O tempora, o mores...

Αντιγράφω από το άρθρο της Ναυτεμπορικής "Απόφαση στις Βρυξέλλες χωρίς την Πολωνία" :

Επίσης, μετά από αίτημα του Γάλλου Προέδρου, η γερμανική προεδρία αφαίρεσε από το σχέδιο της νέας συνθήκης τη φράση ότι «η Ε.Ε. υποστηρίζει τον ελεύθερο ανταγωνισμό», επειδή ο Ν. Σαρκοζί θεωρεί ότι στο τελευταίο δημοψήφισμα οι Γάλλοι ψήφισαν «κατά» διότι φοβούνται την παγκοσμιοποίηση. Η αφαίρεση της φράσης προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Σχόλιο:
που φθάσαμε!.. Ένας σύγχρονος συντηρητικός πολιτικός να εκφράζεται κατά της ελέυθερης αγοράς, ενώ ένας κατ'όνομα σοσιαλιστής (εργατικός) να διαμαρτύρεται γι'αυτό!
Q.E.D.

Φαρμακώνοντας την φαρμακοβιομηχανία!

There is no such thing as a free lunch.
Milton Friedman

Οι αναδιανεμητικές πολιτικές ασκούν μια αναμφισβήτητη έλξη τόσο στους πολιτικούς, όσο και στους πολίτες, γιατί κρύβοντας τις συνέπειες και τα κόστη τους μπορούν να ακούγονται ασυναγώνιστα ευχάριστες. Συνήθως παρουσιάζονται ως οι μοντέρνες εκδοχές του Ρομπέν των Δασών. Στην ουσία όμως κάθε πολιτική επιλογή και κάθε παρέμβαση του κράτους στις δραστηριότητες των πολιτών έχει συνέπειες για όλους πέρα από τους προφανείς δαιμονoποιημένους "προνομιούχους" (όπως είχε και για το εμπόριο και την συνολική ευημερία η ύπαρξη ληστών στα δάση), οι οποίες ελάχιστα συνυπολογίζονται τόσο στην προπαγάνδα μιας παρεμβατικής επιλογής όσο και στον απολογισμό της (όταν γίνεται). Η περίπτωση του κρατικού παρεμβατισμού στις τιμές των φαρμάκων στην Ευρώπη είναι χαρακτηριστική πώς οι καλύτερες των προθέσεων μπορούν να οδηγήσουν σε επικίνδυνα αποτελέσματα.

Στις αρχές τις δεκαετίας του '90, ένας από τους τομείς αιχμής και πρωτοπορίας της Ευρώπης, ήταν η φαρμακευτική της βιομηχανία. Μια βιομηχανία που παρήγαγε προϊόντα υψηλότατης προστιθέμενης αξίας, αξιοποιούσε επιστήμονες και τεχνικούς με υψηλότατες και εξειδικευμένες γνώσεις και δεξιότητες, εξήγαγε σε όλο τον κόσμο και πρόσφερε γρήγορα στους κατοίκους της Ευρώπης τα τελευταία και αποτελεσματικότερα φάρμακα. Η κατάσταση αυτή δεν ισχύει πια.

Όπως εξηγεί ο αρμόδιος επίτροπος της Κομισιόν Günter Verheugen, ενώ το 1990 6 από τα 10 πρώτα σε πωλήσεις παγκοσμίως φάρμακα ήταν ευρωπαϊκής προέλευσης, σήμερα είναι μόνο τα 2. Ενώ το 1990 η ευρωπαϊκή φαρμακοβιομηχανία ξόδευε 50% περισσότερα χρήματα για έρευνα σε νέα φάρμακα από την αμερικανική, σήμερα η αμερικανική ξοδεύει 40% περισσότερα. Ενώ παλαιότερα η Ευρώπη ήταν ελκυστικός τόπος εργασίας για κορυφαίους ερευνητές, σήμερα υπάρχει μια σταθερή απορρόφηση των ικανότερων ερευνητών από τις ΗΠΑ, το γνωστό brain drain. Ενώ παλιότερα τα περισσότερα νέα φάρμακα πρωτοκυκλοφορούσαν στην Ευρώπη, σήμερα υπάρχει σοβαρότατη καθυστέρηση πρόσβασης των Ευρωπαίων ασθενών σε νέες, αποτελεσματικότερες φαρμακευτικές αγωγές για τα ιατρικά τους προβλήματα. Η Ευρώπη χάνει σε πρόσβαση σε νέες θεραπείες, υγεία των πολιτών της, ερευνητές, απασχόληση, επιχειρηματικότητα και εξαγωγές.

