2100

Ο Μάσιμο καθόταν στην αναπαυτική πολυθρόνα (αντίκα του 2020, από τον παππού του) μπροστά από την ολογραφική οθόνη του «δωματίου δραστηριοτήτων» του μικρού του διαμερίσματος. Το δωμάτιο δραστηριοτήτων ήταν ο χώρος που δούλευε, που χαλάρωνε, που έτρωγε και που διασκέδαζε στο μικρό διαμέρισμά του, στα προάστια του Νέου Σαντιάγκο (μιας από τις εκατοντάδες ιδιωτικές υποθαλάσσιες αποικίες της Χιλής στον Ειρηνικό). Η Χιλή ήταν η πρώτη χώρα που στον 21ο αιώνα μηδένισε τη φορολογία και επέτρεψε την ιδιωτική κατοχή εκτάσεων του βυθού του Ειρηνικού (για την ακρίβεια τα πάντα ήταν ιδιωτικά στη Χιλή, την πλουσιότερη χώρα του κόσμου).

Από εκεί ξεκίνησε η τεράστια εξάπλωση των ανθρώπινων αποικιών και η εκμετάλλευση των ωκεανών. Στην αρχή μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια αγόρασαν εκτάσεις στο βυθό και έφτιαξαν τις πρώτες αυτορρυθμιζόμενες κοινότητες. Το κόστος αρχικά ήταν υπέρογκο (και πολλοί φώναζαν για διακρίσεις και «βυθομετρικό χάσμα» μεταξύ των λίγων προνομιούχων κατοίκων του βυθού και των ατύχων της επιφάνειας). Καθώς όμως αυξήθηκαν οι αποικίες και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, το κόστος έγινε σχεδόν αμεληταίο.

Υπήρχαν φυσικά και αυτοί που φώναζαν ότι έτσι «καταστρέφεται ο κόσμος», «διαταράσσεται η φυσική ισορροπία και τα οικοσυστήματα των βυθών», «ξεπουλιέται η κοινή κληρονομία», «οι ωκεανοί ανήκουν σε όλους» κτλ. Όλα αυτά όμως άφηναν αδιάφορο τον Μάσιμο και τα υπολοίπα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που βρήκαν καταπληκτικές συνθήκες διαβίωσης στις υποθαλάσσιες αποικίες.

Ο Μάσιμο σχεδίαζε με φαντασία το νέο του αυτοκίνητο. Είχαν περάσει τόσα πολλά χρόνια από τότε που οι εταιρίες αυτοκινήτων σταμάτησαν να βγάζουν έτοιμα μοντέλα και ο κάθε πελάτης σχεδίαζε το δικό του μέσα από χιλιάδες κατασκευαστικές επιλογές, που ήταν αδύνατον πια να βρεις δύο αυτοκίνητα ίδια. Εκτός βέβαια από κάποιες από τις πιο καθυστερημένες περιοχές του κόσμου, όπως η Ευρώπη ή η Κεντρική Αφρική. Είχε σχεδόν καταλήξει στο σχέδιο του αμαξιού του, ένα συνδυασμό φουτουριστικών και ρετρό χαρακτηριστικών, αλλά δεν είχε επιλέξει ακόμα κατασκευαστή.

Ήταν αναποφάσιστος μεταξύ της Chevrolet, μιας εταιρίας με μίνι-εργοστάσια σε κάθε πόλη του κόσμου, που υποσχόταν παράδοση εντός 48 ωρών στο σπίτι του, και μιας μικρής, αλλά με τεράστια φήμη για την ποιότητα κατασκευής σιαμέζικης εταιρίας, της Shaicar, που ζητούσε μια βδομάδα περιθώριο παράδοσης. Επιπλέον η Chevrolet προσέφερε το νέο συλλέκτη εξατμίσεων, που μπορούσε να συγκρατεί τις εξατμίσεις και 20% παραπάνω θερμότητα, που απέβαλε το αμάξι, από τις κοινές συσκευές, και να τα πουλήσει σε κάποιο από τα πολλά σημεία ανταλλαγής ενέργειας που διατηρούσαν οι διάφορες εταιρίες θέρμανσης της αποικίας.

Ο χρόνος είναι χρήμα σκέφτηκε, και άφησε το ζήτημα σε εκκρεμότητα μέχρι να συμβουλευτεί την κοπέλα του, την Αϊρίν, μια Ελληνοτουρκάλα που σπούδαζαν μαζί στο Ίδρυμα Νευροτεχνικών Σπουδών του Σαντιάγκο.Το Ίδρυμα αυτό ήταν στην αιχμή της τεχνολογίας των τηλεπικοινωνιών και οι ικανότητες των αποφοίτων στη μηχανική των νευροδικτύων ήταν αξεπέραστη. Τα νευροδίκτυα ήταν η πιο σύγχρονη μορφή τηλεπικοινωνιακών δικτύων, απου αντικατέστησαν τους κοινούς αγωγούς με συνθετικούς νευρικούς ιστούς. Γι’αυτό οι απόφοιτοί του γίνονταν αμέσως δεκτοί ως συνεργάτες των μεγαλύτερων τηλεπικοινωνιακών εταιριών.

