Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

Αριστερά και φιλελευθερισμός

Στο παρακάτω κείμενο ο Λίντσεϋ προτείνει ένα εγχείρημα στο οποίο φαίνεται να αποτυγχάνει ο Γεώργιος Παπανδρέου. Για όσους πάντως είναι γνώστες της Αγγλικής γλώσσας και της Αμερικάνικης πραγματικότητας, αξίζει μια ανάγνωση. Παρεπιπτόντως, ο όρος liberal αναφέρεται στην φιλελέυθερη (δημοκρατική) κεντρο-αριστερά, ενώ ο όρος libertarian στους οπαδούς του οικονομικού φιλελευθερισμού. Το παρακάτω είναι απόσπασμα. Τα αποσιωπητικά δείχνουν το σημείο όπου μέρη του αρχικού κειμένου έχουν παραλειφθεί.

The New Republic
A PROGRESSIVE MANIFESTO.
Liberaltarians by Brink Lindsey
Post date: 11.30.06
Issue date: 12.11.06

The conservative movement--and, with it, the GOP--is in disarray. Specifically, the movement's "fusionist" alliance between traditionalists and libertarians appears, at long last, to be falling apart. To understandwhat's happening, look at the Democratic gains made in previously Republican strongholds on Election Day. In "Live Free or Die" NewHampshire, both House seats--as well as control of both houses of thestate legislature--flipped from the GOP to the Democratic column. Out in the interior West, Jon Tester squeaked past Conrad Burns in the Montana Senate race, while other Democrats picked up a House seat in Colorado (along with the governorship) and two more in Arizona. These parts of the country are all known for their individualism and suspicion of officialdom--in short, for their libertarian sympathies.

Libertarian disaffection should come as no surprise. Despite the GOP's rhetorical commitment to limited government, the actual record of unified Republican rule in Washington has been an unmitigated disaster from a libertarian perspective: runaway federal spending at a clip unmatched since Lyndon Johnson; the creation of a massive new prescription-drug entitlement with hardly any thought as to how to pay for it; expansion of federal control over education through the No Child Left Behind Act; a big run-up in farm subsidies; extremist assertions of executive power undercover of fighting terrorism; and, to top it all off, an atrociously bungled war in Iraq.

This woeful record cannot simply be blamed on politicians failing to liveup to their conservative principles. Conservatism itself has changed markedly in recent years, forsaking the old fusionist synthesis in favor of a new and altogether unattractive species of populism. The old formulation defined conservatism as the desire to protect traditional values from the intrusion of big government; the new one seeks to promote traditional values through the intrusion of big government. Just look at the causes that have been generating the real energy in the conservative movement of late: building walls to keep out immigrants, amending the Constitution to keep gays from marrying, and imposing sectarian beliefs on medical researchers and families struggling with end-of-life decisions.

As a string of recent books attests, the conservative embrace of a right-wing Leviathan has left libertarian-minded intellectuals feeling left out in the cold. Bruce Bartlett, a Treasury Department official in the Reagan and Bush I administrations, blasted Bush II in Impostor: HowGeorge W. Bush Bankrupted America and Betrayed the Reagan Legacy (and got fired from his conservative think tank for his efforts). Cato Institute scholar Stephen Slivinski followed up with Buck Wild, an exposé of GOP fiscal incontinence. In The Elephant in the Room, New York Post columnist Ryan Sager bemoaned the rise of big-government conservatism and warned that excessive pandering to evangelicals would rupture the movement. And, most recently, The New Republic's own Andrew Sullivan denounced the right's fundamentalist turn in The Conservative Soul: How We Lost It, How to Get It Back.

Libertarian-leaning voters started drifting away from the GOP even before Katrina, civil war in Iraq, and Mark Foley launched the general stampede. In their recent Cato-published study "The Libertarian Vote," David Boaz and David Kirby analyzed polling data from Gallup, the American National Election Studies, and the Pew Research Center and concluded that 13percent of the population, or 28 million voting-age Americans, can be fairly classified as libertarian-leaning. Back in 2000, this group voted overwhelmingly for Bush, supporting him over Al Gore by a 72-20 margin. By2004, however, John Kerry--whose only discernible libertarian credential was that he wasn't George W. Bush--got 38 percent of the libertarian vote, while Bush's support fell to 59 percent. Congressional races showed asimilar trend. In 2002, libertarians favored Republican House candidates by a 70-23 spread and Republican Senate candidates by a 74-15 margin. Things tightened up considerably in 2004 though, as the GOP edge fell to53-44 in House races and 54-43 in Senate contests.

