There is no such thing as a free lunch.
Milton Friedman
Milton Friedman
Οι αναδιανεμητικές πολιτικές ασκούν μια αναμφισβήτητη έλξη τόσο στους πολιτικούς, όσο και στους πολίτες, γιατί κρύβοντας τις συνέπειες και τα κόστη τους μπορούν να ακούγονται ασυναγώνιστα ευχάριστες. Συνήθως παρουσιάζονται ως οι μοντέρνες εκδοχές του Ρομπέν των Δασών. Στην ουσία όμως κάθε πολιτική επιλογή και κάθε παρέμβαση του κράτους στις δραστηριότητες των πολιτών έχει συνέπειες για όλους πέρα από τους προφανείς δαιμονoποιημένους "προνομιούχους" (όπως είχε και για το εμπόριο και την συνολική ευημερία η ύπαρξη ληστών στα δάση), οι οποίες ελάχιστα συνυπολογίζονται τόσο στην προπαγάνδα μιας παρεμβατικής επιλογής όσο και στον απολογισμό της (όταν γίνεται). Η περίπτωση του κρατικού παρεμβατισμού στις τιμές των φαρμάκων στην Ευρώπη είναι χαρακτηριστική πώς οι καλύτερες των προθέσεων μπορούν να οδηγήσουν σε επικίνδυνα αποτελέσματα. Στις αρχές τις δεκαετίας του '90, ένας από τους τομείς αιχμής και πρωτοπορίας της Ευρώπης, ήταν η φαρμακευτική της βιομηχανία. Μια βιομηχανία που παρήγαγε προϊόντα υψηλότατης προστιθέμενης αξίας, αξιοποιούσε επιστήμονες και τεχνικούς με υψηλότατες και εξειδικευμένες γνώσεις και δεξιότητες, εξήγαγε σε όλο τον κόσμο και πρόσφερε γρήγορα στους κατοίκους της Ευρώπης τα τελευταία και αποτελεσματικότερα φάρμακα. Η κατάσταση αυτή δεν ισχύει πια.
Όπως εξηγεί ο αρμόδιος επίτροπος της Κομισιόν Günter Verheugen, ενώ το 1990 6 από τα 10 πρώτα σε πωλήσεις παγκοσμίως φάρμακα ήταν ευρωπαϊκής προέλευσης, σήμερα είναι μόνο τα 2. Ενώ το 1990 η ευρωπαϊκή φαρμακοβιομηχανία ξόδευε 50% περισσότερα χρήματα για έρευνα σε νέα φάρμακα από την αμερικανική, σήμερα η αμερικανική ξοδεύει 40% περισσότερα. Ενώ παλαιότερα η Ευρώπη ήταν ελκυστικός τόπος εργασίας για κορυφαίους ερευνητές, σήμερα υπάρχει μια σταθερή απορρόφηση των ικανότερων ερευνητών από τις ΗΠΑ, το γνωστό brain drain. Ενώ παλιότερα τα περισσότερα νέα φάρμακα πρωτοκυκλοφορούσαν στην Ευρώπη, σήμερα υπάρχει σοβαρότατη καθυστέρηση πρόσβασης των Ευρωπαίων ασθενών σε νέες, αποτελεσματικότερες φαρμακευτικές αγωγές για τα ιατρικά τους προβλήματα. Η Ευρώπη χάνει σε πρόσβαση σε νέες θεραπείες, υγεία των πολιτών της, ερευνητές, απασχόληση, επιχειρηματικότητα και εξαγωγές.
Πλέον τα φάρμακα εισάγωνται στην ευρωπαϊκή αγορά με σημαντική καθυστέρηση από την κυκλοφορία τους στις ΗΠΑ. Και επιπλέον, μετά την εισαγωγή τους, έχουν πολύ πιο αργούς ρυθμούς διείσδυσης και χρήσης.
H έρευνα για νέα φάρμακα σχετίζεται απόλυτα με τις επιστροφές που έχουν οι εταιρίες από την πώλησή τους. Αν νομοθετικά εμποδίζεις μια εταιρία βγάλει κέρδος σε μια τόσο επισφαλή και ριψοκίνδυνη επένδυση όπως τα φάρμακα (που θέλουν χρόνια ερευνών και δοκιμών με χιλιάδες ερευνητές και αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, και σε κάθε στάδιο τους μπορεί να κριθούν ακατάλληλα) τότε απλά μηδενίζεις την έρευνα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ευρωπαϊκές νέες εταιρίες βιοτεχνολογίας είναι πολύ πιο πιθανόν να αποτύχουν και να κλείσουν 3 με 5 χρόνια μετά την ίδρυσή τους σε σχέση με τις αντίστοιχες αμερικανικές. Οι κρατικές ρυθμίσεις της αγοράς στην Ευρώπη εμποδίζουν νέους παίχτες να εισέλθουν στην αγορά και αποθαρρύνουν τους υπάρχοντες να επενδύουν στην έρευνα, με όλο το κοινωνικό και οικονομικό κόστος που αυτό συνεπάγεται τελικά.
Για έχουμε μια εικόνα του κόστους αυτού μπορούμε να δούμε ότι η Γαλλία παρήγαγε περίπου 50 νέα φάρμακα το χρόνο το 1985-1989 ενώ μόλις 12 το 1990-1994. Σήμερα, μια ανάλογη απώλεια περίπου 10 νέων φαρμάκων για την αμερικανική αγορά θα σήμαινε:
-10 δις δολλάρια λιγότερα για έρευνα το χρόνο
-5 εκατομμύρια life-years (κόστους άνω των 500δις$).
Η πολιτική του ρυθμισμένα φτηνού φαρμάκου ακούγεται εκλυστική. Δίνει την ψευδαίσθηση της ισότητας στη ζωή και της βοήθειας των αναξιοπαθούντων. To κόστος όμως το φαρμάκων καλύπτεται από τα ταμεία, και στην ουσία απλά είναι ένας μηχανισμός έμμεσης επιδότησης των ασφαλιστικών ταμείων και κάλυψης των δικών τους προβλημάτων. Σε όλη όμως την Ευρώπη οι πολιτικές ρύθμισης των τιμών των φαρμάκων έχουν αποτύχει να συγκρατήσουν τα αυξανόμενα έξοδα των ταμείων για φάρμακα. Διότι το αποτέλεσμά της είναι (πέρα από τις απώλειες σε έρευνα, ερευνητές, απασχόληση, εξαγωγές, επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη) η διαφθορά του μηχανισμού υγείας και η υπερκατανάλωση φαρμάκων. Εξετάζοντας τις πολιτικές ρύθμισης της ΕΕ, αποδεικνύεται ότι η αποτελεσματικότητα μεγιστοποιείται όταν οι τιμές των φαρμάκων καθορίοζονται εντός ελεύθερων ανταγωνιστικών αγορών.
Όταν οι εταιρίες αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδά τους μέσω της τιμής, αναγκάζονται να αυξήσουν τον όγκο των πωλήσεων. Τα φάρμακα δεν είναι όμως είδος ελεύθερης κατανάλωσης όπως τα αναψυκτικά ή τα αυτοκίνητα, πρέπει να συνταγογραφηθούν. Οι γιατροί χρηματοδοτούνται από τις εταιρίες (είτε άμεσα, είτε συνήθως έμμεσα κάλυψη εξόδων για συνέδρια κτλ) ώστε να υπερσυνυνταγογραφούν. Δεν είναι τυχαία η καθυστέρηση στη υιοθέτηση νέων φαρμάκων ακόμα και όταν αυτά γίνουν διαθέσιμα, είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτών των παράπλευρων μηχανισμών. Οι φαρμακοποιοί πουλάνε φάρμακα ελεύθερα ακόμα και χωρίς συνταγή, ακόμα και όταν αυτή είναι απαραίτητη (ποιός φαρμακοποιός σας έχει ζητήσει γνωμάτευση/συνταγή γιατρού για να σας δώσει αντιβιωτικά;). Οι πολίτες τελικά έχουν εθιστεί στην υπερκατανάλωση φαρμάκων καταστρέφοντας και την θεραπευτική αξία τους και επιβαρύνοντας το σύστημα υγείας με τις σοβαρές παρενέργειές της ανεξέλεγκτης χρήσης. Και όλα αυτά στο όνομα μιας πολιτικής υποτιθέμενης κοινωνικής προστασίας της οποίας το κόστος ούτε βλέπουμε, ούτε συχετίζουμε με την παρέμβαση του κράτους.
27 σχόλια:
Να προσθέσω πως οι φαρμακοβιομηχανίες επιδοτούν τη συνταγογράφηση - το λέω κομψά- κυρίως των ακριβών φαρμάκων. 3 ευρουλάκια ανά κομμάτι την καλσιτονίνη που κοστίζει 44...
Γνωστά είναι αυτά.
Όπως επίσης και τις κλαριθρομυκίνες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις θα αρκούσε η απλή κεφακλόρη για τις περισσότερες λοιμώξεις του αναπνευστικού.
Ας δούμε λίγο λοιπόν και τον βρώμικο ρόλο των φαρμακοβιομηχανιών στην υπερχρέωση των ασφαλιστικών ταμείων...
Azrai, αν προσπαθείς να πεις ότι η καθυστέρηση οφείλεται στην πιο ενδελεχή έρευνα του ΕΟΦ για χορήγηση άδειας κυκλοφορίας σε σχέση με το FDA ελπίζω να το εννοείς ως αστείο. Αφού θυμάσαι τον Ι.Στ, μήπως θυμάσαι και τί έλεγε για το πώς γίνονται οι εγκρίσεις στον ΕΟΦ; Είναι πέραν των ορίων του αστείου η απλή υποψία ότι ο ΕΟΦ προστατεύει την δημόσια υγεία (ή έστω σκέφτεται να την προστατέψει) καλύτερα από το FDA. Η καθυστέρηση οφείλεται στο ότι τα φάρμακα πλέον είναι αμερικανικής προέλευσης, όχι ότι το FDA είναι πιο χαλαρό.
Για τα εμπόδια σου έχω δώσει τόσες πηγές. Τις διάβασεις και δεν τις δεν κατάλαβες; Εξήγησα (μάλλον οι παραπομπές εξηγούν πολύ καλύτερα), ότι όταν υποχρεώνεις μια εταιρία να πουλάει τα προϊόντα της σε τιμές κατώτερες της επένδυσής της, απλά μαζεύει τα κουβαδάκια της πάει σε άλλη παραλία και συ μένεις με την ασπιρίνη.