Πλέον τα φάρμακα εισάγωνται στην ευρωπαϊκή αγορά με σημαντική καθυστέρηση από την κυκλοφορία τους στις ΗΠΑ. Και επιπλέον, μετά την εισαγωγή τους, έχουν πολύ πιο αργούς ρυθμούς διείσδυσης και χρήσης.



H έρευνα για νέα φάρμακα σχετίζεται απόλυτα με τις επιστροφές που έχουν οι εταιρίες από την πώλησή τους. Αν νομοθετικά εμποδίζεις μια εταιρία βγάλει κέρδος σε μια τόσο επισφαλή και ριψοκίνδυνη επένδυση όπως τα φάρμακα (που θέλουν χρόνια ερευνών και δοκιμών με χιλιάδες ερευνητές και αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, και σε κάθε στάδιο τους μπορεί να κριθούν ακατάλληλα) τότε απλά μηδενίζεις την έρευνα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ευρωπαϊκές νέες εταιρίες βιοτεχνολογίας είναι πολύ πιο πιθανόν να αποτύχουν και να κλείσουν 3 με 5 χρόνια μετά την ίδρυσή τους σε σχέση με τις αντίστοιχες αμερικανικές. Οι κρατικές ρυθμίσεις της αγοράς στην Ευρώπη εμποδίζουν νέους παίχτες να εισέλθουν στην αγορά και αποθαρρύνουν τους υπάρχοντες να επενδύουν στην έρευνα, με όλο το κοινωνικό και οικονομικό κόστος που αυτό συνεπάγεται τελικά.

Για έχουμε μια εικόνα του κόστους αυτού μπορούμε να δούμε ότι η Γαλλία παρήγαγε περίπου 50 νέα φάρμακα το χρόνο το 1985-1989 ενώ μόλις 12 το 1990-1994. Σήμερα, μια ανάλογη απώλεια περίπου 10 νέων φαρμάκων για την αμερικανική αγορά θα σήμαινε:
-10 δις δολλάρια λιγότερα για έρευνα το χρόνο
-5 εκατομμύρια life-years (κόστους άνω των 500δις$).

Η πολιτική του ρυθμισμένα φτηνού φαρμάκου ακούγεται εκλυστική. Δίνει την ψευδαίσθηση της ισότητας στη ζωή και της βοήθειας των αναξιοπαθούντων. To κόστος όμως το φαρμάκων καλύπτεται από τα ταμεία, και στην ουσία απλά είναι ένας μηχανισμός έμμεσης επιδότησης των ασφαλιστικών ταμείων και κάλυψης των δικών τους προβλημάτων. Σε όλη όμως την Ευρώπη οι πολιτικές ρύθμισης των τιμών των φαρμάκων έχουν αποτύχει να συγκρατήσουν τα αυξανόμενα έξοδα των ταμείων για φάρμακα. Διότι το αποτέλεσμά της είναι (πέρα από τις απώλειες σε έρευνα, ερευνητές, απασχόληση, εξαγωγές, επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη) η διαφθορά του μηχανισμού υγείας και η υπερκατανάλωση φαρμάκων. Εξετάζοντας τις πολιτικές ρύθμισης της ΕΕ, αποδεικνύεται ότι η αποτελεσματικότητα μεγιστοποιείται όταν οι τιμές των φαρμάκων καθορίοζονται εντός ελεύθερων ανταγωνιστικών αγορών.

Όταν οι εταιρίες αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδά τους μέσω της τιμής, αναγκάζονται να αυξήσουν τον όγκο των πωλήσεων. Τα φάρμακα δεν είναι όμως είδος ελεύθερης κατανάλωσης όπως τα αναψυκτικά ή τα αυτοκίνητα, πρέπει να συνταγογραφηθούν. Οι γιατροί χρηματοδοτούνται από τις εταιρίες (είτε άμεσα, είτε συνήθως έμμεσα κάλυψη εξόδων για συνέδρια κτλ) ώστε να υπερσυνυνταγογραφούν. Δεν είναι τυχαία η καθυστέρηση στη υιοθέτηση νέων φαρμάκων ακόμα και όταν αυτά γίνουν διαθέσιμα, είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτών των παράπλευρων μηχανισμών. Οι φαρμακοποιοί πουλάνε φάρμακα ελεύθερα ακόμα και χωρίς συνταγή, ακόμα και όταν αυτή είναι απαραίτητη (ποιός φαρμακοποιός σας έχει ζητήσει γνωμάτευση/συνταγή γιατρού για να σας δώσει αντιβιωτικά;). Οι πολίτες τελικά έχουν εθιστεί στην υπερκατανάλωση φαρμάκων καταστρέφοντας και την θεραπευτική αξία τους και επιβαρύνοντας το σύστημα υγείας με τις σοβαρές παρενέργειές της ανεξέλεγκτης χρήσης. Και όλα αυτά στο όνομα μιας πολιτικής υποτιθέμενης κοινωνικής προστασίας της οποίας το κόστος ούτε βλέπουμε, ούτε συχετίζουμε με την παρέμβαση του κράτους.