Ο όρος υπάλληλος είχε καταργηθεί εδώ και δεκαετίες. Κανείς δεν δούλευε με μισθό, ούτε με ωράριο. Όλοι ήταν συνεργάτες και πληρώνονταν ανάλογα με το αποτέλεσμα της εργασίας τους στα κέρδη της εταιρίας. Ο υπολογισμός γινόταν μέσω εξελιγμένων προγραμμάτων λογιστικής, αν και πολλοί προτιμούσαν να γίνονται μέτοχοι και όχι εξωτερικοί συνεργάτες. Άλλοι δούλευαν δύο ώρες τη μέρα και ζούσαν άνετα, άλλοι δούλευαν μανιακά 12 και πλέον ώρες για πλουτίσουν.

Ο Μάσιμο δούλευε και αυτός, ίσα ίσα για να μπορεί να βγάζει τα έξοδά του και τα υψηλά δίδακτρα της σχολής. Δούλευε 6 ώρες τη μέρα στα Gregory’s, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες παροχής φαγητού ως μηχανικός ελέγχου τροφίμων από το σπίτι του (μια δουλειά που είχε ήδη μάθει στο σχολείο). Αν τελείωνε τη σχολή θα έβγαζε τα ίδια λεφτά με 1-2 ώρες δουλειάς. Υπολόγιζε ότι θα μπορούσε να δουλέψει ως νευρομηχανικός από τα 26 που θα τελείωνε τη σχολή μέχρι τα 85 του, με τις απαραίτητες σπουδές αναβάθμισης κάθε 6 μήνες.

Αν μάλιστα δούλευε 3 ώρες τη μέρα, θα είχε στα 85 αρκετά γιουνιδολλάρια (τα unidollars ήταν το παγκόσμιο νόμισμα), για να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του άνετα και χωρίς άγχος και να αφήσει ένα γερό κομπόδεμα επενδύσεων στους απογόνους του. Ήδη κατέθετε στον προσωπικό του επενδυτικό λογαριασμό λίγα χρήματα κάθε μήνα και τα διαχειριζόταν ο ίδιος σε επενδύσεις κάθε μορφής σε όλο τον κόσμο.

Του άρεσε να επενδύει σε μικρές ανερχόμενες αγορές. Είχαν μεγαλύτερο ρίσκο, αλλά έδιναν και μεγαλύτερα κέρδη. Ήταν έτοιμος να στοιχηματίσει ότι η Ευρώπη, η δεύτερη πιο καθυστερημένη ήπειρος στον κόσμο, θα ξαναέβρισκε την παλιά της αίγλη σύντομα. Η Ε.Ε. των 334 χωρών (συνολικά ο κόσμος είχε πάνω από 1000 κράτη) προσπαθούσε να ορθοποδήσει μετά την οικονομική καταστροφή του περασμένου αιώνα.

Τον προβλημάτιζε βέβαια ότι παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφεία των Ευρωπαίων προσπαθούσε να μιμηθεί τον υπόλοιπο κόσμο και να αναπτυχθεί, υπήρχαν ακόμα πολλοί που φώναζαν για «κοινωνικό κράτος», «προστασία των ευρωπαϊκών προϊόντων», «υπερθέρμανση του πλανήτη» και όλα εκείνα τα γραφικά που κατέστρεψαν τις ευρωπαϊκές οικονομίες και οδήγησαν τους πληθυσμούς τους στην εξαθλίωση.

Πριν τελειώσει τους συλλογισμούς του ο Μάσιμο θυμήθηκε ότι θα περνούσε σε λίγο από το σπίτι του η Αϊρίν. Θα την υποδεχόταν με μια ζεστή πίτσα. Στο σπίτι του δεν διέθετε κουζίνα ή φούρνο. Είχε όμως μερικές αυτόματες συσκευές έτοιμου φαγητού, όπως η InstantHut. Απλά έβαζε την παραγελλία του στην οθόνη του σαλονιού, και η συσκευή ετοίμαζε προεγκατεστημένες πίτσες σύμφωνα με τις επιλογές του. Μια φορά την εβδομάδα ένας συνεργάτης της PizzaHut ξαναγέμιζε την συσκευή με υλικά.

Μπορούσε να πληρώσει την πίτσα απευθείας από τον λογαρισμό του ή μπορούσε να την αγοράσει στο μισό της τιμής με την υποχρέωση να βλέπει συγκεκριμένες διαφημίσεις στην οθόνη του δωματίου δραστηριοτήτων, για όση ώρα την έτρωγε. Γενικά το σπονσοράρισμα των προϊόντων από διαφημίσεις ήταν ένας βολικός τρόπος να μειώνεται σημαντικά το κόστος ζωής, ειδικά για τους νέους, αν και τελικά κατέληγε να αγοράζει περισσότερα πράγματα από όσο σκεφτόταν ότι είχε απόλυτη ανάγκη.