Το ότι δεν συμφωνείς με τις αιτίες της πολυφαρμακίας και τον ρόλο των "ανταμοιβών" είναι μάλλον η έλλειψη εμπειρίας σου στο χώρο. Θα τα γνωρίσεις καλύτερα (στα είχε πει και αυτά α-να-λυ-τι-κό-τα-τα ο Ι.Στ αν θυμάσαι) όταν δουλέψεις ως αγροτικός ή ειδικευόμενος.
Και αφού είσαι γιατρός και έχεις μια εξοικείωση, δεν είναι δύσκολο να ψάξεις, υπάρχουν ένα σωρό μελέτες που δείχνουν ότι η αποτελεσματικότητα μεγιστοποιείται όταν οι τιμές των φάρμακων καθορίζονται ελεύθερα εντός ανοιχτών ανταγωνστικών αγορών. Πχ εδώ (έχω και το πλήρες pdf).
Στάθη, ναι υπάρχει βρώμικος ρόλος. Αλλά αυτός είναι του κρατικού παρεμβατισμού πού οδηγεί σε αυτές τις καταστάσεις. Ενώ εκεί που και οι τιμές των φαρμάκων και οι αμοιβές των γιατρών καθορίζονται ελεύθερα, κανένα από τα συμβαλλόμενα μέρη στη διαφθορά δεν έχει τόσο ισχυρό κίνητρο, όσο έχει εδώ.
roark
Το διάβασα το post. Αντί να το επαναλαμβάνεις, θα προτιμούσα μία απάντηση. Ξέρεις το ισχυρό κίνητρο πάντα υπάρχει. Λέγεται κέρδος. Αυτό κινεί τις φαρμακοβιομηχανίες, ανεβάζει τις μετοχές τους, αποδίδεται στα στελέχη τους.
Ο γιατρός στα ακριβά φάρμακα, δεν έχει κάποιο λόγο να επιλέξει το ένα ή το άλλο generic, παρά μόνο το προσωπικό όφελος.
Το πρόβλημα όμως είναι γενικότερο.
Πάντα θα υπάρχει πίεση προς τους συνταγογραφούντες να επιλέξουν το ακριβότερο φάρμακο έναντι του φθηνότερου, ακόμη και αν είναι το ίδιο αποτελεσματικά.
Δες και αυτό:
http://theseis.blogspot.com/search?q=Boots
"Η καθυστέρηση οφείλεται στο ότι τα φάρμακα πλέον είναι αμερικανικής προέλευσης, όχι ότι το FDA είναι πιο χαλαρό."
Και οι αμερικάνικες φαρμακοβιομηχανίες κάνουν την αίτηση για έγκριση συγχρόνως,τόσο στον FDA όσο και στον ευρωπαϊκό οργανισμό φαρμάκων. Γιατί ένα φάρμακο του οποίου ο φάκελος κατατίθεται συγχρόνως σε ΗΠΑ και Ευρώπη κυκλοφορεί γρηγορότερα στις ΗΠΑ;
Πολύ σωστά και εύλογα όσα γράφουν οι stathis και azrai.
Είναι ατυχές και τουλάχιστον προκλητικό να αναθεματίζουμε την "επιβλαβή" επέμβαση του κράτους σε τέτοιους εξαιρετικά ευαίσθητους τομείς με το αιτιολογικό ότι έτσι μειώνουμε τα κέρδη των δύσμοιρων φαρμακοβιομηχανιών και εμποδίζουμε την παραγωγή νέων φαρμάκων! Στην πραγματικότητα η σημερινή κατάσταση αποτυπώνει την αποτυχία και τη σαθρότητα του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος σε τέτοιους ζωτικούς τομείς, όταν ενώ διακυβεύονται η ποιότητα ζωής ή και η ίδια η επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων, πρέπει πρώτα να λειτουργήσουν οι κυνικοί κανόνες της αγοράς και να προσμετρηθούν τα κέρδη-σημειωτεόν, όχι κέρδη δικαιωματικά μόνον αυτών που εργάζονται για τη δημιουργία νέων φαρμάκων-άρα θεμιτά, -αλλά και κέρδη ικανά να υπερκεράσουν τους ανταγωνιστές και να εξασφαλίσουν την κατίσχυση έναντι των υπολοίπων. Κατά πόσο τα παραπάνω συμβιβάζονται με την επιστημονική εγκυρότητα και αμεροληψία το αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να το κρίνει...
Nα τονίσουμε ότι οι φαρμακοβιομηχανίες είναι οι πλέον επικερδείς επιχειρήσεις, με αστρονομικά κέρδη (βλ.την ετήσια ανάλυση του Fortune για τις 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες, όπου π.χ. το 2003 το συνολικό καθαρό κέρδος (profits) των 10 μεγαλύτερων φαρμακευτικών -35,9δις$- ξεπερνούσε το συνολικό κέρδος των υπολοίπων 490 (33,7δις$!!!)
Για την αντίστοιχη λίστα του 2006 κάντε κλικ
Ωστόσο, μόνο το 20% αυτών των κερδών επανεπενδύεται για την ανάκάλυψη νέων φαρμάκων (R&D) Για περισσότερα επί τούτου, βλ. σελ.5,6,7 εδώ.
Το ερώτημα που τίθεται είναι; Πού κατευθύνεται το υπόλοιπο 80% των αστρονομικών αυτών κερδών; Εκτός από το να θησαυρίζει απίστευτα μία ολιγάριθμη ελίτ, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι κολοσσιαίες είναι δαπάνες ενός διαφανούς και αδιαφανούς marketing.Γιατί εκτός από τους "διαφανείς" τρόπους προώθησης των προϊόντων τους (διαφημίσεις σε έντυπα, συνέδρια κλπ) υπάρχουν και οι γνωστοί στους γιατρούς τρόποι των "φασόν" συνταγογραφούμενων φαρμάκων, όπου οι γιατροί στην κυριολεξία "παίρνουν μίζα" για την επιλεκτική συνταγογράφηση συγκεκριμένων φαρμάκων έναντι κάποιων άλλων. Εδώ να τονίσουμε ότι υπάρχουν γιατροί ευσυνείδητοι, οι οποίοι και τότε προτάσσουν το ιατρικό όφελος υπεράνω του προσωπικού και είναι φειδωλοί στις συνταγογραφήσεις, αλλά δυστυχώς υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός ασυνείδητων που συνταγογραφούν πανάκριβα και ακατάλληλα φάρμακα σαν ασπιρίνες (και πώς να μην το κάνουν άλλωστε, αφού σε τέτοιες περιπτώσεις τα "ευεργετήματα" των εταιρειών προς τους ιατρούς ξεπερνούν τα όρια κάθε δωροδοκίας...)
Η "βαλίτσα" όμως πάει πιο μακριά: στις ΗΠΑ επανειλημμένα έχει θιγεί το ζήτημα της "αμεροληψίας" και της αντικειμενικότητας των "επιτροπών" που αποφαίνονται περί της κυκλοφορίας νέων φαρμάκων. Έτσι, στον FDA περισσότεροι από τους μισούς ειδικούς διαπιστώθηκε να συναλλάσσονται με φαρμακευτικές εταιρείες, κάτι που φυσικά "επηρέαζε" την "αμεροληψία" τους (βλ. δημοσίευμα της USA today, 25 Sept. 2000). Ειδική ιατρική επιτροπή που επανακαθόριζε το 2001 τις οδηγίες για τη λήψη στατινών (οδηγώντας στην αύξηση του αριθμού των υποψήφιων ληπτών από 13 σε 36 εκατομμύρια!) αποτελούνταν από 9 μέλη, 8 εκ των οποίων συναλλάσσονταν επικερδέστατα με φαρμακευτικές εταιρείες! (βλ. το βιβλίο Selling Sickness των Ray Moynihan-βραβευμένου από το Harvard συντάκτη του British Medical Journal και Alan Cassels-ερευνητή φαρμακευτικής πολιτικής του παν.Victoria της British Columbia)
Αποτέλεσμα: να συνταγογραφούνται αφειδώς φάρμακα με το τσουβάλι, τα οποία όχι μόνο να είναι άχρηστα, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις να είναι επιβλαβή (βλ. άρθρο του Journal of the American Medical Association στις 15 Απριλίου του 1998, όπου υπολογίζεται ότι το 1994 στις ΗΠΑ 106.000 ασθενείς πέθαναν από παρενέργειες των φαρμάκων).
Δεν θα αναλύσω πολύ άλλα φλέγοντα ζητήματα, που έχουν να κάνουν με τη χειραγώγηση των ιατρικών περιοδικών (με τον επί 25 έτη συντάκτη του έγκριτου BMJ Richard Smith το Μάιο του 2005 να τα χαρακτηρίζει ως "προέκταση του επιχειρηματικού χεριού των φαρμακοβιομηχανιών")ενώ το Μάρτιο του 2004 στο Lancet ο Richard Horton να αναφέρει ότι τα ιατρικά περιοδικά έχουν εξελιχθεί σε "μηχανισμούς ξεπλύματος πληροφοριών της παγκόσμιας φαρμακοβιομηχανίας"), τα ανθρώπινα πειραματόζωα των φαρμακευτικών εταιρειών σε χώρες της Αφρικής αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ (που "απασχολούν" κυρίως πάμφτωχους, ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥΣ και αμόρφωτους Ισπανόφωνους οικονομικούς μετανάστες, όπως η κλινική" SFBC στο Μαϊάμι των ΗΠΑ...)
Συμπέρασμα: στις ΗΠΑ υπάρχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα ένα φάρμακο να κυκλοφορήσει και να είναι επικερδές, ακόμη και εαν είναι άχρηστο ή και επιβλαβές για την υγεία!!!