Ευρωπαϊκή Ένωση Απατεώνων

Σύμφωνα με το πολύ ενδιαφέρον άρθρο στη σελίδα της Deutsche Welle 2500 υποθέσεις απάτης απασχολούν κάθε χρόνο την ΕΕ, σύμφωνα με έκθεση του Αυστριακού ευρωβουλευτή Χέρμπερτ Μπες που ενέκρινε πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Από αυτές μόνο 30 αναλογούν στην Ελλάδα. Οι μεγάλες απάτες και σε μεγάλα έργα – που είναι και το πιο σημαντικό – γίνονται κυρίως στις βόρειες και όχι στις νότιες χώρες. Οι περισσότερες περιπτώσεις δεν αφορούν αργοτικές επιδοτήσεις (εκεί παλιά δίναμε ρεσιατάλ) αλλά στα διαρθρωτικά προγράμματα.

Τελικά και οι καλύτερες οικογένεις είναι διεθφαρμένες και φυσικά δεν τους διαφθείραμε εμείς. Η άνθιση της απάτης και της διαφθοράς σε όλη την Ευρώπη είναι αποτέλεσμα του κρατικισμού που διαπνέει όλη την ΕΕ. Όταν έχει στηθεί ένας τεράστιος γραφειοκρατικός μηχανισμός διαχείρησης υπέρογκων κονδυλίων είναι σαν να δίνουμε σε μια αρκούδα ένα βάζο μέλι και να της λέμε να μην το φάει. Το πρόβλημα θα εξελίσσεται και διαρκώς θα ανακύπτουν νέες μορφές του, πιο εξελιγμένοι τρόποι απάτης, όσο θα υπάρχουν εύκολα χρήματα διαθέσιμα να φαγωθούν και η απόκτησή τους είναι ευκολότερη από την παραγωγή τους στην πραγματική οικονομία και αγορά. Ο κρατικισμός και η παρεμβατικότητα παράγουν της διαθφορά, όχι η κουλτούρα, η παιδεία κτλ κτλ

Γι' αυτό όσες επιτροπές και να δημιουργηθούν, όσο και να μεγαλώσουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, πάντα θα είναι ένα βήμα πίσω. Η μόνη λύση για διαφάνεια, καθαρότητα, αποτελεσματικότητα και ανάπτυξη είναι εξαρχής να μην βγαίνουν (με την μορφή φόρων) τα χρήματα αυτά από την οικονομία. Μόνο που τότε όλοι αυτοί οι νότιοι και βόρειοι απατεώνες θα μείνουν με την κουτάλα στο χέρι. Μάλλον ο νεοφιλελευθερισμός απειλεί το μέλλον (τους)!

Μια αχτίδα λογικής!

Eίναι θετικό ότι το γραφειοκρατικό δυσκίνητο μόρφωμα της ΕΕ αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη ριζικών αλλαγών με την υιοθέτηση μια εντελώς διαφορετικής, ανοιχτής και φιλελεύθερης, νοοτροπίας στην προσέγγιση της οικονομίας και της ανάπτυξης. Βέβαια από τα λόγια μέχρι την πράξη μεσολαβούν άπειρα εμπόδια, που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν φροντίσει να τσιμεντώσουν εδώ και δεκαετίες. Ας ελπίσουμε ότι είμαστε μάρτυρες μιας ιστορικής καμπής (αναγκαίας για οποιαδήποτε προοπτική επιβίωσης της Ευρώπης) και όχι κούφιων ανεφάρμοστων προθέσεων.

Ευρω-θατσερικό μοντέλο

Σε θατσερικά πρότυπα στρέφει την Ευρώπη η Κομισιόν
Η αναθεωρημένη «Στρατηγική της Λισσαβόνας», όπως την παρουσίασε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, την Τετάρτη, θέτει τρεις στόχους: καινοτομία, δημιουργία θέσεων εργασίας και ανταγωνιστικότητα.

