοδο της ιστορίας της. Το έλλειμμα όμως ατομικής ελευθερίας και δημοκρατικής διοίκησης της πολιτείας είναι δυστυχώς ακόμη μεγαλύτερο απ’ ότι θα έπρεπε να ανεχόμαστε.
Αντί των δικαιωμάτων στη Ζωή, την Ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας, έχουμε επιτρέψει να μας καθοδηγεί ο πατερναλισμός ενός κράτους ρυθμιστή των πάντων, μια δικαιοσύνη εξαρτημένη από πολιτικές και μη εξουσίες και μια εκκλησία που εξακολουθεί να καθορίζει και τη μορφή και την πορεία της δημοκρατίας μας.
16 σχόλια:
Aν εξαιρέσουμε 20 περίπου εκατομμύρια που είναι αλκοολικά, ακροδεξιά, θρησκόληπτα, ρατσιστικά, μισαλλόδοξα καθάρματα τύπου Bush υιού,
οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ είναι μετριοπαθείς, καλοί καγαθοί άνθρωποι με την Πλατωνική έννοια.
Στην Ελλάδα, αντιθέτως, εάν εξαιρέσουμε τους 37.000 πολίτες που πληρώναμε Φόρο Μεγάλης Ακινήτου Περιουσίας την στιγμή που ο ΟΥΔΟΣ ήταν 247.000 ευρώ, ΑΡΑ έπρεπε να πληρώνουν περίπου 1.500.000 Ελληνες,
έχουμε 9.963.000 απατεώνες.
Of Semantics
Στα Αγγλικά, ο τίτλος του Post μεταφράζεται σε Inviolable Rights, ενώ στο Κείμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας [Declaration of Independence], ο χρησιμοποιούμενος όρος είναι Inalienable Rights.
Βεβαίως, τα επίθετα inalienable και inviolable είναι συνώνυμα (vide Unabridged Merriam Webster Dictinoary). Βεβαίως, ακόμα, η μετάφραση του κ. Σαρηγιαννίδη αποδίδει σωστά την δύναμη του Πνεύματος της Διακήρυξης και, άλλωστε, έτσι έχει χρησιμοποιηθεί από πλείστους Ελληνες μεταφραστές και συγγραφείς.
ΟΜΩΣ, υπάρχουν απαραβίαστα (και μάλιστα συνταγματικώς) δικαιώματα σε πολλά αγαθά όπως, πέστε, το άσυλο της κατοικίας, η αλληλογραφία κοκ. που είναι, δεχόμαστε, ανεξάρτητα της κυριαρχίας του ανθρώπου επί της ζωής του και δεν υφίστανται, αναγκαστικώς συνδεδεμένα μαζί του, από την δημιουργία του.
Αντιθέτως, τα δικαιώματα στην Ζωή [Life], την Ελευθερία [Liberty] (όχι όπως την εννοεί ο αραβο-πασοκικός ολoκληρωτισμός) και την Eπιδίωξη της Ευτυχίας [Pursuit of Happiness] είναι ΕΓΓΕΝΗ, δλδ υπάρχουν από την αρχή της ύπαρξης ενός ανθρώπου* [vide Μπαμπινιώτης, Abridged] και ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΑ από την φυσική του ακεραιότητα.
Πράγματι, ετυμολογικά, το επίθετο inalienable προέρχεται από τη λέξη alien [ξένος], εξ ου και to alienate [αποξενώνω], άρα inalienable, αυτός/αυτό που υπάρχει εγγενώς με κάτι άλλο και δεν αποξενώνεται, δεν αποσπάται, δεν είναι διαπραγματεύσιμο και δεν προσβάλλεται μηδέ ανακαλείται, από καμμιά δύναμη, είναι ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ!!!
Παρότι δε ο όρος απαραβίαστα δικαιώματα έχει μεγάλη σημασιολογική βαρύτητα, το αναπόσπαστα δικαιώματα αποδίδει ακριβέστερα την σημασία, δλδ ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε με αυτά!!
*Βασιζόμενοι σ' αυτήν την αρχή, οι θρησκόληπτοι προσπαθούν να στηρίξουν νομικά/συνταγματικά και, εν σειρά, ηθικά την θέση τους κατά των εκτρώσεων. Το επιχείρημά τους είναι ότι αυτά τα δικαιώματα τα (κατ)έχει ο άνθρωπος από την σύλληψή του, την γονιμοποίηση του ωαρίου, το ωόν, δλδ πριν καν αποκτήσει εμβρυϊκή μορφή.