To date, Democrats have made inroads with libertarian voters primarily by default. Yes, it's true that Markos Moulitsas of Daily Kos fame caused something of a stir by proposing the term "Libertarian Democrat" to describe his favored breed of progressive. And the most prominent examples of his would-be movement--first-term Governor Brian Schweitzer of Montana, fellow Montanan Tester, and Virginia Senator-elect Jim Webb--have sounded some libertarian themes by being simultaneously pro-choice and pro-gunrights. At the same time, however, their anti-nafta, Wal-Mart-bashing economic populism is anathema to free-market supporters. In short, if Democrats hope to continue appealing to libertarian-leaning voters, they are going to have to up their game. They need to ask themselves: Are we content with being a brief rebound fling for jilted libertarians, or do we want to form a lasting relationship? Let me make a case for the second option.

Since the late '60s, and especially the mid-'80s, torrents of words have been spilled urging Democrats to move toward the center of the political spectrum. Most such efforts, however, have advanced one compromise or another between progressivism-as-usual and conservatism-as-usual--a few more items from Menu A here, a few more from Menu B there. But the real problem with our politics today is that the prevailing ideological categories are intellectually exhausted. Conservatism has risen to power only to become squalid and corrupt, a Nixonian mélange of pandering to populist prejudices and distributing patronage to well-off cronies and Red Team constituencies. Liberalism, meanwhile, has never recovered from its fall from grace in the mid-'60s. Ever since, it has lacked the vitality to do more than check conservative excesses--and obstruct legitimate, conservative-led progress. As a governing philosophy, liberalism has been moribund: When Jimmy Carter and Bill Clinton managed to win the White House, they did so only by successfully avoiding the liberal stigma.

Today's ideological turmoil, however, has created an opening for ideological renewal--specifically, liberalism's renewal as a vital governing philosophy. A refashioned liberalism that incorporated key libertarian concerns and insights could make possible a truly progressive politics once again--not progressive in the sense of hewing to a particular set of preexisting left-wing commitments, but rather in the sense of attuning itself to the objective dynamics of U.S. social development. In other words, a politics that joins together under one banner the causes of both cultural and economic progress.

Conservative fusionism, the defining ideology of the American right for a half-century, was premised on the idea that libertarian policies and traditional values are complementary goods. That idea still retains at least an intermittent plausibility--for example, in the case for school choice as providing a refuge for socially conservative families. But an honest survey of the past half-century shows a much better match between libertarian means and progressive ends. Most obviously, many of the great libertarian breakthroughs of the era--the fall of Jim Crow, the end of censorship, the legalization of abortion, the liberalization of divorce laws, the increased protection of the rights of the accused, the reopening of immigration--were championed by the political left.

Furthermore, it has become increasingly clear that capitalism's relentless dynamism and wealth-creation--the institutional safeguarding of which lies at the heart of libertarian concerns--have been pushing U.S. society in a decidedly progressive direction. The civil rights movement was made possible by the mechanization of agriculture, which pushed blacks off the farm and out of the South with immense consequences. Likewise, feminism was encouraged by the mechanization of housework. Greater sexual openness, as well as heightened interest in the natural environment, are among the luxury goods that mass affluence has purchased. So, too, are secularization and the general decline in reverence for authority, as rising education levels (prompted by the economy's growing demand forknowledge workers) have promoted increasing independence of mind.

Yet progressives remain stubbornly resistant to embracing capitalism, their great natural ally. In particular, they are unable to make their peace with the more competitive, more entrepreneurial, more globalized U.S. economy that emerged out of the stagflationary mess of the 1970s. Knee-jerk antipathy to markets and the creative destruction they bring continues to be widespread, and bitter denunciations of the unfairness of the system, mixed with nostalgia for the good old days of the BigGovernment/Big Labor/Big Business triumvirate, too often substitute for clear thinking about realistic policy options. Hence today's reactionary politics. Here, in the first decade of the twenty-first century, the rival ideologies of left and right are both pining for the '50s. The only difference is that liberals want to work there, while conservatives want to go home there.

