Η προστασία της 'κοινωνικής ολότητας'

Διάβασα σήμερα στο blog του φίλου Σπύρου το post του περί της ανακοίνωσης του Υπουργείου Δικαιοσύνης με τίτλο ‘Οι Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές, η Δικαιοσύνη, τα Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα.’ Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, παραθέτω το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης (με τα bold φυσικά δικά μου – ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του Σπύρου).

Επειδή διαπιστώθηκε σύγχυση ως προς τα όρια των «προσωπικών δεδομένων» και των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, το Υπουργείο Δικαιοσύνης επιθυμεί να προβεί στις παρακάτω διευκρινήσεις.
Η σημερινή κυβέρνηση θεωρεί θεμελιακή κατάκτηση την αξιοποίηση των «Ατομικών Δικαιωμ­άτω­ν». Είναι κατάκτηση κάθε ευνομούμενης και κοινωνικής δημοκρατίας. Όμως αυτά δεν πρέπει να λειτουργούν σε βάρος της κοινωνικής ολότητας και του δημοσίου συμφέροντος. Η προστασία συνεπώς των ατομικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να φθάνει μέχρις αναιρέσεως των αντικειμενικών συμφερόντων της κοινωνίας, όπως αυτά κάθε φορά προσδιορίζονται από το Σύνταγμα και τη νομοθετική λειτουργία, ως υπέρτατης έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας.
Γι' αυτό άλλωστε και οι Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων ρητώς εξαιρούν από το πεδίο εφαρμογής τους τις δραστηριότητες, που άπτονται του ποινικού δικαίου.
Εξάλλου δεν εμπίπτει -ούτε θα μπορούσε, κατά το Σύνταγμα, να εμπίπτει- στην έννοια της προστασίας των προσωπικών δεδομένων η έκνομη, η εγκληματική συμπεριφορά του ατόμου. Δεν αποτελεί προσωπικό δεδομένο, το οποίο χρήζει προστασίας η εγκληματική συμπεριφορά.
Σημειώνω τέλος πως η κυβέρνηση δεν είναι σε καμία περίπτωση εναντίον των πολιτικών συγκεντρώσεων, των κοινωνικών διεκδικήσεων και των λαϊκών αγώνων.
Είναι όμως ενάντια στους εγκληματίες, στους έκνομους και σ' όλους εκείνους που κάτω από τον τίτλο «προσωπικά δεδομένα» επιχειρούν να καταργήσουν τα δικαιώματα του συνόλου, τα δικαιώματα της κοινωνίας.
Προς τι λοιπόν σήμερα η ευαισθησία όλων αυτών, που σήμερα εξεγείρονται, επειδή επιχειρείται να ληφθούν μέτρα υπέρ της κοινωνίας και υπέρ των ευπαθών και αδύναμων κοινωνικών ομάδων;
Φαίνεται πως ορισμένοι ανακάλυψαν όψιμα τον «νεοφιλελευθερισμό» και τα ατομικά δικαιώματα. Ξεχνούν όμως πως το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό δικαίωμα είναι τουλάχιστον εξίσου πολύτιμα με το ατομικά.
Κατ' εξοχήν εγγυητές αυτής της προστασίας των πολιτών δεν είναι μόνο οι ανεξάρτητες αρχές, αλλά και οι θεσμοί της Πολιτείας και η Δικαιοσύνη, ως τελικός κριτής της νομιμότητας και των συμφερόντων της ολότητας.

Όπως πολύ σωστά γράφει ο Σπύρος, «αυτοί που συνέταξαν την ανακοίνωση αυτή και ο Υπουργός που την υπέγραψε θα μπορούσαν κάλλιστα να γράφουν ανακοινώσεις για το ΚΚΣΕ ή τον Bush.» Ο Σπύρος όμως δεν πρέπει να εκπλήσσεται. Όσο ο κόσμος γύρω μας σιγά-σιγά θα απελευθερώνεται από τον κρατισμό (πολύ πιο σιγά απ’ ότι ίσως θα θέλαμε), τόσο περισσότερο οι συντηρητικές φωνές θα προβάλουν τις αντιστάσεις τους.
Ο κ. Χατζηγάκης είναι άλλωστε γνωστός αντιφιλελεύθερος και έχει και στο παρελθόν πολλές φορές πάρει θέσεις που θα άφηναν άφωνους και τους πιο παραδοσιακούς σοσιαλιστές. (Διαβάστε π.χ. το άρθρο του ‘Η κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου «θαύματος»’. Δεν χρειάζεται καν σχόλιο νομίζω.)
Το ότι ο κ. Χατζηδάκης βρίσκεται στη Ν.Δ. (αντί του Συνασπισμού ή του ΚΚΕ), ούτε αυτό θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση. Το φαινόμενο αυτό έχει αναλύσει πολύ εύστοχα ο Τ. Μίχας στο άρθρο του ‘Η ιδεολογική σύγκλιση Νέας Δημοκρατίας και ΚΚΕ’.

Για να συμπληρώσω την εικόνα, παραθέτω επιλεγμένα αποσπάσματα από το άρθρο του κ. Χατζηγάκη ‘Η πολιτική του ρεαλισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης’.

Στους σκοτεινούς χρόνους για παράδειγμα, το Ιδιωτικό συνέτριψε το Δημόσιο, γεγονός που συμβαίνει και σήμερα. Στην εποχή μας αυτό συντελείται με το πρόσχημα –της απαραίτητης σ’ ένα βαθμό– «φιλελευθεροποίησης» των οικονομιών. Μ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών προχωρούν συχνά, αλλά συστηματικά, σε μία σειρά μαζικών –όχι πάντοτε ωφέλιμων για το κοινωνικό σύνολο– ιδιωτικοποιήσεων και εκχωρήσεων δημοσίων περιουσιών, αλλά και εξουσιών και υπηρεσιών σε ιδιώτες, καθιστώντας τους κυρίαρχους στις οικονομίες, αλλά και στις κοινωνίες μας.

[...] Εξάλλου η απόλυτη υποχώρηση του «Δημοσίου» έναντι του «Ιδιωτικού» συνεπάγεται και μία βαθιά κοινωνική καθίζηση, με μεγάλους αριθμούς αστέγων, ανέργων, φτωχών, περιπλανωμένων και περιθωριακών ανθρώπων. Έτσι όμως επαναφέρουμε ένα καθεστώς «νέο-φεουδαρχισμού» με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για το μέλλον των λαών.

[...] Γι’ αυτό δεν με βρίσκουν σύμφωνο συνθήματα όπως «Όχι στον κρατικισμό» ή «Δεν είμαι κρατικιστής», όπως τόνιζε πρόσφατα ο Γ. Παπανδρέου, ή «Κάτω το κράτος», που υπήρξε κοινό σύνθημα των ακραίων αναρχικών, αλλά και της οικονομικής «υπερμπουρζουαζίας».
Είναι γνωστές άλλωστε οι ερμηνείες, που δόθηκαν αναφορικά με τα δημοψηφίσματα (κυρίως στη Γαλλία) για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, οι οποίες εκφράζουν τη βούληση των Ευρωπαϊκών λαών, να μην θυσιαστεί το «Κοινωνικό Ευρωπαϊκό μοντέλο» στην ιδέα ενός «υπερφιλελευθερισμού», χωρίς όρια και κανόνες.

Χρειάζονται σχόλια;