Επίσης δύο ακόμη διαφωτιστικά λινκς:
Ο ρόλος των φαρμακοβιομηχανιών-1η σελίδα
Ο ρόλος των φαρμακοβιομηχανιών-2η σελίδα
Θα σταματήσω εδώ, αν και αυτά κανονικά είναι μόνο η αρχή, διότι το θέμα είναι τεράστιο... Θα θέσω απλά το ερώτημα : αν αγαπητέ Roark οι αμερικανικές φαρμακευτικές έχουν όντως επικρατήσει στον ανταγωνισμό τους με τις ευρωπαϊκές, διότι πολύ απλά στις ΗΠΑ επικρατούν πολύ περισσότερη σήψη και διαφθορά και έτσι το κέρδος επισκιάζει ακόμη και την αξία της ανθρώπινης ζωής, τι προτείνετε;
Μήπως να γίνουμε ακόμη πιο ανεκτικοί και να κάνουμε ακόμη περισσότερο τα στραβά μάτια στην ασυδοσία και των ευρωπαϊκών φαρμακοβιομηχανιών, ώστε να τις καταστήσουμε πιο επικερδείς και "ανταγωνιστικές";;;;
Συγγνώμη για το μικρό μπέρδεμα στα λινκς στο προηγούμενο πόστ, το δίνω τώρα διορθωμένο :
Drug Industry Profits
Εδώ φαίνεται τι κάνουν τα κέρδη τους οι φαρμακοβιομηχανίες (βλ.σελ. 5,6,7)
Ώστε "πολύ απλά στις ΗΠΑ επικρατούν πολύ περισσότερη σήψη και διαφθορά" κύριε sanctuary; Μπορείτε να το αποδείξετε αυτό, ή είναι προσωπική σας εκτίμηση; Μήπως και στις 9/11 δεν υπήρχαν Εβραίοι στο World Trade Center;
Απλά Φώτη να προσθέσω στην τοποθέτηση σου και ένα ακόμη στοιχείο που πολύ πιθανώς να έδωσε ιδιαίτερη ώθηση στην αμερικανική βιοΐατρική έρευνα απέναντι στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αναφέρομαι στην τροπολογία Bayh-Dole (Τhe Bayh-Dole Act), που δίνει σε πανεπιστήμια, εταιρείες και μη-κερδοσκοπικές οργανώσεις τη δυνατότητα ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων σε ανακαλύψεις που προήλθαν από κρατικές επενδύσεις και επιδοτήσεις. Ως γνωστό ένα μεγάλο ποσοστό της βιοΐατρικής έρευνας (μάλλον το μεγαλύτερο αλλά επειδή δεν έχω εύκαιρη τη σχετική βιβλιογραφία θα αρκεστώ στη λέξη μεγάλο) στην Αμερική χρηματοδοτείται από κρατικά κονδύλια, αλλά χωρίς τη δυνατότητα ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί των ανακαλύψεων που προκύπτουν ουδείς επιθυμεί να φέρει τα προϊόντα στην αγορά. Επομένως πολλά προϊόντα θα έμεναν "στο ράφι". Η τροπολογία αυτή αξιοποιεί καλύτερα τις κρατικές επιδοτήσεις στην έρευνα διότι εν τέλει δίνει την ευκαιρεία σε νέες ανακαλύψεις να φτάνουν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά στην αγορά (Washburn J, University Inc. και Bok D, Universities in the Marketplace). Προφανώς η τροπολογία αυτή δημιουργεί και προβλήματα καθώς πρέπει να βάζεις και όρια σε εκείνα τα οποία μπορούν να πατετάρονται (Washburn J, University Inc.). Π.χ. έχει κάποιος δικαίωμα να πατεντάρει ένα νέο γονίδιο ή μια νέα βιομοριακή τεχνική; Και αν ναι, τότε μάλλον λειτουργεί ως τροχοπέδη η συγκεκριμένη νομοθεσία για την ανάπτυξη και την πρόοδο της επιστήμης για αυτό και πολλοί επιθυμούν να μην ισχύει σε ανακαλύψεις που σχετίζονται με βασικές επιστημονικές ανακαλύψεις (π.χ. η ανακάλυψη ενός νέου ογκογονιδίου είναι κάτι που μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στη βιοέρευνα και η μονοπωλιακή κατοχή του δικαιώματος μελέτης του προφανώς θα λειτουργήσει ανασταλτικά).
Μα τι απίστευτη απλοποίηση είναι αναλύσεις του τύπου: "Στην Αμερική η έγκριση των φαρμάκων είναι ταχύτερη από την Ευρώπη εξαιτίας της διαφθοράς του αμερικάνικου συστήματος".
Ας αφήσουμε στην άκρη τη διαφθορά και το επιχείρημα (δίχως στοιχεία φυσικά) ότι το αμερικανικό FDA είναι λιγότερο αντικειμενικό από το ευρωπαϊκό ΕΜΕΑ ή τον ελληνικό ΕΟΦ. Γιατί πίσω από αυτό κρύβεται η ακόμη πιο απλουστευτική παραδοχή ότι το να βγαίνει ένα φάρμακο ταχύτερα στην αγορά είναι απαραίτητα κακό!!! Να θυμίσω π.χ. την ιστορία με το AZT και τη σημαντική επιτυχία των ακτιβιστών ασθενών με AIDS οι οποίοι έπεισαν με επιστημονικά επιχειρήματα το FDA, συνεισφέροντας σημαντικά στην αλλαγή της μεθοδολογίας του FDA, να βγάλει μέσα σε μόλις δύο χρόνια στην αγορά το AZT αντί για τα 10+ που αρχικά υπολογίζονταν; είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα θετικής συνεργασίας της κοινωνίας των πολιτών με την ιατρική κοινότητα στην ιστορία. Θα πρέπει πάντοτε να συνυπολογίζουμε το όφελος της ταχύτερης εισαγωγής βελτιωμένων θεραπευτικών παρεμβάσεων με το βέλτιστο δυνατό έλεγχο των παρενεργειών του. Για παράδειγμα στο εμβόλιο για τον HPV(το οποίο έχει εγκριθεί και στην Ελλάδα, ενώ σε χώρες σαν την Αυστραλία -σε αντίθεση με τις Η.Π.Α.- επιτρέπεται η χορήγησή του και σε αγόρια δίχως να υπάρχουν στοιχεία ότι αυτό είναι ωφέλιμο ή βλαπτικό, στην Ελλάδα το μόνο που χρειάζεται είναι να παρέμβει κάνας Ευαγγελάτος για να αρχίσουμε να το δίνουμε κι εμείς στους άνδρες) δεν έχουμε ελέγξει τις επιδράσεις του στον οργανισμό μετά από 5+ χρόνια. Δεν μπορούμε π.χ. να αποκλείσουμε ότι σε 20 χρόνια μπορεί να έχει μία πολύ αρνητική επίδραση στο ανοσολογικό. Ο μόνος τρόπος να είμαστε απολύτως σίγουροι θα ήταν να κάνουμε μελέτες για πάνω από 50 χρόνια (και πάλι θα υπήρχαν αμφιβολίες)! Ο Roark αναφέρθηκε ξεκάθαρα σε γραφειοκρατικά κολλήματα στην ευρωπαϊκή αγορά, τα οποία είναι άσχετα με τον έλεγχο της ποιότητας των θεραπευτικών παρεμβάσεων.
Θέλω να συμπληρώσω τον φίλο subterranean με κάποια σχετική βιβλιογραφία για τη σημασία των δημοσίων πόρων στην επιστημονική έρευνα:
Μία μελέτη του 1997 του National Science Foundation αναφέρει ότι το 73% της επιστημονικής έρευνας που χρησιμοποιείται/αναφέρεται στις αμερικανικές βιομηχανικές πατέντες πραγματοποιήθηκε από πανεπιστήμια και άλλα εργαστήρια με χρήση κρατικών κεφαλαίων.
(Francis Narin, Kimberly S. Hamilton et al., "The Increasing Linkage between U.S. Technology and Public Science", Research Policy: 26(3) 317-330, 1997)
Μία άλλη μελέτη από το ΜΙΤ βρήκε ότι το δημόσιο χρήμα ήταν βασικός παράγοντας (critical contributor) στην ανακάλυψη σχεδόν όλων εκ των 25 πιο σημαντικών νέων φαρμάκων που εμφανίστηκαν από το 1970 μέχρι το 1995.
(Iain Cockburn, Rebecca Henderson, "Public-Private Interaction in Pharmaceutical Research", Proceedings of the National Academy of Sciences, 93:12725-12730,1996).
Azrai είναι ενδιαφέροντα τα όσα λες. Όμως τι είναι σημαντικότερο, να μην μπει στην αγορά ένα φάρμακο το οποίο μπορεί να έχει σημαντικές παρενέργειες ή να μην μπουν πολλά φάρμακα τα όποια έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Δεν γνωρίζω την απάντηση. Αναρωτιέμαι όμως αν έχει γίνει ποτέ μια τέτοια μελέτη. Δηλαδή πόσους νεκρούς - αρρώστους έχουμε στην μια περίπτωση και πόσους στην άλλη.
Θα ήθελα να κάνω την εξής διευκρίνηση όσον αφορά τη συνταγογράφηση generic και brand φαρμάκων στις ΗΠΑ.
Οι γιατροί που συνεργάζονται με κάποιον ασφαλιστικό φορέα (τύπου πχ, HMO, PPO κτλ), συνταγογραφούν κατά κανόνα generic φάρμακα λόγω της πολιτικής του συστήματος υγείας εντός του οποίου λειτουργούν.
Τα brand φαρμακα συνταγογραφούνται είτε από γιατρούς είτε σε ασθενείς που δεν είναι ενταγμένοι σε κάποιο σύστημα τύπου PPO, HMO, κτλ.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ που είναι ασφαλισμένοι μέσω του εργοδότη τους, βρίσκονται σε συστήματα PPO, HMO κτλ και τα φάρμακά τους είναι generic.
Ακόμη κι αν ένας γιατρός γράψει brand ο ασθενής μπορεί να ζητήσει generic αφού θα του κοστίσει λιγότερο (είτε η πληρωμή είτε η συμμετοχή). Μόνο όταν το brand έχει συγκεκριμένες θεραπευτικές ιδιότητες που δεν τις έχει το generic, τότε δικαιολογείται η συνταγογράφηση του ακριβότερου φαρμάκου.
@Avatar
Μα τι απίστευτη απλοποίηση είναι αναλύσεις του τύπου: "Στην Αμερική η έγκριση των φαρμάκων είναι ταχύτερη από την Ευρώπη εξαιτίας της διαφθοράς του αμερικάνικου συστήματος".
Ας αφήσουμε στην άκρη τη διαφθορά και το επιχείρημα (δίχως στοιχεία φυσικά) ότι το αμερικανικό FDA είναι λιγότερο αντικειμενικό από το ευρωπαϊκό ΕΜΕΑ ή τον ελληνικό ΕΟΦ.
Φαίνεται αγαπητέ Άβαταρ ότι δεν διαβάσατε καθόλου τα στοιχεία που παραθέτω. Αυτό είναι το ένα ενδεχόμενο. Το άλλο ενδεχόμενο είναι ότι η μαρτυρία π.χ. του επί 25 χρόνια συντάκτη του BMJ (ενός από τα πλεόν έγκριτα ιατρικά περιοδικά) είναι λιγότερο αξιόπιστη από τη γνώμη π.χ. του κ.Ανδριανόπουλου (και μάλιστα σε θέματα που δεν άπτονται της ειδικότητάς του, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου.....).