Can a new, progressive fusionism break out of the current rut? Liberals and libertarians already share considerable common ground, if they could just see past their differences to recognize it. Both generally support a more open immigration policy. Both reject the religious right's homophobia and blastocyctophilia. Both are open to rethinking the country's draconian drug policies. Both seek to protect the United States from terrorism without gratuitous encroachments on civil liberties or extensions of executive power. And underlying all these policy positions is a shared philosophical commitment to individual autonomy as a core political value. The central challenge in cementing a new fusionist alliance--and, make nomistake, it is a daunting one--is to elaborate a vision of economic policy, and policy reform, that both liberals and libertarians can support. Here, again, both sides seek to promote individual autonomy; but their conceptions differ as to the chief threats to that autonomy. Libertarians worry primarily about constraints imposed by government, while liberals worry most about constraints imposed by birth and the play of economic forces.

The basic outlines of a viable compromise are clear enough. On the one hand, restrictions on competition and burdens on private initiative would be lifted to encourage vigorous economic growth and development. At the same time, some of the resulting wealth-creation would be used to improve safety-net policies that help those at the bottom and ameliorate the hardships inflicted by economic change. Translating such abstractions into workable policy doubtlessly would be contentious. But the most difficult thing here is not working out details--it is agreeing to try. And, as partof that, agreeing on how to make the attempt: namely, by treating economic policy issues as technical, empirical questions about what does and doesn't work, rather than as tests of ideological commitment.

...

If a new kind of fusionism is to have any chance for success, it must aim beyond the specifics of particular, present-day controversies. It must bebased on a real intellectual movement, with intellectual coherence. A movement that, at the philosophical level, seeks some kind of reconciliation between Hayek and Rawls. If such an exploration could be launched, liberal and libertarian thinkers would begin talking with one another and engaging one another regularly. Over time, they would come to see themselves as joined in a common endeavor. And, in the shared identity that would emerge, there would be plenty of room for continuing disagreements, even sharp ones, just as there is in any robust political movement. Can liberals and libertarians really learn to work together? I don't know, but their alternative is most probably to languish separately.

Brink Lindsey is vice president for research at the Cato Institute. He is the author of The Age of Abundance: How Prosperity Transformed America's Politics and Culture, which will be published this spring.

10 σχόλια:

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

Thumbs Up!
Αν και στην Αμέρικα υπάρχει μάλλον μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση (πολύ ενδιαφέρουσα θα έλεγα), στην Ελλάδα το πράγμα χλόμιασε νωρίς. Δυστυχώς.

Στις ΗΠ βέβαια οι libertarians είναι (προς το παρόν) πολύ πιο υπολογίσιμη δύναμη απ'ότι στην Ελλάδα.

cobden είπε...

"The basic outlines of a viable compromise are clear enough. On the one hand, restrictions on competition and burdens on private initiative would be lifted to encourage vigorous economic growth and development. At the same time, some of the resulting wealth-creation would be used to improve safety-net policies that help those at the bottom and ameliorate the hardships inflicted by economic change"

Χμμ,ξαναζεσταμένο φαγητό μου κάνει... Σε τι διαφέρει αυτό που προτείνει ο Lindsay από την ιδεολογία του Bill Clinton??Και άραγε μια τέτοια πολιτική είναι ικανοποιητική για τους libertarians?Με αυτόν τον τρόπο θα επιτευχθεί ο περιορισμός της κρατικής εξουσίας ή απλά η διαχείριση και ο εξορθολογισμός της?
Πάντως, πολύ αμφιβάλλω αν είναι εφικτή η σύμπραξη liberals-libertarians ακόμη και στις Η.Π.Α...Προς το παρόν , δε βλέπω το Δημοκρατικό Κόμμα να κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση.Ίσως οι Δημοκρατικοί πρέπει απλά να γυρίσουν στις ρίζες τους , στο κόμμα του Jefferson,του Jackson και του Cleveland...Όταν ήταν το κόμμα του laissez faire ...

