Ανοίγοντας το δρόμο στον Ισλαμικό Φονταμενταλισμό

Η πένα λένε κάποιοι ειναι δυνατότερη από το σπαθί. Αλλά το πολυβόλο είναι σαφώς πιο εύχρηστο από την πένα. Απέναντι λοιπόν στον ισλαμικό εξτρεμισμό,ο δικτάτορας του Πακιστάν κος Μουσάραφ -τον οποίο,ειρήσθω εν παρόδω ο κος Μπους «εκτιμά και συμπαθεί πάρα πολύ»- επέλεξε την ευχρηστία του πολυβόλου. Πριν από λιγες μέρες η κατάληψη στο τζαμί κατέληξε σε ένα λουτρό αίματος σύνηθες για την πολύπαθη αυτή χώρα. Οι εγκαταστάσεις οπου οι πιστοί του Μωάμεθ έμειναν κλεισμένοι για πάνω από 6 μήνες έμοιαζαν την επόμενη της επίθεσης με βομβαρδισμένο τοπίο. Λογικό, αν σκεφτουμε ότι τα συσσωρευμένα πυρά του τακτικού στρατου και των εγκλείστων προσέφεραν στους περιοικους ενα μεγαλοπρεπές υπερθέαμα συσσωρευμένης φρίκης.

Με την πρώτη ματιά η ενέργεια του Μουσάραφ ήταν θεμιτή. Οι ένοπλοι μουσουλμάνοι που επιδιώκουν την επιβολή του ισλαμικού νόμου, δεν διαφέρουν και πολύ από τους τρομοκράτες της αριστεράς και της δεξιάς. Η φωτιά αντιμετωπίζεται με τη φωτιά και το καυτο μολύβι με μολύβι.

Δυστυχώς ομως για την κυβερνητική κλίκα του Πακιστάν και τους δυτικους υποστηρικτές ,παρντόν, «συμπαθουντες της», η ιδεολογική βία δεν είναι αυτόφωτη: καθρεφτίζει μια ολόκληρη πολιτικοθρησκευτική πλατφόρμα, άτρωτη στα βλήματα ή τις ξιφολόγχες,έστω και αν ειναι αμερικανικής προελεύσεως.

Οπότε το ζήτημα μπαινει στην πραγματική του βάση , και μας οδηγεί σε ένα και μοναδικό ερώτημα: πώς πολεμάς μια ιδέα;

Μια ιδέα δεν σκοτώνεται. Καταρρίπτεται. Δεν εξοντώνεται αποκλειστικά με την καταπίεση,αλλά κύρια με τη λήθη. Και η λήθη προυποθέτει το ξεπέρασμα της υλικής εκείνης κατάστασης που ευνοεί την ανάπτυξη της συγκεκριμένης ιδέας. Ο χριστιανισμός θα ήταν αδυνατο να αποδυναμωθεί αν δεν αναπτύσσονταν οι υλικές συνθήκες που θα ευνοούσαν την ήττα του. Η υλικοτεχνική ανάπτυξη, η εκπαιδευση και η στοιχειώδης μόρφωση, η γέννηση ισχυρων μεσαίων στρωμάτων,συνέπεια της διεξόδου από την εξαθλίωση και τη φτώχεια. Οι πολιτικοί αγώνες και η πολιτική δημοκρατία, το κοσμικό κράτος, η καθολικότητα της αναγνώρισης των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Δίχως τα υλικά της στηρίγματα (την αμορφωσιά, την εξαθλίωση, τη φεουδαρχία, το θρησκευτικό κράτος, τις υποχρεωτικές κατηχήσεις) τα πλοκάμια της θρησκείας χάνουν την ισορροπία τους: και καταρρέουν.

Και σ αυτους τους τομεις ο κος Μουσάραφ έχει μείνει τραγικά πισω. Από τα 10 δις της διεθνους βοήθειας μόλις τα 900 εκ. δόθηκαν για την εγχώρια ανάπτυξη. Άπειρα κονδύλια της κρατικής μηχανής καταλήγουν μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες στο στρατό, τον κύριο πυλώνα της δικτατορικής εξουσίας. Ποσό ίσο με μόλις το 1.7 τοις εκατο του GDP διοχετεύεται στην παιδεία. Η φτώχεια πλήττει το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού με την υπανάπτυξη να τη θρέφει και να τη διαιωνίζει.

Όπως είναι λογικό, το εμφανές κενό έρχονται να καλύψουν οι ισλαμιστές. Οι μαντράσσες αναλαμβάνουν την μορφωση και τη σίτιση των παιδιών , εκπαιδευοντας τα από μικρές ηλικίες στον ισλαμισμό. Η φωνή του Μουεζίνη αντηχεί στις ρημαγμένες φτωχογειτονιές και ο λαός εθίζεται σταδιακά στην ιδέα ότι η λύση για την παρακμή που βιώνει δεν είναι άλλη, από...σωστά μαντέψατε: τη διδαχή του Προφήτη.


Υπό φυσιολογικές συνθηκες ένας δικτάτορας δεν δικαιουται το έλεος κανενός δημοκρατικού πολίτη. Ίσως να αξίζει στον κο Μουσάραφ μια ισλαμική επανάσταση και οι αυτονοητες συνέπειες της για τη σωματική του ακεραιότητα. Αλλά για τον πολυπαθο λαό του Πακιστάν και για την ευρυτερη περιοχή αυτό θα είναι ένα ακομα ισχυρό χτυπημα, ενα ακομα βημα προς τον ισλαμικο σκοταδισμό, και το λυκόφως των ελπιδων για την αναπτυξη καποιου συγχρονου κράτους δικαίου. Γι αυτό η λύση ειναι μία:

Δημοκρατία και ελευθερες εκλογές,επιστροφή των εξοριστων πολιτικών και ελεύθερη συμμετοχη των κομμάτων στην πολιτική ζωή. Απορρόφηση των κρατικών κονδυλίων από τομεις της οικονομίας που χρηζουν άμεσης ενίσχυσης. Επαναστατικό σύστημα μορφωσης για τις πλατιές μάζες του πληθυσμού. Στην Ινδία τέτοιες μέθοδοι έχουν μπει στη φάση της ανάπτυξης γι αυτό και το 63.5% του πληθυσμου έφτασε να γνωρίζει ανάγνωση συγκριτικά με το 49.85% του Πακιστάν.


Η εναλλακτική πορεία είναι ο δρόμος προς τον ισλαμικό μεσαίωνα. Μια νέα ισλαμική "επανάσταση" που θα γκρεμίσει μαζί με τον τύρρανο και ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, τις κοινωνικές σχέσεις, τα θραύσματα κοσμικότητας που επιβιώνουν στο ταλαιπωρημένο Πακιστάν. Αν ο κος Μουσάραφ δεν θέλει να γίνει ένας Σάχης του 21ου αιώνα θα πρέπει να βάλει το όπλο παρά πόδας και να αρπάξει την λογιστική πένα. Η σωστή δημοσιονομική διαχείριση είναι δυνατότερη από το ΑΚ-47, μπορεί και από το ίδιο το Κοράνι...