Ποιο είναι το κριτήριό σας; Μήπως ότι ανατρέπουν τις παγιωμένες αντιλήψεις σας, ή ακόμη χειρότερα, ματαιώνουν την προσπάθειά σας να διαδώσετε και διαμορφώσετε μία στρεβλή εικόνα στην κοινή γνώμη;;;....
Θα περίμενα επίσης να σχολιάσετε το άρθρο του JAMA (ενός άλλου επίσης αναγνωρισμένου περιοδικού) για τον αφύσικα μεγάλο αριθμό των νεκρών από τις παρενέργειες των φαρμάκων (Lazarou J, Pomeranz BH, Corey PN. Incidence of adverse drug reactions in hospitalized patients: a meta-analysis of prospective studies. JAMA, 1998 Apr 15, 279(15):1200-5). Για να σας βοηθήσω, δύο είναι τα πιθανά ενδεχόμενα:
-οι γιατροί είναι άσχετοι και συνταγογραφούν ακατάλληλα και τοξικά φάρμακα ή
-εφαρμόζουν απλά τις οδηγίες (guidelines) με υπερβάλλοντα ζήλο πολλές φορές, για τους λόγους που ανέλυσα παραπάνω...
Πώς βέβαια διαμορφώνονται οι οδηγίες αυτές, καθώς και πώς κυκλοφορούν διάφορα φάρμακα, ήδη το ανέλυσα (βλ.π.χ. το ρόλο των ιατρικών περιοδικών). Φυσικά για εσάς και πάλι οι γνώμες ειδικών του χώρου μάλλον είναι αναξιόπιστες, όταν δεν συμφωνούν με τη δική σας...
Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό αποτελεί τον απόλυτο κανόνα στην Αμερική. Ωστόσο, τα στοιχεία μου αποδεικνύουν ότι τα κριτήρια στις ΗΠΑ έχουν καταστεί "διάτρητα" κατά επικίνδυνο τρόπο, με αποτέλεσμα συχνά η μακροπρόθεσμη ασφάλεια των φαρμάκων να θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.
Όσο γαι την πολυφαρμακία, είναι γελοίο το επιχείρημα ότι για αυτό φταίνε οι δυσχέρειες στην προώθηση και κυκλοφορία των φαρμάκων. Στην Αμερική ο μισός και πλεόν πληθυσμός των ενηλίκων παίρνει 2 χάπια την ημέρα (βλ. το λινκ "Ο ρόλος των φαρμακοβιομηχανιών-1η σελίδα" στο προηγούμενο ποστ μου). Αντί οι γιατροί να συμβουλεύουν τους ασθενείς ότι με το να τρώνε φρούτα και λαχανικά,να ασκούνται,να χαλαρώσουν από το στρες, να κόψουν το τσιγάρο, να χάσουν πολλά κιλά και να ελαχιστοποιήσουν τα ζωικά λίπη δεν έχουν ανάγκη κανένα φάρμακο, τους χαπακώνουν με πολυβιταμίνες, αντιϋπερτασικά, χάπια εναντίον της χοληστερίνης κ.α. άχρηστα σκευάσματα. Και προσοχή, μιλάμε όχι για ασθενείς, αλλά για άτομα που ακόμη κινούνται οριακά στις ομάδες "υψηλού κινδύνου" χωρίς να έχουν εμφανίσει κάποια πάθηση. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στην Αμερική και δυστυχώς έχει αρχίσει να γίνεται "μόδα" και εδώ. Δύο είναι οι συνέπειες:
-Επιβαρύνονται με υπέρογκα ποσά τα ήδη υπερχρεωμένα ασφαλιστικά ταμεία,
-Δίνεται η ψευδαίσθηση στους ασθενείς του "θαυματουργού χαπιού", το οποίο θα τους "επιτρέπει" ακόμη αρκετές "παραβάσεις", χωρίς να διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο (π.χ. συνέχιση του καπνίσματος, το οποίο είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο να διακοπεί, για ψυχολογικούς παράγοντες).
Το γιατί συνταγογραφούνται αφειδώς τα φάρμακα το ανέλυσα προηγουμένως. Όλοι οι σχετικοί με το χώρο της υγείας γνωρίζουν το ρόλο των "ιατρικών επισκεπτών", και τα ευεργετήματα των φαρμακοβιομηχανιών προς τους ιατρούς... και είναι γελοίο το επιχείρημα του Roark ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι δύσμοιρες εταιρείες το πράττουν υπό την πίεση του "κακού" κράτους, διότι δεν έχουν άλλη επιλογή... εταιρείες είναι, που επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους και αυτό θα το κάνουν μέχρι τη συντέλεια αυτού του κόσμου...
Να θυμίσω π.χ. την ιστορία με το AZT και τη σημαντική επιτυχία των ακτιβιστών ασθενών με AIDS οι οποίοι έπεισαν με επιστημονικά επιχειρήματα το FDA, συνεισφέροντας σημαντικά στην αλλαγή της μεθοδολογίας του FDA, να βγάλει μέσα σε μόλις δύο χρόνια στην αγορά το AZT αντί για τα 10+ που αρχικά υπολογίζονταν; είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα θετικής συνεργασίας της κοινωνίας των πολιτών με την ιατρική κοινότητα στην ιστορία.
Η ιστορία του ΑΖΤ είναι ιδιαίτερα παλιά (κυκλοφόρησε το 1987) και μιλάμε για το πρώτο φάρμακο εναντίον του AIDS, μίας ασθένειας για την οποία ήμασταν εντελώς άοπλοι. Οι δε ασθενείς δεν είχαν τίποτε να χάσουν, καθώς ήταν καταδικασμένοι από τις τραγικές ευκαιριακές λοιμώξεις... Είναι μία suis generis περίπτωση για την οποία καμία αξιόπιστη γενίκευση δεν μπορεί να γίνει...
To ίδιο και για το εμβόλιο κατά του HPV, το οποίο είναι εμβόλιο και όχι φάρμακο που χορηγείται μακροχρόνια. Δεν μπορείς π.χ. να το συγκρίνεις με τις στατίνες ή τα αντιϋπερτασικά που λαμβάνονται μακροχρόνια.Δεν υπάρχει ούτως ή άλλως φάρμακο χωρίς παρενέργειες. Άλλωστε, για κάθε εμβόλιο το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα εξασφαλίζει μακροχρόνια ανοσία. Οι επιπτώσεις στο ανοσολογικό σύστημα είναι πιθανές, αλλά πάντα δευτερεύουσας σημασίας, καθώς είναι αφενός πολύ δύσκολο να ελεγχθούν (π.χ. η αυτοανοσία και η αλλεργία είναι δύο καταστάσεις εξαιρετικά πολυπαραγοντικές και πολύπλοκες για να αποδοθούν σε ένα μόνο αίτιο) και αφετέρου γιατί αναφέρονται σε εμβόλιο το οποίο χορηγείται για μία ή ελάχιστες δόσεις, άρα εκ των προτέρον δύσκολο να έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.Άλλωστε, οι έρευνες ως τώρα έχουν καταδείξει ότι το εμβόλιο είναι ιδιαίτερα ασφαλές. Άρα, αγαπητέ Άβαταρ, δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι γενικά και θεμιτά "πράττουμε στα τυφλά", ούτε αυτό να το αιτιολογήσετε με τα παραπάνω (ατυχή) παραδείγματα.
Σχετικά με την τροπολογία Bayh-Dole, νομίζω είναι καταφανέστατη σε όλους η φιλοσοφία της: δημόσια κονδύλια χρηματοδοτούν την κερδοφορία μεγάλων εταιρειών!Οι ερευνητές έχουν καταστεί ετερόφωτα και χειραγωγούμενα ανδρείκελα των επιχειρήσεων, καθώς ο βιοπορισμός και η επιβίωσή τους εν γένει εξαρτώνται από την κερδοφορία των ανακαλύψεών τους και όχι από την επιστημονική τους αξία κατ' ανάγκη (ας μου αποδείξει κάποιος ότι αυτά τα δύο ταυτίζονται!!!...).Αν μπορεί επίσης κάποιος να αποδείξει αξιόπιστα ότι αυτό αποβαίνει προς όφελος της γνώσης, της επιστημονικής έρευνας και του δημοσίου συμφέροντος γενικότερα ας το κάνει (με στοιχεία παρακαλώ, και όχι με μεμονωμένες περιπτώσεις).
Mr Pharmacist, δεν αξίζετε καμίας αναλυτικής απάντησης, αφού απαξιώσατε να μελετήσετε και να αντικρούσετε τη σωρεία στοιχείων που παρέθεσα. Γι' αυτό και εγώ θα σας θέσω μία δύσκολη ερώτηση: μπορείτε να μας αποδείξετε ότι ο FDA είναι αδιάβλητος και ότι τα φάρμακα χορηγούνται μόνο όταν είναι απαραίτητα;;;
Τελειώνοντας, να υπενθυμίσω και πάλι το εξαιρετικό βιβλίο Selling Sickness των Ray Moynihan και Alan Cassels. Ένα βιβλίο για όσους δεν έχουν υποταχθεί στη λαίλαπα της μειοψηφικής ελίτ που εκτός από τις ζωές μας, θέλει να ελέγχει και τη σκέψη μας...
@ sanctuary
Αν διαβάσεις το νόμο Bayh-Dole θα δεις ότι αφορά πανεπιστήμια, μη-κερδοσκοπικούς οργανισμούς και μικρές εταιρείες. Αυτοί που έχουν να κερδίσουν τα περισσότερα από χρηματική άποψη είναι τα πανεπιστήμια και όχι όπως νομίζεις οι μεγάλες εταιρείες. Από τη στιγμή που πέρασε ο νόμος (1980) τα πανεπιστήμια έχουν 10πλασιάσει τον αριθμό των πατεντών τις οποίες δηλώνουν και η χρηματοδότηση από τη βιομηχανία έχει αυξηθεί ετησίως με ρυθμό 8.1%, φτάνοντας τα 2 δισ $ το 2001 (National Science Board, Science and Engineering Indicators - 2004 "Apendix Table 5-2). Επίσης για στοιχεία που αναφέρονται στο 2002, από τις άδειες για πατενταρισμένες ανακαλύψεις τα πανεπιστήμια εξασφάλισαν 1 δισ $ (Association of University Technology Managers, AUTM Licensing survey: FY2002
Προφανώς και υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ο νόμος μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά στην επιστημονική πρόοδο και νομίζω ότι το ξεκαθάρισα εξαρχής. Αυτό όμως στο οποίο ο νόμος είναι όντως αποτελεσματικός είναι στην μεταφορά της γνώσης και των επιστημονικών ανακαλύψεων στην αγορά (ανακαλύψεις όπως τα φάρμακα για το AIDS, το Google και επί της ουσίας ότι σχεδόν βγαίνει από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια). Η φιλοσοφία είναι ξεκάθαρη και διατυπωμένη από το αμερικανικό Κογκρέσο: η μεταφορά της ακαδημαϊκής γνώσης στην αγορά προς όφελος του κοινού. Ο νόμος πέρασε γιατί το κράτος αποδείχτηκε ανεπαρκές σε αυτό το έργο.