Θέμης Λαζαρίδης είπε...

Αν οι libertarians επιμείνουν σε θέματα όπως η κατάργηση του φόρου κληρονομίας και το flat tax που σκοπεύουν να κάνουν τους υπερπλούσιους υπερπλουσιότερους, δεν υπάρχει καμία περίπτωση σύμπραξης.

Για μένα η οικονομική και κοινωνική πολιτική του Bill Clinton ήταν πολύ κοντά στο ιδανικό. Αν είχε πετύχει και το πρόγραμμα ασφάλειας υγείας της Hillary, θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Θέμη για ποιά ακριβώς πολιτική του Clinton μιλάς? Επί των ημερών του ελάχιστα πράγματα έγιναν, διότι μην ξεχνάς ότι στις δυο βουλές είχαν τον έλεγχο οι Ρεπουμπλικάνοι (GOP). Το θέμα είναι ότι οι liberals έχουν ανάγκη τους libertarians αν θέλουν να έχουν πλειοψηφία. Και νομίζω ότι οι libertarians έχουν την πρόθεση να βάλουν νερό, όπως και έχουν βάλει αποδεχόμενοι π.χ. το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αλλά θέτεις την ερώτηση λάθος.

Το ότι η κληρονομιά κάνει τον αποδέκτη πλουσιότερο κατά τους libertarians δεν αρκεί ως αιτιολογία για να φορολογηθεί, για δύο λόγους. Στο βαθμό που ο κληροδότης απέκτησε την περιουσία με νόμιμο τρόπο, ηθικά έχει το δικαίωμα να την διαθέσει όπως θέλει. Δεύτερον, το γεγονός ότι οι γονείς μπορούν να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους περιουσία που δημιούργησαν με την εργασία ή και αποταμίευσή τους, τους δίνει το κίνητρο να εργαστούν και να αποταμιεύσουν παραπάνω, κάτι που κάνει το σύστημα πιο παραγωγικό. Νομίζω λοιπόν ότι πιο αποδοτικό θα ήταν να τεθεί η ερώτηση τι σκοπό θα χρηματοδοτήσουν τα φορολογικά έσοδα, και αν ο σκοπός αξίζει.

Οι μετριοπαθείς libertarians, οι οποίοι όπως σημειώνει το κείμενο δεν ψηφίζουν το σχετικά ακραίο Libertarian Party αλλά συνήθως τους Ρεπουμπλικάνους είναι νομίζω διατεθειμένοι να μπουν σε αυτή τη συζήτηση, εφ' όσον βέβαια και η αριστερά ξεφύγει από τη στερεοτυπική άποψη ότι ο πλούτος είναι αμάρτημα που πρέπει να τιμωρείται, και η οποία όπως ειπώθηκε δημιουργεί αντικίνητρα προς προσπάθειες πλουτισμού, οι οποίες όμως είναι υπεύθυνες για την οικονομική πρόοδο της χώρας.

Κοινότητα Εκάλης είπε...

guys

δεν μπορεί ποτε στην ελλαδα να υπαρχει libertarianism.

Αν υποθεσουμε οτι π.χ. καταργηται ο κατωτερος μισ8ος, την επομενη θα δουλευουμε ολοι για 100 και 200€, οσο οι περισοτεροι ελληνες επιχειρηματιες σκεπτονται ετσι (οχι ολοι φυσικα), τοτε δεν 8α δουμε ποτε πληρη ελευθερια. Για παραδειγμα αν ελευθερωθει η αγορα και δουλευουν τα εμπορικα και κυριακες, κατι που συμφωνα με την λογικη ειναι σωστο, το αποτελεσμα ειναι να δουλευουν ολοι και τις 7 μερες και στα χαρτια να φαινεται οτι δουλευουν πενθημερο. οποτε ειναι λιγο δυσκολο να εφαρμοσεις αυτα τα προτυπα σε μια χωρα οπως η ελλαδα

Ανώνυμος είπε...

Chris Mantas, αυτό που λες ειδικά με τις Κυριακές είναι νομίζω εντελώς μα εντελώς λάθος.

Καταρχήν πολλές οικογενειακές επιχειρήσεις (περίπτερα, ψιλικατζίδικα) δουλεύουν 7 ημέρες και δεν νομίζω να θέλει κανείς να τους αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό.