Η Κομισιόν φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τους στόχους της περιβαλλοντικής και κοινωνικής ανάπτυξης που είχαν διατυπωθεί ως προτεραιότητες το 2000 από τον τότε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι.
Αναλυτές εκτιμούν ότι η νέα στάση της Κομισιόν προμηνύει την έναρξη σφοδρών πολιτικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στον πρόεδρο της Κομισιόν, τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις και τα εργατικά συνδικάτα.

Ελεύθερη αγορά

Ο πρόεδρος του «Κέντρου για τη Νέα Ευρώπη», ενός οργανισμού που εδρεύει στις Βρυξέλλες και προωθεί την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, Τιμ Έβανς, δηλώνει πεπεισμένος πως ο Μπαρόζο οδηγεί την Ευρώπη στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς
«Το Κέντρο για τη Νέα Ευρώπη ως οργανισμός είναι πεπεισμένος ότι ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο θέλει να στρέψει την Ευρώπη στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς και να την κάνει πιο ανταγωνιστική. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι σκοπεύει να επιβαρύνει την Ευρώπη με επιπλέον γραφειοκρατία και κανονισμούς σε τομείς όπως οι κοινωνικές παροχές, η φορολογία ή οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, οι οποίοι πολλές φορές είναι από μόνοι τους αντιπαραγωγικοί.
»Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα επίπεδα της ανεργίας στην Ευρώπη είναι πολύ υψηλά και ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι πολύ χαμηλοί και όσο προχωρούμε προς τον 21ο αιώνα αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι κάθε σώφρων Ευρωπαίος πρέπει να δεχτεί με ικανοποίηση αυτή τη στροφή προς το νεοφιλελευθερισμό, διότι θα φέρει μεγαλύτερη ευημερία στην Ευρώπη» είπε ο Έβανς.

Θατσερικό μοντέλο

Πρόκειται λοιπόν για επιστροφή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που εφήρμοσε παλαιότερα η σιδηρά πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως λένε πολλοί οικονομικοί αναλυτές;
«Υπό πολλές έννοιες πρόκειται για μια προέκταση των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που σάρωσαν την ανατολική Ευρώπη, μια συνέχεια της πολιτικής της Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία, το είδος των μεταρρυθμίσεων που επιχειρήθηκαν στην Κίνα και στη νοτιοανατολική Ασία. Στην ουσία οι Βρυξέλλες δεν είχαν άλλη επιλογή.
»Ο 21ος αιώνας της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας και επικοινωνίας, με την υψηλή ανεργία και τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης κάνει επιτακτική την ανάγκη υιοθέτησης ενός πιο θατσερικού οικονομικού μοντέλου. Ο κ. Μπαρόζο το γνωρίζει αυτό και πιστεύω ότι το όραμά του θα αποδώσει καρπούς. Αυτή η στροφή, επιπροσθέτως θα βοηθήσει ιδιαίτερα τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
»Ο κόσμος στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική έμεινε αποκομμένος για πάρα πολλά χρόνια εξαιτίας των φραγμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο κ. Μπαρόζο γνωρίζει ότι έχει το ηθικό χρέος να άρει τους εμπορικούς φραγμούς και να κάνει την Ευρώπη πιο ανταγωνιστική» είπε ο πρόεδρος του «Κέντρου για τη Νέα Ευρώπη».

Κοινωνική συνοχή

Ο Τιμ Έβανς δεν πιστεύει πως θα δημιουργηθούν προβλήματα από την εγκατάλειψη των προτεραιοτήτων που είχε θέσει το 2000 ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, δηλαδή την αειφόρο ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
«Ξέρουμε ότι σε μια οικονομία ελεύθερης αγοράς με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, η κοινωνική συνοχή θα είναι το φυσικό επακόλουθο. Υπάρχουν δύο μορφές κοινωνικής συνοχής. Η παλιομοδίτικη που βασίζεται στο σοσιαλιστικό μοντέλο, το οποίο συνήθως οδηγεί σε άνοδο της ανεργίας, πτώση των ρυθμών ανάπτυξης και μεγαλύτερη φτώχεια. Η πραγματική κοινωνική συνοχή σημαίνει περισσότερο πλούτο και ευημερία για όλους. Η πραγματική κοινωνική συνοχή πιστεύω θα έρθει από τη στρατηγική που χαράζει ο κ. Μπαρόζο» είπε ο Έβανς.