@ sanctuary
Επίσης να σχολιάσω ότι στο link για την πολυφαρμακία των αμερικανών ενηλίκων (ο ρόλος των φαρμακοβιομηχανιών-1η σελίδα)ο συγγραφέας αναφέρει ότι 46% των ενηλίκων στις ΗΠΑ παίρνει ένα συνταγογραφούμενο φάρμακο την ημέρα. Πρώτον το reference στο οποίο το site βασίζει αυτό το στατιστικό δεν μπορώ να το βρω στο Scripps Howard News Service από όπου υποτίθεται ότι πήρε το δεδομένο (και ούτε στο Google το βρίσκω) και δεύτερον από μόνο του δε λέει τίποτα αυτό το στατιστικό. Ούτε το συγκρίνει με αντίστοιχα στατιστικά σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες, ούτε μας λέει αν πρόκειται περί λανθασμένης κατανάλωσης κ.ό.κ. Επίσης το ίδιο link λέει και ιατρικές αυθαιρεσίες τύπου: "I can assure you that the number of people who actually need drugs is a small percentage of those taking them. For example, people are being prescribed drugs for heartburn when it is one of the easiest health problems to treat. Most people ignore the fact that heartburn is an important clue from their body and rely on a drug instead to suppress the symptoms." Θεωρώ ότι η επιλογή του συγκεκριμένου site ως reference είναι ατυχής.
Και όσον αφορά το άρθρο του '98 του JAMA για τις παρενέργεις των συνταγογραφούμενων φαρμάκων και θάνατοι σχετιζόμενοι με αυτό, παραθέτω απόσπασμα από το editorial του ίδιου τεύχους του JAMA που σχολιάζει αυτό το paper: "Can these data be correct? There are a number of concerns about the way the study was done, although the authors adhered to the generally accepted criteria for meta-analyses. First, an inherent limitation of meta-analysis is that combining the results of small, heterogeneous studies does not necessarily bring one closer to truth, particularly if the processes used to identify and to validate the presence of the events were heterogeneous. Second, the hospitals studied are probably not representative of hospitals at large. Such studies are more likely to be conducted in academic, tertiary care hospitals; these hospitals have sicker patients, and these patients have more ADRs. Another issue is whether the sites of care sampled within the institutions were representative of the institutions. All these factors could inflate the incidence estimate. It is also surprising that the ADR rate remained constant over time, despite increasing patient acuity and use of larger numbers of medications" (Bates D. Drugs and Adverse Drug Reactions. How worried should we be? JAMA 1998. Επίσης τα στοιχεία αυτά πάλι από μόνα τους δε σημαίνουν τίποτα. Όπως λένε και οι ίδιοι οι συγγραφείς στην ενότητα "Results" επίτηδες αποκλείσαν όλες εκείνες τις έρευνες που έγιναν σε χώρες πλην των ΗΠΑ. Επομένως από τη συγκεκριμένη μελέτη δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις με άλλες χώρες. Για σένα μπορεί να φαίνεται μεγάλος ο αριθμός αυτών των θανάτων. Μπορεί να είναι όμως και αναμενόμενος βάσει των ατόμων που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία και τα οποία χρήζουν θεραπεία με τέτοια φάρμακα (π.χ. υπερήλικες).
@Sanctuary
Μέχρι τώρα εχεις παραθέσει διάφορες καταγγελίες για τις Η.Π.Α., τον τρόπο που διεξάγεται η βιοϊατρική επιστήμη κτλ. Ακόμη και στο πιο τέλειο σύστημα (το οποίο το αμερικάνικο δεν είναι) δεν είναι δύσκολο να εντοπίσεις ελαττώματα. Όπως είπα και πριν όμως, δεν έχεις δώσει ως τώρα κανένα στοιχείο ότι το αμερικανικό FDA είναι λιγότερο αντικειμενικό από το ευρωπαϊκό ΕΜΕΑ ή τον ελληνικό ΕΟΦ. Γιατί -υποτίθεται- προσπαθείς να επιχειρηματολογήσεις ότι τα φάρμακα βγαίνουν ταχύτερα στην αγορά στις Η.Π.Α. επειδή το σύστημα είναι πιο διεφθαρμένο. Αυτό στο ανέφερε και ο Subterranean παραπάνω και νομίζω ότι είναι προφανές σε όποιον διαβάσει τα λινκς σου.
Αντίστοιχα θα μπορούσε π.χ. κάποιος να επικαλεστεί επίσης σχετική εργασία, σύμφωνα με την οποία υπολογίζεται ότι στις Η.Π.Α. υπάρχουν ~10.000 ψεύτικοι γιατροί (δηλ. άνθρωποι που ισχυρίζονται -ψευδώς- ότι έχουν πάρει πτυχίο ιατρικής, ασκούν την ιατρική στις Η.Π.Α. με πλαστό πτυχίο), ενώ στην Ελλάδα δεν έχουν βγει τέτοια δεδομένα κι επομένως το αμερικανικό σύστημα είναι πολύ πιο διάτρητο. Εμένα πάλι με ανησυχεί πολύ περισσότερο ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αυτά τα δεδομένα, κι υποψιάζομαι ότι αν γινόταν αντίστοιχη έρευνα στην χώρα μας τα (αναλογικά) νούμερα θα ήταν πολύ χειρότερα. Αυτό είναι κάτι που λέω χρόνια τώρα και χαίρομαι που τουλάχιστον τον τελευταίο καιρό άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα τέτοιες περιπτώσεις και στη χώρα μας, οι οποίες όμως είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Αναφορικά με την παράγραφό σου: "Αντί οι γιατροί να συμβουλεύουν τους ασθενείς ότι με το να τρώνε φρούτα και λαχανικά,να ασκούνται,να χαλαρώσουν από το στρες, να κόψουν το τσιγάρο, να χάσουν πολλά κιλά και να ελαχιστοποιήσουν τα ζωικά λίπη δεν έχουν ανάγκη κανένα φάρμακο, τους χαπακώνουν με πολυβιταμίνες, αντιϋπερτασικά, χάπια εναντίον της χοληστερίνης κ.α. άχρηστα σκευάσματα.[...] Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στην Αμερική και δυστυχώς έχει αρχίσει να γίνεται "μόδα" και εδώ."
Νομίζω πάλι βιάζεσαι τόσο πολύ να θάψεις τις Η.Π.Α. που δε βλέπεις τι γίνεται δίπλα σου. Πραγματικά απορώ πότε είδες εσύ Έλληνες ιατρούς να δίνουν έμφαση στην πρόληψη. Η ενημέρωση των ασθενών σε θέματα υγείας από τους ιατρούς σε θέματα πρόληψης και υγείας είναι υποτυπώδης. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να διαφημίζεται σε μεγάλα έντυπα μέσα -με αφιερώματα, συνεντεύξεις κτλ.- βιβλίο σύμφωνα με το οποίο το AIDS δεν προκαλείται με το HIV και δε μεταδίδεται από την ερωτική επαφή με μολυσμένες γυναίκες και να μη βλέπω καμία ανακοίνωση του ΠΙΣ ή προσπάθεια προώθησης της επίσημης επιστημονικής θέσης. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί σοβαροί επιστήμονες (μη-γιατροί) με κάμποσες καλές δημοσιεύσεις στο Medline κτλ., οι οποίοι έχουν απλά το μειονέκτημα ότι παίρνουν στα σοβαρά τα ελληνικά ΜΜΕ, να μου λένε "το άκουσες ότι τελικά το AIDS δεν οφείλεται στον HIV;"
Γράφεις ότι οι Αμερικανοί γιατροί "δε συμβουλεύουν τους ασθενείς να διακόψουν το τσιγάρο" εξαιτίας των συμφερόντων. Μα υπάρχει πολύ έντονο κίνημα και ώθηση των γιατρών στις Η.Π.Α. προς αυτά τα θέματα. Για κάτσε δες π.χ. αυτόν εδώ τον πίνακα. Οι Η.Π.Α. (των συμφερόντων και του ελέγχου των ιατρών από τις φαρμακευτικές) είναι στις χαμηλότερες θέσεις μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών. Αντίθετα στην Ελλάδα καπνίζει το 40-49% των ανδρών (μεταξύ των οποίων και οι γιατροί - ο Ελληνάρας γιατρός που καπνίζει ακόμη και εν ώρα υπηρεσίας μετά θα προτείνει στους ασθενείς του να το κόψουν;). Μόνο στον γυναικείο πληθυσμό είμαστε στα ίδια με τις Η.Π.Α., με τη διαφορά ότι έχουμε αυξητικές τάσεις.
Αναφορικά με τα εμβόλια κτλ. γράφεις πράγματα όπως "το οποίο είναι εμβόλιο και όχι φάρμακο που χορηγείται μακροχρόνια". Το σύστημα αξιολόγησης των θεραπευτικών παρεμβάσεων είναι ίδιο για οποιαδήποτε θεραπευτική παρέμβαση, καθώς κάθε παρέμβαση στον οργανισμό (είτε είναι μακροχρόνια, είτε όχι) είναι δυνητικά το ίδιο επιβλαβής. Για αυτό και εξετάζουμε και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία ενός εμβολίου, κι όχι μόνο τις άμεσες.
Επίσης η απάντησή σου δείχνει ότι δεν κατάλαβες ποιο είναι το νόημα των δύο παραδειγμάτων που έδωσα. Το ξαναλέω με άλλα λόγια: στο AZT έχουμε μία περίπτωση, όπου ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός (το FDA) δεν επέτρεπε να βγει στην αγορά ένα φάρμακο (το AZT) παρόλο που υπήρχαν αρκετά επιχειρήματα γιατί θα έπρεπε να υπάρχει εδώ μεγαλύτερη ευελιξία στην προκειμένη περίπτωση (μερικά από αυτά τα είπες και μόνος σου). Το ότι καθυστερεί να βγει στην αγορά ένα φάρμακο δε σημαίνει απαραίτητα ότι αυτή η καθυστέρηση οφείλεται σε αντικειμενικά κριτήρια (ή το αντίθετο). Η φιλοσοφία του "όσο πιο αργά τόσο το καλύτερο" είναι μονόπλευρη και παράλογη. Ο Roark έγραψε ένα κείμενο πάνω στο οποίο χωράει πολύ συζήτηση. Όμως το να επιχειρηματολογεί κανείς βασιζόμενος (δίχως ως τώρα να έχει φέρει σχετικά στοιχεία) στη μεγαλύτερη διαφθορά του αμερικανικού συστήματος υγείας συγκριτικά με το ευρωπαϊκό γενικότερα και το ελληνικό ειδικότερα είναι άτοπο.