Μία απελευθέρωση του ωραρίου της αγοράς βασικά θα έκανε τη διαφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις (εμπορικά, super market) τα οποία λόγω μεγέθους και της σχετικά τυπικής σχέσης εργοδότη-εργαζόμενου δεν μπορούν με τίποτα να καλύψουν το επιπλέον ωράριο με "μαύρη" εργασία.

Και σε κάθε περίπτωση το να λες ότι επειδή κάποια πράγματα στην Ελλάδα δεν λειτουργούν σωστά, αντί να βρούμε πού οφείλονται και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε, μπορούμε να τα ανεχόμαστε και να υποβαθμίζουμε τη ζωή μας και τη λογική μας για να ζήσουμε με αυτά, μου φαίνεται κάπως..... άστοχο.

Κοινότητα Εκάλης είπε...

Μάλλον δεν έγινα κατανοητός γιατί γνωρίζω σε καποιες επιχειρησεις τι γινεται. Υπαρχει η μαυρη εργασια σε μεγαλο βαθμο (οπως και σχεδον ενα εκτ. ανασφάλιστοι εργαζόμενοι) και πολλές επιχειρησεις ειτε εκβιαζουν τους εργαζομενους τους είτε καλυπτουν τις παρανομιες τους με διαφορους τροπους. Το να εχεις περιπτερο κτλπ σημαινει οτι εισαι επιχειρηματιας που δεν παιρνεις σιγουρα τα 500€ του βασικου μισθου και μπορεις να δημιουργησεις το προγραμμα σου αναλογα με το πως θες να δουλεψεις. Δεν λεω να μην δουλευουν τις κυριακες οπως γινται παντου και να κερδισει η αθηνα και καποιους city breakers αλλα πολυ φοβαμε οτι θα εχουμε εργαζομενους να δουλευουν εφτα μερες την εβδομαδα.

Πολλες επιχειρησεις αλλα δηλωνουν στο ΙΚΑ και την επιθεωρηση εργασιας και αλλα κανουν.

Και εγω εχω δουλεψει και καλα ως "στελεχος" επιχειρησης και επι 6 μηνες ημουν διχως ενσημα και οταν του λεω τι γινεται εδω μου λεει "δεν ειχαμε πει τιποτα για ενσημα". Η ασυδοσια πολλων εργοδοτων εχει ξεφυγει περα απο καθε οριο και θα πρεπει να μπει μια ταξη γιατι οι περισοτεροι ειμαστε εργαζομενοι, ειμαστε υπερ της ελευθερης αγορας αλλα μην γινουμε και δουλοι της ασυδοσιας. Υπαρχουν καποιοι κανονες που πρεπει να ακολουθηθουν αλλιως θα γινουμε ζουγκλα.

libertarian είπε...

"ο όρος libertarian στους οπαδούς του οικονομικού φιλελευθερισμού"

libertarians είναι οι φιλελεύθεροι που είναι φιλελεύθεροι και στον οικονομικό τομέα. Δλδ θεωρούν την ελευθερία αδιαχώριστη.

"καταργηται ο κατωτερος μισ8ος, την επομενη θα δουλευουμε ολοι για 100 και 200€"

ερώτηση και τώρα που υπάρχει ο κατώτερος μισθός γιατί δεν δουλεύουμε όλοι με 500-600 ευρώ;

ερώτηση δεύτερη, αν ξαφνικά την επόμενη αποφασίσουν όλοι οι εργοδότες όλων των επαγγελμάτων (είτε για οικοδομή είτε για ανάπτυξη software) ότι οι νέοι προσληφθέντες θα παίρνουν 25€ τον μήνα, πόσους εργαζόμενους θα προσελκύσουν; Και πόσο μπορούν να αντέξουν να χάνουν κέρδη περιμένοντας να φτάσουν σε επίπεδο εξαθλίωσης όλοι όσοι αναζητούν εργασία; Ναι ίσως υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν οικονομίες στην μπάντα, άλλοι που δεν έχουν μια οικογένεια να τους στηρίζει ή ακόμα χειρότερα έχουν μια οικογένεια να θρέψουν όμως όλοι αυτοί μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της αγοράς εργασιάς; Εγώ πχ δεν θα καθίσω στην Ελλάδα αν ξαφνικά ως δια μαγείας όλοι οι μισθοί γινόντουσαν 100€, 25€ ή 2€. Πιστεύω ότι οι πλειονότητα των Ελλήνων διαθέτει 50€ ώστε να φύγει αεροπορικός για κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Η αλήθεια είναι ότι ο κατώτερος μισθός βλάπτει τους μη-προνομιούχους, αυτούς που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν εργασία.