Τούτο, όμως, είναι λανθασμένη θέση, διότι ο άνθρωπος υπάρχει ως ανεξάρτητη οντότης μόνο από την στιγμή που παύει να παρασιτεί βιολογικώς σε κάποια άλλη ζωή - της μάνας εν προκειμένω, άρα από την στιγμή της κοπής του ομφαλίου λώρου.
Text copyrighted by Hasapoyannes Holdings
Εξαιρετικό άρθρο, που μας θυμίζει οτι σήμερα , 4η Ιουλίου, θα έπρεπε και εμείς να εορτάζουμε την Διακήρυξη, άσχετα αν είναι και Εθνική εορτή των ΗΠΑ
Τούτο, όμως, είναι λανθασμένη θέση, διότι ο άνθρωπος υπάρχει ως ανεξάρτητη οντότης μόνο από την στιγμή που παύει να παρασιτεί βιολογικώς σε κάποια άλλη ζωή - της μάνας εν προκειμένω, άρα από την στιγμή της κοπής του ομφαλίου λώρου.
Το βρέφος σαφώς και παρασιτεί βιολογικώς στη μάνα του.
Ενα μικρό λάθος, και με όλο το σεβασμό.
Μέχρι την κοπή του ομφαλίου λώρου έχουμε έμβρυο. Με την κοπήν του ομφαλίου λώρου προκύπτει το νεογνόν [γιά ένα μήνα] και ύστερα βρέφος.
Που είναι το λάθος; Ήθελα να πω ότι και το βρέφος, όχι μόνο το έμβρυο, είναι άμεσα εξαρτημένο από τη μάνα του για την επιβίωση του.
To έμβρυο παρασιτεί βιολογικώς και η ζωή του δημιουργεί δυνητικούς κινδύνους στην φυσική/ψυχική ακεραιότητα της μάνας. Eξ ου και λόγον επ' αυτού δεν έχει η κοινωνία, μήτε ο πατέρας, αλλά μόνο η μάνα.
Το βρέφος παρασιτεί λειτουργικώς, αλλά όχι βιολογικώς. Κατά συνέπεια, η ζωή του δεν δημιουργεί κινδύνους στην φυσική ακεραιότητα κανενός και συνεπώς έχει πλήρη δικαιώματα ως ανεξάρτητη ανθρώπινη ύπαρξη. Και εφόσον η μάνα, ο πατέρας ή άλλος "πλησίον" αδυνατεί να το φροντίσει, η ευθύνη περιέρχεται μοιραίως στα χέρια της Κοινωνίας των Πολιτών ή του Κράτους.
Εμείς δε οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι, κατ' αντιδιαστολή προς, πέστε, τους ελευθεριακούς, πιστεύουμε με πάθος ότι το βρέφος ΔΕΝ φέρει ευθύνες για την ατυχία του. Ως εκ τούτου, πιστεύουμε ότι πρέπει να του δώσουμε όλα τα αγαθά και τις ευκαιρίες για να γίνει ένας άξιος και ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ πολίτης. Under no circumstances should the baby get caught in the middle!
Εννοείται, φυσικά, ότι θα πάρουμε μέτρα παραδειγματικής ΤΙΜΩΡΙΑΣ της μάνας ή/και του πατέρα (διότι ο πατέρας γεννά, η δε μάνα τίκτει) - αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Δεν βρίσκω πολύ πειστικό το επιχείρημα περί δυνητικών κινδύνων. Αν δεχτούμε ότι αυτό είναι το μοναδικό επιχείρημα υπέρ των εκτρώσεων, τότε συνεπάγονται τα εξής:
α) Η πρόθεση της γυναίκας θα πρέπει να είναι η προστασία της από τυχόν κινδύνους και όχι για παράδειγμα η παραγωγή τέχνης.
http://www.yaledailynews.com/articles/view/24513
β) Αν μπορεί να αποκλεισθεί ιατρικώς οποιαδήποτε πιθανότητα επιπλοκών, η έκτρωση θα πρέπει να απαγορεύεται. (Νομίζω ότι στους πρώτους μήνες της κύησης δεν υπάρχουν κίνδυνοι για την έγγυο. Αν είναι όντως έτσι, η έκτρωση θα πρέπει να απαγορεύεται στην αρχή της εγγυμοσύνης.)
γ) Μεγάλος κίνδυνος για την εγγυμονούσα υπάρχει και κατά τη διάρκεια του τοκετού. Θα πρέπει λοιπόν να έχει το δικαίωμα να κάνει έκτρωση ακόμα και αφού σπάσουν τα νερά.