Το δεύτερο παράδειγμα (με το εμβόλιο του HPV) το έφερα πρώτον για να δείξω πως άλλες χώρες (όπως η Αυστραλία) επέτρεψαν τη χρήση ενός εμβολίου σε συγκεκριμένου πληθυσμό δίχως να έχουν σχετικά στοιχεία, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α. που ήταν πιο προσεκτικές. Υπάρχουν αρκετά άλλα ανάλογα παραδείγματα, όπου χώρες έχουν υπάρξει πιο ελαστικές από τις Η.Π.Α. στο να επιτρέψουν τη χορήγηση θεραπευτικών παρεμβάσεων δίχως επαρκή στοιχεία (όπως και το αντίθετο). Τις περισσότερες φορές δε δημιουργείται πρόβλημα. Γίνεται ευρέως γνωστό αν μία φορά σπάσει ο διάολος το ποδάρι του. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι πάντοτε επιστημονικά λάθος. Προσοχή ότι δεν αναφέρομαι στη συνολική εισαγωγή φαρμάκων σε μία αγορά, αλλά στην εισαγωγή, κάποιων εξ αυτών, δίχως επαρκή κριτήρια. Δεν έχω στοιχεία ότι το φαινόμενο αυτό είναι συχνότερο στις Η.Π.Α. συγκριτικά με την Ε.Ε. ή την Ελλάδα.
Η προσωπική μου ωστόσο εμπειρία, καθώς παρακολουθώ πολύ τακτικά τις σχετικές αναλύσεις, με κάνει να εμπιστεύομαι αρκετά (όχι τυφλά) τη δουλειά που κάνει το FDA και πολύ λιγότερο τον ΕΟΦ ή ακόμη και τον ΕΜΕΑ. Παραμένει όμως προσωπική μου εντύπωση και εμπειρία την οποία αντικειμενικά δε θα μπορούσα να τη μεταδώσω. Αν έχεις αντίθετα στοιχεία (που αυτά πράγματι θα μπορούσαν να τεθούν ως αντεπιχειρήματα στον Roark) τότε παρέθεσέ τα.
Το δεύτερο point του παραδείγματος με τα εμβόλια ήταν ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για τίποτε στην ιατρική. Μία ελάχιστη έκθεση σε σωματίδια αμιάντου μπορεί να σου προκαλέσει μεσοθηλίωμα περισσότερο από 20 χρόνια μετά, χωρίς κανένα σχετικό σύμπτωμα στο ενδιάμεσο. Δίχως να θέλω να επεκταθώ στο θέμα μιας και είναι άσχετο με το αρχικό ποστ, τα εμβόλια δεν είναι διαπιστωμένα τόσο αθώα μακροπρόθεσμα όσο λες. Για παράδειγμα, εδώ και πολλά χρόνια υπήρχε έντονη επιστημονική συζήτηση (όχι στην Ελλάδα) για την πιθανότητα το MMR να αυξάνει την πιθανότητα του αυτιστικού συνδρόμου σε ένα ποσοστό παιδιών. Το ζήτημα πρόσφατα λύθηκε (δε βρέθηκε συσχέτιση και το επίμαχο άρθρο στο Lancet αποσύρθηκε μάλιστα) αλλά όταν ακόμη υπήρχε debate ο εμβολιασμός με MMR ήταν υποχρεωτικός παρόλο που δεν ήμασταν σίγουροι ότι το εμβόλιο ήταν ακίνδυνο. Κι αυτό γιατί θέσαμε ένα όριο (έχοντας μία λογική κόστους/όφελους) και είπαμε ότι μπροστά στον κίνδυνο μιας έξαρσης ιλαράς (εξαιρετικά θανατηφόρα ασθένεια όταν έχει μεγάλο επιπολασμό), προτιμούμε κάποια παιδιά να γίνουν αυτιστικά εξαιτίας του εμβολίου (εφόσον τελικά αυτό ίσχυε). Το εντυπωσιακό είναι ότι υποχρεώναμε τις μητέρες να θέσουν τα παιδιά τους σε έναν κίνδυνο (όπως τον νομίζαμε), παρόλο που αν για παράδειγμα μία μητέρα αποφάσιζε να αφήσει το παιδί της ανεμβολίαστο (κι επομένως επίνοσο), η ανοσία των υπολοίπων παιδιών γύρω δε θα το έθεταν σε κίνδυνο από ιλαρά. (ο προσεκτικός αναγνώστης θα παρατηρήσει τις αναλογίες με το γνωστό δίλημμα του φυλακισμένου). Έχοντας αυτά υπόψιν τους θα δεις ότι παρόλο τον (δικαιολογημένο) ενθουσιασμό τους, οι ερευνητές του εμβολίου του HPV, δεν μπορούν να αποκλείσουν την πιθανότητα σε ένα μικρό κομμάτι του πληθυσμού να υπάρξουν αρνητικές συνέπειες. Και για αυτό είναι απαράδεκτο να θέτουν κάποιες χώρες τον ανδρικό πληθυσμό σε έναν τέτοιο κίνδυνο (συν τις οξείες αλλεργικές αντιδράσεις) από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αρκετά αξιόπιστα στοιχεία ότι θα έχουν όφελος.
Α, και για να μην το ξεχάσω. Έγραψες επίσης sanctuary: "Το άλλο ενδεχόμενο είναι ότι η μαρτυρία π.χ. του επί 25 χρόνια συντάκτη του BMJ (ενός από τα πλεόν έγκριτα ιατρικά περιοδικά) είναι λιγότερο αξιόπιστη από τη γνώμη π.χ. του κ.Ανδριανόπουλου (και μάλιστα σε θέματα που δεν άπτονται της ειδικότητάς του, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου.....)."
Το οποίο επίσης δείχνει ότι είσαι λίγο εκτός κλίματος. Συμφωνώ με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο σε πολλά θέματα. Διαφωνώ όμως με το ύφος, αρκετά σημεία και ιδιαίτερα με τον επίλογό του στο εν λόγω άρθρο.
""του επί 25 χρόνια συντάκτη του BMJ (ενός από τα πλεόν έγκριτα ιατρικά περιοδικά)"
τι 25 χρόνια συντάκτης...ο τύπος health journalist είναι...
http://www.cmwf.org/fellows/fellows_show.htm?doc_id=224513
το θεμα δεν ειναι τετοιο ωστε να πεταξω 5 προτασεις και να μπορω να πω οτι το ανελυσα, αλλα πρεπει να πω τα εξης (εως οτου μπορεσω να κανω βαθυτερη αναλυση):
Ενω γενικα βρισκω συχνα τους περιορισμους να βλαπτουν τα ατομα που πανε να προστατευσουν, δεν ξερω πως εφαρμοζεται αυτο στην υγεια:
α) δεν καταλαβαινω το επιχειρημα για τις ευρωπαϊκες επιχειρησεις οτι βλαπτονται απο τους περιορισμους τιμων στην ΕΕ. Οι ευρωπαϊκες φαρμοκοβιομηχανιες πουλανε μαλλον το ιδιο στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, μαλιστα οι μεγαλυτερες ειναι κατα 50% ελβετικες (εκτος ΕΕ) ή βρετανικες (αρα εκτος του ηπειρωτικου σοσιαλιστικου συστηματος μαλλον?)!
β) ειναι λιγο ακυρο να συγκρινουμε διεισδυση φαρμακων σε ΗΠΑ και ΕΕ οταν η ΕΕ δεν εχει φτασει ποτε στην προσφατη ιστορια το αμερικανικο εισοδημα! Προφανως μια πλουσιοτερη χωρα θα εχει ταχυτερη αποδοχη νεων φαρμακων...
γ) η επεμβαση στις τιμες των φαρμακων εχει τον προφανη σκοπο να υπαρχουν φτηνα φαρμακα για τους "φτωχους". Μεγαλη συζητηση ποιοι ειναι οι φτωχοι, αλλα ξερω οτι στις ΗΠΑ πεφτει τρομερη συζητηση για το γεγονος οτι τα φαρμακα τους ειναι φανερα ακριβοτερα αποτι πχ στον Καναδα. Στην Ευρωπη γενικα ειναι νομιζω σε πρωτη ματια φτηνοτερα τα φαρμακα.
δ) το σημαντικοτερο: υπαρχουν αρρωστιες που χτυπανε κυριως φτωχους, οπως η ελονοσια που περιοριζεται κατα 95% πια νομιζω στην Αφρικη. Οι δυτικες φαρμακευτικες εταιρειες χωρις παρεμβαση δεν προκειται ποτε να κανουν κατι για αυτες τις αρρωστιες. Εδω βλεπω λαμπρο πεδιο για επεμβασεις, ο Τζεφρυ Σαξ προσανατολιζεται νομιζω σε επιδοτησεις εγω θα προτεινα κατι αλλο (σκεφτομαι να γραψω και πεηπερ σχετικα).
Ποιος μας λεει οτι και εντος της δυσης δεν συμβαινει αυτο, πχ δεν παραγονται υπερβολικα πολλα φαρμακα "πολυτελειας" (βλ viagra, Xanax, valium, propecia κτλ) αλλα οχι αρκετα για τις ασθενεις που πραγματικα χτυπανε μεγαλο μερος του πληθυσμου, προκαλουν τεραστια απωλεια QALYs, αλλα ισως σε ατομα που δεν εχουν υψηλο εισοδημα και αρα δεν ειναι καλη αγορα για τις φαρμακευτικες εταιρειες? (παρεπιμπτοντως αυτο θυμαμαι να το συζηταει πριν χρονια ο Σαλα ι Μαρτιν που εχουμε αναφερει πολλακις και δεν ειναι κανας σοσιαλιζων παμφλεταριος, ε...)
"Ποιος μας λεει οτι και εντος της δυσης δεν συμβαινει αυτο, πχ δεν παραγονται υπερβολικα πολλα φαρμακα "πολυτελειας" (βλ viagra, Xanax, valium, propecia κτλ) αλλα οχι αρκετα για τις ασθενεις που πραγματικα χτυπανε μεγαλο μερος του πληθυσμου, προκαλουν τεραστια απωλεια QALYs, αλλα ισως σε ατομα που δεν εχουν υψηλο εισοδημα και αρα δεν ειναι καλη αγορα για τις φαρμακευτικες εταιρειες?
Μπορείς να μου δώσεις κάποια παραδείγματα;
Μάλιστα πολλοί θα πουν ότι πολλά από τα φάρμακα τα οποία έδωσες ως παράδειγμα φαρμάκων πολυτελείας είναι ακριβώς το αντίθετο. Xanax, Vallium και τα λοιπά είναι αγχολυτικά τα οποία απευθύνονται σε ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων καθώς συνταγογραφούνται για παθησεις που δεν αφορούν κατά κύριο λόγο ανθρώπους υψηλού εισοδήματος (π.χ. χρόνιο στρες, αϋπνία, και αγχώδεις διαταραχές, ακόμη και σε αλκοολισμό). Το ίδιο ισχύει και για το Viagra μιας και η σεξουαλική ανεπάρκεια στους άνδρες οφείλεται κυρίως σε διαβήτη και υπέρταση και οι 2 παθήσεις που στις ΗΠΑ αφορούν περισσότερο άτομα χαμηλότερου εισοδήματος.
κοιτα να δεις, προφανως σε πλανητικο επιπεδο το βιαγκρα ειναι πολυτελειας οταν στην Αφρικη χανονται εβδομαδες καθε χρονο απο την παραγωγικη ζωη καθε ατομου λογω ελονοσιας (και ενιοτε ακομα και η ζωη του ατομου). Τωρα στον πολιτισμενο κοσμο, επισης ισχυριζομαι οτι το βιαγκρα ειναι πολυτελειας οχι επειδη στυτικες δυσλειτουργιες δεν εχουν οι κανονικοι ανθρωποι αλλα επειδη ενας ανασφαλιστος φτωχος δεν εχει καν χρηματα για σωστη θεραπεια βαριων ασθενειων ποσο μαλλον για το παντεσπανι που ειναι το βιαγκρα και το Xanax.
Γενικα ειναι λιγο προφανες οτι μεγαλο ποσοστο της ερευνας παει να λυσει προβληματα που απορρεουν απο την ευημερια μας και απο τις επιλογες μας (πχ καρδιαγγειακα νοσηματα) ενω ασθενειες για τις οποιες δεν ευθυνονται οι ανθρωποι θεριζουν ακομα πολυ κοσμο ανενοχλητες.
Η ελευθερη αγορα προσφερει προφανως αυτα που ζητανε οι ανθρωποι, αλλα οταν μερικοι ανθρωποι εχουν liquidity constraints η αγορα δεν θα προμηθευσει ισως αρκετα αυτα που ζητανε. Οταν μιλαμε για φαρμακα και ιατρικα μετρα, που εχουν τεραστιες εξωτερικοτητες (ας πουμε η Αφρικη σημερα βιωνει μια πραγματικα ασυλληπτη καταστροφη με το AIDS), ειναι σχεδον σιγουρο οτι μια επεμβαση θα βελτιωσει την κατασταση. Το θεμα ειναι να μην ακουγονται ασυναρτησιες του στυλ: "ε ας δωσουν οι αμερικανικες πολυεθνικες τα φαρμακα δωρεαν" αλλα να κυριαρχουν λογικες προτασεις οπως η εξαγορα των πατεντων απο διεθνεις οργανωσεις ή η παραγωγη generic φαρμακων αποκλειστικα για φτωχες χωρες που ουτως ή αλλως δεν προκειται ποτε να δωσουν εκατονταδες ευρω για ενα δυτικο φαρμακο.
Γενικα ειναι λιγο προφανες οτι μεγαλο ποσοστο της ερευνας παει να λυσει προβληματα που απορρεουν απο την ευημερια μας και απο τις επιλογες μας (πχ καρδιαγγειακα νοσηματα) ενω ασθενειες για τις οποιες δεν ευθυνονται οι ανθρωποι θεριζουν ακομα πολυ κοσμο ανενοχλητες.
Πρώτα από όλα μην είσαι τόσο σίγουρος ότι τα καρδιαγγειακά απορρέουν τόσο πολύ από την ευημερία μας, ιδιώς στους Ευρωπαίους. Οι Ευρωπαίοι είναι γενετικά προδιαθετιμένοι προς τις θρομβωτικές διαταραχές. Προφανώς και ο τρόπος ζωής μεταβάλλει τον κίνδυνο αλλά ούτως ή άλλως έχουμε αυτό το στίγμα (Newton LJ et al. Born to clot: The European Burden. (1999) Br J Haematol). Όσον αφορά για νόσους που θερίζουν π.χ. την Αφρική τότε η μεγαλύτερη καταστροφή στην Αφρική που είναι το AIDS, ευθύνεται ξεκάθαρα σε επιλογές. Απλά να θυμίσω ότι παγκοσμίως το 85% των μολύνσεων με HIV οφείλεται σε σεξουαλική μετάδοση (Simon et al. HIV/AIDS epidemiology, pathogenesis, prevention, treatment (2006) The Lancet). Ιδίως στην περίπτωση του AIDS το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη μη διαθεσιμότητα των φαρμάκων. Αν θέλουμε να κάνουμε κοινωική πολιτική στην Αφρική, ιδίως σε περιοχές ρημαγμένες από επιδημίες όχι μόνο δεν αρκεί αλλά δε βοηθάει καν η απλή παροχή των φαρμάκων. Σε ένα πολύ καλογραμμένο ένθετο του Bill & Melinda Gates Foundation σε συνεργασία με το Rand Corporation (Determining the global health impact of improved diagnostic technologies for the developing world (2006) Supplement to Nature Publishing Group) τονίζουν π.χ. τη σημασία των κατάλληλων διαγνωστικών τεχνικών στον αναπτυσσόμενο κόσμο ως έναν από τους σημαντικότερους στόχους (και δε μιλάνε μόνο για τον HIV, αλλά και τη φυματίωση και την ελονοσία, th χολέρα). Είναι προφανές ότι δεν μπορείς να θεραπεύσεις χωρίς να μπορείς να διαγνώσεις. Επισης δεν μπορείς να θεραπεύσεις όταν δεν έχεις υποδομές και ιατρούς να σε περιθάλπτουν. Ιδίως σε περιοχές με μεγάλο επιπολασμό AIDS, οι άνθρωποι παραγωγική ηλικίας (που συνήθως συμπίπτει με την αναπαραγωγική ηλικία, που αυτή πλήττει κυρίως το AIDS) είναι είτε νεκροί, είτε άρρωστοι, είτε προσέχουν αυτούς που είναι άρρωστοι και επομένως είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις εξειδικευμένο προσωπικό. Γιατί σημαντική είναι η πρόσβασή στα φάρμακα αλλά σημαντικότερη είναι η σωστή συμμόρφωση. Η ανεπάρκεια συμμόρφωσης στις ιατρικές οδηγίες είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους (αν όχι ο σημαντικότερος λόγος) για την ανάπτυξη ανθεκτικών στελεχών παθογόνων (όπως π.χ. πολυανθεκτικά στελέχη φυματίωσης). Το πρόβλημα επομένως δεν είναι απλό και είναι κάτι στο οποίο δεν έχουν ευθύνη οι εταιρείες (εκτός και αν οφείλουν να ασκούν και κοινωνική πολιτική). Για παράδειγμα αντίθετα από την άποψή σου πολλά κονδύλια χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των 3 αθενειών που πλήγουν την Αφρική (δες ενδεικτικά και το US President's plan for AIDS relief.
Όσον αφορά για τις δυτικές κοινωνίες και την προσβασιμότητα σε αναγκαία περίθαλψη νομίζω ότι ο Roark απάντησε λεπτομερώς. Και απλα για να μεταδώσω τη δική μου μικρή εμπειρία από νοσοκομεία στις ΗΠΑ, στο νοσκομείο (ιδιωτικό νοσοκομείο) όπου ήμουν για 1 μήνα ακόμη και ανασφάλιστοι απολαμβάναν τα προνόμια προγραμματισμένων χειρουργείων (δηλαδή χειρουργείο για μη επείγουσα κατάσταση)με τους ιατρούς να μην πληρώνονται τίποτα (χειρουργεία όπως αορτοστεφανιαία παράκαμψη, το γνωστό bypass). Υπάρχει μια πολύ διαστρεβλωμένη αντίληψη για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ιδίως στις ΗΠΑ.
Μπορείς να μου δώσεις κάποια παραδείγματα;
Να δώσω εγώ;
Rimonabant,Orlistat αφού τι άλλο είναι η νοσογόνος παχυσαρκία από πολιτισμική νόσος;Πότε στο παρελθόν υπήρξε επιδημία παχυσαρκίας και τι ακριβώς προσφέρει όλη αυτή η έρευνα που στρέφεται γύρω από α)ελάχιστα αποτελεσματικά φάρμακα β)μια κατάσταση που αντιμετωπίζεται με καλύτερη διατροφή και άσκηση του πληθυσμού.Σημειωτέον ότι ακόμα και η υπερλιπιδαιμία αυτή καθαυτή είναι πολιτισμική νόσος,αφού πριν 100 χρόνια αυτή ήταν κάτι θεμιτό στην εποχή των ισχνών αγελάδων.