Σύμφωνο Σταθερότητας

Ο πρόεδρος της οργάνωσης Κέντρο για μια Ελεύθερη Ευρώπη, Τιμ Έβανς είπε ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή.
«Το Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας παρέχει στην Ευρώπη το πλαίσιο για λελογισμένες οικονομικές προσεγγίσεις. Οι πολιτικοί στην Ευρώπη για πολλά χρόνια δανείζονταν υπερβολικά και επένδυαν πολύ στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας. Το Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας κατάφερε να επιβάλει κάποιους περιορισμούς στους πολιτικούς.
»Το Σύμφωνο είναι υψίστης σημασίας για μια οικονομικά πετυχημένη Ευρώπη. Επίσης, μια Ευρώπη με νοικοκυρεμένα και υγιή οικονομικά θα αποτελέσει καλό παράδειγμα για τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Πολλά αφρικανικά κράτη ακολούθησαν το ευρωπαϊκό μοντέλο του δανεισμού τις δεκαετίες του 60, του 70 και του 80 και τώρα είναι υπερχρεωμένα. Το Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή και να ακολουθηθούν πιο φιλελεύθερες προσεγγίσεις στην οικονομία», κατέληξε ο Τιμ Έβανς του Κέντρου για μια Ελεύθερη Ευρώπη, το οποίο εδρεύει στις Βρυξέλλες.

Πηγή:
BBCGreek

Το μέλλον της Ευρώπης μπροστά στα μάτια μας;

Υπάρχει ένα όριο για πόσο καιρό μπορεί μια κοινωνία να κωφεύει απέναντι στην αμείλικτη πραγματικότητα της λειτουργίας της οικονομίας. Όταν κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να έχουν και το σκύλο χωρτάτο και την πίτα ολόκληρη, αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό (της αναγκαστικά δανεισμένης επιπλέον πίτας). Για την Γερμανία έρχεται σιγά-σιγά η ώρα να πληρώσει για όλες τις καταστροφικές της πολιτικές. Το κόστους του κράτους "πρόνοιας", αρχίζει να γίνεται μετρήσιμο. Η χίμαιρα της "προστασίας" των "αδυνάτων" μέσω ενός εκτεταμένου παρεμβατικού κράτους γίνεται όλο και πιο εμφανής, με πρώτα θύματα ακριβώς τους αδύνατους τους οποιούς είχε σχεδιαστεί να προαστατέψει.

Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εργασίας είπε ότι ο συνολικός αριθμός των ανέργων έφτασε τον Ιανουάριο τα 5.037.000 ανθρώπους, ανεβάζοντας το ποσοστό ανεργίας στο 12,1%. Η Der Tagesspiegel λέει ότι πρόκειται για μια κακή μέρα «όχι για τον υπουργό Οικονομίας, τον υπουργό Οικονομικών, αλλά πάνω από όλα για τη χώρα». Και σημειώνει πως την τελευταία φορά που ο αριθμός των ανέργων ήταν υψηλότερος ήταν τον Ιανουάριο του 1933, όταν την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Αδόλφος Χίτλερ. Η Die Welt λέει πως πρόκειται για το τέλος του «ψέματος της κοινωνικής πρόνοιας» εκτιμώντας πως «ποτέ πια δεν θα υπάρξει ξανά επαρκής αριθμός εξειδικευμένων και καλοπληρωμένων δουλειών στη Γερμανία ώστε η ανεργία να πέσει σε αποδεκτά επίπεδα».

Η σημερινή γερμανική κοινωνία της μηδενικής ανάπτυξης, του πληθυσμού που γερνάει και της αυξανόμενης ανεργίας είναι μια εικόνα του μέλλοντος για κάθε χώρα που επιμένει στις ίδιες λογικές. Αν αναλογιστούμε και την βαρύτητά της στην συνολική ευρωπαϊκή οικονομία, το μέλλον όλης της ΕΕ δείχνει αρκετά ζοφερό.

Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι όλη η Ευρώπη ζει πάνω σε ένα "Τιτανικό". Έχουμε προ πολλού χτυπήσει στο παγόβουνο της οικονομικής στασιμότητας και ενώ βουλίαζουμε σταθερά, πάνω στο πλοίο συνεχίζουν να παίζουν βιολία και να χορεύουν σα να μη τρέχει τίποτα. Όμως οι πρώτοι πνιγμένοι (τα εκατομμύρια θύματα της αυξανόμενης ανεργίας) είναι γεγονός.