Δυστυχώς με την Αϊρίν είχαν πολλά διαφορετικά μεταβολικά χαρακτηριστικά (όπως έδειχναν οι ιατρικές τους εξετάσεις), και έπρεπε να φάνε διαφορετικές πίτσες, οπότε επέλεξε την λύση των διαφημίσεων. Εδώ και χρόνια η γενετική μηχανική είχε καταφέρει να προσφέρει τρόφιμα απαλλαγμένα από κάθε επικίνδυνη ουσία όπως τα «κακά» λίπη ή τους «κακούς» υδατάνθρακες, αλλά και με τις κατάλληλες πρωτεϊνες, προσαρμοσμένες στις ιδιαιτερότητες κάθε οργανισμού.

Σκέφτηκε πόσα χρόνια περισσότερα θα μπορούσε να είχε ζήσει ο παππούς του ο Μαξ, που πέθανε από καρδιά, αν μπορούσε να τρώει τις σύγχρονες τροφές. Και τότε υπήρχαν βελτιωμένα τρόφιμα, αλλά τον έφαγε το ξερό του το κεφάλι. Προτιμούσε τα «φυσικά προϊόντα» όπως τα ζωϊκά λίπη από τα προϊόντα της γενετικής μηχανικής επειδή τον είχαν πείσει, πίσω στην Ολλανδία που ζούσε, κάτι υστερικοί «οικολόγοι» για την επικινδυνότητα των «μεταλλαγμένων». Κάτι τέτοιοι κατέστρεψαν την ολλανδική (και την υπόλοιπη ευρωπαϊκή) βιομηχανία τροφίμων, όταν έπεισαν τα κοινοβούλια να εμποδίσουν τις σύγχρονες εξελίξεις. Τι καλά που ο πατέρας του έφυγε νωρίς από κείνες τις περίεργες τότε περιοχές!

Και δεν ήταν μόνο αυτός! Εκατομμύρια Ευρωπαίοι εγκατέλειψαν την Ε.Ε. κυρίως προς τις πλούσιες νέες υποθαλάσσιες πολιτείες του Ειρηνικού. Η ΝΑ Ασία και δυτικές ακτές της Αμερικής ήταν εδώ και δεκαετίες το κέντρο του κόσμου. Ενός κόσμου πάνω από χιλιών μικρών κρατών.

Οι διασπάσεις ήταν το μεγάλο χαρακτηριστικό του 21ου αιώνα. Η Βρετανία διασπάστηκε στα 8, η Ισπανία στα 10, η Γερμανία στα 19 και οι ΗΠΑ χωρίστηκαν στα 4. Ακόμα και οι πατρίδες της κοπέλας του διασπάστηκαν. Η Ελλάδα στα 4 και η Τουρκία στα 6, ενώ μερικά κομμάτια τους ενώθηκαν μεταξύ τους, όπως τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου και η Δυτική Θράκη με την Ανατολική Θράκη, δημιουργώντας κοινές υποθαλάσσιες αποικίες. Βέβαια η ζωή στις αποικίες της Μεσογείου δεν ήταν στο ελάχιστο τόσο πολυτελής και άνετη όσο στον Ειρηνικό, αλλά μάζευε ακόμα αρκετό τουρισμό.

Όλα αυτά κάτω από την κυρίαρχη ομπρέλα του Παγκόσμιου Οργανισμού Ασφάλειας, που εξασφάλιζε (στην αρχή χρειάστηκε και αρκετή βια) ότι οι ανταγωνισμοί μεταξύ των αποδυναμωμένων κρατών δεν θα εμπόδιζαν την ενιαία παγκόσμια αγορά. Άλλωστε όλες οι εταιρίες είχαν πια παγκόσμιο χαρακτήρα, και δεν υπήρχαν αντικρουόμενα εθνικά συμφέροντα (εκτός από κάποιους περιθωριοποιημένους γραφικούς που φώναζαν ακόμα για ιστορίες, φυλές, αίματα, θρησκείες κτλ). Τα σύγχρονα κράτη έμοιαζαν πολύ με τις πολιτείες των ΗΠΑ του 20ου αιώνα. Ήταν πολυάριθμα, είχαν τα ιδιαίτερα φολκλορικά τους στοιχεία (απαραίτητα για τον τουρισμό), αλλά μικρή ισχύ να κάνουν οτιδήποτε.

Το ότι ήταν πολίτης της σύγχρονης Χιλής ήταν κάτι που τον γέμιζε υπερηφάνια, αλλά ήταν έτοιμος να πάει οπουδήποτε εύρισκε καλύτερες ευκαιρίες μόλις τελείωνε την σχολή του. Οι περισσότερες χώρες πλέον προσέφεραν μηδενική φορολογία, απόλυτη προστασία της περιουσίας του και ελκυστικές συνθήκες διαμονής. Ο τόπος διαμονής ήταν περισσότερο θέμα γούστου παρά ανάγκης. Άλλωστε ο πατέρας του ήταν Ολλανδός, ενώ η μητέρα του ήταν Πολωνοχιλιανή. Ελάχιστοι πια διατηρούσαν μια συνέχεια αίματος και εθνικότητας. Πώς αλλάζουν οι καιροί, μονολόγησε αφηρημένος...

Ουπς, το κουδούνι!