Rimonabant,Orlistat αφού τι άλλο είναι η νοσογόνος παχυσαρκία από πολιτισμική νόσος;
Όπως πολιτισμική νόσος είναι και το άσθμα, η μυωπία, ο διαβήτης τύπου ΙΙ, ο καρκίνος στομάχου, πνεύμονα, πολλές λοιμώδεις νόσοι (μεταξύ των οποίων το AIDS, και βασικά σχεδόν όλες οι ιογενείς λοιμώξεις όπως π.χ. η γρίππη. Αν δε ζούσαμε τόσο συγκεντρωμένα σε πόλεις και αν δεν είχαμε εξημερώσει πάπιες, γουρούνια κτλ. μάλλον δε θα υπήρχε ποτέ γρίπη στον άνθρωπο), η οστεοπόρωση κτλ, κτλ. Και το σύνδρομο Down θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κάτι τέτοιο μιας και αν όλες οι γυναίκες κάνανε παιδιά σε πιο νεαρή ηλικία θα ήταν πολύ πιο σπάνια νόσος. Αυτό τί σημαίνει; 'Οτι δε χρειάζεται έρευνα στο Down, γιατί πολύ απλά ας κάνουν οι γυναίκες παιδιά σε μικρότερη ηλικία ή ας μη κάνουν καθόλου;
Απλά ξέχασα να προσθέσω ότι επειδή μια ασθένεια θεωρείται "πολιτισμική" (ή γενικά οφείλεται στον τρόπο ζωής μας) δε σημαίνει απαραίτητα ότι και μια θεραπεία για αυτή είναι πολυτέλεια. Εξαρτάται πόσο εύκολο είναι να διακόψεις μια επιβλαβή συμπεριφορά. Π.χ. για μένα είναι εύκολο να σταματήσω να πίνω αλκόολ αλλά για τον αλκοολικό είναι; Και επειδή η νόσος του οφείλεται στον τρόπο ζωής του, σημαίνει ότι μια ενδεχόμενη θεραπεία είναι "πολυτέλεια"; Αν ο ίδιος μπορεί να συνητηρήσει το κόστος της θεραπείας του και μπορεί κάποιος να του το προσφέρει, γιατί να μην έχει τη δυνατότητα;
Τον Ιανουάριο παρουσιάστηκε η μελέτη DREAM η οποία αφορά στην πρόληψη της εξέλιξης της διαταραγμένης ανοχής στην γλυκόζη της ροσιγλιταζόνης,το γνωστό μας Avandia.Η μελέτη θωρεί ότι πρέπει να δίνουμε σε όλους όσοι έχουν διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη ροσιγλιαζόνη,αφού αυτή μειώνει την επίπτωση νέας εμφάνισης διαβήτη κατά 60%.Αυτό σημαίνει ότι αν την πιστέψουμε ένας τρομακτικά μεγάλος αριθμός ατόμως πρέπει να παίρνει άγνωστο για πόσο ροσιγλιταζόνη.Οι σχεδιαστές της μελέτης γνώριζαν μια αντίστοιχη μελέτη προ επτά-οκτώ χρόνων που δείχνει ότι η μεσογειακή διατροφή προλαβαίνει την εμφάνιση διαβήτη σε διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη κατά 58%.Αν προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα,γνωρίζουμε όλοι ότι ο new onset diabetes δεν έχει την ίδια σημασία που έχει ένα σκληρό καταληκτικό σημείο,όπως μείωση των θανάτων από καρδιαγγειακά.Υπάρχει λοιπόν μόνο μια μελέτη level A/Β η οποία να έχει δείξει μείωση των καρδιαγγειακών επεισοδίων - προκαλώ οποιονδήποτε να μου προσκομίσει μια άλλη αξιόπιστη μελέτη ίδιου επιπέδου - και αυτή δεν χρησιμοποίησε καμιά θειαζολιδινεδιόνη ή όποιο άλλο φάρμακο για τον διαβήτη,αλλά κάτι άλλο: τη μεσογειακή διατροφή.Η εν λόγω λοιπόν μελέτη της Λυών - του 1995 παρακαλώ - έδειξε μείωση των καρδιαγγειακών κατά 35%.Στην UKPDS λ.χ. η μείωση ήταν 13%,αλλά μη στατιστικά σημαντική.
Τίθενται λοιπόν τα ερωτήματα:
Α) Αν τα ίδια χρήματα που δαπανώνταν για την ανάπτυξη της ροσιγλιταζόνης λ.χ.(κατά τ'άλλα καλό φάρμακο για τον διαβήτη) δαπανώνταν για την προώθηση της μεσογειακής διατροφής στον πληθυσμό πόσο περισσότεροι άνθρωποι θα σώζονταν από εμφράγματα,εγκεφαλικά κλπ.;
Β) Τα χρήματα αυτά ποιος τα ιδιοποιείται;Πρώτα κάποιος δίνει στην εταιρεία λεφτά για να αναπτύξει ένα φάρμακο που ενδεχομένως δεν είναι και το ποιο χρήσιμο στον κόσμο και μετά η εταιρεία αυτή υποχρεώνει και τους ασφαλιστικούς φορείς και τον κόσμο να πληρώνει γι'αυτό.Δλδ πρώτα την πληρώνεις για να βγάλει το φάρμακο και μετά την πληρώνεις για να αγοράσεις το φάρμακο που ανέπτυξε με τα λεφτά που πληρώνεις εσύ από τους φόρους σου!!!Ενώ τα κέρδη από τα λεφτά που πλήρωσες πάνε σε κάποιους μετόχους οι οποίοι δεν πλήρωσαν τίποτα!!!Πόσο πιο ελεεινά κοντά σε καταστάσεις τύπου Πειραϊκής Πατραϊκής, Ολυμπιακής, Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και άλλων προβληματικών επιχειρήσεων της Ελλάδας του '80 μπορεί να φτάσουμε;
Αν τελικά αυτό το site υπερασπίζεται τον φιλελευθερισμό και καλά κάνει πρέπει να ξέρουμε ότι there is no such thing as a free lunch και η υπεράσπιση των Παπανδρεονόμικς της Ελλάδας της δεκαετίας του '80 τώρα δικαιώνεται με τα ήδη λεχθέντα!
Εναλλακτικά πάντως προτείνω να υπάρχουν κουπόνια επιστροφής φόρων.Όσοι από εσάς μέσα στο φόρουμ ή και έξω θέλουν, μπορούν να δίνουν τα κουπόνια που τους αναλογούν για να χρηματοδοτούν το ερευνητικό έργο των φαρμακευτικών εταιρειών για το αλτρουιστικό έργο που προσφέρουν στην ανθρωπότητα,αφού δεν το κάνουν για το τζιζ κακό πράγμα που λέγεται κέρδος.Οι υπόλοιποι θα μπορούν να τα δίνουν όπου θέλουν.Εγώ πάντως θα αγοράσω λίγα λίτρα καλό λαδάκι - θα μου έρθει και πιο φτηνά,αφού ένα κουτάκι ροσιγλιταζόνης έχει 8 φορές περισσότερο από ένα λίτρο λάδι...
@ nievskii
Δε διαφώνησα ποτέ ότι η τροποποίηση του τρόπου ζωής μπορεί να κάνει πολλά φάρμακα "αχρείαστα" σε όσους βέβαια έχουν τη δυνατότητα και τη θέληση να πραγματοποίησηουν την αλλαγή (βέβαια η ευκολία της αλλαγής είναι κάτι εξαιρετικά υποκειμενικό). Για μένα που δεν είμαι καπνιστής (αλλά μπορεί να κάνω ένα πούρο περιστασιακά) η διακοπή του καπνίσματος δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα, αλλά είμαι σίγουρος ότι για πολλούς καπνιστές είναι μεγάλο πρόβλημα. Αν υπάρχει ένα σύνολο ανθρώπων με ένα συγκερκιμένο τρόπο ζωής που οδηγεί κατά πάσα πιθανότητα σε μια ασθένεια και δέχεται να πάρει το ρίσκο τότε υπάρχει και μια αγορά για μια εταιρεία να παρασκευάσει και να προωθήσει ένα αντίστοιχο φάρμακο που θα μειώνει αυτό το ρίσκο. Προφανώς ποιό φάρμακο είναι πιο αναγκαίο και άρα ποιά έρευνα πρέπει να χρηματοδοτηθεί είναι κάτι αρκετά αυθαίρετο. Είναι το κλασικό πρόβλημα με την κατανομή πόρων όταν συλλέγονται κεντρικά και στην παρούσα φάση η πλειοψηφία της επιστημονικής έρευνας χρηματοδοτείται κεντρικά (π.χ. από το NIH στις ΗΠΑ). Προφανώς διαφωνώ με πολλές προτεραιότητες που τίθενται κεντρικά αλλά δε θεωρώ υπεύθυνες τις φαρμακευτικές εταιρείες (επειδή "εκμεταλλεύονται" μια υπάρχουσα κατάσταση δε σημαίνει ότι ευθύνονται για αυτήν).
Έρχοντας τώρα στο παράδειγμα σου υποθέτω ότι δεν υπάρχει τρόπος να μου δείξεις ότι με τα ίδια χρήματα που μπήκαν για την έρευνα του συγκερκιμένου φαρμάκου θα μπορείς να έχεις το ίδιο αποτέλεσμα με την "προώθηση της μεσογειακής διατροφής στον πληθυσμό" ;
"Όσον αφορά για τις δυτικές κοινωνίες και την προσβασιμότητα σε αναγκαία περίθαλψη νομίζω ότι ο Roark απάντησε λεπτομερώς"
φαινεται να μιλας για τις ΗΠΑ, ενω εγω μιλω μαλλον πιο γενικα. Ξερω ατομα που αποφευγουν καποιες απλες θεραπειες επειδη τα φαρμακα κοστιζουν αρκετα και η ασφαλεια δεν τα καλυπτει, εδω ξερω ατομο που κανει διδακτορικο και εχει σημαντικο προβλημα στα δοντια και της ζητανε σχεδον 1200 ευρω για την απαραιτητη δουλεια, οποτε το αναβαλει για μηνες (και μιλαμε για πονο)
"Για παράδειγμα αντίθετα από την άποψή σου πολλά κονδύλια χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των 3 αθενειών που πλήγουν την Αφρική"
χμ... Μεχρι το 2000κατι που αρχισε ο Τζ.Σαξ να ασχολειται επισταμενα με το θεμα, η Παγκοσμια Τραπεζα και το ΔΝΤ δεν ειχαν προγραμμα καταπολεμησης της ελονοσιας, που ευθυνεται οπως ειπα για τεραστια απωλεια παραγωγικοτητας στην τροπικη Αφρικη. Χαρη σε αυτον, στο ιδρυμα Γκεητς και αλλους εχουμε αρχισει να ψαχνουμε λιγο πιο βαθια το θεμα και να προσφερουμε σιγα σιγα καποια αξιολογα ποσα.
Δεν αμφιβαλλω οτι χρειαζεται συστηματικη προσπαθεια και οτι δεν φτανουν μονο τα φαρμακα (παρεπιμπτοντως ο Σαξ λεει ειδικα για το AIDS οτι εχουν επιτυχημενες περιπτωσεις που εδιναν φτηνα το ειδικο κοκτεηλ φαρμακων στην Κενυα νομιζω και οι ασθενεις μια χαρα ηξεραν να τηρουν τους κανονες δοσολογιας κτλ, σε ενα τετοιο θεμα ζωης και θανατου. Δεν εχω διαβασει συστηματικη ερευνα, δεν μπορω να εκφρασω προσωπικη γνωμη.).
Εγω λεω κατι απλο: στο θεμα των φαρμακων οταν εχουμε τοσο τεραστιες εξωτερικοτητες και το προβλημα της ελλειψης ρευστοτητας καποιων κλασεων ασθενων, καποιες επεμβασεις ειναι δικαιολογημενες. το θεμα ειναι να βρουμε τις καλυτερες δυνατες.
Δημοσίευση σχολίου