Επίσης αν η ανθρωποκτονία θεωρείται νόμιμη άμυνα απέναντι στους δυνητικούς κινδύνους που προέρχονται από ένα έμβρυο, τότε δε βλέπω το λόγο γιατί να μην θεωρείται νόμιμη άμυνα απέναντι σε δυνητικούς κινδύνους που προέρχονται από έναν ενήλικα.
Ας πούμε ότι μπαίνω σε ένα αεροπλάνο. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι είμαι ο μόνος επιβάτης. Απογειωνόμαστε και ενώ πετάμε σε ύψος 3000 ποδών με πιάνει μια ανησυχία ότι ο πιλότος μπορεί να αρρωστήσει και να ρίξει το αεροπλάνο σκοτώνοντας και τους δυο μας. Αυτός είναι ένας δυνητικός κίνδυνος σε κάθε πτήση. Έχω το δικαίωμα να δολοφονήσω τον πιλότο και να πάρω στα χέρια μου το πιλοτήριο;
Οσο και να το παλευετε με λογικα, λογικιστικα, νομικα και νομικιστικα επιχειρηματα δεν θα βγαλει πουθενα. Το θεμα ειναι απλο και εχει να κανει
1)Ηθικη. Ειναι ηθικο να σκοτωνεις μια ζωη?
2)Προστασιας του αδυνατου. Μπορει το εμβρυο-βρεφος οτιδηποτε θελετε να προστατευσει τον εαυτο του?
3)Της γαμημενης ατομικης ευθυνης που πρεπει να εχει ο καθενας μας να βαζει καποτα οταν πηδιεται. Δεν σου φταιει το εμβρυο ρε μαγκα αν εσυ δεν πηρες τα μετρα σου.
Αφηστε τις φιλοσοφιες, ειναι καθαρα θεμα ατομικης ευθυνης
@ αμφοτέρους τους ανωνύμους.
Αμφότεροι χρησιμοποιείτε
φρούδα επιχειρήματα, μιλάτε όχι με λογικήν Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Αθηνών, της λαμπράς εποχής, αλλά at best με (παρα)λογικήν Μπερμπαντείου Κατωτάτης ή Χαροκοπείου Σχολής Οικιακών Βοηθών.
Μπείτε με τε ονόματά σας ή, έστω, καταχωρημένα ψευδώνυμα και θα σας απαντήσω αυθωρεί και παραχρήμα όχι μόνο μέχρι να πεισθείτε απολύτως, αλλά μέχρις εξαντλήσεώς σας.
Νonetheless, και με όλο τον σεβασμό, ανωνυμίες τύπου δειλών αλητοπασόκων δεν θα επιτρέψω σε προσωπικούς μου διαλόγους. Συγγνώμη, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.
Στας Αμερικάς, during civil discourse, το πρώτο πράγμα που κάνει ο ερωτών είναι η δήλωση της ονόματός του.
της -> του
Ζητάς συγνώμη για κάτι που δεν μας ενοχλεί ούτε στο ελάχιστο.
Ρε Χασαπογιάννη στα απαυτά μας αν δεν μας απαντήσεις.
Έπειτα ανοήτε που ξέρεις τι πτυχία και τι σπουδές έχουμε κάνει. Αυτά δεν μας απαγορεύουν να λέμε τον λεχρίτη, αυτό που είναι, λεχρίτης δηλαδή.
Και επειδή εμάς μας αποκαλείς αλητοπασόκους, εγώ σε αποκαλώ καραμαλάκα του κερατά.
Τώρα άντε πλύνε κανά πιάτο στο Μανχάτταν
Oι ύβρεις επιστρέφουν πάντα στην πηγή τους ως boomerang. Προσωπικά, δεν πτοούμαι, αλλά λυπάμαι διότι επιρρωνύουν του λόγου μου το αληθές.
Μόνο με ένα πράγμα, όμως, χάνω την αίσθηση του humour, όταν εκστομίζεται ασέβεια προς τους χειρώνακτες.
Κατά Ησίοδον, ο άνθρωπος, ακόμα και ο σοφότερος, δεν τελειούται παρά μόνο όταν είναι συγχρόνως διανοούμενος ΚΑΙ χειρώναξ, thence Ησιόδειον Αροτρον.
Σεβασμός στον χειρώνακτα μη σας πιάσω με βρεγμένη σανίδα.
εσυ ως χειρωναξ τον παιζεις συνεχεια
O Jefferson θα απογοητευόταν ούτως ή άλλως να έβλεπε πως χρησιμοποιούνται σήμερα τα λόγια του και οι πεποιθήσεις του...
Δημοσίευση σχολίου