"Υπαρχουν καποιοι κανονες που πρεπει να ακολουθηθουν αλλιως θα γινουμε ζουγκλα."

Όσο και αν σου κάνει εντύπωση η ελεύθερη Αγορά έχει κανόνες :-)

libertarian είπε...

Okay ας κάνουμε την εξής υπόθεση. Αύριο βγαίνει η κυβέρνηση και επιβάλει 200€/μήνα μέγιστο μισθό σε όλες τις δουλειές, τι πιστεύεις ότι θα συμβεί στις περισσότερες επιχειρήσεις; Ας υποθέσουμε τώρα ότι επιβάλει έναν κατώτερο μισθό 2000€/μήνα, τι πιστεύεις ότι θα συμβεί;

Θα κλείσουν σωρηδόν. Δεν αμφιβάλω ότι κάποιες θα βρουν κάποια άτομα που θα εργαστούν με τέτοιο μισθό αλλά οι περισσότερες για να μην κλείσουν θα αναγκαστούν να δίνουν μαύρα περισσότερα χρήματα για να προσελκύσουν υπαλλήλους! Στην δεύτερη υπόθεση θα γίνει ότι γίνεται και σήμερα απλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, μαύρη εργασία με λιγότερα χρήματα.

Να το πάω στα άκρα, πόσους θα βρεις να εργαστούν για 1€ στην επιχείρηση του μπαμπά σου αν αύριο καταργηθεί ο κατώτερος μισθός; 1€ σε συμφέρει περισσότερο από 200€ έτσι δεν είναι; (πρόσεξε μιλάμε για την Ελλάδα όπου η ιδιοκατοίκηση είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη και όπου οι νέοι χαλαρά μένουν με τους γονείς τους μέχρι τα 30) Μάντεψε τι θα συμβεί... η επιχείρηση σου θα κλείσει, ούτε μετανάστες δεν θα βρεις. (η θέση σου αν κατάλαβα είναι ότι θα πάει ο μισθός όσο χαμηλά θέλεις εσύ που είσαι εργοδότης, γιατί όχι 1€ τότε.)

Andrew είπε...

Στην Ελλάδα οι liberals και οι libertarians μαζί είναι δυστυχώς ακόμα πολύ λίγοι.

Πως ξέφυγε πάντως η συζήτηση... η μαύρη εργασία υπάρχει καθαρά λόγω της διαφθοράς του κράτους, όπου ο εργοδότης προτιμά να λαδώνει τους μηχανισμούς από το να τηρεί τους νόμους. Γιατί τον συμφέρει αυτό στην Ελλάδα. Ο βασικός μισθός πάντως είναι μια τυπική σύμβαση, η οποία κατευθύνει την αγορά εργασίας. Αν ο βασικός μισθός γίνει 1000 € θα αυξηθούν προς τα πάνω και άλλοι μισθοί, αν καταργηθεί θα αυτορυθμιστεί η αγορά. Αν πάει σε χαμηλό επίπεδο θα φύγουν μερικά εκατομύρια μετανάστες. Ο κατώτατος μισθός πάντως έχει νόημα ύπαρξης στην ρύθμιση ενός (αξιοπρεπούς) επιπέδου διαβίωσης σε σχέση με το κόστος ζωής, το οποίο πρέπει να υπάρχει για να διατηρείται η κοινωνική συνοχή, σε αντίθετη περίπτωση θα έχουμε επανάσταση με λεηλασίες. Βέβαια στην Ελλάδα δεν έχει νόημα να μιλάμε για βασικό μισθό, αυτός που έχει σημασία είναι ο μισθός του δημόσιου υπάλληλου.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock